Kinderen
alle pijlers
Kind (groep 7) heeft weinig aansluiting met andere kinderen
woensdag 2 december 2020 om 13:57
Ik maak me zorgen om mijn jongste kind. Hij is 10 jaar en zit nu in groep 7. Tot nu toe heeft hij altijd vriendjes gehad, niet heel veel, maar genoeg om af en toe af te spreken en zo nu en dan op een feestje uitgenodigd te worden.
Korte achtergrond:
Hij is de jongste van 3 kinderen. Zijn 2 oudste broers zitten allebei op de middelbare school. Het zijn alle 3 rustige, slimme jongens die zichzelf goed kunnen vermaken. Bij de oudste 2 heb ik mij ook wel eens zorgen gemaakt, maar zij hadden altijd wel wat jongens om mee te spelen en nu op de middelbare school hebben ze beide een groepje waar ze mee omgaan.
Jongste is altijd erg op zichzelf geweest. Is slim, sportief en ontzettend grappig. Toch heeft het altijd geschuurd met klasgenoten. Op de één of andere manier wordt/werd hij 'gedoogd', maar liepen speelafspraakjes nooit echt vanzelf of soepel. Ik kan de vinger er niet opleggen. Heb wel eens aan andere ouders (met wie ik een band had) gevraagd waar het aan zou kunnen liggen. Ze erkende dat ze het zagen, maar wisten ook niet hoe het kwam. Op voetbal gaat het allemaal prima. Hij ligt lekker in zijn team, maar als ik vraag om eens iemand uit te nodigen dan geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft.
Nu zit hij dus in groep 7 en heeft dit schooljaar welgeteld 3x afgesproken. Ik vraag hem waarom hij dit niet vaker doet en hij geeft aan dat hij lekker thuis wil chillen. Zijn broers zijn ontzettend lief voor hem en als zij online spelen met vrienden mag hij altijd meedoen. Vrienden van zijn broers zijn ook altijd erg leuk met hem, en ik zie dat dit veel soepeler loopt.
Ik merk dat hij moe wordt van mijn bemoeienis. Hij geeft aan het wel prima zo te vinden. Ik weet niet zeker of dat ook echt zo is of dat hij er niet over durft te praten met mij. In het weekend lopen we vaak samen door de duinen en dan praat ik vaak openlijk met hem. Ik vraag hem dan bijvoorbeeld welk cijfer hij zijn leven geeft op dit moment (of ik vertel bijvoorbeeld dat ik mijn leven nu een 7 geef, omdat ik heel blij ben met mijn jongens , mijn werk, maar heel verdrietig ben omdat mijn (stief)vader net is overleden). Hij geeft zijn leven dan een 9 omdat hij het heel fijn vindt thuis, maar op school erg saai.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt. Misschien is dat wel zo, ik hoop het echt, maar wil hem op de één of andere manier ook helpen zodat hij ook vrienden kan maken.
Man staat er heel anders is. Hij vindt dat ik me er niet teveel mee moet bemoeien en ik hem zeker niet het idee moet geven dat er iets mis met hem is, omdat hij dat zal gaan voelen als een motie van wantrouwen. Ik hink op 2 gedachten. Moet ik het laten, hij is niet ongelukkig en lijkt tevreden zo, of moet ik hem meer helpen/ hulp voor hem zoeken met het risico dat hij denkt dat er iets mis met hem is?
Hij zit trouwens op een klein buurtschooltje en al 7 jaar in dezelfde klas.. In de buurt wonen alleen jongere of oudere kinderen.
Korte achtergrond:
Hij is de jongste van 3 kinderen. Zijn 2 oudste broers zitten allebei op de middelbare school. Het zijn alle 3 rustige, slimme jongens die zichzelf goed kunnen vermaken. Bij de oudste 2 heb ik mij ook wel eens zorgen gemaakt, maar zij hadden altijd wel wat jongens om mee te spelen en nu op de middelbare school hebben ze beide een groepje waar ze mee omgaan.
