Aanhoudende depressies & ADHD

TeddyB dinsdag 3 december 2024 om 12:01

Lieve Viva-ers,

Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.

Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.

Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.

Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.

Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.

Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is

Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?

impala woensdag 4 december 2024 om 11:41

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 11:38
Goeie vraag! Ik blow zelf niet, in mijn tienerjaren 3x gedaan maar vond het geen fijn effect hebben.

Ok. Ik zou bijna zeggen jammer

omdat het je dus niet kan helpen om daarmee te stoppen.

.

Elsy woensdag 4 december 2024 om 11:44

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 11:40
Dat van die lagere drempel klinkt heel goed, met methylfenidaat vind ik dat effect maar matig. Ook lijkt het steeds minder te werken en ik merk dat ik het daarom minder vaak neem omdat de bijwerkingen wel vervelend zijn.
Vreselijk dat bellen voor een afspraak!

Ja doordat de drempel minder werd met medicatie kreeg ik ook meer zelfvertrouwen als ik het niet nam. Ik voel me een stuk minder lui en weet mezelf nu ook beter zonder medicatie te motiveren.

Het erachteraan gaan is vervelend, maar de juiste hulp kan echt veel geven!

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 11:45

Excuses voor het ratelen, maar nu ik toch bezig ben/even tijd heb…

Ik heb best vaak aan mijn begaafdheid getwijfeld, herkennen jullie dat ook? Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ik zóveel last kan hebben van dingen en het dan toch blijkbaar veel te moeilijk vind om het aan te pakken. Dat ik gewoon heel mijn volwassen leven al dezelfde dingen niet voor elkaar krijg, ondanks hoge lijdensdruk (en medicatie, en hulp, trucjes, hacks en lijstjes).

Als kind liep ik snel voor, hoge citoscore en hoog opleidingsniveau. De kans zal klein zijn dat ik ongemerkt zwakbegaafd ben en me door mijn studie heb gebluft natuurlijk, maar ergens lijkt het wel een verstandelijke beperking. Ik kan er met mijn hoofd echter niet bij dat je als normaal begaafde volwassen gewoon niet tegen het leven opgewassen lijkt te zijn. Bewust zonder kinderen, zonder mantelzorg, zonder moeilijke baan, zonder financiële zorgen of nare omstandigheden

impala woensdag 4 december 2024 om 11:47

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 11:40
Dat van die lagere drempel klinkt heel goed, met methylfenidaat vind ik dat effect maar matig. Ook lijkt het steeds minder te werken en ik merk dat ik het daarom minder vaak neem omdat de bijwerkingen wel vervelend zijn.
Vreselijk dat bellen voor een afspraak!

Elvanse is lisdexamfetamine. Daar heb ik meer goede ervaringen over gehoord. Gebruik ik zelf niet, ik wil ook geen andere langwerkende medicatie naast bupropion, maar ik neem soms wel gewone dex en dat vind ik qua motivatie ook beter werken dan ritalin. En de rebound is ook minder naar bij mij. Dus ik zou idd eens bespreken met je arts of je iets anders zou kunnen proberen.

.

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 11:50

Bedankt voor alle goede tips, heel fijn!

impala woensdag 4 december 2024 om 11:52

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 11:45
Excuses voor het ratelen, maar nu ik toch bezig ben/even tijd heb…

Ik heb best vaak aan mijn begaafdheid getwijfeld, herkennen jullie dat ook? Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ik zóveel last kan hebben van dingen en het dan toch blijkbaar veel te moeilijk vind om het aan te pakken. Dat ik gewoon heel mijn volwassen leven al dezelfde dingen niet voor elkaar krijg, ondanks hoge lijdensdruk (en medicatie, en hulp, trucjes, hacks en lijstjes).

Als kind liep ik snel voor, hoge citoscore en hoog opleidingsniveau. De kans zal klein zijn dat ik ongemerkt zwakbegaafd ben en me door mijn studie heb gebluft natuurlijk, maar ergens lijkt het wel een verstandelijke beperking. Ik kan er met mijn hoofd echter niet bij dat je als normaal begaafde volwassen gewoon niet tegen het leven opgewassen lijkt te zijn. Bewust zonder kinderen, zonder mantelzorg, zonder moeilijke baan, zonder financiële zorgen of nare omstandigheden

Nee dat heb ik niet. Ik ben niet verstandelijk beperkt of laagbegaafd. Zeker niet. En jij ook niet als je gewoon goed kon leren en een hoog niveau had. De beperking zit meer in het omzetten van wat je weet in actie. Dat valt onder executieve functies. En je aandacht effectief richten op en verdelen over allerlei onderwerpen die je aandacht vragen, en dat zijn er idd nogal wat. Perfectionisme is daarbij ook een probleem, te veel aandacht geven aan 1 onderwerp en dat niet los kunnen laten.
Ik heb ook bewust geen kinderen, dat zou ik er niet goed bij kunnen hebben.

impala wijzigde dit bericht op 04-12-2024 11:56

11.22% gewijzigd

.

