Kinderen
alle pijlers
inwonende oudere kinderen
zondag 11 februari 2024 om 09:05
Ik heb een luxe probleem. Ik ben alleenstaande ouder van twee kinderen. 1 is volwassen en de ander bijna volwassen. Oudste studeert in woonplaats, jongste is in de afrondende fase van het vo maar zal ook dichtbij gaan studeren en dus thuis blijven wonen.
Ik heb over het algemeen makkelijke kinderen. Oudste heeft wat psychische problemen maar ze krijgt hulp en het gaat langzaam beter.
Ze drinken beide niet, zijn beide ook uit overtuiging tegen alcohol. Zelfde geld voor roken. Ze gaan eigenlijk nooit uit. Ze doen het beide prima in het opleiding.
We hebben nooit ruzie thuis, zelden discussie. Ik hoef maar zelden streng te zijn want ze doen eigenlijk nooit iets wat niet door de beugel kan.
En daar ligt ook een beetje mijn probleem. Ze gaan nooit weg, ze gaan nooit uit. Met feestdagen en vakanties leunen ze volledig op mij.
En tot nu toe was dat ook geen probleem. Vakanties zijn gezellig met hun, idem voor oud en nieuw.
Maar mijn vrienden hebben kinderen in dezelfde leeftijd en die gaan wel uit, die gaan alleen op vakantie.
Mijn vrienden komen in de fase dat ze zonder kinderen weggaan, dat ze met oud en nieuw naar een besloten feest willen want ja nu is de tijd ervoor. Kids gaan zeg uit en ze willen niet meer thuis blijven hangen.
Als ik met vrienden een weekend wegga betekent dat dat ik geen geld heb voor een weekend met 1 van de kinderen. Als ik met oud en nieuw uitga zitten de kinderen alleen thuis. En dat vind ik gewoon sneu. Ik wil niet dat ze op zo’n avond alleen zitten.
Ik zou best eens alleen op vakantie willen in de zomer maar dat betekent dat mijn kinderen geen vakantie dat jaar hebben.
Ik vind voor de toekomst het best lastig hoe ik hiermee om moet gaan. Vooral omdat ik ze niet zie veranderen. Ze zijn gewoon zo. En het zijn prachtmensen. Ze hoeven niet perse te veranderen maar ik ben nu ze ouder worden wel zoekende hoe ik mijn leven daarop kan aanpassen.
Pas ik mij nu te veel aan? Moet ik meer loslaten? Of gewoon verder met het idee dat ik nu die jaren met de kinderen nog heb, daarvan genieten en denken dat mijn tijd misschien over 5 of 10 jaar komt
Ik heb over het algemeen makkelijke kinderen. Oudste heeft wat psychische problemen maar ze krijgt hulp en het gaat langzaam beter.
Ze drinken beide niet, zijn beide ook uit overtuiging tegen alcohol. Zelfde geld voor roken. Ze gaan eigenlijk nooit uit. Ze doen het beide prima in het opleiding.
We hebben nooit ruzie thuis, zelden discussie. Ik hoef maar zelden streng te zijn want ze doen eigenlijk nooit iets wat niet door de beugel kan.
En daar ligt ook een beetje mijn probleem. Ze gaan nooit weg, ze gaan nooit uit. Met feestdagen en vakanties leunen ze volledig op mij.
En tot nu toe was dat ook geen probleem. Vakanties zijn gezellig met hun, idem voor oud en nieuw.
Maar mijn vrienden hebben kinderen in dezelfde leeftijd en die gaan wel uit, die gaan alleen op vakantie.
Mijn vrienden komen in de fase dat ze zonder kinderen weggaan, dat ze met oud en nieuw naar een besloten feest willen want ja nu is de tijd ervoor. Kids gaan zeg uit en ze willen niet meer thuis blijven hangen.
Als ik met vrienden een weekend wegga betekent dat dat ik geen geld heb voor een weekend met 1 van de kinderen. Als ik met oud en nieuw uitga zitten de kinderen alleen thuis. En dat vind ik gewoon sneu. Ik wil niet dat ze op zo’n avond alleen zitten.
Ik zou best eens alleen op vakantie willen in de zomer maar dat betekent dat mijn kinderen geen vakantie dat jaar hebben.
Ik vind voor de toekomst het best lastig hoe ik hiermee om moet gaan. Vooral omdat ik ze niet zie veranderen. Ze zijn gewoon zo. En het zijn prachtmensen. Ze hoeven niet perse te veranderen maar ik ben nu ze ouder worden wel zoekende hoe ik mijn leven daarop kan aanpassen.
