Kinderen
alle pijlers
Hoe weet je of je gezin compleet is?
vrijdag 7 maart 2025 om 12:38
Hoi forummers,
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
De laatste tijd zit ik er behoorlijk mee, hoe weet je nou wanneer je gezin compleet is? Wij hebben een zoon van bijna 3. We hebben een pittige babytijd gehad met mentale problemen bij zowel mij als mijn man. Ons zoontje doet het geweldig, is een vrolijk en erg makkelijk kereltje. Het gaat vaak door me heen… wat nu? De gedachte aan een zwangerschap/kraamtijd benauwt me enorm, ik heb het verwerkt, maar er blijft een soort grijze wolk voor me omheen hangen. De ruimte en liefde voor nog een kindje is er wel, maar ik vraag me ook af of ik me toch niet door de maatschappij onder druk gezet voel om er weer aan te beginnen. Veel mensen die tegelijk met mij zwanger waren, zijn nu zwanger van de tweede of hebben die al. Als ik mijn zoontje dan alleen in de zandbak zie zitten, voel ik me schuldig en gun ik hem ook een broertje of zusje. Tegelijkertijd weet ik niet of ik er klaar voor ben en ook niet of ik dat ooit weer ga zijn. Ik ben begin 30, dus we hebben nog tijd biologisch gezien, maar dan is het leeftijdsverschil ook weer een stuk groter en dan verwacht ik dat het ‘samen spelen’ ook weer anders is. De gedachte dat het goed zo is, stelt me gerust, alleen tegelijkertijd komt dat gepaard met schuldgevoel, angst om spijt te krijgen later… totaal irrationeel, maar een goede vriendin heeft ook geen broers of zussen en beide ouders zijn overleden op jonge leeftijd. Ik vind die gedachte heel naar als ik denk dat dit ook zou kunnen gebeuren met onze zoon. En zo maalt het maar door in mijn hoofd. Ook zwangerschapsaankondigingen van anderen voelen vaak niet zo fijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk voor anderen dat ze gezinsuitbreiding krijgen, maar het voelt gewoon elke keer als een soort dreun. Hoe weet je nou of het goed is? En hoe laat ik dit (voor nu) een beetje los? En hoe is dat nou, een gezin met 1 kind? Hebben jullie terugkijkend spijt van deze beslissing?
Ik hoop op wat ervaringen (en er wordt nog steeds aan gewerkt bij therapie).
Bedankt!
vrijdag 7 maart 2025 om 20:50
Daarom zeg ik ook ‘misschien’. En ik heb nergens gezegd dat de ene keuze beter is dan de andere natuurlijk.nerdopviva schreef: ↑07-03-2025 18:22Of ze wil er gewoon maar één. En als TO (en haar man) ervoor kiezen om niet weer zo'n pittige periode door te maken, is dat een prima keuze. Ik krijg niet de indruk van TO dat ze diep ongelukkig wordt als het bij één kind blijft.
Ik herken me juist erg in To’s vraag en worsteling.
We weten niet wat haar gelukkig of ongelukkig maakt want we kunnen niet in de toekomst of in haar hoofd kijken.
Zij moet de keuze maken met haar man en welke dat ook is, iedere keuze is goed.
En excuus allemaal, er ging iets mis met posten. Weet niet wat, maar het ging x4
zaterdag 8 maart 2025 om 09:21
Dit.Mette schreef: ↑07-03-2025 20:37
Ik had zelf heel graag drie kinderen gewild. Man vond twee genoeg. Ik heb daar echt verdriet van gehad. Maar nu ze tiener zijn ben ik meestal blij dat het bij 2 gebleven is. En zijn er ook momenten dat ik denk, ach wat was het leuk geweest nog een erbij en dan voel ik me weemoedig.
Het leven laat zich niet voorspellen en zelfs achteraf weet je niet hoe het zou zijn gelopen als je een andere beslissing had genomen. En wat bij anderen werkt, zegt niets over jou. Er is gewoon geen goed antwoord op je vraag dus.
Zelf kreeg ik uiteindelijk vier kinderen. Dat was een enorme klus kan ik wel zeggen. Waar ik soms heel blij mee was en soms....groeide het me totaal boven het hoofd. Mijn moederschap heeft ook een hele eigen onvoorspelbare ontwikkeling gehad. Nu zijn ze groot en verdrink ik bijna in geluk. We zijn hecht en hebben het goed.
maandag 10 maart 2025 om 09:33
Zei mijn moeder ook altijd: een kind krijgen doe je voor jezelf. Niet om een man bij je te houden of om een ander kind te plezieren.toulouse_74 schreef: ↑07-03-2025 15:43Nooit een tweede kind overwegen omdat het zo leuk zou zijn voor je eerste. Ik heb een kutzus.
