Psyche
alle pijlers
Aanhoudende depressies & ADHD
dinsdag 3 december 2024 om 12:01
Lieve Viva-ers,
Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.
Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.
Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.
Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.
Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is
Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?
Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.
Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.
Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.
Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.
Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is
Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?
dinsdag 17 december 2024 om 10:51
Ja dat is zeker heel erg onbeholpen en oncomfortabel. Ik denk wel dat mensen dat doorhebben eigenlijk. Althans ik kwam erachter toen ik wel begon te praten, dat sommige mensen alles altijd al aan me hadden kunnen zien. Behoorlijk confronterend. Maar ergens ook veilig en fijn dat het zo is. De grootste worsteling is nog altijd met onszelf.TeddyB schreef: ↑17-12-2024 10:38Wat fantastisch om te lezen joh, dat plezier en de focus die je ervaart tijdens je cursus. Vreemde maar fijne gewaarwording denk ik!
Dat met een grote kleuter moeten leven herken ik heel erg, en enerzijds altijd alles moeten forceren en anderzijds niet te ver kunnen duwen daarbij omdat dat juist weer averechts werkt.
Begin januari heb ik weer een PO afspraak, en dan ga de coaching (of überhaupt verdere hulp) echt ter sprake brengen. Ik kan daar nu al tegenop zien, haha. Hoewel ik in het dagelijks leven denk ik best welbespraakt ben, vind ik die hulpverleningssetting echt het toppunt van ongemak. Ik voel me dan zó bizar onbeholpen en oncomfortabel dat ik het bijna niet kan verdragen zo’n gesprek. En ik denk dat zij daar niks van door heeft eigenlijk, waar ik dan weer een raar soort trots op kan zijn soms.
Dat af en toe over mezelf en mijn gevoelens praten probeer ik dus maar als een les/oefening op zich te zien.
dinsdag 17 december 2024 om 10:53
Dat met een grote kleuter leven herken ik ook. Ik heb een 7 jarige met waarschijnlijk ook adhd en merk dat de tips die ik voor haar zoek ook bij mezelf helpenTeddyB schreef: ↑17-12-2024 10:38Wat fantastisch om te lezen joh, dat plezier en de focus die je ervaart tijdens je cursus. Vreemde maar fijne gewaarwording denk ik!
Dat met een grote kleuter moeten leven herken ik heel erg, en enerzijds altijd alles moeten forceren en anderzijds niet te ver kunnen duwen daarbij omdat dat juist weer averechts werkt.
Begin januari heb ik weer een PO afspraak, en dan ga de coaching (of überhaupt verdere hulp) echt ter sprake brengen. Ik kan daar nu al tegenop zien, haha. Hoewel ik in het dagelijks leven denk ik best welbespraakt ben, vind ik die hulpverleningssetting echt het toppunt van ongemak. Ik voel me dan zó bizar onbeholpen en oncomfortabel dat ik het bijna niet kan verdragen zo’n gesprek. En ik denk dat zij daar niks van door heeft eigenlijk, waar ik dan weer een raar soort trots op kan zijn soms.
Dat af en toe over mezelf en mijn gevoelens praten probeer ik dus maar als een les/oefening op zich te zien.
Bijvoorbeeld samen met een timer opruimen. Aan de ene kant frusterend in het dagelijks leven, aan de andere kant zorgt het er ook voor dat ik het prima vind om samen te dansen of op de schommel te zitten. Het geeft wat speelsheid. Zou online coaching beter kunnen werken? Bij mij werkte het goed doordat er dan meer afstand zit. In persoon ga ik erg op mezelf letten of ik niet teveel aan m’n haar zit of zoiets.
dinsdag 17 december 2024 om 10:57
Ja dat laat zeker een flinke mentale groei zien! Je hebt veel geleerd. Van je kinderen ook, die zijn vast een goede spiegel waar je niet echt onderuit kan?Elsy schreef: ↑17-12-2024 10:43Ik vind dat dus zo mooi, dat je zo blij kan worden van iets wat voor anderen iets gewoons kan zijnDat zie ik zelf ook wat onder mindfulness.
Hoe oud ben je ongeveer? Ik merk dat de onrust bij mij sinds begin 30 minder geworden is. Kan in combinatie met de adhd diagnose of kinderen zijn, maar ik denk ook doordat ik wat losser ben gaan staan van meningen van anderen.
