Kinderen
alle pijlers
Ik voel alsof ik heel hard heb gefaald.
vrijdag 5 juni 2020 om 15:15
Ik hoop dat ik dit verhaal kort kan houden.
Ex en ik zijn zo'n 8 jaar uit elkaar, ik heb hem de deur uitgezet. Als kind van gescheiden ouders, heb ik altijd mijn best gedaan om niet slecht te praten over mijn ex. De band tussen ex en kind is altijd vrij fragiel geweest en ik vond belangrijk dat die wel bleef bestaan. Dus alle keren dat ex niet op een schoolactiviteit was, praatte ik het goed of ik nam ik de schuld op me. Ik heb Zoon zoveel mogelijk buiten de ruzies gehouden en heb zoon nooit iets verteld over alles wat ex heeft gedaan om zijn exit te verdienen.
Helaas denkt ex daar iets anders. Al 8 jaar krijg ik van die lowkey rotopmerkingen van mijn kind. Hij is nu bijna 16 en het meest recente thema is toch wel de alimentatie. Ex heeft zoon de papieren van de advocaat laten zien, want ik vroeg toch wel een achterlijk hoog bedrag aan alimentatie (Ik krijg nog niet eens de helft nu) en ik krijg random commentaar als "Papa betaalt jouw sushi" en dat soort steken onder water.
Voor mijn zoon is ex een God. Hij weet dat ie niet de beste ouder was vroeger. Ik was dat ook niet. Maar papa heeft tenminste iets aan zijn tekortkomingen gedaan en ik niet. Gisterenavond hadden zoon en ik enorme ruzie, voor het eerst sinds een hele lange tijd en ik ben geknapt. Ik kon er niet meer tegen dat ik altijd de boeman moet zijn en zijn leven verpest door van alles en nog wat.
Ik ben gaan huilen (dat is bijzonder, ik huil nooit) en heb gezegd dat ik nooit slecht spreek over zijn vader omdat ik weet hoe het is als ouders elkaar afzeiken. In the heat of the moment heb ik dus gezegd dat ex is vreemdgegaan en mij met enorme schulden heeft laten zitten. Dat ik ex gedwongen heb om wat met zijn driftigheid te doen omdat het gevaarlijk is voor zoon.
Nu begon zoon te huilen en wilde dat ik dit eerder had verteld en wilde meer horen. Ik weiger dat omdat ik hem niet in een conflict wil drukken. Ik voel me echt enorm kut en schuldig vanwege de dingen die ik al gezegd heb. Heb er mijn excuses voor aangeboden, maar goed...Gedane zaken nemen geen keer. Zoon vindt het gebrek aan verdediging van mijn kant een bevestiging dat zijn vader gelijk heeft, wanneer er lullige opmerkingen komen. En de opmerkingen gaan soms best wel ver, ik kan mezelf dan niet verdedigen zonder mijn ex af te zeiken. "Ja, je moet natuurlijk niet naar je moeder gaan voor advies mbt bijbaantjes. Met haar bulldozermanagement en uitkeringsmentaliteit is zij niet iemand die daar verstand van heeft"
Wat wil ik met dit verhaal? Ik weet het niet. Ik moet het kwijt. Mijn vriend en vrienden zeggen dat zij het niet hadden volgehouden om 8 jaar lang de boeman te zijn, maar dat helpt me niet echt in mijn schuldgevoel. Het voelt alsof ik enorm hard heb gefaald in mijn moederschap. Aan de andere kant ben ik er ook klaar mee dat ik het altijd maar gedaan heb. Een jaar of 3 geleden wilde ex ineens een co-ouderschap. Ik wilde dat niet, afgezien van het feit dat ik het geen gezonde situatie vind bij mijn ex voor mijn kind en dat het praktisch gezien nogal onhandig is: Mijn ex heeft bij het opstellen van een ouderschapsplan een co-ouderschap geweigerd omdat hij anders niet genoeg aan zijn rust zou komen.
Ex en ik zijn zo'n 8 jaar uit elkaar, ik heb hem de deur uitgezet. Als kind van gescheiden ouders, heb ik altijd mijn best gedaan om niet slecht te praten over mijn ex. De band tussen ex en kind is altijd vrij fragiel geweest en ik vond belangrijk dat die wel bleef bestaan. Dus alle keren dat ex niet op een schoolactiviteit was, praatte ik het goed of ik nam ik de schuld op me. Ik heb Zoon zoveel mogelijk buiten de ruzies gehouden en heb zoon nooit iets verteld over alles wat ex heeft gedaan om zijn exit te verdienen.
Helaas denkt ex daar iets anders. Al 8 jaar krijg ik van die lowkey rotopmerkingen van mijn kind. Hij is nu bijna 16 en het meest recente thema is toch wel de alimentatie. Ex heeft zoon de papieren van de advocaat laten zien, want ik vroeg toch wel een achterlijk hoog bedrag aan alimentatie (Ik krijg nog niet eens de helft nu) en ik krijg random commentaar als "Papa betaalt jouw sushi" en dat soort steken onder water.
Voor mijn zoon is ex een God. Hij weet dat ie niet de beste ouder was vroeger. Ik was dat ook niet. Maar papa heeft tenminste iets aan zijn tekortkomingen gedaan en ik niet. Gisterenavond hadden zoon en ik enorme ruzie, voor het eerst sinds een hele lange tijd en ik ben geknapt. Ik kon er niet meer tegen dat ik altijd de boeman moet zijn en zijn leven verpest door van alles en nog wat.
