Kinderen
alle pijlers
Hoe steun je ouders van een overleden kindje?
vrijdag 20 juli 2007 om 17:40
Lieve mama's op de site,
Een vreselijk onderwerp maar wellicht kan iemand uit ervaring spreken
Hele goede vrienden van mijn zusje hebben afgelopen week hun dochter verloren. Zij is in haar slaap overleden aan een hartvirus. Hun dochter had een verstandelijke hanicap en was zeer zwaar epileptisch, mede hierdoor had zij een het iq van een meisje van 2 a 3 jaar oud. Niet dat dit ter zake doet en ze is hier dus ook niet aan overleden. gelukkig als je van geluk mag spreken heeft de lieve meid er zelf niets van gemerkt en is ze gewoon niet meer wakker geworden.
Het meest trieste van het hele verhaal is dat het juist zo goed ging met haar, de aanvallen waren redelijk onder controle en haar ouders waren net en paar dagen terug getrouwd ondat ze graag wilde dat hun meiden erbij zouden zijn, ze hebben nog twee dochters. De ouders zijn vlak na het trouwen op huwelijks reis gegaan zonder de meiden om gewoon nog even samen te genieten. Want sinds de geboorte van hun dochter 10 jaar terug was dat niet meer gebeurd ivm het vele zorgen voor haar. En nu het zo goed ging moest dat kunnen. Juist dan piept ze er tussen uit en kan je als ouder niet op een normale manier meer afscheid nemen van je dochter, haar lichaampje is zeer snel in ontbinding geraakt mede waarschijnlijk door de medicijnen die ze kreeg en de reletief hoge temperatuur van de afelopen nachten en zij waarschijnlijk in haar eerste slaap al is overleden en dus relatief lang alleen heeft gelegen. De ouders hebben nartuurlijk een zeer groot schuldgevoel nu maar hun valt niets te verwijten vind ik want ze deden echt alles voor hun dochter en hun andere 2 meiden om het leven zo aangenaam mogelijk te maken met de aanpassingen die er nodig waren voor haar. Kortom hoe kan je iemand troosten die zo'n verschrikkelijk verlies moet meemaken.
Een vreselijk onderwerp maar wellicht kan iemand uit ervaring spreken
Hele goede vrienden van mijn zusje hebben afgelopen week hun dochter verloren. Zij is in haar slaap overleden aan een hartvirus. Hun dochter had een verstandelijke hanicap en was zeer zwaar epileptisch, mede hierdoor had zij een het iq van een meisje van 2 a 3 jaar oud. Niet dat dit ter zake doet en ze is hier dus ook niet aan overleden. gelukkig als je van geluk mag spreken heeft de lieve meid er zelf niets van gemerkt en is ze gewoon niet meer wakker geworden.
Het meest trieste van het hele verhaal is dat het juist zo goed ging met haar, de aanvallen waren redelijk onder controle en haar ouders waren net en paar dagen terug getrouwd ondat ze graag wilde dat hun meiden erbij zouden zijn, ze hebben nog twee dochters. De ouders zijn vlak na het trouwen op huwelijks reis gegaan zonder de meiden om gewoon nog even samen te genieten. Want sinds de geboorte van hun dochter 10 jaar terug was dat niet meer gebeurd ivm het vele zorgen voor haar. En nu het zo goed ging moest dat kunnen. Juist dan piept ze er tussen uit en kan je als ouder niet op een normale manier meer afscheid nemen van je dochter, haar lichaampje is zeer snel in ontbinding geraakt mede waarschijnlijk door de medicijnen die ze kreeg en de reletief hoge temperatuur van de afelopen nachten en zij waarschijnlijk in haar eerste slaap al is overleden en dus relatief lang alleen heeft gelegen. De ouders hebben nartuurlijk een zeer groot schuldgevoel nu maar hun valt niets te verwijten vind ik want ze deden echt alles voor hun dochter en hun andere 2 meiden om het leven zo aangenaam mogelijk te maken met de aanpassingen die er nodig waren voor haar. Kortom hoe kan je iemand troosten die zo'n verschrikkelijk verlies moet meemaken.
