Kinderen
alle pijlers
Ik denk dat ik geen kinderen wil....
zaterdag 22 maart 2008 om 03:44
Ik ben bijna 36, ben al zwanger geweest en tot mijn grote schrik vond ik het bijna de grootste "straf" in mijn leven, terwijl ik toch bewust gestopt was met de pil.
Op het moment dat ik echt zwanger was, leek het wel of het donkerste punt in mij naar boven kwam, ik herkende mezelf niet eens. Ik wilde het niet, vond het ronduit afgrijselijk dat ik zwanger was en zelfs na weken kon ik er niet aan wennen. Het leek wel of het over iemand anders ging! Natuurlijk ben ik uiteindelijk via de verloskundige, die nogal schrok van mijn reactie op mijn zwangerschap, doorgestuurd naar mijn huisarts, die mij vervolgens weer doorstuurde naar een psychiater, die mij na een gesprek van een half uur aan de anti-depressiva zette! Voordat deze medicijnen uberhaupt hun werk konden doen, werd er helaas bij mijn eerste echo al opgemerkt dat er iets niet goed was met mijn kind. Te grote nekplooimeting, gevolg was een vlokkentest.....onderschat, maar een van de meest afgrijselijke dingen die een zwangere vrouw kan ondergaan! Ooit wel eens die spuit gezien die dwars door je buik heen moet? Maar enfin..in Nederland moet je je kind zowieso door je broekspijp heen krijgen...dus dat kan ook nog wel even zonder verdoving op al die weken onzekerheid! Uiteindelijk bleek ons dochtertje het syndroom van Turner te hebben en moesten we zelf beslissen of de zwangerschap afbreken de beste oplossing was. ONMENSELIJK!! Wat een ellende, wat een drama, wat een onzekerheid en dan ook nog eens die negatieve gevoelens die er vanaf het begin al waren! Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo verloren gevoeld...het voelde allemaal al niet goed, maar nu dit er nog eens boven op. Moet je al beginnen met afscheid nemen (wat me eigenlijk wel goed uitkwam, toch?) of moet je de hoop er in houden? We wachten toch eerst een "spontane" abortus af, want daar houden we van in Nederland....nou die kwam niet! Mijn kind zat er en wilde blijkbaar niet weg..maarja....erg veel kans op een normaal leven had ze ook niet, dus wat wilden wij?? Dubben, nadenken, praten, praten, praten, informatie inwinnen, echo's nog eens bekijken....en uiteindelijk besluiten toch de zwangerschap af te breken!!!!!!!
Op woensdag 4 April moest ik mij melden in het Wilhemina Kinderziekenhuis, waarvoor ondanks alles "alle lof", fantastische mensen hebben ze daar in dienst. Ik kreeg een kamertje alleen en omdat ons was verteld dat het opwekken van een zwangerschap (zelfs na 14 wkn) tot 3 dgen kon duren, kwamen we bewapend met tijdschriften, boeken, koekjes, drop en schone kleding aan toe in het WKZ aan. Ik kreeg 's ochtends al 2 tabletten vaginaal ingebracht en dit zou zich elke paar uur herhalen. Ik kreeg ook nog de vraag welke vorm van pijnstilling ik prettig vond, morfine of een ruggeprik?????? Jezus, de angst sloeg me om mijn hart!!! Ik dacht dat het kindje na 14 weken nog zo klein was, dat ik er weinig van ging merken..wist ik veel dat er eigenlijk hetzelfde in de baarmoeder moest gebeuren als bij een voldragen kind....en dat betekende dus weeen! En dat heb ik geweten........gelukkig ben ik tot ieders verbazing al binnen 2 uur "bevallen". Ons meisje woog maar 25 gram, maar had tot mijn grote schrik, alles erop en eraan. Armpjes, beentjes, ribbenkastje, maar ook een zwaar misvormd hoofd. We hebben haar uitgebreid bekeken, het was niet eens eng. Niet kijken wat juist iets wat onmogelijk leek, omdat ze toch van "ons"was. We hebben Puck, zoals we haar genoemd hebben zelfs mee naar huis genomen en begraven op een mooie plek. En nu...bijna een jaar later! Al die negativiteit die ik tijdens mijn zwangerschap heb gevoeld, maakt me gek. Ik ben bijna 36, ik heb niet meer eeuwig..en wat wil ik nu? Nog een keer zwanger worden is voor mij bijna het zelfde al vragen "zal ik over 9 maanden je hand afhakken". Het wekt alleen nog maar afkeer bij me op, heb meelij met iedereen die zwanger is, kortom...nog eens zwanger worden voelt voor mij als een onmogelijk opgave. Ik ben nu een paar maanden in behandeling bij een psychotherapeute die hierin gespecialiseerd is, en nog zal ik uiteindelijk die beslissing moeten maken. Een beslissing waar ik eigenlijk met niemand over kan praten, waar ik weinig tot niets over aan informatie kan vinden, terwijl ik toch niet de enige kan zijn die dit is overkomen. Ik ben nooit een overtuigde moederkloek geweest, maar dat er kinderen zouden komen, daar heb ik nooit over getwijfeld....tot nu!
