Kinderen
alle pijlers
Kinderwens duikt ineens weer op
zondag 2 mei 2021 om 16:18
Misschien herkenbaar voor iemand? Tips zijn ook welkom.
Ik heb twee heerlijke meiden, intussen zijn ze 5 en bijna 7. Ik dacht echt van de teruggekomen rust te genieten, leuke dingen met ze te ondernemen en kijk met plezier toe hoe ze opgroeien. Ik had echt het gevoel dat mijn kinderwens klaar was.
Maar ineens, onlangs, dook het verlangen weer op. Nog een keer zwanger zijn, nog een keer een baby... Ineens lijkt het me weer heerlijk en ik snap het niet van mezelf!
Toch komt er geen derde, voor heel veel redenen. Man is ouder dan ik, hij wil het niet meer, is blij met de rust die er gekomen is. We hebben een enorme financiële vrijheid die vervalt bij een derde.
Man en ik zijn niet enorm stressbestendig. Ik ben door ADHD ook niet geschikt voor een derde kind. Als ik realistisch ben denk ik ook dat het me niet gemakkelijk zal vallen.
Dus geen echte vraag in deze, ik denk even van me afschrijven. Ja, of iemand het dus herkent en tips heeft om het te accepteren. Of me een schop verkoopt en vertelt dat het een tijdelijke bevlieging is, helpt ook.
Ik heb twee heerlijke meiden, intussen zijn ze 5 en bijna 7. Ik dacht echt van de teruggekomen rust te genieten, leuke dingen met ze te ondernemen en kijk met plezier toe hoe ze opgroeien. Ik had echt het gevoel dat mijn kinderwens klaar was.
Maar ineens, onlangs, dook het verlangen weer op. Nog een keer zwanger zijn, nog een keer een baby... Ineens lijkt het me weer heerlijk en ik snap het niet van mezelf!
Toch komt er geen derde, voor heel veel redenen. Man is ouder dan ik, hij wil het niet meer, is blij met de rust die er gekomen is. We hebben een enorme financiële vrijheid die vervalt bij een derde.
Man en ik zijn niet enorm stressbestendig. Ik ben door ADHD ook niet geschikt voor een derde kind. Als ik realistisch ben denk ik ook dat het me niet gemakkelijk zal vallen.
Dus geen echte vraag in deze, ik denk even van me afschrijven. Ja, of iemand het dus herkent en tips heeft om het te accepteren. Of me een schop verkoopt en vertelt dat het een tijdelijke bevlieging is, helpt ook.
maandag 3 mei 2021 om 20:16
Ja echt het vliegt voorbij hoor. Ik heb alweer een flinke skippybal.
maandag 3 mei 2021 om 20:29
Zwanger zijn vond ik vreselijk. Dat wil ik ook echt niet weer. Maar bevallen zou ik dolgraag nog een keer doen, ondanks de pijn (ik had ook echt wel geluk met snelle bevallingen "uit het boekje"). Ik vond dat altijd zo'n gave gebeurtenis. En de kraamweek...daar kan ik soms zo sentimenteel naar terug verlangen. Ik vond dat zalig en met niets te vergelijken (ik was gewoon ordinair gedrogeerd door de invloed van hormonen vermoed ik).
Maar een kind hoef ik niet meer, ik kreeg de jongste toen ik 40 was en dat was ook echt mijn grens. Ik zou ook nu echt geen kleuter meer willen hebben (ook dat wordt weer prima geregeld door hormonen),
anoniem_380947 wijzigde dit bericht op 03-05-2021 20:34
8.29% gewijzigd
maandag 3 mei 2021 om 20:52
Herkenbaar TO! Ik heb er al 2 jaar last van, dat de wens voor een 3e telkens terugkomt, maar mijn verstand zegt, niet doen!! Mijn laatste zwangerschap was lichamelijk niet top en het 1e jaar erna was ook niet fantastisch (huilbaby), ik krijg nog kippenvel als ik er aan denk..
