Kinderen
alle pijlers
Hoe weet je of je gezin compleet is?
vrijdag 7 maart 2025 om 12:38
Hoi forummers,
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
vrijdag 7 maart 2025 om 14:33
TO, volgens mij herinner ik mij nog topics van toen je net bevallen was, en is die tijd gewoon ontzettend heftig geweest. Het kan goed dat je nooit 100% zeker gaat zijn van je keuze. Ik hoor best veel vrouwen om mij heen die in meer of mindere mate worstelen met de vraag of ze nog een kind willen. Kan je jouw vraag eigenlijk ook met je behandelaar overleggen? De herhalingskans als je toch voor een tweede zou kiezen? Of je angst voor spijt te bespreken?
Qua leeftijdsverschil: ik denk dat elk leeftijdsverschil mooie en mindere kanten heeft. Veel mensen streven naar een klein leeftijdsverschil ‘want dan hebben ze zoveel aan elkaar’ maar ik denk dat uiteindelijk karakter het meest bepalend is daarvoor. Ik denk dat het contact tussen broertjes/zusjes (of buurtgenoten/neefjes/nichtjes/etc!) met een groter leeftijdsverschil net zo waardevol kunnen zijn, ondanks (of misschien wel dankzij) dat de verhoudingen wat anders liggen. Ik zou dat dus echt los proberen te laten. Uiteindelijk is het belangrijkste of jullie het zelf willen en aankunnen.
Qua leeftijdsverschil: ik denk dat elk leeftijdsverschil mooie en mindere kanten heeft. Veel mensen streven naar een klein leeftijdsverschil ‘want dan hebben ze zoveel aan elkaar’ maar ik denk dat uiteindelijk karakter het meest bepalend is daarvoor. Ik denk dat het contact tussen broertjes/zusjes (of buurtgenoten/neefjes/nichtjes/etc!) met een groter leeftijdsverschil net zo waardevol kunnen zijn, ondanks (of misschien wel dankzij) dat de verhoudingen wat anders liggen. Ik zou dat dus echt los proberen te laten. Uiteindelijk is het belangrijkste of jullie het zelf willen en aankunnen.
vrijdag 7 maart 2025 om 14:51
stoepkrijt schreef: ↑07-03-2025 14:03Verder denk ik dat er in jouw situatie misschien 2 dingen naast elkaar bestaan: er lijkt wel een wens voor nog een kindje (je hebt in ieder geval geen duidelijke wens dat er géén kind meer bij komt), maar door de omstandigheden zie je nu op tegen het dragen en zorgen voor een baby.
Ik lees het echt compleet anders. TO schrijft dat de gedachte dat het zo goed is, haar geruststelt. Maar dat het schuldgevoel, angst om spijt te krijgen en de druk van de maatschappij haar doen twijfelen.
vrijdag 7 maart 2025 om 15:04
Ja dit lees ik ook, maar ik denk tegelijk dat het niet zo zwart-wit is.nerdopviva schreef: ↑07-03-2025 14:51Ik lees het echt compleet anders. TO schrijft dat de gedachte dat het zo goed is, haar geruststelt. Maar dat het schuldgevoel, angst om spijt te krijgen en de druk van de maatschappij haar doen twijfelen.
Misschien stelt die gedachte haar gerust juist omdát ze zo angstig is.
En de angst is logisch natuurlijk met haar voorgeschiedenis, maar vanuit een gevoel van angst of schuldgevoel iets niet of wel doen is misschien ook niet altijd de juiste keuze?
Maar het is moeilijk om voorbij een schuld of angstgevoel te kijken naar waar je echt behoefte aan hebt.
vrijdag 7 maart 2025 om 15:07
Dit vind ik fijn om te lezen! Dankjewel voor het delen WombatWombat schreef: ↑07-03-2025 14:28Dit heb ik ook enorm gehad. Ik voelde me zo schuldig naar jongste dat ik die nooit zoveel onverdeelde aandacht zou kunnen geven.
