Kinderen
alle pijlers
Ik denk dat ik geen kinderen wil....
zaterdag 22 maart 2008 om 03:44
Ik ben bijna 36, ben al zwanger geweest en tot mijn grote schrik vond ik het bijna de grootste "straf" in mijn leven, terwijl ik toch bewust gestopt was met de pil.
Op het moment dat ik echt zwanger was, leek het wel of het donkerste punt in mij naar boven kwam, ik herkende mezelf niet eens. Ik wilde het niet, vond het ronduit afgrijselijk dat ik zwanger was en zelfs na weken kon ik er niet aan wennen. Het leek wel of het over iemand anders ging! Natuurlijk ben ik uiteindelijk via de verloskundige, die nogal schrok van mijn reactie op mijn zwangerschap, doorgestuurd naar mijn huisarts, die mij vervolgens weer doorstuurde naar een psychiater, die mij na een gesprek van een half uur aan de anti-depressiva zette! Voordat deze medicijnen uberhaupt hun werk konden doen, werd er helaas bij mijn eerste echo al opgemerkt dat er iets niet goed was met mijn kind. Te grote nekplooimeting, gevolg was een vlokkentest.....onderschat, maar een van de meest afgrijselijke dingen die een zwangere vrouw kan ondergaan! Ooit wel eens die spuit gezien die dwars door je buik heen moet? Maar enfin..in Nederland moet je je kind zowieso door je broekspijp heen krijgen...dus dat kan ook nog wel even zonder verdoving op al die weken onzekerheid! Uiteindelijk bleek ons dochtertje het syndroom van Turner te hebben en moesten we zelf beslissen of de zwangerschap afbreken de beste oplossing was. ONMENSELIJK!! Wat een ellende, wat een drama, wat een onzekerheid en dan ook nog eens die negatieve gevoelens die er vanaf het begin al waren! Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo verloren gevoeld...het voelde allemaal al niet goed, maar nu dit er nog eens boven op. Moet je al beginnen met afscheid nemen (wat me eigenlijk wel goed uitkwam, toch?) of moet je de hoop er in houden? We wachten toch eerst een "spontane" abortus af, want daar houden we van in Nederland....nou die kwam niet! Mijn kind zat er en wilde blijkbaar niet weg..maarja....erg veel kans op een normaal leven had ze ook niet, dus wat wilden wij?? Dubben, nadenken, praten, praten, praten, informatie inwinnen, echo's nog eens bekijken....en uiteindelijk besluiten toch de zwangerschap af te breken!!!!!!!
Op woensdag 4 April moest ik mij melden in het Wilhemina Kinderziekenhuis, waarvoor ondanks alles "alle lof", fantastische mensen hebben ze daar in dienst. Ik kreeg een kamertje alleen en omdat ons was verteld dat het opwekken van een zwangerschap (zelfs na 14 wkn) tot 3 dgen kon duren, kwamen we bewapend met tijdschriften, boeken, koekjes, drop en schone kleding aan toe in het WKZ aan. Ik kreeg 's ochtends al 2 tabletten vaginaal ingebracht en dit zou zich elke paar uur herhalen. Ik kreeg ook nog de vraag welke vorm van pijnstilling ik prettig vond, morfine of een ruggeprik?????? Jezus, de angst sloeg me om mijn hart!!! Ik dacht dat het kindje na 14 weken nog zo klein was, dat ik er weinig van ging merken..wist ik veel dat er eigenlijk hetzelfde in de baarmoeder moest gebeuren als bij een voldragen kind....en dat betekende dus weeen! En dat heb ik geweten........gelukkig ben ik tot ieders verbazing al binnen 2 uur "bevallen". Ons meisje woog maar 25 gram, maar had tot mijn grote schrik, alles erop en eraan. Armpjes, beentjes, ribbenkastje, maar ook een zwaar misvormd hoofd. We hebben haar uitgebreid bekeken, het was niet eens eng. Niet kijken wat juist iets wat onmogelijk leek, omdat ze toch van "ons"was. We hebben Puck, zoals we haar genoemd hebben zelfs mee naar huis genomen en begraven op een mooie plek. En nu...bijna een jaar later! Al die negativiteit die ik tijdens mijn zwangerschap heb gevoeld, maakt me gek. Ik ben bijna 36, ik heb niet meer eeuwig..en wat wil ik nu? Nog een keer zwanger worden is voor mij bijna het zelfde al vragen "zal ik over 9 maanden je hand afhakken". Het wekt alleen nog maar afkeer bij me op, heb meelij met iedereen die zwanger is, kortom...nog eens zwanger worden voelt voor mij als een onmogelijk opgave. Ik ben nu een paar maanden in behandeling bij een psychotherapeute die hierin gespecialiseerd is, en nog zal ik uiteindelijk die beslissing moeten maken. Een beslissing waar ik eigenlijk met niemand over kan praten, waar ik weinig tot niets over aan informatie kan vinden, terwijl ik toch niet de enige kan zijn die dit is overkomen. Ik ben nooit een overtuigde moederkloek geweest, maar dat er kinderen zouden komen, daar heb ik nooit over getwijfeld....tot nu!