Jongste is altijd erg op zichzelf geweest. Is slim, sportief en ontzettend grappig. Toch heeft het altijd geschuurd met klasgenoten. Op de één of andere manier wordt/werd hij 'gedoogd', maar liepen speelafspraakjes nooit echt vanzelf of soepel. Ik kan de vinger er niet opleggen. Heb wel eens aan andere ouders (met wie ik een band had) gevraagd waar het aan zou kunnen liggen. Ze erkende dat ze het zagen, maar wisten ook niet hoe het kwam. Op voetbal gaat het allemaal prima. Hij ligt lekker in zijn team, maar als ik vraag om eens iemand uit te nodigen dan geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft.
Nu zit hij dus in groep 7 en heeft dit schooljaar welgeteld 3x afgesproken. Ik vraag hem waarom hij dit niet vaker doet en hij geeft aan dat hij lekker thuis wil chillen. Zijn broers zijn ontzettend lief voor hem en als zij online spelen met vrienden mag hij altijd meedoen. Vrienden van zijn broers zijn ook altijd erg leuk met hem, en ik zie dat dit veel soepeler loopt.
Ik merk dat hij moe wordt van mijn bemoeienis. Hij geeft aan het wel prima zo te vinden. Ik weet niet zeker of dat ook echt zo is of dat hij er niet over durft te praten met mij. In het weekend lopen we vaak samen door de duinen en dan praat ik vaak openlijk met hem. Ik vraag hem dan bijvoorbeeld welk cijfer hij zijn leven geeft op dit moment (of ik vertel bijvoorbeeld dat ik mijn leven nu een 7 geef, omdat ik heel blij ben met mijn jongens , mijn werk, maar heel verdrietig ben omdat mijn (stief)vader net is overleden). Hij geeft zijn leven dan een 9 omdat hij het heel fijn vindt thuis, maar op school erg saai.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt. Misschien is dat wel zo, ik hoop het echt, maar wil hem op de één of andere manier ook helpen zodat hij ook vrienden kan maken.
Man staat er heel anders is. Hij vindt dat ik me er niet teveel mee moet bemoeien en ik hem zeker niet het idee moet geven dat er iets mis met hem is, omdat hij dat zal gaan voelen als een motie van wantrouwen. Ik hink op 2 gedachten. Moet ik het laten, hij is niet ongelukkig en lijkt tevreden zo, of moet ik hem meer helpen/ hulp voor hem zoeken met het risico dat hij denkt dat er iets mis met hem is?
Hij zit trouwens op een klein buurtschooltje en al 7 jaar in dezelfde klas.. In de buurt wonen alleen jongere of oudere kinderen.
woensdag 2 december 2020 om 14:35
Dit komt wel even binnen.. Het stomme is dat ik zelf als volwassenen ook helemaal geen zin heb in veel sociale contacten. Ik heb een beperkt kringetje waar ik heel blij mee ben.Pergamon schreef: ↑02-12-2020 14:25Ik was een kind dat het prima vond om een klein aantal sociale contacten te hebben. Dat heb ik trouwens nu als volwassene nog steeds. Het meest vervelende aan die periode vond ik niet het beperkte aantal contacten maar de bemoeienis van mijn moeder, die mij het gevoel gaven dat ik ' raar' was omdat ik minder contacten had. Alsof er iets mis met mij was. Dat zei ze nooit zo en daar stuurde ze ook NIET op aan (benoemde altijd dat ik goed ben zoals ik ben), maar door het regelmatig bevragen op dit punt kreeg ik dat gevoel toch. Dat had meer impact dan wat minder vriendjes hebben dan gemiddeld.