En jongste was ook een jongen terwijl ik al een meisje had, en ik had altijd helemaal niets met jongens, dat ruwe gedoe en die obsessie met auto's. Ik was zo bang dat ik niet genoeg van hem zou houden.
En toen kreeg ik het allerliefste schattigste jongetje van de hele wereld en was alles goed. Zelfs naar auto's kijken werd leuk door zijn enthousiasme. En aan aandacht heeft hij echt geen gebrek gehad.
Die zorgen vooraf zijn zo zinloos!
vrijdag 7 maart 2025 om 15:28
Wat een onzin. Je hebt helemaal geen garantie dat ze samen leuk spelen. Voor sommige mensen is 1 kind gewoon genoeg. Ik ken genoeg gezinnen met 1 kind, daarvan heeft niemand spijt.
TO, bij twijfel niet doen. Wij wilden allebei altijd 2 kinderen, maar na de eerste hebben we best lang gedacht: 1 is ook prima. Het eerste jaar viel ons zwaar (zwangerschap en bevalling waren wel prima). Toen ze 2 was, kregen we toch weer kriebels voor een tweede.
Er zit 3 jaar tussen, maar 4 of 5 was ook prima geweest.
Kijk het gewoon nog aan. Misschien geniet je straks heel erg van meer vrije tijd als je kind naar school gaat. Misschien gaat het toch weer kriebelen. Maar elke beslissing is goed. Eigenlijk kun je geen verkeerde keuze maken als het voor jou goed voelt.
vrijdag 7 maart 2025 om 15:57
Inderdaad. Ik ken aardig wat mensen met 2 kinderen met minstens 5 jaar ertussen en wat je ziet is dat vooral het karakter ook belangrijk is. Daarnaast krijgen ze veel van het sociale ook mee op school of opvang.__appelbloesem__ schreef: ↑07-03-2025 14:33
Qua leeftijdsverschil: ik denk dat elk leeftijdsverschil mooie en mindere kanten heeft. Veel mensen streven naar een klein leeftijdsverschil ‘want dan hebben ze zoveel aan elkaar’ maar ik denk dat uiteindelijk karakter het meest bepalend is daarvoor. Ik denk dat het contact tussen broertjes/zusjes (of buurtgenoten/neefjes/nichtjes/etc!) met een groter leeftijdsverschil net zo waardevol kunnen zijn, ondanks (of misschien wel dankzij) dat de verhoudingen wat anders liggen. Ik zou dat dus echt los proberen te laten. Uiteindelijk is het belangrijkste of jullie het zelf willen en aankunnen.
vrijdag 7 maart 2025 om 15:59
Dat is een lastige. Ik ben zelf moeder van een kind en voel mij een compleet gezin. Destijds heb ik ook wel getwijfeld (tot mijn dochter ongeveer twee jaar oud was). Bij ons ging zwanger worden en blijven niet vanzelf en mijn man is een stuk ouder en wilde eigenlijk ook niet meer. Ik heb daar wel even moeite mee gehad en nu jaren later ook niet meer. Sterker nog, het was een stuk lastiger geweest met twee. Onze dochter krijgt onverdeelde aandacht, is sociaal en er komen genoeg kinderen in het weekend over de vloer en zou beslist ook geen tweede meer wensen.
Bij twijfel niet doen zou ik zeggen.
Bij twijfel niet doen zou ik zeggen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 maart 2025 om 16:07
Mijn oudste was 2,5 jr en we zaten in de tuin en zij zat op de schommel. Ineens kwam can heel diep van binnen een gevoel op: als we niks doen dan blijft ze alleen a h spelen in deze tuin. We wisten zeker dat we dat niet wilden. 2 jr later kreeg ze een broertje. Had minder tijd tussen mogen zitten, maarja.
Er was dus niet echt een denkproces met wikken en wegen. Ik zou willen dat ik dat met meer dingen had, een diep innerlijk weten. Vaak loop ik vast in twijfelen en nadenken.
