Psyche
alle pijlers
Aanhoudende depressies & ADHD
dinsdag 3 december 2024 om 12:01
Lieve Viva-ers,
Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.
Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.
Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.
Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.
Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is
Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?
Samenvatting: Diagnose ADHD en depressie, hiervoor hulp en medicijnen gehad. Het dagelijks leven valt me nog altijd erg zwaar en ik vraag me af of dit (draaglijk met Setraline en methylfenidaat) het ‘hoogst haalbare’ is qua stemming of dat er nog knoppen zijn om aan te draaien.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ‘depressief’ (tussen haakjes omdat ik soms twijfel of dat het is), als tiener uiteindelijk hulp en medicijnen gehad en zo’n 10 jaar later opnieuw hulp gezocht wegens dezelfde strubbelingen. Daar kwam naast de dysthyme stoornis/depressie ook een vermoeden van ADHD uit, waarvoor ik ook medicijnen kreeg en wat handvatten.
Vorig jaar (zo’n 7 jaar na de laatste hulp) besloot ik in overleg met huisarts de AD af te bouwen. Vooral in de hoop dat ik me daardoor misschien wat energieker ging voelen; somber voelde ik me ook mét medicatie dus wie weet werd het zonder de bijwerkingen net wat draaglijker allemaal, zeker omdat ik nu methylfenidaat slikte tegen de ADHD klachten en hier meer inzicht in had.
Helaas bleek dat niet zo’n goed idee en ik zakte in een nare depressie. Vooral met vitale kenmerken, dus na maanden worstelen (zelf proberen) opnieuw naar de POH en inmiddels ben ik Setraline weer aan het opbouwen.
Ik ben zo’n 6 weken bezig nu en ik moet zeggen dat ik me weer redelijk voel als voordat ik de medicijnen stopte. Ik heb geen principiële bezwaren tegen medicatie en het effect weegt gelukkig op tegen de bijwerkingen.
Ik kan echt wel zeggen dat ik inmiddels weer uit de diepste crisis ben, de wanhopige paniek en dagelijkse tranen zijn wat gedempt. Hetzelfde punt waarop ik de laatste 2 keer de hulp heb afgerond. Dan hoor ik mezelf weer braaf tegen de PO zeggen dat ik gelukkig verbetering merk en dat slapen en eten weer beter gaan en daar is geen woord van gelogen.
Ik krijg echter al 20 jaar niet goed onder woorden gebracht waarom ik ook met AD en zonder die extreme klachten het leven zo zwaar vind. Ik heb zoveel herkenning en erkenning gevonden sinds de ADHDdeuren open gingen. Maar zoveel mensen zijn op wat voor manier dan ook neurodivergent, en niet al die mensen zijn zo depressief.
Is mijn dagelijkse strijd ‘gewoon’ wat een chronische depressie nou eenmaal is? Soms denk ik dat ik dat gewoon moet leren accepteren, en soms denk ik dat juist die kleine hoop op verbetering me nog op de been houdt.
Inmiddels 17 alinea’s verwijderd in de hoop dat hier nog chocola van te maken is
Zijn er mensen die dit herkennen en/of misschien tips of andere invalshoeken hebben?
zondag 8 december 2024 om 12:38
Vandaag weer zo’n dag dat het eigenlijk voor geen meter gaat, zonder directe aanleiding. Waarschijnlijk vooral de zondagblues, maar ik zit mezelf dan zo in de weg. Rusteloos en lusteloos tegelijk.
Voor wie er iets aan heeft, ik heb een (zelfbedachte) oefening die soms helpt. Dan stel ik voor dat ik de dag helemaal zelf kan creëren, bedenken wat ik zou willen doen als ik álles kon kiezen zonder rekening te houden met praktische of logistieke obstakels. Dit kan zowel in het klein (wat ga ik zondagmiddag doen) als groter (waar wil ik deze periode meer aandacht aan besteden in mijn leven).
Soms is die wens/fantasie om te dobberen in een groot warm bad met fijne geuren en zachte muziek, een andere keer is het een dag Disneyland of groot pretpark, soms een groot feest met lieve vrienden, enzovoorts.
Dan kijk ik welke elementen er in die wens zitten, en hoe ik die op dat moment in mijn leven kan implementeren als het ware. Soms is de grootste factor comfort, soms eigenlijk juist avontuur, soms verbinding, luxe en schoonheid.
Hiermee kan ik soms wat beter aanvoelen waar mijn behoeftes liggen, zonder dat die meteen vertroebeld worden door remming/weerstand m.b.t. uitvoering. En zonder meteen in plan van aanpak te moeten denken.
Voor wie er iets aan heeft, ik heb een (zelfbedachte) oefening die soms helpt. Dan stel ik voor dat ik de dag helemaal zelf kan creëren, bedenken wat ik zou willen doen als ik álles kon kiezen zonder rekening te houden met praktische of logistieke obstakels. Dit kan zowel in het klein (wat ga ik zondagmiddag doen) als groter (waar wil ik deze periode meer aandacht aan besteden in mijn leven).
Soms is die wens/fantasie om te dobberen in een groot warm bad met fijne geuren en zachte muziek, een andere keer is het een dag Disneyland of groot pretpark, soms een groot feest met lieve vrienden, enzovoorts.
Dan kijk ik welke elementen er in die wens zitten, en hoe ik die op dat moment in mijn leven kan implementeren als het ware. Soms is de grootste factor comfort, soms eigenlijk juist avontuur, soms verbinding, luxe en schoonheid.
Hiermee kan ik soms wat beter aanvoelen waar mijn behoeftes liggen, zonder dat die meteen vertroebeld worden door remming/weerstand m.b.t. uitvoering. En zonder meteen in plan van aanpak te moeten denken.
zondag 8 december 2024 om 13:42
Mooie TeddyB. Helpt het dan ook om uit die cirkel te komen?