Op het moment dat ik echt zwanger was, leek het wel of het donkerste punt in mij naar boven kwam, ik herkende mezelf niet eens. Ik wilde het niet, vond het ronduit afgrijselijk dat ik zwanger was en zelfs na weken kon ik er niet aan wennen. Het leek wel of het over iemand anders ging! Natuurlijk ben ik uiteindelijk via de verloskundige, die nogal schrok van mijn reactie op mijn zwangerschap, doorgestuurd naar mijn huisarts, die mij vervolgens weer doorstuurde naar een psychiater, die mij na een gesprek van een half uur aan de anti-depressiva zette! Voordat deze medicijnen uberhaupt hun werk konden doen, werd er helaas bij mijn eerste echo al opgemerkt dat er iets niet goed was met mijn kind. Te grote nekplooimeting, gevolg was een vlokkentest.....onderschat, maar een van de meest afgrijselijke dingen die een zwangere vrouw kan ondergaan! Ooit wel eens die spuit gezien die dwars door je buik heen moet? Maar enfin..in Nederland moet je je kind zowieso door je broekspijp heen krijgen...dus dat kan ook nog wel even zonder verdoving op al die weken onzekerheid! Uiteindelijk bleek ons dochtertje het syndroom van Turner te hebben en moesten we zelf beslissen of de zwangerschap afbreken de beste oplossing was. ONMENSELIJK!! Wat een ellende, wat een drama, wat een onzekerheid en dan ook nog eens die negatieve gevoelens die er vanaf het begin al waren! Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo verloren gevoeld...het voelde allemaal al niet goed, maar nu dit er nog eens boven op. Moet je al beginnen met afscheid nemen (wat me eigenlijk wel goed uitkwam, toch?) of moet je de hoop er in houden? We wachten toch eerst een "spontane" abortus af, want daar houden we van in Nederland....nou die kwam niet! Mijn kind zat er en wilde blijkbaar niet weg..maarja....erg veel kans op een normaal leven had ze ook niet, dus wat wilden wij?? Dubben, nadenken, praten, praten, praten, informatie inwinnen, echo's nog eens bekijken....en uiteindelijk besluiten toch de zwangerschap af te breken!!!!!!!