Op het moment dat ik echt zwanger was, leek het wel of het donkerste punt in mij naar boven kwam, ik herkende mezelf niet eens. Ik wilde het niet, vond het ronduit afgrijselijk dat ik zwanger was en zelfs na weken kon ik er niet aan wennen. Het leek wel of het over iemand anders ging! Natuurlijk ben ik uiteindelijk via de verloskundige, die nogal schrok van mijn reactie op mijn zwangerschap, doorgestuurd naar mijn huisarts, die mij vervolgens weer doorstuurde naar een psychiater, die mij na een gesprek van een half uur aan de anti-depressiva zette! Voordat deze medicijnen uberhaupt hun werk konden doen, werd er helaas bij mijn eerste echo al opgemerkt dat er iets niet goed was met mijn kind. Te grote nekplooimeting, gevolg was een vlokkentest.....onderschat, maar een van de meest afgrijselijke dingen die een zwangere vrouw kan ondergaan! Ooit wel eens die spuit gezien die dwars door je buik heen moet? Maar enfin..in Nederland moet je je kind zowieso door je broekspijp heen krijgen...dus dat kan ook nog wel even zonder verdoving op al die weken onzekerheid! Uiteindelijk bleek ons dochtertje het syndroom van Turner te hebben en moesten we zelf beslissen of de zwangerschap afbreken de beste oplossing was. ONMENSELIJK!! Wat een ellende, wat een drama, wat een onzekerheid en dan ook nog eens die negatieve gevoelens die er vanaf het begin al waren! Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo verloren gevoeld...het voelde allemaal al niet goed, maar nu dit er nog eens boven op. Moet je al beginnen met afscheid nemen (wat me eigenlijk wel goed uitkwam, toch?) of moet je de hoop er in houden? We wachten toch eerst een "spontane" abortus af, want daar houden we van in Nederland....nou die kwam niet! Mijn kind zat er en wilde blijkbaar niet weg..maarja....erg veel kans op een normaal leven had ze ook niet, dus wat wilden wij?? Dubben, nadenken, praten, praten, praten, informatie inwinnen, echo's nog eens bekijken....en uiteindelijk besluiten toch de zwangerschap af te breken!!!!!!!
Op woensdag 4 April moest ik mij melden in het Wilhemina Kinderziekenhuis, waarvoor ondanks alles "alle lof", fantastische mensen hebben ze daar in dienst. Ik kreeg een kamertje alleen en omdat ons was verteld dat het opwekken van een zwangerschap (zelfs na 14 wkn) tot 3 dgen kon duren, kwamen we bewapend met tijdschriften, boeken, koekjes, drop en schone kleding aan toe in het WKZ aan. Ik kreeg 's ochtends al 2 tabletten vaginaal ingebracht en dit zou zich elke paar uur herhalen. Ik kreeg ook nog de vraag welke vorm van pijnstilling ik prettig vond, morfine of een ruggeprik?????? Jezus, de angst sloeg me om mijn hart!!! Ik dacht dat het kindje na 14 weken nog zo klein was, dat ik er weinig van ging merken..wist ik veel dat er eigenlijk hetzelfde in de baarmoeder moest gebeuren als bij een voldragen kind....en dat betekende dus weeen! En dat heb ik geweten........gelukkig ben ik tot ieders verbazing al binnen 2 uur "bevallen". Ons meisje woog maar 25 gram, maar had tot mijn grote schrik, alles erop en eraan. Armpjes, beentjes, ribbenkastje, maar ook een zwaar misvormd hoofd. We hebben haar uitgebreid bekeken, het was niet eens eng. Niet kijken wat juist iets wat onmogelijk leek, omdat ze toch van "ons"was. We hebben Puck, zoals we haar genoemd hebben zelfs mee naar huis genomen en begraven op een mooie plek. En nu...bijna een jaar later! Al die negativiteit die ik tijdens mijn zwangerschap heb gevoeld, maakt me gek. Ik ben bijna 36, ik heb niet meer eeuwig..en wat wil ik nu? Nog een keer zwanger worden is voor mij bijna het zelfde al vragen "zal ik over 9 maanden je hand afhakken". Het wekt alleen nog maar afkeer bij me op, heb meelij met iedereen die zwanger is, kortom...nog eens zwanger worden voelt voor mij als een onmogelijk opgave. Ik ben nu een paar maanden in behandeling bij een psychotherapeute die hierin gespecialiseerd is, en nog zal ik uiteindelijk die beslissing moeten maken. Een beslissing waar ik eigenlijk met niemand over kan praten, waar ik weinig tot niets over aan informatie kan vinden, terwijl ik toch niet de enige kan zijn die dit is overkomen. Ik ben nooit een overtuigde moederkloek geweest, maar dat er kinderen zouden komen, daar heb ik nooit over getwijfeld....tot nu!
zaterdag 22 maart 2008 om 07:16
Je bent zeker niet de enige, er staan nog een aantal topics op dit forum waar mensen zonder kinderwens in reageren.
bewust geen kinderen is er een van.
Wat ik me heel sterk afvraag bij jou verhaal is, of jou lichaam niet gewoonweg vanaf het begin al wist dat er iets niet klopte en je daarom al die negatieve gevoelens had. Maar ik ben nooit zwanger geweest, dus waarschijnlijk zit ik er gewoon helemaal naast.
bewust geen kinderen is er een van.
Wat ik me heel sterk afvraag bij jou verhaal is, of jou lichaam niet gewoonweg vanaf het begin al wist dat er iets niet klopte en je daarom al die negatieve gevoelens had. Maar ik ben nooit zwanger geweest, dus waarschijnlijk zit ik er gewoon helemaal naast.
zaterdag 22 maart 2008 om 07:36
Wat een verhaal zeg. Geen wonder dat je je nu serieus gaat afvragen of je uberhaupt wel kinderen wilt na zo'n traumatische zwangerschap. En dan mag je die zwangerschap ook nog eens laten afbreken omdat je kindje niet goed was. Wat vond je therapeut van die negatieve gevoelens toen je erachter kwam dat je zwanger was?
zaterdag 22 maart 2008 om 08:10
Hoi Billiebo,
Jee wat een verhaal. Wat afschuwelijk dat je dat hebt meegemaakt. Uit je verhaal kom je op mij heel eenzaam over. Heb je het vorige kind "alleen" gekregen (ik bedoel dus zonder partner) en is dat ook nu weer de bedoeling? En als dat niet zo is, hoe staat je vriend ertegen over?
Verder heb ik het idee dat je medisch gezien wat aan het zwemmen bent. Er is een groep vrouwen die zwanger zijn het leukste vinden wat er is. Er is een groep die het uitzitten voor het resultaat (zoals ik) en er is een groep die er ofwel fysiek (de groep die echt extreem veel overgeeft) of psychisch bijna aan onderdoor gaat. Uit jouw verhaal klink je alsof jij tot die laatste groep behoorde. Dat wil niet zeggen dat dat altijd zo zal zijn, maar misschien wel heel erg zinvol om daar nog een keer over te praten met je huisarts en psychiater: dat je direct aan de pillen kan als je je weer zo slecht voelt. Dat je weet wat je medisch gezien kan verwachten, dat je een indruk hebt hoe er mee omgegaan zal worden, zodat je goed voorbereid een eventuele zwangerschap kan ingaan.
