Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
donderdag 11 juni 2020 om 14:05
Misschien niet zozeer het speciaal onderwijs maar het feit dat je kind niet mee kan komen op regulier onderwijs en meestal een lager IQ/ontwikkelingsstoornis heeft?
TO, mijn zoontje is verstandelijk beperkt, heeft ASS en is ook ernstig lichamelijk gehandicapt. Zijn diagnoses zijn heel dominant en beperkend in ons dagelijks leven en daar heb ik ook een acceptatie proces voor door moeten maken.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 11 juni 2020 om 14:15
Boannan, ik ken jouw verhaal en dat heeft veel meer impact op je leven dan wat er bij mij speelt, dan stelt dit niks voor.
Ik snap dat je dan helemaal een acceptatieproces doorgaat, ik vind dat je dat toendertijd ook heel mooi op het forum hebt gedeeld!
Mijn zoontje heeft geen gezondheidsproblemen, ook geen verstandelijke beperking, maar wel gedragsproblemen qua emotiebeheersing.
Ik heb er helemaal geen problemen mee dat hij op het SO zit, omdat ik zie hoe hij blij en gelukkig hij nu is.
Maar ik zie ook dat hij ver van huis op school zit, dus geen vriendjes in de buurt heeft. Alleen buiten spelen is ook nog niet vanzelfsprekend, hoewel dat beter gaat, maar er wonen weinig leeftijdsgenootjes hier. Zomaar iets in een (grote) groep doen is ook lastig, dus voor bso moeten er andere of extra dingen geregeld worden, sporten/zwemles is niet vanzelfsprekend.
Onzekerheid wat er speelt en wat voor effect dat op de rest van zijn leven gaat hebben.
Over het algemeen ben ik positief, omdat het een zelfverzekerd en slim jongetje is, maar soms zie je hem wel struggelen.
Ik snap dat je dan helemaal een acceptatieproces doorgaat, ik vind dat je dat toendertijd ook heel mooi op het forum hebt gedeeld!
Mijn zoontje heeft geen gezondheidsproblemen, ook geen verstandelijke beperking, maar wel gedragsproblemen qua emotiebeheersing.
Ik heb er helemaal geen problemen mee dat hij op het SO zit, omdat ik zie hoe hij blij en gelukkig hij nu is.
Maar ik zie ook dat hij ver van huis op school zit, dus geen vriendjes in de buurt heeft. Alleen buiten spelen is ook nog niet vanzelfsprekend, hoewel dat beter gaat, maar er wonen weinig leeftijdsgenootjes hier. Zomaar iets in een (grote) groep doen is ook lastig, dus voor bso moeten er andere of extra dingen geregeld worden, sporten/zwemles is niet vanzelfsprekend.
Onzekerheid wat er speelt en wat voor effect dat op de rest van zijn leven gaat hebben.
Over het algemeen ben ik positief, omdat het een zelfverzekerd en slim jongetje is, maar soms zie je hem wel struggelen.
donderdag 11 juni 2020 om 14:19
Dit dus.boannan schreef: ↑11-06-2020 14:05Misschien niet zozeer het speciaal onderwijs maar het feit dat je kind niet mee kan komen op regulier onderwijs en meestal een lager IQ/ontwikkelingsstoornis heeft?
TO, mijn zoontje is verstandelijk beperkt, heeft ASS en is ook ernstig lichamelijk gehandicapt. Zijn diagnoses zijn heel dominant en beperkend in ons dagelijks leven en daar heb ik ook een acceptatie proces voor door moeten maken.
Mijn zoon is al wat ouder (17) dan die van TO maar hier blijf ik tegenaan lopen.
Niet gaan studeren
Arbeidsmatige dagbesteding ipv een echte baan, carriere etc
Altijd begeleiding nodig hebben
Geen gezin gaan starten
Tuurlijk, ik heb het geaccepteerd, maar soms doet het toch pijn.
