Hoe leuk is jouw zoon?

Mijn jongetje moest net van mij zijn broek uit doen (vies van de speeltuin), deed daar ook zijn roze bloemetjes boxer bij uit, bukte voorover en brulde “IK ZIE EEN STER HIJ STAAT NIET VER!"

Nooit.saai.

Sardnas schreef: ↑

13-01-2021 09:23

Ik ben moeder van 2 zoons, inmiddels 18 en 15. En alhoewel ik mezelf altijd ( ook voordat ze geboren werden) als een echte jongensmoeder gezien heb, heb ik echt wel momenten gehad waarop ik jongens echt niet snapte.
Voorbeeld dat ik me goed herinner is een kinderfeestje met 8 5- jarige jongens die continu aan het stoeien waren. Zij vonden het leuk, ik was continu bang dat er kinderen gewond zouden raken...
Maar inmiddels zou ik niet anders meer willen. Het worden echt al grote mannen, die hun moeder op handen dragen. En daar geniet ik dan weer echt van.

Ik zou echt niet anders willen, maar ik heb geen ervaring met meisjes en dus geen vergelijkingsmateriaal.

O wat zeg je dit leuk:). Hier moederjongens van 3 (1-5-7 jaar oud) en zoals jij het beschrijft zo zie ik het ook voor mij:)

Ik heb 3 zoons; bij de eerste keek ik de eerste week bij het luier verwisselen steeds naar zijn piemel, en dacht kan ik dit wel, een zoon opvoeden. (heb zelf 3 zussen). En bij nummer 2 en 3 dacht ik; wat heerlijk, weer een jongentje.... Maar ja, ik heb dan ook echt de leukste zonen op de wereld. Ze zijn nu 21, 19 en bijna 18.... En hebben er nog wel 2 (pleeg) zussen bij gekregen...van 20 en 18....

De meiden zijn sneller bang dan de jongens, en maken ook langer ruzie....Maar dat stoeien hebben ze hier niet zo veel gedaan...En feestjes was vaak een vuur maken in de tuin, en daar worsten op grillen. Of speurtochten...

MadameJean schreef: ↑

13-01-2021 10:53

Ik kom ze wel tegen. Onze buurjongens hielden van verkleden en als ze dan een prinsessenjurk aandeden kregen ze van hun vader te horen

‘wat is dat nou thomas, wil jij een meisje zijn?’

‘Nee, een prinses’.

Wat is dat toch met al die kinderen die prinses willen zijn?
Mijn dochter wilde gewoon de Koning of Koningin zijn. Dat wilde ze niet, dat wás ze.
'Ah, ben jij een prinsesje?'
'Nee! ik ben de koningin!'

Mevrouw75 schreef: ↑

13-01-2021 15:45

Wat is dat toch met al die kinderen die prinses willen zijn?
Mijn dochter wilde gewoon de Koning of Koningin zijn. Dat wilde ze niet, dat wás ze.
'Ah, ben jij een prinsesje?'
'Nee! ik ben de koningin!'

Disney denk ik? Mijn zoon verkleed zich ook het liefste als prinses. Om precies te zijn als “ballerinaprinses”, inclusief tutu, kroon en dansjes

Mijn zoon (bijna 4) is echt zoooooooo lief, heel zachtaardig, enorm gevoelig, slim, grappig, goudeerlijk, behoorlijk druk en aanwezig en hij praat de héle dag non-stop. En inderdaad een moederskindje, al begint het de laatste tijd wat te verschuiven voor bepaalde activiteiten richting zijn vader. Zo klein als hij is, is hij heel attent, maakt tekeningen voor me, plukt bloemetjes en overlaadt me met complimentjes.

Ik zag mezelf ook als jongensmoeder, was ook wel stiekem een beetje teleurgesteld dat de 2e een meisje werd. Schaam ik me nu wel wat voor, want mijn dochter (1,5) is even fantastisch. Zou me nu niks anders meer wensen.