Ik wilde altijd een goeie carrière maken en heb ook gestudeerd. Dat is ook altijd flink gestimuleerd vanuit m’n familie. Het leven is zo gelopen dat m’n carrière wat meer op de achtergrond is gekomen maar dat ik juist meer met de kinderen ben. Ik vind m’n kinderen echt leuk, alleen heb het wel moeten leren en veel eraan moeten werken (1 kind heeft waarschijnlijk ook adhd, daardoor ben ik voor mezelf hulp gaan zoeken). Het feit dat ik nu tevreden ben laat voor mij zien dat ik eigenlijk mentaal een grote groei heb ondergaan, ook al zal het voor anderen misschien lijken dat ik achteruit ben gegaan qua carrière
Dat gevoel van tevredenheid ken ik niet. Er zit altijd onrust. Wens voor een carrière heb ik nooit gehad, een kinderwens ook niet, maar ik heb wel van kleins af aan een idealistische drijfveer, dat ik iets wil betekenen voor anderen. De weg die ik daartoe bewandeld heb werd het niet (psychologie, hulpverlening). Toen ben ik dingen gaan doen waar ik wel goed in ben, maar eigenlijk vanuit mijn onveilige jeugd en dus mijn ongezonde kant, ik doorzie patronen en kan goed onderhandelingen voeren etc.
Maar dan zit je in een baan die je eigenlijk uitput, geestelijk en emotioneel. Dus daarmee gestopt, en nu zit er die onrust in mij. Ik heb wel wat nieuwe plannen op stapel dus ik denk dat het wel goed komt. Ik ben ondanks mijn stemmingen altijd optimistisch. Zolang ik nog gezond ben heb ik nog altijd het gevoel dat ik alles kan doen wat ik wil. Maar dagen dat ik de energie niet heb, of de moed niet heb, maar wel die onrust, dat vind ik wel moeilijk.
dinsdag 17 december 2024 om 10:58
Precies de dingen die er bij mij snel in schieten, het spelen. Terwijl het zoveel energie en motivatie kan geven als je lekker plezier kan maken en lachen.Elsy schreef: ↑17-12-2024 10:53Dat met een grote kleuter leven herken ik ook. Ik heb een 7 jarige met waarschijnlijk ook adhd en merk dat de tips die ik voor haar zoek ook bij mezelf helpen
Zou online coaching beter kunnen werken? Bij mij werkte het goed doordat er dan meer afstand zit. In persoon ga ik erg op mezelf letten of ik niet teveel aan m’n haar zit of zoiets.
Mijn coaching was ook online trouwens! Gewoon zelf gegoogled en een intake gedaan, ik dacht ik merk vanzelf wel of het iets is.
dinsdag 17 december 2024 om 11:13
Hmm, online coaching is natuurlijk ook nog een optie! Dat is wel een goeie.
Ik las laatst dat veel mensen die als kind een ‘oude ziel’ of iets in die richting genoemd werden, vaak als volwassene juist erg kinds kunnen zijn. Vast niet de enige die zich hierin kan vinden?
Ik hou over het algemeen ook echt van spelen
Lachen en ongeremd plezier maken kan echt een weldaad zijn.
Ik las laatst dat veel mensen die als kind een ‘oude ziel’ of iets in die richting genoemd werden, vaak als volwassene juist erg kinds kunnen zijn. Vast niet de enige die zich hierin kan vinden?
Ik hou over het algemeen ook echt van spelen
Lachen en ongeremd plezier maken kan echt een weldaad zijn.
donderdag 19 december 2024 om 09:52
Heeft iemand nog een liefdevol schopje over om uit te delen?
Ik zit weer vreselijk in de uitstelfuik. Ik had ingepland om vanmorgen naar de apotheek te gaan omdat ik late werkdienst heb vandaag. Dus op de heenweg kan ik mooi op tijd mijn medicijnen ophalen. De vorige keer stond ik er voor niks omdat de apotheken staakten, dus ik was al heel trots op mijn vooruitziende blik omdat er volgende week ook een staking is.
Als het dan echter zo ver is, ga ik twijfelen, denken, rekenen. Kan ik niet toch op een andere dag gaan? Nog een keer agenda checken. Zojuist van ieder stripje pillen staan tellen en uitgerekend dat ik het nog tot dag X kan uitstellen. Zo dom!