Verbinder woensdag 4 december 2024 om 11:56

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 08:45
Blijft moeilijk om antwoord te geven op gestelde vragen

Ik heb vooral last van óveral tegenop zien, moeite met taken starten en afmaken, alles voel groots en zwaar. Daardoor veel stress en uitstelgedrag. Ik denk dat automatiseren/routine mij niet goed lukt waardoor zelfs tandenpoetsen en haren kammen dagelijks heel veel wilskracht, discipline en energie vergt.
Het voelt altijd zo puberaal, maar het leven voelt als een grote stomme klusjeslijst

Daarnaast snel overprikkeld en ook snel onderprikkeld, een hekel hebben aan structuur maar het ook nodig hebben. Grote hang naar vrijheid maar er niet mee om kunnen gaan. Moeite met focus en concentratie.

Dit is heel herkenbaar. Het is alsof je je hele wezen met je mee moet sleuren om iets te doen want het gaat zeer moeizaam.
Wat er vaak acher kan zitten is dat een stuk gevoel is afgesloten bij je.
Zodra dagelijkse activiteiten puur klusjes worden, een ‘moeten’ en je het op je tandvlees moet doen, zonder enige prettige energie of levensvreugde dan is er ergens een afsluiting in je.
Want die aktiviteiten kunnen zoveel makkelijker worden als je meer levensenergie hebt.

Afsluiting van gevoel in dit geval kan te maken hebben met bepaalde diepe zelfovertuigingen die je hebt. Dat is lastig om direkt achter te komen want vaak zitten ze wat onbewuster. Maar ze zorgen voor een afsluiting van levensenergie. De overtuigingen zuigen je leeg.
Het kunnen overtuigingen zijn die je hebt over het leven bijvoorbeeld.
Wat zou kunnen helpen om uit te vinden wat er op de achtergrond speelt is bijv eens op papier schrijven wat je vindt over het leven. Gewoon eens alle woorden/ zinnnen opschrijven die in je opkomen als je denkt aan het leven. Maakt niet uit wat in je opkomt.

Heb je een fijne familie, prettige ouders toen je opgroeide?
Misschien zou haptonomie wat voor je kunnen doen. Een haptonoom kan je meer in kontakt met je gevoel brengen.
Is dit wel eens ter sprake gekomen tijdens therapie?

verbinder wijzigde dit bericht op 04-12-2024 12:58

0.02% gewijzigd

Elsy woensdag 4 december 2024 om 12:10

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 11:45
Excuses voor het ratelen, maar nu ik toch bezig ben/even tijd heb…

Ik heb best vaak aan mijn begaafdheid getwijfeld, herkennen jullie dat ook? Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ik zóveel last kan hebben van dingen en het dan toch blijkbaar veel te moeilijk vind om het aan te pakken. Dat ik gewoon heel mijn volwassen leven al dezelfde dingen niet voor elkaar krijg, ondanks hoge lijdensdruk (en medicatie, en hulp, trucjes, hacks en lijstjes).

Als kind liep ik snel voor, hoge citoscore en hoog opleidingsniveau. De kans zal klein zijn dat ik ongemerkt zwakbegaafd ben en me door mijn studie heb gebluft natuurlijk, maar ergens lijkt het wel een verstandelijke beperking. Ik kan er met mijn hoofd echter niet bij dat je als normaal begaafde volwassen gewoon niet tegen het leven opgewassen lijkt te zijn. Bewust zonder kinderen, zonder mantelzorg, zonder moeilijke baan, zonder financiële zorgen of nare omstandigheden

Dat is inderdaad de executieve functie die lastig is. Je brein werkt anders. Nadat ik m’n kinderen kreeg kwam ik erachter dat ik adhd had. Doordat ik een stuk minder tijd en meer stress had moest ik wel meer structuur krijgen anders was ik alles kwijt in huis. Dus ik kreeg meer externe motivatie.