Ik ben gaan huilen (dat is bijzonder, ik huil nooit) en heb gezegd dat ik nooit slecht spreek over zijn vader omdat ik weet hoe het is als ouders elkaar afzeiken. In the heat of the moment heb ik dus gezegd dat ex is vreemdgegaan en mij met enorme schulden heeft laten zitten. Dat ik ex gedwongen heb om wat met zijn driftigheid te doen omdat het gevaarlijk is voor zoon.
Nu begon zoon te huilen en wilde dat ik dit eerder had verteld en wilde meer horen. Ik weiger dat omdat ik hem niet in een conflict wil drukken. Ik voel me echt enorm kut en schuldig vanwege de dingen die ik al gezegd heb. Heb er mijn excuses voor aangeboden, maar goed...Gedane zaken nemen geen keer. Zoon vindt het gebrek aan verdediging van mijn kant een bevestiging dat zijn vader gelijk heeft, wanneer er lullige opmerkingen komen. En de opmerkingen gaan soms best wel ver, ik kan mezelf dan niet verdedigen zonder mijn ex af te zeiken. "Ja, je moet natuurlijk niet naar je moeder gaan voor advies mbt bijbaantjes. Met haar bulldozermanagement en uitkeringsmentaliteit is zij niet iemand die daar verstand van heeft"
Wat wil ik met dit verhaal? Ik weet het niet. Ik moet het kwijt. Mijn vriend en vrienden zeggen dat zij het niet hadden volgehouden om 8 jaar lang de boeman te zijn, maar dat helpt me niet echt in mijn schuldgevoel. Het voelt alsof ik enorm hard heb gefaald in mijn moederschap. Aan de andere kant ben ik er ook klaar mee dat ik het altijd maar gedaan heb. Een jaar of 3 geleden wilde ex ineens een co-ouderschap. Ik wilde dat niet, afgezien van het feit dat ik het geen gezonde situatie vind bij mijn ex voor mijn kind en dat het praktisch gezien nogal onhandig is: Mijn ex heeft bij het opstellen van een ouderschapsplan een co-ouderschap geweigerd omdat hij anders niet genoeg aan zijn rust zou komen.
anoniem_397861 wijzigde dit bericht op 05-06-2020 15:17
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
7.18% gewijzigd
vrijdag 5 juni 2020 om 15:47
vrijdag 5 juni 2020 om 15:48
Ok, de geest is uit de fles
Vanaf nu vertel je eerlijk jouw kant van het verhaal
Hij is 15 en kan dat handelen want wil dat blijkbaar weten
Betekent niet dat je uit jezelf rotopmerkingen maakt over ex maar vragen waarom alles zo gelopen is antwoord je naar waarheid
En verder, waarom zou je gefaald hebben? Knetterende ruzie tussen een moeder en puber klinkt niet als falen hoor, gaat zo bij opgroeien
Maak het niet te groot voor jezelf.
Vanaf nu vertel je eerlijk jouw kant van het verhaal
Hij is 15 en kan dat handelen want wil dat blijkbaar weten
Betekent niet dat je uit jezelf rotopmerkingen maakt over ex maar vragen waarom alles zo gelopen is antwoord je naar waarheid
En verder, waarom zou je gefaald hebben? Knetterende ruzie tussen een moeder en puber klinkt niet als falen hoor, gaat zo bij opgroeien
Maak het niet te groot voor jezelf.
vrijdag 5 juni 2020 om 15:50
En bespreek jij ook de kleinerende opmerkingen die zijn vader maakt (vertelt hij die zelf aan jou?) door uit te leggen wat er niet oke is aan het op die manier negatief oordelen over iemand? Als je het neutraler houdt over hoe je met een ander omgaat, kan je zoon daar ook beter in leren zijn eigen keuzes te maken. Daarvoor hoef je niet een gesprek te houden over wie goed zit en wie niet, maar puur vanuit jezelf wat er niet prettig is aan een bepaalde opmerking. Zo kan je zoon ook nog wel bijsturen.
vrijdag 5 juni 2020 om 15:58
Je zoon is bij jou meer puber dan bij zijn vader, lees ik zo tussen de regels door. Dat kan ook betekenen - hoe pijnlijk ook - dat hij zich tegen jou af durft te zetten en bij zijn vader op zijn tenen loopt, omdat die liefde niet zo onvoorwaardelijk voelt als bij jou. En afzetten, tja, dat moet nou eenmaal in de puberteit, je moet als kind toch een beetje los van je ouders en ontdekken wie je zelf bent...
Wat eten we vanavond?
vrijdag 5 juni 2020 om 16:02
Ik vind over iemand kwaad spreken en iemand een hand boven zijn hoofd houden twee heel verschillende dingen. Je moet het allebei niet doen
. Kinderen mogen leren dat ouders ook tekortkomingen hebben.
Pubers kunnen vervelende dingen zeggen. Als je bij je standpunt wilt blijven kun je ook gewoon eisen dat onder jouw dak er respectvol tegen elkaar wordt gepraat.
Overigens herken ik je probleem.... hier is ex dood, staat op een enorm voetstuk wat wordt afgereageerd op mij. Ik balanceer tussen ruimte geven voor het trauma/ grenzen bewaken/ dingen vertellen. Ik vind mijn zoon te jong voor alle ellende maar ik vertel weleens heel gedoseerd iets zodat als hij straks ouder is wel een redelijk compleet plaatje heeft. Daarnaast benoem ik net zo goed de leuke kanten van zijn vader/ leuke herinneringen.
