Kinderen
alle pijlers
Huisdier weg doen en verwerken met kind hoe?
dinsdag 5 januari 2021 om 09:44
Goedemorgen,
Gisteren hebben wij besloten dat twee van onze konijnen weg zullen gaan. We hebben ons toen we een koppel van drie kregen niet goed genoeg ingelezen. Het zijn drie mannen en dat gaat zelden goed, iets wat ik niets wist destijds. Ik heb altijd konijnen gehad, maar deze keer anders. Ze hebben voldoende vierkante meter eigen verblijf en free roamen door de woonkamer als we thuis zijn. Hartstikke leuk, en we zijn er gek mee.
Helaas kwam de puberteit om de hoek kijken en bleek dat ze helemaal geen goed gelukt koppel waren. Ik heb 1 konijn apart moeten zetten omdat hij werd aangevallen. De andere twee vechten niet, maar laten elkaar geen moment met rust. In eerste instantie nam ik contact op met de dierenarts om ze te laten castreren. Zo is het balletje gaan rollen en kwam ik erachter dat castreren vaak niets doet met het feit dat ze dominantie vertonen in het extreme.
Gister nam ik contact op met een goed aangeschreven konijnenopvang. Zij gaan onze twee konijnen daar herkoppelen met een vrouw en zorgen voor een goed huis met dezelfde richtlijnen aan verblijfsgrootte e.d. Dat verzacht het voor mij, en heeft me wel de knoop doen doorhakken. Het konijn dat nu apart zit heeft mijn dochter de grootste klik mee en hij wordt gecastreerd en bij dezelfde opvang herkoppeld met een vrouw, die hij dan mee naar huis kan nemen.
Ik heb mijn dochter uitgelegd dat de konijnen nu eigenlijk niet zo gelukkig zijn. Ze is vijf trouwens... Heb gezegt dat ze bij iemand anders mogen wonen waar ze allebei een eigen vriendin krijgen en misschien zelfs een grote tuin. Ook gezegt dat het konijn dat blijft, over een paar weken een vriendinnetje mag uitkiezen die bij ons komt wonen.
Ze heeft ergens wel het besef dat het gaat gebeuren maar ik weet dat ze op de dag zelf in paniek zal raken en veel verdriet zal hebben. Ik laat het een beetje over me heen komen maar ik ben zelf ook redelijk paniekerig omdat ik me zo schuldig voel dat we haar dit aan doen. Anderzijds willen we de konijnen ook een beter thuis geven dus houden in deze contructie is geen optie. We hebben al bedacht dat we bij de dierenwinkel een grote zak voer gaan halen om mee te geven, wat lekkers en voor allebei een speeltje. En dat dan ook voor het konijn dat we houden zodat deze vertroeteld kan worden. Ook weet ze dat we nog foto's krijgen van de konijnen als ze bij de opvang zitten, en hopelijk ook als ze een nieuw huis hebben gekregen.
Het weg doen staat voor morgen op de planning. Dat weet ze maar ik heb daarna het gesprek laten rusten. Hoe bereid ik haar voor en hoe gaan we om met haar verdriet? Het mag er uiteraard zijn maar ik hoop niet dat ze hier een trauma aan over houd. Ik kan mij nog steeds herinneren dat we ooit een hond hebben weggedaan, die we maar twee weken hadden toen ik dochters leeftijd had.
Gisteren hebben wij besloten dat twee van onze konijnen weg zullen gaan. We hebben ons toen we een koppel van drie kregen niet goed genoeg ingelezen. Het zijn drie mannen en dat gaat zelden goed, iets wat ik niets wist destijds. Ik heb altijd konijnen gehad, maar deze keer anders. Ze hebben voldoende vierkante meter eigen verblijf en free roamen door de woonkamer als we thuis zijn. Hartstikke leuk, en we zijn er gek mee.
Helaas kwam de puberteit om de hoek kijken en bleek dat ze helemaal geen goed gelukt koppel waren. Ik heb 1 konijn apart moeten zetten omdat hij werd aangevallen. De andere twee vechten niet, maar laten elkaar geen moment met rust. In eerste instantie nam ik contact op met de dierenarts om ze te laten castreren. Zo is het balletje gaan rollen en kwam ik erachter dat castreren vaak niets doet met het feit dat ze dominantie vertonen in het extreme.