Belangrijkste vraag is echter hoe je tegenover een kind staat (dus los van de zwangerschap). Wil je die wel graag? Als gedachte-experiment: als je over 9 maanden "wakker wordt gemaakt" aan het eind van je bevalling en een kind in je armen hebt - is dat iets wat je wilt en waar je mee verder wilt, of roept dat ook afkeer op? In het eerste geval is het dan met name zaak om je zo goed mogelijk voor te bereiden op het goed doorkomen van een volgende zwangerschap en in het laatste geval - tsja, dan heb je je antwoord misschien al wel gegeven.
Heel veel sterkte in elk geval. Zal niet meevallen nu 4 april weer nadert.
Jee wat een verhaal. Wat afschuwelijk dat je dat hebt meegemaakt. Uit je verhaal kom je op mij heel eenzaam over. Heb je het vorige kind "alleen" gekregen (ik bedoel dus zonder partner) en is dat ook nu weer de bedoeling? En als dat niet zo is, hoe staat je vriend ertegen over?
Verder heb ik het idee dat je medisch gezien wat aan het zwemmen bent. Er is een groep vrouwen die zwanger zijn het leukste vinden wat er is. Er is een groep die het uitzitten voor het resultaat (zoals ik) en er is een groep die er ofwel fysiek (de groep die echt extreem veel overgeeft) of psychisch bijna aan onderdoor gaat. Uit jouw verhaal klink je alsof jij tot die laatste groep behoorde. Dat wil niet zeggen dat dat altijd zo zal zijn, maar misschien wel heel erg zinvol om daar nog een keer over te praten met je huisarts en psychiater: dat je direct aan de pillen kan als je je weer zo slecht voelt. Dat je weet wat je medisch gezien kan verwachten, dat je een indruk hebt hoe er mee omgegaan zal worden, zodat je goed voorbereid een eventuele zwangerschap kan ingaan.
Belangrijkste vraag is echter hoe je tegenover een kind staat (dus los van de zwangerschap). Wil je die wel graag? Als gedachte-experiment: als je over 9 maanden "wakker wordt gemaakt" aan het eind van je bevalling en een kind in je armen hebt - is dat iets wat je wilt en waar je mee verder wilt, of roept dat ook afkeer op? In het eerste geval is het dan met name zaak om je zo goed mogelijk voor te bereiden op het goed doorkomen van een volgende zwangerschap en in het laatste geval - tsja, dan heb je je antwoord misschien al wel gegeven.
Heel veel sterkte in elk geval. Zal niet meevallen nu 4 april weer nadert.
zaterdag 22 maart 2008 om 08:41
Dat topic gaat idd over geen kinderen willen hebben. En aangezien TO nog niet weet of ze wel of geen kinderen wilt, kan het wel degelijk helpen. Er schrijven er meer die het niet weten en geen kinderen hebben, ook een aantal die onvrijwilig kinderloos zijn en steun vinden in het topic. Dus of het wel of niet gepast is, dat is aan TO zelf.
zaterdag 22 maart 2008 om 08:51
Spammie, ik ben een van de mensen die bewust geen kinderen wil, van dat topic, en ik denk dat de ervaring van TO daar echt niet mee te vergelijken valt. Die twijfel heb ik nooit gehad, ook niet toen "de klok ging tikken".
Ik zou dus in al mijn simpelheid denken: als je geen zwangerschap wilt, en wel een moederkloek bent, dan is er toch adoptie? Ik ken verschillende gezinnen met adoptiekinderen.
Ik zou dus in al mijn simpelheid denken: als je geen zwangerschap wilt, en wel een moederkloek bent, dan is er toch adoptie? Ik ken verschillende gezinnen met adoptiekinderen.
zaterdag 22 maart 2008 om 09:14
Beste Billiebo,
Wat een nare ervaring heb je gehad tijdens je eerste zwangerschap. Het lijkt me iets verschrikkelijks, om een zwangerschap te moeten beëindigen. Die gevoelens die je tijdens het begin van je zwangerschap al had zijn voor veel vrouwen herkenbaar. Ik heb het zelf ook niet als een roze wolk ervaren, zeker de begintijd niet. Ik heb best lang moeten wachten voordat ik eindelijk zwanger was, heb ook in de mm gezeten en toen ik eenmaal zwanger was dacht ik dat ik echt kon genieten, ik had er immers zo lang naar uitgekeken. Helaas, ik was in het begin alleen maar aan het piekeren, de paniek bekroop me soms ook, wìl ik dit wel? Gelukkig werd het na een paar maanden minder, hoewel de zorg om mijn kind altijd bleef. Ik heb een probleemloze zwangerschap gehad en een gezond kind gekregen, ik kan me voorstellen dat die gevoelens die ik had in jouw geval veel erger waren toen bleek dat je kindje niet gezond was en dat je de zwangerschap af moest breken. Het is goed dat je professionele hulp hebt om e.e.a. te verwerken en je te helpen om voor jou de juiste beslissing te maken, want dat kan niemand voor jou doen. Zwanger zijn an sich vond ik ook niet echt altijd leuk, pas toen ik mijn kindje ging voelen na ongeveer 20 weken begon ik er echt contact mee maken en kon ik er echt van gaan genieten. Toen ik mijn dochter eenmaal in mijn armen had gesloten was ik de hele zwangerschap weer vergeten, het eindresultaat was het belangrijkste voor me.
Wat Korenwolf zegt over adoptie is ook een idee, ware het niet dat het moeilijk wordt om er nog aan te beginnen als je 'al' 36 bent, ik dacht dat er een leeftijdsgrens aan adoptie zat.
In ieder geval wens ik je veel sterkte, want het zal niet makkelijk zijn, zeker nu je vlakbij de geboortedatum van Puck komt.