Alleen doen als jullie het samen echt heel graag willen, voor jullie zelf.
maandag 10 maart 2025 om 10:31
maandag 10 maart 2025 om 11:21
En voor jezelf, omdat je graag nog een kind in alle fases wil laten opgroeien en dat nog een keer wil meemaken.Lila-Linda schreef: ↑10-03-2025 10:31ik vind eigenlijk dat je vooral een kind krijgt, voor het kind-zelf
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 10 maart 2025 om 11:52
Ondanks dat ik een sterke kinderwens had voor een tweede is het bij ons toch door omstandigheden toch bij 1 kind gebleven. Soms vind ik dat verdrietig maar meestal heb ik er vrede mee. Nu hij wat ouder wordt zie ik ook de voordelen. Zeker als ik vaak meemaak hoeveel strijd er bij anderen thuis is, is ons kleine gezin heel erg fijn, harmonieus en hecht.
Wel is het echt heel erg opvallend hoe hard de maatschappij duwt op meerdere kinderen. Er zijn zoveel vooroordelen over enig kinderen. Mensen zijn er ook echt ontzettend onbeschoft over.
Ik zou dat (onbewuste) verwachtingspatroon dus niet onderschatten TO. Bedenk echt wat jíj wil en niet wat hoort of wat anderen verwachten.
Wel is het echt heel erg opvallend hoe hard de maatschappij duwt op meerdere kinderen. Er zijn zoveel vooroordelen over enig kinderen. Mensen zijn er ook echt ontzettend onbeschoft over.
Ik zou dat (onbewuste) verwachtingspatroon dus niet onderschatten TO. Bedenk echt wat jíj wil en niet wat hoort of wat anderen verwachten.
maandag 10 maart 2025 om 11:58
Mijn vader wilde na mijn geboorte graag nog een kind ( nog wel vijf als het aan hem lag ) maar van mijn moeder hoefde het niet zo. Toch kwam mijn broertje er, vooral ook voor mij omdat ik zo graag een broertje wilde en ook voor mijn vader. Ik was helemaal gek van mijn broertje als kind en natuurlijk is mijn moeder ook heel blij dat hij er toch gekomen is. Triest genoeg heeft mijn vader hem maar twee jaar gekend, daarna is hij overleden.
Maar desondanks ben ik het er wel mee eens dat je een kind voor jezelf moet nemen, niet voor het kind dat je al hebt of voor je partner. Zeker gezien de struggle die TO met haar zoon gehad heeft snap ik haar twijfel heel goed. En een kind is ook gewoon goed, als dat beter voor je voelt en beter bij je past.
I have a tender spot in my heart for cripples, bastards and broken things.
maandag 10 maart 2025 om 18:49
Er zijn ook vrouwen die een kind krijgen om een man die niet zo geïnteresseerd is, toch geïnteresseerd te maken/houden. Er zitten wat grenzen aan natuurlijk en geen situatie is hetzelfde als een andere...Jujubee schreef: ↑10-03-2025 11:58Mijn vader wilde na mijn geboorte graag nog een kind ( nog wel vijf als het aan hem lag ) maar van mijn moeder hoefde het niet zo. Toch kwam mijn broertje er, vooral ook voor mij omdat ik zo graag een broertje wilde en ook voor mijn vader. Ik was helemaal gek van mijn broertje als kind en natuurlijk is mijn moeder ook heel blij dat hij er toch gekomen is. Triest genoeg heeft mijn vader hem maar twee jaar gekend, daarna is hij overleden.
Maar desondanks ben ik het er wel mee eens dat je een kind voor jezelf moet nemen, niet voor het kind dat je al hebt of voor je partner. Zeker gezien de struggle die TO met haar zoon gehad heeft snap ik haar twijfel heel goed. En een kind is ook gewoon goed, als dat beter voor je voelt en beter bij je past.
In haar tijd ook regelmatig mannen die in de veronderstelling waren dat het hun ' recht' was om een gezin van het door hun gewenste formaat te hebben....
dinsdag 11 maart 2025 om 19:09
Wij hebben ook 1 kind en ik merk vanuit mijn directe omgeving eigenlijk heel weinig commentaar op ons 1-kind-gezin. Ik lees het vooral hier op het forum of op internet dat er vooroordelen zijn.Positive_vibes schreef: ↑10-03-2025 11:52Ondanks dat ik een sterke kinderwens had voor een tweede is het bij ons toch door omstandigheden toch bij 1 kind gebleven. Soms vind ik dat verdrietig maar meestal heb ik er vrede mee. Nu hij wat ouder wordt zie ik ook de voordelen. Zeker als ik vaak meemaak hoeveel strijd er bij anderen thuis is, is ons kleine gezin heel erg fijn, harmonieus en hecht.
