Kinderen
alle pijlers
Hoe weet je of je gezin compleet is?
vrijdag 7 maart 2025 om 12:38
Hoi forummers,
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
woensdag 12 maart 2025 om 10:30
Ik merk ook weinig van vooroordelen gelukkig. Misschien ben ik er ook wel immuun voor omdat het zo’n bewuste keuze was om een kind te krijgen. Wel kan ik genieten van andere gezinnen met meer kinderen, maar toch heel duidelijk als buitenstaander, en ik realiseer me telkens dat zo’n groter gezin niet bij mij zou passen. Te hectisch en onoverzichtelijk.Beschuitmetjam schreef: ↑11-03-2025 19:09Wij hebben ook 1 kind en ik merk vanuit mijn directe omgeving eigenlijk heel weinig commentaar op ons 1-kind-gezin. Ik lees het vooral hier op het forum of op internet dat er vooroordelen zijn.
Zeggen mensen dan iets van jullie gezinsgrootte ofzo?
Ik zeg er zelf eigenlijk ook nooit iets over, ik ga niet heel erg de voordelen van 1kind benoemen. Het is gewoon zoals het is. Soms hoor ik wel eens iets doorklinken in een gesprek over dat ons kind "maar alleen" is, maar ik zie dat toch wat als onwetendheid van mensen.
Misschien had ik 3 of 4 kinderen leuk gevonden als ze kant-en-klaar, zeg op 25-jarige leeftijd, bij me afgeleverd waren aan de deur. Maar ze al die jaren zelf opvoeden en verzorgen, dat liever niet
woensdag 12 maart 2025 om 11:51
Dat zeg ik idd ook altijd! Best leuk later, maar niet nu weer helemaal in elke fase…
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 12 maart 2025 om 11:58
Ik denk dat je meegroeit in de drukte. Tenminste, ik merk dat ik het ontgroeit ben, en niet meer weet hoe het was, als die drukteClaire45 schreef: ↑12-03-2025 10:30Ik merk ook weinig van vooroordelen gelukkig. Misschien ben ik er ook wel immuun voor omdat het zo’n bewuste keuze was om een kind te krijgen. Wel kan ik genieten van andere gezinnen met meer kinderen, maar toch heel duidelijk als buitenstaander, en ik realiseer me telkens dat zo’n groter gezin niet bij mij zou passen. Te hectisch en onoverzichtelijk.
Misschien had ik 3 of 4 kinderen leuk gevonden als ze kant-en-klaar, zeg op 25-jarige leeftijd, bij me afgeleverd waren aan de deur. Maar ze al die jaren zelf opvoeden en verzorgen, dat liever niet
IK heb er maar twee, en die wonen op kamers.
Als ze er een weekend zijn... vind ik dat errug druk!
woensdag 12 maart 2025 om 12:13
Ik heb 3 kinderen en na de 3e was het voor mij duidelijk dat het goed was zo. Het bleef niet door m'n hoofd spoken, wat als er nog 1 bij komt? Ik was oprecht blij voor anderen bij een aankondiging zonder kriebels bij mezelf dus als ik jouw verhaal zo lees lijk je jullie gezin nog niet compleet te vinden. Maar je kan natuurlijk ook altijd rationeel besluiten dat het beter is om het bij 1 te houden.
Overigens zegt leeftijdsverschil niet alles hoor, hier schelen ze allemaal 2 jaar met elkaar en is het momenteel meer strijd dan leuk samen spelen. Dat gaat met de oudste en de jongste (schelen dus 4 jaar) al veel beter.
En als je het zielig vind dat hij altijd alleen speelt kan je altijd vaker een vriendje meevragen. Misschien nu nog wat jong maar mijn zus neemt altijd een extra kind mee voor haar zoon met uitjes, op vakantie enz.
Overigens zegt leeftijdsverschil niet alles hoor, hier schelen ze allemaal 2 jaar met elkaar en is het momenteel meer strijd dan leuk samen spelen. Dat gaat met de oudste en de jongste (schelen dus 4 jaar) al veel beter.
