Kinderen
alle pijlers
Huisdier weg doen en verwerken met kind hoe?
dinsdag 5 januari 2021 om 09:44
Goedemorgen,
Gisteren hebben wij besloten dat twee van onze konijnen weg zullen gaan. We hebben ons toen we een koppel van drie kregen niet goed genoeg ingelezen. Het zijn drie mannen en dat gaat zelden goed, iets wat ik niets wist destijds. Ik heb altijd konijnen gehad, maar deze keer anders. Ze hebben voldoende vierkante meter eigen verblijf en free roamen door de woonkamer als we thuis zijn. Hartstikke leuk, en we zijn er gek mee.
Helaas kwam de puberteit om de hoek kijken en bleek dat ze helemaal geen goed gelukt koppel waren. Ik heb 1 konijn apart moeten zetten omdat hij werd aangevallen. De andere twee vechten niet, maar laten elkaar geen moment met rust. In eerste instantie nam ik contact op met de dierenarts om ze te laten castreren. Zo is het balletje gaan rollen en kwam ik erachter dat castreren vaak niets doet met het feit dat ze dominantie vertonen in het extreme.
Gister nam ik contact op met een goed aangeschreven konijnenopvang. Zij gaan onze twee konijnen daar herkoppelen met een vrouw en zorgen voor een goed huis met dezelfde richtlijnen aan verblijfsgrootte e.d. Dat verzacht het voor mij, en heeft me wel de knoop doen doorhakken. Het konijn dat nu apart zit heeft mijn dochter de grootste klik mee en hij wordt gecastreerd en bij dezelfde opvang herkoppeld met een vrouw, die hij dan mee naar huis kan nemen.
Ik heb mijn dochter uitgelegd dat de konijnen nu eigenlijk niet zo gelukkig zijn. Ze is vijf trouwens... Heb gezegt dat ze bij iemand anders mogen wonen waar ze allebei een eigen vriendin krijgen en misschien zelfs een grote tuin. Ook gezegt dat het konijn dat blijft, over een paar weken een vriendinnetje mag uitkiezen die bij ons komt wonen.
Ze heeft ergens wel het besef dat het gaat gebeuren maar ik weet dat ze op de dag zelf in paniek zal raken en veel verdriet zal hebben. Ik laat het een beetje over me heen komen maar ik ben zelf ook redelijk paniekerig omdat ik me zo schuldig voel dat we haar dit aan doen. Anderzijds willen we de konijnen ook een beter thuis geven dus houden in deze contructie is geen optie. We hebben al bedacht dat we bij de dierenwinkel een grote zak voer gaan halen om mee te geven, wat lekkers en voor allebei een speeltje. En dat dan ook voor het konijn dat we houden zodat deze vertroeteld kan worden. Ook weet ze dat we nog foto's krijgen van de konijnen als ze bij de opvang zitten, en hopelijk ook als ze een nieuw huis hebben gekregen.
Het weg doen staat voor morgen op de planning. Dat weet ze maar ik heb daarna het gesprek laten rusten. Hoe bereid ik haar voor en hoe gaan we om met haar verdriet? Het mag er uiteraard zijn maar ik hoop niet dat ze hier een trauma aan over houd. Ik kan mij nog steeds herinneren dat we ooit een hond hebben weggedaan, die we maar twee weken hadden toen ik dochters leeftijd had.
Gisteren hebben wij besloten dat twee van onze konijnen weg zullen gaan. We hebben ons toen we een koppel van drie kregen niet goed genoeg ingelezen. Het zijn drie mannen en dat gaat zelden goed, iets wat ik niets wist destijds. Ik heb altijd konijnen gehad, maar deze keer anders. Ze hebben voldoende vierkante meter eigen verblijf en free roamen door de woonkamer als we thuis zijn. Hartstikke leuk, en we zijn er gek mee.
Helaas kwam de puberteit om de hoek kijken en bleek dat ze helemaal geen goed gelukt koppel waren. Ik heb 1 konijn apart moeten zetten omdat hij werd aangevallen. De andere twee vechten niet, maar laten elkaar geen moment met rust. In eerste instantie nam ik contact op met de dierenarts om ze te laten castreren. Zo is het balletje gaan rollen en kwam ik erachter dat castreren vaak niets doet met het feit dat ze dominantie vertonen in het extreme.
Gister nam ik contact op met een goed aangeschreven konijnenopvang. Zij gaan onze twee konijnen daar herkoppelen met een vrouw en zorgen voor een goed huis met dezelfde richtlijnen aan verblijfsgrootte e.d. Dat verzacht het voor mij, en heeft me wel de knoop doen doorhakken. Het konijn dat nu apart zit heeft mijn dochter de grootste klik mee en hij wordt gecastreerd en bij dezelfde opvang herkoppeld met een vrouw, die hij dan mee naar huis kan nemen.
Ik heb mijn dochter uitgelegd dat de konijnen nu eigenlijk niet zo gelukkig zijn. Ze is vijf trouwens... Heb gezegt dat ze bij iemand anders mogen wonen waar ze allebei een eigen vriendin krijgen en misschien zelfs een grote tuin. Ook gezegt dat het konijn dat blijft, over een paar weken een vriendinnetje mag uitkiezen die bij ons komt wonen.