Wel is het echt heel erg opvallend hoe hard de maatschappij duwt op meerdere kinderen. Er zijn zoveel vooroordelen over enig kinderen. Mensen zijn er ook echt ontzettend onbeschoft over.
Ik zou dat (onbewuste) verwachtingspatroon dus niet onderschatten TO. Bedenk echt wat jíj wil en niet wat hoort of wat anderen verwachten.
Zeggen mensen dan iets van jullie gezinsgrootte ofzo?
Ik zeg er zelf eigenlijk ook nooit iets over, ik ga niet heel erg de voordelen van 1kind benoemen. Het is gewoon zoals het is. Soms hoor ik wel eens iets doorklinken in een gesprek over dat ons kind "maar alleen" is, maar ik zie dat toch wat als onwetendheid van mensen.
dinsdag 11 maart 2025 om 19:24
Hoe zie jij alles later voor je?
Ik had een beeld voor me met een keukentafel vol kinderen, en later het huis vol kleinkinderen. Echter heb ik geen makkelijke zwangerschappen, bevallen ben ik wel goed in, alleen ik verlies bij elk kind meer bloed na de tijd.
Na onze eerste dacht ik 3 jaar niet aan een tweede. Toen was dat gevoel er een maand later ineens wel toen zijn we er voor gegaan. Toen kwam er een hele pittige tijd, met veel ziekte e.d. en een depressie.
Maar toch bleef het beeld van veel kinderen in mijn hoofd. Toen zijn we na 2 jaar voor de derde gegaan. Het idee van een groot gezin, en later (hopelijk) een tafel vol met aanhang en (hopelijk) kleinkinderen bleef ik geweldig vinden. Dus ik heb altijd gedacht, de babytijd is maar kort.
Maar nu, na de derde die nu 4 maanden is voel ik me compleet. Anders dan na de tweede. Het is goed zo, en ik wil echt niet meer kinderen. Het is druk zat, en meer kinderen gaan mij (ons) niet gelukkiger maken.
Denk je dat nog een kindje jullie gezin gelukkiger gaat maken? Of zie je echt alleen nadelen? Dan zou ik het (nog) niet doen…
Naar mijn idee ben je er pas klaar voor als je voor alle hobbels op de weg een oplossing ziet, of denkt; daar komen we wel doorheen samen, de wens is dan sterker dan al die hobbels die je ziet.
Ik had een beeld voor me met een keukentafel vol kinderen, en later het huis vol kleinkinderen. Echter heb ik geen makkelijke zwangerschappen, bevallen ben ik wel goed in, alleen ik verlies bij elk kind meer bloed na de tijd.
Na onze eerste dacht ik 3 jaar niet aan een tweede. Toen was dat gevoel er een maand later ineens wel toen zijn we er voor gegaan. Toen kwam er een hele pittige tijd, met veel ziekte e.d. en een depressie.
Maar toch bleef het beeld van veel kinderen in mijn hoofd. Toen zijn we na 2 jaar voor de derde gegaan. Het idee van een groot gezin, en later (hopelijk) een tafel vol met aanhang en (hopelijk) kleinkinderen bleef ik geweldig vinden. Dus ik heb altijd gedacht, de babytijd is maar kort.
Maar nu, na de derde die nu 4 maanden is voel ik me compleet. Anders dan na de tweede. Het is goed zo, en ik wil echt niet meer kinderen. Het is druk zat, en meer kinderen gaan mij (ons) niet gelukkiger maken.
Denk je dat nog een kindje jullie gezin gelukkiger gaat maken? Of zie je echt alleen nadelen? Dan zou ik het (nog) niet doen…
Naar mijn idee ben je er pas klaar voor als je voor alle hobbels op de weg een oplossing ziet, of denkt; daar komen we wel doorheen samen, de wens is dan sterker dan al die hobbels die je ziet.
dinsdag 11 maart 2025 om 19:26
Een gezin is compleet zoals het is op het moment dat je je dat afvraagt. Het is ontzettend onzinnig om te bedenken of ‘het plaatje” wel klopt met het plaatje in je hoofd. Daar wordt je niet gelukkig van en daar heeft je kind ook geen drol aan. Zorg ervoor dat je blij bent met wat er is. Pas als je er eentje verliest weet je dat een incompleet gezin iets heel anders is dan een “droombeeld” waar je aan wilt voldoen.
