Kinderen
alle pijlers
Kinderen het huis uit en de band die je dan hebt/krijgt.
zondag 29 januari 2023 om 15:56
Mijn oudsten zijn allang het huis uit. Ze waren jong toen ze gingen studeren in een andere stad. Ik heb het heel moeilijk gevonden toen ze uitvlogen maar alles went en ze kwamen (zeker in het begin) vaak thuis. Inmiddels is er eentje afgestudeerd en werkt en heeft haar leven in die andere stad inmiddels met vrienden en weekendjes weg. De ander zit nog midden in het studentenleven en heeft in het weekend veel feestjes etc. Ik zie ze dus steeds minder. Ze komen graag thuis en als het maar even lukt zijn ze er ook maar alsnog kunnen er soms weken voorbij vliegen zonder dat we elkaar fysiek zien (we bellen en appen wel veel)
Onze band als gezin was altijd heel intens. We waren veel samen en heel close. Ik merk dat dat minder wordt. En dat vind ik lastig. Als we elkaar zo' n tijd niet gezien hebben moeten we allemaal weer even ' in' komen. Het kan zelfs even wat stroef lopen of ongemakkelijk. Soms weten we volgens mij aan beide kanten niet meer zo goed waar we het over moeten hebben. Zoals het was wordt het niet meer.
Als ze wat langer komen merk ik dat we er weer lekker in zitten en het weer meer vanzelfsprekend en ontspannen wordt. Wie herkent dit en is het normaal?
Onze band als gezin was altijd heel intens. We waren veel samen en heel close. Ik merk dat dat minder wordt. En dat vind ik lastig. Als we elkaar zo' n tijd niet gezien hebben moeten we allemaal weer even ' in' komen. Het kan zelfs even wat stroef lopen of ongemakkelijk. Soms weten we volgens mij aan beide kanten niet meer zo goed waar we het over moeten hebben. Zoals het was wordt het niet meer.
Als ze wat langer komen merk ik dat we er weer lekker in zitten en het weer meer vanzelfsprekend en ontspannen wordt. Wie herkent dit en is het normaal?
zondag 29 januari 2023 om 21:19
Kan het me voorstellen dat je zo denkt. Maar ik ben mantelzorger en ook mijn siblings komen denk ik minimaal tussen 1 x per 2 weken of 1 x per maand langs. Dat is eigenlijk nooit echt anders geweest, op even hele drukke momenten binnen de eigen gezinnen na. Ook het contact met opa's en oma's hebben we altijd proberen te stimuleren. Maar je kunt ze niet dwingen. Ooms en tantes, opa's en oma's. Het was leuk toen het nog kinderen waren. We hebben vele familiefeesten met elkaar doorgebracht, neefjes, nichtjes, kerst, sint, noem maar op. En als mijn siblings (oom en tante) en opa en oma nu vragen naar mijn kinderen, moet ik zeggen dat het volgens mij wel goed met ze gaat, maar dat ik ze zelf ook amper spreek. Er is duidelijk geen behoefte (aan meer)? Er wordt ook niet gereageerd op hun appjes of belletjes of kaartjes, dus ik weet het niet.katkaatje schreef: ↑29-01-2023 18:00Hoe was je zelf met je ouders? Ik zie mijn siblings nauwelijks interesse tonen in onze ouders. Ze bellen nooit, en komen alleen maar langs als ze oppas nodig hebben voor de kinderen. Ik heb wel eens gewaarschuwd: vind je het fijn als je eigen kinderen straks ook zo met jou omgaan? Want dit is wel het voorbeeld dat je ze geeft. En dan zijn ze ervan overtuigd dat het óf bij hun anders zal gaan, óf dat ze het prima vinden. Ik ben benieuwd over een jaar of 7.