En als je het zielig vind dat hij altijd alleen speelt kan je altijd vaker een vriendje meevragen. Misschien nu nog wat jong maar mijn zus neemt altijd een extra kind mee voor haar zoon met uitjes, op vakantie enz.
woensdag 12 maart 2025 om 14:02
Ik merk er ook weinig van. Een keer iemand die er wat van zei: ik zat in de speeltuin bij de zandbak. Haar kind kroop bij mij op schoot en mijn eigen kind reageerde jaloers. ' wacht maar tot de tweede er is...' Toen ik zei dat die er niet ging komen reageerde ze heel raar, bijna boos... En een keer een buurman met vier kinderen. We kwamen ze tegen op straat en drie van zijn kinderen kibbelden om 1 step. ' oh ja, dit heb je niet met 1 kind, die hoeft niks te delen ... Dat moet hij wel leren hoor' op dat moment biedt kind zijn step aan een van de andere kinderen aan. Het leuke was dat de kinderen buiten gehoorafstand liepenClaire45 schreef: ↑12-03-2025 10:30Ik merk ook weinig van vooroordelen gelukkig. Misschien ben ik er ook wel immuun voor omdat het zo’n bewuste keuze was om een kind te krijgen. Wel kan ik genieten van andere gezinnen met meer kinderen, maar toch heel duidelijk als buitenstaander, en ik realiseer me telkens dat zo’n groter gezin niet bij mij zou passen. Te hectisch en onoverzichtelijk.
Misschien had ik 3 of 4 kinderen leuk gevonden als ze kant-en-klaar, zeg op 25-jarige leeftijd, bij me afgeleverd waren aan de deur. Maar ze al die jaren zelf opvoeden en verzorgen, dat liever niet
De buurman reageerde daar vervolgens wel leuk op
woensdag 12 maart 2025 om 14:12
Mijn eerste kwam ook onverwachts en ik vond de babytijd extreem zwaar, maar ik zag altijd een gezin met minimaal twee kinderen.
We wilden de tweede er maar gewoon zo snel mogelijk achteraan laten komen (korter in de luiers/slaapgebrek), uiteindelijk heeft het even geduurd en zit er 2,5 jaar leeftijdsverschil tussen.
Ik vond de babytijd van de tweede een helende ervaring ten opzichte van die van de eerste. Ik voelde me (enigszins) competent en had meer zelfvertrouwen. Dat voelde heel prettig en zou ik niet willen missen. Ik moet zeggen dat ik geen heel moederlijk type ben, het was bij de tweede een overwegend rationele beslissing.
Ik denk dat je voor jezelf het idee even los moet laten (zeg 6 maanden) en na die tijd goed nagaan bij jezelf wat je overweging is om het wel en niet te willen en in hoeverre het onzekerheid voortvloeiend uit een vervelende periode is, of meer maatschappelijke druk. Het is namelijk allebei helemaal oké.
Misschien is het ook goed om los te laten dat er een beslissing komt waar je 100% achter staat. Je kunt het jammer vinden voor je kind dat deze enig kind is én toch geen tweede willen. Dat kan gewoon naast elkaar bestaan.
We wilden de tweede er maar gewoon zo snel mogelijk achteraan laten komen (korter in de luiers/slaapgebrek), uiteindelijk heeft het even geduurd en zit er 2,5 jaar leeftijdsverschil tussen.
Ik vond de babytijd van de tweede een helende ervaring ten opzichte van die van de eerste. Ik voelde me (enigszins) competent en had meer zelfvertrouwen. Dat voelde heel prettig en zou ik niet willen missen. Ik moet zeggen dat ik geen heel moederlijk type ben, het was bij de tweede een overwegend rationele beslissing.
Ik denk dat je voor jezelf het idee even los moet laten (zeg 6 maanden) en na die tijd goed nagaan bij jezelf wat je overweging is om het wel en niet te willen en in hoeverre het onzekerheid voortvloeiend uit een vervelende periode is, of meer maatschappelijke druk. Het is namelijk allebei helemaal oké
.Misschien is het ook goed om los te laten dat er een beslissing komt waar je 100% achter staat. Je kunt het jammer vinden voor je kind dat deze enig kind is én toch geen tweede willen. Dat kan gewoon naast elkaar bestaan
.
donderdag 13 maart 2025 om 11:40
Zoals jij het beschrijft past ook erg bij mij. Als ik ergens kom waar er 4 kinderen zijn, ieder zit lekker in de kamer zijn ding te doen, de één zit te lezen, een paar doen een spelletje, een ander zit te gamen, ouders relaxed aan de koffie, dan denk ik wat leuk en gezellig zeg. Maar ook tegelijk weet ik, diep van binnen, het past niet bij mij. Maar het neemt niet weg dat ik er - bij een ander - even van kan genieten.Claire45 schreef: ↑12-03-2025 10:30Ik merk ook weinig van vooroordelen gelukkig. Misschien ben ik er ook wel immuun voor omdat het zo’n bewuste keuze was om een kind te krijgen. Wel kan ik genieten van andere gezinnen met meer kinderen, maar toch heel duidelijk als buitenstaander, en ik realiseer me telkens dat zo’n groter gezin niet bij mij zou passen. Te hectisch en onoverzichtelijk.