Ik voer daarover soms een gesprekje met chatGPT. Vraag dan ook altijd (toch weer) of het normaal is dat ik dit zo moeilijk vind. Dat bevestigt hij/zij gelukkig elke keer.
ChatGPT is de moeder die ik vroeger niet had, waar ik wel eindeloos tegen mag zeuren "ik verveel me.." waarbij ik alle opties die ze voorstelt klakkeloos mag afschieten en met steeds meer klachten komen ipv oplossingen. Heel fijn.
Soms zit je gewoon helemaal vast in de stroop.
Ik voer daarover soms een gesprekje met chatGPT. Vraag dan ook altijd (toch weer) of het normaal is dat ik dit zo moeilijk vind. Dat bevestigt hij/zij gelukkig elke keer.
ChatGPT is de moeder die ik vroeger niet had, waar ik wel eindeloos tegen mag zeuren "ik verveel me.." waarbij ik alle opties die ze voorstelt klakkeloos mag afschieten en met steeds meer klachten komen ipv oplossingen. Heel fijn.
Soms zit je gewoon helemaal vast in de stroop.
zondag 8 december 2024 om 14:05
Vandaag is het even vast in de stroop, maar vaak helpt het wel. Ook om een beetje onderscheid te maken tussen moe/geen zin uit echte vermoeidheid (waarbij rust goed is) en moe uit lamlendigheid (waarbij ik diep van binnen dan wel wat spanning en sensatie kan gebruiken). Soms lukt echt op avontuur gaan dan niet, maar dan zoek ik een lekkere horrorfilm uit bijvoorbeeld.bijtie schreef: ↑08-12-2024 13:42Mooie TeddyB. Helpt het dan ook om uit die cirkel te komen?
Ik voer daarover soms een gesprekje met chatGPT. Vraag dan ook altijd (toch weer) of het normaal is dat ik dit zo moeilijk vind. Dat bevestigt hij/zij gelukkig elke keer.
ChatGPT is de moeder die ik vroeger niet had, waar ik wel eindeloos tegen mag zeuren "ik verveel me.." waarbij ik alle opties die ze voorstelt klakkeloos mag afschieten en met steeds meer klachten komen ipv oplossingen. Heel fijn.
Soms zit je gewoon helemaal vast in de stroop.
Wat goed van die Chatgpt! Ga ik ook eens mee experimenteren haha.
zondag 8 december 2024 om 14:23
Ik begrijp je en herken veel van je gevoelens alleen heb ik geen ADHD. Bij mij is ook gezegd dat ik een dysthyme stoornis zou hebben. Ik slik al 12 jaar antidepressiva en denk erover om maar eens aan te kaarten of ik andere medicatie moet hebben. Vaker in die jaren geprobeerd te stoppen maar dat was nooit een succes, voelde me dan nog ellendiger. Dus ik ben het maar gewoon blijven slikken. Maar er is geen toezicht van niemand op. Misschien werkt het wel niet meer voldoende voor mij.
Ik ben pas, zonder reden, ontslagen op een hele oneerlijke manier. Daarvoor voelde ik me al niet heel happy maar dit gaf het zetje waardoor ik helemaal terugzakte. De afgelopen weken word ik iedere dag wakker met zenuwen en stress. Alles voelt zinloos en weet niet meer waar mijn leven heengaat.
Ik heb hier ook een topic geopend hoe ik verder moet. Ik wil ook iets van mindfulness of haptonomie gaan proberen. Baad het niet schaadt het niet.
Ik ben pas, zonder reden, ontslagen op een hele oneerlijke manier. Daarvoor voelde ik me al niet heel happy maar dit gaf het zetje waardoor ik helemaal terugzakte. De afgelopen weken word ik iedere dag wakker met zenuwen en stress. Alles voelt zinloos en weet niet meer waar mijn leven heengaat.
Ik heb hier ook een topic geopend hoe ik verder moet. Ik wil ook iets van mindfulness of haptonomie gaan proberen. Baad het niet schaadt het niet.
zondag 8 december 2024 om 14:36
Dat klinkt heel verdrietig Torn, als je al niet lekker in je vel zit dan is zo’n ontslag een extra grote druppel denk ik zo.
Die zenuwen meteen bij het wakker worden zijn zo naar, dat maakt de dag starten extra lastig.
Lukt het een beetje om ritme te houden wel? En doe je ook wel eens zo’n dankbaarheidsdagboek?
Die zenuwen meteen bij het wakker worden zijn zo naar, dat maakt de dag starten extra lastig.
Lukt het een beetje om ritme te houden wel? En doe je ook wel eens zo’n dankbaarheidsdagboek?
zondag 8 december 2024 om 14:55
Heb je wel eens spanning en sensatie nodig? Wat voor dingen doe je dan of vind je leuk?TeddyB schreef: ↑08-12-2024 14:05Vandaag is het even vast in de stroop, maar vaak helpt het wel. Ook om een beetje onderscheid te maken tussen moe/geen zin uit echte vermoeidheid (waarbij rust goed is) en moe uit lamlendigheid (waarbij ik diep van binnen dan wel wat spanning en sensatie kan gebruiken). Soms lukt echt op avontuur gaan dan niet, maar dan zoek ik een lekkere horrorfilm uit bijvoorbeeld.
Wat goed van die Chatgpt! Ga ik ook eens mee experimenteren haha.