Je zegt precies wat mijn man zegt, maar ik heb het gevoel dat wanneer ik het helemaal loslaat, ik het opgeef voor hem of zo. Klinkt raar en weet even niet hoe ik het beter kan omschrijven
woensdag 2 december 2020 om 14:38
Op een middelbare school is de vijver om in te vissen een stuk groter. In een brugklas zijn veel kinderen ‘los’ van hun jarenlange vriendengroepjes op de basisschool. En als hij dan ook nog twee oudere broers op die school heeft rondlopen en daar al een aantal jongens kent (vrienden van broers) dan zal hij vast aansluiting kunnen vinden bij jongere jongens/meisjes die via via ook die broers en vrienden kennen (van hobby/sportclub/buurt).AriViva schreef: ↑02-12-2020 14:30Hij brengt het meer als een gegeven, zonder er een emotie aan te koppelen. Zo van 'als ik straks met mijn vriendengroepje naar de Mac fiets -ziet hij zijn broers doen - dan bestel ik wel 9 kipnuggets. Hij is ervan overtuigd dat het voor hem dat straks ook zo gaat verlopen. Ik houd mijn hart vast want dan moet hij die vrienden wel eerst maken, maar dat overziet hij niet.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 2 december 2020 om 14:39
Tja, dat is een goede vraag. Ja, aan de ene kant heeft ze een label dat de oorzaak zou kunnen zijn, maar aan de andere kant vraag ik me soms af of dat alles is. Ze is gewoon anders. Andere interesses, andere belevingswereld.
woensdag 2 december 2020 om 14:46
Vanuit mijn ervaring als kind dat op de basisschool niet goed in de groep viel en daarna naar VWO ging: dat komt echt wel goed. De basisschool is een willekeurige greep kinderen, op de middelbare school word je omringd door mensen die meer als jezelf zijn. Plus, het zijn er natuurlijk ook een stuk meer.
woensdag 2 december 2020 om 14:49
Ik herken veel van wat je over je zoon schrijft, omdat ik ook zo was als kind. Ik snap dat je graag sociaal contact wil voor je kind en het liefst geregeld, maar sommige kinderen zijn nou eenmaal niet zo. Hoe je over je zoon schrijft heb ik absoluut niet het idee dat hij dat eigenlijk wel wil. Volgens mij vindt hij het goed zoals het is en weetje...als hij dat vindt dan is het zo.
Mijn ouders stimuleerde mij vroeger ook om meer speelafspraakjes te maken en kinderen uit te nodigen van sport en ik vond het afschuwelijk! Ik wilde dat gewoon niet. Ik was niet verlegen of bang, maar ik wilde gewoon lekker op mijn kamer zitten lezen of tekenen. Na sport met een groepje vond ik het wel weer genoeg. Ik hoef geen kinderen mee naar huis na school. Ik vond en vind het nog steeds heerlijk om alleen te zijn. Jouw kind kan en mag dat toch ook vinden?
Ik heb de bemoeienis van mijn ouders echt vervelend gevonden. Ik voelde gewoon dat het kennelijk niet goed was wat ik wilde. Kennelijk moest ik druk meedoen met dit en dat ookal had ik daar 0 behoefte aan.
Mijn ouders stimuleerde mij vroeger ook om meer speelafspraakjes te maken en kinderen uit te nodigen van sport en ik vond het afschuwelijk! Ik wilde dat gewoon niet. Ik was niet verlegen of bang, maar ik wilde gewoon lekker op mijn kamer zitten lezen of tekenen. Na sport met een groepje vond ik het wel weer genoeg. Ik hoef geen kinderen mee naar huis na school. Ik vond en vind het nog steeds heerlijk om alleen te zijn. Jouw kind kan en mag dat toch ook vinden?
Ik heb de bemoeienis van mijn ouders echt vervelend gevonden. Ik voelde gewoon dat het kennelijk niet goed was wat ik wilde. Kennelijk moest ik druk meedoen met dit en dat ookal had ik daar 0 behoefte aan.
skadí wijzigde dit bericht op 02-12-2020 14:51
26.93% gewijzigd
Emboldened by the flame of ambition
) naar je man.
woensdag 2 december 2020 om 14:54
Ik sluit me aan bij je man en veel reageerders hier.
Vraag is waarom je het gevoel hebt hem als het ware te laten vallen oid.
Misschien de beeldvorming of druk van de huidige maatschappij?
Het ideaalplaatje is een extravert, energiek kind met veel sociale contacten.
Tja, een flink deel, ik denk zelfs het merendeel, voldoet hier niet aan.
Een introvert kind of een kind dat graag op zichzelf is, kan even gelukkig of ongelukkig zijn als een extravert kind.
Misschien is het meer het beeld dat je los moet laten? Het beeld van hoe het leven van een gelukkig kind eruit zou zien?