Op woensdag 4 April moest ik mij melden in het Wilhemina Kinderziekenhuis, waarvoor ondanks alles "alle lof", fantastische mensen hebben ze daar in dienst. Ik kreeg een kamertje alleen en omdat ons was verteld dat het opwekken van een zwangerschap (zelfs na 14 wkn) tot 3 dgen kon duren, kwamen we bewapend met tijdschriften, boeken, koekjes, drop en schone kleding aan toe in het WKZ aan. Ik kreeg 's ochtends al 2 tabletten vaginaal ingebracht en dit zou zich elke paar uur herhalen. Ik kreeg ook nog de vraag welke vorm van pijnstilling ik prettig vond, morfine of een ruggeprik?????? Jezus, de angst sloeg me om mijn hart!!! Ik dacht dat het kindje na 14 weken nog zo klein was, dat ik er weinig van ging merken..wist ik veel dat er eigenlijk hetzelfde in de baarmoeder moest gebeuren als bij een voldragen kind....en dat betekende dus weeen! En dat heb ik geweten........gelukkig ben ik tot ieders verbazing al binnen 2 uur "bevallen". Ons meisje woog maar 25 gram, maar had tot mijn grote schrik, alles erop en eraan. Armpjes, beentjes, ribbenkastje, maar ook een zwaar misvormd hoofd. We hebben haar uitgebreid bekeken, het was niet eens eng. Niet kijken wat juist iets wat onmogelijk leek, omdat ze toch van "ons"was. We hebben Puck, zoals we haar genoemd hebben zelfs mee naar huis genomen en begraven op een mooie plek. En nu...bijna een jaar later! Al die negativiteit die ik tijdens mijn zwangerschap heb gevoeld, maakt me gek. Ik ben bijna 36, ik heb niet meer eeuwig..en wat wil ik nu? Nog een keer zwanger worden is voor mij bijna het zelfde al vragen "zal ik over 9 maanden je hand afhakken". Het wekt alleen nog maar afkeer bij me op, heb meelij met iedereen die zwanger is, kortom...nog eens zwanger worden voelt voor mij als een onmogelijk opgave. Ik ben nu een paar maanden in behandeling bij een psychotherapeute die hierin gespecialiseerd is, en nog zal ik uiteindelijk die beslissing moeten maken. Een beslissing waar ik eigenlijk met niemand over kan praten, waar ik weinig tot niets over aan informatie kan vinden, terwijl ik toch niet de enige kan zijn die dit is overkomen. Ik ben nooit een overtuigde moederkloek geweest, maar dat er kinderen zouden komen, daar heb ik nooit over getwijfeld....tot nu!
maandag 24 maart 2008 om 11:30
Hiervoor is het idee geopperd, dat je lichaam voelde dat er iets mis was met de baby, en dat het daarom vreemd reageerde. Nu vraag ik me af, zou het ook andersom kunnen zijn. Dus dat je geest zich altijd heeft verzet tegen het idee om een kind te krijgen, en dat je lichaam daarom zo reageerde, inclusief het afstoten van de door je geest 'ongewenste' baby? Ik weet het niet hoor, maar kan me zoiets ook voorstellen.
In elk geval heel veel sterkte, met welke keuze je ook maakt!
In elk geval heel veel sterkte, met welke keuze je ook maakt!
maandag 24 maart 2008 om 11:54
Oei, gewaagde stelling. In het geval van TO had haar kindje het syndroom van Turner...je durft toch niet te beweren dat haar kindje dat kreeg omdat TO zich zo naar voelde tijdens de zwangerschap??:
Hiervoor is het idee geopperd, dat je lichaam voelde dat er iets mis was met de baby, en dat het daarom vreemd reageerde. Nu vraag ik me af, zou het ook andersom kunnen zijn. Dus dat je geest zich altijd heeft verzet tegen het idee om een kind te krijgen, en dat je lichaam daarom zo reageerde, inclusief het afstoten van de door je geest 'ongewenste' baby? Ik weet het niet hoor, maar kan me zoiets ook voorstellen.
In elk geval heel veel sterkte, met welke keuze je ook maakt!
maandag 24 maart 2008 om 12:11
Biliebo,
ik heb min of meer dezelfde gevoelens en gedachten gehad tijdens mijn zwangerschap. Ik wilde heel graag kinderen, want ik had rammelende eierstokken waar je U tegen zegt. Ten minste, ik was en ben eigenlijk geen moederkloek en was het nog steeds neit op het moment dat mijn eierstokken vervelend begonnen te doen. Maar dit hormonole schreeuwen om voortplanting (ik zeg het maar even erg plat zoals het in de natuur geregeld is) was zo sterk, dat het kinderen inene in een ander perspectief plaatste. Althans, het idee van kinderen samen met mijn vriend.