Ze heeft ergens wel het besef dat het gaat gebeuren maar ik weet dat ze op de dag zelf in paniek zal raken en veel verdriet zal hebben. Ik laat het een beetje over me heen komen maar ik ben zelf ook redelijk paniekerig omdat ik me zo schuldig voel dat we haar dit aan doen. Anderzijds willen we de konijnen ook een beter thuis geven dus houden in deze contructie is geen optie. We hebben al bedacht dat we bij de dierenwinkel een grote zak voer gaan halen om mee te geven, wat lekkers en voor allebei een speeltje. En dat dan ook voor het konijn dat we houden zodat deze vertroeteld kan worden. Ook weet ze dat we nog foto's krijgen van de konijnen als ze bij de opvang zitten, en hopelijk ook als ze een nieuw huis hebben gekregen.
Het weg doen staat voor morgen op de planning. Dat weet ze maar ik heb daarna het gesprek laten rusten. Hoe bereid ik haar voor en hoe gaan we om met haar verdriet? Het mag er uiteraard zijn maar ik hoop niet dat ze hier een trauma aan over houd. Ik kan mij nog steeds herinneren dat we ooit een hond hebben weggedaan, die we maar twee weken hadden toen ik dochters leeftijd had.
dinsdag 5 januari 2021 om 10:56
Leg gewoon uit dat de konijnen het nu niet fijn hebben en dat je, juist omdat je ze lief vindt en goed voor ze wilt zorgen, het zo wilt regelen dat het voor de konijnen het prettigst is. En ja, dat is jammer en daar mag ze best verdrietig over zijn, maar het hoort bij goed zorgen voor je dieren. Zeker als niet alle konijnen weg gaan maar de lievelings terugkomt mét een vriendinnetje, moet dat best lukken.
Overigens neem ik mijn kinderen vaak mee in dit soort plannen. Gewoon op het moment dat je het ziet gebeuren alvast zeggen: Ze maken wel veel ruzie, hè? Ik ga toch eens nadenken wat we daaraan kunnen doen. Eerst die ene die steeds gepest wordt maar eens apart zetten. Etc.
Op die manier voorkom je zo'n zwaarbeladen 'Het Gesprek'-moment en overvalt het ze ook niet zo.
Overigens neem ik mijn kinderen vaak mee in dit soort plannen. Gewoon op het moment dat je het ziet gebeuren alvast zeggen: Ze maken wel veel ruzie, hè? Ik ga toch eens nadenken wat we daaraan kunnen doen. Eerst die ene die steeds gepest wordt maar eens apart zetten. Etc.
Op die manier voorkom je zo'n zwaarbeladen 'Het Gesprek'-moment en overvalt het ze ook niet zo.
lariba wijzigde dit bericht op 05-01-2021 11:00
31.20% gewijzigd
dinsdag 5 januari 2021 om 10:58
Nee maar ik zou daar een vijfjarige niet mee gaan bemoeien. En wij hebben zelf jarenlang konijnen gehad dus ik weet ik kwel hoe het zit. Het gaat hier alleen even niet over of TO zich wel of niet goed heeft ingelezen, maar over of ze haar kleuter moet gaan lastigvallen met dit drama/schuldgevoel.Ugli schreef: ↑05-01-2021 10:50Het is geen overmacht. 5 minuten Googlen leert dat dit fout zou zijn gegaan, TO heeft zich dus gewoon nauwelijks ingelezen voor ze aan huisdieren begon. En dat kan gebeuren en ik denk dat TO zich hartstikke schuldig voelt en het nooit meer zo zou doen (goed zo trouwens TO dat je voor het welzijn van je huisdier kiest en je fouten recht zet!), maar overmacht vind ik het niet.
Als kind heeft mijn moeder mijn hamsters weggedaan. Dat is even jammer maar het valt best wel mee voor een kind (althans, zo ervaarde ik het toen), ik was er snel weer overheen in elk geval.
dinsdag 5 januari 2021 om 11:59
Inderdaad. Het woord 'trauma' wordt maar te pas en onpas geroepen. Je hebt geen idee wat een uitwerking een echt trauma bij een kind heeft, dat is héél iets anders dan verdrietig zijn. En begrijp me niet verkeerd: het verdriet om de konijnen mag er zijn, zowel bij jou als bij je kind. Maar trauma, sorry, maar wees blij dat je geen getraumatiseerd kind hebt!deenje schreef: ↑05-01-2021 09:50Je iets kunnen herinneren of een trauma zijn volgens mij echt twee verschillende zaken. Dat je kunt herinneren dat je 2 wkn een hond hebt gehad, is volgens mij echt echt iets anders dan een trauma. En een kind dat een trauma krijgt omdat vechtende konijnen herplaatst worden, lijkt me sterk. Gewoon doen zoals je gezegd hebt. klaar en verder gaan. Geen groter drama maken dan het is. En natuurijk is je kleuter verdrietig. Dat is toch volledig normaal.
Wens je veel sterkte. Je kind verdriet zien hebben is écht niet leuk.