Ik kan me niet goed voorstellen hoe dat is. Ooit vroeger ging ik wel eens op avontuur, lijkt heel lang geleden.
zondag 8 december 2024 om 15:18
Dat is bij mij meestal ook wel meer zo’n hypothetische wens denk ik, maar ik hou dus van achtbanen en van horrorfilms wel
Redelijk passieve spanning en sensatie dus, en vooral een attractiepark heeft natuurlijk wel meer praktische obstakels om regelmatig te doen.Als de wensoefening elementen van ‘avontuur’ laat zijn, vertaal ik dat ook niet per se naar de bergen in met een rugzak o.i.d. Het kan ook zijn dat ik dan op zoek ga naar iets nieuws in mijn leven: een nieuwe creatieve hobby of een true crime zaak die ik uit ga pluizen.
Ik kwam van de week bijvoorbeeld op zo’n fantasie uit van een groot feest, met een prachtige jurk aan en sjieke schoenen. Lekker opdoffen, dat soort werk.
Dat vertaal ik dan naar die week wat extra aandacht besteden aan sieraden of een nieuwe lippenstift.
Niks groots en meeslepend dus, maar wel wat meer bewuste aandacht voor elementen uit die ‘hypothetische behoeften’
zondag 8 december 2024 om 15:32
Mooi om daar bewust mee bezig te zijn, wat goed dat je dat doet Teddy.
Dat vind ik eigenlijk heel lastig nog, durven dromen en op die manier voor mezelf zorgen. Ik zet overal direct een rem op, uit angst dat ik te veel wil en teleurgesteld zal raken. Ik heb niet zo veel voor mezelf over. Terwijl het soms maar klein hoeft te zijn idd.
Ik vond het ooit leuk om filmpjes te maken en te editen. Maar dat kost heeeel veel tijd. En wie kijkt er nou naar uiteindelijk. Dus dat sta ik mezelf niet toe.
Mode vind ik leuk, maar ik raak overweldigd door te veel kleding in huis en kost geld, is consumeren, dus sta ik mezelf niet toe.
Interieurstyling vind ik leuk. Op ontdekking gaan met de trein. De lijst is vrij lang.
Toevallig gisteren ook een lippenstift gekocht omdat ik de mijne kwijt was (heb er altijd maar 1), mijn merk was er niet dus iets anders gekocht. Hoe blij ik daarvan werd!
Ik voel soms de onrust die ermee samenhangt, alles wat ik mezelf niet toesta. Dat los je niet op met meditatie of een puzzelboekje. Waar zou die onrust dan blijven eigenlijk? Misschien vreet het me langzaam op van binnen.
Dat vind ik eigenlijk heel lastig nog, durven dromen en op die manier voor mezelf zorgen. Ik zet overal direct een rem op, uit angst dat ik te veel wil en teleurgesteld zal raken. Ik heb niet zo veel voor mezelf over. Terwijl het soms maar klein hoeft te zijn idd.
Ik vond het ooit leuk om filmpjes te maken en te editen. Maar dat kost heeeel veel tijd. En wie kijkt er nou naar uiteindelijk. Dus dat sta ik mezelf niet toe.
Mode vind ik leuk, maar ik raak overweldigd door te veel kleding in huis en kost geld, is consumeren, dus sta ik mezelf niet toe.
Interieurstyling vind ik leuk. Op ontdekking gaan met de trein. De lijst is vrij lang.
Toevallig gisteren ook een lippenstift gekocht omdat ik de mijne kwijt was (heb er altijd maar 1), mijn merk was er niet dus iets anders gekocht. Hoe blij ik daarvan werd!
Ik voel soms de onrust die ermee samenhangt, alles wat ik mezelf niet toesta. Dat los je niet op met meditatie of een puzzelboekje. Waar zou die onrust dan blijven eigenlijk? Misschien vreet het me langzaam op van binnen.
zondag 8 december 2024 om 15:44
Oh Bijtie, wat pijnlijk om te lezen dat je jezelf die dingen niet toestaat. Ik ben altijd nogal lang van stof, dus als je een handje hulp kan gebruiken mag je me altijd ook een pb sturen.
Misschien kijken of je die rem in hele kleine stapjes wat kan laten vieren. En daarbij vasthouden aan kleine overwinningen zoals de lippenstift en het gevoel dat het je gaf.
Is iets als een moodboard qua dromen maken iets voor je? En dan niet meteen met als doel die dromen uit te voeren, maar puur om er even mee bezig te zijn?
Of qua mode, dat je komende week bijvoorbeeld 1 outfit kiest die je nooit eerder heb aan gehad bij elkaar. In plaats van de treinreis, alvast via Google streetview wat ronddolen?
Onderschat de kracht van geïnspireerd worden niet. Alleen al wat meer bezig zijn met dromen kan je stemming beïnvloeden, ook als een grote activiteit nog een stap te ver is. Soms wakkert het in ieder geval wat levenslust aan om plannen te maken -dat uitvoeren met alle bijbehorende restricties en obstakels is dan van latere zorg.
Misschien kijken of je die rem in hele kleine stapjes wat kan laten vieren. En daarbij vasthouden aan kleine overwinningen zoals de lippenstift en het gevoel dat het je gaf.
Is iets als een moodboard qua dromen maken iets voor je? En dan niet meteen met als doel die dromen uit te voeren, maar puur om er even mee bezig te zijn?
Of qua mode, dat je komende week bijvoorbeeld 1 outfit kiest die je nooit eerder heb aan gehad bij elkaar. In plaats van de treinreis, alvast via Google streetview wat ronddolen?