Wat een nare ervaring heb je gehad tijdens je eerste zwangerschap. Het lijkt me iets verschrikkelijks, om een zwangerschap te moeten beëindigen. Die gevoelens die je tijdens het begin van je zwangerschap al had zijn voor veel vrouwen herkenbaar. Ik heb het zelf ook niet als een roze wolk ervaren, zeker de begintijd niet. Ik heb best lang moeten wachten voordat ik eindelijk zwanger was, heb ook in de mm gezeten en toen ik eenmaal zwanger was dacht ik dat ik echt kon genieten, ik had er immers zo lang naar uitgekeken. Helaas, ik was in het begin alleen maar aan het piekeren, de paniek bekroop me soms ook, wìl ik dit wel? Gelukkig werd het na een paar maanden minder, hoewel de zorg om mijn kind altijd bleef. Ik heb een probleemloze zwangerschap gehad en een gezond kind gekregen, ik kan me voorstellen dat die gevoelens die ik had in jouw geval veel erger waren toen bleek dat je kindje niet gezond was en dat je de zwangerschap af moest breken. Het is goed dat je professionele hulp hebt om e.e.a. te verwerken en je te helpen om voor jou de juiste beslissing te maken, want dat kan niemand voor jou doen. Zwanger zijn an sich vond ik ook niet echt altijd leuk, pas toen ik mijn kindje ging voelen na ongeveer 20 weken begon ik er echt contact mee maken en kon ik er echt van gaan genieten. Toen ik mijn dochter eenmaal in mijn armen had gesloten was ik de hele zwangerschap weer vergeten, het eindresultaat was het belangrijkste voor me.
Wat Korenwolf zegt over adoptie is ook een idee, ware het niet dat het moeilijk wordt om er nog aan te beginnen als je 'al' 36 bent, ik dacht dat er een leeftijdsgrens aan adoptie zat.
In ieder geval wens ik je veel sterkte, want het zal niet makkelijk zijn, zeker nu je vlakbij de geboortedatum van Puck komt.
zaterdag 22 maart 2008 om 09:23
Deze hele geschiedenis is voor jou denk ik dermate ingrijpend geweest dat het je afschrikt van nog een zwangerschap. Misschien dat je lichaam al snel voelde dat er iets niet klopte? Lijkt me echt afschuwelijk om mee te maken...
Is het meer het zwanger zijn of de kinderen? Als het alleen het zwanger zijn betreft dan kan ik je vertellen, ik vond het ook verschrikkelijk! Beide keren. Het vermoeide gevoel, het dikker worden, de rare dingen die mijn hormonen deden. Ja het kindje zien en voelen schoppen was geweldig, maar de rest van dingen die het met mijn lichaam deed...brrr.... Voor mijn gevoel was het wel gewoon iets dat ff moest, voor het eindresultaat. En het heeft mijn gevoel naar mijn kinderen toe niet negatief beinvloed, dat zag ik toch los van elkaar.
Ben je daar misschien ook bang voor, dat je negatieve gevoel ook meegenomen wordt als je kind er eenmaal is?
Is het meer het zwanger zijn of de kinderen? Als het alleen het zwanger zijn betreft dan kan ik je vertellen, ik vond het ook verschrikkelijk! Beide keren. Het vermoeide gevoel, het dikker worden, de rare dingen die mijn hormonen deden. Ja het kindje zien en voelen schoppen was geweldig, maar de rest van dingen die het met mijn lichaam deed...brrr.... Voor mijn gevoel was het wel gewoon iets dat ff moest, voor het eindresultaat. En het heeft mijn gevoel naar mijn kinderen toe niet negatief beinvloed, dat zag ik toch los van elkaar.
Ben je daar misschien ook bang voor, dat je negatieve gevoel ook meegenomen wordt als je kind er eenmaal is?
zaterdag 22 maart 2008 om 10:40
Een zwangerschap doet rare dingen met je lijf. Niet voor niets is het bekend dat met name aan het eind van de zwangerschap, vrouwen in zichzelf gekeerd raken en zich afsluiten. Ik denk dat Spammie gelijk heeft: je voelde al van het begin af aan dat het niet goed zat met je lijf. Verder, alle mogelijke 'kwaaltjes groot of klein' hebben gewoon impact op je. Ik lustte bijvoorbeeld geen koffie. Het is misschien een zwak voorbeeld vergeleken met jou maar ik vond het mateloos irritant dat ik dat niet lustte en er zo naar snakte. Wat ik wil zeggen is: je lijf verandert, en je moet mee of je nu wil of niet.
Verder moet je niet onderschatten: jouw zwangerschap was vooral 'medisch'. Je voelde je niet lekker, ging naar een goog, naar het ziekenhuis, daar bleek van alles mis te zijn met het kindje en heb je de bevalling als uitermate traumatiserend ervaren, ondanks de goede zorg. Voor jou staat een zwangerschap gelijk aan een hoop verandering in je lijf en geest en een medisch circus. Niets roze wolk van een lief groeiend buikje.
Ik wil niet op de stoel van je psychotherapeute gaan zitten, maar ik denk dat je er op dit moment nog niet aan toe bent. Je associeert het (begrijpelijk) nog steeds met de negatieve ervaring.
Als het je een troost is: ik had het HELPP syndroom tijdens mijn zwangerschap. Die verliep 'ondanks' toch wel goed, alleen bij de bevalling (spoedkeizersnede) waren Muizenlien en ik er bijna niet meer geweest. Dat heeft heel veel indruk gemaakt, ik heb dat echt moeten verwerken, dat zij en ik bijna dood waren. Het was echt kantjebood, ze hadden ons niet 5 minuten later naar de OK moeten brengen, werd me verteld.
En dan de stomme reacties notabene van mensen, volgende dag, een kennis: en wanneer komt nummer 2? Terwijl 'nummer 1' goddorie nog op de neonatologie lag! Ik heb haar ondanks mijn draadjes en snoertjes hoogstpersoonlijk het gebouw uitgeveegd....
Nummer 2 is er nooit gekomen omdat ik daar eenvoudigweg niet nog een keertje doorheen wilde en die kans was wel aanwezig. Maar ook daar heb ik moeten rouwen. Rouwen om het kind dat ik niet heb gekregen.
Als jij besluit dat je geen kinderen wilt, rouw dan. Doe dat. Het moet, want anders blijft dit zo verschrikkelijk zeer doen.