Gister nam ik contact op met een goed aangeschreven konijnenopvang. Zij gaan onze twee konijnen daar herkoppelen met een vrouw en zorgen voor een goed huis met dezelfde richtlijnen aan verblijfsgrootte e.d. Dat verzacht het voor mij, en heeft me wel de knoop doen doorhakken. Het konijn dat nu apart zit heeft mijn dochter de grootste klik mee en hij wordt gecastreerd en bij dezelfde opvang herkoppeld met een vrouw, die hij dan mee naar huis kan nemen.
Ik heb mijn dochter uitgelegd dat de konijnen nu eigenlijk niet zo gelukkig zijn. Ze is vijf trouwens... Heb gezegt dat ze bij iemand anders mogen wonen waar ze allebei een eigen vriendin krijgen en misschien zelfs een grote tuin. Ook gezegt dat het konijn dat blijft, over een paar weken een vriendinnetje mag uitkiezen die bij ons komt wonen.
Ze heeft ergens wel het besef dat het gaat gebeuren maar ik weet dat ze op de dag zelf in paniek zal raken en veel verdriet zal hebben. Ik laat het een beetje over me heen komen maar ik ben zelf ook redelijk paniekerig omdat ik me zo schuldig voel dat we haar dit aan doen. Anderzijds willen we de konijnen ook een beter thuis geven dus houden in deze contructie is geen optie. We hebben al bedacht dat we bij de dierenwinkel een grote zak voer gaan halen om mee te geven, wat lekkers en voor allebei een speeltje. En dat dan ook voor het konijn dat we houden zodat deze vertroeteld kan worden. Ook weet ze dat we nog foto's krijgen van de konijnen als ze bij de opvang zitten, en hopelijk ook als ze een nieuw huis hebben gekregen.
Het weg doen staat voor morgen op de planning. Dat weet ze maar ik heb daarna het gesprek laten rusten. Hoe bereid ik haar voor en hoe gaan we om met haar verdriet? Het mag er uiteraard zijn maar ik hoop niet dat ze hier een trauma aan over houd. Ik kan mij nog steeds herinneren dat we ooit een hond hebben weggedaan, die we maar twee weken hadden toen ik dochters leeftijd had.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:48
Bedankt maar het lijkt mij logisch dat als ik er een bepaald gevoel bij heb en medelijden heb met mijn kind dat ik daarover mag praten. Ook als jij dat onzin vindt.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:50
Je iets kunnen herinneren of een trauma zijn volgens mij echt twee verschillende zaken. Dat je kunt herinneren dat je 2 wkn een hond hebt gehad, is volgens mij echt echt iets anders dan een trauma. En een kind dat een trauma krijgt omdat vechtende konijnen herplaatst worden, lijkt me sterk. Gewoon doen zoals je gezegd hebt. klaar en verder gaan. Geen groter drama maken dan het is. En natuurijk is je kleuter verdrietig. Dat is toch volledig normaal.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:53
Verdriet, paniek, etc, wanneer een huisdier overlijdt of weg moet, hoort bij het leven. Ook bij het leven van een 5-jarig meisje, dat hoef je niet voor haar voeten weg te vegen. Wel kun je haar het beste begeleiden hoe ze daarmee om moet gaan. En volgens mij doe je het goed zo. Niet bang zijn voor verdriet van je dochter, dat hoort erbij. En ze gaat er echt geen trauma aan overhouden, hoor. Het slijt vanzelf.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:56
Dankje, dat moest ik even '' horen '' . Ik vroeg me af of ik het goed aanpakte. Ook omdat het gister besloten is en ze morgen al gaan. Niet te kort, niet te lang e.d... ik heb het nog nooit gedaan dus geen idee waar ik goed aan doe voor dochter. Ze was zo blij toen ze ze kreeg en ze zorgt er heel lief voor. Dus ik voel me wel een klootzak.Lotus5528 schreef: ↑05-01-2021 09:53Verdriet, paniek, etc, wanneer een huisdier overlijdt of weg moet, hoort bij het leven. Ook bij het leven van een 5-jarig meisje, dat hoef je niet voor haar voeten weg te vegen. Wel kun je haar het beste begeleiden hoe ze daarmee om moet gaan. En volgens mij doe je het goed zo. Niet bang zijn voor verdriet van je dochter, dat hoort erbij. En ze gaat er echt geen trauma aan overhouden, hoor. Het slijt vanzelf.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:56