Pleegzoon van 6 is een jongetje-jongetje.
Dol op auto's, motoren, voetbal, vuurwerk en heeeeel druk. Zijn mond staat nooit stil en hijzelf beweegt ook continu. Hij wil alleen maar buiten spelen en is altijd potzwart als hij weer binnen komt. Momenteel heeft hij een totale fascinatie voor zijn (en sowieso de) piemel en kan hij enorme proza's vertellen over het resultaat van een toiletbezoek. Levert geweldig grappige momenten op.
Hij heeft wat gedragsproblemen, maar is daarnaast ontzettend sociaal, heel behulpzaam, attent, supergrappig en echt een genot om om je heen te hebben. Jongetjes zijn leuk hoor.
Meisjes ook

Mevrouw75 schreef: ↑

13-01-2021 15:45

Wat is dat toch met al die kinderen die prinses willen zijn?
Mijn dochter wilde gewoon de Koning of Koningin zijn. Dat wilde ze niet, dat wás ze.
'Ah, ben jij een prinsesje?'
'Nee! ik ben de koningin!'

Slimme dame


Onze zoon is wel heel anders dan dochter. Qua speelgoed hebben/hadden we echt van alles in huis (van poppen tot zwaarden), maar hij pakt echt altijd dingen met wielen. Dochter is wat breder georiënteerd qua speelgoed en kan ook rustiger spelen. Zoon smijt bijvoorbeeld de stiften na 3 seconden al door de kamer heen. Ook is zoon wel veel fysieker. Dochter speelt ook veel buiten, maar is een stuk minder lomp/vies. Haar jas moet 2-3 keer per winter in de was, die van zoon moet praktisch elke dag

Hier allebei een pittig karakter, maar allebei even leuk

Ik heb een zoon. Nu veertien jaar. Een bij tijden nukkige puber, waar ik heerlijk mee kan lachen en stoeien (ja, zoon en ik stoeien elke dag). Die puber wijsheden zijn om te smullen.
Oké, een anekdote omdat ik het niet kan laten:

Zoon was een jaar of vier. Ik was een beetje met hem aan het rollen. Op zeker moment had ik hem opgetild, ik zwierde hem rond in mijn armen terwijl ik een liedje voor hem zong.
Pruillipje. Oh jee. Jawel, daar kwamen de tranen.
Ik vroeg hem waarom hij huilde, en hij zei toen, inmiddels voluit snikkend: ' ik weet het niet, ik denk van liefde!'

Ik wilde altijd graag dochters en die heb ik ook gekregen. Mijn oudste is nogal betrokken bij de LGBTQ-community dus ik mag tegenwoordig niets meer zeggen wat als stereotypering opgevat kan worden. Ze heeft ook een vriend/in die man noch vrouw is en zichzelf als they laat benoemen (woont in VK).
Kennelijk was mijn voorkeur dus nergens op gebaseerd behalve dat ik altijd nogal moeite had met het lawaaierige en fysieke van jongetjes. Mijn jongste dochter was echter als kind ook zo’n echte rouwdouwer, met een kamer vol dino’s en op afstand bestuurbare auto’s en alleen jongens als vriendjes. Oudste een prinsessenmeisje, dat alleen broeken draagt als het moet voor werk of sport.

Ik heb 2 meiden en vind het heerlijk. Maar al met al had ik dat van een zoon vast ook gevonden. Het zijn bovenal eigen karakters. Wel vind ik nu (basisschoolleeftijd) de meiden over het algemeen minder wild, denken meer om elkaar en brengen meer gezelligheid. Maar jongens in de puberleeftijd vind ik juist vaak weer heel aandoenlijk. En hoewel we een gezin zijn met 2 meiden, zijn ze hier juist heel sportief en trekken we er vaak op uit om te skiën, fietsen, zwemmen in de rivier hier of wandelen. En ze houden niet van knutselen (net als ik ). Ik denk wel dat ik de dynamiek met een zoon erbij heel anders had gevonden (alleen al omdat er meer jongens over de vloer komen en die interactie is toch wel iets anders).