Ook 1 keer in emotie er iets uitgegooid..... daar schrok zoon heel erg van en ikzelf ook. Daar leren we samen ook weer van. Ik dat ik eerder mijn grens aangeef en hij dat als hij de grenzen opzoekt soms wel eens iets minder leuks te horen krijgt.
Het hoeft niet perfect, leer je kind dat imperfectie er bij hoort.
Ik wens je veel wijsheid!
. Kinderen mogen leren dat ouders ook tekortkomingen hebben. Pubers kunnen vervelende dingen zeggen. Als je bij je standpunt wilt blijven kun je ook gewoon eisen dat onder jouw dak er respectvol tegen elkaar wordt gepraat.
Overigens herken ik je probleem.... hier is ex dood, staat op een enorm voetstuk wat wordt afgereageerd op mij. Ik balanceer tussen ruimte geven voor het trauma/ grenzen bewaken/ dingen vertellen. Ik vind mijn zoon te jong voor alle ellende maar ik vertel weleens heel gedoseerd iets zodat als hij straks ouder is wel een redelijk compleet plaatje heeft. Daarnaast benoem ik net zo goed de leuke kanten van zijn vader/ leuke herinneringen.
Ook 1 keer in emotie er iets uitgegooid..... daar schrok zoon heel erg van en ikzelf ook. Daar leren we samen ook weer van. Ik dat ik eerder mijn grens aangeef en hij dat als hij de grenzen opzoekt soms wel eens iets minder leuks te horen krijgt.
Het hoeft niet perfect, leer je kind dat imperfectie er bij hoort.
Ik wens je veel wijsheid!
vrijdag 5 juni 2020 om 16:07
Ja dit ook.makreel schreef: ↑05-06-2020 15:58Je zoon is bij jou meer puber dan bij zijn vader, lees ik zo tussen de regels door. Dat kan ook betekenen - hoe pijnlijk ook - dat hij zich tegen jou af durft te zetten en bij zijn vader op zijn tenen loopt, omdat die liefde niet zo onvoorwaardelijk voelt als bij jou. En afzetten, tja, dat moet nou eenmaal in de puberteit, je moet als kind toch een beetje los van je ouders en ontdekken wie je zelf bent...
vrijdag 5 juni 2020 om 16:10
Ik vind dat je het niet handig hebt aangepakt. Niet kwaadspreken en ronduit sprookjes vertellen over je ex zijn natuurlijk 2 verschillende dingen.
Je had je zoon meer kunnen helpen door wel de waarheid te vertellen wanneer ex het liet afweten en je zoon leren omgaan met de bijbehorende emoties. Nu heb je eigenlijk een god gecreëerd.
Dat hij nu zo heftig reageert als die god in 1 keer van zijn wolk afdondert snap ik ook heel goed. Hij heeft nooit leren omgaan met de honderden kleine teleurstellingen. Jij loog erover of nam de schuld op je.
Je band met je zoon staat nu behoorlijk onder druk. Absoluut geen leugens meer vertellen.
Misschien zou ik hier zelfs hulp bij inschakelen in de vorm van een coach. Iemand die jullie kan begeleiden om daadwerkelijk met elkaar te praten over hoe dingen gelopen zijn vroeger.
Je had je zoon meer kunnen helpen door wel de waarheid te vertellen wanneer ex het liet afweten en je zoon leren omgaan met de bijbehorende emoties. Nu heb je eigenlijk een god gecreëerd.
Dat hij nu zo heftig reageert als die god in 1 keer van zijn wolk afdondert snap ik ook heel goed. Hij heeft nooit leren omgaan met de honderden kleine teleurstellingen. Jij loog erover of nam de schuld op je.
Je band met je zoon staat nu behoorlijk onder druk. Absoluut geen leugens meer vertellen.
Misschien zou ik hier zelfs hulp bij inschakelen in de vorm van een coach. Iemand die jullie kan begeleiden om daadwerkelijk met elkaar te praten over hoe dingen gelopen zijn vroeger.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:12
Kan het zo zijn, dat zoon al langer aanvoelt dat er iets niet klopt aan het verhaal en dat de sneren richting jou een manier zijn om een (eerlijke) reactie los te krijgen?
Ik probeer zelf zo eerlijk mogelijk tegen mijn kinderen te zijn. Vragen antwoord ik eerlijk op, maar ik vertel niet meer dan nodig is om de vraag te beantwoorden. Zeker als je zoon 15 is, is het goed als hij een completer beeld krijgt. Dit kun je prima doen, zonder kwaad te spreken over zijn vader. Geef je zoon de feiten als hij er om vraagt, maak hem ook duidelijk dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen als hij zijn vader nog steeds een fijne man vindt, maar leer hem wel dat een verhaal 2 kanten heeft.
Je laat je nu in de rol duwen van de "slechte ex" en geeft je zoon geen enkel argument om daar anders over te denken.
Ik probeer zelf zo eerlijk mogelijk tegen mijn kinderen te zijn. Vragen antwoord ik eerlijk op, maar ik vertel niet meer dan nodig is om de vraag te beantwoorden. Zeker als je zoon 15 is, is het goed als hij een completer beeld krijgt. Dit kun je prima doen, zonder kwaad te spreken over zijn vader. Geef je zoon de feiten als hij er om vraagt, maak hem ook duidelijk dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen als hij zijn vader nog steeds een fijne man vindt, maar leer hem wel dat een verhaal 2 kanten heeft.
