Kinderen en katten

Gizzie schreef op 28 april 2008 @ 00:39:

[...]





Een hond heeft een baas!!!! katten hebben personeel

Als je dat principe aanhangt, dan ben je inderdaad verloren.

Mijn katten weten echt wel wat mijn regels in huis zijn....



of denk je nu echt dat katten ignorent zijn?

Poezewoes schreef op 28 april 2008 @ 00:46:

[...]





Als je dat principe aanhangt, dan ben je inderdaad verloren.

Mijn katten weten echt wel wat mijn regels in huis zijn....



of denk je nu echt dat katten ignorent zijn?

Nee ignorent niet... maar wel verdomde handig. Ja hoor ze weten best wat jij niet leuk vindt. Ze weten best dat ze niet op het aanrecht mogen dus als jij ze betrapt en je zegt foei, kunnen ze heel schuldbewust er vanaf springen. Maar zo gauw je je hebt omgedraaid zitten ze er weer.

En ja hoor ze weten ook best dat jij het irritant vindt dat ze op het toetsenbord willen slapen als jij moet werken, en dat als je de krant leest het niet handig is als de kat er op gaat liggen. Dat weten ze best.... MAAR HET INTERESSEERT ZE GEEN HOL

Mmmm, gek dan. Dat het bij mij thuis (met 3 katten) toch anders gaat.



En natuurlijk verbied ik ze geen dingen die ik niet kan volhouden als ik er niet ben.

Poezewoes schreef op 28 april 2008 @ 00:46:

[...]





Als je dat principe aanhangt, dan ben je inderdaad verloren.

Mijn katten weten echt wel wat mijn regels in huis zijn....



of denk je nu echt dat katten ignorent zijn?

Katten hebben lettertlijk "schijt" aan alles. Kan je leuk "de baas" gaan uithangen maar dat zet echt geen zoden aan welke dijk dan ook.



Mijn max, luisterd heel goed(is net een hond) maar als ook maar iets van lekkers op het aanrecht laat liggen als ik even naar de WC moet, dan is het weg.



Gizz is het helemaal eens met meds!



Ps(ik wil er nog wel 10!!)

Doen jullie toch iets fout met jullie katten. Bij mij werkt het wel.



Maar je moet niet iets onnatuurlijks van je katten vragen. Als er kip op het aanrecht ligt en jij loopt er bij weg; tuurlijk pakken ze dat! Katten zijn rovers.

Maar ze komen niet op mijn slaapkamer (daar ligt dan ook geen kip). Ze komen niet op de kamer van mijn dochter (daar ligt ook geen kip).

Elk mens pakt het anders aan met hun huisdieren, hier zijn er nooit problemen geweest tussen kinderen en huisdieren maar je moet je huisdier ook respecteren en vooral je kinderen laten weten wat ze WEL en vooral wat ze NIET met een huisdier kunnen doen.



Nu ga ik lekker naar bed, met mijn kat languit naast me(als een baby)



Slaap lekker, mede dierenliefhebbers

Onze katten lopen gewoon weg als dochter eraan komt.



De jongste kat lag trouwens altijd tegen haar aan als ik haar aan de borst had.

Ik ben een ontaarde moeder. Dit even ter waarschuwing vooraf.



Toen mijn kinderen geboren werden had ik 3 katten. Eén van de drie is ook zo'n angsthaas. Zolang hij de ruimte heeft om weg te lopen is er niets aan de hand. Maar ja, met kinderen is dat soms lastig. Toen mijn oudste ongeveer 1,5 was was hij buitengewoon geïnteresseerd in de kat. De andere 2 katten vonden het heerlijk om geaaid en aan hun staart getrokken te worden , dus mijn zoon wilde dat bij de bange kat ook doen.

Ondanks het blazen van de kat ging mijn zoon niet weg en kon de kat geen kant op. Kat zat onder een tafeltje en zoon zat daar pontificaal voor. De kat is toen over het hoofd van mijn zoon weggevlucht. Zoon had een pootafdruk (nagelafdruk eigenlijk) in zijn voorhoofd staan en was behoorlijk overstuur. Maar......... daarna begreep ie wel dat ie de kat met rust moest laten.

Twee katten hier. In het begin bleven ze weg bij dat krijsding, toen hummel een paar maanden was vond 1 kat hem toch wel erg interessant (terwijl hij voorheen kinderen helemaal niet leuk vond) en ze zijn inmiddels de dikste maatjes. Zoontje geeft hem heeeeeeeeeel dikke knuffels en sleept hem door het huis en kat vind alles best. Andere kat duurde langer, ze laat zich nu voorzichtig aaien door zoontje maar zal niet zijn gezelschap uitzoeken. Hier is het dus 100% meegevallen!

Gizzie schreef op 28 april 2008 @ 00:38:

Mijn katten waren ook geen kinderen gewend en kwamen ook echt niet in de buurt van die schreeuwkoters.



6 Jaar later zitten dezelfde poezen te janken als de kids een middagje buiten aan het spelen zijn.

haha, herkenbaar. Als ik even de deur uit ben met zoon zit poes regelmatig bij de voordeur te wachten tot we terugzijn, en ik hoor wel eens van de buurman dat ze dan ook echt zit te janken.

Hier (tot nu toe) ook geen succesverhaal, net als bij Solomio.