Ik zie het bij mij dat ik vooral een bottom-up manier van denken heb ipv een top-down. Het overzicht ben ik regelmatig kwijt maar de details weet ik goed

bijtie woensdag 4 december 2024 om 12:25

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 11:37
@bijtie: je verhaal is zeker inspirerend. Zo fijn om te lezen dat je kwaliteit van leven zoveel beter is. Dat continu jezelf oppeppen herken ik goed, al denk ik dat het bij mij wel overwegend positieve affirmaties zijn.

Niet te streng zijn vind ik een lastige, omdat daarin het gevaar loert van steeds minder doen. De lat ligt voor mijn gevoel eerder te laag dan te hoog.

Ik heb al lang geaccepteerd dat mijn ramen al 10 jaar niet gezeemd zijn, heb er vrede mee dat ik mijn schone kleren van het wasrek pak ipv uit de kast, dat ik nooit iets strijk en dat ik niet dagelijks 30 minuten beweeg/wandel/buiten kom. Veel dingen die ik heel jammer vind, maar wel mee zou kunnen leven.
Op papier ligt de grens voor mij bij schade (financieel, qua gezondheid, etc.). In de praktijk haal ik zelfs die lat dus niet want de schimmel groeit op het badkamerplafond, ik ben al 3 jaar niet bij de tandarts geweest, retourpakketten breng ik niet op tijd weg en zelfs een kwartier per week wandelen red ik niet. Nog veel meer gebieden natuurlijk, maar zo heel streng ben ik denk ik echt niet…

Herkenbaar! Dit zou ik geschreven kunnen hebben. Mensen zeggen altijd al tegen mij dat ik te streng ben voor mezelf, en dan kom ik dus met dit verhaal, met dezelfde conclusie: dus zo streng ben ik toch ECHT niet. Je moet toch ergens een lat leggen. Werken is toch wel het minimale wat ik mag verlangen van mezelf, al lig ik de rest van de tijd in bed. Anders word ik dakloos?

Maar zoals Verbinder ook schrijft, hier zit een bepaalde overtuiging achter, die je zelf niet eens ziet, omdat die is zoals de lucht die je inademt. Je merkt niet onder welke hoogspanning je staat, of welke angst, of diepte er in jou zit, omdat die er altijd al is en je er altijd al van wegkijkt. Je hebt je hele bestaan er bovenop gebouwd. En die angst of die diepte, daar ergens liggen ook jouw hart en jouw levensgeluk begraven.

Ik heb ontdekt dat je van de allergrootste trauma's/problemen/angsten in jezelf, de grootste blokkade, nog niet eens het puntje van het puntje van de ijsberg kunt waarnemen. Misschien dat je net af en toe die ene sneeuwvlok, die op dat puntje ligt, aantreft. In de vorm van een paniekaanval, of een nare droom, of het gevoel dat je stikt. En die poets je dan weg, met wat rust, met ontspanningsoefeningen, of je schaft een ongezonde gewoonte af, en zo ga je weer verder. Zo leef je altijd op die bom en is nooit iets moeiteloos, of blijvend, wat je bouwt.

En maar denken, denken, denken. Met denken lossen we alles op, we puzzelen het allemaal in elkaar. Is het ADHD, is het medicatie, zou wandelen helpen, etc.

Je zou je perceptie van de werkelijkheid 90 graden kunnen kantelen, zodat je jou ziet door de ogen van een willekeurige vreemde en DAN PAS zie je wat "jij" eigenlijk allemaal doet met/tegen jouzelf. Jij tussen aanhalingstekens omdat je niet echt kan spreken van jij, omdat het vooral conditionering is. Dan pas kijk je met compassie naar die persoon en zie je de last die je aan het dragen bent.

bijtie woensdag 4 december 2024 om 12:28

Ik ben als kind getest op hoogbegaafdheid dus heb zelf niet dat gevoel, maar ik zie bij mijn ouders en bij sommige vrienden dat ze wel zichzelf als laagbegaafd zien. Terwijl ik dat heel anders zie. Maar dat gaat er toch niet in, heeft met hun zelfbeeld te maken denk ik. Continu de bevestiging krijgen dat je normale dingen niet kan.

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 14:06

Wat een wijze vragen en mooie inzichten. Ik ga eens even verder kauwen op die diepe overtuigingen, want ik denk wel dat ik soms mijn mate van zelfvertrouwen kan overschatten. Waar misschien juist wel nog winst te behalen is.