Je laat je nu in de rol duwen van de "slechte ex" en geeft je zoon geen enkel argument om daar anders over te denken.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:13
Dit zou inderdaad wel eens een goede stap kunnen zijn. Iemand met wie je zoon ook kan praten als hij zijn beeld van de werkelijkheid moet gaan bijstellen.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:13
Dit helemaal! Bij moeilijkere zaken zoals examenperiodes of ziekenhuisopnames, rekent zoon altijd op mij. Papa is er voor de 'leuke weekends'. Als hij iemand nodig heeft voor steun, vertrouwen, hulp... komt hij bij mij. Dat voelt voor mij als een mooie beloning voor al het 'werk' alleen al die jaren.makreel schreef: ↑05-06-2020 15:58Je zoon is bij jou meer puber dan bij zijn vader, lees ik zo tussen de regels door. Dat kan ook betekenen - hoe pijnlijk ook - dat hij zich tegen jou af durft te zetten en bij zijn vader op zijn tenen loopt, omdat die liefde niet zo onvoorwaardelijk voelt als bij jou. En afzetten, tja, dat moet nou eenmaal in de puberteit, je moet als kind toch een beetje los van je ouders en ontdekken wie je zelf bent...
Ook ik kreeg het verwijt dat ex zijn zoon zo weinig zag, maar hij koos voor een klassieke regeling van 1 weekend in de 14 dagen ivm zijn werk. En ik heb altijd extra contact toegestaan als hij dat wou/kon. Nu is zoon bijna 16 en zou vader ook wel een week/week regeling willen. In de praktijk doet hij er echter niets aan, gelukkig...
I can keep my mouth shut, but you can read the subtitles on my face.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:15
Goeie.Saartjepoes2 schreef: ↑05-06-2020 16:02Het hoeft niet perfect, leer je kind dat imperfectie er bij hoort.
Door het veroordelen van dingen die jij volgens vader 'fout' doet, legt pa ook de lat heel hoog voor zoon. Lijkt me pittig voor hem.
Wat eten we vanavond?
vrijdag 5 juni 2020 om 16:19
Je bent niet eerlijk geweest, dan krijg je dit soort dingen. Je hoeft niet negatief te praten over de andere ouder, maar kinderen hebben wel recht op de waarheid. Wel als ze eraan toe zijn en afgestemd op hun leeftijd uiteraard.
Klopt het dat jij niet werkt? Ben je ziek, of wat is de reden? Ik snap wel dat daar vragen over komen als je kind al 16 is. Heb je hem wel eens uitgelegd waarom je niet werkt?
Klopt het dat jij niet werkt? Ben je ziek, of wat is de reden? Ik snap wel dat daar vragen over komen als je kind al 16 is. Heb je hem wel eens uitgelegd waarom je niet werkt?
vrijdag 5 juni 2020 om 16:29
Ik reageer even algemeen, want quoten op de telefoon is lastig.
We hebben coaching gehad, tijdens en na het diagnostisch traject van zoon. Ook zij vertelden inderdaad dat ik de bakken ellende over me heen krijg omdat zoon zich bij mij veiliger voelt. Maar op dit soort momenten voelt dat dus écht niet zo. Zoon heeft al vaker aangegeven (de laatste jaren niet meer, hoor) dat het voelt alsof ie aan eisen moet voldoen voor zijn vader van hem houdt.
Ik studeer en loop stage, maar een paar jaar terug zat ik thuis.
We hebben ook veel gesprekken, meestal naar aanleiding van iets anders, over perceptie en dat iedereen zijn realiteit anders is. Wellicht kan ik dit ook terugkoppelen naar de situatie met vader.
Ik ga met zoon afspreken dat hij vragen mag stellen, maar dat ik hem geen papieren ga laten zien. Dat ik best antwoord wil geven, maar zijn vader niet ga zitten afzeiken. En dat die rotopmerkingen over bijvoorbeeld alimentatie klaar zijn en onacceptabel. Ik heb hem vanochtend al uitgelegd dat zolang Zoon niet ondervoed bij pa aankomt of pa vanuit mijn naam deurwaarders op de stoep krijgt, zij allebei niks te maken hebben met waar ik de alimentatie aan uitgeef. Alimentatie is bedoelt om de andere ouder te ondersteunen in de kosten van het kind en géén machtsmiddel.
We hebben coaching gehad, tijdens en na het diagnostisch traject van zoon. Ook zij vertelden inderdaad dat ik de bakken ellende over me heen krijg omdat zoon zich bij mij veiliger voelt. Maar op dit soort momenten voelt dat dus écht niet zo. Zoon heeft al vaker aangegeven (de laatste jaren niet meer, hoor) dat het voelt alsof ie aan eisen moet voldoen voor zijn vader van hem houdt.
Ik studeer en loop stage, maar een paar jaar terug zat ik thuis.
We hebben ook veel gesprekken, meestal naar aanleiding van iets anders, over perceptie en dat iedereen zijn realiteit anders is. Wellicht kan ik dit ook terugkoppelen naar de situatie met vader.
