Psyche
alle pijlers
Aanhoudende depressies & ADHD
dinsdag 3 december 2024 om 12:01
Lieve Viva-ers,
Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.
Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.
Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.
Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.
Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is
Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?
Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.
Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.
Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.
Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.
Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is
Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?
donderdag 5 december 2024 om 00:12
TeddyB schreef: ↑04-12-2024 08:45Blijft moeilijk om antwoord te geven op gestelde vragen
Ik heb vooral last van óveral tegenop zien, moeite met taken starten en afmaken, alles voel groots en zwaar. Daardoor veel stress en uitstelgedrag. Ik denk dat automatiseren/routine mij niet goed lukt waardoor zelfs tandenpoetsen en haren kammen dagelijks heel veel wilskracht, discipline en energie vergt.
Het voelt altijd zo puberaal, maar het leven voelt als een grote stomme klusjeslijst
Daarnaast snel overprikkeld en ook snel onderprikkeld, een hekel hebben aan structuur maar het ook nodig hebben. Grote hang naar vrijheid maar er niet mee om kunnen gaan. Moeite met focus en concentratie.
Herkenbaar. Op alle fronten, maar ga nu slapen (had al een uur geleden gemoeten), dus even een ordinaire tvp
donderdag 5 december 2024 om 00:38
Misschien dat dit meer resoneert.
En er zit een strijd in je. Dat geven de natte handen ook wel aan. Je vertelde in je openingspost dat je je afvraagt of het wel depressie is.
Dat kan ik begrijpen. Ik praat even vanuit mijn ervaringen maar ik zie dezelfde soort patroon bij jou en denk dat het bij jou ook speelt.
Er speelt zelf-sabotage diep in de achtergrond.
Je houdt jezelf, op een diep niveau, tegen om een voller, rijker leven te leven.
Misschien is het wel confronterend om zulke berichtjes te lezen. Die dingen in zulke berichtjes te lezen. Aan de andere kant, je leeft zelf al zolang op zo’n beperkende manier, waarbij je zo beperkt wordt in kwaliteit. Maar zo’n fraktie ervaart van wat kan,
Dan kan zo’n berichtje maar beter ook duidelijjkheid en de juiste info bevatten.
Een forum topic blijft meestal maar een paar dagen gaan, dan is het weer over maar jij moet wel je juiste info, handvaten krijgen om voort te gaan.
Heb je wel eens gedachten in je leven gehad ( kort fantasietje ofzo) aan een vol rijk leven vol prettige emoties. Hoe het zou zijn om je vrij te voelen.
Hoe het zou zijn om een machtig groot, rijk ongelimiteerd leven te leiden vol lach, dans, risico’s nemen, door een groot groen weiland te rennen, van een heuvel af te rollen?
Misschien niet.
Waarom mag je van jezelf geen vol leven hebben, met kwaliteit en echt goede gevoelens?
Wat houdt je tegen? Waar ben je bang voor in jezelf? Zijn er onacceptabele kanten in jezelf waar je niet blij mee bent, die niet mogen bestaan?
(je hoeft deze vraag niet op het forum te beantwoorden hoor, het is meer iets om meer over na te denken voor jezelf)
Ik weet dat ik niet echt uitnodigend klink maar je mag me altijd een prive bericht sturen. Ook als het topic is gesloten
En er zit een strijd in je. Dat geven de natte handen ook wel aan. Je vertelde in je openingspost dat je je afvraagt of het wel depressie is.
Dat kan ik begrijpen. Ik praat even vanuit mijn ervaringen maar ik zie dezelfde soort patroon bij jou en denk dat het bij jou ook speelt.
Er speelt zelf-sabotage diep in de achtergrond.
Je houdt jezelf, op een diep niveau, tegen om een voller, rijker leven te leven.
Misschien is het wel confronterend om zulke berichtjes te lezen. Die dingen in zulke berichtjes te lezen. Aan de andere kant, je leeft zelf al zolang op zo’n beperkende manier, waarbij je zo beperkt wordt in kwaliteit. Maar zo’n fraktie ervaart van wat kan,
Dan kan zo’n berichtje maar beter ook duidelijjkheid en de juiste info bevatten.
Een forum topic blijft meestal maar een paar dagen gaan, dan is het weer over maar jij moet wel je juiste info, handvaten krijgen om voort te gaan.
Heb je wel eens gedachten in je leven gehad ( kort fantasietje ofzo) aan een vol rijk leven vol prettige emoties. Hoe het zou zijn om je vrij te voelen.
Hoe het zou zijn om een machtig groot, rijk ongelimiteerd leven te leiden vol lach, dans, risico’s nemen, door een groot groen weiland te rennen, van een heuvel af te rollen?
Misschien niet.
Waarom mag je van jezelf geen vol leven hebben, met kwaliteit en echt goede gevoelens?
Wat houdt je tegen? Waar ben je bang voor in jezelf? Zijn er onacceptabele kanten in jezelf waar je niet blij mee bent, die niet mogen bestaan?
(je hoeft deze vraag niet op het forum te beantwoorden hoor, het is meer iets om meer over na te denken voor jezelf)
Ik weet dat ik niet echt uitnodigend klink maar je mag me altijd een prive bericht sturen. Ook als het topic is gesloten
donderdag 5 december 2024 om 08:56
Bedankt voor je uitleg en moeite Verbinder, ontzettend lief.