Als je zelf niet een enorme zwaan-kleef-aan-relatie hebt met je ouders en broers/zussen, is het maar heel zelden zo dat dat later nog ontstaat. Meestal is dat toch iets wat van generatie op generatie overgaat. In ieder geval, dat is wat ik zie in mijn omgeving. De enige volwassen kinderen die wel zo’n relatie hebben met hun ouders, zijn degenen waarbij de ouders van hun ouders ook een belangrijke rol hebben gespeeld. Is geen garantie, maar lijkt in mijn omgeving wel een voorwaarde.
zondag 29 januari 2023 om 21:22
Mijn oudste 2 van de 4 wonen niet meer thuis.
De ene op 150 km en de andere op 20 km.
Maar wanneer ze er zijn, dan is het gewoon goed, en heb ik helemaal niet het idee dat we er weer even in moeten komen.
De band tussen mijn kinderen en de schoon kinderen onderling is heel goed. Ik denk juist beter geworden nu de helft meer zijn eigen leven heeft.
Met verjaardagen, of andere gelegenheden zijn ze allemaal hier.
We gaan dit jaar ook met zijn alleen met vakantie.
Ik ervaar juist dat de kwaliteit beter is nu niet iedereen meer hele dagen onder een dak zit.
Ze hebben hun eigen leven, ik ook steeds meer, maar we zijn wel heel betrokken met elkaar.
Er is wel dagelijks contact, niet overdreven, maar er wordt wel altijd even geappt.
De ene op 150 km en de andere op 20 km.
Maar wanneer ze er zijn, dan is het gewoon goed, en heb ik helemaal niet het idee dat we er weer even in moeten komen.
De band tussen mijn kinderen en de schoon kinderen onderling is heel goed. Ik denk juist beter geworden nu de helft meer zijn eigen leven heeft.
Met verjaardagen, of andere gelegenheden zijn ze allemaal hier.
We gaan dit jaar ook met zijn alleen met vakantie.
Ik ervaar juist dat de kwaliteit beter is nu niet iedereen meer hele dagen onder een dak zit.
Ze hebben hun eigen leven, ik ook steeds meer, maar we zijn wel heel betrokken met elkaar.
Er is wel dagelijks contact, niet overdreven, maar er wordt wel altijd even geappt.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
zondag 29 januari 2023 om 21:23
Het is idd ook zoveel rustiger, dat welAndersom schreef: ↑29-01-2023 18:42
En er ook zoveel dingen zijn die fijn zijn om te missen. Met het vertrek van de 23-jarige is mijn was gigantisch gereduceerd. De tijdsdruk op etenstijd is weggevallen. Er sluipen minder mensen door het huis op tijden dat ik zou willen slapen. Kortom mijn leven is zo veel rustiger ook al ben ik meer gaan werken.
zondag 29 januari 2023 om 21:28
Ik heb van huis uit helemaal geen goede band met mijn ouders gehad.katkaatje schreef: ↑29-01-2023 18:00Hoe was je zelf met je ouders? Ik zie mijn siblings nauwelijks interesse tonen in onze ouders. Ze bellen nooit, en komen alleen maar langs als ze oppas nodig hebben voor de kinderen. Ik heb wel eens gewaarschuwd: vind je het fijn als je eigen kinderen straks ook zo met jou omgaan? Want dit is wel het voorbeeld dat je ze geeft. En dan zijn ze ervan overtuigd dat het óf bij hun anders zal gaan, óf dat ze het prima vinden. Ik ben benieuwd over een jaar of 7.
Als je zelf niet een enorme zwaan-kleef-aan-relatie hebt met je ouders en broers/zussen, is het maar heel zelden zo dat dat later nog ontstaat. Meestal is dat toch iets wat van generatie op generatie overgaat. In ieder geval, dat is wat ik zie in mijn omgeving. De enige volwassen kinderen die wel zo’n relatie hebben met hun ouders, zijn degenen waarbij de ouders van hun ouders ook een belangrijke rol hebben gespeeld. Is geen garantie, maar lijkt in mijn omgeving wel een voorwaarde.
Mijn moeder was enig kind, en mijn pa had 5 broers en zussen waarmee hij tijdens het huwelijk met mijn moeder mee gebroken is.
Dus een voorbeeld van " zwaan kleef aan " heb ik allerminst.