Dat er überhaupt gevraagd moet worden wat er dan geaccepteerd moet worden
anoniem_64c147b399965 wijzigde dit bericht op 11-06-2020 15:04
5.53% gewijzigd
donderdag 11 juni 2020 om 14:23
En inderdaad: geen schoolvrienden in de buurt, weinig aansluiting in de buurt sws, contacten via school blijven erg oppervlakkig, mede vanwege hun beperkingen. Sport en hobby is altijd moeilijk. Het moet altijd speciasl en dat is niet in de buurt, stervensduur, lange wachtlijst, geen tijd om heen te gaan (ik moet ook nog werken en ander kind wil ook naar sport).
donderdag 11 juni 2020 om 14:28
Ik heb een zoon die een Spastische diplegie heeft, maar met een goede kinderarts, en andere therapieën en een vader die heel veel gepraat heeft op school, met hulp de "normale" school heeft afgemaakt. Hij doet nu HBO-V.
Ik snap je gevoel, Soumis. En je mag verdrietig zijn. En het kost enorm meer tijd in vergelijk met kinderen die gewoon door hun leven rollen.
Wens eigenlijk iedereen met een kind dat net iets anders is heel veel liefde toe!
Ik snap je gevoel, Soumis. En je mag verdrietig zijn. En het kost enorm meer tijd in vergelijk met kinderen die gewoon door hun leven rollen.
Wens eigenlijk iedereen met een kind dat net iets anders is heel veel liefde toe!
donderdag 11 juni 2020 om 14:44
Natuurlijk is het een acceptatieproces. Ik heb (nog) geen kind. Maar wil je wel vertellen over mijn broertje. Die kon de eerste jaren van de basisschoolleeftijd absoluut niet mee. Basisschool wel 'normaal' afgemaakt, toentertijd was er nog niet veel aanbod voor speciaal basisonderwijs voor zijn problematiek.
Daarna naar het speciaal voortgezet onderwijs gegaan en dat heeft hem zo goed gedaan. Hij begon op de laagst opleiding van het vmbo, maar door de juiste begeleiding en zijn eigen inzet, ondanks waar hij mee te maken had, heeft hij elk jaar een stap omhoog gezet op de ladder. Daarna nog een mbo opleiding gedaan en hij is nu een normaal functionerende volwassen vent met een 'normale' full time baan, geen begeleiding nodig, niks aan de hand.
Jullie staan nu als gezin voor een heleboel uitdagingen, en de toekomst lijkt veel onzekerder. Maar als ik het zo lees is er nog niet duidelijk wat (niet) mogelijk is voor de toekomst en hoef je de gangbare, normale toekomst (niet dat het moet, niet dat je minder bent als je er niet aan kunt voldoen, maar laten we eerlijk wezen: Wel makkelijker) nog niet op te geven.
Hiermee wil ik overigens absoluut niet de anderen die hier posten kwetsen, het lijkt me ontzettend moeilijk als je weet dat je kind geen zorgeloze toekomst tegemoet gaat.
donderdag 11 juni 2020 om 14:50
Mijn dochtertje net opgehaald van kdv.
Ook zij heeft sinds het begin dat ze daar zat problemen met woede. Dit is onverklaarbaar voor de leidsters en ze weten niet hoe ze met haar moeten om gaan. We hebben zelf al langer het vermoeden dat er wat speelt, maar kan er mijn vinger niet goed opleggen omdat ze nog erg jong is. De leidsters van het kdv maken zich ook zorgen voor als ze straks naar school moet.
Ik zit met tranen in ogen op de bank en kwam dit topic tegen.
Even mijn verhaal doen en toch fijn dat we niet de enigen zijn...
Bedankt voor het openen van dit topic en sterkte, iedereen en TO.
Ook zij heeft sinds het begin dat ze daar zat problemen met woede. Dit is onverklaarbaar voor de leidsters en ze weten niet hoe ze met haar moeten om gaan. We hebben zelf al langer het vermoeden dat er wat speelt, maar kan er mijn vinger niet goed opleggen omdat ze nog erg jong is. De leidsters van het kdv maken zich ook zorgen voor als ze straks naar school moet.
