Kinderen
alle pijlers
Kinderen en katten
zondag 27 april 2008 om 21:31
Hallo meiden,
Ik zou graag jullie advies willen.
Ik heb mijn poes nu 6,5 jaar. Lief beestje, maar niet gewend aan kinderen. Ik heb een jaar of 4 geleden een relatie gehad met een man met een kind van anderhalf en mijn poes moest daar niets van hebben. Ze liep gewoon weg van het kindje, maar het gebeurte weleens dat ze niet weg kon en dan blies ze. Hup kind verstuur en ik overstuur, omdat ik het zielig vond voor het kindje maar ook voor mijn kat, omdat die dan de boosdoener is.
Inmiddels woon ik samen met mijn huidige vriend en zijn zus heeft een dochtertje. Ze is nu anderhalf. Toen ze baby was en ze was bij ons en ze huilde, rende de kat weg, naar een veilig plaatsje. Ze is al even niet meer bij ons geweest tot dit weekend. En wat vind ze mijn poes leuk. Ze wil haar steeds aaien, maar de poes wil dit niet, en loopt weg van haar. Ik let er goed op, maar het is een keer voor gekomen dat de kat naar haar blies.
Mijn vriend maakte ineens de opmerking hoe het zou moeten als wij een kindje zouden krijgen. Ik zei dat dat heel anders is, omdat de kat dan gewend kan raken aan de aanwezigheid van het kindje. En er niet ineens een peuter is.
Toch maar ik me zorgen. We hebben een kinderwens en het zal ook niet lang meer duren. Wat als het niet klikt tussen kind en kat. Kind gaat altijd voor, maar op dit moment is mijn kat mijn kindje en het idee haar weg te moeten doen......
Nu moet ik niet meteen het ergste denken, maar ik zou graag ervaringen horen van jullie. Hoe ging dat met jullie poes/kater toen er een kindje kwam?
Ik zou graag jullie advies willen.
Ik heb mijn poes nu 6,5 jaar. Lief beestje, maar niet gewend aan kinderen. Ik heb een jaar of 4 geleden een relatie gehad met een man met een kind van anderhalf en mijn poes moest daar niets van hebben. Ze liep gewoon weg van het kindje, maar het gebeurte weleens dat ze niet weg kon en dan blies ze. Hup kind verstuur en ik overstuur, omdat ik het zielig vond voor het kindje maar ook voor mijn kat, omdat die dan de boosdoener is.
Inmiddels woon ik samen met mijn huidige vriend en zijn zus heeft een dochtertje. Ze is nu anderhalf. Toen ze baby was en ze was bij ons en ze huilde, rende de kat weg, naar een veilig plaatsje. Ze is al even niet meer bij ons geweest tot dit weekend. En wat vind ze mijn poes leuk. Ze wil haar steeds aaien, maar de poes wil dit niet, en loopt weg van haar. Ik let er goed op, maar het is een keer voor gekomen dat de kat naar haar blies.
Mijn vriend maakte ineens de opmerking hoe het zou moeten als wij een kindje zouden krijgen. Ik zei dat dat heel anders is, omdat de kat dan gewend kan raken aan de aanwezigheid van het kindje. En er niet ineens een peuter is.
Toch maar ik me zorgen. We hebben een kinderwens en het zal ook niet lang meer duren. Wat als het niet klikt tussen kind en kat. Kind gaat altijd voor, maar op dit moment is mijn kat mijn kindje en het idee haar weg te moeten doen......
Nu moet ik niet meteen het ergste denken, maar ik zou graag ervaringen horen van jullie. Hoe ging dat met jullie poes/kater toen er een kindje kwam?
zondag 27 april 2008 om 21:39
Hoi,
Wij hebben een kat en die haat kinderen. en dan echt HATEN!!! Als er een kindje in de uurt kwam of alleen al naar haar keek dan blies ze en soort van gromde ze. WRAUW! Maar we hebben nu een kleine van 2 jaar en ze zijn geen vriendjes, maar ze accepteerd haar wel. Toen ze net geboren was kwam ze op het bed erbij liggen en ze is met haar meegegroeid, ze accepteerde het gewoon. Maar in het begin doet zo'n baby natuurlijk ook nog niks en ze went er langzaam aan. Geen zorgen maken! Komt echt wel goed! En je moet ook goed op je kindje passen. mijn dochter en ik aaien samen de kat en ze moet haar met rust laten als ze eet of slaapt. Komt echt wel goed!