Maar mijn eigen gezin, 4 kinderen 3 schoonkinderen is wel heel close.
Precies zoals je het je ook zou wensen, maar heb dat voorbeeld nooit zelf gehad.
Ik heb wel een heel goede band met mijn broer en schoonzus.
Mijn moeder leeft al heel lang niet meer, mijn pa is met de Noorderzon vertrokken.
Mijn broer en schoonzus hebben (bewust) geen kinderen, maar mijn gezin is ook een beetje hun gezin.
Het ligt mi aan de personen, niet perse aan het voorbeeld dat je vanuit je jeugd hebt gehad.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
zondag 29 januari 2023 om 21:38
Exact dat, en daar doe je het toch eigenlijk voor.Andersom schreef: ↑29-01-2023 18:35Dat hebben wij afgelopen zomer gedaan. Was heel fijn en waardevol. En kostte veel geld, maar we wilden niet dat geld voor iemand een belemmering zou zijn om te komen. En we kunnen het betalen.
Kinderen vonden het ook leuk om weer eens zo intensief met elkaar te zijn. En zo leuk, zonder het gekibbel van weleer. Kennelijk maakte het nu niet uit wie de afwas deed of de tafel dekte. Wie op welke stoel zat of aan welke kant in de tent lag. Ze zijn nog steeds zichzelf maar met een volwassen sausje erover.
Zo fijn dat de band onderling zo goed is. Ik voel me net de koningin als we met z'n allen aan tafel zitten (ik ben alleenstaand al heel lang en heb ze ook alleen grootgebracht) (lat-relatie inmiddels, maar ik deed/doe alles mbt de kinderen alleen)
Super fijne schoon kinderen ook.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
zondag 29 januari 2023 om 21:48
Mijn kind woont in het buitenland en als het mee zit zie ik haar vier keer per jaar (wat nog best ‘luxe’ is natuurlijk). Laatst was ze hier een week, maar als ze dan effectief twee avonden met mij op de bank zit is het veel. Ze wil in zo’n weekje natuurlijk ook haar vriendinnen, vader en andere familie zien. Ik vind het dan wel fijn om weer even voor haar te kunnen zorgen, haar favoriete ontbijtproducten halen, luxe sapjes die ze zelf nooit koopt e.d.Hoerabanaan schreef: ↑29-01-2023 21:13Ik denk dat elke ouder die aan kinderen begint en zo'n babietje in de armen krijgt, zich iets anders had voorgesteld van het contact als ze volwassen zijn en je blij mag zijn als je dat volwassen babietje een paar keer per jaar ziet. Je accepteert het uiteraard, maar het was niet wat je je had voorgesteld. En ja, dat kan best verdrietig zijn. Het zijn ten slotte de mensen van wie we het meest houden en je zelf wél dolgraag vaker ziet. Wat dat betreft is het echt een soort liefdesverdriet wat heus wel een plekje krijgt, maar toch zeer doet als je er op drukt.
maandag 30 januari 2023 om 09:09
Maar ergens vind ik dit ook logisch….KamilleT schreef: ↑29-01-2023 16:35Hoewel het tussen mij en mijn ouders zo was, vind ik het bij mijn kinderen echt niet leuk als ze me steeds meer op afstand houden. Ik mag komen opdraven of financieel bijspringen als het niet zo lekker loopt, maar voor het overige wordt er steeds minder met me gedeeld. Ook door het thuiswonende kind trouwens.
Het is zoals het gaat, dus ik leg me er maar bij neer.
Mijn moeder zei tegen mij dat een kind mij gegeven werd om een tijd voor te zorgen. Niet om een leven lang bij je te houden. Je leven delen doe je met je partner, niet met je kind.
Tot zover mijn moeder. Ik heb heel veel op die gedachte gekauwd sinds ik zelf moeder ben en inmiddels denk ik: tja, ook dat is ouderschap.