Mijn man zou het echter nog heeeeel graag willen, die hoef ik niet over te halen, het is echt aan mij. Ik ben 36 en mijn man wat jonger, dus wat dat betreft is het nog niet 'te laat' (al zei ik altijd tegen mezelf dat 34 voor mij de grens was). Onze kinderen zijn 6 en 8 jaar en ergens vind ik dat verschil wel wat te groot worden dan.
Ik weet het niet, het blijft moeilijk. Op een gegeven moment moet je dat ook loslaten denk ik, accepteren dat het hierbij blijft. Maar dat lukt me tot nu toe nog niet
Mijn man zou het echter nog heeeeel graag willen, die hoef ik niet over te halen, het is echt aan mij. Ik ben 36 en mijn man wat jonger, dus wat dat betreft is het nog niet 'te laat' (al zei ik altijd tegen mezelf dat 34 voor mij de grens was). Onze kinderen zijn 6 en 8 jaar en ergens vind ik dat verschil wel wat te groot worden dan.
Ik weet het niet, het blijft moeilijk. Op een gegeven moment moet je dat ook loslaten denk ik, accepteren dat het hierbij blijft. Maar dat lukt me tot nu toe nog niet
maandag 3 mei 2021 om 21:32
Ik vind dit een heel leuk topic geworden 
. Ik herken alles zo.
Ik heb ook vooral herinneringen aan mijn twee suikerzoete, voorbeeldige baby’s. En wie zou dat niet nog een keer willen. Ik heb al die mooie momenten zo gekoesterd en in mijn geheugen gegrift dat er voor de wallen tot op mijn enkels, de spetterpoep tot het plafond, het gekrijs, gedonder en drama helemaal geen plaats meer is in mijn hoofd.
Terwijl ik heus wel weet dat dat er ook was.
. Ik herken alles zo. Ik heb ook vooral herinneringen aan mijn twee suikerzoete, voorbeeldige baby’s. En wie zou dat niet nog een keer willen. Ik heb al die mooie momenten zo gekoesterd en in mijn geheugen gegrift dat er voor de wallen tot op mijn enkels, de spetterpoep tot het plafond, het gekrijs, gedonder en drama helemaal geen plaats meer is in mijn hoofd.
Terwijl ik heus wel weet dat dat er ook was.
maandag 3 mei 2021 om 22:37
Leuk, voel je je ook goed?Gatekeeper* schreef: ↑03-05-2021 20:16Ja echt het vliegt voorbij hoor. Ik heb alweer een flinke skippybal.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 4 mei 2021 om 07:56
Ik herken dit zo. Hier twee kinderen van 5 en 2. Man en ik hebben altijd tegen elkaar gezegd dat we drie kinderen geweldig zouden vinden, maar hij is recent van gedachten veranderd en vind twee nu prima. Die derde komt er dus niet en ik vind dat wel erg jammer.
Tegelijkertijd besef ik ook wel dat wij gezegend zijn met twee hartstikke leuke kinderen, dus focus ik vooral op hen. Maar wij wonen in een kinderrijke wijk, dus als er dan weer ergens een bord in de tuin staat voel ik toch een kleine steek. Ach ja, ik groei er vast vanzelf overheen...
Tegelijkertijd besef ik ook wel dat wij gezegend zijn met twee hartstikke leuke kinderen, dus focus ik vooral op hen. Maar wij wonen in een kinderrijke wijk, dus als er dan weer ergens een bord in de tuin staat voel ik toch een kleine steek. Ach ja, ik groei er vast vanzelf overheen...
dinsdag 4 mei 2021 om 08:43
Nu mijn jongste richting 2 gaat hebben man en ik 'het' gesprek afgelopen week gevoerd.
Willen we een 3e of niet? De afgelopen maanden zei ik telkens absoluut niet en dat gevoel was heel duidelijk. Dat is wel wat veranderd..
Man vindt het helemaal prima zo met 2, dat was ook altijd zijn wens en heeft hij ook altijd heel duidelijk uitgesproken. Maar, niet in beton gegoten en een derde is niet volledig uitgesloten voor hem.
Zelf vind ik 2 een heel fijn aantal, we zijn als gezin in balans. Mijn wens was altijd 3, waarom, geen idee. Misschien omdat ik zelf uit een gezin van 3 kom?