In de tijd die ik aan mijn uitstelplan heb besteed, had ik al lang die pillen op kunnen halen.
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik zonder kom te zitten. Op de een of andere manier blijft die apotheekplanning altijd een ding; alle handige reminders en meldingen ten spijt
Ik zit weer vreselijk in de uitstelfuik. Ik had ingepland om vanmorgen naar de apotheek te gaan omdat ik late werkdienst heb vandaag. Dus op de heenweg kan ik mooi op tijd mijn medicijnen ophalen. De vorige keer stond ik er voor niks omdat de apotheken staakten, dus ik was al heel trots op mijn vooruitziende blik omdat er volgende week ook een staking is.
Als het dan echter zo ver is, ga ik twijfelen, denken, rekenen. Kan ik niet toch op een andere dag gaan? Nog een keer agenda checken. Zojuist van ieder stripje pillen staan tellen en uitgerekend dat ik het nog tot dag X kan uitstellen. Zo dom!
In de tijd die ik aan mijn uitstelplan heb besteed, had ik al lang die pillen op kunnen halen.
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik zonder kom te zitten. Op de een of andere manier blijft die apotheekplanning altijd een ding; alle handige reminders en meldingen ten spijt
donderdag 19 december 2024 om 10:46
De staking volgende week gaat misschien niet door las ik net, dus..
Super herkenbaar trouwens hoor. Hoe vaak ik wel niet in die fuik ben beland. In een wanhopig moment dat ik daar ook weer helemaal in zat heb ik ook in een impuls die coach benaderd. Ik zag ineens zo helder dat ik mezelf daar niet uit kon krijgen. Want als je altijd maar jezelf blijft saboteren, terwijl je dat niet wil, dan heb je er misschien al wel alles aan gedaan wat binnen je eigen bereik ligt.
Sorry misschien onbevredigende reactie maar ik deel geen schopjes uit, ik denk dat het beter is om te aanvaarden wat je al vele jaren doet en te accepteren dat jij niet de macht hebt om dit te veranderen.
Super herkenbaar trouwens hoor. Hoe vaak ik wel niet in die fuik ben beland. In een wanhopig moment dat ik daar ook weer helemaal in zat heb ik ook in een impuls die coach benaderd. Ik zag ineens zo helder dat ik mezelf daar niet uit kon krijgen. Want als je altijd maar jezelf blijft saboteren, terwijl je dat niet wil, dan heb je er misschien al wel alles aan gedaan wat binnen je eigen bereik ligt.
Sorry misschien onbevredigende reactie maar ik deel geen schopjes uit, ik denk dat het beter is om te aanvaarden wat je al vele jaren doet en te accepteren dat jij niet de macht hebt om dit te veranderen.
donderdag 19 december 2024 om 11:39
Hoi, je bent nu aan het werk denk ik, en je hebt of wel nieuwe medicijnen of geen nieuwe medicijnen. Meer keuzes zijn er inderdaad niet.
Ik merk dat bij mij mijn gevoel meestal de overhand heeft. Ik weet dat ik ga balen als ik heb uitgestelt. Erg balen en dat maakt dat ik dan toch kies om het de eerste keer te doen en niet uit te stellen. Want het gevoel daarna is nog zwaarder haha
Ik merk dat bij mij mijn gevoel meestal de overhand heeft. Ik weet dat ik ga balen als ik heb uitgestelt. Erg balen en dat maakt dat ik dan toch kies om het de eerste keer te doen en niet uit te stellen. Want het gevoel daarna is nog zwaarder haha
donderdag 19 december 2024 om 12:04
Ik snap het wel hoor, helemaal na een lange werkdag kunnen dat soort “kleine” praktische dingen mentaal een grote stap zijn. Je bent na zo’n dag al moe en misschien overprikkeld. Ik doe dat soort praktische dingen ook liever op een rustige dag eigenlijk. Mijn man doet het ook wel eens voor mij. Hij weet dat hij me er echt blij mee maakt.TeddyB schreef: ↑19-12-2024 09:52Heeft iemand nog een liefdevol schopje over om uit te delen?
Ik zit weer vreselijk in de uitstelfuik. Ik had ingepland om vanmorgen naar de apotheek te gaan omdat ik late werkdienst heb vandaag. Dus op de heenweg kan ik mooi op tijd mijn medicijnen ophalen. De vorige keer stond ik er voor niks omdat de apotheken staakten, dus ik was al heel trots op mijn vooruitziende blik omdat er volgende week ook een staking is.