Het is lastig om te vinden waar die zelfsabotage zit, maar ik voel geen weerstand om dat verder te onderzoeken eigenlijk; als ik in mijn eigen lapmiddelen en trucjes blijf denken dan kom ik er niet, dus juist in die vragen waar ik geen pasklaar antwoord heb ligt winst denk ik.
Als ik over jouw vragen en eerdere verhaal nadenk, dan denk ik dat het bij mij in de hoek van bewijsdrang en erkenning zit (even hardop gedacht hoor, maar wellicht hebben ook anderen hier iets aan).
Zeker als ik kijk naar de kant van mezelf die ik ‘lelijk’ vind, dan zit er ergens eerlijk gezegd veel pijn over dat ik nooit erkenning zal krijgen voor mijn dagelijkse worsteling. Die erkenning zoek ik niet bij anderen gek genoeg; ik ben juist erg gesloten over mijn problemen zeg maar. Toch voel ik dit bijvoorbeeld in:
-Iemand vraagt: Moet je vanavond werken? En ik antwoord: Nee, ik ben vrij. En de ander zegt: Oh, lekker hoor!
Gewoon een vriendelijk gesprekje en ik dicht die ander ook geen andere intenties toe, maar in mijzelf wordt toch iets getriggerd. In de hoek van: ik verdien het niet om vrij te zijn/ik heb geen recht of reden om het zwaar te hebben nu want ik heb een vrije avond. Diep weggestopt hoor, maar in dat thema zit wel iets
Het is lastig om te vinden waar die zelfsabotage zit, maar ik voel geen weerstand om dat verder te onderzoeken eigenlijk; als ik in mijn eigen lapmiddelen en trucjes blijf denken dan kom ik er niet, dus juist in die vragen waar ik geen pasklaar antwoord heb ligt winst denk ik.
Als ik over jouw vragen en eerdere verhaal nadenk, dan denk ik dat het bij mij in de hoek van bewijsdrang en erkenning zit (even hardop gedacht hoor, maar wellicht hebben ook anderen hier iets aan).
Zeker als ik kijk naar de kant van mezelf die ik ‘lelijk’ vind, dan zit er ergens eerlijk gezegd veel pijn over dat ik nooit erkenning zal krijgen voor mijn dagelijkse worsteling. Die erkenning zoek ik niet bij anderen gek genoeg; ik ben juist erg gesloten over mijn problemen zeg maar. Toch voel ik dit bijvoorbeeld in:
-Iemand vraagt: Moet je vanavond werken? En ik antwoord: Nee, ik ben vrij. En de ander zegt: Oh, lekker hoor!
Gewoon een vriendelijk gesprekje en ik dicht die ander ook geen andere intenties toe, maar in mijzelf wordt toch iets getriggerd. In de hoek van: ik verdien het niet om vrij te zijn/ik heb geen recht of reden om het zwaar te hebben nu want ik heb een vrije avond. Diep weggestopt hoor, maar in dat thema zit wel iets
donderdag 5 december 2024 om 10:20
Heeft het niet te maken met hoe je opgegroeid en opgevoed bent? Want ik herken het wel. Als ik terugkijk dan was het motto bij ons vooral, niet klagen gewoon doorgaan. En je mag niet lui zijn (wat ik vaak wel was vonden ze). Ik ben een jaar geleden gediagnosticeerd maar dat wordt niet echt geaccepteerd en ik kan er ook niet met familie over praten. Ze zijn bang dat het als excuus gebruikt wordt. Terwijl ik zo niet ben.TeddyB schreef: ↑05-12-2024 08:56Bedankt voor je uitleg en moeite Verbinder, ontzettend lief.
Het is lastig om te vinden waar die zelfsabotage zit, maar ik voel geen weerstand om dat verder te onderzoeken eigenlijk; als ik in mijn eigen lapmiddelen en trucjes blijf denken dan kom ik er niet, dus juist in die vragen waar ik geen pasklaar antwoord heb ligt winst denk ik.
Als ik over jouw vragen en eerdere verhaal nadenk, dan denk ik dat het bij mij in de hoek van bewijsdrang en erkenning zit (even hardop gedacht hoor, maar wellicht hebben ook anderen hier iets aan).
Zeker als ik kijk naar de kant van mezelf die ik ‘lelijk’ vind, dan zit er ergens eerlijk gezegd veel pijn over dat ik nooit erkenning zal krijgen voor mijn dagelijkse worsteling. Die erkenning zoek ik niet bij anderen gek genoeg; ik ben juist erg gesloten over mijn problemen zeg maar. Toch voel ik dit bijvoorbeeld in:
-Iemand vraagt: Moet je vanavond werken? En ik antwoord: Nee, ik ben vrij. En de ander zegt: Oh, lekker hoor!