Ik zit met tranen in ogen op de bank en kwam dit topic tegen.
Even mijn verhaal doen en toch fijn dat we niet de enigen zijn...
Bedankt voor het openen van dit topic en sterkte, iedereen en TO.
donderdag 11 juni 2020 om 15:37
Ja het is soms zo lastig inpassen vooral omdat dingen vaak verder weg zijn.-Darkside- schreef: ↑11-06-2020 14:23En inderdaad: geen schoolvrienden in de buurt, weinig aansluiting in de buurt sws, contacten via school blijven erg oppervlakkig, mede vanwege hun beperkingen. Sport en hobby is altijd moeilijk. Het moet altijd speciasl en dat is niet in de buurt, stervensduur, lange wachtlijst, geen tijd om heen te gaan (ik moet ook nog werken en ander kind wil ook naar sport).
Ook het andere kind schiet er bij in. Kan vrijwel nooit brengen naar school (geluk nu met corona dat geen enkele ouder meer de school in mag
).Balans zoeken is echt een uitdaging, dat komt nog bovenop de zorgen die je maakt en het verdriet van dat dingen je kind veel moeite kost.
donderdag 11 juni 2020 om 15:40
@JobEva en Greenladyfern, dank voor het delen van jullie verhaal!
Die verhalen ken ik ook, van een moeilijkere start met speciaal onderwijs, maar uiteindelijk wel functionerend zonder aanpassingen.
Gekke is dat ik daar ook op hoop, gewoon omdat het leven dan makkelijker is denk ik, maar ook weer niet te hard op durf te hopen omdat het ook weer verdriet kan opleveren als het toch niet lukt denk ik.
Die verhalen ken ik ook, van een moeilijkere start met speciaal onderwijs, maar uiteindelijk wel functionerend zonder aanpassingen.
Gekke is dat ik daar ook op hoop, gewoon omdat het leven dan makkelijker is denk ik, maar ook weer niet te hard op durf te hopen omdat het ook weer verdriet kan opleveren als het toch niet lukt denk ik.
donderdag 11 juni 2020 om 15:47
Saivash deel hier je verhaal! Andere kunnen ook tips geven wat te doen.
Ik herken alles wat je schrijft, ik kreeg elke keer te horen dat het niet goed ging, maar concretiseren konden ze het niet. Het waren opzich lieve leidsters, ze hadden gewoon de expertise niet om het goed te kunnen beoordelen, wat ook normaal is want dat hoeven ze niet. Maar telkens horen wat er niet goed ging is heel naar, de laatste maanden liep ik al met een brok in mijn keel het gebouw in om wat ik nu weer ging horen en vervolgens met tranen in mijn ogen weg met kind aan de hand.
Achteraf had ik moeten evalueren met ze dat het heel naar is om.alleen maar te horen wat er niet goed ging en hoe vervelend je kind was. Ook omdat ik heel erg meedenkend was en alles wat zij wilden meewerkten.
Mijn zoontje is bijvoorbeeld wel geobserveerd, maarja net op een goed moment (die waren er dus heus wel!). Tja en aan 1 observatie kan je geen conclusies verbinden,maar de leidsters konden ook niet goed het probleem benoemen.
Achteraf had er veel meer moeten gebeuren en was hopelijk voorkomen dat mijn zoontje wel naar het regulier onderwijs was gegaan met alle moeilijkheden van dien.
Ik zou je adviseren met het consultatiebureau in gesprek te gaan. Mijn zoontje is voor de observatie aangemeld bij de integrale vroeghulp (maar dus in een te laat stadium). Misschien dat ze bij je dochtertje ook iets in gang kunnen zetten, zeker omdat er twijfel is of ze het op het reguliere onderwijs gaat trekken.
Ik herken alles wat je schrijft, ik kreeg elke keer te horen dat het niet goed ging, maar concretiseren konden ze het niet. Het waren opzich lieve leidsters, ze hadden gewoon de expertise niet om het goed te kunnen beoordelen, wat ook normaal is want dat hoeven ze niet. Maar telkens horen wat er niet goed ging is heel naar, de laatste maanden liep ik al met een brok in mijn keel het gebouw in om wat ik nu weer ging horen en vervolgens met tranen in mijn ogen weg met kind aan de hand.