Vanaf de minuut waarop ik wist dat ik zwanger was, begon voor mij langzaam maar zeker een tripje naar een van de negatiefste en donkerste hoeken in mijn kop. Ik wilde het kind ook niet meer, dacht er zelfs aan om weer een abortus te doen, die ik een paar jaar daarvoor ook ondergaan had. Op basis van ratio ben ik ervoor gegaan, maar ik heb het er erg moeilijk mee gehad en nadat mijn kind geboren was, heb ik eht er ook erg lang moeilijk mee gehad (soms bij perioden nog wel). Ik hou zielsveel van mijn kind, maar ben er inmiddels wel achter dat ik niet kies voor nog een kind. Niet zolang ik niet wezenlijk anders in mijn vel kom te zitten. Mijn geest en hart (meer nog dan eierstokken) moeten een 2e kind willen en ik moet er positief aan beginnen, met zin en hoop en vertrouwen voor de toekomst en anders hoeft het voor mij niet (meer).
Ik wil mijn kind nu een goede en veilige moeder meegeven en dat is voor mij zoals het is al hard werken. Ik wil het risico niet meer lopen en zou me niet vrijwillig meer in dat donkere gat willen storten (wetende dat het niet per se overgaat op het moment dat de baby op je buik wordt gelegd).
Ik herken in die zin jouw verhaal dat kinderen vanzelfsprekend leken (om wat voor reden dan ook), maar niet dat het iets is geweest dat voortkwam vanuit je eigen stuwende verlangen. Tenzij je ontdekt dat dit toch ergens verborgen in jezefl aanwezig is, is het de moeite om te onderzoeken of je met hulp (bijvoorbeeld AD) toch het risico durft aan te gaan. Maar anders hoor en zie ik in je verhaal niet 123 waarom je jezelf deze kwelling opnieuw zou aandoen.
ik heb min of meer dezelfde gevoelens en gedachten gehad tijdens mijn zwangerschap. Ik wilde heel graag kinderen, want ik had rammelende eierstokken waar je U tegen zegt. Ten minste, ik was en ben eigenlijk geen moederkloek en was het nog steeds neit op het moment dat mijn eierstokken vervelend begonnen te doen. Maar dit hormonole schreeuwen om voortplanting (ik zeg het maar even erg plat zoals het in de natuur geregeld is) was zo sterk, dat het kinderen inene in een ander perspectief plaatste. Althans, het idee van kinderen samen met mijn vriend.
Vanaf de minuut waarop ik wist dat ik zwanger was, begon voor mij langzaam maar zeker een tripje naar een van de negatiefste en donkerste hoeken in mijn kop. Ik wilde het kind ook niet meer, dacht er zelfs aan om weer een abortus te doen, die ik een paar jaar daarvoor ook ondergaan had. Op basis van ratio ben ik ervoor gegaan, maar ik heb het er erg moeilijk mee gehad en nadat mijn kind geboren was, heb ik eht er ook erg lang moeilijk mee gehad (soms bij perioden nog wel). Ik hou zielsveel van mijn kind, maar ben er inmiddels wel achter dat ik niet kies voor nog een kind. Niet zolang ik niet wezenlijk anders in mijn vel kom te zitten. Mijn geest en hart (meer nog dan eierstokken) moeten een 2e kind willen en ik moet er positief aan beginnen, met zin en hoop en vertrouwen voor de toekomst en anders hoeft het voor mij niet (meer).
Ik wil mijn kind nu een goede en veilige moeder meegeven en dat is voor mij zoals het is al hard werken. Ik wil het risico niet meer lopen en zou me niet vrijwillig meer in dat donkere gat willen storten (wetende dat het niet per se overgaat op het moment dat de baby op je buik wordt gelegd).