Als het dan echter zo ver is, ga ik twijfelen, denken, rekenen. Kan ik niet toch op een andere dag gaan? Nog een keer agenda checken. Zojuist van ieder stripje pillen staan tellen en uitgerekend dat ik het nog tot dag X kan uitstellen. Zo dom!
In de tijd die ik aan mijn uitstelplan heb besteed, had ik al lang die pillen op kunnen halen.
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik zonder kom te zitten. Op de een of andere manier blijft die apotheekplanning altijd een ding; alle handige reminders en meldingen ten spijt
donderdag 19 december 2024 om 12:58
Oef, dit is heel pijnlijk maar ook heel waar denk ik.bijtie schreef: ↑19-12-2024 10:46
Want als je altijd maar jezelf blijft saboteren, terwijl je dat niet wil, dan heb je er misschien al wel alles aan gedaan wat binnen je eigen bereik ligt.
[…] ik denk dat het beter is om te aanvaarden wat je al vele jaren doet en te accepteren dat jij niet de macht hebt om dit te veranderen.
Misschien dat dat zelfs wel de meeste wanhoop veroorzaakt; de vrees (of wetenschap eigenlijk) dat dit voor de rest van mijn leven een thema gaat zijn. Ik moet hier toch op een bepaalde manier vrede mee krijgen. Want volgende maand moet ik wéér medicatie ophalen, volgend jaar weer naar de tandarts en dan weer een apk regelen, belastingaangifte doen, enzovoorts. En het is altijd hetzelfde liedje.
Ik word soms zo moe van mezelf, en ik merk echt dat ik meer haal uit herkenning en af en toe kunnen spuien dan ik had verwacht. Ook Elsy en Verbinder ontzettend bedankt
donderdag 19 december 2024 om 12:59
Aan het werk inderdaad en geen medicijnen gehaald dusVerbinder schreef: ↑19-12-2024 11:39Hoi, je bent nu aan het werk denk ik, en je hebt of wel nieuwe medicijnen of geen nieuwe medicijnen. Meer keuzes zijn er inderdaad niet.
Ik merk dat bij mij mijn gevoel meestal de overhand heeft. Ik weet dat ik ga balen als ik heb uitgestelt. Erg balen en dat maakt dat ik dan toch kies om het de eerste keer te doen en niet uit te stellen. Want het gevoel daarna is nog zwaarder haha
donderdag 19 december 2024 om 14:10
Mag je geen 3 maanden in 1 keer halen? Dat elke maand halen vond ik ook een gedoe.TeddyB schreef: ↑19-12-2024 12:58Oef, dit is heel pijnlijk maar ook heel waar denk ik.
Misschien dat dat zelfs wel de meeste wanhoop veroorzaakt; de vrees (of wetenschap eigenlijk) dat dit voor de rest van mijn leven een thema gaat zijn. Ik moet hier toch op een bepaalde manier vrede mee krijgen. Want volgende maand moet ik wéér medicatie ophalen, volgend jaar weer naar de tandarts en dan weer een apk regelen, belastingaangifte doen, enzovoorts. En het is altijd hetzelfde liedje.
Ik word soms zo moe van mezelf, en ik merk echt dat ik meer haal uit herkenning en af en toe kunnen spuien dan ik had verwacht. Ook Elsy en Verbinder ontzettend bedankt
Ik moest deze maand kort aan de Ritalin, ben nu terug aan Elvanse en voor mij scheelt het echt veel. Voelt wat luchtiger allemaal.
donderdag 19 december 2024 om 15:11
Sommige medicatie krijg ik wel voor langer mee, maar o.a. de AD niet. Misschien omdat ik suïcidaal ben (geweest)? Geen idee eigenlijk! Maar dat elk middel een andere interval heeft maakt het juist niet makkelijker om overzicht te houden, haha.
Ik ga het volgende keer toch eens vragen of er opties zijn die het makkelijker kunnen maken.
donderdag 19 december 2024 om 17:38
Goede tip Mevrouwn, lief!