Gewoon een vriendelijk gesprekje en ik dicht die ander ook geen andere intenties toe, maar in mijzelf wordt toch iets getriggerd. In de hoek van: ik verdien het niet om vrij te zijn/ik heb geen recht of reden om het zwaar te hebben nu want ik heb een vrije avond. Diep weggestopt hoor, maar in dat thema zit wel iets
donderdag 5 december 2024 om 10:53
Wat verdrietig voor je dat je geen begrip vindt op dat gebied Elsy. Hier wordenElsy schreef: ↑05-12-2024 10:20Heeft het niet te maken met hoe je opgegroeid en opgevoed bent? Want ik herken het wel. Als ik terugkijk dan was het motto bij ons vooral, niet klagen gewoon doorgaan. En je mag niet lui zijn (wat ik vaak wel was vonden ze). Ik ben een jaar geleden gediagnosticeerd maar dat wordt niet echt geaccepteerd en ik kan er ook niet met familie over praten. Ze zijn bang dat het als excuus gebruikt wordt. Terwijl ik zo niet ben.
de diagnoses ook ontkend door ouders maar het zal ook een beetje een generatieding zijn.
Soms denk ik ook wel dat als ik wel ‘softer’ was opgevoed, dat ik nu dan waarschijnlijk ergens ten onrechte met een wia-uitkering hele dagen in mijn badjas sigaretten zou zitten roken. En dat stichting MEE dan elke week zou komen om samen boodschapjes te doen en te vragen of het vandaag gelukt was om te douchen of niet.
Dat klinkt misschien cynisch of oneerbiedig, maar zo voelt het oprecht.
Ik kan me zo voorstellen dat ik ergens daarmee een angst heb om te lief voor mezelf te zijn. En dat Ik vasthou aan een vorm van schaamte of straf, omdat dát blijkbaar het enige is dat mij motiveert om niet nog verder af te glijden.
donderdag 5 december 2024 om 11:02
Of het levert je juist extra stress en depressie en zelfhaat op, waardoor je er juist slechter aan toe bent ipv beter.TeddyB schreef: ↑05-12-2024 10:53Wat verdrietig voor je dat je geen begrip vindt op dat gebied Elsy. Hier worden
de diagnoses ook ontkend door ouders maar het zal ook een beetje een generatieding zijn.
Soms denk ik ook wel dat als ik wel ‘softer’ was opgevoed, dat ik nu dan waarschijnlijk ergens met een wia-uitkering hele dagen in mijn badjas sigaretten zou zitten roken. En dat stichting MEE dan elke week zou komen om samen boodschapjes te doen en te vragen of het vandaag gelukt was om te douchen of niet.
Dat klinkt misschien cynisch of oneerbiedig, maar zo voelt het oprecht.
Ik kan me zo voorstellen dat ik ergens daarmee een angst heb om te lief voor mezelf te zijn. En dat Ik vasthou aan een vorm van schaamte of straf, omdat dát blijkbaar het enige is dat mij motiveert om niet nog verder af te glijden.
.
donderdag 5 december 2024 om 11:25
Ik heb pas onlangs de diagnose, dus heb er ook recent veel over nagedacht. Met het risico dat ik teveel projecteer; die schaamte herken ik heel erg. Schaamte over de bende in huis met name. Ik denk ook dat ik gewend ben om veel harder te moeten lopen om alles een soort van "normaal" op orde te hebben. Dat kost veel moeite, maar tegelijkertijd moet ik het ook wel een beetje op orde hebben, om het niet nog meer moeite te laten kosten (want zie maar eens op te starten als het te erg is) en dus in een vreselijke bende te leven. En een bende komt mijn geestelijke gezondheid niet ten goede (want dan raak ik overprikkeld), dus dan zou het nog erger worden. Dus het voelt voor mij als een soort noodzakelijkheid. Ik dacht eerder ook dat ik mijn huis op orde moest hebben, omdat dat "heurt" en ik al mijn hele leven hoor hoe slordig ik ben, dat het zo'n bende is enzo, maar ik merk nu dat sinds we ons huis een beetje meer op orde hebben (doordat we bewust allerlei structuren hebben ingebouwd), ik het voornamelijk voor mezelf fijn vind en nodig heb, en niet voor de buitenwacht. En sinds ik dat besef heb, is de schaamte ook weg als het een keer niet op orde is en er ineens iemand binnen komt (toegegeven, ook omdat een stemmetje dan zegt; jaa, maar meestal is het hier wel netjes... Ik ben er nog niet helemaal)
Dus misschien, als je bovenstaande herkenbaar vindt, als in dat je een beetje een opgeruimd huis nodig hebt om niet overprikkeld en overweldigd te raken, dan kun je ook je eigen woorden omdenken. Je straft jezelf niet uit schaamte, maar je doet het inderdaad om niet verder af te glijden, dat is toch juist een vorm van zelfzorg?
donderdag 5 december 2024 om 11:36
Een therapeut heeft dat ook zo tegen me gezegd. Dat velen met mijn situatie/problematiek er idd zo bij zitten.TeddyB schreef: ↑05-12-2024 10:53Wat verdrietig voor je dat je geen begrip vindt op dat gebied Elsy. Hier worden
de diagnoses ook ontkend door ouders maar het zal ook een beetje een generatieding zijn.
Soms denk ik ook wel dat als ik wel ‘softer’ was opgevoed, dat ik nu dan waarschijnlijk ergens ten onrechte met een wia-uitkering hele dagen in mijn badjas sigaretten zou zitten roken. En dat stichting MEE dan elke week zou komen om samen boodschapjes te doen en te vragen of het vandaag gelukt was om te douchen of niet.
Dat klinkt misschien cynisch of oneerbiedig, maar zo voelt het oprecht.