DaSilva86 schreef: ↑

13-01-2021 13:13

Mijn jongetje moest net van mij zijn broek uit doen (vies van de speeltuin), deed daar ook zijn roze bloemetjes boxer bij uit, bukte voorover en brulde “IK ZIE EEN STER HIJ STAAT NIET VER!"

Nooit.saai.

Jufjoke schreef: ↑

13-01-2021 16:17

Ik heb een zoon. Nu veertien jaar. Een bij tijden nukkige puber, waar ik heerlijk mee kan lachen en stoeien (ja, zoon en ik stoeien elke dag). Die puber wijsheden zijn om te smullen.
Oké, een anekdote omdat ik het niet kan laten:

Zoon was een jaar of vier. Ik was een beetje met hem aan het rollen. Op zeker moment had ik hem opgetild, ik zwierde hem rond in mijn armen terwijl ik een liedje voor hem zong.
Pruillipje. Oh jee. Jawel, daar kwamen de tranen.
Ik vroeg hem waarom hij huilde, en hij zei toen, inmiddels voluit snikkend: ' ik weet het niet, ik denk van liefde!'

. Die van mij zei een keer in een soortgelijke situatie alleen dan zonder snikken, ach mama ik voel een heleboel hartjes!

Marelyse schreef: ↑

13-01-2021 16:59

. Die van mij zei een keer in een soortgelijke situatie alleen dan zonder snikken, ach mama ik voel een heleboel hartjes!

1 zoon en vier meiden.

Jongens zijn zoveel minder complex dan meiden. Lekker lomp af en toe maar je weet wel wat je aan hem hebt. Gedoe is altijd zo opgelost. Zijn intens tevreden met een nieuw autootje. Lekker met Lego bouwen enz.
En ze zeggen dat je een jongen voor altijd hebt

Mijn zoon, net zes, klom vanmiddag op het aanrecht, op de juiste hoogte om dicht tegen me aan te kruipen en zei: “mama, ik heb een knuffeldeficientie”.

Ik heb enkel dochters, (3). En volgens jongensnoeders mis ik het meest fantastische wat er is en zou er nog een moeten proberen
Mooi niet want ik ben erg in mijn sas met mijn drietal
Maar ik ben bij voor je dat jij er een jongen bij krijgt want ik denk dat het grootste voordeel is dat je niet meer constant van jongensmoeders hoor dat je ‘echt wat mist’ !

Wij kregen ook na 2 dochters een zoon. Ik had op drie dochters gerekend (wij wisten 3x vtv niet wat het was). We kregen ook echt de slappe lach toen de derde een jongen bleek, geen idee wat we ermee moetsten (om het zo te zeggen).

Nu na 16 jaar blijkt het dat ik juist met mjin zoon een diepe band heb. Nooit gedacht dat ik me zo verwant kon voelen met een mannetje.

Misschien helpt het je

Ik was echt óvertuigd dat we een meisje kregen. Het werd een jongen. Toen ik dat bi de 20 weken echo hoorde heb ik best even moeten 'schakelen'. Met enkel zussen en echt een meiden-familie dacht ik 'een jongen?! KAN ik dat wel?!'

Maar vanaf het moment dat hij geboren is, is het zó vanzelfsprekend. Hij past bij ons, bij ons gezin, bij mij, als een handschoen. Hij is met zijn 13 maanden al heel lief en zorgzaam (hij deelt graag zijn lievelingseten met mij of mijn zijn vriendin op de opvang, zo schattig) en het is een echte grappenmaker.

Ik ben zelf dol op lego en duplo. Ik ga nu op handen en voeten door de kamer met een autootje. Het enige wat ik écht heb moeten leren (en wat ik denk ik nooit echt natuurlijk ga kunnen) is het hele fysieke stoeien. Vriend gooit hem bij wijze van spreken de hele kamer door (op een kindvriendelijke manier wat resulteert in schaterlachen!!), ik ben écht een heel stuk voorzichtiger. Maar nu hij kan kruipen en kan lopen kan ik wel achtervolgen etc., en dat vindt hij ook leuk.

absor schreef: ↑

13-01-2021 19:28

Ik heb enkel dochters, (3). En volgens jongensnoeders mis ik het meest fantastische wat er is en zou er nog een moeten proberen
Mooi niet want ik ben erg in mijn sas met mijn drietal
Maar ik ben bij voor je dat jij er een jongen bij krijgt want ik denk dat het grootste voordeel is dat je niet meer constant van jongensmoeders hoor dat je ‘echt wat mist’ !