Onderschat de kracht van geïnspireerd worden niet. Alleen al wat meer bezig zijn met dromen kan je stemming beïnvloeden, ook als een grote activiteit nog een stap te ver is. Soms wakkert het in ieder geval wat levenslust aan om plannen te maken -dat uitvoeren met alle bijbehorende restricties en obstakels is dan van latere zorg.
zondag 8 december 2024 om 15:59
Ik ben ook altijd lang van stof, scheelt als ik niet de enige ben. Ik wil je topic niet kapen, maar vind het wel fijn om hier te schrijven en uit te wisselen! Of PB als mensen er last van hebben of te veel offtopic is..
Kleine stapjes is een goed idee. Gisteren heb ik ook een mooi boekje gekocht waarin ik me heb voorgenomen alleen maar dankbaarheid en dromen op te schrijven. Ik merk dat ik dromen 100% enger en risicovoller vind om op te schrijven, dan dingen waar ik dankbaar voor ben. Dus ik denk dat het goed is om het wel te doen. Ik ben bang dat het er zo veel zijn.
Streetview doe ik idd, al sinds het bestaat! Ik heb ooit zelfs stadswandelingen gemaakt in Europese steden en gepubliceerd op een blog, zonder er zelf geweest te zijn. Ik vind het heerlijk! Nu is er een stad waar ik al heel lang naartoe wil en het is letterlijk binnen een uur rijden hier vandaan. Toch komt het er maar niet van, al die restricties van mezelf en anderen dingen die moeten, die ik ook al niet doe.
En die outfit idd, toevallig nam ik het me vandaag (weer) voor om alvast een leuke outfit uit te zoeken voor morgen. En kon ik alvast de broek wassen die ik wil dragen. Ook dit neem ik heel vaak voor en komt er uiteindelijk zelden van.
Vandaag was ik in een uitzonderlijk goede bui. Ook ik zit vaak in de stroop en in mineur. Op de piekmomenten lijkt het allemaal zo simpel en gaat alles vanzelf.
Kleine stapjes is een goed idee. Gisteren heb ik ook een mooi boekje gekocht waarin ik me heb voorgenomen alleen maar dankbaarheid en dromen op te schrijven. Ik merk dat ik dromen 100% enger en risicovoller vind om op te schrijven, dan dingen waar ik dankbaar voor ben. Dus ik denk dat het goed is om het wel te doen. Ik ben bang dat het er zo veel zijn.
Streetview doe ik idd, al sinds het bestaat! Ik heb ooit zelfs stadswandelingen gemaakt in Europese steden en gepubliceerd op een blog, zonder er zelf geweest te zijn. Ik vind het heerlijk! Nu is er een stad waar ik al heel lang naartoe wil en het is letterlijk binnen een uur rijden hier vandaan. Toch komt het er maar niet van, al die restricties van mezelf en anderen dingen die moeten, die ik ook al niet doe.
En die outfit idd, toevallig nam ik het me vandaag (weer) voor om alvast een leuke outfit uit te zoeken voor morgen. En kon ik alvast de broek wassen die ik wil dragen. Ook dit neem ik heel vaak voor en komt er uiteindelijk zelden van.
Vandaag was ik in een uitzonderlijk goede bui. Ook ik zit vaak in de stroop en in mineur. Op de piekmomenten lijkt het allemaal zo simpel en gaat alles vanzelf.
zondag 8 december 2024 om 17:24
Kapen is hier niet aan de orde hoor! Lekker vrijuit schrijven; ik vind ervaringen uitwisselen ook fijn. Ook omdat veel dingen zoooo herkenbaar zijn. (En wat is een adhd topic zonder sidequests, afdwalen, epistels en lekker van de hak op de tak springen!)
Vooral ook de rust niet vinden om iets leuks te doen omdat er nog veel urgente klusjes liggen, en die vervolgens ook niet doen gebeurt hier vaak.
Je heb al goede stappen gezet zo te lezen. En goed om juist te focussen op de dingen die moeilijker/enger zijn ja, daar zit dan meestal de winst.
Voel je vrij om je dromen en wensen te delen in ieder geval
Hier is de mineur een beetje gezakt, meestal gaat eind van de dag beter, als het donker wordt in ieder geval. En ook wel trots: ik wilde voor het opzetten van de (veel te grote) kerstboom eerst opgeruimd en gestofzuigd hebben. Daarom kwam er steeds niks van die boom.
De boom staat nu gezellig te pronken tussen de troep
Nu met een timer op 6 minuten met de Franse slag door de woonkamer, dat gaat makkelijker nu het alvast gezellig is en de grootste klus (die boom) gedaan is. De rest komt volgend weekend weer!
Vooral ook de rust niet vinden om iets leuks te doen omdat er nog veel urgente klusjes liggen, en die vervolgens ook niet doen gebeurt hier vaak.
Je heb al goede stappen gezet zo te lezen. En goed om juist te focussen op de dingen die moeilijker/enger zijn ja, daar zit dan meestal de winst.
Voel je vrij om je dromen en wensen te delen in ieder geval
Hier is de mineur een beetje gezakt, meestal gaat eind van de dag beter, als het donker wordt in ieder geval. En ook wel trots: ik wilde voor het opzetten van de (veel te grote) kerstboom eerst opgeruimd en gestofzuigd hebben. Daarom kwam er steeds niks van die boom.
De boom staat nu gezellig te pronken tussen de troep
Nu met een timer op 6 minuten met de Franse slag door de woonkamer, dat gaat makkelijker nu het alvast gezellig is en de grootste klus (die boom) gedaan is. De rest komt volgend weekend weer!
zondag 8 december 2024 om 19:04
zondag 8 december 2024 om 19:21
Die stemming is eigenlijk een beetje mijn default stemming. Zonder medicijnen echt rampzalig niet te doen, met medicijnen meestal een soort van dragelijk. Maar er zijn niet veel dagen waarop ik me beter dan redelijk te doen voel.