dinsdag 11 maart 2025 om 19:39
Je krijgt een kind alleen voor jezelf, want als je er geen neemt, weet dat kind het niet want het is er niet.Lila-Linda schreef: ↑10-03-2025 10:31ik vind eigenlijk dat je vooral een kind krijgt, voor het kind-zelf
dinsdag 11 maart 2025 om 20:15
Ik heb eigenlijk geen idee meer waarom ik voor de tweede gegaan ben.... ik denk ook zodat ze elkaar zouden hebben. Dat heeft goed uitgepakt want ze vinden elkaar lief. Heel schattig zijn ze samen. Maar zou me niks verbazen als dat morgen ineens over is hoor. Overigens waren beiden zwangerschappen en bevallingen takkezwaar en vind ik het leven helaas nog steeds geen feest. Wat een verantwoordelijkheid en een aanslag op je zintuigen. De 2e maakt nog meer herrie dan de 1e. En ook beduidend meer vuil. Ik moet tegenwoordig echt vaker was draaien. Ik lig ook echt zelf 2 x zo vaak te malen en me zorgen te maken. Er is een hele groep mensen die zegt dat je zo'n 2e er makkelijker bij doet maar je hebt wel echt meer boterhammen te smeren (nee mama geen vlokken, chocopasta) en meer vaat en nog meer kleertjes om uit te zoeken en te repareren en die heeft ook zijn eigen vriendjes met feestjes en speeldates en kadootjes en schema's met wie wanneer waar oppikken. Organisatorisch houdt je wel degelijk meer ballen in de lucht hoor. Wat voor flauwekul er allemaal wel niet mee moet steeds overal naartoe. Op vakantie houden ze of maken ze elkaar wakker. Je huis is ook voller, meer speelgoed, meer schoenen en laarzen, jassen en tassen in de gang en stepjes en fietsen en helmen. Ik zou het eigenlijk niemand aanraden. Het enige echt praktische voordeel vind ik is dat we veel dingen een tweede leven kunnen geven dat scheelt in de kosten. Natuurlijk hebben we ook 2 x zoveel liefde, allebei eentje op schoot bijvoorbeeld als ze ziek zijn haha. Ik hoop vooral dat ik nooit een voorkeur ga ontwikkelen, dat zou ik lastig vinden.... dat probleem heb je met maar 1 kind natuurlijk sowieso niet.
Lorem Ipsum
dinsdag 11 maart 2025 om 20:18
Veel overwegingen in je openingspost zijn toch wel gebaseerd op het idee dat een broertje/zusje leuker zou zijn voor je zoon en dat je hem misschien tekort doet door niet te proberen om voor een tweede te gaan.
Volgens mij is er hierdoor weinig ruimte voor je eigen gevoel.
In je posthistorie lees ik terug dat de wens er eerder in ieder geval was en dat jullie misschien weer zouden gaan proberen als jullie zoontje bijna naar school gaat. Dat komt natuurlijk dichterbij.
Hoe staat je man erin en praten jullie vaak samen over de worsteling die je ervaart? En zijn er nog dingen die je zouden helpen om meer lucht te te ervaren?
En recent lees ik in je pohi nog iets over angsten en slaapproblemen. Dat is herkenbaar voor me incl. dat het in de winterperiode slechter gaat. Dus ik zou op zijn minst tot het najaar wachten en dan heb je hopelijk weer betere periodes achter de rug en dan heb je misschien een beter beeld van hoe je er zelf in staat.
Volgens mij is er hierdoor weinig ruimte voor je eigen gevoel.
In je posthistorie lees ik terug dat de wens er eerder in ieder geval was en dat jullie misschien weer zouden gaan proberen als jullie zoontje bijna naar school gaat. Dat komt natuurlijk dichterbij.
Hoe staat je man erin en praten jullie vaak samen over de worsteling die je ervaart? En zijn er nog dingen die je zouden helpen om meer lucht te te ervaren?
En recent lees ik in je pohi nog iets over angsten en slaapproblemen. Dat is herkenbaar voor me incl. dat het in de winterperiode slechter gaat. Dus ik zou op zijn minst tot het najaar wachten en dan heb je hopelijk weer betere periodes achter de rug en dan heb je misschien een beter beeld van hoe je er zelf in staat.
dinsdag 11 maart 2025 om 20:53
Bedankt allemaal voor de antwoorden. Heb ik veel aanMargjeM schreef: ↑11-03-2025 20:18Veel overwegingen in je openingspost zijn toch wel gebaseerd op het idee dat een broertje/zusje leuker zou zijn voor je zoon en dat je hem misschien tekort doet door niet te proberen om voor een tweede te gaan.