Andersom zullen er ook wel ouders zijn die alleen meisjes hebben en die precies hetzelfde zeggen. Veel vrouwen doelen dan vooral (of uit ervaring?) op "later" of als de kinderen zelf weer kinderen krijgen etc.

Ik kon mezelf niet met een jongen voorstellen, maar ik heb door hem veel meer inzicht gekregen in het andere geslacht: als meisje vond ik jongens stom en was ik weinig op mijn gemak met ze. Nu besef ik dat iedere grote vent ook een kereltje is geweest, en dat heeft ook charmes.

Enorm geïnteresseerd in hun eigen piemel, maar bijna al die kleine mannetjes hebben ook een tijd een enorme obsessie gehad met stokken bijvoorbeeld. Dat ze overal stokken vinden die mee naar huis moeten, dat ze alle stokken in de hal en de achtertuin uit elkaar houden en ze allemaal belangrijk vinden...
Je moet het niet wagen om de kak uit je profiel weg te peuteren met een willekeurig stokje rondom je huis, want dat was altijd net "mijn lievelings".

Op andere dingen kunnen ze dan ook weer heel nuchter reageren. Ik vind dat wel mooi om te zien.
Als ik nu de pizzeria in de buurt inloop, waar de eigenaar bezig is met een heleboel werk, er een handvol scooter jongens rondloopt, en daar dan nog een kleuter zoontje rondstapt, dan vind ik het ook heel grappig om de interactie te zien. Ze zijn allemaal samen bezig, er is hiërarchie, maar tegelijk zijn er ook dingen die ze allemaal van elkaar proberen te omzeilen om niet elkaars eigenwaarde of trots te hoeven krenken, en zo gaan ze zelfs met dat kleutertje om. Dat soort dingen ontgingen me vroeger totaal. Vrouwen zijn veel bedilleriger als ze vinden dat ze gelijk hebben. Daar leer ik zelf dus ook van.

Het gevolg is ook dat ik me meer op mijn gemak voel hoe ik bv hangpubers aanspreek, en daardoor makkelijker contact leg als dat nodig is.
Toen we deze zomer op een camping wilden gaan slapen, terwijl er net in hetzelfde natuurgebied vlak bij de camping een groepje pubers met een gettoblaster neerstreek om te gaan zwemmen, ben ik naar ze toe gegaan voor een praatje. Dat was echt grappig; ze waren heel beleefd en vonden het leuk dat ik interesses in ze had. Daarna vertelde in dat er op de camping dus al heel veel mensen en kinderen in hun tent lagen die hun muziek allemaal heel goed konden horen. Toen vertelde een van die jongens dat hij zelf nog op die camping had gestaan als jochie, dus ze gingen wat meer meebewegen.

En toen had ik nog mijn troef... Ik vertelde dat er op de camping een groepje echt oude vrouwen zat die met elkaar hadden afgesproken dat ze 'snachts gingen skinnydippen bij dat water waar de jongens zaten. Haha: toen kwamen er nog veel meer bij staan die daar doodserieus op in gingen, terwijl ik grapjes maakte. Na een tijdje wenste ik ze een gezellige (rustige) avond, en ging ik terug naar mijn tent. Ze waren heel snel vertrokken.

Ik vind jongens (zoals velen al schrijven) meer gericht op kameraadschap. Je incasseert, je doet je best en je maakt lol. Meisjes zijn vanaf groep 6 ofzo al bezig met meidenvenijn. Zelfs als je een leuke, nuchtere dochter hebt, moet ze zich wel standhouden in de klas en allerlei andere groepjes. Ik vind dat best zwaar voor ze.

