Kinderen
alle pijlers
Kind (groep 7) heeft weinig aansluiting met andere kinderen
woensdag 2 december 2020 om 13:57
Ik maak me zorgen om mijn jongste kind. Hij is 10 jaar en zit nu in groep 7. Tot nu toe heeft hij altijd vriendjes gehad, niet heel veel, maar genoeg om af en toe af te spreken en zo nu en dan op een feestje uitgenodigd te worden.
Korte achtergrond:
Hij is de jongste van 3 kinderen. Zijn 2 oudste broers zitten allebei op de middelbare school. Het zijn alle 3 rustige, slimme jongens die zichzelf goed kunnen vermaken. Bij de oudste 2 heb ik mij ook wel eens zorgen gemaakt, maar zij hadden altijd wel wat jongens om mee te spelen en nu op de middelbare school hebben ze beide een groepje waar ze mee omgaan.
Jongste is altijd erg op zichzelf geweest. Is slim, sportief en ontzettend grappig. Toch heeft het altijd geschuurd met klasgenoten. Op de één of andere manier wordt/werd hij 'gedoogd', maar liepen speelafspraakjes nooit echt vanzelf of soepel. Ik kan de vinger er niet opleggen. Heb wel eens aan andere ouders (met wie ik een band had) gevraagd waar het aan zou kunnen liggen. Ze erkende dat ze het zagen, maar wisten ook niet hoe het kwam. Op voetbal gaat het allemaal prima. Hij ligt lekker in zijn team, maar als ik vraag om eens iemand uit te nodigen dan geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft.
Nu zit hij dus in groep 7 en heeft dit schooljaar welgeteld 3x afgesproken. Ik vraag hem waarom hij dit niet vaker doet en hij geeft aan dat hij lekker thuis wil chillen. Zijn broers zijn ontzettend lief voor hem en als zij online spelen met vrienden mag hij altijd meedoen. Vrienden van zijn broers zijn ook altijd erg leuk met hem, en ik zie dat dit veel soepeler loopt.
Ik merk dat hij moe wordt van mijn bemoeienis. Hij geeft aan het wel prima zo te vinden. Ik weet niet zeker of dat ook echt zo is of dat hij er niet over durft te praten met mij. In het weekend lopen we vaak samen door de duinen en dan praat ik vaak openlijk met hem. Ik vraag hem dan bijvoorbeeld welk cijfer hij zijn leven geeft op dit moment (of ik vertel bijvoorbeeld dat ik mijn leven nu een 7 geef, omdat ik heel blij ben met mijn jongens , mijn werk, maar heel verdrietig ben omdat mijn (stief)vader net is overleden). Hij geeft zijn leven dan een 9 omdat hij het heel fijn vindt thuis, maar op school erg saai.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt. Misschien is dat wel zo, ik hoop het echt, maar wil hem op de één of andere manier ook helpen zodat hij ook vrienden kan maken.
Man staat er heel anders is. Hij vindt dat ik me er niet teveel mee moet bemoeien en ik hem zeker niet het idee moet geven dat er iets mis met hem is, omdat hij dat zal gaan voelen als een motie van wantrouwen. Ik hink op 2 gedachten. Moet ik het laten, hij is niet ongelukkig en lijkt tevreden zo, of moet ik hem meer helpen/ hulp voor hem zoeken met het risico dat hij denkt dat er iets mis met hem is?
Hij zit trouwens op een klein buurtschooltje en al 7 jaar in dezelfde klas.. In de buurt wonen alleen jongere of oudere kinderen.
Korte achtergrond:
Hij is de jongste van 3 kinderen. Zijn 2 oudste broers zitten allebei op de middelbare school. Het zijn alle 3 rustige, slimme jongens die zichzelf goed kunnen vermaken. Bij de oudste 2 heb ik mij ook wel eens zorgen gemaakt, maar zij hadden altijd wel wat jongens om mee te spelen en nu op de middelbare school hebben ze beide een groepje waar ze mee omgaan.