Pas ik mij nu te veel aan? Moet ik meer loslaten? Of gewoon verder met het idee dat ik nu die jaren met de kinderen nog heb, daarvan genieten en denken dat mijn tijd misschien over 5 of 10 jaar komt
zondag 11 februari 2024 om 10:26
Ik denk dat je het veel meer moet gaan zien als keuze van je kinderen.
Angsten zijn geen keuze maar je helpt haar ook niet door het helemaal in stand te houden dan is er ook minder motivatie om met die angsten aan de slag te moeten misschien.
Hebben je kinderen wel vrienden?
Angsten zijn geen keuze maar je helpt haar ook niet door het helemaal in stand te houden dan is er ook minder motivatie om met die angsten aan de slag te moeten misschien.
Hebben je kinderen wel vrienden?
where ever you go, go with your heart
zondag 11 februari 2024 om 10:27
Ja, precies. Als opgroeiend kind zijn er talloze vervelende momenten en nieuwe fases waar zowel ouder als kind aan moeten wennen.
Ik snap wel dat het lastiger kan liggen bij gevoeliger kinderen.
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 11-02-2024 10:28
11.26% gewijzigd
zondag 11 februari 2024 om 10:27
Ik vind het geen luxe probleem hoor. Ik vind het een vrij ongezonde gezinsdynamiek. Je kinderen zijn volwassen die moeten zichzelf redden en vermaken. Maar dat lukt niet en daar zullen allerlei redenen voor zijn. Kinderen zullen pas echt zelfstandig worden als ze (steeds) minder op hun ouders kunnen leunen. Je zit er letterlijk bovenop en dat is gewoon niet goed. Je zegt dat je oudste angstig is, maar angst kan ook ontstaan door een overbeschermende ouder.
zondag 11 februari 2024 om 10:32
TO, ik herken me wel een beetje in je kinderen. Ook ik ging op die leeftijd niet veel uit, ik dronk ook niet veel. Dat laatste heb ik ook nooit gedaan, maar rond mijn 22ste/23ste heb ik nog wel een wilde periode gehad.
Ik denk dat wat er meespeelde was dat ik gewoon ook niet heel veel (goede) vrienden had. Dat plus het feit dat ik op het platteland woonde en dat is met vervoer soms best wel lastig. Daarnaast was mijn moeder best overbeschermend. Het was best lastig om me van haar los te weken (al wilde ik dat wel graag).
Speelt weinig vrienden hebben mee? Niet iedereen vindt dat erg, dat moet je ook onthouden.
Ik was als "huismus" zijnde ook niet echt ongelukkig. Uiteindelijk ben ik nooit echt een uitgaanstype geworden, en dat is ook prima natuurlijk
Maar achteraf wilde ik best wel meer uit.
Wat mij uit mijn schulp heeft doen kruipen is dat ik een semester in het buitenland heb gestudeerd. Daar ging ik dus alleen heen, en ineens waren er steeds feestjes en weekendjes weg. Toen kwam ik terug en besloot ik nooit meer zo thuis mijn ouders op de bank te gaan zitten.
Los van de problemen van je oudste lijkt me dat jij je eigen pad mag kiezen. Ik snap dat het door haar psychische problematiek lastiger is dan voor mij (ik was gewoon verlegen haha). Misschien kun je haar stimuleren om het toch op te bouwen? Dus misschien eerst eens een dagje weg in Nederland? Als het niks is is ze ook zo weer thuis. Dan misschien een weekendje, enzovoort.
Als ze het lastig vindt alleen te zijn om vakantie kan ze ook een hostel boeken. Dan kom je uiteindelijk altijd wel mensen tegen om een praatje mee te maken, en misschien zelfs wel mee op stap te gaan?
Ik denk dat wat er meespeelde was dat ik gewoon ook niet heel veel (goede) vrienden had. Dat plus het feit dat ik op het platteland woonde en dat is met vervoer soms best wel lastig. Daarnaast was mijn moeder best overbeschermend. Het was best lastig om me van haar los te weken (al wilde ik dat wel graag).
Speelt weinig vrienden hebben mee? Niet iedereen vindt dat erg, dat moet je ook onthouden.
Ik was als "huismus" zijnde ook niet echt ongelukkig. Uiteindelijk ben ik nooit echt een uitgaanstype geworden, en dat is ook prima natuurlijk
Maar achteraf wilde ik best wel meer uit. Wat mij uit mijn schulp heeft doen kruipen is dat ik een semester in het buitenland heb gestudeerd. Daar ging ik dus alleen heen, en ineens waren er steeds feestjes en weekendjes weg. Toen kwam ik terug en besloot ik nooit meer zo thuis mijn ouders op de bank te gaan zitten.
