Kinderen
alle pijlers
Kinderen het huis uit en de band die je dan hebt/krijgt.
zondag 29 januari 2023 om 15:56
Mijn oudsten zijn allang het huis uit. Ze waren jong toen ze gingen studeren in een andere stad. Ik heb het heel moeilijk gevonden toen ze uitvlogen maar alles went en ze kwamen (zeker in het begin) vaak thuis. Inmiddels is er eentje afgestudeerd en werkt en heeft haar leven in die andere stad inmiddels met vrienden en weekendjes weg. De ander zit nog midden in het studentenleven en heeft in het weekend veel feestjes etc. Ik zie ze dus steeds minder. Ze komen graag thuis en als het maar even lukt zijn ze er ook maar alsnog kunnen er soms weken voorbij vliegen zonder dat we elkaar fysiek zien (we bellen en appen wel veel)
Onze band als gezin was altijd heel intens. We waren veel samen en heel close. Ik merk dat dat minder wordt. En dat vind ik lastig. Als we elkaar zo' n tijd niet gezien hebben moeten we allemaal weer even ' in' komen. Het kan zelfs even wat stroef lopen of ongemakkelijk. Soms weten we volgens mij aan beide kanten niet meer zo goed waar we het over moeten hebben. Zoals het was wordt het niet meer.
Als ze wat langer komen merk ik dat we er weer lekker in zitten en het weer meer vanzelfsprekend en ontspannen wordt. Wie herkent dit en is het normaal?
Onze band als gezin was altijd heel intens. We waren veel samen en heel close. Ik merk dat dat minder wordt. En dat vind ik lastig. Als we elkaar zo' n tijd niet gezien hebben moeten we allemaal weer even ' in' komen. Het kan zelfs even wat stroef lopen of ongemakkelijk. Soms weten we volgens mij aan beide kanten niet meer zo goed waar we het over moeten hebben. Zoals het was wordt het niet meer.
Als ze wat langer komen merk ik dat we er weer lekker in zitten en het weer meer vanzelfsprekend en ontspannen wordt. Wie herkent dit en is het normaal?
dinsdag 31 januari 2023 om 21:14
Dit vind ik ook geen normaal gedrag, hoor,ik kan me voorstellen dat dat pijn doet. Ik weet niet hoe oud ze zijn? Mijn jongste had even een tijdje toen ze net op zichzelf woonde dat ze ook amper van zich liet horen. Maar ja, ASS, studeren, veel nieuwe indrukken en contanten laten verwaarlozen, niet alleen bij mij, maar ook bij mijn ex, haar vader en ook bij haar zus deed ze het. Dus ik probeerde het maar niet te persoonlijk op te vatten. Ze is nu 25 plus en het is door de jaren wel veranderd.Hoerabanaan schreef: ↑31-01-2023 20:48Ik vind dat jong volwassen zijn het eea niet per se uitsluit Airmax. Ik kwam vroeger (en nu nog steeds) vrij regelmatig bij ouders. Met regelmatig bedoel ik met perioden wisselend, maar vaak wel iets tussen 2 weken a 1 maand dat ik even mijn kop om de hoek stak voor een kopje koffie.
4 maanden of 6 maanden niks horen (ook geen app) vind ik lang. En ook niet per se normaal als je er vanuit mag gaan dat we een doorsnee gezellig gezin waren. Lees hier maar, genoeg kinderen die wekelijks of maandelijks even contact hebben, al is het korter. Uiteraard snap ik dat je niet wekelijks van groningen naar Maastricht gaat. Maar even reageren op een app van je moeder 1 x per maand is ook teveel? Tja, ik weet niet hoor.
Zoals gezegd, ik heb het te accepteren en respecteren. Maar leuk vind ik het echt niet en zin om dan wél te gaan winkelen met mijn portemonnee krijg ik er ook niet van. Helaas dus is hier verdriet om bij mij. Sorry to, ik kaap je topic een beetje. Maar begrijp wel waarom het zo kaal en leeg kan voelen nadat je met elkaar een gezellig gezin hebt gehad en er veel vreugde en warmte was en dat dat bij het dichttrekken van die deur ook mee is weggegaan.
dinsdag 31 januari 2023 om 21:14
AirMaxlover schreef: ↑31-01-2023 20:58Maar 4 tot 6 maanden geen contact en niet opnemen of appjes beantwoorden dat vind ik geen normaal gedrag, hoor @hoerabanaan.