Je bent het grootste cadeau in het leven van je kind. Namelijk die onvoorwaardelijke liefde, dat adres waar ze altijd terecht kunnen voor hulp (advies, eten, geld). Dat is de keuze die we hebben gemaakt door kind op de wereld te zetten. Ik ben van plan ook van dat aspect te genieten als mijn kind volwassen is, want de 2e helft van het leven van kind moet hij meestal zonder zijn ouders stellen.
maandag 30 januari 2023 om 09:58
en of dat lukt, dat weet je pas, als ze uitvliegen-April- schreef: ↑30-01-2023 09:09
Je bent het grootste cadeau in het leven van je kind. Namelijk die onvoorwaardelijke liefde, dat adres waar ze altijd terecht kunnen voor hulp (advies, eten, geld). Dat is de keuze die we hebben gemaakt door kind op de wereld te zetten. Ik ben van plan ook van dat aspect te genieten als mijn kind volwassen is, want de 2e helft van het leven van kind moet hij meestal zonder zijn ouders stellen.
en ik vind het best een lastig proces. Aan de ene kant, geweldig dat ze op eigen benen staan, aan de andere kant toch het gemis
Tel daarbij op, dat je ouder wordt en huppetee een midlife crisis ligt op de loer
maandag 30 januari 2023 om 11:45
TrueLila-Linda schreef: ↑30-01-2023 09:58en of dat lukt, dat weet je pas, als ze uitvliegen
en ik vind het best een lastig proces. Aan de ene kant, geweldig dat ze op eigen benen staan, aan de andere kant toch het gemis
Tel daarbij op, dat je ouder wordt en huppetee een midlife crisis ligt op de loer
Dat kan ik inderdaad nog niet beoordelen. Ik kan me voorstellen dat er verdriet is. Of weemoedig terugdenken aan de tijden van weleer. Die gevoelens mogen er zijn, ik weet niet hoe ik er tzt mee zou omgaan. Hopelijk heb ik dan mijn man nog haha
maandag 30 januari 2023 om 16:02
-April- schreef: ↑30-01-2023 09:09.........
Je bent het grootste cadeau in het leven van je kind. Namelijk die onvoorwaardelijke liefde, dat adres waar ze altijd terecht kunnen voor hulp (advies, eten, geld). Dat is de keuze die we hebben gemaakt door kind op de wereld te zetten. Ik ben van plan ook van dat aspect te genieten als mijn kind volwassen is, want de 2e helft van het leven van kind moet hij meestal zonder zijn ouders stellen.
Dat is hier nogal overbodig. Dochter is 27 en heeft een hoger salaris dan ik. Voor advies gaat ze naar haar partner of vrienden en voor even komen eten wonen we te ver uit elkaar.
maandag 30 januari 2023 om 16:18
Ik vind het juist positief als kinderen zo hun eigen leven leiden. Mijn kinderen wonen niet dichtbij, ook niet heel ver weg, maar ook geen afstand om even bij elkaar aan te wippen. Als we elkaar zien, is het prima en we hebben via de app bijna dagelijks wel contactmomentjes. Ze werken de hele week en in het weekend hebben ze ook gewoon tijd voor zichzelf nodig. Mijn kinderen zijn 25+ overigens. In het begin moest ik wel wennen hoor, toen de oudste het huis uitging. Was ook even afscheid nemen van een periode. Maar ik ben blij als ik zie dat ze het rooien.
maandag 30 januari 2023 om 16:29
Oh zeker is het ook positief. Ik ben heel blij dat het goed gaat met mijn dochter en dat ze happy is.
Maar ik had vroeger het toekomstbeeld dat ze als volwassene een soort van verlengstuk van mijzelf zou zijn en veel op mij zou lijken. En dat we veel meer samen zouden ondernemen.
Voor de duidelijkheid, daar zeur ik niet over en ik dring mezelf niet op. Die moeders heb je ook natuurlijk, maar dat is geen gezonde relatie met je kinderen.
Maar ik had vroeger het toekomstbeeld dat ze als volwassene een soort van verlengstuk van mijzelf zou zijn en veel op mij zou lijken. En dat we veel meer samen zouden ondernemen.
