Ik voel alsof ik heel hard heb gefaald.

Ik hoop dat ik dit verhaal kort kan houden.

Ex en ik zijn zo'n 8 jaar uit elkaar, ik heb hem de deur uitgezet. Als kind van gescheiden ouders, heb ik altijd mijn best gedaan om niet slecht te praten over mijn ex. De band tussen ex en kind is altijd vrij fragiel geweest en ik vond belangrijk dat die wel bleef bestaan. Dus alle keren dat ex niet op een schoolactiviteit was, praatte ik het goed of ik nam ik de schuld op me. Ik heb Zoon zoveel mogelijk buiten de ruzies gehouden en heb zoon nooit iets verteld over alles wat ex heeft gedaan om zijn exit te verdienen.

Helaas denkt ex daar iets anders. Al 8 jaar krijg ik van die lowkey rotopmerkingen van mijn kind. Hij is nu bijna 16 en het meest recente thema is toch wel de alimentatie. Ex heeft zoon de papieren van de advocaat laten zien, want ik vroeg toch wel een achterlijk hoog bedrag aan alimentatie (Ik krijg nog niet eens de helft nu) en ik krijg random commentaar als "Papa betaalt jouw sushi" en dat soort steken onder water.

Voor mijn zoon is ex een God. Hij weet dat ie niet de beste ouder was vroeger. Ik was dat ook niet. Maar papa heeft tenminste iets aan zijn tekortkomingen gedaan en ik niet. Gisterenavond hadden zoon en ik enorme ruzie, voor het eerst sinds een hele lange tijd en ik ben geknapt. Ik kon er niet meer tegen dat ik altijd de boeman moet zijn en zijn leven verpest door van alles en nog wat.

Ik ben gaan huilen (dat is bijzonder, ik huil nooit) en heb gezegd dat ik nooit slecht spreek over zijn vader omdat ik weet hoe het is als ouders elkaar afzeiken. In the heat of the moment heb ik dus gezegd dat ex is vreemdgegaan en mij met enorme schulden heeft laten zitten. Dat ik ex gedwongen heb om wat met zijn driftigheid te doen omdat het gevaarlijk is voor zoon.

Nu begon zoon te huilen en wilde dat ik dit eerder had verteld en wilde meer horen. Ik weiger dat omdat ik hem niet in een conflict wil drukken. Ik voel me echt enorm kut en schuldig vanwege de dingen die ik al gezegd heb. Heb er mijn excuses voor aangeboden, maar goed...Gedane zaken nemen geen keer. Zoon vindt het gebrek aan verdediging van mijn kant een bevestiging dat zijn vader gelijk heeft, wanneer er lullige opmerkingen komen. En de opmerkingen gaan soms best wel ver, ik kan mezelf dan niet verdedigen zonder mijn ex af te zeiken. "Ja, je moet natuurlijk niet naar je moeder gaan voor advies mbt bijbaantjes. Met haar bulldozermanagement en uitkeringsmentaliteit is zij niet iemand die daar verstand van heeft"


Wat wil ik met dit verhaal? Ik weet het niet. Ik moet het kwijt. Mijn vriend en vrienden zeggen dat zij het niet hadden volgehouden om 8 jaar lang de boeman te zijn, maar dat helpt me niet echt in mijn schuldgevoel. Het voelt alsof ik enorm hard heb gefaald in mijn moederschap. Aan de andere kant ben ik er ook klaar mee dat ik het altijd maar gedaan heb. Een jaar of 3 geleden wilde ex ineens een co-ouderschap. Ik wilde dat niet, afgezien van het feit dat ik het geen gezonde situatie vind bij mijn ex voor mijn kind en dat het praktisch gezien nogal onhandig is: Mijn ex heeft bij het opstellen van een ouderschapsplan een co-ouderschap geweigerd omdat hij anders niet genoeg aan zijn rust zou komen.

Het kort houden is niet echt gelukt. Sorry, lieve mensen.

hannaa45 schreef: ↑

05-06-2020 15:23

Waarom heb je 3 jaar geleden niet gewoon toegestemd in een co ouderschap?
Dan had zoon misschien een heel ander beeld kunnen krijgen van zijn vader.
Want een popie jopie vader blijven spelen als je de dagelijkse zorg hebt, is veel moeilijker vol te houden op de langere termijn.