Ik herken in die zin jouw verhaal dat kinderen vanzelfsprekend leken (om wat voor reden dan ook), maar niet dat het iets is geweest dat voortkwam vanuit je eigen stuwende verlangen. Tenzij je ontdekt dat dit toch ergens verborgen in jezefl aanwezig is, is het de moeite om te onderzoeken of je met hulp (bijvoorbeeld AD) toch het risico durft aan te gaan. Maar anders hoor en zie ik in je verhaal niet 123 waarom je jezelf deze kwelling opnieuw zou aandoen.
maandag 24 maart 2008 om 23:24
Dat is nou juist het probleem Mirjam762...ik heb, ondanks het gebrek aan tikkende eierstokken, altijd mijn toekomst met kinderen gezien. Ik ben erg lang single geweest, ongeveer 8 jaar en heb zo'n beetje de halve wereld gezien, skiles gegeven, cocktails geshaked in strandbarretjes en op het moment dat ik wel aan een beetje rust toe was, kwam mijn vriend in mijn leven. Dit is nu ruim drie jaar geleden...en ik had echt het gevoel dat ik nou alles wel gezien en gedaan had en genoot en geniet nog steeds van mijn steady leven met huis, hond en vriend. Klaar voor de volgende stap..klonk allemaal heel logisch vorig jaar!! Op dit moment kan ik mij best voorstellen dat ik mijn leven op deze manier heel gelukkig voort kan zetten, we hebben een druk sociaal leven, reizen veel en willen nog heel veel zien...aan de andere kant kan ik dat beeld van dat meisje met die twee vlechtjes die ik altijd voor me had niet uit mijn hoofd zetten....en het idee dat hij of zij er ook nooit komt omdat ik een schijterd ben, nekt me! Sjonge, daar gaan we weer....van het ene op het andere been!! Zo gaat het maar door! Om zooo doodmoe van te worden, ik zou bijna willen dat iemand anders voor mij even de knoop doorhakt.
Ik heb overigens, om nog wat vragen te beantwoorden, hele goede en intensieve hulp op dit moment, slik anti-depressiva en heb heel veel kinderen in mijn omgeving. Ik heb zelf jarenlang skiles gegeven aan kinderen en ik ben in mijn vriendenkring altijd de jongste, de losbol, de Bridget Jones geweest, mijn vriendinnen hebben allemaal 2 gezonde kids tussen de 3 en 6 jr. Ik heb dus ook al veel aspecten van het moederschap van dichtbij meegemaakt.... helaas herkennen zij zich totaal niet in mij en wat ik vorig jaar meemaakte. Het zijn allemaal nuchtere meiden die de roze wolken ook nooit hebben gevonden, maar zeker wel blij waren met hun zwangerschappen.
Ik heb overigens, om nog wat vragen te beantwoorden, hele goede en intensieve hulp op dit moment, slik anti-depressiva en heb heel veel kinderen in mijn omgeving. Ik heb zelf jarenlang skiles gegeven aan kinderen en ik ben in mijn vriendenkring altijd de jongste, de losbol, de Bridget Jones geweest, mijn vriendinnen hebben allemaal 2 gezonde kids tussen de 3 en 6 jr. Ik heb dus ook al veel aspecten van het moederschap van dichtbij meegemaakt.... helaas herkennen zij zich totaal niet in mij en wat ik vorig jaar meemaakte. Het zijn allemaal nuchtere meiden die de roze wolken ook nooit hebben gevonden, maar zeker wel blij waren met hun zwangerschappen.
woensdag 26 maart 2008 om 21:49
Billiebo, ik zou je bijna naar je eigen motto willen verwijzen..
Zet jezelf niet klem in ieder geval. Geef jezelf nog even de tijd en vraag specifiek voor dit punt ook begeleiding.
Na de miskraam die ik had, was ik panisch om zwanger te worden. Dat gevoel, die eenzaamheid, die paniek, no way dat ik die ooit nog zou ervaren. Ik was er opeens helemaal klaar mee (dacht ik). Ik ben aan de anti-depressiva gegaan en heb zelfs een tijdje de pil geslikt omdat ik een zwangerschap nu juist koste wat kost wilde vermijden. Ook had ik psychotherapie en een van de punten waar ik het vaak over had, was mijn angst om (opnieuw) zwanger te worden. Ik vertrouwde mezelf niet meer. Ik wilde toen toch heel graag zwanger worden? Waar kwam dan die paniek vandaan toen het eindelijk raak was? Vanwaar die aversie tegen die zwangerschap? Dat het misging heb ik mezelf ook enorm verweten; ik had het kindje vast met mijn gedachten afgedreven.