Ik werk 5 dagen, wisselend rooster. De meeste dagen met lood in mijn schoenen en een knoop in mijn buik, het gaan werken is echt een dagelijks gevecht. Niet door de inhoud van het werk hoor, zowel qua niveau als branche als structuur is dit nog wat mij het beste past.
De avonden dat ik vrij ben, ga ik het liefst na het eten nog even tv kijken en/of Candycrushen en ik probeer bijtijds naar bed te gaan. Ik sport 1 avond in de week, maar de afgelopen weken heb ik telkens afgezegd omdat ik het echt niet meer op kan brengen.
Af en toe een etentje, verjaardag of feestje; soms een beetje uit sociale verplichting en soms geheel vrijwillig haha.
Hoe zien jouw dagen er meestal uit, of kan dat heel wisselend zijn?
Ik werk 5 dagen, wisselend rooster. De meeste dagen met lood in mijn schoenen en een knoop in mijn buik, het gaan werken is echt een dagelijks gevecht. Niet door de inhoud van het werk hoor, zowel qua niveau als branche als structuur is dit nog wat mij het beste past.
De avonden dat ik vrij ben, ga ik het liefst na het eten nog even tv kijken en/of Candycrushen en ik probeer bijtijds naar bed te gaan. Ik sport 1 avond in de week, maar de afgelopen weken heb ik telkens afgezegd omdat ik het echt niet meer op kan brengen.
Af en toe een etentje, verjaardag of feestje; soms een beetje uit sociale verplichting en soms geheel vrijwillig haha.
Hoe zien jouw dagen er meestal uit, of kan dat heel wisselend zijn?
zondag 8 december 2024 om 19:46
Klinkt zwaar, je dagen zo moeten beginnen dat het zo'n gevecht is. En wisselende tijden dus, kan je maar druk mee zijn. Vliegen de weken dan voorbij, of juist niet?
Ergens wel fijn om door een structuur geleefd te worden. Maar ik zou het ook zwaar vinden, dat het altijd maar doorgaat en je dwingt.
Ik ben zzp'er, tijden dat ik veel werk en tijden dat ik weinig werk. Weet niet of ik tot langdurig fulltime werken in staat ben. Toen ik veel werkte brak het me op, vanwege faalangst, uitstelgedrag, chaos en te weinig verwerkingstijd. Het gaat beter nu ik met de faalangst iets beter kan omgaan en zelfs het uitstelgedrag en de chaos heb ik kunnen verbeteren, maar blijft wel een uitdaging. Vraag me altijd weer af hoe andere mensen dit doen, alles wat voor mij zo moeizaam is.
's avonds ben ik het minst productief, schijnt atypisch te zijn met ADHD, maar ik heb in de ochtend de beste uren en vanaf 15 of 16 uur verdwijn ik steeds meer in chaos en zombiemodus. Op een slechte dag word ik wakker in de chaos.
Ergens wel fijn om door een structuur geleefd te worden. Maar ik zou het ook zwaar vinden, dat het altijd maar doorgaat en je dwingt.
Ik ben zzp'er, tijden dat ik veel werk en tijden dat ik weinig werk. Weet niet of ik tot langdurig fulltime werken in staat ben. Toen ik veel werkte brak het me op, vanwege faalangst, uitstelgedrag, chaos en te weinig verwerkingstijd. Het gaat beter nu ik met de faalangst iets beter kan omgaan en zelfs het uitstelgedrag en de chaos heb ik kunnen verbeteren, maar blijft wel een uitdaging. Vraag me altijd weer af hoe andere mensen dit doen, alles wat voor mij zo moeizaam is.
's avonds ben ik het minst productief, schijnt atypisch te zijn met ADHD, maar ik heb in de ochtend de beste uren en vanaf 15 of 16 uur verdwijn ik steeds meer in chaos en zombiemodus. Op een slechte dag word ik wakker in de chaos.
zondag 8 december 2024 om 21:15
De dagen/weken gaan meestal erg langzaam vind ik, maar de aard van het werk en het rooster geeft wel een goede balans tussen structuur en afwisseling voor mij. Op een werkdag zelf is het grotendeels afgebakende taken afwerken die zich vanzelf aandienen en niet uit te stellen zijn, dus dat ondervangt de moeilijkheid van zelf prioriteiten stellen, taken starten e.d. Dat lijkt me met jouw zzp-werk moeilijker!
Na een werkdag ben ik wel echt helemaal overprikkeld en afgedraaid, maar qua stemming is het meestal vanaf 20/21u wel het beste.
Sta je meestal vroeg op, als de ochtenden vaak het beste zijn?
Na een werkdag ben ik wel echt helemaal overprikkeld en afgedraaid, maar qua stemming is het meestal vanaf 20/21u wel het beste.
Sta je meestal vroeg op, als de ochtenden vaak het beste zijn?
zondag 8 december 2024 om 21:53
Ja ik ben mezelf 1000 keer tegengekomen. Zeer ongeschikt om voor mezelf te werken. Maar zo wel de kans gekregen om aan mezelf te werken. Ook tussendoor wel ander werk gedaan op momenten dat het niet lukte.
Vroeg opstaan in de zomer wel maar in de winter liever niet. Heb ook tijden dat ik wel 12 uur slaap op een dag.
Sporten kan ik me helemaal voorstellen dat het erin schiet met jouw leefschema. En dan nog ADHD lummelen erbij doen, kost ook een hoop tijd.
Respect voor jou dat je het allemaal volhoudt ondanks de depressie, je moet wel echt een vechter zijn Teddy.
Vroeg opstaan in de zomer wel maar in de winter liever niet. Heb ook tijden dat ik wel 12 uur slaap op een dag.