Wij hebben een kat en die haat kinderen. en dan echt HATEN!!! Als er een kindje in de uurt kwam of alleen al naar haar keek dan blies ze en soort van gromde ze. WRAUW! Maar we hebben nu een kleine van 2 jaar en ze zijn geen vriendjes, maar ze accepteerd haar wel. Toen ze net geboren was kwam ze op het bed erbij liggen en ze is met haar meegegroeid, ze accepteerde het gewoon. Maar in het begin doet zo'n baby natuurlijk ook nog niks en ze went er langzaam aan. Geen zorgen maken! Komt echt wel goed! En je moet ook goed op je kindje passen. mijn dochter en ik aaien samen de kat en ze moet haar met rust laten als ze eet of slaapt. Komt echt wel goed!
zondag 27 april 2008 om 21:39
Ik weet niet of een kat er echt aan kan wennen maar ik denk dat je de kat wel de ruimte moet geven om weg te kunnen lopen. Je kat gaat de problemen als het ware uit de weg het is niet zo dat de kat echt in de aanval gaat ofzo. Als je zelf kinderen krijgt lijkt het mij zaak om de kinderen te leren dat die kat niet zo van aaien houdt. Zo heb ik zelf ook met de kat van mijn tante en oma om leren gaan. En ik zou mij ook niet te schuldig voelen over het blazen. Probeer tzt aan kinderen duidelijk te maken dat de kat dan zegt dat hij iets niet wil en dat de kindjes het dan niet moeten afdwingen door achter de kat aan te lopen. Het klinkt misschien simpel maar het zal vast niet altijd zo makkelijk zijn. Toch zou ik mij er niet teveel zorgen over maken hoor.
zondag 27 april 2008 om 21:46
Ik ben wel geen meid maar wil toch even reageren. Wij hebben 2 katten en 2 kinderen. De katten hebben we van jongs af aan en waren 5 toen we kinderen kregen.
De ene poes deed aan alle visite lelijk (alleen NIET aan kinderen) is juist ontzettend rustig geworden door de kinderen, en kan heel veel van ze hebben. Sterker nog, ze slaapt als ze de kans krijgt aan het voeteneind van onze oudste.
De andere kat is bang gebleven, kan inderdaad wel eens blazen, maar hij vlucht ook zodra hij kan. Maar het is vooral een kwestie van je kinderen opvoeden en zolang ze nog te klein zijn gewoon niet alleen laten. Dat geldt voor aanwezigheid van de kat, maar eigenlijk in alle gevallen wanneer een kind niet alleen kan zijn.
Zelfs de bange kat doet ook zijn best om zijn liefde te tonen, als de kinderen op school of op de creche zijn zoekt hij het liefst een truitje, jas of bed van de kinderen op om op te slapen.
Kinderen zijn nu eenmaal onberekenbaar, hoe lief ze ook zijn. Daar moet je de kat tegen beschermen want het is voor beiden zielig als het fout gaat.
Onze oudste wilde een keer een golden retriever aaien en toen ik dat verbood was de baas verbaasd met de opmerking "mijn hond is wel te vertrouwen." Dat geloofde ik meteen, "maar mijn kind niet" was mijn antwoord.
Kortom: Kinderen en katten, gewoon doen. Maar, je kunt huisdieren niet kwalijk nemen dat ze niets begrijpen van kinderen dus zorg zelf dat het goed blijft gaan!
De ene poes deed aan alle visite lelijk (alleen NIET aan kinderen) is juist ontzettend rustig geworden door de kinderen, en kan heel veel van ze hebben. Sterker nog, ze slaapt als ze de kans krijgt aan het voeteneind van onze oudste.
De andere kat is bang gebleven, kan inderdaad wel eens blazen, maar hij vlucht ook zodra hij kan. Maar het is vooral een kwestie van je kinderen opvoeden en zolang ze nog te klein zijn gewoon niet alleen laten. Dat geldt voor aanwezigheid van de kat, maar eigenlijk in alle gevallen wanneer een kind niet alleen kan zijn.