Toen ik het eindelijk weer aandurfde en ik na een lange tijd opnieuw in verwachting raakte, durfde ik wel blij te zijn. Kom maar op dat kindje! Helaas was dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb heel veel moeite gehad met het feit dat mijn lijf me (weer) zo vreselijk in de steek liet. We hebben onszelf na deze gebeurtenis een ultimatum gesteld; tot dan en dan zouden we het proberen en anders zou ik me laten steriliseren. Bij ons is het goedgekomen; toch nog een zwangerschap die resulteerde in de geboorte van een gezonde dochter. Tijdens deze zwangerschap was ik niet hyperblij; ik moest het allemaal nog zien. Misschien kun jij je dit ook voor ogen stellen; als je de sprong in het diepe nog een keer durft te wagen en je raakt zwanger, eis dan vooral niet van jezelf dat je het superleuk moet vinden als je dat niet voelt.
Zet jezelf niet klem in ieder geval. Geef jezelf nog even de tijd en vraag specifiek voor dit punt ook begeleiding.
Na de miskraam die ik had, was ik panisch om zwanger te worden. Dat gevoel, die eenzaamheid, die paniek, no way dat ik die ooit nog zou ervaren. Ik was er opeens helemaal klaar mee (dacht ik). Ik ben aan de anti-depressiva gegaan en heb zelfs een tijdje de pil geslikt omdat ik een zwangerschap nu juist koste wat kost wilde vermijden. Ook had ik psychotherapie en een van de punten waar ik het vaak over had, was mijn angst om (opnieuw) zwanger te worden. Ik vertrouwde mezelf niet meer. Ik wilde toen toch heel graag zwanger worden? Waar kwam dan die paniek vandaan toen het eindelijk raak was? Vanwaar die aversie tegen die zwangerschap? Dat het misging heb ik mezelf ook enorm verweten; ik had het kindje vast met mijn gedachten afgedreven.
Toen ik het eindelijk weer aandurfde en ik na een lange tijd opnieuw in verwachting raakte, durfde ik wel blij te zijn. Kom maar op dat kindje! Helaas was dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb heel veel moeite gehad met het feit dat mijn lijf me (weer) zo vreselijk in de steek liet. We hebben onszelf na deze gebeurtenis een ultimatum gesteld; tot dan en dan zouden we het proberen en anders zou ik me laten steriliseren. Bij ons is het goedgekomen; toch nog een zwangerschap die resulteerde in de geboorte van een gezonde dochter. Tijdens deze zwangerschap was ik niet hyperblij; ik moest het allemaal nog zien. Misschien kun jij je dit ook voor ogen stellen; als je de sprong in het diepe nog een keer durft te wagen en je raakt zwanger, eis dan vooral niet van jezelf dat je het superleuk moet vinden als je dat niet voelt.
woensdag 26 maart 2008 om 23:25
Degenen die verwachten dat het allemaal superleuk moet zijn kunnen zichzelf nog eens flink tegenkomen. Een kind is en leuk en niet leuk, net als zwaar en energievretend als energiegevend. Er zijn altijd twee zijden aan de medaille en tuurlijk is het belangrijk dat de negatieve kanten de positieve kanten niet overheersen. Maar alleen maar voorbereid zijn op roze wolken vind ik so wie so wel erg negatief. Net als voorbereid zijn op alleen maar zwaar en moeilijk (want waarom dan uberhaupt kinderen willen), want dat vind ik erg pessimistisch. De waarheid hangt zoals altijd meestal ergens in het midden (als je ten minste uitgaat van een normale zwangerschap, bevalling en leven met kind). Dus baalmomenten afgewisseld met plezier zal eerder recht doen aan de waarheid toch? Voor de meesten dan toch zeker wel?
donderdag 27 maart 2008 om 00:09
Hoi TO,
Je verhaal lezende komt er steeds maar één reactie in me op:
Vind uit wat je met je hart wilt.