Verder moet je niet onderschatten: jouw zwangerschap was vooral 'medisch'. Je voelde je niet lekker, ging naar een goog, naar het ziekenhuis, daar bleek van alles mis te zijn met het kindje en heb je de bevalling als uitermate traumatiserend ervaren, ondanks de goede zorg. Voor jou staat een zwangerschap gelijk aan een hoop verandering in je lijf en geest en een medisch circus. Niets roze wolk van een lief groeiend buikje.
Ik wil niet op de stoel van je psychotherapeute gaan zitten, maar ik denk dat je er op dit moment nog niet aan toe bent. Je associeert het (begrijpelijk) nog steeds met de negatieve ervaring.
Als het je een troost is: ik had het HELPP syndroom tijdens mijn zwangerschap. Die verliep 'ondanks' toch wel goed, alleen bij de bevalling (spoedkeizersnede) waren Muizenlien en ik er bijna niet meer geweest. Dat heeft heel veel indruk gemaakt, ik heb dat echt moeten verwerken, dat zij en ik bijna dood waren. Het was echt kantjebood, ze hadden ons niet 5 minuten later naar de OK moeten brengen, werd me verteld.
En dan de stomme reacties notabene van mensen, volgende dag, een kennis: en wanneer komt nummer 2? Terwijl 'nummer 1' goddorie nog op de neonatologie lag! Ik heb haar ondanks mijn draadjes en snoertjes hoogstpersoonlijk het gebouw uitgeveegd....
Nummer 2 is er nooit gekomen omdat ik daar eenvoudigweg niet nog een keertje doorheen wilde en die kans was wel aanwezig. Maar ook daar heb ik moeten rouwen. Rouwen om het kind dat ik niet heb gekregen.
Als jij besluit dat je geen kinderen wilt, rouw dan. Doe dat. Het moet, want anders blijft dit zo verschrikkelijk zeer doen.
zaterdag 22 maart 2008 om 11:02
Hoi Billiebo,
Ik ben zelf moeder van drie kinderen. Ik heb in Januari ook mijn kindje bij 14 weken verloren. Ook een verdikte nekplooi. ik moest ook op dezelfde manier bevallen als jij. (jongetje).
Wij "wilden" (je hebt niet te willen natuurlijk) graag een gezin met 4 kinderen. Ik heb drie gewone normale zwangerschappen gehad. Toen heb ik een miskraam gehad en daarna een kindje met een (verdikte nekplooi).
Gek maar die zwangerschappen voelden meteen anders dan de andere zwangerschappen.
Ik denk echt dat jij het gewoon hebt aangevoeld dat er iets niet goed was. Ik zou als ik jou was er toch nog echt een keer voor gaan.
Wij zijn trouwens wel gestopt maar meer ik heb "al"drie gezonde kinderen. En doe ik dit mezelf nog een keer aan.
De kans was bij ons wel iets groter dan normaal dat het weer niet goed zou gaan. Nu kan het nog straks ben je te laat!!
Liefs moedermama
Ik ben zelf moeder van drie kinderen. Ik heb in Januari ook mijn kindje bij 14 weken verloren. Ook een verdikte nekplooi. ik moest ook op dezelfde manier bevallen als jij. (jongetje).
Wij "wilden" (je hebt niet te willen natuurlijk) graag een gezin met 4 kinderen. Ik heb drie gewone normale zwangerschappen gehad. Toen heb ik een miskraam gehad en daarna een kindje met een (verdikte nekplooi).
Gek maar die zwangerschappen voelden meteen anders dan de andere zwangerschappen.
Ik denk echt dat jij het gewoon hebt aangevoeld dat er iets niet goed was. Ik zou als ik jou was er toch nog echt een keer voor gaan.
Wij zijn trouwens wel gestopt maar meer ik heb "al"drie gezonde kinderen. En doe ik dit mezelf nog een keer aan.
De kans was bij ons wel iets groter dan normaal dat het weer niet goed zou gaan. Nu kan het nog straks ben je te laat!!
Liefs moedermama
zaterdag 22 maart 2008 om 11:20
Lieve Billiebo, wat een verschrikkelijk verhaal
Ik denk dat jij jezelf vooral moet afvragen of je een kind wilt. Dus of je het "eindresultaat" wilt. Ik ken een aantal mensen in mijn omgeving die idd 9 mnd ziek zijn geweest, ook met een postnatale depressie (echt geen feest). Maar toch hebben zij voor een tweede gekozen omdat zij die maanden van ellende over hadden voor nog zo'n wondertje (wat een kind toch echt is). Eerlijk gezegd denk ik ook dat jouw lichaam gereageerd heeft op het feit dat het kindje 'niet goed' was. Ondanks dat de zwangerschap oplosmakelijk verbonden is met het krijgen van een eigen kindje denk ik wel dat je die twee los moet proberen te zien van elkaar. Tuurlijk wil je niet nog zo'n zwangerschap maar geen een zwangerschap is het zelfde. Ik heb zelf twee jongens met hun eigen opstartprobleempjes (niet te vergelijken met wat jij hebt meegemaakt) maar beide zwangerschappen waren compleet anders. Heel veel sterkte met het uitzoeken van je eigen wensen.
Ik denk dat jij jezelf vooral moet afvragen of je een kind wilt. Dus of je het "eindresultaat" wilt. Ik ken een aantal mensen in mijn omgeving die idd 9 mnd ziek zijn geweest, ook met een postnatale depressie (echt geen feest). Maar toch hebben zij voor een tweede gekozen omdat zij die maanden van ellende over hadden voor nog zo'n wondertje (wat een kind toch echt is). Eerlijk gezegd denk ik ook dat jouw lichaam gereageerd heeft op het feit dat het kindje 'niet goed' was. Ondanks dat de zwangerschap oplosmakelijk verbonden is met het krijgen van een eigen kindje denk ik wel dat je die twee los moet proberen te zien van elkaar. Tuurlijk wil je niet nog zo'n zwangerschap maar geen een zwangerschap is het zelfde. Ik heb zelf twee jongens met hun eigen opstartprobleempjes (niet te vergelijken met wat jij hebt meegemaakt) maar beide zwangerschappen waren compleet anders. Heel veel sterkte met het uitzoeken van je eigen wensen.