Ik wilde eerst allemaal mitsen en maren opwerpen (ik ben niet slecht ter been, ga elke dag ook gewoon naar mijn werk, het moet niet zo moeilijk zijn), maar ik kan op zijn minst mijn moeilijkheden hiermee eens bespreken. Wie weet wat er mogelijk is
donderdag 19 december 2024 om 21:09
Herkenbaar! Maar je mag de lat dus best wat lager leggen en het jezelf makkelijker maken bv door gebruik te maken van de bezorgservice. Weg dus met die mitsen en maren
Ik heb ook adhd en het heeft mij jaren gekost om te accepteren dat sommige dingen die voor anderen normaal zijn, het voor mij moeilijk maken en dat ik die dus makkelijk mag maken voor mezelf.
Ik heb ook adhd en het heeft mij jaren gekost om te accepteren dat sommige dingen die voor anderen normaal zijn, het voor mij moeilijk maken en dat ik die dus makkelijk mag maken voor mezelf.
donderdag 19 december 2024 om 21:55
mevrouwn schreef: ↑19-12-2024 21:09Herkenbaar! Maar je mag de lat dus best wat lager leggen en het jezelf makkelijker maken bv door gebruik te maken van de bezorgservice. Weg dus met die mitsen en maren
Ik heb ook adhd en het heeft mij jaren gekost om te accepteren dat sommige dingen die voor anderen normaal zijn, het voor mij moeilijk maken en dat ik die dus makkelijk mag maken voor mezelf.
Mooi stukje
donderdag 19 december 2024 om 21:56
Eigenlijk heb je gewoon gelijk, mooi gezegd!mevrouwn schreef: ↑19-12-2024 21:09Herkenbaar! Maar je mag de lat dus best wat lager leggen en het jezelf makkelijker maken bv door gebruik te maken van de bezorgservice. Weg dus met die mitsen en maren
Ik heb ook adhd en het heeft mij jaren gekost om te accepteren dat sommige dingen die voor anderen normaal zijn, het voor mij moeilijk maken en dat ik die dus makkelijk mag maken voor mezelf.
dinsdag 7 januari 2025 om 14:59
En ja hoor, she did it again…
Na drukke weken en een afzegging van haar kant, eindelijk weer een afspraak bij de huisartsenpraktijk. Ik heb me goed voorgenomen me niet beter voor te doen en schone schijn op te houden, en het is bijna grappig hoeveel moeite het kost om telkens mezelf hierin te corrigeren; steeds voelde ik de gebruikelijke vriendelijke big smile opkomen.
In woorden lukte het wel iets beter dan normaal om eerlijk(er) te zijn over mijn gevoel, maar alsnog met een frustrerend gevoel weggegaan (en de gezellige luchtige hihi haha
)
Ik durf dit niet met mijn naasten te bespreken omdat ik me schaam over mijn onkunde hierin. Maar ik weet oprecht niet hoe ik ‘meer hulp’ aan moet pakken. Het lukt me letterlijk niet. Is de PO hiervoor de kortste weg? Moet ik de huisarts bellen? En wanneer dan, want die is maar beperkte tijden aanwezig. En wat zeg ik dan?
Moet ik zelf een praktijk online zoeken? Maar hoe gaat dat dan qua verzekering?
Ik loop helemaal vast, terwijl ik weet dat het allemaal niet zo moeilijk moet zijn.
De conclusie van de POH was dat ik de sertraline nóg verder op kan hogen als ik het nu nog niet goed genoeg vind. Daar moet ik nu over nadenken en over 3 weken heb ik weer een afspraak met haar over of ik dat wil. Waarbij ze zei: Als je denkt “Ik red me wel zo met deze dosis” dan hoeft het niet. (M.a.w.: als je niet naar 200mg wil gaan dan accepteer je dus dat dit is wat het is. Ook prima.)
Sorry voor het boekwerk weer, maar het zit allemaal even heel hoog en ik overzie het niet zo goed nu.
Ik ben geneigd over 3 weken maar mee te gaan in het verhaal van ophogen en te zien wat het doet. Maar ik weet niet of dat is omdat ik daar echt achter sta, of omdat ik te passief en overweldigd ben om zelf een alternatief te bedenken.
Na drukke weken en een afzegging van haar kant, eindelijk weer een afspraak bij de huisartsenpraktijk. Ik heb me goed voorgenomen me niet beter voor te doen en schone schijn op te houden, en het is bijna grappig hoeveel moeite het kost om telkens mezelf hierin te corrigeren; steeds voelde ik de gebruikelijke vriendelijke big smile opkomen.