Voor de duidelijkheid, daar zeur ik niet over en ik dring mezelf niet op. Die moeders heb je ook natuurlijk, maar dat is geen gezonde relatie met je kinderen.
maandag 30 januari 2023 om 18:44
Bij elk kind dat de deur uit ging, had ik het moeilijk, maar bij het laatste kind was ik totaal van de leg. Ik heb erg veel verdriet gehad over het feit dat mijn leven anders zou zijn. Ook nog in de overgang, ik wist echt niet meer waar ik het zoeken moest.
Nooit meer die gezelligheid, reuring van de jeugd. Ik wist veel van mijn kinderen, hun vrienden, wat hen bezig hield. samen een filmpje kijken...ohhh wat miste ik dit alles. Ik denk achteraf gezien dat ik toch wel behoorlijk depri ben geweest. Nu bijna 2 jaar later heb ik de draad weer goed opgepakt.
De band met al mijn 4 kinderen is goed en hebben wekelijks contact. Maar ik weet natuurlijk niet alles meer en soms vind ik het lastig mijn positie te bepalen. Wat kan ik wel en niet aan ze vragen. Wil geen bemoeizieke moeder zijn natuurlijk. Merk soms dat ze me niet alles vertellen om me niet te belasten of dat ik me zorgen maak .
Ze doen het alle vier heel goed en dat doet me goed.
Ik ben 56 en besef nu dat ik veel vrijheid heb en lekker veel aan mezelf kan denken.
Simpel voorbeeld...in de supermarkt koop ik nu wat ik zelf of man lekker vinden, voorheen altijd wat de kinderen lekker vonden. Kan ik best van genieten eerlijk gezegd.
En als ze dan allemaal op bezoek komen dan trek ik alles uit de kast om ze te vertroetelen en te verwennen.
Afgelopen weekend waren mijn 2 kleindochters van 3 en 4 jaar logeren, Samen lagen we s avonds in bed te kletsen over de dingen die hen bezig houden. Zo dankbaar ben ik dan voor zulke mooie momenten. Je beleeft als het ware je eigen gezin weer, zoals jezelf bent begonnen.
Nooit meer die gezelligheid, reuring van de jeugd. Ik wist veel van mijn kinderen, hun vrienden, wat hen bezig hield. samen een filmpje kijken...ohhh wat miste ik dit alles. Ik denk achteraf gezien dat ik toch wel behoorlijk depri ben geweest. Nu bijna 2 jaar later heb ik de draad weer goed opgepakt.
De band met al mijn 4 kinderen is goed en hebben wekelijks contact. Maar ik weet natuurlijk niet alles meer en soms vind ik het lastig mijn positie te bepalen. Wat kan ik wel en niet aan ze vragen. Wil geen bemoeizieke moeder zijn natuurlijk. Merk soms dat ze me niet alles vertellen om me niet te belasten of dat ik me zorgen maak .
Ze doen het alle vier heel goed en dat doet me goed.
Ik ben 56 en besef nu dat ik veel vrijheid heb en lekker veel aan mezelf kan denken.
Simpel voorbeeld...in de supermarkt koop ik nu wat ik zelf of man lekker vinden, voorheen altijd wat de kinderen lekker vonden. Kan ik best van genieten eerlijk gezegd.
En als ze dan allemaal op bezoek komen dan trek ik alles uit de kast om ze te vertroetelen en te verwennen.
Afgelopen weekend waren mijn 2 kleindochters van 3 en 4 jaar logeren, Samen lagen we s avonds in bed te kletsen over de dingen die hen bezig houden. Zo dankbaar ben ik dan voor zulke mooie momenten. Je beleeft als het ware je eigen gezin weer, zoals jezelf bent begonnen.
maandag 30 januari 2023 om 20:03
Toen ik zelf moeder werd zei een goede vriendin tegen mij 'kinderen heb je te leen, je mag ze begeleiden op hun weg naar volwassenheid en genieten van hun ontwikkeling". Dat heb ik altijd voor ogen gehouden.