Misschien had ik 3 of 4 kinderen leuk gevonden als ze kant-en-klaar, zeg op 25-jarige leeftijd, bij me afgeleverd waren aan de deur. Maar ze al die jaren zelf opvoeden en verzorgen, dat liever niet
En ja, als ik later 80 ben lijkt het me prachtig om kinderen en meerdere kleinkinderen over de vloer te hebben. Maar dan moet ik nu wel aan de bak (als kinderen krijgen überhaupt nog lukt, ben 40+) en dat zie ik niet zitten.
beschuitmetjam wijzigde dit bericht op 13-03-2025 11:59
1.01% gewijzigd
donderdag 13 maart 2025 om 11:47
Hey Ceester, ik ken je nog van dat andere topic. Alles goed?Ceester schreef: ↑12-03-2025 14:02Ik merk er ook weinig van. Een keer iemand die er wat van zei: ik zat in de speeltuin bij de zandbak. Haar kind kroop bij mij op schoot en mijn eigen kind reageerde jaloers. ' wacht maar tot de tweede er is...' Toen ik zei dat die er niet ging komen reageerde ze heel raar, bijna boos... En een keer een buurman met vier kinderen. We kwamen ze tegen op straat en drie van zijn kinderen kibbelden om 1 step. ' oh ja, dit heb je niet met 1 kind, die hoeft niks te delen ... Dat moet hij wel leren hoor' op dat moment biedt kind zijn step aan een van de andere kinderen aan. Het leuke was dat de kinderen buiten gehoorafstand liepen
De buurman reageerde daar vervolgens wel leuk op
Raar hè, dat die vrouw zowat boos werd.
Ik denk dat ik zelf niet eens had gezegd dat er geen 2e gaat komen, wat ik eerder al noemde, ik zeg er vrijwel niets over dus mensen hebben bij mij ook niks om op aan te slaan zeg maar.
En zoals je buurman reageerde, sportief, is het met zo veel dingen, het hangt van de toon af waarop iets gezegd wordt; Klinkt een vraag veroordelend of oprecht belangstellend.
vrijdag 14 maart 2025 om 08:59
Ja, ik krijg er ontzettend vaak opmerkingen over. Veel meer dan ik ooit had kunnen bedenken vantevoren.Beschuitmetjam schreef: ↑11-03-2025 19:09Wij hebben ook 1 kind en ik merk vanuit mijn directe omgeving eigenlijk heel weinig commentaar op ons 1-kind-gezin. Ik lees het vooral hier op het forum of op internet dat er vooroordelen zijn.
Zeggen mensen dan iets van jullie gezinsgrootte ofzo?
Ik zeg er zelf eigenlijk ook nooit iets over, ik ga niet heel erg de voordelen van 1kind benoemen. Het is gewoon zoals het is. Soms hoor ik wel eens iets doorklinken in een gesprek over dat ons kind "maar alleen" is, maar ik zie dat toch wat als onwetendheid van mensen.
‘Daar moet er nog eentje bij’
‘Wanneer komt de tweede?’
‘Oh jouw kind kan zeker niet delen want enig kind’ (deze ongeveer wekelijks)
‘Vind je je kind niet leuk ofzo dat je er niet nog meer wil?’
‘Oh wat zielig voor hem’
Toen hij iets kleiner was en wel eens driftbuien had werd dat ook toegeschreven aan enig kind zijn. Nog steeds als hij een keer negatief gedrag vertoont wordt dat erbij gehaald als ‘oorzaak’. Terwijl de kinderen van mijn zus exact hetzelfde gedrag laten zien en ook driftbuien hadden als peuter (doodnormaal) en dan zegt niemand ‘dat komt omdat je een oudere zus hebt’.