Er was dus niet echt een denkproces met wikken en wegen. Ik zou willen dat ik dat met meer dingen had, een diep innerlijk weten. Vaak loop ik vast in twijfelen en nadenken.
vrijdag 7 maart 2025 om 16:42
vrijdag 7 maart 2025 om 17:18
Ik wilde altijd twee kinderen (geen idee waarom, ben er zelf ook een uit ene gezien met twee kinderen, misschien daarom).
Toen mijn dochter geboren was, was ik er (ondanks niet zo fijne zwangerschap) nog steeds heilig van overtuigd dat ik er nog een wilde. Maar gek genoeg sloeg dat heel snel om. Niet omdat het tegenviel oid, ik had een makkelijke baby, herstel ging goed, geen psychische klachten gehad. En ik vond moeder zijn juist leuker dan ik had gedacht. En toch. Toch was het gevoel ‘ik moet er nog een’ echt helemaal weg. Na een aantal maanden bedacht ik ineens dat het niet per se hoefde, en dat was een golf van opluchting.
Dat maakt overigens niet dat je altijd 100% zeker bent hoor. De maatschappij zet er bij minder minder druk achter, omdat ik alleen ben. En dan is het ‘logischer’ dat je niet meer kinderen wilt of zo. Maar je denkt zelf natuurlijk toch ook wel eens ‘wat nou als ik spijt krijg?’. Maar dat zijn voorbijgaande gedachten, en ook niet vaak. Ik vind het voor mijn kind wel jammer dat ze geen broertjes of zusjes heeft, ook omdat ze dus sowieso al minder familie heeft (want geen vader). Maar om nou om die reden een kind te nemen, vind ik geen goed idee.
En ja, als ik ergens zo’n heel klein hummeltje zie, denk je heus wel eens even ‘oh, wat schattig. Dat was toch ook wel heel leuk!’. Om vervolgens blij te zijn dat mijn kind zich inmiddels zelf kan aankleden, zindelijk is, leuker gesprekken voert etc.
Ik had een hele sterke kinderwens, maar blijkbaar is die vervuld met mijn ene kind. Ik vind ons leven samen leuk zo, ik heb ook nog wat ruimte voor mezelf nodig en dat kan nu. Met een tweede zou dat wel eens heel goed door elkaar gegooid kunnen worden. Want ‘een tweede is makkelijker’, dat betwijfel ik in mijn geval. Ik maakte me helemaal niet vreselijk veel zorgen bij de eerste, kon heel aardig met de flow mee gaan. Dus dat zou bij een tweede niet makkelijker worden. En een tweede zou wel betekenen nog veel meer jongleren met tijd, juist minder makkelijk de flow van beide kinderen kunnen volgen (want beiden hebben andere behoeften).
En blijkbaar is de behoefte aan een tweede voor mij niet groot genoeg om dat risico te nemen.
Toen mijn dochter geboren was, was ik er (ondanks niet zo fijne zwangerschap) nog steeds heilig van overtuigd dat ik er nog een wilde. Maar gek genoeg sloeg dat heel snel om. Niet omdat het tegenviel oid, ik had een makkelijke baby, herstel ging goed, geen psychische klachten gehad. En ik vond moeder zijn juist leuker dan ik had gedacht. En toch. Toch was het gevoel ‘ik moet er nog een’ echt helemaal weg. Na een aantal maanden bedacht ik ineens dat het niet per se hoefde, en dat was een golf van opluchting.
Dat maakt overigens niet dat je altijd 100% zeker bent hoor. De maatschappij zet er bij minder minder druk achter, omdat ik alleen ben. En dan is het ‘logischer’ dat je niet meer kinderen wilt of zo. Maar je denkt zelf natuurlijk toch ook wel eens ‘wat nou als ik spijt krijg?’. Maar dat zijn voorbijgaande gedachten, en ook niet vaak. Ik vind het voor mijn kind wel jammer dat ze geen broertjes of zusjes heeft, ook omdat ze dus sowieso al minder familie heeft (want geen vader). Maar om nou om die reden een kind te nemen, vind ik geen goed idee.