Omdat het schadelijk is voor mijn kind. Als ie nu bij zijn vader zou willen wonen, kan ik 'm moeilijk tegenhouden natuurlijk.

Ter verduidelijking: Ik heb altijd contact gestimuleerd en "extra" tijd met zijn vader. Ook in vakanties of wat dan ook. Maar het kan bijna nooit.

En ik ga zoon nu niet op de bank zetten met een verhaaltje over hoe het daadwerkelijk is gegaan. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het, ook als is ie al bijna 16, geen goed doet als zoon weet dat vader helemaal geen co-ouderschap wilde (om natuurlijk vervolgens mij iedereen te gaan janken dat ie zijn kind zou weinig ziet). En, belangrijker: Als ik hem nu ga vertellen hoe het allemaal echt zit, doe ik het uit een wraakzuchtige motivatie. Niet omdat mijn kind denkt dat ie alles wil weten of omdat ik denk dat het toegevoegde waarde heeft aan zijn leven. Maar puur wraak jegens ex. En dat is natuurlijk helemaal niet gezond en zet alleen maar meer ellende in werking.

mabelle schreef: ↑

05-06-2020 15:24

Allereerst mijn complimenten. Je doet het echt geweldig.
En dat je een keer bent ontploft is menselijk. Straf jezelf er niet zo voor.
Ik zou de draad gewoon weer oppakken zoals je al deed. Niets terug bitsen. Enkel zou ik zoon telkens mee willen geven dat er 2 kanten aan het verhaal zitten en dat hij dat later meer over mag horen maar dat je dat nu niet doet voor de lieve vrede.

Dank je wel Ik vind het echt heel moeilijk, hoor. Ik zou van een bult poep goud kunnen maken en dan is het nog niet goed. Mijn ex maakt van goud poep en het is geweldig. En is het niet geweldig, dan is er wel begrip voor.

Bedankt voor de support mensen:

Zoon reageerde erg heftig op de dingen die ik vertelde. Dat snap ik, want het is heftig. Zijn eerste reactie was "Ik weet gewoon niet meer wie ik moet geloven". En dat snap ik ook. Het heeft dus echt niet geholpen.

Zoon is een pleaser, dus ik geef hem zo weinig mogelijk mijn mening over keuzes om hem niet te beïnvloeden (binnen de perken natuurlijk. Het moet wel veilig zijn. Ik heb het over dingen als bijbaantjes, vervolgstudie, etc. Niet over drank/drugs)

Nou, het is dus niet zo dat ik niet voor mezelf wil opkomen. Maar ik weet niet zo goed wat ik dan moet als zoon begint te huilen en gefrustreerd raakt omdat ie niet meer weet wie hij moet geloven.

Het lijkt alsof ik niet de goede keuze kan maken omdat ze allebei fout zijn. Snap je?

Annefleura schreef: ↑

05-06-2020 15:38

Krijg je partneralimentatie? Want dan kan ik ex z'n opmerkingen (over de sushi) iets beter plaatsen.

Nee, we waren niet getrouwd.

Misschien moet ik het maar zo met Zoon afspreken: Vragen stellen mag, maar dan moet ie wel van te voren bedenken dat het antwoord het hem niet bevalt. En dat ik hem dus niet gewoon random dingen ga vertellen.

LaverneB schreef: ↑

05-06-2020 15:43

Je hebt zeker niet gefaald. Je hebt ontzettend je best gedaan een beeld neer te zetten van zijn vader wat niet helemaal klopt en daarmee komt je zoon nu in conflict.
De neerbuigende opmerkingen die je zoon zelf maakt (vanaf zijn 8e?) naar jou kap je die wel af?

Ja, de neerbuigende opmerkingen kap ik zeker af. Toen ie 9 was, kwam ie een keer thuis met het statement dat ik niks bijdraag aan de maatschappij met mijn uitkering dat mijn geld eigenlijk niets waard is.

Toen heb ik Hotel Mama opgezet. Kon ie zijn eigen geld verdienen. Na een halve dag was het voorbij en snapt ie dat het huis niet vanzelf schoon komt en dat een baan hebben je geen goed persoon maakt.