In woorden lukte het wel iets beter dan normaal om eerlijk(er) te zijn over mijn gevoel, maar alsnog met een frustrerend gevoel weggegaan (en de gezellige luchtige hihi haha
)Ik durf dit niet met mijn naasten te bespreken omdat ik me schaam over mijn onkunde hierin. Maar ik weet oprecht niet hoe ik ‘meer hulp’ aan moet pakken. Het lukt me letterlijk niet. Is de PO hiervoor de kortste weg? Moet ik de huisarts bellen? En wanneer dan, want die is maar beperkte tijden aanwezig. En wat zeg ik dan?
Moet ik zelf een praktijk online zoeken? Maar hoe gaat dat dan qua verzekering?
Ik loop helemaal vast, terwijl ik weet dat het allemaal niet zo moeilijk moet zijn.
De conclusie van de POH was dat ik de sertraline nóg verder op kan hogen als ik het nu nog niet goed genoeg vind. Daar moet ik nu over nadenken en over 3 weken heb ik weer een afspraak met haar over of ik dat wil. Waarbij ze zei: Als je denkt “Ik red me wel zo met deze dosis” dan hoeft het niet. (M.a.w.: als je niet naar 200mg wil gaan dan accepteer je dus dat dit is wat het is. Ook prima.)
Sorry voor het boekwerk weer, maar het zit allemaal even heel hoog en ik overzie het niet zo goed nu.
Ik ben geneigd over 3 weken maar mee te gaan in het verhaal van ophogen en te zien wat het doet. Maar ik weet niet of dat is omdat ik daar echt achter sta, of omdat ik te passief en overweldigd ben om zelf een alternatief te bedenken.
dinsdag 7 januari 2025 om 16:36
Niet per se gerelateerd aan wat je zegt, maar ik was in december in Nederland en het weer had echt veel effect. Ik las dat er dit jaar maar 28 uur zonlicht in december is geweest terwijl dat gemiddeld 56 uur is. Op ons had het veel effect maar ik had het idee dat meer mensen er last van hadden.TeddyB schreef: ↑07-01-2025 14:59En ja hoor, she did it again…
Na drukke weken en een afzegging van haar kant, eindelijk weer een afspraak bij de huisartsenpraktijk. Ik heb me goed voorgenomen me niet beter voor te doen en schone schijn op te houden, en het is bijna grappig hoeveel moeite het kost om telkens mezelf hierin te corrigeren; steeds voelde ik de gebruikelijke vriendelijke big smile opkomen.
In woorden lukte het wel iets beter dan normaal om eerlijk(er) te zijn over mijn gevoel, maar alsnog met een frustrerend gevoel weggegaan (en de gezellige luchtige hihi haha
Ik durf dit niet met mijn naasten te bespreken omdat ik me schaam over mijn onkunde hierin. Maar ik weet oprecht niet hoe ik ‘meer hulp’ aan moet pakken. Het lukt me letterlijk niet. Is de PO hiervoor de kortste weg? Moet ik de huisarts bellen? En wanneer dan, want die is maar beperkte tijden aanwezig. En wat zeg ik dan?
Moet ik zelf een praktijk online zoeken? Maar hoe gaat dat dan qua verzekering?
Ik loop helemaal vast, terwijl ik weet dat het allemaal niet zo moeilijk moet zijn.
De conclusie van de POH was dat ik de sertraline nóg verder op kan hogen als ik het nu nog niet goed genoeg vind. Daar moet ik nu over nadenken en over 3 weken heb ik weer een afspraak met haar over of ik dat wil. Waarbij ze zei: Als je denkt “Ik red me wel zo met deze dosis” dan hoeft het niet. (M.a.w.: als je niet naar 200mg wil gaan dan accepteer je dus dat dit is wat het is. Ook prima.)
Sorry voor het boekwerk weer, maar het zit allemaal even heel hoog en ik overzie het niet zo goed nu.
Ik ben geneigd over 3 weken maar mee te gaan in het verhaal van ophogen en te zien wat het doet. Maar ik weet niet of dat is omdat ik daar echt achter sta, of omdat ik te passief en overweldigd ben om zelf een alternatief te bedenken.
dinsdag 7 januari 2025 om 19:29
Ik snap je vraag heel goed en ik vraag mezelf daarom ook vaak af of ik het dan wel graag genoeg wil.