Sowieso heel ‘fijn’ om de herkenning te lezen

Buster woensdag 4 december 2024 om 14:42

En wat een mooi topic Teddy! Dank! Voor mij ook wel wat dingen herkenbaa hoewel het met mij best goed gaat. Bijtie en jij en de anderen hebben zo'n goed zelfinzicht, en kunnen het heel goed en mooi verwoorden allemaal. Julie hebben flink lopen worstelen door de jaren heen. Éen ding vroeg ik me nog af. Ik heb altijd heel veel plezier en kracht ontleend aan mijn relatie (met de juiste persoon uiteraard). Geldt dat voor jullie ook? Of wil je juist zonder relatie gelukkig zijn?

BadAssMom woensdag 4 december 2024 om 15:06

Teddy, je bent even mijn lifesaver! Bedankt voor dit topic!

Ik heb morgenochtend een afspraak met mijn poh en ik was van plan haar te vertellen dat het wel weer oké ging en ik geen hulp
meer hoef
Omdat het oké gaat? Nee! Omdat ik niet onder woorden kan brengen hoe het precies gaat en waar ik tegenaan loop.

In dit topic staat zoveel geschreven exact zoals ik het beleef dat ik gewoon ongegeneerd plagiaat ga plegen en jullie woorden gebruik morgen.

Enorm bedankt iedereen die zo goed onze voortdurende worsteling met ons brein en het leven kan omschrijven

Ik hoop later ook zelf iets te kunnen bijdragen aan dit topic, alleen iets komen halen is niet zo netjes hè

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 15:14

Ah jeetje wat een lieve berichten.
@Buster, ook herkenbaar; ik heb een fijne stabiele relatie en ben daar heel blij mee. Ik ben ook graag regelmatig alleen, en dat gaat helemaal prima. Maar elke dag blij met partner <3

@BadAssMom, wat goed! En ik kan irl dus blijkbaar ook niet zo lekker verwoorden waar de pijn zit, haha. Dus ik snap die gedachtegang helemaal! Heel knap dat je eerlijk gaat zijn erover en op naar betere tijden.
En voor jou maar iedereen: gewoon vrij voelen om te schrijven of halen wat je wil natuurlijk

alleen maar mooi!

bijtie woensdag 4 december 2024 om 15:26

Buster schreef: ↑
04-12-2024 14:42
En wat een mooi topic Teddy! Dank! Voor mij ook wel wat dingen herkenbaa hoewel het met mij best goed gaat. Bijtie en jij en de anderen hebben zo'n goed zelfinzicht, en kunnen het heel goed en mooi verwoorden allemaal. Julie hebben flink lopen worstelen door de jaren heen. Éen ding vroeg ik me nog af. Ik heb altijd heel veel plezier en kracht ontleend aan mijn relatie (met de juiste persoon uiteraard). Geldt dat voor jullie ook? Of wil je juist zonder relatie gelukkig zijn?

Ik heb veiligheid gezocht in relaties (codependency), voor mij was het belangrijk om te leren alleen te zijn. Een gezonde relatie waarin je samen kan groeien en genieten lijkt me geweldig, ooit, maar voor mij nu nog niet binnen bereik denk ik.

Mijn proces kan ik verwoorden, maar woorden aan mijn gevoelens geven kan ik nog steeds niet, bij hulpverleners ook niet. Heb altijd veel tijd nodig bij therapeuten voordat er iets van vertrouwen ontstaat. Ook daar moet ik de lat niet te hoog leggen en niet proberen iets uit mezelf te trekken of te forceren. Met vrienden en familie moet ik meestal later ergens op terugkomen omdat ik ter plekke niet weet wat ik voel. Kan ook een half jaar worden of langer. Mijn innerlijke klok loopt in een heel erg ander tempo dan de normale tijd, denk ik wel eens.

Buster woensdag 4 december 2024 om 16:50

bijtie schreef: ↑
04-12-2024 15:26
Ik heb veiligheid gezocht in relaties (codependency), voor mij was het belangrijk om te leren alleen te zijn. Een gezonde relatie waarin je samen kan groeien en genieten lijkt me geweldig, ooit, maar voor mij nu nog niet binnen bereik denk ik.

...

Dat kan heel goed natuurlijk dat jij nog eerst een paar dingen wil/moet overwinnen voordat je weer echt gelukkig kunt worden met een partner. Ik heb zelf lang alleen gewoond èn ook lang samengewoond, en puur empirisch gezien waren de gelukkigste tijden toch die laatste. Niet dat je altijd gelukkig moet zijn want soms moet je ergens doorheen. Maar dan ben ik maar lange tijd een beetje codependent. Ik ben daar wat minder principieel in denk ik. Afhankelijk ben ik ook voor de stroom uit m'n stopcontact of water uit de kraan, of mijn insuline. Zoals TO het beschrijft lijkt mij haar relatie een bron van steun en levensgeluk, zonder dat ze in negatieve zin afhankelijk is.