Los van de problemen van je oudste lijkt me dat jij je eigen pad mag kiezen. Ik snap dat het door haar psychische problematiek lastiger is dan voor mij (ik was gewoon verlegen haha). Misschien kun je haar stimuleren om het toch op te bouwen? Dus misschien eerst eens een dagje weg in Nederland? Als het niks is is ze ook zo weer thuis. Dan misschien een weekendje, enzovoort.
Als ze het lastig vindt alleen te zijn om vakantie kan ze ook een hostel boeken. Dan kom je uiteindelijk altijd wel mensen tegen om een praatje mee te maken, en misschien zelfs wel mee op stap te gaan?
muggle22 wijzigde dit bericht op 11-02-2024 10:36
7.50% gewijzigd
zondag 11 februari 2024 om 10:36
Twee praktisch volwassen kinderen en moeder doet of zijn ze klein en pampert hen. Juist doordat jij dingen voor je zelf gaat doen, leer je hun dingen. Ze zullen gaan nadenken. Ik geloof ook niet dat je een kind helpt door alles voor hen weg te nemen, juist niet.
Het probleem ligt grotendeels bij je schuldgevoelens, daar moet je mee aan de slag.
En ga die dingen doen die je wilt. Je oudste kan niet verwachten dat jij je hele leven met hem/haar op vakantie gaat. En bedenk eens hoe groot de overwinning kan zijn voor de oudste als die wel zelf z'n vakantie regelt. En buitendat: een vakantie is geen must. Ook zonder is prima.
Ik snap goed dat je vriend dit niet wilde.
Het probleem ligt grotendeels bij je schuldgevoelens, daar moet je mee aan de slag.
En ga die dingen doen die je wilt. Je oudste kan niet verwachten dat jij je hele leven met hem/haar op vakantie gaat. En bedenk eens hoe groot de overwinning kan zijn voor de oudste als die wel zelf z'n vakantie regelt. En buitendat: een vakantie is geen must. Ook zonder is prima.
Ik snap goed dat je vriend dit niet wilde.
zondag 11 februari 2024 om 10:38
Mijn broer en ik gingen op die leeftijd ook weinig weg of uit. Daarentegen wilde ik ook niet meer met mijn ouders op vakantie. Zij gingen met zn 2en op vakantie en dat was dan weer vakantie voor broer en mij. Lekker het huis voor onszelf. Dagjes uit wilden wij niet eens meer mee. Dus dat ze geld aan zichzelf uitgaven vonden wij totaal geen probleem. Bovendien, als we zelf iets leuks wilden doen - zonder pa en ma- deden we dat van ons eigen geld. Ik heb er eigenlijk nooit 1 seconde over nagedacht of dit wel/niet eerlijk zou zijn, ik vond en vind het normaal.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
zondag 11 februari 2024 om 10:40
Mijn oudste heeft al ruim tien jaar problemen. Het begon al toen ze een jong kind was. We zijn nu zover dat we ons realiseren dat het een karakter ding is. Sommige mensen zijn nou eenmaal angstiger dan andere. Ik heb ze beide redelijk hetzelfde opgevoed. De oudste ziet overal problemen en heeft het liefste haar leven voor de komende tien jaar uitgestippeld en de jongste leeft bij de dag en ziet morgen wel wat er morgen gebeurt.Paska schreef: ↑11-02-2024 10:27Ik vind het geen luxe probleem hoor. Ik vind het een vrij ongezonde gezinsdynamiek. Je kinderen zijn volwassen die moeten zichzelf redden en vermaken. Maar dat lukt niet en daar zullen allerlei redenen voor zijn. Kinderen zullen pas echt zelfstandig worden als ze (steeds) minder op hun ouders kunnen leunen. Je zit er letterlijk bovenop en dat is gewoon niet goed. Je zegt dat je oudste angstig is, maar angst kan ook ontstaan door een overbeschermende ouder.
Ik ben ook wel al alleen op vakantie geweest. Maar dan ging ik naast mijn eigen vakantie nog met hun. Ik ben niet bang om ze alleen te laten. Ik vertrouw ze.
Ik vind het vooral sneu en ja dat is mijn gevoel maar omdat ik de enige zorgende ouder wil ik er wel voor ze zijn. Ik wil niet zo zijn dat ik zeg jongens ik ga feesten en zoek het je met oud en nieuw maar uit.
Dat zijn van die data waarvan ik denk dan moet je met je geliefde zijn.