Achteraf had ik moeten evalueren met ze dat het heel naar is om.alleen maar te horen wat er niet goed ging en hoe vervelend je kind was. Ook omdat ik heel erg meedenkend was en alles wat zij wilden meewerkten.
Mijn zoontje is bijvoorbeeld wel geobserveerd, maarja net op een goed moment (die waren er dus heus wel!). Tja en aan 1 observatie kan je geen conclusies verbinden,maar de leidsters konden ook niet goed het probleem benoemen.
Achteraf had er veel meer moeten gebeuren en was hopelijk voorkomen dat mijn zoontje wel naar het regulier onderwijs was gegaan met alle moeilijkheden van dien.
Ik zou je adviseren met het consultatiebureau in gesprek te gaan. Mijn zoontje is voor de observatie aangemeld bij de integrale vroeghulp (maar dus in een te laat stadium). Misschien dat ze bij je dochtertje ook iets in gang kunnen zetten, zeker omdat er twijfel is of ze het op het reguliere onderwijs gaat trekken.
soumis wijzigde dit bericht op 11-06-2020 16:16
0.27% gewijzigd
donderdag 11 juni 2020 om 15:53
Het vervelende is , dat als je kind ergens negatief opvalt, het ook altijd negatief blijft. Mijn ervaring is, dat mijn zoon ook een klier was, omdat hij merkte dat hij niet mee kwam. En vaak ook gepest werd door andere kinderen, omdat hij op zijn tenen liep. Hij werd dus op het schoolplein prima ballerina genoemd, en niet A. Want kinderen kunnen ook heel brutaal zijn onderling!
IK ben een tijd niet meer op school geweest, omdat ik het niet aan kon alleen maar negatieve dingen te horen.... Gelukkig ging mijn partner, en hadden we de schoolleiding achter ons staan.
IK ben een tijd niet meer op school geweest, omdat ik het niet aan kon alleen maar negatieve dingen te horen.... Gelukkig ging mijn partner, en hadden we de schoolleiding achter ons staan.
donderdag 11 juni 2020 om 16:20
Oh heel erg bedankt voor het delen van van bovenstaande. Fijn dat je meedenkt. Ik ga doen wat je mij aanraadt. DankSoumis schreef: ↑11-06-2020 15:47Saivash deel hier je verhaal! Andere kunnen ook tips geven wat te doen.
Ik herken alles wat je schrijft, ik kreeg elke keer te horen dat het niet goed ging, maar concretiseren konden ze het niet. Het waren opzich lieve leidsters, ze hadden gewoon de expertise niet om het goed te kunnen beoordelen, wat ook normaal is want dat hoeven ze niet. Maar telkens horen wat er niet goed ging is heel naar, de laatste maanden liep ik al met een brok in mijn keel het gebouw in om wat ik nu weer ging horen en vervolgens met tranen in mijn ogen weg met kind aan de hand.
Achteraf had ik moeten evalueren met ze dat het heel naar is om.alleen maar te horen wat er niet goed ging en hoe vervelend je kind was. Ook omdat ik heel erg meedenkend was en alles wat zij wilden meewerkten.
Mijn zoontje is bijvoorbeeld wel geobserveerd, maarja net op een goed moment (die waren er dus heus wel!). Tja en aan 1 observatie kan je geen conclusies verbinden,maar de leidsters konden ook niet goed het probleem benoemen.
Achteraf had er veel meer moeten gebeuren en was hopelijk voorkomen dat mijn zoontje wel naar het regulier onderwijs was gegaan met alle moeilijkheden van dien.
