Aanhoudende depressies & ADHD

Lieve Viva-ers,

Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.

Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.

Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.

Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.

Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.

Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?

@tomatensoep, wat naar voor je dat je weer in een dal zit. Heb je een beetje zicht op wat kan helpen in zo’n geval? Soms lijkt het niks anders dan ‘uitzitten’, maar ik hoop dat er gauw weer een beetje licht in de tunnel komt.

@schildpadje, eigenlijk merk ik hier weinig van. Ik heb tot een jaar geleden altijd de pil geslikt zonder stopweek en inmiddels al een tijd pilloos, maar er lijkt geen lijn in te zitten -ook weinig verschil in stemming met of zonder pil. Wel een interessante invalshoek, waar ik misschien nog wat meer kan monitoren zeg maar.

@coderood, dat is wel een hele goede. Ik denk dat ik onderprikkeling bij mezelf neig te onderschatten. Omdat alles snel als te veel voelt en ik me bijna altijd een soort overspannen en overbelast voel. Ik zoek het misschien te snel in rust in plaats van fijne prikkels bijvoorbeeld.
Ik heb momenteel helaas geen behandeling, de huisarts schrijft herhalingen voor van de medicatie die ik al jaren heb en om de week een gesprekje bij de POH

@aliana, ik heb veel geprobeerd maar ook veel niet hoor (en sowieso zijn alle tips ook fijn voor lotgenoten om te lezen denk ik) dus dankjewel voor je bericht. Heb je zelf ervaring met bijvoorbeeld Vilna?
Mindfulness wil ik eens wat concreter proberen. Ik probeer dat nu soms ‘zelf’ maar stuit op best wat obstakels daarin, dus zo’n cursus vind ik een goede tip.

Dankbaarheidsdagboeken gaan altijd wel goed gelukkig! Ik heb veel geluk in mijn leven en het lukt eigenlijk goed om die zegeningen te tellen en daar vaak bij stil te staan.

Sporten vind ik echt de hél, dus daar zit nog wat winst, haha. Al heel veel geprobeerd maar doelbewust bewegen gaat nooit van harte helaas. Ik heb helaas ook niet wat andere mensen vaak hebben: dat je je na het sporten (of überhaupt bewegen) wel wat beter voelt.
Ik doe het dus braaf, op verstand, maar zou absoluut meer kunnen bewegen.

Qua tekorten kwam een tijd terug vooral vitamine D eruit dus dat slik ik bij. En elke ochtend start ik mijn dag achter de daglichtlamp.

aliana schreef: ↑

03-12-2024 16:18

Ik ben recent naar een Happy Healing week van Vilna geweest, en ik vond het echt een openbaring. Ik ging niet voor depressie, maar long-covid, en ik voel me nu echt helemaal beter van de long covid, kan weer sporten en full-time werken. Ik haalde er ook heel veel uit over mijn depressieklachten die ik vroeger had.

Eventueel kan je eerst haar boek lezen (bij bol te koop) en meditaties / podcasts doen om te kijken of het iest voor je is.

Wat fijn dat het jou zoveel gebracht heeft! Dat zal vast een vreemde gewaarwording zijn geweest?
Ik zou het zelf (in eerste instantie) niet snel zoeken in de alternatieve hoek als ik eerlijk ben, maar vind het wel het proberen waard. Ik ga vanavond eens zo’n oefening proberen!

Elsy schreef: ↑

03-12-2024 16:46

Ik heb wel adhd maar gelukkig geen last van depressies (wel een keer gehad overigens). Bij mij werkt de combinatie pil en Elvanse. Ik kan absoluut niet een pil met alleen progesteron hebben, dan word ik somber (is ook wetenschappelijk bewijs voor). De pil slikken helpt goed doordat ik niet tegen de (extreme) hormoonverandering net voor de ovulatie en net voor menstruatie kan. Ik heb Ritalin geprobeerd maar werd er somber en wat chagrijnig van. Een lage dosis Elvanse helpt bij mij met concentreren en minder snel overprikkeld zijn, maar verandert mij niet als persoon.

Heb jij daarbij therapie of gesprekken met een psychiater? Of schrijft de huisarts het voor?

Fijn dat het nu goed gaat Elsy!
Ik heb niet echt contact met mijn huisarts verder (tijdens therapie destijds medicatie voorgeschreven gekregen van behandelend psychiater, na behandeling is dit naar HA overgezet ), ik weet zeg maar zijn naam omdat die naam op de recepten staat.

Ik zou denk ik graag opnieuw hulp willen in plaats van de gesprekjes met de POH, die nu vooral even om het monitoren van de medicatie lijken gaan. Ik blijf het echter lastig vinden om een hulpvraag te formuleren (en om überhaupt aan te geven hoe slecht het vaak gaat, ook al gaat het nu beter dan 2 maanden geleden).

Soms denk ik dat ik vooral gebaat zou zijn bij praktische tips om de ADHDklachten wat leefbaarder te maken, en soms denk ik dat ik het vooral in (andere?) medicatie moet zoeken om mijn stemming wat dragelijker te krijgen.
Het helpt niet mee dat ik alles rondom inplannen, afspraken maken, huisarts bellen, initiatief nemen, gevoelens uitspreken en keuzes maken e.d. heel moeilijk vind.