Jongste is altijd erg op zichzelf geweest. Is slim, sportief en ontzettend grappig. Toch heeft het altijd geschuurd met klasgenoten. Op de één of andere manier wordt/werd hij 'gedoogd', maar liepen speelafspraakjes nooit echt vanzelf of soepel. Ik kan de vinger er niet opleggen. Heb wel eens aan andere ouders (met wie ik een band had) gevraagd waar het aan zou kunnen liggen. Ze erkende dat ze het zagen, maar wisten ook niet hoe het kwam. Op voetbal gaat het allemaal prima. Hij ligt lekker in zijn team, maar als ik vraag om eens iemand uit te nodigen dan geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft.
Nu zit hij dus in groep 7 en heeft dit schooljaar welgeteld 3x afgesproken. Ik vraag hem waarom hij dit niet vaker doet en hij geeft aan dat hij lekker thuis wil chillen. Zijn broers zijn ontzettend lief voor hem en als zij online spelen met vrienden mag hij altijd meedoen. Vrienden van zijn broers zijn ook altijd erg leuk met hem, en ik zie dat dit veel soepeler loopt.
Ik merk dat hij moe wordt van mijn bemoeienis. Hij geeft aan het wel prima zo te vinden. Ik weet niet zeker of dat ook echt zo is of dat hij er niet over durft te praten met mij. In het weekend lopen we vaak samen door de duinen en dan praat ik vaak openlijk met hem. Ik vraag hem dan bijvoorbeeld welk cijfer hij zijn leven geeft op dit moment (of ik vertel bijvoorbeeld dat ik mijn leven nu een 7 geef, omdat ik heel blij ben met mijn jongens , mijn werk, maar heel verdrietig ben omdat mijn (stief)vader net is overleden). Hij geeft zijn leven dan een 9 omdat hij het heel fijn vindt thuis, maar op school erg saai.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt. Misschien is dat wel zo, ik hoop het echt, maar wil hem op de één of andere manier ook helpen zodat hij ook vrienden kan maken.
Man staat er heel anders is. Hij vindt dat ik me er niet teveel mee moet bemoeien en ik hem zeker niet het idee moet geven dat er iets mis met hem is, omdat hij dat zal gaan voelen als een motie van wantrouwen. Ik hink op 2 gedachten. Moet ik het laten, hij is niet ongelukkig en lijkt tevreden zo, of moet ik hem meer helpen/ hulp voor hem zoeken met het risico dat hij denkt dat er iets mis met hem is?
Hij zit trouwens op een klein buurtschooltje en al 7 jaar in dezelfde klas.. In de buurt wonen alleen jongere of oudere kinderen.
woensdag 2 december 2020 om 14:06
woensdag 2 december 2020 om 14:10
Is dat zo (niet dat ik in twijfel trek wat je schrijft, maar oprechte vraag)?Lafae schreef: ↑02-12-2020 14:06Als je kind er wèl ongelukkig onder is, is een gebrek aan sociale contacten een probleem dat nauwelijks op te lossen is. Het kost tijd, moeite en energie en het effect is zeer beperkt, merk ik. Dus als je kind er niet expliciet ongelukkig onder is zou ik me de moeite besparen.
Ik hoop dat hij er niet ongelukkig onder is, maar ik merk dat ik het lastig vind om te geloven (heb het idee dat hij het zegt om er vanaf te zijn, maar weet niet of dit klopt)
woensdag 2 december 2020 om 14:13
Dit jaar heeft hij een erg afstandelijke leerkracht die tegen een burnout aanzit (haar eigen woorden). Heb het wel bij haar aangekaart maar kom er niet echt verder mee. Vorig jaar had hij een fantastische juf die hem enorm heeft uitgedaagd (met pluswerk, wiskunde lessen etc.) en daar bloeide hij van op. Sprak toen ook af met jongens uit groep 8 (zat toen zelf in 6), en dat leek beter aan te sluiten. Deze jongens zijn nu van school, helaas
woensdag 2 december 2020 om 14:15
Mijn kind heeft al jaren beperkt aansluiting in de klas. Ondanks inspanningen op allerlei gebieden is het niet gelukt de contacten met kinderen in de klas te verbeteren. De moeite en energie die het ons heeft gekost staan niet in verhouding tot wat het in aansluiting heeft opgeleverd. Ik zou die moeite er niet insteken als je kind er zelf neutraal onder is.