zaterdag 22 maart 2008 om 13:54
Heb je eigenlijk het hele openingsbericht wel gelezen?! Dat topic wat jij noemde gaat over mensen die BEWUST GEEN KINDEREN WILLEN, dus niet over mensen die onvrijwillig kinderloos zijn. Dat daar mensen schrijven die onvrijwillig kinderloos zijn of wel kinderen hebben doet daar niks aan af. Feit blijft dat TO door een traumatische ervaring nu niet weet of ze kinderen wil en dat valt niet te vergelijken met de mensen die op het door jou genoemde topic schrijven.
zaterdag 22 maart 2008 om 18:44
Goh, bedankt voor alle reacties! Fijn om te merken dat ik niet de enige ben die dit soort negatieve gevoelens heeft. Het klopt ook wel degelijk dat ik me in dit probleem erg eenzaam voel, terwijl ik een hele lieve begripvolle vriend heb. Ondanks dat ik er ook met hem over praat en hij mij meerdere malen heeft verzekerd dat hij achter mijn beslissing zal staan....het idee dat mijn beslissing ook de rest van zijn leven zal bepalen, valt me zwaar. Ik weet dat hij graag kinderen wil, ik denk ook dat hij een hele leuke vader zou zijn, maar ik ben uiteindelijk de enige die de knoop kan doorhakken..die op d'r gevoel af moet gaan en er achter moet komen of ik bang ben voor de zwangerschap of dat ik echt geen kinderen wil. Ik heb me tijdens en na de zwangerschap zo vreselijk wanhopig gevoeld en ondanks dat ik veel mensen had die me steunde...het voelde zo alleen!! En nu, bijna een jaar, later nog steeds! Ik heb erg veel aan mijn therapie, het schijnt dat vrouwen toch wel zo'n 2 jr nodig hebben om zoiets traumatisch te verwerken en wat betreft mijn angst en negativiteit die in alle hevigheid tijdens mijn zwangerschap opkwam, schijnt met de zeer slechte band met mijn moeder te maken te hebben. Dat die band slecht was, mijn moeder is een zogenaamde "narcistisch borderliner" en kent het principe "liefde geven" niet, dat was mij wel duidelijk, maar ik ga al jaren mijn eigen gang en heb een afstandelijke band met haar. Nu schijn ik toch "de moeder" in mijzelf niet te kunnen vinden om de simpele reden dat ik geen voorbeeld heb. Ik zou nu eigenlijk de beslissing of ik wel of niet kinderen wil, naast me neer moeten leggen en er aan werken om de stabiele, liefhebbende persoon te worden die een moeder zou moeten zijn. Als ik weer stevig in mijn schoenen sta, zou ik ook die belangerijke beslissing kunnen maken en dat kan ook betekenen dat er geen kinderen komen. Maar dat naast je neerleggen is bijna een onmogelijke opgave...soms op rare momenten, als ik bv in de supermarkt sta en een babytijdschrift zie, voel ik ineens die vreselijke wanhoop weer..probeer er dan maar eens niet over na te denken!
zaterdag 22 maart 2008 om 20:27
Beste Billiebo, je verhaal klinkt indrukwekkend en aangrijpend.
Ik denk dat je in de laatste posting een goed punt hebt.
Met een pittige jeugd en een dergelijk traumatische zwangerschap en bevalling, is het goed om eerste de zaken op een rijtje te hebben staan en je stevig in je schoenen te voelen.
Dan kun je oprecht een keus maken.
Dat heb je nodig, en mocht je ooit moeder worden, heeft je kind daar ook recht op. Als je denkt dat je dat niet kunt bieden, doe het dan niet. En word niet zoals je moeder (sorry, als dit wat hard klinkt).
Er zijn nog heel veel andere dingen waar je geluk uit kunt halen.
Ik denk dat je in de laatste posting een goed punt hebt.
Met een pittige jeugd en een dergelijk traumatische zwangerschap en bevalling, is het goed om eerste de zaken op een rijtje te hebben staan en je stevig in je schoenen te voelen.
Dan kun je oprecht een keus maken.
Dat heb je nodig, en mocht je ooit moeder worden, heeft je kind daar ook recht op. Als je denkt dat je dat niet kunt bieden, doe het dan niet. En word niet zoals je moeder (sorry, als dit wat hard klinkt).
Er zijn nog heel veel andere dingen waar je geluk uit kunt halen.
zaterdag 22 maart 2008 om 21:07
Dat was meteen ook mijn 1e gedachte, terwijl ik het zelf niet herken. Ik heb ook een zwangerschap gehad met een kindje met een ernstige, niet met het leven verenigbare afwijking. Wel mijn lichaam dat reageerde door vroegtijdig vruchtwaterverlies, maar aan mijn gevoel over de zwangerschap was niets anders als bij mijn eerdere zwangerschappen, maar wie weet heb jij het onderbewust wel gemerkt. Verder kan ik je geen raad geven. Het lijkt mij vreselijk, de twijfel die jij voelt, ik hoop dan ook dat je uiteindelijk tot de juiste beslissing komt waar jij en je vriend mee kunnen leven.
zaterdag 22 maart 2008 om 22:40
Billiebo, ik reageer maar eventjes heel snel. Ik heb je laatste reactie gelezen en over je moeder en dat geen (goed) voorbeeld hebben. Ik heb zelf ongeveer een zelfde soort moeder (iig met zekerheid te stellen psychiatrische diagnostiek als ze vandaag de dag in therapie zou zijn geweest) gehad en ik heb inmiddels wel een dochter. Ik kan uit ervaring vertellen dat het mede daardoor voor mij een waanzinnige en onzekere zoektocht is in goed moederen. Ik heb voor en tijdens het moeder worden intensieve therapie gehad en ik denk dat het absoluut cruciaal is om eerst jezelf enigzins te helen, voordat je uberhaupt ook maar aan moeder worden moet denken.