Sporten kan ik me helemaal voorstellen dat het erin schiet met jouw leefschema. En dan nog ADHD lummelen erbij doen, kost ook een hoop tijd.
Respect voor jou dat je het allemaal volhoudt ondanks de depressie, je moet wel echt een vechter zijn Teddy.
dinsdag 10 december 2024 om 09:28
Lief van je, Bijtie. Respect voor jou dat je tijd heb gemaakt om aan jezelf te werken
Inderdaad kost dat lummelen veel tijd, ik zou soms willen dat ik wat makkelijker lange tijd ‘aan’ kon staan.
Soms heb ik zo’n weekenddag waarop ik echt even niet meer weet waar ik het zoeken moet, en dan vraag ik mijn man een stuk te rijden in de auto. Als bijrijder kan ik dan een beetje uit het raam staren; het voelt net wat beter dan alleen maar op de bank liggen, het voelt wat minder geïsoleerd maar dan hoef je toch even niks.
De praktijkondersteuner stelde voor om de dosis Sertraline in ieder geval op te hogen, dus dat gaan we maar doen.
Inderdaad kost dat lummelen veel tijd, ik zou soms willen dat ik wat makkelijker lange tijd ‘aan’ kon staan.
Soms heb ik zo’n weekenddag waarop ik echt even niet meer weet waar ik het zoeken moet, en dan vraag ik mijn man een stuk te rijden in de auto. Als bijrijder kan ik dan een beetje uit het raam staren; het voelt net wat beter dan alleen maar op de bank liggen, het voelt wat minder geïsoleerd maar dan hoef je toch even niks.
De praktijkondersteuner stelde voor om de dosis Sertraline in ieder geval op te hogen, dus dat gaan we maar doen.
dinsdag 10 december 2024 om 10:28
Hopelijk gaat het je helpen. Zat je eerder ook al op die dosis?
Waar heb je het meeste last van op het moment?
Autorijden vind ik ook perfect. Een ex heeft mij in moeilijke tijden heel wat rondgereden, vond het zo fijn lekker naast iemand zitten en staren, beetje kletsen. Ook weer ff klein zijn en niets hoeven, zo voelde het voor mij. Is je man een goede steun voor jou?
Waar heb je het meeste last van op het moment?
Autorijden vind ik ook perfect. Een ex heeft mij in moeilijke tijden heel wat rondgereden, vond het zo fijn lekker naast iemand zitten en staren, beetje kletsen. Ook weer ff klein zijn en niets hoeven, zo voelde het voor mij. Is je man een goede steun voor jou?
dinsdag 10 december 2024 om 10:48
Grappig dat dat autorijden herkenbaar is! Hoewel ik niet veel over mijn gevoelens praat, of mijn stemming een dagelijks gespreksonderwerp is, is man zeker een goede steun. Gewoon door er te zijn, soms praktische hulp, en soms een duwtje in de goede richting te geven.
Ik zat eerder ook op een hogere dosis AD. Het is heel raar dat ik zo moeilijk kan omschrijven waar ik last van heb eigenlijk. Ik voel me mentaal zo uitgeblust, rusteloos en lusteloos tegelijk. Nergens zin in, alles voelt als te groot en te zwaar. Aan de ene kant als te veel en aan de andere kant te weinig? Ik weet het niet zo goed… Mijn leven is leuk/fijn, maar ik vind ‘leven’ als activiteit gewoon niet fijn ofzo.
Ik snak naar iets om naar uit te kijken, al is het maar hypothetisch. Maar ik kan geen activiteit, handeling of zelfs modus bedenken waarbij ik het naar mijn zin heb. Alsof ik dat deel van mijn hoofd niet opgestart krijg.
Ik zat eerder ook op een hogere dosis AD. Het is heel raar dat ik zo moeilijk kan omschrijven waar ik last van heb eigenlijk. Ik voel me mentaal zo uitgeblust, rusteloos en lusteloos tegelijk. Nergens zin in, alles voelt als te groot en te zwaar. Aan de ene kant als te veel en aan de andere kant te weinig? Ik weet het niet zo goed… Mijn leven is leuk/fijn, maar ik vind ‘leven’ als activiteit gewoon niet fijn ofzo.
Ik snak naar iets om naar uit te kijken, al is het maar hypothetisch. Maar ik kan geen activiteit, handeling of zelfs modus bedenken waarbij ik het naar mijn zin heb. Alsof ik dat deel van mijn hoofd niet opgestart krijg.
dinsdag 10 december 2024 om 11:18
Klinkt als een typische ADHD omschrijving. Tenminste, ik herken het heel erg. Dit is waarmee ik me heb aangemeld bij een ADHD coach (dat en mijn lage zelfbeeld).
Heb je daar wel eens naar gekeken, coaching? De inzichten zijn inmiddels alweer wat veranderd ten opzichte van wat jaren geleden. Ik had een coach die zelf ADHD heeft en vond dat echt zo zalig al die herkenning en iemand die me helemaal begreep zonder dat ik iets hoefde te verantwoorden, niet weer diezelfde domme tips (met alle respect, tips kunnen ook goed helpen natuurlijk), en die 100% in mij geloofde. Ik heb geen aandelen. Maar het beste cadeau wat ik mezelf kon geven en de beste investering in de toekomst, was deze ADHD coach. Levensveranderend.
Maar ook wel iets waar je zelf aan toe moet zijn natuurlijk, en misschien moet het ook maar net bij je passen.