Zelfs de bange kat doet ook zijn best om zijn liefde te tonen, als de kinderen op school of op de creche zijn zoekt hij het liefst een truitje, jas of bed van de kinderen op om op te slapen.
Kinderen zijn nu eenmaal onberekenbaar, hoe lief ze ook zijn. Daar moet je de kat tegen beschermen want het is voor beiden zielig als het fout gaat.
Onze oudste wilde een keer een golden retriever aaien en toen ik dat verbood was de baas verbaasd met de opmerking "mijn hond is wel te vertrouwen." Dat geloofde ik meteen, "maar mijn kind niet" was mijn antwoord.
Kortom: Kinderen en katten, gewoon doen. Maar, je kunt huisdieren niet kwalijk nemen dat ze niets begrijpen van kinderen dus zorg zelf dat het goed blijft gaan!
zondag 27 april 2008 om 21:48
Je kat zal misschien geen dikke vrienden met evt kinderen worden. Maar dat hoeft toch ook niet. Verwacht er niet teveel van. Geef de kat de gelegenheid rust op te zoeken en weg te gaan als hij kinderen te druk vindt. Leer je kind de kat met rust te laten en raak niet in paniek als de kat een keer blaast. Daar krijgt een kind ( en kat) echt niets van en als je zelf rustig blijft is er niets aan de hand. Laat je kat niet alleen met je kind.
De kat zal wel wennen aan een kind als het steeds in huis is.
Maar forceer niets.
De kat zal wel wennen aan een kind als het steeds in huis is.
Maar forceer niets.
zondag 27 april 2008 om 21:53
zondag 27 april 2008 om 21:54
Toen mijn dochter werd geboren had ik 3 katten. Helaas is 1 daarvan overleden toen Kitty 3 maand oud was en nog 1 toen ze ruim een jaar was. De derde is er nog steeds en is inmiddels 13 jaar, Kitty is nu 5. Toen Kitty 1,5 jaar was kwam er een jong poesje bij in huis en een jaar later een jonge kater. Ook bij haar vader thuis lopen 2 volwassen katten rond.
In de babytijd heb ik nooit problemen gehad met de poezebeesten. Haar kamertje moest wel goed dicht blijven, anders lagen ze in haar bed. Soms sprongen ze wel bij haar in de box, maar als Kitty er niet in lag had ik er een kattendeken in liggen. De poes bij Kitty in de box was nooit een groot probleem, als ze ging huilen of bewegen waren ze weer weg. Ze deden haar niets, want ze konden weg dus voelden zich niet bedreigd door haar. Bovendien waren de katten nooit alleen met haar in een kamer, niet tot ze zeker een jaar of 2,5 was.
Kitty is opgegroeid met katten en weet wat ze wel en niet kan doen, dat hebben we haar van jongs af aan geleerd. Ze heeft best een keer een tik gehad als ze de katten te enthousiast benaderde, maar echt agressie van de katten uit heb ik nooit gezien. De kittens bij mij thuis groeiden ook met haar op, dus die zijn aardig kinderproef (nu bijna 4 en 3 jaar oud).
Maar toch, het blijft uitkijken. Kitty is heel goed met (volwassen) poezen, maar toen vorig jaar haar vader een nest kittens thuis had, is het een keer misgegaan toen hij even niet oplette. Kitty speelde te ruw met een kitten en die is daaraan overleden. In haar kinderogen deed ze echt geen gekke dingen; ze had het poesje in een soort van minitentje, en hupste daarmee op en neer. Kitty wordt zelf ook vaak door haar vader op en neer gehupst en vindt dat prachtig, dus ze dacht dat het poesje dat ook leuk zou vinden. Het poesje heeft ws een paar keer de grond geraakt, terwijl hij niks kon zien en zich dus ook niet schrap kon zetten.
Kinderen zitten in een andere beleveniswereld dan wij, en overzien vaak niet wat de gevolgen kunnen zijn van hun spel. Met elk huisdier is dat dus altijd goed opletten. Volwassen katten wennen wel aan een baby en daarna een dreumes, peuter in huis. Kinderen zijn gelukkig niet in 1 keer groot. Maar de kinderen moet ook heel goed geleerd worden wat ze wel en niet mogen/kunnen met katten. En tot ze wat groter zijn, nooit alleen laten met volwassen katten. En met kittens is het dus extra goed uitkijken...