Dat zeg ik ook niet.
Natuurlijk heb je dan geen zin om “gezellig” te winkelen.
Hoe komt het zover, dat vraag ik me dan af. Wat voor gesprekken hebben jullie hierover gehad?
Want dit is toch wel iets wat je kan bespreken samen, als jullie vroeger een hecht gezin waren.
Mijn moeder vraagt na een week al of ik nog leef. Ik heb me voorgenomen om dat nooit te vragen, maar als ik weken geen contact heb met de kinderen en ze niets beantwoorden zou ik wel even vragen om een teken van leven.
dinsdag 31 januari 2023 om 21:22
Eerlijkgezegd had ik achteraf gezien zelf als jongvolwassene een te beklemmende relatie met mijn eigen moeder. Ik zeg vaak dat mijn moeder me opgevoed heeft tot afhankelijkheid, ipv tot zelfstandigheid. Ik wilde dat met mijn eigen kinderen voorkomen. Maar als ik weken niets van een van mijn kinderen zou horen, zou ik op een gegeven moment wel even gaan bellen. Gewoon even kort een belletje en niet uren aan de telefoon zoals mijn moeder neigt te doen..........
dinsdag 31 januari 2023 om 21:24
dinsdag 31 januari 2023 om 22:00
Die vraag daar zit ook een steek in, dat zou ik ook nooit vragen!
Dochter en ik hebben veel contact, zij heeft dat ook met haar vader en wij twee appen ook met elkaar en houden elkaar op de hoogte
Als ik even niks van haar hoor dan weet ik dat ze het druk heeft, school, werk, leven opbouwen. Dat deed ik ook op haar leeftijd.
Zelf woonde ik in het buitenland op deze leeftijd en belde eens in de 3/4/5 weken en soms zat er langer tussen volgens mij.
dinsdag 31 januari 2023 om 22:35
Lila-Linda schreef: ↑31-01-2023 22:21Ik vraag nooit of kind nog leeft. Maar ik hoor soms wel langer niks en dan check ik toch even wanneer ze voor laatst op insta was oid
Inderdaad, zou wat zijn als je kind iets ergs is overkomen en niemand heeft dat door.
Zeker als kind bijvoorbeeld niet gereageerd heeft op een berichtje.
woensdag 1 februari 2023 om 08:37
Oh zeker, ik doe dat ook, maar er komt geen reactie. Ook niet als ik vraag of ze me ajb even willen terugbellen of appen. En als ik dan uiteindelijk na weken en weken wel een keer contact krijg, is het antwoord steevast 'sorry, ik was gewoon druk'. Oudste heeft PDD-NOS, jongste niet, maar daarvan weet ik dat ze haar oudere broer belastend vond in de thuissituatie. Ik denk dat dit voor haar ook een stukje wegvluchten is daarvan. Vleugels uitslaan, weg van dat juk.
woensdag 1 februari 2023 om 08:38
Altijd een goede graadmeter haha. Ik ben gelokkeerd op Insta, dus kan er niks zien.Lila-Linda schreef: ↑31-01-2023 22:21Ik vraag nooit of kind nog leeft. Maar ik hoor soms wel langer niks en dan check ik toch even wanneer ze voor laatst op insta was oid
woensdag 1 februari 2023 om 08:39
"het kind waar niets mee is", is degene die het verst weggaat van huisHoerabanaan schreef: ↑01-02-2023 08:37Oh zeker, ik doe dat ook, maar er komt geen reactie. Ook niet als ik vraag of ze me ajb even willen terugbellen of appen. En als ik dan uiteindelijk na weken en weken wel een keer contact krijg, is het antwoord steevast 'sorry, ik was gewoon druk'. Oudste heeft PDD-NOS, jongste niet, maar daarvan weet ik dat ze haar oudere broer belastend vond in de thuissituatie. Ik denk dat dit voor haar ook een stukje wegvluchten is daarvan. Vleugels uitslaan, weg van dat juk.
woensdag 1 februari 2023 om 08:39
Ah, er is nog hoop. Hier zijn ze 20 en 22
woensdag 1 februari 2023 om 08:40
Klopt.Lila-Linda schreef: ↑01-02-2023 08:39"het kind waar niets mee is", is degene die het verst weggaat van huis
woensdag 1 februari 2023 om 08:58
Even nog een blik van de andere kant, ik heb ook een meerdere keren een paar jaar geen contact/amper gehad met m’n ouders.