Ik kan me zo voorstellen dat ik ergens daarmee een angst heb om te lief voor mezelf te zijn. En dat Ik vasthou aan een vorm van schaamte of straf, omdat dát blijkbaar het enige is dat mij motiveert om niet nog verder af te glijden.
Dus het is ook daadwerkelijk ergens goed voor, om zo streng te zijn voor jezelf.
Anderzijds gaat het ten koste van je levensgeluk en bouw je frustraties op van het niet jezelf kunnen laten gaan, niet voluit kunnen leven.
Wat me heeft geholpen hierbij was een ADHD coach die zelf door het proces is gegaan om die regie wat meer los te laten, die durfde ik daarom wel te vertrouwen. Toen merkte ik hoe groot mijn angst is, en hoe strak mijn oordelen en regels zijn over alles wat ik echt nooit mag doen - want dan glijd ik af. Ik was letterlijk fysiek ook verkrampt.
Moeilijk om dan te kunnen genieten, ontspannen, plezier te hebben, maar ook moeilijk om dan verdriet te kunnen toelaten en bijvoorbeeld te rouwen om het feit dat je altijd alleen maar aan het overleven bent geweest.
donderdag 5 december 2024 om 12:12
Dat vind ik wel apart dat een therapeut dat zegt. Want dan komt de motivatie compleet vanuit (faal)angsten. Terwijl als iemand eerder hulp had gehad dat misschien niet nodig was geweest.
donderdag 5 december 2024 om 12:14
Heel herkenbaar. Sinds ik de diagnose heb gaan dat soort dingen ook beter doordat ik mezelf beter leer kennen erin.Poeszie schreef: ↑05-12-2024 11:25Ik heb pas onlangs de diagnose, dus heb er ook recent veel over nagedacht. Met het risico dat ik teveel projecteer; die schaamte herken ik heel erg. Schaamte over de bende in huis met name. Ik denk ook dat ik gewend ben om veel harder te moeten lopen om alles een soort van "normaal" op orde te hebben. Dat kost veel moeite, maar tegelijkertijd moet ik het ook wel een beetje op orde hebben, om het niet nog meer moeite te laten kosten (want zie maar eens op te starten als het te erg is) en dus in een vreselijke bende te leven. En een bende komt mijn geestelijke gezondheid niet ten goede (want dan raak ik overprikkeld), dus dan zou het nog erger worden. Dus het voelt voor mij als een soort noodzakelijkheid. Ik dacht eerder ook dat ik mijn huis op orde moest hebben, omdat dat "heurt" en ik al mijn hele leven hoor hoe slordig ik ben, dat het zo'n bende is enzo, maar ik merk nu dat sinds we ons huis een beetje meer op orde hebben (doordat we bewust allerlei structuren hebben ingebouwd), ik het voornamelijk voor mezelf fijn vind en nodig heb, en niet voor de buitenwacht. En sinds ik dat besef heb, is de schaamte ook weg als het een keer niet op orde is en er ineens iemand binnen komt (toegegeven, ook omdat een stemmetje dan zegt; jaa, maar meestal is het hier wel netjes... Ik ben er nog niet helemaal)
Dus misschien, als je bovenstaande herkenbaar vindt, als in dat je een beetje een opgeruimd huis nodig hebt om niet overprikkeld en overweldigd te raken, dan kun je ook je eigen woorden omdenken. Je straft jezelf niet uit schaamte, maar je doet het inderdaad om niet verder af te glijden, dat is toch juist een vorm van zelfzorg?
donderdag 5 december 2024 om 12:16
Sorry, dat tweede zei hij er niet bij, dat zijn mijn woorden.
Ik vond het fijn om te horen, toch misschien iets van erkenning of bevestiging waar je zo naar verlangt op dat moment.
Volgens mij geldt voor ieder kind wel dat het zich aanpast aan de omstandigheden thuis en op school. Hoe meer je afwijkt van de norm, of hoe meer je tekort komt thuis, hoe meer aanpassingsgedrag. En plotseling ben je ruimschoots volwassen en realiseer je je dat al dat aanpassen en onderdrukken, maskeren, je op dit moment alleen nog maar ongelukkig maakt.
donderdag 5 december 2024 om 12:24
donderdag 5 december 2024 om 12:27
Hi to,
Wat ontzettend naar dat je je zo voelt, ik herken het gevoel.
Ik ga het nu even op een hele andere boeg gooien maar dit heeft mij ontzettend geholpen.
Ik wil verder niets voor je invullen en doe ermee wat je wil.
Wat mij heel erg geholpen heeft is het boek het verstrooide brein van gabor mate. Hij is een arts met adhd en heeft een andere zienswijze erop. Ik merkte bij mezelf dat ik eerst in de weerstand ging bij zijn ideeen maar ben nu een tijdje verder en voor mij klopt het gewoon. Het grote voordeel hiervan is dat je er ook uit kunt komen, alleen anders dan op de manier hoe het nu gaat. Hij gaat diep, en komt eigenlijk uit op hechting en je ouders. De grote vraag is eigenlijk, als je als kind verdriet had, kon je daarmee terecht bij je ouders ( zonder ze te beschuldigen)? Zo nee, dan is de kans groot dat daar je adhd vandaan komt. Ik las al dat je ouders je diagnose niet serieus nemen bv. Je depressie komt daar ook vandaan, want als je altijd (onbewust) hebt geleerd je gevoelens en behoeftes te onderdrukken is een depressie (zelfverloochening) daar het gevolg van. De genezing zit hm dan ook op andere gebieden.