vrijdag 20 juli 2007 om 18:26
Jee wat verschrikkelijk zeg, gecondoleerd.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat je duidelijk laat merken dat jullie meeleven, en dat jullie er voor ze ZIJN. Dus juist over het kindje praten (ook maanden later) en de andere kinderen ook aandacht geven
Ik ken 2 kinderen van 4 en 7 die pas hun moeder hebben verloren, en we hebben elk kind een knuffel gegeven. Het is echt hun troostknuffel geworden, en dat vond ik een fijn idee.
Verder misschien ook helpen met practische dingen.
Iig laten weten dat je er echt voor ze bent
Heel veel sterkte
Het enige wat ik kan bedenken, is dat je duidelijk laat merken dat jullie meeleven, en dat jullie er voor ze ZIJN. Dus juist over het kindje praten (ook maanden later) en de andere kinderen ook aandacht geven
Ik ken 2 kinderen van 4 en 7 die pas hun moeder hebben verloren, en we hebben elk kind een knuffel gegeven. Het is echt hun troostknuffel geworden, en dat vond ik een fijn idee.
Verder misschien ook helpen met practische dingen.
Iig laten weten dat je er echt voor ze bent
Heel veel sterkte
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
vrijdag 20 juli 2007 om 19:38
Dat is een vreselijke situatie zeg! Gecondoleerd.
Het is best moeilijk om daarmee om te gaan als ''buitenstaander''. Het zal ook voor iedereen die een kindje verliest,anders zijn denk ik hoor.
Een goede collega heeft een aantal jaren geleden haar zoontje verloren. Het ventje was 8,totaal niet ziek maar had de pech dat op onverklaarbare wijze zijn darmen gedraaid zijn. Hij had veel pijn,maar in het ziekenhuis kwamen ze er niet achter wat de oorzaak was,simpelweg omdat dit bij babys voorkomt en zelden bij oudere kinderen.
Uiteraard ben ik op de begrafenis geweest,dat was op een zaterdag. Maandagavond heb ik haar opgebeld,en ik heb gezegd dat ik niet wist wat ik moest zeggen...dat ik ook niet ging vragen hoe het met haar en haar man ging want dat kon ik zelf ook wel bedenken. Maar ik wilde aangeven,dat ik aan haar en haar man en hun dochtertje dacht,en dat ik niet weg zou lopen omdat ik niet met de situatie om kon/wilde gaan.
Want dat gebeurt ook veel,dat mensen het heel eng vinden (wat heel begrijpelijk is) en daardoor het contact verliezen..
Mijn collega vond het heel dapper dat ik durfde te bellen,ze stelde het zeer op prijs.
Het contact is op die manier gebleven,ik heb nooit gezegd ''bel me maar als je me nodig hebt of me wilt spreken''. Ik heb juist gezegt,dat als ik bel en het komt ongelegen,zeg het maar en ik hang op.
Ze vertelde me later,dat juist deze manier van contact houden haar zo goed heeft gedaan. En dat ze zoveel mensen waren kwijt geraakt,er liepen zelfs mensen om als ze haar in de verte zagen aankomen.
Nogmaals,het zal voor iedereen anders zijn. Maar laten weten dat je aan ze denkt is al heel belangrijk. En wat zij minstens zo belangrijk vond; ze wilde vaak helemaal niet getroost worden....want hoe kun je getroost worden als je je kind verliest??
Miscchien heb je hier iets aan,veel sterkte in ieder geval!
Het is best moeilijk om daarmee om te gaan als ''buitenstaander''. Het zal ook voor iedereen die een kindje verliest,anders zijn denk ik hoor.
Een goede collega heeft een aantal jaren geleden haar zoontje verloren. Het ventje was 8,totaal niet ziek maar had de pech dat op onverklaarbare wijze zijn darmen gedraaid zijn. Hij had veel pijn,maar in het ziekenhuis kwamen ze er niet achter wat de oorzaak was,simpelweg omdat dit bij babys voorkomt en zelden bij oudere kinderen.