Ik weet ook niet of ik mijn gevoel goed kan uitleggen
zondag 11 februari 2024 om 10:40
Muggle22 schreef: ↑11-02-2024 10:32TO, ik herken me wel een beetje in je kinderen. Ook ik ging op die leeftijd niet veel uit, ik dronk ook niet veel. Dat laatste heb ik ook nooit gedaan, maar rond mijn 22ste/23ste heb ik nog wel een wilde periode gehad.
Ik denk dat wat er meespeelde was dat ik gewoon ook niet heel veel (goede) vrienden had. Dat plus het feit dat ik op het platteland woonde en dat is met vervoer soms best wel lastig. Daarnaast was mijn moeder best overbeschermend. Het was best lastig om me van haar los te weken (al wilde ik dat wel graag).
Speelt weinig vrienden hebben mee? Niet iedereen vindt dat erg, dat moet je ook onthouden.
Ik was als "huismus" zijnde ook niet echt ongelukkig. Uiteindelijk ben ik nooit echt een uitgaanstype geworden, en dat is ook prima natuurlijk
Wat mij uit mijn schulp heeft doen kruipen is dat ik een semester in het buitenland heb gestudeerd. Daar ging ik dus alleen heen, en ineens waren er steeds feestjes en weekendjes weg. Toen kwam ik terug en besloot ik nooit meer zo thuis mijn ouders op de bank te gaan zitten.
Los van de problemen van je oudste lijkt me dat jij je eigen pad mag kiezen. Ik snap dat het door haar psychische problematiek lastiger is dan voor mij (ik was gewoon verlegen haha). Misschien kun je haar stimuleren om het toch op te bouwen? Dus misschien eerst eens een dagje weg in Nederland? Als het niks is is ze ook zo weer thuis. Dan misschien een weekendje, enzovoort.
Als ze het lastig vindt alleen te zijn om vakantie kan ze ook een hostel boeken. Dan kom je uiteindelijk altijd wel mensen tegen om een praatje mee te maken, en misschien zelfs wel mee op stap te gaan?
Ik herken mezelf ook (zonder de psychische problemen dan). Maar ik hou nog steeds niet van uitgaan en feestjes en ik heb ook nooit een wilde periode gehad. Vakantie en weekendjes weg heb ik pas de laatste paar jaar leren waarderen. En dan vooral omdat ik inzag dat ik helemaal niet naar hip Ibiza, cultureel Japan of avontuurlijk Australië hoefde.
zondag 11 februari 2024 om 10:43
zondag 11 februari 2024 om 10:45
@Lonelycat, in feite vervul jij bij je oudste dochter de functie van beste vriendin en huisgenoot. Ze heeft dus ook weinig stimulans om zich te ontwikkelen, want jij bent er toch wel en doet het met haar samen.
Jij bent alleen niet haar beste vriendin, je bent haar moeder. Het is moeilijk om deze dynamiek te doorbreken, maar ik zou hier A. Met haar over praten en dan B. Meer je eigen plan gaan trekken.
Samen op vakantie staat nu vast, en dan is prima. Maar de volgende keer of volgend jaar kun jij ook met vriend(en) gaan. Ga stapsgewijs meer voor je eigen uitjes kiezen, dan moet zij zich ook meer gaan ontwikkelen.
Op dit gebied blijft ze zitten in haar comfortzone en vastgeplakt aan jou, maar zo is geen groei mogelijk.
Jij bent alleen niet haar beste vriendin, je bent haar moeder. Het is moeilijk om deze dynamiek te doorbreken, maar ik zou hier A. Met haar over praten en dan B. Meer je eigen plan gaan trekken.
Samen op vakantie staat nu vast, en dan is prima. Maar de volgende keer of volgend jaar kun jij ook met vriend(en) gaan. Ga stapsgewijs meer voor je eigen uitjes kiezen, dan moet zij zich ook meer gaan ontwikkelen.
Op dit gebied blijft ze zitten in haar comfortzone en vastgeplakt aan jou, maar zo is geen groei mogelijk.
zondag 11 februari 2024 om 10:48
Nee, daarom zeg ik ook dat niet van uitgaan houden ook helemaal prima is. Ik hou ook niet echt van uitgaan uiteindelijk, maar het is niet omdat je niet graag naar een kroeg/discotheek gaat, dat je maar helemaal niets moet ondernemen. Ik hou bijvoorbeeld wel van uiteten gaan, naar de bioscoop gaan, wandelen, een drankje doen/koffie drinken met vriendinnen, logeren bij een goede vriendin die ver weg woont, musea, reizen, en nog veel meer.nerdopviva schreef: ↑11-02-2024 10:40Ik herken mezelf ook (zonder de psychische problemen dan). Maar ik hou nog steeds niet van uitgaan en feestjes en ik heb ook nooit een wilde periode gehad. Vakantie en weekendjes weg heb ik pas de laatste paar jaar leren waarderen. En dan vooral omdat ik inzag dat ik helemaal niet naar hip Ibiza, cultureel Japan of avontuurlijk Australië hoefde.