Toch, ergens heel diep, wil ik nog een keer die babyfase meemaken. Maar, ik weet ook hoe onzeker de hormonen mij maken, dat mijn zwangerschappen nu niet de meest leuke tijden uit mijn leven waren ( 2x 30 weken iedere dag overgegeven, 's nachts niet kunnen slapen, overal teveel vocht) en ik dat allemaal weer moet doormaken + alle onzekerheid ( waar ik nu geen last van heb, maar waar hormonen wel voor zorgen in mijn geval). Bevallen zou ik zo weer willen doen ( vooral de tweede keer, die bevalling gun ik iedereen). Maar de weken daarna.. Ik word een ander mens van die hormonen.
Dat alles samen zorgt er nu voor dat het een 'nee'is geworden. Ik denk dat het voor mij beter is als we het bij 2 laten, zowel lichamelijk gezien, als mentaal gezien. Ik ben dolgelukkig met mijn 2 mooie, gezonde meiden, die gelukkig lijken te zijn en het goed doen.
Overigens laat man zich nog niet steriliseren ( dat was de afspraak als onze kinderwens vervult is), omdat we nog niet 100% kunnen zeggen dat het klaar is en we zijn nog 'maar' begin 30.
Willen we een 3e of niet? De afgelopen maanden zei ik telkens absoluut niet en dat gevoel was heel duidelijk. Dat is wel wat veranderd..
Man vindt het helemaal prima zo met 2, dat was ook altijd zijn wens en heeft hij ook altijd heel duidelijk uitgesproken. Maar, niet in beton gegoten en een derde is niet volledig uitgesloten voor hem.
Zelf vind ik 2 een heel fijn aantal, we zijn als gezin in balans. Mijn wens was altijd 3, waarom, geen idee. Misschien omdat ik zelf uit een gezin van 3 kom?
Toch, ergens heel diep, wil ik nog een keer die babyfase meemaken. Maar, ik weet ook hoe onzeker de hormonen mij maken, dat mijn zwangerschappen nu niet de meest leuke tijden uit mijn leven waren ( 2x 30 weken iedere dag overgegeven, 's nachts niet kunnen slapen, overal teveel vocht) en ik dat allemaal weer moet doormaken + alle onzekerheid ( waar ik nu geen last van heb, maar waar hormonen wel voor zorgen in mijn geval). Bevallen zou ik zo weer willen doen ( vooral de tweede keer, die bevalling gun ik iedereen). Maar de weken daarna.. Ik word een ander mens van die hormonen.
Dat alles samen zorgt er nu voor dat het een 'nee'is geworden. Ik denk dat het voor mij beter is als we het bij 2 laten, zowel lichamelijk gezien, als mentaal gezien. Ik ben dolgelukkig met mijn 2 mooie, gezonde meiden, die gelukkig lijken te zijn en het goed doen.
Overigens laat man zich nog niet steriliseren ( dat was de afspraak als onze kinderwens vervult is), omdat we nog niet 100% kunnen zeggen dat het klaar is en we zijn nog 'maar' begin 30.
dinsdag 4 mei 2021 om 09:27
Fijn! Ja heel leuk 2 kindjes, de jongste is een feestje om erbij te hebbenAmy_Santiago schreef: ↑04-05-2021 06:10Insgelijks! Leuk om te lezen dat jullie gezin is uitgebreid naar twee!
Ja, gaat goed met ons
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 4 mei 2021 om 10:05
Dit topic komt als geroepen..
Hier twee kindjes, 2,5 en bijna 4. Die zaten dus dicht op elkaar. Man wilde er altijd al twee, ik meer. Nadat we ook echt ouders waren geworden en ik besefte wat dat allemaal wel niet inhield, heb ik een hele tijd het gevoel gehad dat twee genoeg was voor ons.
Maar de kriebels blijven, het gevoel dat ik juist wel drie kinderen wil hebben, 'later'. Nu drie kleine kinderen in kleuter-, peuter-, babyleeftijd lijkt me als vanouds extreem zwaar en ik lijk wel gek dat ik het overweeg.. Maar dat eerste jaar is ook weer zo voorbij en dan vind ik het makkelijker.