Ik had en heb een goede band met mijn kinderen, met de een wat meer dan de ander. Toch merk ik dat ik zelf wat meer afstand neem en dat ik mijzelf wel eens betrap op 'dit wil ik allemaal niet weten'. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat mijn kinderen goed terecht zijn gekomen, dat het hen goed gaat en zich kunnen redden.
Moet er echt niet aan denken dagelijks contact te hebben, of wekelijkse bezoekjes, samen op vakantie. Zouden mijn kinderen ook niet willen. Als we elkaar zien en spreken, dan is het goed en gezellig. Toch ook altijd weer blij dat we ieder naar ons eigen plekje kunnen gaan.
En eerlijk gezegd, zo hoort het ook.
Ik had en heb een goede band met mijn kinderen, met de een wat meer dan de ander. Toch merk ik dat ik zelf wat meer afstand neem en dat ik mijzelf wel eens betrap op 'dit wil ik allemaal niet weten'. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat mijn kinderen goed terecht zijn gekomen, dat het hen goed gaat en zich kunnen redden.
Moet er echt niet aan denken dagelijks contact te hebben, of wekelijkse bezoekjes, samen op vakantie. Zouden mijn kinderen ook niet willen. Als we elkaar zien en spreken, dan is het goed en gezellig. Toch ook altijd weer blij dat we ieder naar ons eigen plekje kunnen gaan.
En eerlijk gezegd, zo hoort het ook.
dinsdag 31 januari 2023 om 18:04
Grappig ik heb juist het is omgekeerde beeld. Het toekomstbeeld dat ze op eigen benen staan en mij niet meer nodig hebben, en de hoop dat ze het leuk vinden om mij te zienñuca schreef: ↑30-01-2023 16:29Oh zeker is het ook positief. Ik ben heel blij dat het goed gaat met mijn dochter en dat ze happy is.
Maar ik had vroeger het toekomstbeeld dat ze als volwassene een soort van verlengstuk van mijzelf zou zijn en veel op mij zou lijken. En dat we veel meer samen zouden ondernemen.
Voor de duidelijkheid, daar zeur ik niet over en ik dring mezelf niet op. Die moeders heb je ook natuurlijk, maar dat is geen gezonde relatie met je kinderen.
Trouwens mijn kinderen wonen nog thuis. De oudste doet eindexamen en gaat hoogstwaarschijnlijk de deur uit. Ben wel benieuwd hoe ik dat ga vinden, misschien valt het me flink tegen al probeer ik me er dus wel op in stellen
dinsdag 31 januari 2023 om 18:04
Grappig ik heb juist het is omgekeerde beeld. Het toekomstbeeld dat ze op eigen benen staan en mij niet meer nodig hebben, en de hoop dat ze het leuk vinden om mij te zienñuca schreef: ↑30-01-2023 16:29Oh zeker is het ook positief. Ik ben heel blij dat het goed gaat met mijn dochter en dat ze happy is.
Maar ik had vroeger het toekomstbeeld dat ze als volwassene een soort van verlengstuk van mijzelf zou zijn en veel op mij zou lijken. En dat we veel meer samen zouden ondernemen.
Voor de duidelijkheid, daar zeur ik niet over en ik dring mezelf niet op. Die moeders heb je ook natuurlijk, maar dat is geen gezonde relatie met je kinderen.
Trouwens mijn kinderen wonen nog thuis. De oudste doet eindexamen en gaat hoogstwaarschijnlijk de deur uit. Ben wel benieuwd hoe ik dat ga vinden, misschien valt het me flink tegen al probeer ik me er dus wel op in stellen
dinsdag 31 januari 2023 om 18:04
Grappig ik heb juist het is omgekeerde beeld. Het toekomstbeeld dat ze op eigen benen staan en mij niet meer nodig hebben, en de hoop dat ze het leuk vinden om mij te zienñuca schreef: ↑30-01-2023 16:29Oh zeker is het ook positief. Ik ben heel blij dat het goed gaat met mijn dochter en dat ze happy is.
Maar ik had vroeger het toekomstbeeld dat ze als volwassene een soort van verlengstuk van mijzelf zou zijn en veel op mij zou lijken. En dat we veel meer samen zouden ondernemen.