woensdag 2 december 2020 om 14:16
Klinkt een beetje als mijn jongste broertje. Mijn ouders vonden het altijd erg belangrijk dat hij af en toe met kinderen ging spelen en stuurden daar op aan. Laatst heeft mijn broertje gezegd dat hij dit zo vreselijk vervelend vond, hij voelde druk om af te spreken maar wilde dit helemaal niet. Lees wel, dit is al 20 jaar geleden en het zat hem nog dwars.
Misschien loopt hij wat voor op zijn klasgenoten en ontmoet hij straks op de middelbare wat meer soortgelijken?
Misschien loopt hij wat voor op zijn klasgenoten en ontmoet hij straks op de middelbare wat meer soortgelijken?
woensdag 2 december 2020 om 14:18
TO hier precies hetzelfde. Mijn zoon zit in het examenjaar en het is nog nooit zo sitl geweest in zijn sociale leven. Hij heeft wat contacten op school maar dit verloopt via de app.
Ik heb het hierover ook gehad met mijn zoon maar hij vindt het prima zo. Ik laat het nu omdat het spanning brengt tussen ons. Maar ik blijf toch met dat gevoel zitten dat het niet leuk voor hem moet zijn.
Ik moet er wel bij vermelden dat mijn zoon ASS heeft, weliswaar in een lichte vorm.
Ik heb het hierover ook gehad met mijn zoon maar hij vindt het prima zo. Ik laat het nu omdat het spanning brengt tussen ons. Maar ik blijf toch met dat gevoel zitten dat het niet leuk voor hem moet zijn.
Ik moet er wel bij vermelden dat mijn zoon ASS heeft, weliswaar in een lichte vorm.
woensdag 2 december 2020 om 14:21
Wilde type: 'wat verdrietig', maar dan vul ik het weer in.. word je hier verdrietig van? Belangrijker nog, hoe gaat het nu met je kind?Lafae schreef: ↑02-12-2020 14:15Mijn kind heeft al jaren beperkt aansluiting in de klas. Ondanks inspanningen op allerlei gebieden is het niet gelukt de contacten met kinderen in de klas te verbeteren. De moeite en energie die het ons heeft gekost staan niet in verhouding tot wat het in aansluiting heeft opgeleverd. Ik zou die moeite er niet insteken als je kind er zelf neutraal onder is.
woensdag 2 december 2020 om 14:24
Heb je ook het gevoel dat hij er mee zit, of ben jij ook voornamelijk degene die ermee zit?Sjaantje37 schreef: ↑02-12-2020 14:18TO hier precies hetzelfde. Mijn zoon zit in het examenjaar en het is nog nooit zo sitl geweest in zijn sociale leven. Hij heeft wat contacten op school maar dit verloopt via de app.
Ik heb het hierover ook gehad met mijn zoon maar hij vindt het prima zo. Ik laat het nu omdat het spanning brengt tussen ons. Maar ik blijf toch met dat gevoel zitten dat het niet leuk voor hem moet zijn.
Ik moet er wel bij vermelden dat mijn zoon ASS heeft, weliswaar in een lichte vorm.