Hoop echt dat je er iets mee kan.
Sterkte.
Wat ontzettend naar dat je je zo voelt, ik herken het gevoel.
Ik ga het nu even op een hele andere boeg gooien maar dit heeft mij ontzettend geholpen.
Ik wil verder niets voor je invullen en doe ermee wat je wil.
Wat mij heel erg geholpen heeft is het boek het verstrooide brein van gabor mate. Hij is een arts met adhd en heeft een andere zienswijze erop. Ik merkte bij mezelf dat ik eerst in de weerstand ging bij zijn ideeen maar ben nu een tijdje verder en voor mij klopt het gewoon. Het grote voordeel hiervan is dat je er ook uit kunt komen, alleen anders dan op de manier hoe het nu gaat. Hij gaat diep, en komt eigenlijk uit op hechting en je ouders. De grote vraag is eigenlijk, als je als kind verdriet had, kon je daarmee terecht bij je ouders ( zonder ze te beschuldigen)? Zo nee, dan is de kans groot dat daar je adhd vandaan komt. Ik las al dat je ouders je diagnose niet serieus nemen bv. Je depressie komt daar ook vandaan, want als je altijd (onbewust) hebt geleerd je gevoelens en behoeftes te onderdrukken is een depressie (zelfverloochening) daar het gevolg van. De genezing zit hm dan ook op andere gebieden.
Hoop echt dat je er iets mee kan.
Sterkte.
donderdag 5 december 2024 om 12:51
Maté is genuanceerder, hij geeft aan dat aanleg en genen weldegelijk een rol spelen, maar dat er in gezinnen waar ADHD een rol speelt vaak een bepaalde dynamiek heerst, die een weerslag heeft op de innerlijke wereld van het kind. Wat op latere leeftijd tot depressies, verslavingen en turbulente levens kan leiden.
Waar je aan genen en aanleg niets kan veranderen, is dat het gedeelte van ADHD waar je wel iets mee/aan kan doen. Door te leren je aandacht te verplaatsen, van vermijding naar je binnenwereld en een gezondere relatie met jezelf op te bouwen.
Dit bedoeld als aanvulling op je post, verder eens met wat je schrijft.
donderdag 5 december 2024 om 13:34
Mooi omschreven! Bedankt voor de aanvulling.bijtie schreef: ↑05-12-2024 12:51Maté is genuanceerder, hij geeft aan dat aanleg en genen weldegelijk een rol spelen, maar dat er in gezinnen waar ADHD een rol speelt vaak een bepaalde dynamiek heerst, die een weerslag heeft op de innerlijke wereld van het kind. Wat op latere leeftijd tot depressies, verslavingen en turbulente levens kan leiden.
Waar je aan genen en aanleg niets kan veranderen, is dat het gedeelte van ADHD waar je wel iets mee/aan kan doen. Door te leren je aandacht te verplaatsen, van vermijding naar je binnenwereld en een gezondere relatie met jezelf op te bouwen.
Dit bedoeld als aanvulling op je post, verder eens met wat je schrijft.
Inderdaad er is ook sprake van aanleg. Wat ik eruit begrepen heb zijn het vooral gevoelige kinderen in de aanleg. En er zullen wellicht nog meer elementen meespelen.
Voor mij waren het zulke eye openers (adhd bij mn kind, dus dikke spiegel tegelijk).
donderdag 5 december 2024 om 14:13
Sorry dat ik niet op iedereen persoonlijk reageer, voelt een beetje ondankbaar maar ik waardeer alles dat wordt geschreven heel erg!
Blijkbaar zit er bij velen een uitdaging in die dunne lijn tussen lief zijn voor jezelf en zelfsabotage (door daarmee de lat te laag te leggen -of in ieder geval terechte angst daarvoor en moeilijke balans daarin).
@Poeszie, zeker herkenbaar! Ik heb zelf nog het meeste last van de bende op meerdere gebieden. Ik denk dat ik willen en moeten best goed kan scheiden, maar ook dingen die ik wíl krijg ik gewoon niet goed voor elkaar.
Wat opvoeding betreft kon ik inderdaad niet echt bij mij ouders terecht met verdriet, deels meer vanuit mijn beleving natuurlijk (gevoelig kind) en deels gewoon door de jaren 90 opvoeding die de meeste mensen wel zo hebben gehad?
Blijkbaar zit er bij velen een uitdaging in die dunne lijn tussen lief zijn voor jezelf en zelfsabotage (door daarmee de lat te laag te leggen -of in ieder geval terechte angst daarvoor en moeilijke balans daarin).
@Poeszie, zeker herkenbaar! Ik heb zelf nog het meeste last van de bende op meerdere gebieden. Ik denk dat ik willen en moeten best goed kan scheiden, maar ook dingen die ik wíl krijg ik gewoon niet goed voor elkaar.
Wat opvoeding betreft kon ik inderdaad niet echt bij mij ouders terecht met verdriet, deels meer vanuit mijn beleving natuurlijk (gevoelig kind) en deels gewoon door de jaren 90 opvoeding die de meeste mensen wel zo hebben gehad?
donderdag 5 december 2024 om 14:41
To,
Nee die opvoeding heeft zeker niet iedereen gehad. Je gevoeligheid is juist een kracht, mits er goed mee omgegaan wordt. Daar zit nu je herstel in. Destijds is er waarschijnlijk niet goed mee omgegaan en nu is het aan jou om jezelf op 1 te zetten. Je gevoel en behoeftes te leren herkennen, serieus te nemen en naar te gaan handelen.
