Mijn dochter en haar vriend…

Ik ben op zoek naar ervaringen en adviezen (mag ongezouten hoor, ik kan wel wat hebben). Dochter (17) heeft al een maand of tien een vriend (19). We hebben hem met open armen ontvangen. In de weekends slapen ze bij elkaar en doordeweeks zien ze elkaar ook regelmatig. We hebben hem leren kennen als een sociale, vriendelijke, gevoelige jongen met prachtige ogen en ik snap helemaal waarom dochter op hem viel. Door de maanden heen kregen we via dochter wat meer informatie over zijn achtergrond. Ik wil daar niet te diep op ingaan, maar hij heeft een heel moeilijke en onveilige jeugd gehad, een jeugd die je geen kind toewenst.

Dochter zit voorlopig nog op de middelbare. Vriend is 3 jaar geleden geslaagd. Daarna begon hij aan een vervolgopleiding waar hij al vrij snel mee stopte. Het schooljaar daarop begon hij aan een nieuwe opleiding waar hij ook al vrij snel mee stopte. Nu heeft hij een “tussenjaar”. Hij reist niet, hij werkt niet, zijn voornaamste dagbesteding is gamen en wachten tot dochter beschikbaar is om te zien. Hij verblijft afwisselend bij zijn moeder en een vaderfiguur. Hoe hij aan geld komt om regelmatig met dochter uit eten of naar de film te gaan? Geen idee.

Dochter heeft na schooltijd natuurlijk tijd nodig om te leren. Ze sport, ze heeft een bijbaan, ze spreekt af en toe nog met een vriendin af…. kortom, het is niet mogelijk hem dagelijks na school te zien. Wij hebben de indruk dat hij een bepaalde druk op haar uitoefent, boos wordt als dochter zegt niet te kunnen afspreken. Dit is op geen enkele manier bespreekbaar met dochter, die meteen haar stekels opzet als ze de indruk heeft dat we ons op enige manier willen bemoeien met haar relatie.

Maandag werd ik gebeld door een kennis uit de wijk. Zij vertelde zich zorgen te maken over dochter. Ze had gezien dat vriend haar hardhandig met zich meetrok op straat. Dochter duwde hem van zich af en er volgde een flink conflict. Kennis is naar buiten gegaan en achter ze aan gelopen. Vriend stapte na het conflict in de bus. Zij heeft dochter toen gevraagd of alles okay was, en verteld dat ze geschrokken was van wat ze gezien had. Kennis vertelde mij dat ze camerabeelden had. Die heeft ze naar me gestuurd. Daarop zie je alleen wat er voor haar deur gebeurde: dochter werd inderdaad erg hardhandig meegetrokken, het zag er heftig uit.

Ik ben het gesprek aangegaan met dochter, die alles bagatelliseerde: het viel wel mee, het was daarna uitgepraat, hij zou zoiets nooit meer doen…. Overigens hebben ze hier midden in de nacht ook wel eens een fikse ruzie gehad waarbij wij moesten ingrijpen (niet fysiek overigens).

Al met al weet ik niet wat nu wijsheid is. Man riep in zijn boosheid dat vriend hier niet meer welkom is, maar dat lijkt mij niets op te lossen. Ik heb hier nu meerdere gesprekken met dochter over gehad, balancerend op de grens tussen rode vlaggen aankaarten en hem als persoon in zijn waarde laten, en ik wil zelf heel graag in gesprek kunnen blijven. Als ze maar weet dat ze altijd bij ons terecht kan… Ik ben bang dat ze, als ze het gevoel krijgt dat wij hem afwijzen, helemaal niks meer vertelt.

Vriend komt hier vandaag of morgen en ik heb al aangekondigd dat ik het incident van maandag met hem ga bespreken. Dochter vindt dat tot mijn verbazing okay.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Inmiddels ben ik er niet meer van overtuigd dat het een fijne vriend voor dochter is, maar denk ik ook dat dochter zelf uiteindelijk het licht zal moeten zien… En misschien zie ik het allemaal wel verkeerd, dat kan natuurlijk ook.