Mijn kat is altijd al bang geweest voor vreemden en met name voor kinderen.



Ons dochtertje is inmiddels bijna 11 maanden, maar de poes moet NIETS van dochterlief hebben. Dochterlief vind de poes op haar beurt natuurlijk reuze interessant !



Zodra mijn dochter in de kamer is, wil de poes naar buiten of naar boven. Whatever, als het maar niet in hetzelfde vertrek is.... Als mijn dochter om 19.00 uur naar bed gaat, komt de poes gezellig op het kleed bij ons liggen. Een ouderwets huiselijk tafereeltje. Alsof ze denkt: hèhè... eindelijk rust....



Ik denk dat het ook nooit meer goed komt tussen die 2.



Dus Mariska, je weet niet welke kant het op gaat. Maar dat zie je vanzelf wel toch? Geen zorgen maken....

Toen onze oudste geboren werd, waren mijn katten 11 jaar oud. En niet dol op kinderen. De meeste katten zijn dat niet, want kinderen rennen, maken lawaai en zijn onvoorspelbaar. En vaak ruw omdat ze nog niet gewend zijn hoe ze een dier moeten benaderen en behandelen.

Eén van die katten is doof, die is altijd veel relaxter geweest. Waar de andere kat naar binnen holde als hij een kliko hoorde rollen bij de buren, bijvoorbeeld, had de dove daar natuurlijk geen last van.

Ik hield wel een beetje mijn hart vast toen de oudste op komst was. Hoe zou dat gaan, stel dat hij allergisch zou zijn en de katten zouden weg moeten, of hij zou er gemeen tegen zijn... dan brak mijn hart.

Voor het gedrag van de katten zelf was ik nooit bang, het zijn (inmiddels van één was) van die goeie loebessen.

Wat ik wel merkte, gaandeweg de zwangerschap daalden mijn katten zeer tegen mijn verwachting in, toch heel wat stapjes op de ladder van gevoel, zeg maar. Ik was nog steeds dol op ze hoor, maar het ging anders voelen.

Tot mijn zoontje mobiel werd was er voor de katten niets aan de hand. Toen hij meer herrie ging maken en ook bij de katten kon komen, vond de niet-dove kat dat niet echt een pretje. Maar hij had ruimte genoeg en kon gewoon ergens anders heen als hij wilde.

Toen er later nog een zoontje bij kwam en ook die mobiel werd, vond die ene kat dat toch wel lastig vaak. Hij heeft er wel wat stress van gehad en dat heeft zijn gezondheid geen goed gedaan, denk ik. Hij is nu ruim twee jaar geleden overleden, werd mager en ging slechter zien, uiteindelijk ook omvallen en niet meer op kunnen staan etc. Het ging me enorm aan het hart, maar waar ik jaren terug gedacht zou hebben zoiets nauwelijks te kunnen overleven, bij wijze van, kon ik er wel goed mee omgaan. De dierenarts heeft hem laten inslapen hier thuis, toen hij zelf al dicht bij de dood was.

Nu zijn de jongens op een leeftijd dat ze goed weten dat ze rekening moeten houden met de kat. Niet naar 'm toe rennen, niet laten schrikken (als hij ligt te slapen eerst zachtjes vlakbij hem op de vensterbank of de bank of waar hij ook op ligt, tikken zodat hij rustig wakker wordt - vanwege die doofheid dus, etc). Het gaat nog weleens mis, maar deze kat is zo relaxt. Soms dacht ik weleens 'sla er toch een keer op jongen!' maar mijn kat blaast hooguit een keer en dat is al heel wat.



Mijn vriendin heeft een intens vals katje. Dat is ze altijd geweest en toen hun oudste op komst was, was de man van mijn vriendin erg bezorgd over hoe dat met de kat zou gaan. Het liefst wilde hij het dier direct het huis uit gooien. Uiteindelijk hebben ze 't toch gewoon geprobeerd en wat bleek, de poes blijft gewoon een eind uit de buurt. Overdag is ze meestal op zolder of buiten, en als de kinderen weg zijn of naar bed komt ze bij mijn vriendin, de enige waar ze normaal tegen doet.

De kinderen weten heel goed dat het letterlijk geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken en zoeken haar ook niet op. Het gaat heel prima.



Dus... zeker als je in huis ruimte hebt waar een kat zich kan terugtrekken, of een plekje waar hij/zij in elk geval buiten bereik van de kinderen kan zitten en liggen, is er meestal geen enkel probleem.

xx lisa.

Oh en natuurlijk groeit een kat erin mee. Toen ik nog geen kinderen had kwam eens een vriendin langs met haar dochtertje van toen anderhalf. Dat kindje ging als een soort tornado door het huis, drie kwartier later waren er borden kapot en noem maar op. Mijn katten zaten op het aanrecht, zo waren ze net buiten bereik, en keken haar vol afschuw aan, haha.



Maarja, een paar jaar geleden heb ik eens één avond en nacht een katje van straat in huis gehad (volgende dag bij het asiel ondergebracht). Een jong beestje. Dat stuiterde ook door het huis en die twee ouwe zakken van mij keken net zo naar dat beestje als destijds naar het kind. Echt met zo'n blik van 'kínderen!'

xx lisa.