Je schrijft de je je meteen al slecht voelde in je eerste zwangerschap. Of dat te maken had met dat het kindje niet in orde was? Zou kunnen. Ik geloof wel in een soort verhoogd bewustzijn t.t.v. zwangerschap. Het zou ook gewoon kunnen dat het besef van een zwangerschap ineens heel hard binnenkwam. Vooraf lijkt het zo leuk, tot het werkelijk tot je doordringt en je je helemaal te pletter schrikt. Ik geloof dat iedereen die momenten heeft. Ondanks het taboe dat er op heerst. De vraag is alleen in hoeverre je het hebt. Overheerst het en voelt het écht niet snor, dan noemen ze dat denk ik vaak depressief. Maar er bestaan ook gewoon mensen die jaren aan een baby moeten wennen en/of alleen de eerste jaren heel moeilijk vonden.....
Je komt op mij over alsof je door alle verwarrende en verdrietige gebeurtenissen op dit front en maatschappelijk opgelegde stigma's door de bomen het werkelijke bos niet meer ziet.
Zonder al te veel te willen projecteren overigens: ik leed zelf namelijk aan dergelijke belemmeringen waarmee ik het mijzelf in de weg zat toen ik voor de keuze stond..........
Laat je niet leiden door wat 'moet' of 'hoort'. Je oergevoel is leidend en dat kan bij een volgende zwangerschap totaal anders zijn! Traumatische eerdere ervaringen zijn vervelend, maar als je snapt dat dit zich niet hoeft te herhalen, zal je met een nieuwe zwangerschap wellicht juist weer heel positieve dingen ervaren. Als het gevoel er ECHT is zal je automatisch toch voor de volgende gaan. Als je gevoel uiteindelijk is dat je toch zonder kids blijft, ookal had je dat nooit gedacht, dan is dat het blijkbaar. Ook goed dan.
Kortom: het is geen 'uit te denken' keuze net zomin het maakbaar en zodanig beindvloedbaar is dat je zegt: 'nu neem ik kinderen en zullen ze gezond zijn'. Waarmee ik maar wil zeggen dat er nog altijd iets ongrijpbaars in aan het proces.
Psychologen helpen inderdaad met de verwerking van eerdere niet zo leuke gebeurtenissen, maar levensvragen als die waar je nu (opnieuw) voor staat, moet je echt zelf beantwoorden.
BW (onverwachte mama van een dochtertje)
Je verhaal lezende komt er steeds maar één reactie in me op:
Vind uit wat je met je hart wilt.
Je schrijft de je je meteen al slecht voelde in je eerste zwangerschap. Of dat te maken had met dat het kindje niet in orde was? Zou kunnen. Ik geloof wel in een soort verhoogd bewustzijn t.t.v. zwangerschap. Het zou ook gewoon kunnen dat het besef van een zwangerschap ineens heel hard binnenkwam. Vooraf lijkt het zo leuk, tot het werkelijk tot je doordringt en je je helemaal te pletter schrikt. Ik geloof dat iedereen die momenten heeft. Ondanks het taboe dat er op heerst. De vraag is alleen in hoeverre je het hebt. Overheerst het en voelt het écht niet snor, dan noemen ze dat denk ik vaak depressief. Maar er bestaan ook gewoon mensen die jaren aan een baby moeten wennen en/of alleen de eerste jaren heel moeilijk vonden.....
Je komt op mij over alsof je door alle verwarrende en verdrietige gebeurtenissen op dit front en maatschappelijk opgelegde stigma's door de bomen het werkelijke bos niet meer ziet.
Zonder al te veel te willen projecteren overigens: ik leed zelf namelijk aan dergelijke belemmeringen waarmee ik het mijzelf in de weg zat toen ik voor de keuze stond..........