Edit: vergeet ik nog te zeggen dat dochter een zeer uitgebreide vriendenkring had. Sinds ze zo ongeveer al haar beschikbare tijd met hem doorbrengt, is daar haast niemand meer van over.

‘‘s nachts vliegt het me enorm aan en lig ik te piekeren. In de loop van de dag ebt dat weer weg. Straatverbod verwekker: nee, want ze is nog niet los van hem. Wat lieve woordjes en beloftes dat hij heus een goede vader zal zijn en dat ze het samen gaan doen, en ze is weer een soort van om. Hun contact staat wel op een heel laag pitje, maar we zijn voorlopig nog niet van hem af. Ik merk wel dat dochter nu snel volwassen wordt en dat hij zijn dagen nog steeds blowend en gamend doorbrengt. Dochter begint zich daar steeds meer aan te storen. De echo vorige week vond hij niet belangrijk genoeg om bij te wonen en terwijl dochter hard is gaan sparen, komt hij telkens met nieuwe dure trainingspakken op de proppen (van welk geld??).

Alles sal reg kom, dat zeggen we hier ook tegen elkaar. Dochter haalt mooie cijfers op het MBO, dat is fijn. Met haar zwangerschap gaat tot nu toe alles goed. Ze draait extra uren op haar bijbaan (heeft er nu twee) en ze zet zoveel mogelijk geld opzij. Heeft geen cent meer aan zichzelf uitgegeven. Van de hulpverleenster krijgt ze opdrachten (kraamzorg regelen, de juiste aanvullende verzekering zoeken…) en die pakt ze vlot op. Ze eet gezond, zoekt onze steun en liefde extra op en wordt openhartiger over wat er nu werkelijk speelt tussen haar en de vader.

Vader, om hem maar even zo te noemen, is hier woensdag langs geweest. Direct was er weer ruzie. Hij hield zich koest, geen schreeuwen of schelden, en zocht bij mij steun als een groot naïef kind: “ik ben alleen maar boos omdat ze in de zomer op een feestje was waar geen jongens zouden komen, maar nu zie ik op TikTok een filmpje van het feestje waarin ze staat te dansen met op de achtergrond jongens”. En “maar als ze nou weet dat ik boos word als ze zomaar de stad in gaat zonder dat ik het goed vind, dan kan ze daar toch gewoon mee stoppen?”. En “ik vraag haar alleen maar om niet met jongens te praten”. En “in de zomer droeg ze korte rokjes en keken al die mannen naar haar benen”. Voor het eerst kon ik hier heel open met hem over praten, en ook met dochter: zij is vrij om te gaan en staan waar ze wil en met wie ze dat wil, in kleding die zij zelf uitkiest. Hij lijkt dat oprecht niet te snappen. Dochter vindt dat ze zich al veel te veel heeft aangepast aan hem. Die begint geloof ik heel langzaam het licht te zien. Maar hem loslaten kan ze nog niet. Onze grote angst is dat hij straks toch gezag krijgt.

Wijkagent kwam gisteren even langs om te vragen hoe het ging. Wat een fijne, betrokken man. En wat boffen we met de mensen om ons heen. Lang niet iedereen weet het nog, maar we krijgen ontzettend veel steun en liefde van de mensen die wel al op de hoogte zijn. En mer jullie ben ik ook heel blij.

lenthe_ schreef: ↑

23-11-2024 08:40

Misschien een idee om alvast in te praten op dochter dat als hij gezag wil, het na de geboorte wordt geregeld. Bijvoorbeeld 2 jaar. Dan kun je aangeven dat hij in die periode z'n leven op orde kan maken en kan laten zien dat hij echt verantwoordelijkheden aan kan.

Dat bespreken we inderdaad en dat is ook de insteek van haar begeleidster (die heeft al veel jonge zwangeren begeleid en meestal gaat het dan om vriendjes die veel van dit soort issues hebben)

Lieveheersbeestje schreef: ↑

23-11-2024 09:05

Gezag komt nu automatisch met erkenning, dus juist niet! Ook als je niet getrouwd bent (sinds 1 januari 3023).

Dat is inderdaad onze zorg. Geen toestemming geven voor erkenning dus (en erkenning is in de toekomst natuurlijk ook nog mogelijk).