Ik zou je adviseren met het consultatiebureau in gesprek te gaan. Mijn zoontje is voor de observatie aangemeld bij de integrale vroeghulp (maar dus in een te laat stadium). Misschien dat ze bij je dochtertje ook iets in gang kunnen zetten, zeker omdat er twijfel is of ze het op het reguliere onderwijs gaat trekken.
donderdag 11 juni 2020 om 16:24
donderdag 11 juni 2020 om 16:35
Het is simpelweg verdrietig als je kind een ander pad volgt dan zijn leeftijdgenoten. Ik denk dat het daarbij niet zo veel uitmaakt hoeveel of hoe zwaar de beperkingen van je kind zijn (je reactie op Boannan).
Mijn zoon zit ook op het speciaal onderwijs. Hij zat vanaf zijn 3e op een therapeutische peutergroep en ik had toen nog wel de hoop dat hij naar het reguliere onderwijs zou kunnen. Toen hij 3,5 was bleek uit een IQ-test dat hij een verstandelijke beperking had. Dat vond ik toen verschrikkelijk moeilijk...
Inmiddels is hij 9, heeft hij nog veel meer stempeltjes, maar hebben we ook onze weg behoorlijk gevonden in zorgland, maar er blijven altijd wel verdrietige en/of confronterende momenten.
Er is een mooie podcast over levend verlies (de vorm van rouw waar zorgouders mee te maken hebben).
Mijn zoon zit ook op het speciaal onderwijs. Hij zat vanaf zijn 3e op een therapeutische peutergroep en ik had toen nog wel de hoop dat hij naar het reguliere onderwijs zou kunnen. Toen hij 3,5 was bleek uit een IQ-test dat hij een verstandelijke beperking had. Dat vond ik toen verschrikkelijk moeilijk...
Inmiddels is hij 9, heeft hij nog veel meer stempeltjes, maar hebben we ook onze weg behoorlijk gevonden in zorgland, maar er blijven altijd wel verdrietige en/of confronterende momenten.
Er is een mooie podcast over levend verlies (de vorm van rouw waar zorgouders mee te maken hebben).
donderdag 11 juni 2020 om 16:40
Saivas, kom in actie! Peuterleidsters zijn heel aardig, maar hebben vaak niet genoeg kennis van zaken. Ga naar het consultatiebureau of je huisarts en vraag om hulp. Observatie van je kind is een eerste stap.
En misschien kan er ook al een sensory profile gemaakt worden, dat is een vragenlijst over prikkelverwerking. Daarvoor kun je bij een ergotherapeut terecht.
En misschien kan er ook al een sensory profile gemaakt worden, dat is een vragenlijst over prikkelverwerking. Daarvoor kun je bij een ergotherapeut terecht.
donderdag 11 juni 2020 om 16:49
Dank je wel! Ik kom zéker in actie.nansie schreef: ↑11-06-2020 16:40Saivas, kom in actie! Peuterleidsters zijn heel aardig, maar hebben vaak niet genoeg kennis van zaken. Ga naar het consultatiebureau of je huisarts en vraag om hulp. Observatie van je kind is een eerste stap.
En misschien kan er ook al een sensory profile gemaakt worden, dat is een vragenlijst over prikkelverwerking. Daarvoor kun je bij een ergotherapeut terecht.
donderdag 11 juni 2020 om 20:48
Erinlynn: mijn zoontje had een algehele ontwikkelingsachterstand en is door de kinderarts doorverwezen naar de therapeutische peutergroep. Hij liep motorisch achter, kon nauwelijks praten en begreep op de reguliere peuterspeelzaal vaak niet wat de bedoeling was. Hij speelde daar ook niet met andere kinderen.
(We wisten toen nog niet dat hij gehandicapt was, anders was hij misschien al eerder naar een orthopedagisch centrum of een medisch kinderdagverblijf gegaan.)
Het is net zoiets als de peuterspeelzaal, maar met minder kinderen. Naast twee leidsters waren er een ergotherapeut, een fysiotherapeut en een logopedist bij de groep.
De hele ochtend therapie dus, sommige dingen in groepjes, andere dingen 1-op-1, maar op een hele leuke speelse manier.