Is absoluut niet makkelijk maar zo de moeite waard!
Nee die opvoeding heeft zeker niet iedereen gehad. Je gevoeligheid is juist een kracht, mits er goed mee omgegaan wordt. Daar zit nu je herstel in. Destijds is er waarschijnlijk niet goed mee omgegaan en nu is het aan jou om jezelf op 1 te zetten. Je gevoel en behoeftes te leren herkennen, serieus te nemen en naar te gaan handelen.
Is absoluut niet makkelijk maar zo de moeite waard!
donderdag 5 december 2024 om 15:19
Opvoeding van een jong kind zit ook een stukje in van je eigen verleden en patronen, soms installeren ouders daarmee een trauma in hun kind.
Ga ik weer Mate noemen maar die komt uit een joodse immigrantenfamilie. Dat is natuurlijk extreem maar juist daardoor is hij gaan onderzoeken wat de persoonlijkheid en trauma's van ouders met een kind doen.
Als je zelf een gevoelig kind bent is de kans groot dat je ouders ook gevoelige kinderen waren, en dat onderdrukt hebben of overcompenseren vanwege de opvoeding die zij op hun beurt genoten hebben. Mijn ouders zijn lieve mensen en het ontbrak ons aan niets, maar voor hun kinderen waren ze toch emotioneel onbereikbaar. Als gevoelig kind neem je een rol aan die daarop aansluit, om je kansen op liefde en zorg zo groot mogelijk te laten zijn.
Ik kom bijvoorbeeld uit de lagere arbeidersklasse en ik was een dromer. Dit is door mijn moeder altijd ontmoedigd want een mens moet maar niet dromen, dat brengt alleen maar teleurstelling. Zij werd vroeger dom gevonden en mocht niet doorleren, dus ik moest daar ook maar niet te ambitieus in zijn. Verdriet en ontroostbaar huilen kon ze niet verdragen, ze troostte wel maar zonder echte empathie. Dat zijn allemaal dingen die je internaliseert, ik moet maar niet openlijk dromen of huilen want dat is alleen maar lastig en niet gewenst en je voelt je dan niet gezien.
Het zelfvoorzienende werd juist beloond, wat is bijtie slim en wijs en ze lult iedereen onder de tafel. Bijtie kan alles. Dus die kanten van mij mogen er wel zijn en staan altijd op de voorgrond in mijn leven. Alles bij elkaar is het moeilijk om dan je kwetsbaarheid en zachtheid later weer terug te vinden.
Ga ik weer Mate noemen maar die komt uit een joodse immigrantenfamilie. Dat is natuurlijk extreem maar juist daardoor is hij gaan onderzoeken wat de persoonlijkheid en trauma's van ouders met een kind doen.
Als je zelf een gevoelig kind bent is de kans groot dat je ouders ook gevoelige kinderen waren, en dat onderdrukt hebben of overcompenseren vanwege de opvoeding die zij op hun beurt genoten hebben. Mijn ouders zijn lieve mensen en het ontbrak ons aan niets, maar voor hun kinderen waren ze toch emotioneel onbereikbaar. Als gevoelig kind neem je een rol aan die daarop aansluit, om je kansen op liefde en zorg zo groot mogelijk te laten zijn.
Ik kom bijvoorbeeld uit de lagere arbeidersklasse en ik was een dromer. Dit is door mijn moeder altijd ontmoedigd want een mens moet maar niet dromen, dat brengt alleen maar teleurstelling. Zij werd vroeger dom gevonden en mocht niet doorleren, dus ik moest daar ook maar niet te ambitieus in zijn. Verdriet en ontroostbaar huilen kon ze niet verdragen, ze troostte wel maar zonder echte empathie. Dat zijn allemaal dingen die je internaliseert, ik moet maar niet openlijk dromen of huilen want dat is alleen maar lastig en niet gewenst en je voelt je dan niet gezien.
Het zelfvoorzienende werd juist beloond, wat is bijtie slim en wijs en ze lult iedereen onder de tafel. Bijtie kan alles. Dus die kanten van mij mogen er wel zijn en staan altijd op de voorgrond in mijn leven. Alles bij elkaar is het moeilijk om dan je kwetsbaarheid en zachtheid later weer terug te vinden.
donderdag 5 december 2024 om 17:46
donderdag 5 december 2024 om 22:01
Ik lees even mee. Zóveel herkenning hier.
Ik kwam gisteren in bed bij toeval op dit topic en ergens moest ik zo lachen om het verhaal over die pizzadozen. Maar ik voel gewoon de frustratie en het gevoel dat je niet normaal bent, waarom je zulke (voor andere mensen) simpele dingen niet gewoon kunt doen.
Voor mij is het ook zo ingewikkeld om papier, vuilnis, plastic e.d. op orde te houden. En ELKE keer neem ik me voor om het niet meer zo op te laten lopen, en ELKE keer gebeurt het ongemerkt toch weer en is het weer een berg die niet meer te overzien is.