Volgens mij is er hierdoor weinig ruimte voor je eigen gevoel.
In je posthistorie lees ik terug dat de wens er eerder in ieder geval was en dat jullie misschien weer zouden gaan proberen als jullie zoontje bijna naar school gaat. Dat komt natuurlijk dichterbij.
Hoe staat je man erin en praten jullie vaak samen over de worsteling die je ervaart? En zijn er nog dingen die je zouden helpen om meer lucht te te ervaren?
En recent lees ik in je pohi nog iets over angsten en slaapproblemen. Dat is herkenbaar voor me incl. dat het in de winterperiode slechter gaat. Dus ik zou op zijn minst tot het najaar wachten en dan heb je hopelijk weer betere periodes achter de rug en dan heb je misschien een beter beeld van hoe je er zelf in staat.
ik praat er heel veel over met mijn man, hij zou een tweede leuk vinden, maar begrijpt het volledig als ik dat niet meer wil en heeft daar dan ook vrede mee. Hij wil in ieder geval dat ik zeker van mijn zaak ben en drukt me toch wel op het hart om hiermee aan de slag te gaan bij therapie, aangezien het veel mentale ruimte in beslag neemt. Ik vind het fijn om te lezen dat er hier meer 1 kind gezinnen zijn bij wie het leven heel fijn is. Want ons gezin is echt heel fijn zo, de balans opvoeding van ons zoontje/huishouden/werken is heel goed verdeeld en we hebben veel lol met zijn drieën. Maar toch, die twijfel en dat schuldgevoel zijn er ook. Ons zoontje gaat over een jaar naar school, voor die tijd gaan we sowieso niet voor een tweede. Het is nog geen gesloten boek, maar voor het komende jaar wel.
dinsdag 11 maart 2025 om 21:43
Dat is echt niemands motivatie. Een kind krijgen doe je omdat je dat zelf wenst.Lila-Linda schreef: ↑10-03-2025 10:31ik vind eigenlijk dat je vooral een kind krijgt, voor het kind-zelf
dinsdag 11 maart 2025 om 22:14
Hier een klein maar fijn gezin.. zoon is bijna 11. Wij zijn hecht en happy. Gezien mijn leeftijd en wat gezondheidsproblemen de laatste jaren, is het voor mij nu echt ok dat er geen tweede is gekomen. Heb ik het daar wel eens moeilijk mee gehad? Jazeker.. hormonen gierden jaren door mijn lijf. Wilde heel graag nog een keer zwanger zijn. De babytijd nog een keer meemaken. Dat alle eerste keren niet ook direct de laatste keren zouden zijn. Maar die hormonen zijn gaan liggen. Ik weet ook niet of ik het goed aan had gekund.. een tweede kind. Het moederschap is prachtig maar vind het ook intens en met vlagen ook zwaar. Het is een hele verantwoordelijkheid. Mentaal ben ik prima gezond maar in het verleden heb ik kwetsbare periodes gekend. Mijn draagkracht is denk ik niet immens groot? Dus het is voor mij/voor ons fijn zo.
Zoon doet het goed. Heeft af en toe wel gevraagd of hij nog grote broer zou gaan worden, maar weet dat dit niet meer gaat gebeuren. Ik had het hem diep van binnen wel gegund en hij zou een toffe, liefdevolle broer zijn geweest. Maar hij is er nooit verdrietig om geweest. Hij vindt het af en toe wel jammer en dat begrijp ik. Gelukkig heeft hij leuke vrienden en gaat hij met plezier naar school. We gaan in de meivakantie een midweek naar een camping en hij mag dan een vriendje meenemen.
Ik wens je veel wijsheid toe. De tijd zal je vriend zijn.
Zoon doet het goed. Heeft af en toe wel gevraagd of hij nog grote broer zou gaan worden, maar weet dat dit niet meer gaat gebeuren. Ik had het hem diep van binnen wel gegund en hij zou een toffe, liefdevolle broer zijn geweest. Maar hij is er nooit verdrietig om geweest. Hij vindt het af en toe wel jammer en dat begrijp ik. Gelukkig heeft hij leuke vrienden en gaat hij met plezier naar school. We gaan in de meivakantie een midweek naar een camping en hij mag dan een vriendje meenemen.