Een kind dat zijn leven een 9 geeft, en het fijn vindt om gewoon lekker thuis zn gangetje te gaan, wat een rijkdom!
Vraag is waarom je het gevoel hebt hem als het ware te laten vallen oid.
Misschien de beeldvorming of druk van de huidige maatschappij?
Het ideaalplaatje is een extravert, energiek kind met veel sociale contacten.
Tja, een flink deel, ik denk zelfs het merendeel, voldoet hier niet aan.
Een introvert kind of een kind dat graag op zichzelf is, kan even gelukkig of ongelukkig zijn als een extravert kind.
Misschien is het meer het beeld dat je los moet laten? Het beeld van hoe het leven van een gelukkig kind eruit zou zien?
Een kind dat zijn leven een 9 geeft, en het fijn vindt om gewoon lekker thuis zn gangetje te gaan, wat een rijkdom!
woensdag 2 december 2020 om 14:55
Ik heb 4 kinderen en ze zijn geen van vieren heel sociaal. Lijken de sociale contacten niet echt nodig te hebben ook. Mijn oudste zit nu in 5 vwo en heeft 1 vriendin op school en 1 vriendin buiten school. Is voor haar voldoende.
Mijn jongste in groep 5 spreekt vandaag voor het eerst dit schooljaar met iemand in de klas af.
Probeer vooral je kinderen niet het idee te geven dat er iets met hun mis is. Sommige kinderen hebben behoeft aan enorm veel contacten, anderen hebben aan 1 vriendschap voldoende (en die ene vriendschap, daar moet je maar net tegenaan lopen).
Ik zou het even loslaten.
Mijn jongste in groep 5 spreekt vandaag voor het eerst dit schooljaar met iemand in de klas af.
Probeer vooral je kinderen niet het idee te geven dat er iets met hun mis is. Sommige kinderen hebben behoeft aan enorm veel contacten, anderen hebben aan 1 vriendschap voldoende (en die ene vriendschap, daar moet je maar net tegenaan lopen).
Ik zou het even loslaten.
woensdag 2 december 2020 om 14:57
Liefdevolle OP. 
Ik zou erop vertrouwen dat hij het met jullie deelt als het niet goed zou gaan op school. En ik zou vertrouwen op hem. De kans dat hij straks op het VWO inderdaad makkelijker aansluiting gaat vinden, is m.i. groot.
En, zolang zijn basis (thuissituatie) zo goed is, is de rest eigenlijk bijzaak. Hij gaat naar school, hij sport: hij doet het dus goed. Straks op de middelbare school, later tijdens zijn studie en daarna werk komt hij nog zóveel mensen tegen. Grote kans dat het helemaal goedkomt.
Zeker als jullie niets opmerkelijks zien aan de manier waarop hij contact maakt/onderhoudt en zich opstelt t.o.v. anderen, zou ik me niet druk maken.
Ik zou erop vertrouwen dat hij het met jullie deelt als het niet goed zou gaan op school. En ik zou vertrouwen op hem. De kans dat hij straks op het VWO inderdaad makkelijker aansluiting gaat vinden, is m.i. groot.
En, zolang zijn basis (thuissituatie) zo goed is, is de rest eigenlijk bijzaak. Hij gaat naar school, hij sport: hij doet het dus goed. Straks op de middelbare school, later tijdens zijn studie en daarna werk komt hij nog zóveel mensen tegen. Grote kans dat het helemaal goedkomt.
Zeker als jullie niets opmerkelijks zien aan de manier waarop hij contact maakt/onderhoudt en zich opstelt t.o.v. anderen, zou ik me niet druk maken.
woensdag 2 december 2020 om 14:58
Mijn dochter is net 11, zit ook in groep 7.
Normaal gesproken zeurde ze de oren van mijn kop met : Mag ik bij die binnen, of mag die bij mij binnen.
Maar sinds dit jaar is het ineens helemaal omgeslagen. Ze komt naar huis en gaat hier zitten chillen en wil niemand om haar heen hebben. (ze is trouwens enigst kind)
Misschien is het een leeftijdsdingetje, andere interesses, teveel leeftijdsverschil?