Ik vertelde alleen over mijn eigen ervaring. Door letterlijk zo'n 2000 km bij mijn ouders vandaan te zijn ben ik wel meer dingen gaan ondernemen. Misschien is het dus goed als TO ze wat meer "aan hun lot over gaat laten".
De reden dat ik het had over het "opbouwen" met dagjes en weekendjes weg was meer omdat TO zelf aangeeft dat haar kind dit op zich wel wil, maar niet alleen durft te gaan. Ze kan niet van haar moeder verwachten dat die dat haar hele leven met haar blijft doen, en als zij dit zelf wel leuk vindt is het jammer om niet te gaan. Ik vond alleen op vakantie gaan de eerste keer ook een eng idee, maar anderzijds dacht ik ook... Ik kan alleen thuis op de bank zitten, of ik kan alleen lekker op stap gaan. Als ze er geen behoefte aan heeft moet ze het vooral niet doen, maar naar wat ik begrepen heb is die behoefte er dus wel.
Overigens hoef ik ook niet naar Ibiza
zondag 11 februari 2024 om 10:48
Typisch dat mensen al snel denken dat je als ouder overbeschermend bent. Ik was vroeger de moeder die vanuit de omgeving de verwijten kreeg dat ik ze te snel losliet. Ik ben niet perse overbeschermend. Als 1 naar mij toe zou komen en zou zeggen dat die op kamers wil zou ik zeggen prima veel plezier. Wil je op vakantie, ga maar. Ik zou er geen nacht van wakker liggen
Het feit dat ik wegga en mijn kinderen thuis laat daar lig ik van wakker. Niet omdat ik bang ben voor wat er gebeurt maar omdat ik het gevoel heb ze in de steek te laten. Ik heb lol en zij zijn thuis zonder vrienden zonder familie.
Ik kan het met ze erover hebben maar ik ben bang dat zij omdat ze het mij gunnen altijd zullen zeggen ga maar. Zo lief en empathisch zijn ze beide. Ik wil echter ook niet dat ze over tien jaar zeggen, pap vertrok al en mam die ging ook feesten en wij zaten alleen
Het feit dat ik wegga en mijn kinderen thuis laat daar lig ik van wakker. Niet omdat ik bang ben voor wat er gebeurt maar omdat ik het gevoel heb ze in de steek te laten. Ik heb lol en zij zijn thuis zonder vrienden zonder familie.
Ik kan het met ze erover hebben maar ik ben bang dat zij omdat ze het mij gunnen altijd zullen zeggen ga maar. Zo lief en empathisch zijn ze beide. Ik wil echter ook niet dat ze over tien jaar zeggen, pap vertrok al en mam die ging ook feesten en wij zaten alleen
zondag 11 februari 2024 om 10:49
lonelycat schreef: ↑11-02-2024 10:40Mijn oudste heeft al ruim tien jaar problemen. Het begon al toen ze een jong kind was. We zijn nu zover dat we ons realiseren dat het een karakter ding is. Sommige mensen zijn nou eenmaal angstiger dan andere. Ik heb ze beide redelijk hetzelfde opgevoed. De oudste ziet overal problemen en heeft het liefste haar leven voor de komende tien jaar uitgestippeld en de jongste leeft bij de dag en ziet morgen wel wat er morgen gebeurt.
Ik ben ook wel al alleen op vakantie geweest. Maar dan ging ik naast mijn eigen vakantie nog met hun. Ik ben niet bang om ze alleen te laten. Ik vertrouw ze.
Ik vind het vooral sneu en ja dat is mijn gevoel maar omdat ik de enige zorgende ouder wil ik er wel voor ze zijn. Ik wil niet zo zijn dat ik zeg jongens ik ga feesten en zoek het je met oud en nieuw maar uit.
Dat zijn van die data waarvan ik denk dan moet je met je geliefde zijn.
Ik weet ook niet of ik mijn gevoel goed kan uitleggen
Ik vind dat je het heel goed en helder uitlegt hoor, en je gevoel is ook heel erg begrijpelijk (en ook wel herkenbaar). Alleenstaande ouders voelen sowieso al meer schuldgevoel naar hun kinderen toe, denk ik, en al helemaal als er ook nog eens psychische problemen zijn.