Hoe vind je je leven nu, zonder kind? Ben je daarin gelukkig? Want een kind vult geen gaten op en treft je juist ook erg in je zwakke plekken. Dat is ten minste wat ik heb gemerkt en wat mij het meest verdriet doet, nl. dat ik bang ben zelf een gebrekkige moeder te zullen worden (waar ik trouwens erg voor waak en wat gelukkig niet gebeurt, mede door een boel steuntjes van allerlei kanten). Het zou simpeler zijn als je die bagage niet met je meedracht. Dat is onze pech (en wel van meer ouders).
Maar als je kunt stellen dat je je leven nu ook mooi en goed en fijn en de moeite vindt en je kunt een deel van je ei kwijt in bijvoorbeeld andermans kind, of een huisdier (ik wil het echt iet met elkaar vergelijken hoor), misschien is dat voor jou wel net voldoende?
Lastig meid, maar eerst jezelf, echt waar! Sterkte met je moeilijke proces.
Hoe vind je je leven nu, zonder kind? Ben je daarin gelukkig? Want een kind vult geen gaten op en treft je juist ook erg in je zwakke plekken. Dat is ten minste wat ik heb gemerkt en wat mij het meest verdriet doet, nl. dat ik bang ben zelf een gebrekkige moeder te zullen worden (waar ik trouwens erg voor waak en wat gelukkig niet gebeurt, mede door een boel steuntjes van allerlei kanten). Het zou simpeler zijn als je die bagage niet met je meedracht. Dat is onze pech (en wel van meer ouders).
Maar als je kunt stellen dat je je leven nu ook mooi en goed en fijn en de moeite vindt en je kunt een deel van je ei kwijt in bijvoorbeeld andermans kind, of een huisdier (ik wil het echt iet met elkaar vergelijken hoor), misschien is dat voor jou wel net voldoende?
Lastig meid, maar eerst jezelf, echt waar! Sterkte met je moeilijke proces.
zondag 23 maart 2008 om 13:19
Heel herkenbaar, intiem...dit is precies waar ik bang voor ben! Ik zal ook absoluut niet meer aan een zwangerschap beginnen voor dat ik met 100 % gevoel kan zeggen dat dat is wat ik wil. Ik heb nl een heel leuk leven, met een fantastische vriend...en idd ook een hond waar ik helemaal hoteldebotel van ben. Aan het eind van het jaar gaan we trouwen en we hebben echt heel erg leuk met z'n "drieen".
Die zwangerschap heeft zo vreselijk veel losgemaakt, me doen realiseren dat er zoveel meer speelt wat ik eerst zelf moet oplossen. Ben alleen zo bang dat het al te laat is..dat ik niet meer genoeg tijd heb om eerst weer een stabiel, zelfverzekerd persoon te worden....en dan zou ze verdorrie ook dat nog van me af hebben gepakt!!!
Die zwangerschap heeft zo vreselijk veel losgemaakt, me doen realiseren dat er zoveel meer speelt wat ik eerst zelf moet oplossen. Ben alleen zo bang dat het al te laat is..dat ik niet meer genoeg tijd heb om eerst weer een stabiel, zelfverzekerd persoon te worden....en dan zou ze verdorrie ook dat nog van me af hebben gepakt!!!
zondag 23 maart 2008 om 15:15
Vraag jezelf eerst eens af waarom je kinderen zou willen, voordat je de druk van leeftijd erbij haalt. Je omschrijft dat je het heerlijk hebt, dat je geniet en een leuk leven hebt. Zit er een rammelende eierstik vervelend te doen, of heb je gewoon het idee dat het hoort of dat je iets mega essentieels zal missen? Bevraag jezelf eerst eens in hoeverre je kinderwens oprecht en puur is. Er blijken een boel onpure (dus eigenlijk vanwege onbewuste motieven die an sich niks met kinderwens te maken hebben) kinderwensen te bestaan, die te maken hebben met leeftijd, omdat het hoort, omdat ik dan een levensdoel heb, omdat mijn moeder graag oma wil worden, omdat ik dan zonder scheve blikken mijn baan kan opgeven, omdat mijn man me dan niet zal verlaten en weet ik wat nog meer.
Bevraag jezelf dus eens waarom en of je uberhaupt wel erg graag kinderen wil, genoeg om je leven daarvoor op z'n kop te zetten. En hoe kijk je dan aan tegen evt. enigstkind (want ik neem aan dat je dan niet nog een zwangerschap wil risceren voor een 2e kind. Wat zegt je gevoel daarover, hoeveel kinderen zou je dan moeten krijgen -gesteld dat je ze kunt kirjgen-)
zondag 23 maart 2008 om 16:35
Billiebo, ik herken de depressieve gevoelens tijdens zwangerschappen wel. Tijdens de eerste zwangerschap had ik ze (en ook een PND na de geboorte van zoon). Toen we twee jaar vruchteloos aan het proberen waren voor een tweede, werd ik eindelijk weer zwanger. Geweldig! Toch? Nee dus, ik voelde me verschrikkelijk rot, was enorm angstig, paniekerig, sliep niet meer. Ik had me er zo naar uitgestrekt en nu vond ik die hele zwangerschap afschuwelijk. Ik wilde wel blij zijn maar het lukte me totaal niet. Ik zei ook tegen mensen "Het kan ook nog misgaan." En dat gebeurde ook. Ik kreeg een miskraam. Maar de opluchting bleef uit; de leegte overheerste en leidde tot een PND na zes weken, toen de klap kwam. Ik was helemaal van de wereld.
Billiebo, wat anderen hier ook al zeiden; neem tijd, zoveel je nodig hebt (met in je achterhoofd dan wel het idee dat die tijd niet eindeloos is). Wat bedoel je met "zwanger worden is voor mij hetzelfde als vragen "zal ik over 9 maanden je hand eraf hakken?" Slaat dit op de bevalling? Het lijkt mij ook traumatisch om van een dood kindje te bevallen. Maar bevallen van een levend, roze mensje dat op je buik wordt gelegd en dat je intens aankijkt (zoals het toch meestal gelukkig gaat) is daarmee niet te vergelijken. Alleen de lichamelijke pijn is in grote lijnen hetzelfde (aan de andere kant; na 40 weken zwangerschap is je lijf er aan toe om te bevallen, dus dat scheelt ook nog iets denk ik).