In de babytijd heb ik nooit problemen gehad met de poezebeesten. Haar kamertje moest wel goed dicht blijven, anders lagen ze in haar bed. Soms sprongen ze wel bij haar in de box, maar als Kitty er niet in lag had ik er een kattendeken in liggen. De poes bij Kitty in de box was nooit een groot probleem, als ze ging huilen of bewegen waren ze weer weg. Ze deden haar niets, want ze konden weg dus voelden zich niet bedreigd door haar. Bovendien waren de katten nooit alleen met haar in een kamer, niet tot ze zeker een jaar of 2,5 was.
Kitty is opgegroeid met katten en weet wat ze wel en niet kan doen, dat hebben we haar van jongs af aan geleerd. Ze heeft best een keer een tik gehad als ze de katten te enthousiast benaderde, maar echt agressie van de katten uit heb ik nooit gezien. De kittens bij mij thuis groeiden ook met haar op, dus die zijn aardig kinderproef (nu bijna 4 en 3 jaar oud).
Maar toch, het blijft uitkijken. Kitty is heel goed met (volwassen) poezen, maar toen vorig jaar haar vader een nest kittens thuis had, is het een keer misgegaan toen hij even niet oplette. Kitty speelde te ruw met een kitten en die is daaraan overleden. In haar kinderogen deed ze echt geen gekke dingen; ze had het poesje in een soort van minitentje, en hupste daarmee op en neer. Kitty wordt zelf ook vaak door haar vader op en neer gehupst en vindt dat prachtig, dus ze dacht dat het poesje dat ook leuk zou vinden. Het poesje heeft ws een paar keer de grond geraakt, terwijl hij niks kon zien en zich dus ook niet schrap kon zetten.
Kinderen zitten in een andere beleveniswereld dan wij, en overzien vaak niet wat de gevolgen kunnen zijn van hun spel. Met elk huisdier is dat dus altijd goed opletten. Volwassen katten wennen wel aan een baby en daarna een dreumes, peuter in huis. Kinderen zijn gelukkig niet in 1 keer groot. Maar de kinderen moet ook heel goed geleerd worden wat ze wel en niet mogen/kunnen met katten. En tot ze wat groter zijn, nooit alleen laten met volwassen katten. En met kittens is het dus extra goed uitkijken...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 21:55
wij hadden hier 4 katten rondrennen, de oudste die pas is overleden. had echt een bloedhekel aan kids....
(en daar hebben we dr ook 4 van) maar alle kids wisten (ook de kleinste die toen net kon lopen) , bij die kat niet komen, met rust laten.
en als jouw poes doorheeft dat jij er ook op let en telkens je kind bij de poes vandaan haalt als hij/zij te dichtbij komt, wordt je poes ook wat rustiger en minder snel boos en blazerig.
komt dus helemaal goed!!
(en daar hebben we dr ook 4 van) maar alle kids wisten (ook de kleinste die toen net kon lopen) , bij die kat niet komen, met rust laten.
en als jouw poes doorheeft dat jij er ook op let en telkens je kind bij de poes vandaan haalt als hij/zij te dichtbij komt, wordt je poes ook wat rustiger en minder snel boos en blazerig.
komt dus helemaal goed!!
zondag 27 april 2008 om 21:58
zondag 27 april 2008 om 22:04
Mijn kat (nu bijna 12 jaar) had echt een stinkhekel aan m'n nichtje en ook aan de buurkinderen. Had dus ook verwacht dat het een probleem zou worden met ons kind.
Het tegenovergestelde is waar, hij doet niets, zoekt haar zelfs op om koppies te geven maar gaat weg als het hem teveel wordt.
We hebben haar aangeleerd om hem met rust te laten als hij slaapt en eet. En alleen aaien als hij naar haar toekomt.
Gaat super, had dit niet verwacht. Alleen heeft hij nog steeds een stinkhekel aan de buurkinderen en aan ons nichtje
Het tegenovergestelde is waar, hij doet niets, zoekt haar zelfs op om koppies te geven maar gaat weg als het hem teveel wordt.