Mijn beste vriendin die zelf ook geen broers of zussen heeft krijgt ook heel vaak te horen ‘dat ze zo sociaal is voor een enig kind.’
Ik vind het echt verbijsterend. Moet je je voorstellen dat ik tegen iemand met vier kinderen zou zeggen ‘Oh vond je de eerste niet leuk dat je er nog drie extra hebt gemaakt?’.
Vantevoren had ik niet door dat die vooroordelen zo sterk zijn en ook nooit verwacht dat mensen überhaupt opmerkingen hierover zouden maken. Uit letterlijk elk onderzoek ooit gedaan blijkt ook gewoon dat er geen meetbaar verschil is dus het is ook echt nergens op gebaseerd.
vrijdag 14 maart 2025 om 17:33
Ik ben echt verbaasd over wat men tegen jou zegt. Echt ontzettend vervelend en erg onbeschoft. Zijn die mensen op andere vlakken ook zo veroordelend? Ik herken het -gelukkig- niet. En ik woon nu niet bepaald in stedelijk gebied ofzo waar je zou verwachten dat men wat meer gewend is wat betreft diversiteit van mensen.Positive_vibes schreef: ↑14-03-2025 08:59Ja, ik krijg er ontzettend vaak opmerkingen over. Veel meer dan ik ooit had kunnen bedenken vantevoren.
‘Daar moet er nog eentje bij’
‘Wanneer komt de tweede?’
‘Oh jouw kind kan zeker niet delen want enig kind’ (deze ongeveer wekelijks)
‘Vind je je kind niet leuk ofzo dat je er niet nog meer wil?’
‘Oh wat zielig voor hem’
Toen hij iets kleiner was en wel eens driftbuien had werd dat ook toegeschreven aan enig kind zijn. Nog steeds als hij een keer negatief gedrag vertoont wordt dat erbij gehaald als ‘oorzaak’. Terwijl de kinderen van mijn zus exact hetzelfde gedrag laten zien en ook driftbuien hadden als peuter (doodnormaal) en dan zegt niemand ‘dat komt omdat je een oudere zus hebt’.
Mijn beste vriendin die zelf ook geen broers of zussen heeft krijgt ook heel vaak te horen ‘dat ze zo sociaal is voor een enig kind.’
Ik vind het echt verbijsterend. Moet je je voorstellen dat ik tegen iemand met vier kinderen zou zeggen ‘Oh vond je de eerste niet leuk dat je er nog drie extra hebt gemaakt?’.
Vantevoren had ik niet door dat die vooroordelen zo sterk zijn en ook nooit verwacht dat mensen überhaupt opmerkingen hierover zouden maken. Uit letterlijk elk onderzoek ooit gedaan blijkt ook gewoon dat er geen meetbaar verschil is dus het is ook echt nergens op gebaseerd.
Ieder eerste kind is sowieso tot een bepaalde leeftijd enig kind. Het slaat natuurlijk nergens op dat mensen over een peuter gaan zeggen 'zie je wel, ligt aan het enig kind zijn'.
En dan komt de 2e en is kind 1 ineens heel anders ofzo?! Wat een onzin kunnen mensen toch denken. En helaas soms ook verkondigen.
Laat alles maar lekker van je afglijden zou ik zeggen. Je hebt misschien een beetje pech met de mensen om je heen.
vrijdag 14 maart 2025 om 20:40
Ik had trouwens na de 2e echt het gevoel dat ons gezin nog niet klaar was. Man had dat ook dus we wilden bijna voor een 3e gaan. Toen gingen we verhuizen en begonnen we toch te twijfelen dus hebben we het uiteindelijk uitgesteld. Na de verhuizing waren we er een stuk minder mee bezig en nu 3 jaar later voelt ons gezin alsnog heel compleet. Dus het gevoel is echt veranderd. Ik moet wel zeggen dat waar we eerst woonden 3 kinderen aardig gebruikelijk was, terwijl waar we nu wonen mensen vooral 1 of 2 kinderen hebben.
zaterdag 15 maart 2025 om 17:15
Het is inderdaad erg onbeschoft en slaat nergens op.Beschuitmetjam schreef: ↑14-03-2025 17:33Ik ben echt verbaasd over wat men tegen jou zegt. Echt ontzettend vervelend en erg onbeschoft. Zijn die mensen op andere vlakken ook zo veroordelend? Ik herken het -gelukkig- niet. En ik woon nu niet bepaald in stedelijk gebied ofzo waar je zou verwachten dat men wat meer gewend is wat betreft diversiteit van mensen.