Toevallig laatst een boek gelezen over iemand met ASS en herkende hier mijn middelste en jongste zoons beetje in..
woensdag 2 december 2020 om 14:25
Ik was een kind dat het prima vond om een klein aantal sociale contacten te hebben. Dat heb ik trouwens nu als volwassene nog steeds. Het meest vervelende aan die periode vond ik niet het beperkte aantal contacten maar de bemoeienis van mijn moeder, die mij het gevoel gaven dat ik ' raar' was omdat ik minder contacten had. Alsof er iets mis met mij was. Dat zei ze nooit zo en daar stuurde ze ook NIET op aan (benoemde altijd dat ik goed ben zoals ik ben), maar door het regelmatig bevragen op dit punt kreeg ik dat gevoel toch. Dat had meer impact dan wat minder vriendjes hebben dan gemiddeld.
woensdag 2 december 2020 om 14:26
Mijn kind wordt er wel verdrietig van, dus ik ook. Maar we proberen te accepteren dat dit het is. Ze is gelukkig niet helemaal alleen, ze heeft af en toe wel afspraken met kinderen uit haar klas; ze mist echter diepgaand contact. Dat soort aansluiting heeft ze niet en dat vindt ze jammer. Volgend jaar gaat ze naar het VO, misschien dat ze het daar vindt.
woensdag 2 december 2020 om 14:27
Je schrijft
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt.
Zegt hij dat spontaan? Want dan klinkt het alsof hij het nu zelf ook niet helemaal leuk vindt.
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt.
Zegt hij dat spontaan? Want dan klinkt het alsof hij het nu zelf ook niet helemaal leuk vindt.
eze wijzigde dit bericht op 02-12-2020 14:30
0.16% gewijzigd
woensdag 2 december 2020 om 14:27
Klasgenoten niet echt. Helpt ook niet mee dat de meeste jongens uit zijn klas jongeren broertjes of zusjes hebben. Ik zag ook gewoon dat hij (met oudere broers) gewoon met heel andere dingen bezig is. Hij deed dan echt wel zijn best om mee te praten over lego ninjago (ik noem maar wat), maar zag aan alles dat het hem helemaal niks interesseerde. Uitgeput was hij na zo'n afspraakje
Met die oudere jongens vorig jaar liep het soepeler, maar dat kwam dan weer meer van zijn kant
woensdag 2 december 2020 om 14:30
Hij brengt het meer als een gegeven, zonder er een emotie aan te koppelen. Zo van 'als ik straks met mijn vriendengroepje naar de Mac fiets -ziet hij zijn broers doen - dan bestel ik wel 9 kipnuggets. Hij is ervan overtuigd dat het voor hem dat straks ook zo gaat verlopen. Ik houd mijn hart vast want dan moet hij die vrienden wel eerst maken, maar dat overziet hij niet.Eze schreef: ↑02-12-2020 14:27Je schrijf
Omdat zijn broers het zo fijn hebben op de middelbare school heeft hij echt het idee dat vanaf dan alles zal veranderen. Dat wanneer hij eindelijk op het VWO zit hij makkelijker vrienden maakt.
Zegt hij dat spontaan? Want dan klinkt het alsof hij het nu zelf ook niet helemaal leuk vindt.
woensdag 2 december 2020 om 14:32
Wat verdrietig. Ik hoop het ook. Weet je waar het aan ligt bij haar?Lafae schreef: ↑02-12-2020 14:26Mijn kind wordt er wel verdrietig van, dus ik ook. Maar we proberen te accepteren dat dit het is. Ze is gelukkig niet helemaal alleen, ze heeft af en toe wel afspraken met kinderen uit haar klas; ze mist echter diepgaand contact. Dat soort aansluiting heeft ze niet en dat vindt ze jammer. Volgend jaar gaat ze naar het VO, misschien dat ze het daar vindt.
woensdag 2 december 2020 om 14:33
Kan het niet zo zijn dat hij de kinderen uit z'n eigen klas 'te kinderachtig' vindt? Zeker omdat hij erg slim is en juist naar oudere mensen toe trekt?
Kan heel goed dat hij straks op het VWO met gelijkgestemden gaat vinden.
Maar zou het verder ook los laten.
Kan heel goed dat hij straks op het VWO met gelijkgestemden gaat vinden.
Maar zou het verder ook los laten.
tinytiny wijzigde dit bericht op 02-12-2020 14:40
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
7.44% gewijzigd