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 18:59

@Verbinder, om nog even terug te komen op jouw eerdere vragen. Ik ben best streng/hard opgevoed, dus in die zin zou ik in ieder geval goed geleerd moeten hebben om dingen ook zonder zin gewoon te doen. Mijn moeder is erg temperamentvol (zeker vergeleken met mij) en ook wat opvliegend en dominant. Niks extreems echter en ik heb goed contact met mijn familie.

Die afsluiting van gevoel vind ik nog een lastige; ik kan me voorstellen dat ik me in het dagelijks leven zó vaak over mijn gevoel heen moet zetten, dat het ook op andere gebieden ondergesneeuwd raakt misschien? Omdat ‘naar mijn gevoel luisteren’ meestal destructief zou zijn (in de zin van:in bed blijven liggen en pizza’s eten, in plaats van werken/eruit gaan, gezond eten). Maar aan de andere kant heeft iedereen dat wel denk ik… iedereen moet belastingaangifte doen en de vaat bijhouden, en niemand zal blij worden van lekker de badkamer uitsoppen haha.

Depster woensdag 4 december 2024 om 19:11

Vrouwen met ADHD (sorry, even aanname dat je vrouw bent) leren al van jongs af aan te masken. Dit kan flinke depressies meebrengen en/of burn outs. Ze kunnen niet zijn wie ze zijn, passen zich altijd aan, kunnen zichzelf niet accepteren en dat heeft een grote invloed op t zelfvertrouwen.

ADHD versterkt ook PMDD klachten, heb je al eens gekeken hoe t gaat rondom je cyclus en je stemming?

Ben je een man; dan is al t bovenstaande heel loos en excuus

bijtie woensdag 4 december 2024 om 19:19

Ik denk eigenlijk met zo'n moeder en opvoeding, dat je als kind al geleerd hebt om je gevoelens te onderdrukken.
Daar hoeven geen heftige gebeurtenissen aan ten grondslag te liggen.
En is ook niet iets wat je kunt herleiden, want samen met die gevoelens zijn ook de bijbehorende herinneringen naar de achtergrond geraakt.

Wat Gabor Maté hierover zegt/schrijft in relatie tot ADHD en depressie, mocht je het eens tegenkomen, is misschien wel eens interessant om naar te kijken.

bijtie woensdag 4 december 2024 om 19:22

Buster schreef: ↑
04-12-2024 16:50
Dat kan heel goed natuurlijk dat jij nog eerst een paar dingen wil/moet overwinnen voordat je weer echt gelukkig kunt worden met een partner. Ik heb zelf lang alleen gewoond èn ook lang samengewoond, en puur empirisch gezien waren de gelukkigste tijden toch die laatste. Niet dat je altijd gelukkig moet zijn want soms moet je ergens doorheen. Maar dan ben ik maar lange tijd een beetje codependent. Ik ben daar wat minder principieel in denk ik. Afhankelijk ben ik ook voor de stroom uit m'n stopcontact of water uit de kraan, of mijn insuline. Zoals TO het beschrijft lijkt mij haar relatie een bron van steun en levensgeluk, zonder dat ze in negatieve zin afhankelijk is.

Oh, niet mijn bedoeling om over jou of TO iets te insinueren, is mijn post zo overgekomen?

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 19:44

@Depster, ik ben inderdaad een vrouw, maar ik heb tot nu toe niet echt invloeden van/in mijn cyclus kunnen ontdekken.
Wat jij en @bijtie zeggen over maskeren is zeker waar: ik ben er zo goed in geworden dat ik er soms zelf in ga geloven

Goed zijn in verbloemen is voor mij altijd een beetje een vloek en een zegen denk ik.

Ik ga eens verder lezen over wat meneer Maté hier over te zeggen heeft!

Zojuist weer met samengeknepen billen naar huis gereden met nog 2 liter in de reservetank. Ongeveer 10 ritten ná mijn voornemen om nu eens op tijd te tanken

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 19:45

bijtie schreef: ↑
04-12-2024 19:22
Oh, niet mijn bedoeling om over jou of TO iets te insinueren, is mijn post zo overgekomen?