Heb je daar wel eens naar gekeken, coaching? De inzichten zijn inmiddels alweer wat veranderd ten opzichte van wat jaren geleden. Ik had een coach die zelf ADHD heeft en vond dat echt zo zalig al die herkenning en iemand die me helemaal begreep zonder dat ik iets hoefde te verantwoorden, niet weer diezelfde domme tips (met alle respect, tips kunnen ook goed helpen natuurlijk), en die 100% in mij geloofde. Ik heb geen aandelen. Maar het beste cadeau wat ik mezelf kon geven en de beste investering in de toekomst, was deze ADHD coach. Levensveranderend.
Maar ook wel iets waar je zelf aan toe moet zijn natuurlijk, en misschien moet het ook maar net bij je passen.
dinsdag 10 december 2024 om 12:00
Dat klinkt als een verademing! Ergens ‘helpt’ het me al om die herkenning zo bij jou te lezen.
Ik denk dat je gelijk heb ook dat zo’n coach goed voor me zou zijn. Ik hik altijd lang tegen zoiets aanpakken aan, maar de volgende afspraak bij de POH ga ik proberen te vragen wat de opties (en stappen) hiervoor zijn. Dankjewel
Ik denk dat je gelijk heb ook dat zo’n coach goed voor me zou zijn. Ik hik altijd lang tegen zoiets aanpakken aan, maar de volgende afspraak bij de POH ga ik proberen te vragen wat de opties (en stappen) hiervoor zijn. Dankjewel
dinsdag 17 december 2024 om 09:47
Afgelopen weekend had ik wat activiteiten gepland en ik heb het idee dat dit toch wat beter werkt voor mij, hoewel dat soort dingen ook altijd een beetje kip/ei zijn. Voel ik me iets beter door X te doen, of lukt het nu wél om X te doen omdat mijn stemming wat beter is?
Bedenken waar ik zin in heb is nog lastig, en ik vind het soms bijna beangstigend hoe weinig ik ‘doe’.
Wel grappig dat andere mensen me daarbij soms inspireren in plaats van vooral jaloers maken. Ik vind het echt intrigerend om te horen hoe mensen hun avond of vrije dag besteden; ook het gemak waarmee ze activiteiten lijken te kiezen en uitvoeren. Even naar de bouwmarkt omdat er iets in huis kapot is, en dat dus meteen aanpakken in plaats van een meerjarig stappenplan maken. Vrijwillig vroeg gaan sporten en daarna lekker koffiedrinken, een uitgebreid gerecht koken, met een emmer sop door het huis.
Terwijl voor mij iets als tanken al een opgave is waarvoor een uitgebreide planning, 7x uitstellen, een lange meditatiesessie en 3 powerbalads voor nodig zijn
Ik denk dat ik om die reden ook graag naar reallife soaps kijk. Het lijkt me ergens te helpen om mensen te observeren, misschien juist wel door dat mechanisme van Verbinder qua Modus Fluidity (zo noem ik de niet afgebakende stand tussen aan/uit maar even) bij anderen te zien.
Bedenken waar ik zin in heb is nog lastig, en ik vind het soms bijna beangstigend hoe weinig ik ‘doe’.
Wel grappig dat andere mensen me daarbij soms inspireren in plaats van vooral jaloers maken. Ik vind het echt intrigerend om te horen hoe mensen hun avond of vrije dag besteden; ook het gemak waarmee ze activiteiten lijken te kiezen en uitvoeren. Even naar de bouwmarkt omdat er iets in huis kapot is, en dat dus meteen aanpakken in plaats van een meerjarig stappenplan maken. Vrijwillig vroeg gaan sporten en daarna lekker koffiedrinken, een uitgebreid gerecht koken, met een emmer sop door het huis.
Terwijl voor mij iets als tanken al een opgave is waarvoor een uitgebreide planning, 7x uitstellen, een lange meditatiesessie en 3 powerbalads voor nodig zijn
Ik denk dat ik om die reden ook graag naar reallife soaps kijk. Het lijkt me ergens te helpen om mensen te observeren, misschien juist wel door dat mechanisme van Verbinder qua Modus Fluidity (zo noem ik de niet afgebakende stand tussen aan/uit maar even) bij anderen te zien.
dinsdag 17 december 2024 om 10:17
Hoi Teddy. Herkenbaar wel. Ik kijk momenteel vlogs van iemand die de wereld rond reist zonder geld en zijn energie motiveert mij ook om uit mijn hoofd te komen.
Maar kip-ei idd. Als ik op een slechte dag mezelf naar buiten sleur kan ik er slechter van worden. Alsof ik een kindje van 6 bij me heb, ik kan niets forceren en moet altijd met geduld en liefde met mezelf omgaan. Misschien is dat wel gewoon normaal eigenlijk. Ik kende niet anders dan altijd teleurgesteld zijn in mezelf en altijd proberen elk beetje energie eruit te knijpen om de dingen te doen die moeten.
Het is wel zo dat ik voorheen nooit iets 's avonds kon doen, en nu ben ik ook die persoon die gisteravond na een training nog even wat boodschappen ging halen. En niet eens overprikkeld of moe daarna. Dit was drie jaar geleden nog ondenkbaar. En een plezier dat ik heb, om samen te zijn met de andere cursisten en iets nieuws te leren. Zo ontspannen zat ik als kind nooit in de klas. Ik heb me 35 jaar niet kunnen concentreren en nu zit ik daar de kalme alertheid zelve te zijn, moeiteloos. Ik krijg er zelfs energie van, lijkt het.
Als dit voor anderen hun dagelijkse normaal is, en altijd al was, snap ik wel dat hun levens er anders uitzien dan de mijne er altijd uit heeft gezien. Altijd maar weer wegzinken, 1001 manieren weten om jezelf te forceren om iets gedaan te krijgen, altijd last minute, nooit tevreden kunnen zijn, naast werk niets meer kunnen, dagen van de radar verdwijnen, geheugenproblemen, chaos, eigenlijk is het leven dan amper te doen.