Van tevoren neem ik me dus voor om mijn verbale en non-verbale communicatie passend bij hoe me voel te houden, maar zodra er een echt persoon tegenover me zit, schiet ik gewoon in de ‘openbare’ modus en lukt dat maar matig. En echt niet dat ik alleen maar zit te grappen en grollen hoor, voor mijn doen ben ik ook echt wel open.
Maar juist dat besef dat hoe ik me voel en hoe ik me presenteer zo scheef is, maakt het bijna onmogelijk om dat gat (even) te dichten/overbruggen als dat moet/kan.
Echt bespreken met partner doe ik niet heel vaak; hij weet van mijn issues en soms vraag ik om een knuffel of moet ik huilen. Er valt soms ook niet zoveel te zeggen verder en ik wil er ook niet te vaak in zwelgen juist omdat het langdurige (misschien wel permanente) gevoelens zijn.
Elsy, merk jij daar verschil in? Ik ben zelf dol op het najaar en de winter, ik gedij goed in lekker vroeg donker. Hoewel voor ieder mens daglicht en vitamine D gezond is natuurlijk, dus ik sluit dat effect zeker niet uit.
woensdag 8 januari 2025 om 12:37
Verbinder schreef: ↑06-12-2024 01:13Wat je misschien ook eens zou kunnen proberen is naar een hypnotherapeut gaan. Om uit te vinden of er iets ligt aan de basis van je depressie gevoel in het leven.
Een hypnotherapeut kan je in een lichte ontspanning/trance brengen waardoor je wat beter toegang krijgt tot onderbewsute lagen in jezelf. Waar je normaal gesproken niet echt bijkunt, met de drukte van de dag enzo.
Hoi Teddy, ik haal dit stukje weer even aan.
Als ik in jouw situatie zat zou ik naar een hypnotherapeut gaan. Ik denk dat je onbewuste overtuigingen in je hebt die je beinvloeden en die je veel tegenwerking geven. Daar kan je normaal gesproken, met je dagbewustzijn, niet echt bij omdat het meer onder de oppervlakte zit.
Een hypnotherapeut kan hier samen met je naar kijken en je meer in contact brengen met wat onbewust speelt.
Je kunt iemand in je eigen omgeving zoeken online en lees ook even de reviews van anderen mensen als die er staan.
Je kunt gewoon zelf contact opnemen om een afspraak te maken. Soms is dit via een online formulier, soms via bellen.
Een vrijgevestigde therapeut moet je zelf betalen maar vaak kan met een paar sessies veel bereikt worden.
Je zou ook een haptonoom kunnen proberen.
Misschien helpt het om over het specialisme wat te lezen en te kijken hoe je er tegenover staat.
woensdag 8 januari 2025 om 13:35
Ik zou ook mikken op onverzekerde zorg of coaching, kost je een paar keer +-90 euro maar je kan in een paar sessies al veel bereiken.
Ik zou daar wel een keer geen winterjas of andere zaken voor over hebben hoor, zulke sessies hebben mij altijd zo veel gebracht (ik heb wel ook schematherapie gehad in het verleden).
Dat lachen en 'openbare' gezicht zou je samen met een haptotherapeut goed mee aan de slag kunnen, want je doet jezelf geweld aan daarmee en je saboteert jezelf. Je mag er zijn hoor, je gevoelens mogen er zijn.
Ik zou daar wel een keer geen winterjas of andere zaken voor over hebben hoor, zulke sessies hebben mij altijd zo veel gebracht (ik heb wel ook schematherapie gehad in het verleden).
Dat lachen en 'openbare' gezicht zou je samen met een haptotherapeut goed mee aan de slag kunnen, want je doet jezelf geweld aan daarmee en je saboteert jezelf. Je mag er zijn hoor, je gevoelens mogen er zijn.
woensdag 8 januari 2025 om 16:51
Ik ga vanavond nog eens goed lezen over haptotherapie en haptonomie en over het verschil daartussen. Er is veel aanbod als ik zo even snel kijk, dus dat moet goed komen. Fijn ook om te lezen dat slechts een paar sessies al wat verschil kunnen maken, dan is het financieel ook wel te behappen inderdaad.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