Ik ga met zoon afspreken dat hij vragen mag stellen, maar dat ik hem geen papieren ga laten zien. Dat ik best antwoord wil geven, maar zijn vader niet ga zitten afzeiken. En dat die rotopmerkingen over bijvoorbeeld alimentatie klaar zijn en onacceptabel. Ik heb hem vanochtend al uitgelegd dat zolang Zoon niet ondervoed bij pa aankomt of pa vanuit mijn naam deurwaarders op de stoep krijgt, zij allebei niks te maken hebben met waar ik de alimentatie aan uitgeef. Alimentatie is bedoelt om de andere ouder te ondersteunen in de kosten van het kind en géén machtsmiddel.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:30
Lijkt er inderdaad op dat je het handiger aan had kunnen pakken, maar dat kan alsnog! Fouten maken is menselijk toch?
Als zoon of ex weer eens zulke opmerkingen maken zeg je; 'daar ben ik het niet mee eens, maar ik praat niet negatief over je vader tegen jou, dat is tussen hem en mij.'
En op sommige onderwerpen geef je wel meer uitleg waar je dat prettig vind.
Tegengas geven zonder pa af te branden of de hand boven het hoofd te houden kan best.
Als zoon of ex weer eens zulke opmerkingen maken zeg je; 'daar ben ik het niet mee eens, maar ik praat niet negatief over je vader tegen jou, dat is tussen hem en mij.'
En op sommige onderwerpen geef je wel meer uitleg waar je dat prettig vind.
Tegengas geven zonder pa af te branden of de hand boven het hoofd te houden kan best.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:37
Wat een hoop droevige gevoelens voor je Plopper. En wat bewonderenswaardig dat je zo je rug recht gehouden hebt en jezelf aan zo'n haast onmenselijk hoge standaard hebt weten te houden.
Deze pik ik er even uit:
Dat wil zeggen; inhoudelijk niets. Kinderen weten duizend dingen die ze niet kunnen benoemen, ook niet naar zichzelf. Ik heb nooit één lelijk woord over hun vader gezegd. Ook niet als hij me keer op keer door het slijk haalde. Ook niet toen hij trouwde met een vrouw die zich dat recht ook al heel rap toe-eigende. En al helemáál niet als het (weer eens) over iets banaals als de (zeer summiere) alimentatie ging waarvan ik volgens hem lachend op de Bahama's zat in plaats van twee kinderen op te voeden.
Inmiddels zijn mijn zoons bijna volwassen. Eén is boos op zijn vader door zijn gedrag. De ander draagt hem op handen. Over die boze maak ik me geen zorgen. Zijn gedrag klopt precies bij de situatie. De zoon die hem op handen draagt zie ik vastdraaien in zijn loyaliteit. Hij wil ZO graag dat zijn vader de man is die hij hem droomt, maar hij weet diep van binnen feilloos dat zijn woorden en daden niet stroken met de realiteit (voorbeeld: na een pittig ongeluk lag ik maanden in bed in een gips korset waarover zijn vader geërgerd zei dat ik me gewoon niet zo aan moest stellen, dat niveau van afwijking van de realiteit).
Kinderen worden groot en dan leren ze de dingen die ze al die tijd al voelden ook benoemen. Jij hebt met je uitbarsting (je super begrijpelijke en uiterst menselijke uitbarsting) dat proces misschien een duwtje gegeven. Maar de dingen die te benoemen zijn waren er allemaal al en die heb jij niet gecreëerd. Je hebt dus in mijn optiek in geen enkel opzicht gefaald.
Het feit dat je zoon hem wel en jou niet op handen draagt is daar mijns inziens ook een bewijs van. Rond deze leeftijd begint het actief losmaken van je ouders. Je kunt je op deze leeftijd (waarop je nog afhankelijk bent van voedsel & onderdak etc.) alleen maar afzetten tegen dat wat veilig is. Tegen dat waarvan je zeker weet dat het toch wel terugveert en onvoorwaardelijk jouw kant kiest. Tegen jou dus.
Haal adem, leg jezelf een avond schandalig in de watten met de deur van je slaapkamer dicht en een fijn boek, muziek of een film en geef jezelf de ruimte om te accepteren dat je een mens bent en de opslagcapaciteit voor bullshit dus beperkt is.
Deze pik ik er even uit:
Zo ontzettend herkenbaar. Ik ben inmiddels bijna 15 jaar gescheiden. Ons huwelijk eindigde in fysiek geweld en daarvoor was het natuurlijk ook niet gezellig. en het heeft me bakken therapie gekost om daar weer een beetje prettig van op te drogen. Toen we net getrouwd waren bleek dat hij enorme schulden voor me verborgen had gehouden. Ik ging het huwelijk in met een nette spaarpot, hij kwam er een paar jaar later uit met een financieel volledig schone lei. Mijn zoons en ik wonen al jaren in alle rust en harmonie heel gelukkig met zijn drieën op de spreekwoordelijke drie hoog achter. En mijn jongens weten niets.
Dat wil zeggen; inhoudelijk niets. Kinderen weten duizend dingen die ze niet kunnen benoemen, ook niet naar zichzelf. Ik heb nooit één lelijk woord over hun vader gezegd. Ook niet als hij me keer op keer door het slijk haalde. Ook niet toen hij trouwde met een vrouw die zich dat recht ook al heel rap toe-eigende. En al helemáál niet als het (weer eens) over iets banaals als de (zeer summiere) alimentatie ging waarvan ik volgens hem lachend op de Bahama's zat in plaats van twee kinderen op te voeden.