Ik hoop dat je naar die coaching gaat kijken, zonder je allerlei verwachtingen te geven maar wie weet wat er voor jou ook mogelijk is.
Maar kip-ei idd. Als ik op een slechte dag mezelf naar buiten sleur kan ik er slechter van worden. Alsof ik een kindje van 6 bij me heb, ik kan niets forceren en moet altijd met geduld en liefde met mezelf omgaan. Misschien is dat wel gewoon normaal eigenlijk. Ik kende niet anders dan altijd teleurgesteld zijn in mezelf en altijd proberen elk beetje energie eruit te knijpen om de dingen te doen die moeten.
Het is wel zo dat ik voorheen nooit iets 's avonds kon doen, en nu ben ik ook die persoon die gisteravond na een training nog even wat boodschappen ging halen. En niet eens overprikkeld of moe daarna. Dit was drie jaar geleden nog ondenkbaar. En een plezier dat ik heb, om samen te zijn met de andere cursisten en iets nieuws te leren. Zo ontspannen zat ik als kind nooit in de klas. Ik heb me 35 jaar niet kunnen concentreren en nu zit ik daar de kalme alertheid zelve te zijn, moeiteloos. Ik krijg er zelfs energie van, lijkt het.
Als dit voor anderen hun dagelijkse normaal is, en altijd al was, snap ik wel dat hun levens er anders uitzien dan de mijne er altijd uit heeft gezien. Altijd maar weer wegzinken, 1001 manieren weten om jezelf te forceren om iets gedaan te krijgen, altijd last minute, nooit tevreden kunnen zijn, naast werk niets meer kunnen, dagen van de radar verdwijnen, geheugenproblemen, chaos, eigenlijk is het leven dan amper te doen.
Ik hoop dat je naar die coaching gaat kijken, zonder je allerlei verwachtingen te geven maar wie weet wat er voor jou ook mogelijk is.
dinsdag 17 december 2024 om 10:38
Wat fantastisch om te lezen joh, dat plezier en de focus die je ervaart tijdens je cursus. Vreemde maar fijne gewaarwording denk ik!
Dat met een grote kleuter moeten leven herken ik heel erg, en enerzijds altijd alles moeten forceren en anderzijds niet te ver kunnen duwen daarbij omdat dat juist weer averechts werkt.
Begin januari heb ik weer een PO afspraak, en dan ga de coaching (of überhaupt verdere hulp) echt ter sprake brengen. Ik kan daar nu al tegenop zien, haha. Hoewel ik in het dagelijks leven denk ik best welbespraakt ben, vind ik die hulpverleningssetting echt het toppunt van ongemak. Ik voel me dan zó bizar onbeholpen en oncomfortabel dat ik het bijna niet kan verdragen zo’n gesprek. En ik denk dat zij daar niks van door heeft eigenlijk, waar ik dan weer een raar soort trots op kan zijn soms.
Dat af en toe over mezelf en mijn gevoelens praten probeer ik dus maar als een les/oefening op zich te zien.
Dat met een grote kleuter moeten leven herken ik heel erg, en enerzijds altijd alles moeten forceren en anderzijds niet te ver kunnen duwen daarbij omdat dat juist weer averechts werkt.
Begin januari heb ik weer een PO afspraak, en dan ga de coaching (of überhaupt verdere hulp) echt ter sprake brengen. Ik kan daar nu al tegenop zien, haha. Hoewel ik in het dagelijks leven denk ik best welbespraakt ben, vind ik die hulpverleningssetting echt het toppunt van ongemak. Ik voel me dan zó bizar onbeholpen en oncomfortabel dat ik het bijna niet kan verdragen zo’n gesprek. En ik denk dat zij daar niks van door heeft eigenlijk, waar ik dan weer een raar soort trots op kan zijn soms.
Dat af en toe over mezelf en mijn gevoelens praten probeer ik dus maar als een les/oefening op zich te zien.
dinsdag 17 december 2024 om 10:43
Ik vind dat dus zo mooi, dat je zo blij kan worden van iets wat voor anderen iets gewoons kan zijnbijtie schreef: ↑08-12-2024 15:32
Toevallig gisteren ook een lippenstift gekocht omdat ik de mijne kwijt was (heb er altijd maar 1), mijn merk was er niet dus iets anders gekocht. Hoe blij ik daarvan werd!
Ik voel soms de onrust die ermee samenhangt, alles wat ik mezelf niet toesta. Dat los je niet op met meditatie of een puzzelboekje. Waar zou die onrust dan blijven eigenlijk? Misschien vreet het me langzaam op van binnen.
Dat zie ik zelf ook wat onder mindfulness. Hoe oud ben je ongeveer? Ik merk dat de onrust bij mij sinds begin 30 minder geworden is. Kan in combinatie met de adhd diagnose of kinderen zijn, maar ik denk ook doordat ik wat losser ben gaan staan van meningen van anderen.
Ik wilde altijd een goeie carrière maken en heb ook gestudeerd. Dat is ook altijd flink gestimuleerd vanuit m’n familie. Het leven is zo gelopen dat m’n carrière wat meer op de achtergrond is gekomen maar dat ik juist meer met de kinderen ben. Ik vind m’n kinderen echt leuk, alleen heb het wel moeten leren en veel eraan moeten werken (1 kind heeft waarschijnlijk ook adhd, daardoor ben ik voor mezelf hulp gaan zoeken). Het feit dat ik nu tevreden ben laat voor mij zien dat ik eigenlijk mentaal een grote groei heb ondergaan, ook al zal het voor anderen misschien lijken dat ik achteruit ben gegaan qua carrière
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