Voor de duidelijkheid, daar zeur ik niet over en ik dring mezelf niet op. Die moeders heb je ook natuurlijk, maar dat is geen gezonde relatie met je kinderen.
Trouwens mijn kinderen wonen nog thuis. De oudste doet eindexamen en gaat hoogstwaarschijnlijk de deur uit. Ben wel benieuwd hoe ik dat ga vinden, misschien valt het me flink tegen al probeer ik me er dus wel op in stellen
dinsdag 31 januari 2023 om 18:22
Ik denk ook dat ik dit proces wat makkelijker zou vinden als je idd nog overblijft met een partner. Want ik geloof idd wel dat je je leven uitiendelijk (voor en na de kinderleeftijd) met je partner leeft en niet dat je kinderen een vervanging voor dat soort liefde zijn. Nietemin heb ik het gevoel dat ik wel gevonden word als ze me nodig hebben (lees: dingen voor ze regelen of betalen) en niet om even spontaan gezellig 10 minuutjes te kletsen aan de telefoon. Zo heb ik ze niet opgevoed en ook niet voorgeleefd (met een drukke familie, mantelzorg etc) en dat voelt wel eens pijnlijk. Het is niet persoonlijk, dat weet ik wel, want niemand in de familie krijgt contact. Dus ik ben de enige niet die rustig maanden niks meer hoort.
In het begin vloog ik voor mijn kinderen, maar daar ben ik wel terughoudender in geworden. Ik werd twee weken geleden geappt wanneer ik kon winkelen, want ze had spullen nodig (dat had ik jongste beloofd in het najaar voor haar nieuwe kamer). Maar in de tussentijd van najaar tot nu komt er 0,0 terug. Er wordt niet gereageerd op appjes, ik krijg geen telefoontje terug, maar opgenomen wordt er ook niet. Maar als de portemonnee getrokken mag worden, ben ik makkelijk gevonden. Ik heb mijn teleurstelling uitgesproken en aangegeven dat ik daarom even niet zo'n zin heb in winkelen. Dat begreep ze wel, maar ja, ze heeft het zo druk en nou ja.
Met de oudste is het contact minimaal. Die heeft uitgesproken geen behoefte te hebben, zichzelf niet sociaal te vinden en wel belt als hij zin heeft om me te zien. Dat is inmiddels alweer een half jaar geleden dat ik hem sprak.
Ik dacht vroeger echt gezellig samen te eten eens in de zoveel tijd, misschien 1 avond kerst samen door te brengen. Maar mijn kinderen hebben echt hele andere behoeften en dat heb ik te respecteren. Ik val ze er niet mee lastig, maar als ik dan zo'n topic als dit lees en lees dat kinderen (af en toe) nog wel eens thuiskomen en mee-eten, merk ik gewoon dat mijn hart in elkaar knijpt. Ook al weet ik verstandelijk prima dat ik geen rechten kan ontlenen aan het ouderschap en kinderen van zichzelf zijn en hun eigen weg gaan. Maar waar is toch die gezelligheid gebleven die we vroeger thuis hadden, eerst met 2 ouders, maar ook later als 1 ouder gezin. Uitjes, musea, samen eten, warme chocomelk en spelletjesavonden, samen lachen, samen stoeien, samen koken, samen kibbelen, een ontplofte badkamer. Het lijkt bijna wel een ander leven.
dinsdag 31 januari 2023 om 18:58
dinsdag 31 januari 2023 om 20:48
Ik vind dat jong volwassen zijn het eea niet per se uitsluit Airmax. Ik kwam vroeger (en nu nog steeds) vrij regelmatig bij ouders. Met regelmatig bedoel ik met perioden wisselend, maar vaak wel iets tussen 2 weken a 1 maand dat ik even mijn kop om de hoek stak voor een kopje koffie.