En ja, als ik ergens zo’n heel klein hummeltje zie, denk je heus wel eens even ‘oh, wat schattig. Dat was toch ook wel heel leuk!’. Om vervolgens blij te zijn dat mijn kind zich inmiddels zelf kan aankleden, zindelijk is, leuker gesprekken voert etc.
Ik had een hele sterke kinderwens, maar blijkbaar is die vervuld met mijn ene kind. Ik vind ons leven samen leuk zo, ik heb ook nog wat ruimte voor mezelf nodig en dat kan nu. Met een tweede zou dat wel eens heel goed door elkaar gegooid kunnen worden. Want ‘een tweede is makkelijker’, dat betwijfel ik in mijn geval. Ik maakte me helemaal niet vreselijk veel zorgen bij de eerste, kon heel aardig met de flow mee gaan. Dus dat zou bij een tweede niet makkelijker worden. En een tweede zou wel betekenen nog veel meer jongleren met tijd, juist minder makkelijk de flow van beide kinderen kunnen volgen (want beiden hebben andere behoeften).
En blijkbaar is de behoefte aan een tweede voor mij niet groot genoeg om dat risico te nemen.
vrijdag 7 maart 2025 om 18:00
Ik en mijn zusje hadden alleen maar ruzie, we hadden echt een hekel aan elkaar en zijn door elkaar getraumatiseerd. Nu we volwassen zijn hebben wij wel met elkaar leren omgaan en doen we ons best dat nog beter te maken. Hoewel de triggers blijven.
Mijn punt is: het idee van twee leuke spelende kinderen is een ideaalbeeld, maar loopt helaas niet altijd zo.
Mijn punt is: het idee van twee leuke spelende kinderen is een ideaalbeeld, maar loopt helaas niet altijd zo.
vrijdag 7 maart 2025 om 18:15
Ben jij mijn zus? Hier net zo, zo gezellig waren wij niet samen. Nog steeds kunnen wij niet langer dan een paar uur samen zijn.OliebolmetKrenten schreef: ↑07-03-2025 18:00Ik en mijn zusje hadden alleen maar ruzie, we hadden echt een hekel aan elkaar en zijn door elkaar getraumatiseerd. Nu we volwassen zijn hebben wij wel met elkaar leren omgaan en doen we ons best dat nog beter te maken. Hoewel de triggers blijven.
Mijn punt is: het idee van twee leuke spelende kinderen is een ideaalbeeld, maar loopt helaas niet altijd zo.
TO, ik heb je topic gevolgd over de heftige periode na de bevalling. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je dat niet nogmaals wilt meemaken. Niet voor jezelf, maar zeker ook niet voor je zoon van 3. Die begrijpt daar helemaal niets van. Dat is een hele valide reden om niet voor een tweede te gaan.
Er zijn veel kinderen zonder broertjes of zusjes die een prima leven hebben.
vrijdag 7 maart 2025 om 18:22
Skellar schreef: ↑07-03-2025 15:04Ja dit lees ik ook, maar ik denk tegelijk dat het niet zo zwart-wit is.
Misschien stelt die gedachte haar gerust juist omdát ze zo angstig is.
En de angst is logisch natuurlijk met haar voorgeschiedenis, maar vanuit een gevoel van angst of schuldgevoel iets niet of wel doen is misschien ook niet altijd de juiste keuze?
Maar het is moeilijk om voorbij een schuld of angstgevoel te kijken naar waar je echt behoefte aan hebt.
Of ze wil er gewoon maar één. En als TO (en haar man) ervoor kiezen om niet weer zo'n pittige periode door te maken, is dat een prima keuze. Ik krijg niet de indruk van TO dat ze diep ongelukkig wordt als het bij één kind blijft.
vrijdag 7 maart 2025 om 18:27
Je ‘moet’ je eigen keuze maken, met alle argumenten die voor jou wegen.
Je zal álle varianten van blijdschap en van spijt kunnen vinden, in alle mogelijke combinaties. Als ouder en als (inmiddels volwassen) kind.