Laat je niet leiden door wat 'moet' of 'hoort'. Je oergevoel is leidend en dat kan bij een volgende zwangerschap totaal anders zijn! Traumatische eerdere ervaringen zijn vervelend, maar als je snapt dat dit zich niet hoeft te herhalen, zal je met een nieuwe zwangerschap wellicht juist weer heel positieve dingen ervaren. Als het gevoel er ECHT is zal je automatisch toch voor de volgende gaan. Als je gevoel uiteindelijk is dat je toch zonder kids blijft, ookal had je dat nooit gedacht, dan is dat het blijkbaar. Ook goed dan.
Kortom: het is geen 'uit te denken' keuze net zomin het maakbaar en zodanig beindvloedbaar is dat je zegt: 'nu neem ik kinderen en zullen ze gezond zijn'. Waarmee ik maar wil zeggen dat er nog altijd iets ongrijpbaars in aan het proces.
Psychologen helpen inderdaad met de verwerking van eerdere niet zo leuke gebeurtenissen, maar levensvragen als die waar je nu (opnieuw) voor staat, moet je echt zelf beantwoorden.
BW (onverwachte mama van een dochtertje)
donderdag 17 april 2008 om 15:12
hey Billiebo
ik weet wat je meemaakt, ik heb net dezelfde vreselijke gevoelens meegemaakt, ik werd zwanger en dit was de vreselijkste periode, ik kwam in een zware depressie terecht, zo erg dat ik hoopte om 's morgens niet meer wakker te worden, ik wou dit echt niet meer, helemaal geen roze wolk. En niemand om over deze gevoelens te kunnen spreken, m'n dokter vond me de duivel. Echt ik heb gehuild en wou niet meer verder leven, dit kon niet, het ging echt niet, ik was een zombie.
M'n man wist niet wat hij met me aan moest. Uiteindelijk kon ik het totaal niet meer aan en heb abortus laten uitvoeren.
Je wordt nadien terug de oude maar wel met een mega-schuldgevoel. Wat is er mis met mij, wil ik misschien echt geen kinderen, of hoe komt het dat ik zo hevig reageerde ? dat had ik nog nooit meegemaakt en ik wil dit ook NOOIT meer meemaken ! je wenst dit je ergste vijand zelfs niet toe.
Maar betekent dit geen kinderen ? waarschijnlijk wel
Ik heb zelfs heel lang gedacht dat ik de enige was die zich zo voelde, dat ik een monster was, maar blijkbaar niet.
Er bestaat een website www.geenrozewolk.nl en daar kom je veel herkenbare verhalen tegen. Of er veel aan te doen is ? k weet het niet, antidepressiva, maar dit kan toch ook niet goed zijn, niet ?
k hoop dat je hier iets aan hebt
ik weet wat je meemaakt, ik heb net dezelfde vreselijke gevoelens meegemaakt, ik werd zwanger en dit was de vreselijkste periode, ik kwam in een zware depressie terecht, zo erg dat ik hoopte om 's morgens niet meer wakker te worden, ik wou dit echt niet meer, helemaal geen roze wolk. En niemand om over deze gevoelens te kunnen spreken, m'n dokter vond me de duivel. Echt ik heb gehuild en wou niet meer verder leven, dit kon niet, het ging echt niet, ik was een zombie.
M'n man wist niet wat hij met me aan moest. Uiteindelijk kon ik het totaal niet meer aan en heb abortus laten uitvoeren.
Je wordt nadien terug de oude maar wel met een mega-schuldgevoel. Wat is er mis met mij, wil ik misschien echt geen kinderen, of hoe komt het dat ik zo hevig reageerde ? dat had ik nog nooit meegemaakt en ik wil dit ook NOOIT meer meemaken ! je wenst dit je ergste vijand zelfs niet toe.
Maar betekent dit geen kinderen ? waarschijnlijk wel
Ik heb zelfs heel lang gedacht dat ik de enige was die zich zo voelde, dat ik een monster was, maar blijkbaar niet.
Er bestaat een website www.geenrozewolk.nl en daar kom je veel herkenbare verhalen tegen. Of er veel aan te doen is ? k weet het niet, antidepressiva, maar dit kan toch ook niet goed zijn, niet ?
k hoop dat je hier iets aan hebt