Zelf vindt ze het prima om niet af te spreken, terwijl ze echt vriendinnen genoeg heeft. Ze wil gewoon na schooltijd in haar eigen bubbeltje zitten.
Normaal gesproken zeurde ze de oren van mijn kop met : Mag ik bij die binnen, of mag die bij mij binnen.
Maar sinds dit jaar is het ineens helemaal omgeslagen. Ze komt naar huis en gaat hier zitten chillen en wil niemand om haar heen hebben. (ze is trouwens enigst kind)
Misschien is het een leeftijdsdingetje, andere interesses, teveel leeftijdsverschil?
Zelf vindt ze het prima om niet af te spreken, terwijl ze echt vriendinnen genoeg heeft. Ze wil gewoon na schooltijd in haar eigen bubbeltje zitten.
woensdag 2 december 2020 om 14:59
woensdag 2 december 2020 om 15:00
Ja.
Bij de kleuters maakte vooral de leerkracht er een probleem van. Hij moest en hij zou met andere kinderen spelen, anders zou hij gepest gaan worden en buiten de boot vallen. Ik zei toen al dat hij op een ander niveau functioneerde, maar dat mag je helmaal niet zeggen als moeder die geen pabo heeft gedaan en dus geen inzicht heeft in kinderontwikkeling (was mijn indruk). In de jaren daarna hebben de leerkrachten wel geprobeerd om hem met andere kinderen te laten spelen, maar hij vond het zelf niet altijd nodig. Ze hebben een bord waarop ze kunnen aangeven wat hun gevoel was over de pauze (smiley, enz) en hij was altijd tevreden, al had hij in zijn eentje rondjes gerend. Ik heb daar bij de leerkrachten wel bij rapportgesprekken naar gevraagd omdat ze het zelf zo belangrijk vonden, totdat hij een leerkracht kreeg die gewoon zei "ach, hij vindt het prima, hij is nou eenmaal zo". 1x per jaar heb ik nog wel eens gevraagd of hij geen zin had om af te spreken, nee dus. Verjaardagsfeestje vieren, nee dus. Hij kan prima samenwerken als dat moet, hij heeft alleen geen behoefte aan spélen met die kinderen.
Edit: ik vraag er niet meer naar bij hem, maar ik vind het dan wel gewoon leuk als hij in het weekend een paar uur met klasgenoten een online spel doet en eentje hem daar speciaal voor belt. Dat vindt hij leuk om te doen, buiten voetballen of zo vindt hij niks. Hij doet ook gewoon als enige jongen niet mee als de klas dat doet in de pauze en vindt dat heel normaal. Hij voelt zelf helemaal geen druk.
woensdag 2 december 2020 om 15:18
Ik herken wel een beetje wat je zegt al is het niet helemaal vergelijkbaar omdat mijn kind (8 jaar) op speciaal onderwijs zit waardoor de meeste kinderen uit zijn klas ook wat verder weg wonen. Hij maakt met buitenspelen niet makkelijk contact met andere kinderen en doet dit dan ook bijna nooit. Het liefst is hij binnen om lekker youtube te kijken of lego te bouwen of een spelletje te spelen op zijn tablet. Hij lijkt ook niet echt behoefte te hebben om vriendjes te maken. Volgens zijn juf speelt hij op school wel met zijn klasgenoten dus dat doet hij gelukkig dan wel.
Zijn broertje (bijna 7) is wat dat betreft een heel ander kind, rent na school gelijk naar buiten om te spelen en maakt heel makkelijk en overal vriendjes.
Ik vind het ook heel jammer ook omdat hij vaak niet weet wie hij bijvoorbeeld op zijn kinderfeestje uit wil nodigen maar hij lijkt er zelf niet zoveel problemen mee te hebben dus probeer ik hem ook maar niet te pushen om naar buiten te gaan zodat hij vriendjes kan maken.
Zijn broertje (bijna 7) is wat dat betreft een heel ander kind, rent na school gelijk naar buiten om te spelen en maakt heel makkelijk en overal vriendjes.