Op TO niet in ieder geval hoor!

bijtie woensdag 4 december 2024 om 20:20

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 19:44

Zojuist weer met samengeknepen billen naar huis gereden met nog 2 liter in de reservetank. Ongeveer 10 ritten ná mijn voornemen om nu eens op tijd te tanken

Het is wel een feest van herkenning.
De pizza's in bed ook.

Ik kon geen oud papier aan de weg zetten want dat waren uitsluitend pizzadozen en ik wou niet dat de buren dat zagen.
Dus legde ik het in de auto met het voornemen om dit naar een inzamelpunt te brengen.

Dus rijd je 3 jaar met een auto vol pizzadozen rond, die je steeds eruit haalt en in de schuur zet als je de kofferbak nodig hebt. Zodat de buren je de hele tijd met pizzadozen zien slepen.

Zodra ik me iets voorneem denk ik er automatisch bij: ah jammer dit ga ik dus niet doen. Want ik heb het me zojuist voorgenomen. En mijn interne saboteur zal altijd elk voornemen tot in den treure kapotsaboteren, daar doe ik helaas niets aan. Wil ik minder snoepen, koop ik morgen opeens literbakken roomijs. Ik eet echt nooit roomijs.

Dus wie stond er een paar maanden geleden met een lege tank langs de weg, inderdaad

Maar mindfulness helpt om erom te lachen, ik heb echt plezier om mezelf met dit soort dingen, soms ga ik echt stuk als ik mezelf bezig zie.

Vande week zag ik mezelf denken "hmm zal ik toch eens een glazenwasser bellen voor die ramen boven?" Never gonna happen. Gewoon aandoenlijk dat ik die gedachte überhaupt heb. Wonderlijk.

Verbinder woensdag 4 december 2024 om 21:23

TeddyB schreef: ↑
04-12-2024 18:59
Die afsluiting van gevoel vind ik nog een lastige; ik kan me voorstellen dat ik me in het dagelijks leven zó vaak over mijn gevoel heen moet zetten, dat het ook op andere gebieden ondergesneeuwd raakt misschien? Omdat ‘naar mijn gevoel luisteren’ meestal destructief zou zijn (in de zin van:in bed blijven liggen en pizza’s eten, in plaats van werken/eruit gaan, gezond eten).

Ook weer erg herkenbaar. Ik heb ook lange tijd nagedacht over wat er dan plaatsvindt. En misschien lastig te verwoorden. Ik ga een poging wagen.
Ik kwam voor mezelf tot de conclusie dat waar je je dagelijks overheen moet zetten eigenlijk geen ‘echte’ gevoelens zijn. Het is meer een strijd tussen oer rottigheid, elke keer weer opbotsen tegen diezelfde stroop aan zwaarte, gebrek aan energie, motivatie , levenslust.
Dat zijn hele primaire gevoelens.
Het is geen kwaliteit. Geen kwaliteitsgevoelens. Ook al zou je dan maar kiezen voor in bed liggen en pizza’s eten, het zijn geen kwaliteitsmomenten. Kwaliteit zou meer zijn om zin in je dag te hebben, een volle dag te leven terwijl als je thuiskomt je nog lekker energie hebt en s’avonds lekker pizza eten met je partner terwijl jullie samen een filmpje gaan kijken ofzo.

Het geeft eigenlijk aan, je gevoelens zijn nog helemaal niet aan de orde gekomen TO want je basale oer depressive gevoel zit ervoor.

Ik weet, ik kan wel makkelijk praten en ik zit er zelf ook in, alhowel iets verder in het proces. Daarom heb ik deze situaties vaak afgevraagd en ge-analiseert.

INet de tekst iets aangepast. Sommigen woorden veranderd.

verbinder wijzigde dit bericht op 04-12-2024 21:34
Reden: Anders proberen te verwoorden

2.83% gewijzigd

TeddyB woensdag 4 december 2024 om 22:27

Bijtie, ik kan ook erg lachen om mezelf met zulke situaties ja, en humor kan een hoop relativeren vind ik. Dat met die pizzadozen zou ik zó kunnen doen.

Ik denk dat je het heel goed uitlegt Verbinder, al ‘klikt’ het nog niet helemaal in mijn hoofd. Of misschien is het meer dat ik je verhaal kan volgen maar nog niet echt kan vertalen naar iets concreets. En hoe ik het lees, is het natuurlijk ook geen kwestie van specifieke acties of zelfs mindset, maar wel iets moois om mee aan de slag te gaan.

Actieve topics