Man kan zich inmiddels ook een derde voorstellen, en juist daardoor ben ik nu heel erg in de war. Voorheen was het een droom, maar niet reeel.. Nu zou het echt kunnen.
En opeens gaan alle rationele redenen om het niet te doen op me inwerken. Weer een hele zwangerschap en babyjaar. Borstvoedingshormonen maken mij een draak. Onze relatie is sinds een tijd eindelijk weer echt leuk, ik kom toe aan mijn hobby's, heb energie, ben blij op mijn werk.. ik zou weer lang thuis blijven, omdat dat waar ik woon helaas zo werkt..
Waarom komt dan die wens telkens weer opvlammen! Ik vraag me net als jij, TO, af of het een bevlieging is, iets hormonaals, of toch een vurige wens waar ik naar moet handelen. Telkens als ik denk er goed over na te hebben gedacht en het laat rusten, komt het toch weer terug. Ik word er een beetje gek van..
Hier twee kindjes, 2,5 en bijna 4. Die zaten dus dicht op elkaar. Man wilde er altijd al twee, ik meer. Nadat we ook echt ouders waren geworden en ik besefte wat dat allemaal wel niet inhield, heb ik een hele tijd het gevoel gehad dat twee genoeg was voor ons.
Maar de kriebels blijven, het gevoel dat ik juist wel drie kinderen wil hebben, 'later'. Nu drie kleine kinderen in kleuter-, peuter-, babyleeftijd lijkt me als vanouds extreem zwaar en ik lijk wel gek dat ik het overweeg.. Maar dat eerste jaar is ook weer zo voorbij en dan vind ik het makkelijker.
Man kan zich inmiddels ook een derde voorstellen, en juist daardoor ben ik nu heel erg in de war. Voorheen was het een droom, maar niet reeel.. Nu zou het echt kunnen.
En opeens gaan alle rationele redenen om het niet te doen op me inwerken. Weer een hele zwangerschap en babyjaar. Borstvoedingshormonen maken mij een draak. Onze relatie is sinds een tijd eindelijk weer echt leuk, ik kom toe aan mijn hobby's, heb energie, ben blij op mijn werk.. ik zou weer lang thuis blijven, omdat dat waar ik woon helaas zo werkt..
Waarom komt dan die wens telkens weer opvlammen! Ik vraag me net als jij, TO, af of het een bevlieging is, iets hormonaals, of toch een vurige wens waar ik naar moet handelen. Telkens als ik denk er goed over na te hebben gedacht en het laat rusten, komt het toch weer terug. Ik word er een beetje gek van..
-dudette- wijzigde dit bericht op 04-05-2021 10:10
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
0.04% gewijzigd
dinsdag 4 mei 2021 om 10:59
Wij hebben in 4 jaar tijd 3 kinderen gekregen. Het gevoel was zo sterk, absoluut geen twijfel. Onze tweede was een verschrikkelijke huilbaby, zelfs toen we besloten voor een derde te gaan verklaarde ik ons voor gek omdat het zo zwaar was maar het gevoel was sterker. De afgelopen jaren waren ook echt pittig, ook nog een huis gekocht enkele weken voor Corona hier uitbrak en de hele corona periode met 3 kleine kinderen.
Middelste is nog steeds een draak, super grappig maar pittig mannetje. Nu is het goed zo. We zijn de babytijd uit, jongste is een lekkere boef met haar bijna 2 jaar en we slapen regelmatig door. De kriebels blijven maar het blijft bij kriebels, geen 100% ik wil nog een kind. Bovendien wil mijn man 100% zeker geen kinderen meer en het kost me ook geen moeite om me daar bij aan te sluiten. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik 3 kinderen zou willen en na de 3e zou ik nooit meer kriebels hebben maar ik denk dat het gewoon nooit helemaal verdwijnt.