Ik wens je veel wijsheid toe. De tijd zal je vriend zijn.
dinsdag 11 maart 2025 om 22:34
Misschien straal jij ook net als ik zo’n ’kom dan’ vibe uitBeschuitmetjam schreef: ↑11-03-2025 19:09Wij hebben ook 1 kind en ik merk vanuit mijn directe omgeving eigenlijk heel weinig commentaar op ons 1-kind-gezin. Ik lees het vooral hier op het forum of op internet dat er vooroordelen zijn.
Zeggen mensen dan iets van jullie gezinsgrootte ofzo?
Ik zeg er zelf eigenlijk ook nooit iets over, ik ga niet heel erg de voordelen van 1kind benoemen. Het is gewoon zoals het is. Soms hoor ik wel eens iets doorklinken in een gesprek over dat ons kind "maar alleen" is, maar ik zie dat toch wat als onwetendheid van mensen.
. Bij mij viel het ook wel mee. Vooral als ik een tuniek aan had dat mensen vroegen: ‘Mag ik je feliciteren?’ in de veronderstelling dat nummer twee in aantocht was. Dat zag ik niet als beledigend of als druk. Ik vond het passief-agressieve gedoe richting kind wel uitermate vervelend. ‘Ja natuurlijk heeft Lemooszoon een nieuwe fiets, zijn papa en mama hoeven de centjes niet te verdelen over meer kindjes’/‘Je kunt niet ALTIJD je zin krijgen Lemooszoon, je moet ook leren delen’ (zoon trok tot zijn 5e nooit zijn mond open en liet alles maar gebeuren juist omdat hij niet gewend was te ‘vechten’ voor zijn spullen/aandacht). De ergste vond ik zo’n zeikwijf dat wrijvend over d’r bolle buik tegen zoon (destijds 7 jaar) zei: ‘Ja wij vinden Sofietje* zo leuk dat er daar nog wel eentje van willen’. Ik zag zoon met zo’n trillende onderlip naar mij kijken en kon het niet laten om te zeggen: ‘Ja, wij vinden de eerste zo ontzettend goed gelukt dat een tweede alleen maar tegen kan vallen’. Hoe vaak mensen wel niet aan hem als ukkie vroegen: ‘Wil jij dan geen broertje of zusje?’. En dan ook nog gespeeld geshockeerd zijn als zoon gewoon een ‘nee’ verkocht. Oh, dat verwende snotaapje
Maar om mij heen kijkend: heb je twee meiden dan is dat schijnbaar ‘zielig’ voor de man des huizes. Heb je twee jongens dan zit je schijnbaar standaard in het kabaal en vuil en krijg je de vraag of je niet toch nog voor een meisje wil gaan. Heb je er drie dan ben je gevoelig voor influencende tiktokmoeders/is de derde een ‘ongelukje’ en heb je nog meer kinderen dan ben je niet helemaal lekker. Er zijn altijd wel mensen te vinden die wat te zaniken hebben. Zelfs als je een ‘koningskoppel’ hebt van een jongen en een meisje. Dan heb je waarschijnlijk niet de juiste woning voor die kinders, lopen ze er niet goed genoeg bij of zie jij er erg afgetrapt uit. Wie zoekt zal ongetwijfeld iets vinden om over te zaniken.
dinsdag 11 maart 2025 om 23:55
Nou ja, zo denk ik er ook overLemoosGaatDoor schreef: ↑11-03-2025 22:34Misschien straal jij ook net als ik zo’n ’kom dan’ vibe uit
Bij mij viel het ook wel mee. Vooral als ik een tuniek aan had dat mensen vroegen: ‘Mag ik je feliciteren?’ in de veronderstelling dat nummer twee in aantocht was. Dat zag ik niet als beledigend of als druk. Ik vond het passief-agressieve gedoe richting kind wel uitermate vervelend. ‘Ja natuurlijk heeft Lemooszoon een nieuwe fiets, zijn papa en mama hoeven de centjes niet te verdelen over meer kindjes’/‘Je kunt niet ALTIJD je zin krijgen Lemooszoon, je moet ook leren delen’ (zoon trok tot zijn 5e nooit zijn mond open en liet alles maar gebeuren juist omdat hij niet gewend was te ‘vechten’ voor zijn spullen/aandacht). De ergste vond ik zo’n zeikwijf dat wrijvend over d’r bolle buik tegen zoon (destijds 7 jaar) zei: ‘Ja wij vinden Sofietje* zo leuk dat er daar nog wel eentje van willen’. Ik zag zoon met zo’n trillende onderlip naar mij kijken en kon het niet laten om te zeggen: ‘Ja, wij vinden de eerste zo ontzettend goed gelukt dat een tweede alleen maar tegen kan vallen’. Hoe vaak mensen wel niet aan hem als ukkie vroegen: ‘Wil jij dan geen broertje of zusje?’. En dan ook nog gespeeld geshockeerd zijn als zoon gewoon een ‘nee’ verkocht. Oh, dat verwende snotaapje
Maar om mij heen kijkend: heb je twee meiden dan is dat schijnbaar ‘zielig’ voor de man des huizes. Heb je twee jongens dan zit je schijnbaar standaard in het kabaal en vuil en krijg je de vraag of je niet toch nog voor een meisje wil gaan. Heb je er drie dan ben je gevoelig voor influencende tiktokmoeders/is de derde een ‘ongelukje’ en heb je nog meer kinderen dan ben je niet helemaal lekker. Er zijn altijd wel mensen te vinden die wat te zaniken hebben. Zelfs als je een ‘koningskoppel’ hebt van een jongen en een meisje. Dan heb je waarschijnlijk niet de juiste woning voor die kinders, lopen ze er niet goed genoeg bij of zie jij er erg afgetrapt uit. Wie zoekt zal ongetwijfeld iets vinden om over te zaniken.