Inmiddels zijn mijn zoons bijna volwassen. Eén is boos op zijn vader door zijn gedrag. De ander draagt hem op handen. Over die boze maak ik me geen zorgen. Zijn gedrag klopt precies bij de situatie. De zoon die hem op handen draagt zie ik vastdraaien in zijn loyaliteit. Hij wil ZO graag dat zijn vader de man is die hij hem droomt, maar hij weet diep van binnen feilloos dat zijn woorden en daden niet stroken met de realiteit (voorbeeld: na een pittig ongeluk lag ik maanden in bed in een gips korset waarover zijn vader geërgerd zei dat ik me gewoon niet zo aan moest stellen, dat niveau van afwijking van de realiteit).
Kinderen worden groot en dan leren ze de dingen die ze al die tijd al voelden ook benoemen. Jij hebt met je uitbarsting (je super begrijpelijke en uiterst menselijke uitbarsting) dat proces misschien een duwtje gegeven. Maar de dingen die te benoemen zijn waren er allemaal al en die heb jij niet gecreëerd. Je hebt dus in mijn optiek in geen enkel opzicht gefaald.
Het feit dat je zoon hem wel en jou niet op handen draagt is daar mijns inziens ook een bewijs van. Rond deze leeftijd begint het actief losmaken van je ouders. Je kunt je op deze leeftijd (waarop je nog afhankelijk bent van voedsel & onderdak etc.) alleen maar afzetten tegen dat wat veilig is. Tegen dat waarvan je zeker weet dat het toch wel terugveert en onvoorwaardelijk jouw kant kiest. Tegen jou dus.
Haal adem, leg jezelf een avond schandalig in de watten met de deur van je slaapkamer dicht en een fijn boek, muziek of een film en geef jezelf de ruimte om te accepteren dat je een mens bent en de opslagcapaciteit voor bullshit dus beperkt is.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:45
Mooie post.sprankelend schreef: ↑05-06-2020 16:37Wat een hoop droevige gevoelens voor je Plopper. En wat bewonderenswaardig dat je zo je rug recht gehouden hebt en jezelf aan zo'n haast onmenselijk hoge standaard hebt weten te houden.
Deze pik ik er even uit:
Zo ontzettend herkenbaar. Ik ben inmiddels bijna 15 jaar gescheiden. Ons huwelijk eindigde in fysiek geweld en daarvoor was het natuurlijk ook niet gezellig. en het heeft me bakken therapie gekost om daar weer een beetje prettig van op te drogen. Toen we net getrouwd waren bleek dat hij enorme schulden voor me verborgen had gehouden. Ik ging het huwelijk in met een nette spaarpot, hij kwam er een paar jaar later uit met een financieel volledig schone lei. Mijn zoons en ik wonen al jaren in alle rust en harmonie heel gelukkig met zijn drieën op de spreekwoordelijke drie hoog achter. En mijn jongens weten niets.
Dat wil zeggen; inhoudelijk niets. Kinderen weten duizend dingen die ze niet kunnen benoemen, ook niet naar zichzelf. Ik heb nooit één lelijk woord over hun vader gezegd. Ook niet als hij me keer op keer door het slijk haalde. Ook niet toen hij trouwde met een vrouw die zich dat recht ook al heel rap toe-eigende. En al helemáál niet als het (weer eens) over iets banaals als de (zeer summiere) alimentatie ging waarvan ik volgens hem lachend op de Bahama's zat in plaats van twee kinderen op te voeden.
Inmiddels zijn mijn zoons bijna volwassen. Eén is boos op zijn vader door zijn gedrag. De ander draagt hem op handen. Over die boze maak ik me geen zorgen. Zijn gedrag klopt precies bij de situatie. De zoon die hem op handen draagt zie ik vastdraaien in zijn loyaliteit. Hij wil ZO graag dat zijn vader de man is die hij hem droomt, maar hij weet diep van binnen feilloos dat zijn woorden en daden niet stroken met de realiteit (voorbeeld: na een pittig ongeluk lag ik maanden in bed in een gips korset waarover zijn vader geërgerd zei dat ik me gewoon niet zo aan moest stellen, dat niveau van afwijking van de realiteit).
Kinderen worden groot en dan leren ze de dingen die ze al die tijd al voelden ook benoemen. Jij hebt met je uitbarsting (je super begrijpelijke en uiterst menselijke uitbarsting) dat proces misschien een duwtje gegeven. Maar de dingen die te benoemen zijn waren er allemaal al en die heb jij niet gecreëerd. Je hebt dus in mijn optiek in geen enkel opzicht gefaald.
Het feit dat je zoon hem wel en jou niet op handen draagt is daar mijns inziens ook een bewijs van. Rond deze leeftijd begint het actief losmaken van je ouders. Je kunt je op deze leeftijd (waarop je nog afhankelijk bent van voedsel & onderdak etc.) alleen maar afzetten tegen dat wat veilig is. Tegen dat waarvan je zeker weet dat het toch wel terugveert en onvoorwaardelijk jouw kant kiest. Tegen jou dus.
Haal adem, leg jezelf een avond schandalig in de watten met de deur van je slaapkamer dicht en een fijn boek, muziek of een film en geef jezelf de ruimte om te accepteren dat je een mens bent en de opslagcapaciteit voor bullshit dus beperkt is.
Because when you stop and look around this life is pretty amazing.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:45
Waarom is zoon een pleaser? Vermoedelijk iets wat hij van jou heeft opgepikt?Plopper schreef: ↑05-06-2020 15:32Bedankt voor de support mensen:
Zoon reageerde erg heftig op de dingen die ik vertelde. Dat snap ik, want het is heftig. Zijn eerste reactie was "Ik weet gewoon niet meer wie ik moet geloven". En dat snap ik ook. Het heeft dus echt niet geholpen.