Middelste is nog steeds een draak, super grappig maar pittig mannetje. Nu is het goed zo. We zijn de babytijd uit, jongste is een lekkere boef met haar bijna 2 jaar en we slapen regelmatig door. De kriebels blijven maar het blijft bij kriebels, geen 100% ik wil nog een kind. Bovendien wil mijn man 100% zeker geen kinderen meer en het kost me ook geen moeite om me daar bij aan te sluiten. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik 3 kinderen zou willen en na de 3e zou ik nooit meer kriebels hebben maar ik denk dat het gewoon nooit helemaal verdwijnt.
dinsdag 4 mei 2021 om 12:32
Oh, dit is allemaal zo herkenbaar!
Vroeger dacht ik altijd dat ik twee kinderen wilde. Ik kom zelf uit een gezin van twee en bijna iedereen in mijn omgeving had ook maar één broer/zus.
Maar toen de oudste er eenmaal was, bleek ik moeder zijn zo leuk te vinden dat ik al een beetje begon te fantaseren over drie kinderen. En vlak na de bevalling van nummer twee heb ik keihard “IK WIL ER NOG EEN!” geroepen terwijl de verloskundige me nog aan het hechten was
Inmiddels zijn de hormonen wat weggezakt (jongste is nu 2), maar de wens is er bij vlagen nog steeds. Ik kan duizend redenen bedenken waarom we het beter bij twee zouden kunnen houden (te druk, te duur, te klein huis, etc.). Maar toch, als ik een zwangere vrouw zie, of hoor dat iemand drie kinderen heeft, is mijn eerste gedachte:”Dat wil ik ook!”
Mijn man staat er open in. Hij vindt het prima met twee, maar als ik een derde wil, lijkt hem het ook leuk. Qua leeftijd van onszelf en de kinderen zou het ook nog prima kunnen.
Ik ben wel bang dat ik er ooit spijt van ga krijgen, als we besluiten voor een derde te gaan. Dat ik dan over een paar jaar midden in een ontplofte woonkamer, met wallen tot m’n knieën en met een lege bankrekening, denk: “Hadden we het niet beter bij twee kunnen laten?”
Maar ja, ga ik ook niet spijt krijgen als we het niet doen? Aaaaaah!
Vroeger dacht ik altijd dat ik twee kinderen wilde. Ik kom zelf uit een gezin van twee en bijna iedereen in mijn omgeving had ook maar één broer/zus.
Maar toen de oudste er eenmaal was, bleek ik moeder zijn zo leuk te vinden dat ik al een beetje begon te fantaseren over drie kinderen. En vlak na de bevalling van nummer twee heb ik keihard “IK WIL ER NOG EEN!” geroepen terwijl de verloskundige me nog aan het hechten was
Inmiddels zijn de hormonen wat weggezakt (jongste is nu 2), maar de wens is er bij vlagen nog steeds. Ik kan duizend redenen bedenken waarom we het beter bij twee zouden kunnen houden (te druk, te duur, te klein huis, etc.). Maar toch, als ik een zwangere vrouw zie, of hoor dat iemand drie kinderen heeft, is mijn eerste gedachte:”Dat wil ik ook!”
Mijn man staat er open in. Hij vindt het prima met twee, maar als ik een derde wil, lijkt hem het ook leuk. Qua leeftijd van onszelf en de kinderen zou het ook nog prima kunnen.
Ik ben wel bang dat ik er ooit spijt van ga krijgen, als we besluiten voor een derde te gaan. Dat ik dan over een paar jaar midden in een ontplofte woonkamer, met wallen tot m’n knieën en met een lege bankrekening, denk: “Hadden we het niet beter bij twee kunnen laten?”
Maar ja, ga ik ook niet spijt krijgen als we het niet doen? Aaaaaah!
dinsdag 4 mei 2021 om 14:13
Ik kan met vlagen ook echt enorm verlangen naar een tweede.. ligt er vaak aan waar ik zit in m'n cyclus. Nog een keer zwanger, nog een keer bevallen en borstvoeding geven.. zo'n prachtige michelinbaby.. maar ja ben inmiddels 37, zoon is 7.. man is 46.. en het belangrijkste (helaas) man heeft geen kinderwens meer dus houdt het op 