4 maanden of 6 maanden niks horen (ook geen app) vind ik lang. En ook niet per se normaal als je er vanuit mag gaan dat we een doorsnee gezellig gezin waren. Lees hier maar, genoeg kinderen die wekelijks of maandelijks even contact hebben, al is het korter. Uiteraard snap ik dat je niet wekelijks van groningen naar Maastricht gaat. Maar even reageren op een app van je moeder 1 x per maand is ook teveel? Tja, ik weet niet hoor.
Zoals gezegd, ik heb het te accepteren en respecteren. Maar leuk vind ik het echt niet en zin om dan wél te gaan winkelen met mijn portemonnee krijg ik er ook niet van. Helaas dus is hier verdriet om bij mij. Sorry to, ik kaap je topic een beetje. Maar begrijp wel waarom het zo kaal en leeg kan voelen nadat je met elkaar een gezellig gezin hebt gehad en er veel vreugde en warmte was en dat dat bij het dichttrekken van die deur ook mee is weggegaan.
4 maanden of 6 maanden niks horen (ook geen app) vind ik lang. En ook niet per se normaal als je er vanuit mag gaan dat we een doorsnee gezellig gezin waren. Lees hier maar, genoeg kinderen die wekelijks of maandelijks even contact hebben, al is het korter. Uiteraard snap ik dat je niet wekelijks van groningen naar Maastricht gaat. Maar even reageren op een app van je moeder 1 x per maand is ook teveel? Tja, ik weet niet hoor.
Zoals gezegd, ik heb het te accepteren en respecteren. Maar leuk vind ik het echt niet en zin om dan wél te gaan winkelen met mijn portemonnee krijg ik er ook niet van. Helaas dus is hier verdriet om bij mij. Sorry to, ik kaap je topic een beetje. Maar begrijp wel waarom het zo kaal en leeg kan voelen nadat je met elkaar een gezellig gezin hebt gehad en er veel vreugde en warmte was en dat dat bij het dichttrekken van die deur ook mee is weggegaan.
dinsdag 31 januari 2023 om 20:58
Maar 4 tot 6 maanden geen contact en niet opnemen of appjes beantwoorden dat vind ik geen normaal gedrag, hoor @hoerabanaan.
Dat zeg ik ook niet.
Natuurlijk heb je dan geen zin om “gezellig” te winkelen.
Hoe komt het zover, dat vraag ik me dan af. Wat voor gesprekken hebben jullie hierover gehad?
Want dit is toch wel iets wat je kan bespreken samen, als jullie vroeger een hecht gezin waren.
Dat zeg ik ook niet.
Natuurlijk heb je dan geen zin om “gezellig” te winkelen.
Hoe komt het zover, dat vraag ik me dan af. Wat voor gesprekken hebben jullie hierover gehad?
Want dit is toch wel iets wat je kan bespreken samen, als jullie vroeger een hecht gezin waren.
dinsdag 31 januari 2023 om 21:08
Ik denk dat het goed is eigenlijk als ze je niet meer nodig hebben. Ik heb me laten vertellen dat dat een natuurlijke gang van zaken is. Je hebt ze dan opgevoed tot mensen die op hun eigen benen kunnen staan. Ik had namelijk de zorg over mijn jongste dochter die ASS heeft en altijd hulp nodig zou gaan hebben, zou ik met alle liefde hebben gedaan. Maar dankzij begeleiding heeft ze haar weg gevonden, ze heeft een relatie en woont nu al jaren samen.Viefje schreef: ↑31-01-2023 18:04Grappig ik heb juist het is omgekeerde beeld. Het toekomstbeeld dat ze op eigen benen staan en mij niet meer nodig hebben, en de hoop dat ze het leuk vinden om mij te zien
Trouwens mijn kinderen wonen nog thuis. De oudste doet eindexamen en gaat hoogstwaarschijnlijk de deur uit. Ben wel benieuwd hoe ik dat ga vinden, misschien valt het me flink tegen al probeer ik me er dus wel op in stellen
Ik zie mijn kinderen niet als een verlengstuk van mezelf. Mijn moeder deed dat wel, die zag haar dochters als een soort "Mini M"en dat heb ik als verstikkend ervaren. En niet gezond, ik was geen vervangende partner ofzo.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