Ik heb de diagnose ADHD ook pas vanaf mijn 41e. Ik had alle dingen wel die erbij hoorden, maar ik wist niet dat dat kenmerken waren van ADHD.....had ik dat maar eerder geweten. Ik kende ADHD alleen als 'druk'. Het hyperactieve jongetje, zeg maar.
Wat iemand schreef over je een soort zwakbegaafde voelen en het jezelf continu op de kop geven herken ik wel enigszins uit de tijd voor mijn diagnose. Wat dat betreft heeft de diagnose mij wel erg geholpen. Gewoon het besef dat er een oorzaak is, een verklaring. Dat ik NIET gewoon lui, ongemotiveerd ben en een rotmens ben. Dat ik er niks aan kan doen, dat mijn brein gewoon anders werkt.
Het gevoel van overleven herken ik ook. En de enorme struggle, omdat gewoon die dagelijkse verplichtingen zo ontzettend zwaar en uitzichtloos zijn en zoveel moeite kosten. Gewoon werk en een simpel huishouden, week in week uit, jaar in jaar uit. Zo moeilijk om het vol te houden, op orde te houden. Zo overbelastend.
Voor mijn diagnose vroeg ik me altijd af hoe andere mensen dat in godsnaam allemaal deden, met nog kinderen erbij en een veel drukker leven, een drukker huishouden. Nu begrijp ik het..... dat ik gewoon 'anders' ben.
Maar het leven en werksituatie e.d. zijn voornamelijk wel ingericht op neurotypische mensen. Die ook niet begrijpen waarom je moeite hebt met dingen, waarom eenvoudige dingen energie kosten, waarom je last hebt van al die prikkels.
Ik vind het steeds zwaarder worden, ik ben nu 44. Slapen wordt steeds slechter, ik ben steeds vermoeider. Ik heb het idee dat het samenhangt met veranderende hormonen (pre-menopauze) en dat is met een dopaminetekort natuurlijk drama. Veel vrouwen lopen ook juist op deze leeftijd echt vast.
Nou ja, geen tips. Ik struggle zelf ook. Wel herkenning......
Ik kwam gisteren in bed bij toeval op dit topic en ergens moest ik zo lachen om het verhaal over die pizzadozen. Maar ik voel gewoon de frustratie en het gevoel dat je niet normaal bent, waarom je zulke (voor andere mensen) simpele dingen niet gewoon kunt doen.
Voor mij is het ook zo ingewikkeld om papier, vuilnis, plastic e.d. op orde te houden. En ELKE keer neem ik me voor om het niet meer zo op te laten lopen, en ELKE keer gebeurt het ongemerkt toch weer en is het weer een berg die niet meer te overzien is.
Ik heb de diagnose ADHD ook pas vanaf mijn 41e. Ik had alle dingen wel die erbij hoorden, maar ik wist niet dat dat kenmerken waren van ADHD.....had ik dat maar eerder geweten. Ik kende ADHD alleen als 'druk'. Het hyperactieve jongetje, zeg maar.
Wat iemand schreef over je een soort zwakbegaafde voelen en het jezelf continu op de kop geven herken ik wel enigszins uit de tijd voor mijn diagnose. Wat dat betreft heeft de diagnose mij wel erg geholpen. Gewoon het besef dat er een oorzaak is, een verklaring. Dat ik NIET gewoon lui, ongemotiveerd ben en een rotmens ben. Dat ik er niks aan kan doen, dat mijn brein gewoon anders werkt.
Het gevoel van overleven herken ik ook. En de enorme struggle, omdat gewoon die dagelijkse verplichtingen zo ontzettend zwaar en uitzichtloos zijn en zoveel moeite kosten. Gewoon werk en een simpel huishouden, week in week uit, jaar in jaar uit. Zo moeilijk om het vol te houden, op orde te houden. Zo overbelastend.
Voor mijn diagnose vroeg ik me altijd af hoe andere mensen dat in godsnaam allemaal deden, met nog kinderen erbij en een veel drukker leven, een drukker huishouden. Nu begrijp ik het..... dat ik gewoon 'anders' ben.
Maar het leven en werksituatie e.d. zijn voornamelijk wel ingericht op neurotypische mensen. Die ook niet begrijpen waarom je moeite hebt met dingen, waarom eenvoudige dingen energie kosten, waarom je last hebt van al die prikkels.
Ik vind het steeds zwaarder worden, ik ben nu 44. Slapen wordt steeds slechter, ik ben steeds vermoeider. Ik heb het idee dat het samenhangt met veranderende hormonen (pre-menopauze) en dat is met een dopaminetekort natuurlijk drama. Veel vrouwen lopen ook juist op deze leeftijd echt vast.
Nou ja, geen tips. Ik struggle zelf ook. Wel herkenning......
donderdag 5 december 2024 om 22:04
Waar ik overigens WEL veel aan gehad heb is een gespecialiseerde ADHD coach. In mijn geval was het iemand die zowel hele praktische tips en coaching kan geven en daarin getraind is, als iemand die heel veel weet van de theorie (want ze heeft altijd als onderzoeker op gebied van ADHD gewerkt). En ook nog echt een hele leuke, warme vrouw.
Medicatie is bij mij ook nog een zoektocht en met de cognitieve gedragstherapie (werkboek en bepaalde tips) heb ik gewoon niks gedaan. Dus mijn huishouden en alles is ook nog steeds chaos. En ik word er net als jullie eigenlijk ook heel onrustig van.