En geen enkele daarvan zal kunnen voorspellen hoe het voor jou/jullie zal zijn.
Mijn twee centen:
Mijn oudste was de eerste 8 jaar enig kind.
Inmiddels zijn zij én de daaropvolgende kinderen volwassen en bijzonder dol op elkaar. Ze hebben ook veel steun aan elkaar, net zoals ik aan mijn zus heb.
En als leerkracht in de bovenbouw van de basisschool zou ik je niet zonder voorkennis kunnen aanwijzen welke kinderen enig kind zijn, of juist niet.
(Van willekeurige voorbijgangers op straat weet ik dit ook niet, van collega’s ook niet enz)
Je zal álle varianten van blijdschap en van spijt kunnen vinden, in alle mogelijke combinaties. Als ouder en als (inmiddels volwassen) kind.
En geen enkele daarvan zal kunnen voorspellen hoe het voor jou/jullie zal zijn.
Mijn twee centen:
Mijn oudste was de eerste 8 jaar enig kind.
Inmiddels zijn zij én de daaropvolgende kinderen volwassen en bijzonder dol op elkaar. Ze hebben ook veel steun aan elkaar, net zoals ik aan mijn zus heb.
En als leerkracht in de bovenbouw van de basisschool zou ik je niet zonder voorkennis kunnen aanwijzen welke kinderen enig kind zijn, of juist niet.
(Van willekeurige voorbijgangers op straat weet ik dit ook niet, van collega’s ook niet enz)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 7 maart 2025 om 18:45
Hier ook één kind. 11 jaar inmiddels. Eigenlijk voelde ik het van te voren en ook na de bevalling en toen hij een paar jaar oud was en nu nog steeds: één kind past bij ons. Maar inderdaad:"de maatschappij". Die zegt toch echt dat je 2 kinderen moet hebben en het liefst een jongen en een meisje. Ik ben lang bang geweest om spijt te krijgen maar diep van binnen voelde ik dat dit het juiste was. Het gevoel van twijfel is inmiddels weg, het ebde weg toen kind ouder werd.
En eerlijk? Eigenlijk voel ik me best sterk dat ik niet heb toegegeven aan de druk van de maatschappij en echt heb gedaan wat bij mij en ons past. Dat voelt best als een bevrijding.
Nu moet ik wel zeggen dat die druk waar ik het over heb, dat ik die alleen lees op internet. In mijn naaste omgeving heeft vrijwel niemand er ooit een punt van gemaakt.
Ons kind is gewoon een (super leuk) kind, net als anderen. Nog nooit gehoord dat ie 'anders' is. Het geluk van je kind hangt in grote mate van de ouders af, niet van een broer of zus.
Maar je zult de beslissing echt zelf moeten maken. Misschien denk je er over een paar jaar anders over. Het is zo ontzettend persoonlijk wat voor besluiten men hierin neemt.
En eerlijk? Eigenlijk voel ik me best sterk dat ik niet heb toegegeven aan de druk van de maatschappij en echt heb gedaan wat bij mij en ons past. Dat voelt best als een bevrijding.
Nu moet ik wel zeggen dat die druk waar ik het over heb, dat ik die alleen lees op internet. In mijn naaste omgeving heeft vrijwel niemand er ooit een punt van gemaakt.
Ons kind is gewoon een (super leuk) kind, net als anderen. Nog nooit gehoord dat ie 'anders' is. Het geluk van je kind hangt in grote mate van de ouders af, niet van een broer of zus.
Maar je zult de beslissing echt zelf moeten maken. Misschien denk je er over een paar jaar anders over. Het is zo ontzettend persoonlijk wat voor besluiten men hierin neemt.
beschuitmetjam wijzigde dit bericht op 07-03-2025 18:47
Reden: ..
Reden: ..