Je krijgt hier nu veel tips van mensen die vinden dat je voor jezelf mag kiezen en daar ben ik het mee eens. Toch herinner ik me ook een ander topic waarin een jongvolwassene door haar gescheiden ouders alleen werd gelaten met kerst en daar kwam toen ook veel kritiek op. Ik vind het dus heel mooi van jou dat je bewust omgaat met dingen als de feestdagen!
Ik denk dat ‘de balans vinden’ hier sowieso het sleutelwoord is. Je hoeft ze niet helemaal aan hun lot over te laten, maar je hoeft ook niet je eigen leven nog jaren in de ijskast te zetten omdat zij weinig sociaal leven hebben.
anoniem_65fffc027e485 wijzigde dit bericht op 11-02-2024 10:51
6.67% gewijzigd
zondag 11 februari 2024 om 10:49
Je gevoel is wel duidelijk, maar niet iedereen vindt en voelt het zo.lonelycat schreef: ↑11-02-2024 10:40Mijn oudste heeft al ruim tien jaar problemen. Het begon al toen ze een jong kind was. We zijn nu zover dat we ons realiseren dat het een karakter ding is. Sommige mensen zijn nou eenmaal angstiger dan andere. Ik heb ze beide redelijk hetzelfde opgevoed. De oudste ziet overal problemen en heeft het liefste haar leven voor de komende tien jaar uitgestippeld en de jongste leeft bij de dag en ziet morgen wel wat er morgen gebeurt.
Ik ben ook wel al alleen op vakantie geweest. Maar dan ging ik naast mijn eigen vakantie nog met hun. Ik ben niet bang om ze alleen te laten. Ik vertrouw ze.
Ik vind het vooral sneu en ja dat is mijn gevoel maar omdat ik de enige zorgende ouder wil ik er wel voor ze zijn. Ik wil niet zo zijn dat ik zeg jongens ik ga feesten en zoek het je met oud en nieuw maar uit.
Dat zijn van die data waarvan ik denk dan moet je met je geliefde zijn.
Ik weet ook niet of ik mijn gevoel goed kan uitleggen
En als dochter angstig van aard is, dan zal zij gewoon altijd vaker spanning en angst ervaren dan anderen. Dat hoort dan altijd bij haar leven, helaas. Daar mee om leren gaan is júist voor haar extra belangrijk.
zondag 11 februari 2024 om 10:50
Ik herken je gezinsdynamiek, maar ik vind het geen luxe. Het is erg gezellig, maar ik gun mijn kinderen eigenlijk wat anders. Vrienden, sociaal leven ed.
Maar hoe maak je als introvert iemand vrienden als het door omstandigheden in het verleden niet gelukt is? Tijden zijn ook veranderd..waar wij vroeger met of zonder relatie iedere week op stap gingen hangen veel stelletjes nu op de bank. Als single puber met weinig vrienden kom je dan niet ver.
Ik vind het echt geen luxe..
Maar hoe maak je als introvert iemand vrienden als het door omstandigheden in het verleden niet gelukt is? Tijden zijn ook veranderd..waar wij vroeger met of zonder relatie iedere week op stap gingen hangen veel stelletjes nu op de bank. Als single puber met weinig vrienden kom je dan niet ver.
Ik vind het echt geen luxe..
zondag 11 februari 2024 om 10:53
Maar nu ontneem je ze ook dat gewenningsproces, dan werkt het vertrek van vader alleen maar extra door.lonelycat schreef: ↑11-02-2024 10:48Typisch dat mensen al snel denken dat je als ouder overbeschermend bent. Ik was vroeger de moeder die vanuit de omgeving de verwijten kreeg dat ik ze te snel losliet. Ik ben niet perse overbeschermend. Als 1 naar mij toe zou komen en zou zeggen dat die op kamers wil zou ik zeggen prima veel plezier. Wil je op vakantie, ga maar. Ik zou er geen nacht van wakker liggen
Het feit dat ik wegga en mijn kinderen thuis laat daar lig ik van wakker. Niet omdat ik bang ben voor wat er gebeurt maar omdat ik het gevoel heb ze in de steek te laten. Ik heb lol en zij zijn thuis zonder vrienden zonder familie.
Ik kan het met ze erover hebben maar ik ben bang dat zij omdat ze het mij gunnen altijd zullen zeggen ga maar. Zo lief en empathisch zijn ze beide. Ik wil echter ook niet dat ze over tien jaar zeggen, pap vertrok al en mam die ging ook feesten en wij zaten alleen
Overigens heeft ieder kind als volwassene terugkijkend weleens kritiek op dingen van de opvoeding, wat je ook doet. Daar zul je je bij neer moeten leggen. Voor hetzelfde geld zeggen ze later, had mijn moeder me maar wat meer gepusht.