Ik vind het aan de ene kant lief dat je je kind geen verdriet wil doen, aan de andere kant vind ik het ook wel wat getrut, sorry. De beestjes zijn thuis niet te houden, zo gaat dat soms, ook een kleuterleven kent ups en downs, een goede gelegenheid om met zoiets om te leren gaan toch? Konijn gaat niet dood, konijn gaat verhuizen, zoals later ook wel vriendjes etc. zullen verhuizen. Daag konijn, veel plezier in je mooie nieuwe tuin, we zullen je missen hoor. Even een extra knuffel en dóór.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:58
Je bent geen klootzak. Je doet wat het beste is voor de konijnen. En dat dat dan even verdrietig is voor je dochter, jammer dan. Hoort erbij. Dat hoort ook bij het proces van opgroeien, bij elke leeftijd.Vlegeltjevandaag schreef: ↑05-01-2021 09:56Dankje, dat moest ik even '' horen '' . Ik vroeg me af of ik het goed aanpakte. Ook omdat het gister besloten is en ze morgen al gaan. Niet te kort, niet te lang e.d... ik heb het nog nooit gedaan dus geen idee waar ik goed aan doe voor dochter. Ze was zo blij toen ze ze kreeg en ze zorgt er heel lief voor. Dus ik voel me wel een klootzak.
dinsdag 5 januari 2021 om 09:58
Eens.fairy1 schreef: ↑05-01-2021 09:56Ik vind het aan de ene kant lief dat je je kind geen verdriet wil doen, aan de andere kant vind ik het ook wel wat getrut, sorry. De beestjes zijn thuis niet te houden, zo gaat dat soms, ook een kleuterleven kent ups en downs, een goede gelegenheid om met zoiets om te leren gaan toch? Konijn gaat niet dood, konijn gaat verhuizen, zoals later ook wel vriendjes etc. zullen verhuizen. Daag konijn, veel plezier in je mooie nieuwe tuin, we zullen je missen hoor. Even een extra knuffel en dóór.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:03
Nee, zulke dingen leveren geen trauma op. Hoogstens een nare herinnering.
Praat gewoon met haar, op haar niveau, en probeer haar toch ook een beetje in haar eventuele emoties liefdevol te begrenzen. Dus ja: ruimte voor verdriet, en slechts beperkte ruimte voor blinde paniek.
Als ouder misschien proberen om het hele gebeuren een beetje te relativeren.
Praat gewoon met haar, op haar niveau, en probeer haar toch ook een beetje in haar eventuele emoties liefdevol te begrenzen. Dus ja: ruimte voor verdriet, en slechts beperkte ruimte voor blinde paniek.
Als ouder misschien proberen om het hele gebeuren een beetje te relativeren.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:06
Je projecteert allerlei emoties op je kind die er nog helemaal niet zijn. Als je het zo groot maakt, dan gaat je kind daar waarschijnlijk in mee. Je hebt het goed uitgelegd, ik zou nu haar reactie afwachten en op basis daarvan bepalen wat ze nodig heeft om hier goed mee om te gaan. Maar laat het vanuit het kind komen en niet vanuit jezelf.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:14
Je projecteert een hele hoop paniek. Als je kind dat nieuwe vrouwtjeskonijn mag uitzoeken is ze die andere alweer vergeten. Ga een jong vrouwtje halen bij een goede fokker die de jongen regelmatig in de hand neemt, dan weet je zeker dat ie tam is. Koppelen aan een gecastreerde ram kun je dan zelf doen op een afgezet stuk tuin wat niet de vertrouwde locatie van de ram is.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:18
Dat is waar. Kinderen kunnen hun liefde makkelijk van het ene dier naar het andere verplaatsen omdat ze het nog niet zo als een individu zien.redbulletje schreef: ↑05-01-2021 10:14Je projecteert een hele hoop paniek. Als je kind dat nieuwe vrouwtjeskonijn mag uitzoeken is ze die andere alweer vergeten. Ga een jong vrouwtje halen bij een goede fokker die de jongen regelmatig in de hand neemt, dan weet je zeker dat ie tam is. Koppelen aan een gecastreerde ram kun je dan zelf doen op een afgezet stuk tuin wat niet de vertrouwde locatie van de ram is.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 5 januari 2021 om 10:38
Onze hond is in december dood gegaan. Onze dochter van 4,5 vond het prima.