0.72% gewijzigd
vrijdag 7 maart 2025 om 19:01
Meer kinderen geeft altijd meer gedoe. Niet alleen als baby, maar ook zwem-, turn- of gitaarles. Meer luizenpluizen of voorlezen, meer liefdesverdriet, meer psychische problemen, in aanraking komen met drugs, problemen op school.
Ik vind het na de babytijd helemaal niet makkelijker worden. Je moet jarenlang alles van je hele gezin plannen, overal over nadenken en zorgen. Wij zijn allemaal enorm ongestructureerd, dat komt nu allemaal op mijn schouders terecht. Ik zou zo nog 10 baby’s willen, maar ik wil geen 10 pubers.
Ik vind het na de babytijd helemaal niet makkelijker worden. Je moet jarenlang alles van je hele gezin plannen, overal over nadenken en zorgen. Wij zijn allemaal enorm ongestructureerd, dat komt nu allemaal op mijn schouders terecht. Ik zou zo nog 10 baby’s willen, maar ik wil geen 10 pubers.
vrijdag 7 maart 2025 om 19:38
vrijdag 7 maart 2025 om 19:40
Dit is voor mij helemaal herkenbaar. Vroeger zag ik een leven met twee kinderen helemaal voor mij. Maar in onze, redelijk unieke, omstandigheden liep het anders en ik zou met 2+ kinderen echt niet weten hoe ik het allemaal rond zou moeten breien. Ik werk natuurlijk ook veel en de tijd die ik heb, breng ik graag door met onze dochter. Daarnaast is het maar de vraag of die tweede überhaupt gelukt was. En mijn man vond ook dat we gewoon ontzettend tevreden en dankbaar moesten zijn - dat we anders weer helemaal in die medische molen zouden zitten en ik er weer zo obsessief mee bezig zou zijn (en dat met een hummeltje thuis). Natuurlijk heb ik weleens de vraag gekregen of we voor nog een kindje zouden gaan en destijds vond ik dat best pijnlijk. Nu het een gepasseerd station is (ik ben zelf inmiddels ook 41) krijg ik die vraag ook niet meer.nausicaa schreef: ↑07-03-2025 17:18Ik wilde altijd twee kinderen (geen idee waarom, ben er zelf ook een uit ene gezien met twee kinderen, misschien daarom).
Toen mijn dochter geboren was, was ik er (ondanks niet zo fijne zwangerschap) nog steeds heilig van overtuigd dat ik er nog een wilde. Maar gek genoeg sloeg dat heel snel om. Niet omdat het tegenviel oid, ik had een makkelijke baby, herstel ging goed, geen psychische klachten gehad. En ik vond moeder zijn juist leuker dan ik had gedacht. En toch. Toch was het gevoel ‘ik moet er nog een’ echt helemaal weg. Na een aantal maanden bedacht ik ineens dat het niet per se hoefde, en dat was een golf van opluchting.
Dat maakt overigens niet dat je altijd 100% zeker bent hoor. De maatschappij zet er bij minder minder druk achter, omdat ik alleen ben. En dan is het ‘logischer’ dat je niet meer kinderen wilt of zo. Maar je denkt zelf natuurlijk toch ook wel eens ‘wat nou als ik spijt krijg?’. Maar dat zijn voorbijgaande gedachten, en ook niet vaak. Ik vind het voor mijn kind wel jammer dat ze geen broertjes of zusjes heeft, ook omdat ze dus sowieso al minder familie heeft (want geen vader). Maar om nou om die reden een kind te nemen, vind ik geen goed idee.
En ja, als ik ergens zo’n heel klein hummeltje zie, denk je heus wel eens even ‘oh, wat schattig. Dat was toch ook wel heel leuk!’. Om vervolgens blij te zijn dat mijn kind zich inmiddels zelf kan aankleden, zindelijk is, leuker gesprekken voert etc.