Ik vind het ook heel jammer ook omdat hij vaak niet weet wie hij bijvoorbeeld op zijn kinderfeestje uit wil nodigen maar hij lijkt er zelf niet zoveel problemen mee te hebben dus probeer ik hem ook maar niet te pushen om naar buiten te gaan zodat hij vriendjes kan maken.
woensdag 2 december 2020 om 15:33
en toch zou ik eens met de leerkracht pratenAriViva schreef: ↑02-12-2020 14:13Dit jaar heeft hij een erg afstandelijke leerkracht die tegen een burnout aanzit (haar eigen woorden). Heb het wel bij haar aangekaart maar kom er niet echt verder mee. Vorig jaar had hij een fantastische juf die hem enorm heeft uitgedaagd (met pluswerk, wiskunde lessen etc.) en daar bloeide hij van op.
woensdag 2 december 2020 om 15:47
AriViva schreef: ↑02-12-2020 14:35Dit komt wel even binnen.. Het stomme is dat ik zelf als volwassenen ook helemaal geen zin heb in veel sociale contacten. Ik heb een beperkt kringetje waar ik heel blij mee ben.
Je zegt precies wat mijn man zegt, maar ik heb het gevoel dat wanneer ik het helemaal loslaat, ik het opgeef voor hem of zo. Klinkt raar en weet even niet hoe ik het beter kan omschrijven
Je hoeft het toch niet op te geven? Je gaat je er, voor nu, even niks mee doen en het niet naar hem toe benoemen. Je kan het natuurlijk prima in de gaten houden, hem stimuleren de dingen te doen die hij leuk vindt en blij zijn met een kind dat zijn leven zo'n mooi cijfer geeft. Als straks op het VWO blijkt dat hij niet lekker in zijn vel zit kan je alsnog actie ondernemen.
woensdag 2 december 2020 om 16:49
Een keiharde: Ben ik soms niet goed zoals ik ben? van mijn oudste dochter maakte mij heel duidelijk dat ik me er niet mee moest bemoeien en dat ze het prima vond gaan. Ik heb het toen ook losgelaten.Pergamon schreef: ↑02-12-2020 14:25Ik was een kind dat het prima vond om een klein aantal sociale contacten te hebben. Dat heb ik trouwens nu als volwassene nog steeds. Het meest vervelende aan die periode vond ik niet het beperkte aantal contacten maar de bemoeienis van mijn moeder, die mij het gevoel gaven dat ik ' raar' was omdat ik minder contacten had. Alsof er iets mis met mij was. Dat zei ze nooit zo en daar stuurde ze ook NIET op aan (benoemde altijd dat ik goed ben zoals ik ben), maar door het regelmatig bevragen op dit punt kreeg ik dat gevoel toch. Dat had meer impact dan wat minder vriendjes hebben dan gemiddeld.
woensdag 2 december 2020 om 16:58
Ik herken mijn broertje in je verhaal. Zat prima in zijn vel maar had gewoon bijna geen behoefte aan contact met andere kinderen buiten school om. Ook niet op de middelbare school. Hij werd niet gepest en kinderen wilden op zich wil met hem op fietsen bijvoorbeeld maar dan zei hij dat hij liever alleen wilde fietsen. Hij was gewoon graag alleen. Ik heb het mooi gevonden hoe mijn ouders hem daar alle ruimte voor gegeven hebben.
Toen hij ging studeren had hij opeens wel heel veel zin om sociale contacten aan te gaan, is hij daar helemaal ingedoken en daar heeft hij veel vrienden aan overgehouden.
Als je zoon tevreden is met zijn leven, zou ik hem dus de ruimte geven om geen behoefte te hebben aan sociale contacten buiten school. Wie weet komt die behoefte ooit vanzelf en zo niet, dan niet. Zonder dat hij zelf die behoefte voelt, kun je er denk ik toch niet zoveel aan doen behalve hem het vertrouwen geven dat hij goed is zoals hij nu is.
Toen hij ging studeren had hij opeens wel heel veel zin om sociale contacten aan te gaan, is hij daar helemaal ingedoken en daar heeft hij veel vrienden aan overgehouden.