Zoon is een pleaser, dus ik geef hem zo weinig mogelijk mijn mening over keuzes om hem niet te beïnvloeden (binnen de perken natuurlijk. Het moet wel veilig zijn. Ik heb het over dingen als bijbaantjes, vervolgstudie, etc. Niet over drank/drugs)
En wat heeft dat jou al die jaren gebracht?
Heel knap dat jij je al die jaren hebt ingehouden en de relatie tussen vader en zoon voorop hebt gesteld, dat kan niet iedereen, maar ondertussen gaat dat ten koste van je eigen relatie met je zoon.
Je zoon is nu 16, hij is geen kind meer. Het is tijd om hem te informeren en hem de optie te geven deze informatie zelf te verwerken.
Je nu stil houden gaat je van twee kanten tegenwerken.
1. Je zoon neemt je nu van alles kwalijk, omdat zijn vader dat hem influistert
2. Je zoon neemt je mogelijk later van alles kwalijk, omdat je jullie relatie op het spel hebt gezet én hem niet serieus genoeg nam om de waarheid te vertellen (ik weet dat dat niet zo is, maar zo kan hij het wel ervaren)
Toevoeging:
Hey feit dat jij jarenlang zaken geheim hebt gehouden om je zoom te beschermen, maar het er nu toch uit hebt gefloept maakt niet dat jij hebt gefaald als moeder.
Het feit dat er zaken waren óm geheim te houden betekent enkel dat HIJ gefaald heeft als vader.
vrijdag 5 juni 2020 om 16:56
vrijdag 5 juni 2020 om 16:57
Ik heb niet alles gelezen, dus misschien ben ik mosterd.
Je kunt je zoon toch ook zonder in details te treden een aantal dingen vertellen, met name jouw aanpak van de situatie:
- Jij en je ex hebben fouten gemaakt in de relatie, jouw ex dus nadrukkelijk ook!
- Financieel is het bij het eindigen van de relatie heel zwaar voor jou geweest
- Je hebt het contact tussen zoon en vader altijd gestimuleerd en daar erg je best voor gedaan
- Als er iets mis liep bij de afspraken, heb je ex altijd uit de wind gehouden
- De dingen die ex tegen zoon zegt doen jou erg veel pijn. Al jaren lang en daar heb jij nooit wat naars over gezegd of 'het terug gedaan'.
Je kunt gerust uitleggen dat je ook nu niet kwaad gaat spreken over ex. Dat dat moeilijk is, maar dat je dat wel de meest wijze aanpak vindt. Omdat het nu eenmaal gaat over zaken die spelen tussen twee volwassenen. Daar spreek je ex op aan, maar je wilt niet met modder gooien.
Sterkte
Je kunt je zoon toch ook zonder in details te treden een aantal dingen vertellen, met name jouw aanpak van de situatie:
- Jij en je ex hebben fouten gemaakt in de relatie, jouw ex dus nadrukkelijk ook!
- Financieel is het bij het eindigen van de relatie heel zwaar voor jou geweest
- Je hebt het contact tussen zoon en vader altijd gestimuleerd en daar erg je best voor gedaan
- Als er iets mis liep bij de afspraken, heb je ex altijd uit de wind gehouden
- De dingen die ex tegen zoon zegt doen jou erg veel pijn. Al jaren lang en daar heb jij nooit wat naars over gezegd of 'het terug gedaan'.
Je kunt gerust uitleggen dat je ook nu niet kwaad gaat spreken over ex. Dat dat moeilijk is, maar dat je dat wel de meest wijze aanpak vindt. Omdat het nu eenmaal gaat over zaken die spelen tussen twee volwassenen. Daar spreek je ex op aan, maar je wilt niet met modder gooien.
Sterkte
vrijdag 5 juni 2020 om 16:58
Plopper schreef: ↑05-06-2020 16:29Ik reageer even algemeen, want quoten op de telefoon is lastig.
We hebben coaching gehad, tijdens en na het diagnostisch traject van zoon. Ook zij vertelden inderdaad dat ik de bakken ellende over me heen krijg omdat zoon zich bij mij veiliger voelt. Maar op dit soort momenten voelt dat dus écht niet zo. Zoon heeft al vaker aangegeven (de laatste jaren niet meer, hoor) dat het voelt alsof ie aan eisen moet voldoen voor zijn vader van hem houdt.
Ik studeer en loop stage, maar een paar jaar terug zat ik thuis.
We hebben ook veel gesprekken, meestal naar aanleiding van iets anders, over perceptie en dat iedereen zijn realiteit anders is. Wellicht kan ik dit ook terugkoppelen naar de situatie met vader.
Ik ga met zoon afspreken dat hij vragen mag stellen, maar dat ik hem geen papieren ga laten zien. Dat ik best antwoord wil geven, maar zijn vader niet ga zitten afzeiken. En dat die rotopmerkingen over bijvoorbeeld alimentatie klaar zijn en onacceptabel. Ik heb hem vanochtend al uitgelegd dat zolang Zoon niet ondervoed bij pa aankomt of pa vanuit mijn naam deurwaarders op de stoep krijgt, zij allebei niks te maken hebben met waar ik de alimentatie aan uitgeef. Alimentatie is bedoelt om de andere ouder te ondersteunen in de kosten van het kind en géén machtsmiddel.
Ik vind dat je er nog steeds ondoorzichtig over wil zijn naar hem. Hoezo "ieders perceptie is anders" en dat hieraan koppelen? Hoezo geen papieren laten zien? Erg draaikonterig.