Ieder eerste kind is sowieso tot een bepaalde leeftijd enig kind. Het slaat natuurlijk nergens op dat mensen over een peuter gaan zeggen 'zie je wel, ligt aan het enig kind zijn'.
En dan komt de 2e en is kind 1 ineens heel anders ofzo?! Wat een onzin kunnen mensen toch denken. En helaas soms ook verkondigen.
Laat alles maar lekker van je afglijden zou ik zeggen. Je hebt misschien een beetje pech met de mensen om je heen.
Maar het ligt niet aan de mensen om mij heen hoor want het komt uit totaal verschillende hoeken. Bijvoorbeeld random onbekenden als je een praatje maakt bij de speeltuin en collega’s van verschillende afdelingen, etc. Dus niet alleen toevallig een paar lompe individuen in de familie ofzo. Dan was het me ook niet zo opgevallen denk ik
Ik volg sinds kort een paar moeders met ook 1 kind op Instagram en die krijgen precies hetzelfde soort opmerkingen in de comments. Kennelijk zitten die vooroordelen dus erg diep.
zaterdag 15 maart 2025 om 21:32
Ik heb, toen mijn kind klein was, zeker wel met nare vragen en vooroordelen te maken gehad. Je staat echt versteld van wat mensen ongegeneerd durven te zeggen of vragen:Beschuitmetjam schreef: ↑11-03-2025 19:09Wij hebben ook 1 kind en ik merk vanuit mijn directe omgeving eigenlijk heel weinig commentaar op ons 1-kind-gezin. Ik lees het vooral hier op het forum of op internet dat er vooroordelen zijn.
Zeggen mensen dan iets van jullie gezinsgrootte ofzo?
Ik zeg er zelf eigenlijk ook nooit iets over, ik ga niet heel erg de voordelen van 1kind benoemen. Het is gewoon zoals het is. Soms hoor ik wel eens iets doorklinken in een gesprek over dat ons kind "maar alleen" is, maar ik zie dat toch wat als onwetendheid van mensen.
Eentje? Vind je dat niet zielig?
Oh, dan is hij zeker wel verwend?
Wanneer komt de tweede?
Maar wat als hij om een broertje of zusje vraagt?
Zomaar een paar vragen die ik met enige regelmaat gehoord heb toen mijn kind een baby, peuter en kleuter was. Toen hij ouder werd, verstomde dat uiteraard. Nu is hij achttien, dus de vraag is niet meer zo actueel
Maar jazeker, niet te geloven wat sommige mensen normaal vinden om te zeggen.
zaterdag 15 maart 2025 om 22:51
Onze 1e zoon heeft veel gehuild en we vonden het tot 1,5 ofzo erg pittig. We konden toen echt niet aan een 2e denken en overwogen om het bij eentje te laten. Maar toen werd het makkelijker en kwam er toch de wens voor een 2e. Inmiddels is onze 2e zoon 15 maanden en gelukkig deze keer geen huilbaby. En ik vond het ook echt makkelijker deze keer omdat ik zelf gewoon relaxter was. Maar wij hebben geen mazzel qua slaap bij onze kinderen en dus alweer 15 maanden gebroken nachten. En beiden zwangerschappen had ik bekkeninstabiliteit en daardoor veel pijn. Dus hier voelt het nu wel echt compleet. Het is goed zo. Ik wil niet nog een zwangerschap met zoveel pijn en niet nog een keer zolang gebroken nachten. We zijn klaar met die babytijd. Ik ben ontzettend blij met onze 2 zoons en geen wens voor nog een kind erbij.
zondag 16 maart 2025 om 13:09
De reden voor een broertje of zusje zodat jouw kind iemand heeft om op terug te vallen als jullie beiden overlijden is geen goede reden. Genoeg gezien in mijn omgeving dat sommige broers en zussen elkaar niet kunnen luchten of zien.
Ik zie mijn broer en zus ook al jaren niet meer.
Zou mij niet onder druk laten zetten door schuldgevoel of druk uit de omgeving. Echt een kan meer dan zat zijn.
Ik zie mijn broer en zus ook al jaren niet meer.
Zou mij niet onder druk laten zetten door schuldgevoel of druk uit de omgeving. Echt een kan meer dan zat zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