Ontplofte tuin, huishouden een chaos, papier/plastic/zooi een chaos. Om moedeloos van te worden.
Ik voel me vaak ook gewoon echt zo'n kind dat niks kan.
Op mijn werk functioneer ik ook vaak slecht (wel altijd banen gehad, maar na een tijd is het steeds lastig vol te houden en productief te blijven).
Medicatie is bij mij ook nog een zoektocht en met de cognitieve gedragstherapie (werkboek en bepaalde tips) heb ik gewoon niks gedaan. Dus mijn huishouden en alles is ook nog steeds chaos. En ik word er net als jullie eigenlijk ook heel onrustig van.
Ontplofte tuin, huishouden een chaos, papier/plastic/zooi een chaos. Om moedeloos van te worden.
Ik voel me vaak ook gewoon echt zo'n kind dat niks kan.
Op mijn werk functioneer ik ook vaak slecht (wel altijd banen gehad, maar na een tijd is het steeds lastig vol te houden en productief te blijven).
vrijdag 6 december 2024 om 01:09
En dat kan ik me goed voorstellen.. Want het is best een eenzame weg.
Je krijgt geen volledige erkenning in ziektebeelden, want er spelen meerdere faktoren, het is een beetje een mix van verscheidene dingen. En daarom val je er een beetje tussenin.
Zou het kunnen dat bij jou, als schaduwkant ook speelt dat je eigenlijk heel graag lui zou willen zijn? Eigenlijk niets hoeven doen. Maar dat je handelende zelf dit nooit toelaat en je daarom jaar in, jaar uit veel werkt, altijd jezelf pusht, als je merkt dat je geen zin hebt, komt gelijk de strenge stem er weer onder en je gaat weer tegen alle rotgevoel in ‘dingen doen’, werken, andere verplichtingen..
Misschien speelt dit niet. Ik heb dit, naast vele andere dingen
Luiheid is ook een lastige want er zit zeker een groot oordeel op. En ouders willen vaak ten allen tijde vermijden dat hun kind lui is.
Op zich goed om aktief zijn te stimuleren maar als je nooit eens lui mag zijn dan geeft dat ook gelijk al een boodschap, wat je in je leven meedraagt.
verbinder wijzigde dit bericht op 06-12-2024 01:23
2.35% gewijzigd
vrijdag 6 december 2024 om 01:13
Wat je misschien ook eens zou kunnen proberen is naar een hypnotherapeut gaan. Om uit te vinden of er iets ligt aan de basis van je depressie gevoel in het leven.
Een hypnotherapeut kan je in een lichte ontspanning/trance brengen waardoor je wat beter toegang krijgt tot onderbewsute lagen in jezelf. Waar je normaal gesproken niet echt bijkunt, met de drukte van de dag enzo.
Een hypnotherapeut kan je in een lichte ontspanning/trance brengen waardoor je wat beter toegang krijgt tot onderbewsute lagen in jezelf. Waar je normaal gesproken niet echt bijkunt, met de drukte van de dag enzo.
vrijdag 6 december 2024 om 12:59
Verbinder schreef: ↑06-12-2024 01:13Wat je misschien ook eens zou kunnen proberen is naar een hypnotherapeut gaan. Om uit te vinden of er iets ligt aan de basis van je depressie gevoel in het leven.
Een hypnotherapeut kan je in een lichte ontspanning/trance brengen waardoor je wat beter toegang krijgt tot onderbewsute lagen in jezelf. Waar je normaal gesproken niet echt bijkunt, met de drukte van de dag enzo.
Dat is een goed idee idd. Waarschijnlijk speelt er een hoop waar je je niet bewust van bent. Veel weggestopt verdriet en boosheid.
En als je maar lang genoeg de dingen doet die je eigenlijk niet wil doen, masr toch doet omdat je hebt geleerd dat het moet. Dan word je ook vanzelf depressief.
Je bent veeeeel meer dan een diagnose. En medicatie is goed, om het van binnen wat rustiger te krijgen, maar niet de oplossing.
vrijdag 6 december 2024 om 18:40
Pippilota, wat rot dat je klachten erger lijken te worden. Ik lees dat ook wel veel -de combinatie met overgang en voorstadia. Fijn dat je zo’n goede coach heb gehad wel! Dat is goud waard denk ik.
Verbinder, dat van die luiheid klopt helemaal. En zoals ook Anna zegt is het misschien goed om wat verder te kijken dan praktische tips toepassen, trucjes uitvoeren en elke dag aardig tegen mezelf praten. Ik heb het idee dat ik dat laatste al vaak doe (juist, omdat ik mezelf anders helemaal moeilijk staande zou kunnen houden). Maar dat is misschien wat Bijtie eerder aanstipte vooral mooi bouwen op een bom/ fundament dat al wankel is.
Verbinder, dat van die luiheid klopt helemaal. En zoals ook Anna zegt is het misschien goed om wat verder te kijken dan praktische tips toepassen, trucjes uitvoeren en elke dag aardig tegen mezelf praten. Ik heb het idee dat ik dat laatste al vaak doe (juist, omdat ik mezelf anders helemaal moeilijk staande zou kunnen houden). Maar dat is misschien wat Bijtie eerder aanstipte vooral mooi bouwen op een bom/ fundament dat al wankel is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