Ik had een hele sterke kinderwens, maar blijkbaar is die vervuld met mijn ene kind. Ik vind ons leven samen leuk zo, ik heb ook nog wat ruimte voor mezelf nodig en dat kan nu. Met een tweede zou dat wel eens heel goed door elkaar gegooid kunnen worden. Want ‘een tweede is makkelijker’, dat betwijfel ik in mijn geval. Ik maakte me helemaal niet vreselijk veel zorgen bij de eerste, kon heel aardig met de flow mee gaan. Dus dat zou bij een tweede niet makkelijker worden. En een tweede zou wel betekenen nog veel meer jongleren met tijd, juist minder makkelijk de flow van beide kinderen kunnen volgen (want beiden hebben andere behoeften).
En blijkbaar is de behoefte aan een tweede voor mij niet groot genoeg om dat risico te nemen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 maart 2025 om 19:52
Dit is echt zo'n lastige keuze...
Mijn eerste wordt 5 en naast dat zwanger worden en zwanger blijven voor mij heel moeilijk is was mijn zwangerschap ook niet geweldig qua gezondheid en kreeg ik een kind dat heel veel aandacht vraagt.
Ik had voor kind op een broertje/zusje gehoopt. Tot nu toe is het niet gelukt en begin ik me steeds meer af te vragen of oms gezin zo niet compleet is?
Maar... het knaagt wel ergens.
Ik heb binnenkort een gesprek met de ha hierover.
Mijn eerste wordt 5 en naast dat zwanger worden en zwanger blijven voor mij heel moeilijk is was mijn zwangerschap ook niet geweldig qua gezondheid en kreeg ik een kind dat heel veel aandacht vraagt.
Ik had voor kind op een broertje/zusje gehoopt. Tot nu toe is het niet gelukt en begin ik me steeds meer af te vragen of oms gezin zo niet compleet is?
Maar... het knaagt wel ergens.
Ik heb binnenkort een gesprek met de ha hierover.
vrijdag 7 maart 2025 om 19:57
Het leven is sowieso een onvoorspelbare toestand. Ik zou mijn beslissingen daarom nooit van mijn omgeving laten afhangen. Uiteindelijk moet je kiezen wat voor jouw gezin werkt. Het leven is niet prachtiger als je aan alle eisen voldoet die mensen bedacht hebben om een perfect gezin te zijn.
Misschien wil je uiteindelijk wel nog een kind, dat is prima. Misschien wil je het niet, dat is ook prima.
Hier ook docent (VO) en het is echt onzin dat je kunt merken aan een kind dat het geen broers of zussen heeft. Families zijn er in alle soorten, als ze van elkaar houden, is dat precies genoeg.
Misschien wil je uiteindelijk wel nog een kind, dat is prima. Misschien wil je het niet, dat is ook prima.
Hier ook docent (VO) en het is echt onzin dat je kunt merken aan een kind dat het geen broers of zussen heeft. Families zijn er in alle soorten, als ze van elkaar houden, is dat precies genoeg.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
vrijdag 7 maart 2025 om 20:06
Ik wist eigenlijk meteen toen eerste werd geboren dat ik nog een kindje wilde. En nu met twee zoons weet ik ook zeker dat ons gezin compleet is. Vroeger wilde ik er 3, maar mentaal is dit mijn max.
Hier eerste ook ondanks spiraal trouwens. Tweede keer bewuster voor gekozen al maakt me dat niet minder blij met eerste.
Hier eerste ook ondanks spiraal trouwens. Tweede keer bewuster voor gekozen al maakt me dat niet minder blij met eerste.
vrijdag 7 maart 2025 om 20:15
Ik heb ook altijd gezegd dat ik één kind wilde. Dat was best een duidelijk gevoel al. Nu weet ik ook waar dat vandaag kwam; mijn belastbaarheid is niet zo groot en ik heb genoeg tijd voor mezelf nodig om op te laden en te blijven functioneren.
Ik vind zwanger zijn ook niet leuk of bijzonder en na de bevalling kreeg ik een burn-out met depressie. Zoontje sliep alleen maar in de draagzak, huilde niet maar krijste echt alles bij elkaar. Ik ging er bijna aan onderdoor en onze relatie ook. Ik denk dat ik een tweede kind niet trek en dat ons huwelijk dat ook niet gaan overleven. Ik kies ervoor om een aanwezige en stabiele moeder te zijn voor één kind dat opgroeit bij ouders die nog bij elkaar zijn.