(We wisten toen nog niet dat hij gehandicapt was, anders was hij misschien al eerder naar een orthopedagisch centrum of een medisch kinderdagverblijf gegaan.)
Het is net zoiets als de peuterspeelzaal, maar met minder kinderen. Naast twee leidsters waren er een ergotherapeut, een fysiotherapeut en een logopedist bij de groep.
De hele ochtend therapie dus, sommige dingen in groepjes, andere dingen 1-op-1, maar op een hele leuke speelse manier.
donderdag 11 juni 2020 om 21:37
Ik merk dat ik een beetje naar word van mezelf in de zin van in een slachtofferrol blijven zitten. Of misschien heeft het meer met acceptatie te maken?
Bij de mensen om mij heen zijn de kindjes wél allemaal ‘normaal’, op het kinderdagverblijf ook. Ik blijf vooralsnog denken aan hoe het zou zijn als het voor mijn dochtertje ook allemaal van een leien dakje was gegaan, en merk dat de acceptatie voor mij dus nog ver te zoeken is.
Hoe ervaren jullie dit? Bestaat volledige acceptatie of blijft het altijd slikken? Brengt enige acceptatie meer rust?
Bij de mensen om mij heen zijn de kindjes wél allemaal ‘normaal’, op het kinderdagverblijf ook. Ik blijf vooralsnog denken aan hoe het zou zijn als het voor mijn dochtertje ook allemaal van een leien dakje was gegaan, en merk dat de acceptatie voor mij dus nog ver te zoeken is.
Hoe ervaren jullie dit? Bestaat volledige acceptatie of blijft het altijd slikken? Brengt enige acceptatie meer rust?
donderdag 11 juni 2020 om 22:02
Tuurlijk brengt acceptatie rust. Dat je gewoon trots bent op je kind als hij na 3 jaar les zijn A diploma haalt ipv na 3 mnd.Saivash schreef: ↑11-06-2020 21:37Ik merk dat ik een beetje naar word van mezelf in de zin van in een slachtofferrol blijven zitten. Of misschien heeft het meer met acceptatie te maken?
Bij de mensen om mij heen zijn de kindjes wél allemaal ‘normaal’, op het kinderdagverblijf ook. Ik blijf vooralsnog denken aan hoe het zou zijn als het voor mijn dochtertje ook allemaal van een leien dakje was gegaan, en merk dat de acceptatie voor mij dus nog ver te zoeken is.
Hoe ervaren jullie dit? Bestaat volledige acceptatie of blijft het altijd slikken? Brengt enige acceptatie meer rust?
Het is een proces, van tijd tot tijd doet het even pijn als je beseft dat een bepaalde mijlpaal nooit gehaald gaat worden. Maar over het algemeen ben ik trots op zijn stappen op zijn eigen niveau.
Mijn zoon is btw licht verstandelijk beperkt en heet autisme.
Sinds 2 jaar woont hij begeleid.
donderdag 11 juni 2020 om 22:22
Wat is accepteren?
Begin met accepteren dat je het moeilijk vindt en dat je er verdrietig om bent. Dat is geen slachtofferrol, maar eerlijk zijn tegen jezelf. En het is natuurlijk ook niet alleen verdriet, maar ook geluk en jaloezie en soms schaamte of schuldgevoel. Alles wat je voelt en ook de afwisseling daarin hoort erbij.
Ik kan er nu veel beter mee omgaan dan een jaar of vijf geleden, dus er verandert wel iets. Maar tegelijkertijd blijven dingen soms nog steeds heel pijnlijk.
Begin met accepteren dat je het moeilijk vindt en dat je er verdrietig om bent. Dat is geen slachtofferrol, maar eerlijk zijn tegen jezelf. En het is natuurlijk ook niet alleen verdriet, maar ook geluk en jaloezie en soms schaamte of schuldgevoel. Alles wat je voelt en ook de afwisseling daarin hoort erbij.
Ik kan er nu veel beter mee omgaan dan een jaar of vijf geleden, dus er verandert wel iets. Maar tegelijkertijd blijven dingen soms nog steeds heel pijnlijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