Als maar duidelijk is dat je alles met de beste intenties hebt gedaan.
zondag 11 februari 2024 om 10:55
Ik mis het natuurlijke loslaat moment dat ik bij andere om me heen zie. Dat jongeren uit zichzelf vertrekken, uitgaan, op vakantie gaan.
Die jongeren nemen zelf die stap.
Hier wordt ik gedwongen die stap voor mijn kinderen te nemen. Ik dwing hun ergens afstand van mij te nemen in plaats van andersom en dat vind ik moeilijk. Ik wil er voor hun zijn, op feestdagen met vakanties. Ik wil dat ze weten dat ze nu nog op de eerste plaats komen maar dat er ergens komende tijd een moment komt dat ik meer voor mij moet kiezen. Maar wanneer en hoe ik dat moet doen dat weet ik gewoon niet goed.
Die jongeren nemen zelf die stap.
Hier wordt ik gedwongen die stap voor mijn kinderen te nemen. Ik dwing hun ergens afstand van mij te nemen in plaats van andersom en dat vind ik moeilijk. Ik wil er voor hun zijn, op feestdagen met vakanties. Ik wil dat ze weten dat ze nu nog op de eerste plaats komen maar dat er ergens komende tijd een moment komt dat ik meer voor mij moet kiezen. Maar wanneer en hoe ik dat moet doen dat weet ik gewoon niet goed.
zondag 11 februari 2024 om 10:57
Toch is dit een ongezonde dynamiek hoor en wel degelijk overbeschermend. Je ontneemt je volwassen kinderen de kans om zich te vervelen of eenzaam te voelen. Mogen zijn geen negatieve gevoelens ervaren? Waarom niet? Door dit soort ervaringen leer je juist als mens.lonelycat schreef: ↑11-02-2024 10:48Typisch dat mensen al snel denken dat je als ouder overbeschermend bent. Ik was vroeger de moeder die vanuit de omgeving de verwijten kreeg dat ik ze te snel losliet. Ik ben niet perse overbeschermend. Als 1 naar mij toe zou komen en zou zeggen dat die op kamers wil zou ik zeggen prima veel plezier. Wil je op vakantie, ga maar. Ik zou er geen nacht van wakker liggen
Het feit dat ik wegga en mijn kinderen thuis laat daar lig ik van wakker. Niet omdat ik bang ben voor wat er gebeurt maar omdat ik het gevoel heb ze in de steek te laten. Ik heb lol en zij zijn thuis zonder vrienden zonder familie.
Ik kan het met ze erover hebben maar ik ben bang dat zij omdat ze het mij gunnen altijd zullen zeggen ga maar. Zo lief en empathisch zijn ze beide. Ik wil echter ook niet dat ze over tien jaar zeggen, pap vertrok al en mam die ging ook feesten en wij zaten alleen
zondag 11 februari 2024 om 11:00
lonelycat schreef: ↑11-02-2024 10:55Ik mis het natuurlijke loslaat moment dat ik bij andere om me heen zie. Dat jongeren uit zichzelf vertrekken, uitgaan, op vakantie gaan.
Die jongeren nemen zelf die stap.
Hier wordt ik gedwongen die stap voor mijn kinderen te nemen. Ik dwing hun ergens afstand van mij te nemen in plaats van andersom en dat vind ik moeilijk. Ik wil er voor hun zijn, op feestdagen met vakanties. Ik wil dat ze weten dat ze nu nog op de eerste plaats komen maar dat er ergens komende tijd een moment komt dat ik meer voor mij moet kiezen. Maar wanneer en hoe ik dat moet doen dat weet ik gewoon niet goed.
Er staan toch genoeg tips in het topic?
zondag 11 februari 2024 om 11:00
Tja, ik ken jouw kinderen niet. Maar als het helpt: mijn ouders zijn ooit met zijn tweeën op vakantie geweest, terwijl ik met mijn broer thuisbleef om op hun hond te passen. We hebben de tijd van ons leven gehad. Ik moet wel zeggen dat mijn broer en ik het prima konden vinden. En dat we diezelfde zomer samen op vakantie waren geweest zonder ouders, en de grootste lol hebben gehad.