Wat onbeschoft, die opmerkingen tegen je zoon. Ik ben op mijn beurt dan altijd maar blij dat ik een ander (leuker
) karakter heb dan zo'n mens. En sommige mensen hebben altijd wel wat te zeuren inderdaad. Het zou mooi zijn als we ons dat wat meer realiseren.
woensdag 12 maart 2025 om 05:56
Onze dochter heeft vroeger ook wel gevraagd om een broertje of zusje om “mee te spelen”. Ze heeft twee halfbroers en een halfzus, maar die zijn veel ouder dan dat zij is. Ze speelt wel weer fijn met de kinderen van de oudste dochter van mijn man. En tegelijkertijd is het prima zo en is ons kind sociaal en betrokken. Ik onderneem veel met haar.
Net als Enig-me heb ik het jaren geleden ook lastig gevonden. En tegelijkertijd vond ik het niet opwegen tegen de onzekerheid van opnieuw de medische molen, terwijl we al zoveel geluk hadden met onze dochter (onze allerlaatste embryo uit een niet succesvolle batch). En nu zou ik geen tweede willen, zit ook in een hele andere fase.
Ik had laatst iemand (die nota bene zelf in de medische molen zit en thans nog geen kind heeft) die zei: “een kind is geen kind.”
Zij weet bijvoorbaat al dat ze twee kinderen wil, want ze wil haar leven niet omgooien voor “maar” een kind. Tja. Gelet op de statistieken en haar situatie mag ze in mijn ogen al dankbaar zijn als het überhaupt lukt om zwanger te worden en blijven. Met twee mislukte ICSI pogingen zonder bevruchtingen ben je niet in de positie om er twee te “verwachten” of te roepen dag één kind geen kind is. En ik zei ook gekscherend; dus wat doe je als “maar” een lukt? Ter adoptie afstaan? Het moet nu maar een ICSI tweeling worden heb ik bedacht
. Of gewoon geen… dat ligt in die omstandigheden meer voor de hand.
Dat soort gekke ideeën - ik kan er niets mee en het raakt mij ook niet. Ook dat soort opmerkingen tegen de zoon van Lemoos. Bizar, maar ik ben er niet (meer) gevoelig voor. Ik ben gelukkig met het gezin dat ik heb en denk dat in onze unieke omstandigheden een kind ook heel erg goed bij ons past.
Net als Enig-me heb ik het jaren geleden ook lastig gevonden. En tegelijkertijd vond ik het niet opwegen tegen de onzekerheid van opnieuw de medische molen, terwijl we al zoveel geluk hadden met onze dochter (onze allerlaatste embryo uit een niet succesvolle batch). En nu zou ik geen tweede willen, zit ook in een hele andere fase.
Ik had laatst iemand (die nota bene zelf in de medische molen zit en thans nog geen kind heeft) die zei: “een kind is geen kind.”