We hebben haar aangeleerd om hem met rust te laten als hij slaapt en eet. En alleen aaien als hij naar haar toekomt.
Gaat super, had dit niet verwacht. Alleen heeft hij nog steeds een stinkhekel aan de buurkinderen en aan ons nichtje
zondag 27 april 2008 om 22:07
Net wat anderen zeggen; de kat groeit mee met je baby. Wij hebben 2 katten en die vonden het ook allemaal maar niks in het begin maar ze zijn nu wel dol op onze zoon. Af en toe krijgt hij wel eens een waarschuwingstikje (zonder nagels) van onze poes want die wil niet altijd geaaid worden als ze lekker ligt te maffen. Dan zeg ik ook altijd meteen dat zoontje de poes alleen moet laten. Onze kater daarentegen vindt alles prima. Ik merk echt dat ze dol op hem zijn. Ons zoontje heeft al vaak in het ziekenhuis gelegen en als ze elkaar na een tijd weer zien zijn ze alledrie blij. En ook als hij een nachtje niet in zijn eigen bedje slaapt staat de poes (die het minste van hem kan hebben) keihard te mauwen naast zijn ledikant.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 27 april 2008 om 22:39
Poesmiauw wilde ook niets van andere kinderen weten. Ze was 4 toen wij haar kregen en 6 toen Muizelien werd geboren. Poesmiauw blies naar alles dat lager dan een meter was. En dat was een goede bui. Als mevrouw HUM was, kwamen er nagels bij kijken.
Muizelien werd geboren. Poesmiauw stelde zich heel erg slachtofferig (ik ben sooo sielug en ga sielugst in een hoekje liggen) op en toen niemand reageerde op het theater deed ze weer normaal. Muizelien kon alles met de poes doen, toen de box bijv. laag stond kroop ze tussen de spijlen door en ging naast Muizelien liggen. Toen Muizelien kon lopen werd Poesmiauw als een levende knuffel overal mee naar toe gedragen.
Ik denk dat een 'eigen kindje' wel degelijk een verschil zal maken. Misschien worden ze nooit vriendjes, maar de poes zal het beter accepteren dan 'vreemde kindjes' (dat bedoel ik niet flauw naar het kind van je schoonzus of van je ex-vriend uit een andere relatie). Dit is eigen, zal zeker iets uitmaken. Van jou als bazinnetje, zeg maar.
Muizelien werd geboren. Poesmiauw stelde zich heel erg slachtofferig (ik ben sooo sielug en ga sielugst in een hoekje liggen) op en toen niemand reageerde op het theater deed ze weer normaal. Muizelien kon alles met de poes doen, toen de box bijv. laag stond kroop ze tussen de spijlen door en ging naast Muizelien liggen. Toen Muizelien kon lopen werd Poesmiauw als een levende knuffel overal mee naar toe gedragen.
Ik denk dat een 'eigen kindje' wel degelijk een verschil zal maken. Misschien worden ze nooit vriendjes, maar de poes zal het beter accepteren dan 'vreemde kindjes' (dat bedoel ik niet flauw naar het kind van je schoonzus of van je ex-vriend uit een andere relatie). Dit is eigen, zal zeker iets uitmaken. Van jou als bazinnetje, zeg maar.
zondag 27 april 2008 om 23:28
Ik weet niet zeker of ik de baas in huis ben van mijn katten, haha. Begrijp wel wat je bedoelt. Maar als mijn katten bij de deur staan te miauwen omdat ze willen dat ik de deur open doe zodat ze naar buiten kunnen en ik nog toegeef ook dan voel ik me niet echt de baas. Er zit namelijk een kattenluikje in de deur maar ze zijn soms te lui om dat open te duwen!
Maar ik heb dan ook geen kinderen dus ik heb alleen mezelf ermee. Met kinderen is het natuurlijk wel belangrijk dat kat en kind goed weten hoe ze zich moeten gedragen.
Maar ik heb dan ook geen kinderen dus ik heb alleen mezelf ermee. Met kinderen is het natuurlijk wel belangrijk dat kat en kind goed weten hoe ze zich moeten gedragen.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
maandag 28 april 2008 om 00:44