Mijn zoon speelt in de pauze met vrienden met stokken, en als er een jongen per ongeluk pijn heeft, gaat er eentje een medewerker halen terwijl anderen de stokken uit zicht werken (omdat ze daar van de vrouwelijke medewerkers niet mee mogen "zwaardvechten"). Ik vind dat ze elkaar vaker steunen en minder proberen irritante jongens echt "uit de groep te werken", wat je bij meisjes wel ziet: ze kijken meer naar praktische oplossingen.

Nadeel is dat zoon ondanks zijn enorme woordenschat een hekel heeft aan praten als het gaat over vertellen wat hij op school heeft meegemaakt, of over van alles wat met zijn functioneren of zelfreflectie te maken heeft.
Niet praten en geen hulp vragen vind ik wel een irritant mannending.

Ow ik ben zo dol op mijn jongens. Oudste zoon is bijna vier, dol op knuffelen, lief, slim, dol op roze en trekt zijn eigen plan wel. Ik hoop dat dat zo blijft op school dadelijk. Tot voor kort nergens bang voor en vraagt vrolijk aan random mensen hoe ze heten om daarna trots zijn naam te vertellen en die van zijn broertje in een ademtejg erachteraan.

Jongste is bijna twee en een echte deugniet. Doet alles van grote broer na en gaat dan nog een stapje verder. Kan heerlijk schateren. Maar ook lekker bij mama hangen

En beiden lekker stoeien en zo lief voor elkaar . En zijn wel behoorlijke moederskindjes al trekt oudste wel wat meer naar vader dan eerst.

Samen met hun 10 jarige stiefzus vormen ze een heerlijk drietal. Spelen ze schooltje en is jongste het kindje enzo.

Ik heb een heeeeeele leuke zoon van 11, echt al een beginnende puber! En ik krijg elke dag lieve, ietwat lompe, knuffels.

Vandaag zei hij ‘mama je mag niet in de keuken komen tot ik je roep’. Had ‘ie zelf lunch voor ons klaargemaakt met mijn favoriet: boterham met kaas en een cappuccino. En hij is meestal niet zo handig en zelfstandig (heeft wat etiketjes, staat los van jongen/meisje), dus dit vond ik zo lief!

Ik geniet van zijn stoere freerun moves en salto’s op de trampoline, zijn stunts op de bmx of step of skeelers. Door hem weet ik heel veel over auto’s en fortnite. Ik geniet van hoe hij met zijn vrienden stoer loopt te doen, maar daarna lekker bij mij op de bank tegen me aan komt zitten om samen tv te kijken. Elke avond als hij naar bed gaat nemen we de dag even door en dan vertelt hij alles aan me. Hij is heel eerlijk.

Ik heb ook een dochter en die is net zo leuk, om weer hele andere redenen. Grote verschil vind ik wel het gebrek aan gezeik. Dochter kan krengerig zijn, er is soms gedoe met meiden onderling op school, dat smeult dan heel lang door. Jongens zeggen even duidelijk waar het op staat en dan is het weer klaar.

Jongens zijn echt net zo leuk als meisjes!

Jufjoke schreef: ↑

13-01-2021 16:17

Ik heb een zoon. Nu veertien jaar. Een bij tijden nukkige puber, waar ik heerlijk mee kan lachen en stoeien (ja, zoon en ik stoeien elke dag). Die puber wijsheden zijn om te smullen.
Oké, een anekdote omdat ik het niet kan laten:

Zoon was een jaar of vier. Ik was een beetje met hem aan het rollen. Op zeker moment had ik hem opgetild, ik zwierde hem rond in mijn armen terwijl ik een liedje voor hem zong.
Pruillipje. Oh jee. Jawel, daar kwamen de tranen.
Ik vroeg hem waarom hij huilde, en hij zei toen, inmiddels voluit snikkend: ' ik weet het niet, ik denk van liefde!'

Hoe lief!!! Zo riep mijn zoon toen hij een jaar of 3 was ineens ‘mama, jij bent zo mooi, je bent precies goed zoals je bent!’. Ik smolt!