Billiebo, wat anderen hier ook al zeiden; neem tijd, zoveel je nodig hebt (met in je achterhoofd dan wel het idee dat die tijd niet eindeloos is). Wat bedoel je met "zwanger worden is voor mij hetzelfde als vragen "zal ik over 9 maanden je hand eraf hakken?" Slaat dit op de bevalling? Het lijkt mij ook traumatisch om van een dood kindje te bevallen. Maar bevallen van een levend, roze mensje dat op je buik wordt gelegd en dat je intens aankijkt (zoals het toch meestal gelukkig gaat) is daarmee niet te vergelijken. Alleen de lichamelijke pijn is in grote lijnen hetzelfde (aan de andere kant; na 40 weken zwangerschap is je lijf er aan toe om te bevallen, dus dat scheelt ook nog iets denk ik).
maandag 24 maart 2008 om 11:16
Tja, dat zijn de vragen waar ik nu idd mee worstel. Ik ben nooit een overtuigde moederkloek geweest, heb geen tikkende eierstokken maar ben er wel altijd vanuit gegaan dat ze wel zouden komen als de tijd er rijp voor was. En dat was het vorig jaar, dacht ik. Ben bewust gestopt, in overleg met mijn vriend en elke maand was het toch weer afwachten en teleurstelling. Vervolgens ben je zwanger en word je ineens overspoeld door allerlei donkere gedachten...ineens wilde ik het echt niet meer, dacht alleen nog maar aan alle dingen die ik NIET meer kon doen en de mooie dingen van een kindje krijgen zag ik totaal niet! En tot de dag van vandaag kan ik absoluut dat gevoel dat ik graag een kind wilde niet meer terugvinden. Toch blijf ik me steeds afvragen hoe dit ineens zo kan veranderen, die wens was er blijkbaar toch wel vorig jaar...ben ik misschien met mijn neus op de feiten gedrukt en realiseerde ik me pas wat het allemaal inhield toen ik zwanger was of ben ik "getraumatiseerd" door het vervelende verloop van mijn zwangerschap en die afgrijselijke wanhoop en eenzaamheid die ik toen gevoeld heb. Want dat zal ik wel altijd blijven associeren met zwanger worden.....en wie kiest er nou vrijwillig voor om weer in zo'n donker gat te gaan zitten...dat is wat ik bedoel met "Je kunt me ook net zo goed vragen of ik mijn hand wil afhakken". Nooit, nooit, nooit meer wil ik voelen wat ik toen heb gevoeld......dan kan ik toch ook niet het risico nemen en weer opnieuw zwanger worden, het is niet gezegd dat ik me weer zo vreselijk zou voelen, maar die kans is wel groot...en dan....weer het gevoel hebben dat ik mijn kind wel aan mijn schoonmoeder mee wil geven in een plastic zak. Ik vind de uitspraak vreselijk, maar zo dacht ik er toen wel over. Dat risico kan/mag ik toch niet meer nemen...dat kan je een kind toch niet aan doen? En misschien als er een blakende roze gezonde baby op mijn buik had gelegen, was mijn gevoel wel omgeslagen, maar als dat nou niet zo was? Ik vind dit allemaal afwegingen die ik niet in de wind kan slaan...vandaar dat ik er zo langzamerhand steeds meer van overtuigd raak dat ik wel kan blijven dubben en twijfelen tot St. Juttemis, maar de enige reden dat ik het ooit nog serieus zou overwegen zwanger te worden is als mijn hele lijf roept dat dat is wat ik wil!! Geen rationele lijstjes met "voors"en "tegens". Hiermee loop ik de kans een heel mooi iets mis te lopen, de kans dat mijn vriend nooit vader zal worden....maar ik ben bang dat er geen keuze is!
maandag 24 maart 2008 om 11:24
Billiebo, tot vorig jaar heb je je er nooit echt mee bezig gehouden dat je misschien moeder wilde worden. Hoe zag in die tijd je toekomstplaatje eruit? Zou je daar naar terug kunnen en jezelf weer dat beeld voor ogen schetsen? Als je van het toekomstbeeld van man en vriend en hond helemaal gelukkig kon worden, is dat misschien ook wel genoeg voor jou. Je hoeft geen kind te krijgen he, je moet het doen als het bij je past en je het zelf gewoon graag wilt.
Heb je kleine kinderen in je omgeving? Heb je vriendinnen met kinderen?
De kans dat je -als je opnieuw zwanger raakt- een gezond kindje op de wereld zet, is vele malen groter dan het risico dat het weer zo vreselijk mis gaat (tenzij er door erfelijke oorzaak grote kans is op herhaling?). Dus als je na gaat denken over toch weer zwanger worden, mag je jezelf best een wat rooskleuriger beeld voorschotelen; grote kans dat je een gezond kind krijgt. Alleen is het lastig in te schatten hoe je je zult voelen tijdens je zwangerschap. Kwam de paniek en angst door het "weten" van je lichaam dat het niet goed zat of horen die gevoelens bij jouw zwangerzijn an sich? Heb je veel last van PMS-klachten eigenlijk? Deze kunnen een indicatie zijn voor hormonale depressiviteit tijdens en na de zwangerschap.
Ik heb even gemist of je (goede) begeleiding hebt nu?
Heb je kleine kinderen in je omgeving? Heb je vriendinnen met kinderen?
De kans dat je -als je opnieuw zwanger raakt- een gezond kindje op de wereld zet, is vele malen groter dan het risico dat het weer zo vreselijk mis gaat (tenzij er door erfelijke oorzaak grote kans is op herhaling?). Dus als je na gaat denken over toch weer zwanger worden, mag je jezelf best een wat rooskleuriger beeld voorschotelen; grote kans dat je een gezond kind krijgt. Alleen is het lastig in te schatten hoe je je zult voelen tijdens je zwangerschap. Kwam de paniek en angst door het "weten" van je lichaam dat het niet goed zat of horen die gevoelens bij jouw zwangerzijn an sich? Heb je veel last van PMS-klachten eigenlijk? Deze kunnen een indicatie zijn voor hormonale depressiviteit tijdens en na de zwangerschap.
Ik heb even gemist of je (goede) begeleiding hebt nu?