Ik had verwacht dat ze heel verdrietig was, maar ze was vooral erg pragmatisch. (Gelukkig is het niet de andere hond, en hij zal wel wat verkeerds gegeten hebben). Dus kijk eerst naar je kind voordat je in gaat vullen dat ze er een trauma aan over gaat houden. (Overigens denk ik hoe dan ook niet dat ze er een trauma aan overhoudt. Daar is wat meer voor nodig)
Je vult het heel erg in en creëert daarmee het gedrag van je dochter. Als jij gewoon helder aangeeft waarom ze weggaan zal ze er weinig moeite mee hebben. Als jij al begint met er een drama van te maken gaat zij het ook ervaren als drama.
Ik had verwacht dat ze heel verdrietig was, maar ze was vooral erg pragmatisch. (Gelukkig is het niet de andere hond, en hij zal wel wat verkeerds gegeten hebben). Dus kijk eerst naar je kind voordat je in gaat vullen dat ze er een trauma aan over gaat houden. (Overigens denk ik hoe dan ook niet dat ze er een trauma aan overhoudt. Daar is wat meer voor nodig)
Je vult het heel erg in en creëert daarmee het gedrag van je dochter. Als jij gewoon helder aangeeft waarom ze weggaan zal ze er weinig moeite mee hebben. Als jij al begint met er een drama van te maken gaat zij het ook ervaren als drama.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:42
Heb vertrouwen! In jezelf, als opvoeder en als persoon die keuzes maakt. Je doet het goed. En verdriet en nare emoties horen bij het leven, zonder downs geen ups. Gun je kind de mogelijkheid om met verdrietige situaties te leren omgaan. Juist zo'n klein voorval (want dat is het!) is prima leermateriaal. Ze krijgt in haar leven nog veel grotere narigheid te verwerken en dan heeft ze in elk geval handvatten gekregen.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:45
Overmacht? Dat is niet echt een term die een vijfjarige vaak gebruikt. Die beesten gingen ruzie maken, we konden ze niet meer bij elkaar houden, en alleen is zielig. Dus twee gaan naar de opvang en krijgen daar een nieuw vriendje. De andere blijft hier en krijgt ook een nieuw vriendje waarmee hij geen ruzie maakt.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:50
Het is geen overmacht. 5 minuten Googlen leert dat dit fout zou zijn gegaan, TO heeft zich dus gewoon nauwelijks ingelezen voor ze aan huisdieren begon. En dat kan gebeuren en ik denk dat TO zich hartstikke schuldig voelt en het nooit meer zo zou doen (goed zo trouwens TO dat je voor het welzijn van je huisdier kiest en je fouten recht zet!), maar overmacht vind ik het niet.*Sally* schreef: ↑05-01-2021 10:45Overmacht? Dat is niet echt een term die een vijfjarige vaak gebruikt. Die beesten gingen ruzie maken, we konden ze niet meer bij elkaar houden, en alleen is zielig. Dus twee gaan naar de opvang en krijgen daar een nieuw vriendje. De andere blijft hier en krijgt ook een nieuw vriendje waarmee hij geen ruzie maakt.
Als kind heeft mijn moeder mijn hamsters weggedaan. Dat is even jammer maar het valt best wel mee voor een kind (althans, zo ervaarde ik het toen), ik was er snel weer overheen in elk geval.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:55
Ik was 6 toen ik ook 3 konijnen had. Het was een nestje, er was een geslachtsbepaling gedaan en er is uitgekomen dat het drie vrouwtjes waren. Tot grote ontsteltenis van mijn ouders bleek er een mannetje tussen te zitten. Mijn ouders hebben me uitgelegd waarom dat mannetje niet kon blijven, dat hij een mooi plekje op een boerderij kreeg en dat was voor mij dan dat. Ik heb er geen trauma aan overgehouden.