Zij weet bijvoorbaat al dat ze twee kinderen wil, want ze wil haar leven niet omgooien voor “maar” een kind. Tja. Gelet op de statistieken en haar situatie mag ze in mijn ogen al dankbaar zijn als het überhaupt lukt om zwanger te worden en blijven. Met twee mislukte ICSI pogingen zonder bevruchtingen ben je niet in de positie om er twee te “verwachten” of te roepen dag één kind geen kind is. En ik zei ook gekscherend; dus wat doe je als “maar” een lukt? Ter adoptie afstaan? Het moet nu maar een ICSI tweeling worden heb ik bedacht
. Of gewoon geen… dat ligt in die omstandigheden meer voor de hand. Dat soort gekke ideeën - ik kan er niets mee en het raakt mij ook niet. Ook dat soort opmerkingen tegen de zoon van Lemoos. Bizar, maar ik ben er niet (meer) gevoelig voor. Ik ben gelukkig met het gezin dat ik heb en denk dat in onze unieke omstandigheden een kind ook heel erg goed bij ons past.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 12 maart 2025 om 08:49
Allereerst TO: ik herinner me nog je berichten over een intensieve kraamtijd. Vind het echt knap hoe reflectief je bent en hoe goed je aan jezelf werkt! Je bent vast een hele goede moeder.
On topic: ik snap dit zó goed. Onze kraamtijd was vergelijkbaar, en ik moest er niet aan denken, nog een keer dat eerste jaar. En toch kwam er naar 3,5 jaar een tweede kindje bij.
Mijn man en ik zagen beiden in de toekomst twee kinderen en realiseerden ons dat we geen keuze moesten maken op basis van angst. Ik bereidde me (letterlijk en figuurlijk) voor op het ergste, schakelde verschillende professionals in die dichtbij stonden en de situatie kenden en streepte gevoelsmatig een eerste jaar weg.
Hoewel weer een nare bevalling, kwam de klap niet. Er was berusting en een bepaalde doortastendheid in ons handelen. Bovendien hadden we vertrouwen, want zag dochter 1 eens! Het was nog steeds niet mijn lievelingsjaar, maar het viel me alles mee.
Ik ben dolblij dat het er tóch twee geworden zijn. Niet omdat je zonder twee kinderen niet compleet bent, maar omdat twee kinderen passen bij onze toekomst. Omdat het ons (ja echt) beter in balans brengt nu we de aandacht moeten verdelen. Omdat delen, wachten, samen optrekken, onze beide meiden zichtbaar goed doet. Omdat ik mezelf bij de tweede óók een hele leuke moeder vind. En bovenal: nummer twee is ook weer zo’n vreselijk leuk kind en levert haar eigen zonnige bijdrage aan ons huis.
Er is geen goed of fout TO, maar probeer te voelen wat je gevoel is. Komt die écht voort vanuit de rust dat het goed is zo? Of zit er vooral angst voor wat er mogelijk weer voor je ligt? In dat laatste geval is er van alles mogelijk.
On topic: ik snap dit zó goed. Onze kraamtijd was vergelijkbaar, en ik moest er niet aan denken, nog een keer dat eerste jaar. En toch kwam er naar 3,5 jaar een tweede kindje bij.
Mijn man en ik zagen beiden in de toekomst twee kinderen en realiseerden ons dat we geen keuze moesten maken op basis van angst. Ik bereidde me (letterlijk en figuurlijk) voor op het ergste, schakelde verschillende professionals in die dichtbij stonden en de situatie kenden en streepte gevoelsmatig een eerste jaar weg.
Hoewel weer een nare bevalling, kwam de klap niet. Er was berusting en een bepaalde doortastendheid in ons handelen. Bovendien hadden we vertrouwen, want zag dochter 1 eens! Het was nog steeds niet mijn lievelingsjaar, maar het viel me alles mee.
Ik ben dolblij dat het er tóch twee geworden zijn. Niet omdat je zonder twee kinderen niet compleet bent, maar omdat twee kinderen passen bij onze toekomst. Omdat het ons (ja echt) beter in balans brengt nu we de aandacht moeten verdelen. Omdat delen, wachten, samen optrekken, onze beide meiden zichtbaar goed doet. Omdat ik mezelf bij de tweede óók een hele leuke moeder vind. En bovenal: nummer twee is ook weer zo’n vreselijk leuk kind en levert haar eigen zonnige bijdrage aan ons huis.
Er is geen goed of fout TO, maar probeer te voelen wat je gevoel is. Komt die écht voort vanuit de rust dat het goed is zo? Of zit er vooral angst voor wat er mogelijk weer voor je ligt? In dat laatste geval is er van alles mogelijk.
woensdag 12 maart 2025 om 09:31
Ja dat ja. Zo zou het wel moeten zijn in ieder geval...Tafelkleed schreef: ↑11-03-2025 19:39Je krijgt een kind alleen voor jezelf, want als je er geen neemt, weet dat kind het niet want het is er niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