Je hebt een ondoorzichtige situatie gecreëerd en die los je alleen maar op door nu heel transparant te worden. Alleen dan kan je het vertrouwen van je kind behouden. Nu vertrouwd 'ie niemand meer en weet hij niet wat de waarheid is.
De waarheid, de feiten, kunnen prima verteld worden zonder afzeiken. Vertellen dat vader geen co-ouderschap wilde en dit ondersteunen met bewijs (want natuurlijk gelooft hij je niet zomaar) is geen afzeiken. Erbij zeggen dat jij dat heel jammer vond voor je zoon, is geen afzeiken.
Het is jammer dat je zoon nu de feiten leert kennen en zich hierdoor rot zal voelen maar dat is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. Zo is het leven. Nu het zich zo tegen je gaat keren heb je geen andere keus.
Jouw taak is het om hem te leren om te gaan met die rotgevoelens, meer niet.
vrijdag 5 juni 2020 om 17:14
Ik wil je ook even een 
geven. Ik denk zeker niet dat je gefaald hebt als ouder.
ik denk wel dat je hem en jezelf moet beloven in het vervolg eerlijk te antwoorden. Zo zakelijk mogelijk. Op zich klinkt het mooi als je zegt "ik wil wel je vragen, maar het kan zijn dat je niet blij bent met het antwoord" dan leg je er volgens mij ook een enorme druk op. Wie weet wat die jongen zich in het hoofd haalt.
Heel veel sterkte hiermee.
geven. Ik denk zeker niet dat je gefaald hebt als ouder. ik denk wel dat je hem en jezelf moet beloven in het vervolg eerlijk te antwoorden. Zo zakelijk mogelijk. Op zich klinkt het mooi als je zegt "ik wil wel je vragen, maar het kan zijn dat je niet blij bent met het antwoord" dan leg je er volgens mij ook een enorme druk op. Wie weet wat die jongen zich in het hoofd haalt.
Heel veel sterkte hiermee.
Later is nu
vrijdag 5 juni 2020 om 17:18
Wees eens heel eerlijk naar je zoon en dan dus over alles, dus ook je eigen aandeel erkennen. Vertel hem waarom je al zoveel jaren niet werkt (dat blijft erg vaag in je verhaal, dus misschien is dat ook taboe?), waarom er een schuld was en waarom en wat je eraan hebt gedaan dit op te lossen. Vertel wat je belangrijk vindt in de opvoeding en wat je hem mee wil geven.
Waarom praat je niet eens eerlijk met hem? Want het klinkt vooral alsof die jongen in een moeras zakt van vage halve waarheden en mysterieuze feitjes. Logisch dat hij in de war is en er alles aan doet om een reactie bij jou uit te lokken als je aan de sushi zit.
Waarom praat je niet eens eerlijk met hem? Want het klinkt vooral alsof die jongen in een moeras zakt van vage halve waarheden en mysterieuze feitjes. Logisch dat hij in de war is en er alles aan doet om een reactie bij jou uit te lokken als je aan de sushi zit.
vrijdag 5 juni 2020 om 17:19
Dubbeljus schreef: ↑05-06-2020 16:58Ik vind dat je er nog steeds ondoorzichtig over wil zijn naar hem. Hoezo "ieders perceptie is anders" en dat hieraan koppelen? Hoezo geen papieren laten zien? Erg draaikonterig.
Je hebt een ondoorzichtige situatie gecreëerd en die los je alleen maar op door nu heel transparant te worden. Alleen dan kan je het vertrouwen van je kind behouden. Nu vertrouwd 'ie niemand meer en weet hij niet wat de waarheid is.
De waarheid, de feiten, kunnen prima verteld worden zonder afzeiken. Vertellen dat vader geen co-ouderschap wilde en dit ondersteunen met bewijs (want natuurlijk gelooft hij je niet zomaar) is geen afzeiken. Erbij zeggen dat jij dat heel jammer vond voor je zoon, is geen afzeiken.
Het is jammer dat je zoon nu de feiten leert kennen en zich hierdoor rot zal voelen maar dat is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. Zo is het leven. Nu het zich zo tegen je gaat keren heb je geen andere keus.
Jouw taak is het om hem te leren om te gaan met die rotgevoelens, meer niet.
Lees deze vanavond een paar keer door, TO
vrijdag 5 juni 2020 om 17:31
Dit dus. Ik vind uitleggen dat vader geen trek in hem had en meer van zulks wel gelijk staan aan kwaadspreken. En dat is helemaal niet nodig. Sommige dingen hoeven kinderen niet te weten, en sommige dingen zijn gewoon echt tussen ouders onderling. Hoewel ik mijn kind ook weer niet heb tegengesproken toen ze zei dat ik huiselijk geweld had mee gemaakt (wat ik haar nooit verteld heb, maar inmiddels - volwassen - weet ze hoe haar vader in elkaar steekt).-Rosings- schreef: ↑05-06-2020 16:30Lijkt er inderdaad op dat je het handiger aan had kunnen pakken, maar dat kan alsnog! Fouten maken is menselijk toch?
Als zoon of ex weer eens zulke opmerkingen maken zeg je; 'daar ben ik het niet mee eens, maar ik praat niet negatief over je vader tegen jou, dat is tussen hem en mij.'
En op sommige onderwerpen geef je wel meer uitleg waar je dat prettig vind.
Tegengas geven zonder pa af te branden of de hand boven het hoofd te houden kan best.