Daarnaast is het niet alleen een verstandelijke keuze. Een tweede is nog kort ter sprake gekomen maar mijn gevoel zegt duidelijk nee. Als ik iemand zie lopen met een baby dan heb ik sterk het gevoel van "nee, dit wil ik echt niet nog een keer". Baby's van vriendinnen vind ik leuk om mee te spelen en te knuffelen, maar ben altijd weer blij als ik ze aan ouders af kan geven.
Als mijn belastbaarheid beter zou zijn. Als mijn man ander werk zou hebben, als, als, als.... ja dan hadden we wellicht nog een kind gewild want we genieten enorm van ons zoontje (vooral nu hij wat ouder is). Maar de situatie is nu zoals hij is en dat is prima voor ons.
Ik vind zwanger zijn ook niet leuk of bijzonder en na de bevalling kreeg ik een burn-out met depressie. Zoontje sliep alleen maar in de draagzak, huilde niet maar krijste echt alles bij elkaar. Ik ging er bijna aan onderdoor en onze relatie ook. Ik denk dat ik een tweede kind niet trek en dat ons huwelijk dat ook niet gaan overleven. Ik kies ervoor om een aanwezige en stabiele moeder te zijn voor één kind dat opgroeit bij ouders die nog bij elkaar zijn.
Daarnaast is het niet alleen een verstandelijke keuze. Een tweede is nog kort ter sprake gekomen maar mijn gevoel zegt duidelijk nee. Als ik iemand zie lopen met een baby dan heb ik sterk het gevoel van "nee, dit wil ik echt niet nog een keer". Baby's van vriendinnen vind ik leuk om mee te spelen en te knuffelen, maar ben altijd weer blij als ik ze aan ouders af kan geven.
Als mijn belastbaarheid beter zou zijn. Als mijn man ander werk zou hebben, als, als, als.... ja dan hadden we wellicht nog een kind gewild want we genieten enorm van ons zoontje (vooral nu hij wat ouder is). Maar de situatie is nu zoals hij is en dat is prima voor ons.
vrijdag 7 maart 2025 om 20:37
Als je nog tijd genoeg hebt, dan kun je de tijd nog even het werk laten doen. Misschien komt er ineens een moment dat je zeker(der) weet, wat je wil.
En als de tijd opraakt dan is het een kwestie van iets beslissen en daar dan mee leven, hoe het ook uitpakt. Zoals met bijna alles in het leven.
Ik had zelf heel graag drie kinderen gewild. Man vond twee genoeg. Ik heb daar echt verdriet van gehad. Maar nu ze tiener zijn ben ik meestal blij dat het bij 2 gebleven is. En zijn er ook momenten dat ik denk, ach wat was het leuk geweest nog een erbij en dan voel ik me weemoedig.
Het leven laat zich niet voorspellen en zelfs achteraf weet je niet hoe het zou zijn gelopen als je een andere beslissing had genomen. En wat bij anderen werkt, zegt niets over jou. Er is gewoon geen goed antwoord op je vraag dus.
En als de tijd opraakt dan is het een kwestie van iets beslissen en daar dan mee leven, hoe het ook uitpakt. Zoals met bijna alles in het leven.
Ik had zelf heel graag drie kinderen gewild. Man vond twee genoeg. Ik heb daar echt verdriet van gehad. Maar nu ze tiener zijn ben ik meestal blij dat het bij 2 gebleven is. En zijn er ook momenten dat ik denk, ach wat was het leuk geweest nog een erbij en dan voel ik me weemoedig.
Het leven laat zich niet voorspellen en zelfs achteraf weet je niet hoe het zou zijn gelopen als je een andere beslissing had genomen. En wat bij anderen werkt, zegt niets over jou. Er is gewoon geen goed antwoord op je vraag dus.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