Uiteraard ben ik op de begrafenis geweest,dat was op een zaterdag. Maandagavond heb ik haar opgebeld,en ik heb gezegd dat ik niet wist wat ik moest zeggen...dat ik ook niet ging vragen hoe het met haar en haar man ging want dat kon ik zelf ook wel bedenken. Maar ik wilde aangeven,dat ik aan haar en haar man en hun dochtertje dacht,en dat ik niet weg zou lopen omdat ik niet met de situatie om kon/wilde gaan.
Want dat gebeurt ook veel,dat mensen het heel eng vinden (wat heel begrijpelijk is) en daardoor het contact verliezen..
Mijn collega vond het heel dapper dat ik durfde te bellen,ze stelde het zeer op prijs.
Het contact is op die manier gebleven,ik heb nooit gezegd ''bel me maar als je me nodig hebt of me wilt spreken''. Ik heb juist gezegt,dat als ik bel en het komt ongelegen,zeg het maar en ik hang op.
Ze vertelde me later,dat juist deze manier van contact houden haar zo goed heeft gedaan. En dat ze zoveel mensen waren kwijt geraakt,er liepen zelfs mensen om als ze haar in de verte zagen aankomen.
Nogmaals,het zal voor iedereen anders zijn. Maar laten weten dat je aan ze denkt is al heel belangrijk. En wat zij minstens zo belangrijk vond; ze wilde vaak helemaal niet getroost worden....want hoe kun je getroost worden als je je kind verliest??
Miscchien heb je hier iets aan,veel sterkte in ieder geval!
vrijdag 20 juli 2007 om 20:10
Ik sluit me aan bij Carneool. Laat (regelmatig) weten dat je er bent.
En wat ik even uit je openingspost pak: dat hun schuldgevoel (uiteraard) onterecht is. Maar zeg dat soort dingen niet tegen ze (of iig niet te vaak), want ik denk dat ze meer geholpen zijn als mensen gewoon naar ze luisteren en begrip hebben voor hun gevoel. Veel mensen hebben de neiging om te 'troosten': zeggen dat dat schuldgevoel niet nodig is bijv. En ook al is dat zo, de beste troost is luisteren en meeleven.
En wat ik even uit je openingspost pak: dat hun schuldgevoel (uiteraard) onterecht is. Maar zeg dat soort dingen niet tegen ze (of iig niet te vaak), want ik denk dat ze meer geholpen zijn als mensen gewoon naar ze luisteren en begrip hebben voor hun gevoel. Veel mensen hebben de neiging om te 'troosten': zeggen dat dat schuldgevoel niet nodig is bijv. En ook al is dat zo, de beste troost is luisteren en meeleven.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 24 juli 2007 om 11:08
Dank je voor jullie reacties, de begrafenis was een verdrietige maar mooi afscheid van een leuke jonge meid die op handen werd gedragen. Het schuld gevoel wat zij hebben is vooral het feit dat ze na lang twijfelen zonder de meiden op vakantie zijn gegaan. Dit wordt natuurlijk door niemand gezegd tegen ze, maar dat voelen ze zelf.
Hoe dan ook als de kinderen wel mee waren gegaan was haar overlijden ook onvoorkomelijk geweest. Dus hun directe vrienden en familie drukken hun ook echt op het hart dat hun niets te verwijten valt.
Ik heb jullie reacties aan mijn zusje laten lezen en waardeerde het zeer dat ik dit voor haar heb gedaan.
Hoe dan ook als de kinderen wel mee waren gegaan was haar overlijden ook onvoorkomelijk geweest. Dus hun directe vrienden en familie drukken hun ook echt op het hart dat hun niets te verwijten valt.
Ik heb jullie reacties aan mijn zusje laten lezen en waardeerde het zeer dat ik dit voor haar heb gedaan.