Als je zoon tevreden is met zijn leven, zou ik hem dus de ruimte geven om geen behoefte te hebben aan sociale contacten buiten school. Wie weet komt die behoefte ooit vanzelf en zo niet, dan niet. Zonder dat hij zelf die behoefte voelt, kun je er denk ik toch niet zoveel aan doen behalve hem het vertrouwen geven dat hij goed is zoals hij nu is.
woensdag 2 december 2020 om 17:16
Niet alle reacties gelezen maar het klinkt als een kind dat op school onder zijn niveau lessen volgt en een kind dat qua ontwikkeling verder is dan zijn klasgenoten. Dat matcht dan soms gewoon niet meer als de verschillen uiteen lopen. Waarschijnlijk klikt het beter met oudere kinderen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 2 december 2020 om 18:03
Als hij het zelf geen probleem vind zou ik me er niet teveel mee bemoeien. Hij heeft andere interesses dan zijn klasgenoten. Ik kan ook niet oprecht interesse tonen in dingen waar ik niks mee heb. Dat is dan ook aan me te zien.
Mij gingen vriendschappen op de basisschool nog makkelijk af. Maar op de middelbare en het MBO vond ik geen aansluiting met klasgenoten. Vooral op het MBO was dat lastig, omdat je veel moest samenwerken. Ik werd zelden gekozen en deed de opdracht vaak alleen. Sommige dingen kon ik niet eens oefenen, omdat je met z'n tweeën moest zijn. Tenzij de leerkracht me ergens indeelde. Mijn moeder hamerde er in die tijd op dat ik vrienden moest maken. Met de nadruk op "moet". Dat vond ik erg vervelend. En gewoon maar ergens bij staan en meepraten kon ik niet. Omdat hetgene waar zij zich mee bezig hielden niet mijn ding was. Een jaar na de opleiding kreeg ik de diagnose ASS.
Mij gingen vriendschappen op de basisschool nog makkelijk af. Maar op de middelbare en het MBO vond ik geen aansluiting met klasgenoten. Vooral op het MBO was dat lastig, omdat je veel moest samenwerken. Ik werd zelden gekozen en deed de opdracht vaak alleen. Sommige dingen kon ik niet eens oefenen, omdat je met z'n tweeën moest zijn. Tenzij de leerkracht me ergens indeelde. Mijn moeder hamerde er in die tijd op dat ik vrienden moest maken. Met de nadruk op "moet". Dat vond ik erg vervelend. En gewoon maar ergens bij staan en meepraten kon ik niet. Omdat hetgene waar zij zich mee bezig hielden niet mijn ding was. Een jaar na de opleiding kreeg ik de diagnose ASS.
donderdag 3 december 2020 om 08:08
Mijn dochter had dit ook heel sterk. Geen behoefte aan afspreken na school. Speelde soms wel met buurkinderen die wat ouder waren en dus in hogere klassen zaten of die op school ook de aansluiting niet vonden (andere school)
Uiteindelijk in groep 7 (om andere redenen) een iq test gedaan en daar kwam een iq uit van 145+
Geen wonder dat ze de aansluiting niet kon vinden. Ze kon prima met iedereen omgaan maar spelen was toch een ander verhaal.
Nu zit in de 2e van het gymnasium en heeft sinds dag 1 een grote groep meiden om zich heen waar ze regelmatig mee afspreekt na school, die elkaar uitdagen en stimuleren. Allemaal meiden die makkelijker kunnen leren en misschien wat slimmer zijn en/of een hoog iq hebben.
Ik heb mij er nooit druk om gemaakt. Als ze niet willen dan willen ze niet. Komt wel goed
Uiteindelijk in groep 7 (om andere redenen) een iq test gedaan en daar kwam een iq uit van 145+
Geen wonder dat ze de aansluiting niet kon vinden. Ze kon prima met iedereen omgaan maar spelen was toch een ander verhaal.
Nu zit in de 2e van het gymnasium en heeft sinds dag 1 een grote groep meiden om zich heen waar ze regelmatig mee afspreekt na school, die elkaar uitdagen en stimuleren. Allemaal meiden die makkelijker kunnen leren en misschien wat slimmer zijn en/of een hoog iq hebben.
Ik heb mij er nooit druk om gemaakt. Als ze niet willen dan willen ze niet. Komt wel goed
Erger u niet, verwonder u slechts!