Ik denk dat je er misschien goed aan doet om een goed gesprek met ze te hebben. Hoe zien zij zich hun leven voor als ze wat ouder zijn? Willen ze op zichzelf wonen? Zo ja, hoe gaan ze dat aanpakken? Betekent niet dat ze meteen het huis uit moeten (met de huidige woningmarkt is dat wellicht niet echt eerlijk om te verwachten)? Maar je inschrijven voor een woning lijkt me zeker wel belangrijk. Willen ze op hun 25ste/30ste nog steeds alleen met jou op vakantie? Hoe denken zij over hun sociale leven? Zijn ze blij met hoe het nu gaat? Zo ja, prima natuurlijk! Zo niet, zijn er misschien manieren waarop ze dingen kunnen veranderen? Zou het misschien niet goed voor ze zijn als ze wat meer alleen/zonder jou gingen ondernemen?
zondag 11 februari 2024 om 11:01
lonelycat schreef: ↑11-02-2024 09:24De jongste is 17.
De oudste is wel ruim 18+
Ze zijn heel hulpvaardig in huis. Oudste kookt veel, ze helpen beide mee in het huishouden. We hebben met de hond ook een uitlaatroutine. Ze hebben beide een baantje.
Het zijn hele zelfstandige personen.
En ik vind het ook niet erg om zo nog even door te gaan. Maar ik merk wel dat ik niet goed weet wanneer het moment is dat ik kan zeggen nu kies ik voor mezelf. Juist omdat zij zelf niet zomaar zullen zetten om dingen alleen te gaan doen. Ik mis een beetje het natuurlijke moment dat ik bij vrienden om mij heen wel zie
Het is nooit te vroeg om te praten over de tijd dat ze zelfstandig gaan wonen. Daar kan je al mee beginnen wanneer ze op de kleuterschool zitten "later wanneer je groot bent en een baan heb, dan ga je opzoek naar je eigen huis". Het kwartje gaat dan wel vallen dat dit een natuurlijk proces is.
Ga het gesprek aan en vraag wat hun plannen zijn. Niet voor over een maand, maar wel over 2 tot 5 jaar.
zondag 11 februari 2024 om 11:02
Paska, omdat ik het als persoon zelf als heel vervelend zou ervaren als diegene die mij het naaste staat me op belangrijke dagen alleen zou laten. En ja ik weet dat ik dan mijn gevoel projecteer maar ik wil een ander niet aandoen wat ik zelf niet leuk zou vinden. Ik zou niet alleen willen zitten met oud en nieuw en dus laat ik ook mijn kinderen niet alleen zitten.
zondag 11 februari 2024 om 11:03
Er zijn echt genoeg ouders die ook meer duwtjes in de rug moeten geven. Mijn broer moest bij alles* gestimuleerd worden.lonelycat schreef: ↑11-02-2024 10:55Ik mis het natuurlijke loslaat moment dat ik bij andere om me heen zie. Dat jongeren uit zichzelf vertrekken, uitgaan, op vakantie gaan.
Die jongeren nemen zelf die stap.
Hier wordt ik gedwongen die stap voor mijn kinderen te nemen. Ik dwing hun ergens afstand van mij te nemen in plaats van andersom en dat vind ik moeilijk. Ik wil er voor hun zijn, op feestdagen met vakanties. Ik wil dat ze weten dat ze nu nog op de eerste plaats komen maar dat er ergens komende tijd een moment komt dat ik meer voor mij moet kiezen. Maar wanneer en hoe ik dat moet doen dat weet ik gewoon niet goed.
Eerste bijbaantje, hij deed maar niks, uiteindelijk had mijn moeder zelf maar een formulier bij de supermarkt gehaald. Op kamers, er gebeurde niks, toen zijn mijn ouders hem toch zelf maar het en der in gaan schrijven (andere tijd dan nu, qua mogelijkheden). Eens een vakantie zonder hem, mijn moeder heeft toen wat leuke actieve kampen voor jongeren uitgezocht. Allemaal om de bal maar aan het rollen te krijgen. Daarna deed hij al dit soort dingen uit zichzelf.
En wij andere kinderen moesten weer op andere punten bijgestuurd worden.
*niet bij alles, maar bij dit soort dingen die erg op eigen initiatief, durf en uit de comfortzone aankomen.
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 11-02-2024 11:07
7.00% gewijzigd
zondag 11 februari 2024 om 11:04
Enne, dat jij alleen op vakantie of naar feestjes gaat, betekent niet dat je er niet voor hen bent, hè. Je blijft hun moeder. Dat jij er een eigen leven op nahoudt betekent toch niet dat ze niet bij je terecht kunnen voor hun problemen, niet bij je kunnen uithuilen als een relatie uit gaat, dat ze je geen advies kunnen vragen wat betreft werk/studie/etc?
Die dingen kunnen los naast elkaar bestaan, hè!
Die dingen kunnen los naast elkaar bestaan, hè!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