Complexe opvoeding, dus vroeg uit huis en zelfs alleen naar het buitenland om echt mezelf te kunnen zijn. En toen had ik ook echt geen behoefte aan m’n ouders.
M’n moeder was heel aanwezig, beklemmend en het heeft heel lang geduurd, voordat wij een goed modus vonden qua contact. En met heel lang bedoel ik 20 jaar.
Is het verdrietig dat het zo gelopen is, ja best wel. Maar kinderen hebben soms gewoon hun eigen ruimte nodig om tot rust te komen en hun eigen leven uit te zoeken en te leven.
Misschien dat ik daarom mijn kinderen heel veel ruimte geef, dochter vind veel contact gezellig dus dat vind ik fijn. Zoon heeft die behoefte niet, want ik niet zo uitgesproken en heeft geen behoefte aan alles bespreken, dat vind ik ook fijn. We weten wat we aan elkaar hebben en zorgen goed voor elkaar.
En als m’n zoon even niks heeft laten horen, zal ik hem nooit appen met: leef je nog?? Want dat vind ik zo gemeen, dat is gelijk een sneer. Dat wil ik niet. Vraag hem hoe het gaat, wat z’n plannen zijn en zo ben ik op de hoogte van wat hij wil vertellen.
Dit betekent overigens niet dat ik mezelf als de ideale moeder zie, heb genoeg fouten gemaakt.
Complexe opvoeding, dus vroeg uit huis en zelfs alleen naar het buitenland om echt mezelf te kunnen zijn. En toen had ik ook echt geen behoefte aan m’n ouders.
M’n moeder was heel aanwezig, beklemmend en het heeft heel lang geduurd, voordat wij een goed modus vonden qua contact. En met heel lang bedoel ik 20 jaar.
Is het verdrietig dat het zo gelopen is, ja best wel. Maar kinderen hebben soms gewoon hun eigen ruimte nodig om tot rust te komen en hun eigen leven uit te zoeken en te leven.
Misschien dat ik daarom mijn kinderen heel veel ruimte geef, dochter vind veel contact gezellig dus dat vind ik fijn. Zoon heeft die behoefte niet, want ik niet zo uitgesproken en heeft geen behoefte aan alles bespreken, dat vind ik ook fijn. We weten wat we aan elkaar hebben en zorgen goed voor elkaar.
En als m’n zoon even niks heeft laten horen, zal ik hem nooit appen met: leef je nog?? Want dat vind ik zo gemeen, dat is gelijk een sneer. Dat wil ik niet. Vraag hem hoe het gaat, wat z’n plannen zijn en zo ben ik op de hoogte van wat hij wil vertellen.
Dit betekent overigens niet dat ik mezelf als de ideale moeder zie, heb genoeg fouten gemaakt.
airmaxlover wijzigde dit bericht op 01-02-2023 09:23
34.70% gewijzigd
woensdag 1 februari 2023 om 09:12
daarom is, hoe je als kind naar je ouders kijkt, ook zo totaal verschillend aan hoe je als ouders naar je kind kijktAirMaxlover schreef: ↑01-02-2023 08:58Even nog een blik van de andere kant, ik heb ook een meerdere keren een paar jaar geen contact/amper gehad met m’n ouders.
Complexe opvoeding, dus vroeg uit huis en zelfs alleen naar het buitenland om echt mezelf te kunnen zijn. En toen had ik ook echt geen behoefte aan m’n ouders.
M’n moeder was heel aanwezig, beklemmend en het heeft heel lang geduurd, voordat wij een goed modus vonden qua contact. En met heel lang bedoel ik 20 jaar.
Is het verdrietig dat het zo gelopen is, ja best wel. Maar kinderen hebben soms gewoon hun eigen ruimte nodig om tot rust te komen en hun eigen leven uit te zoeken en te leven.
Het krijgen van kinderen, geeft je vaak ook weer een nieuwe kijk op je eigen ouders.
Soms meer compassie, maar vaak ook juist meer onbegrip
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
