Kinderen
alle pijlers
mijn moeder
zaterdag 23 juni 2007 om 23:44
Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn moeder overleed, ik was net twee maanden 10 jaar. Nu heb ik zelf ook twee kinderen, waarvan de jongste ook 10 jaar is. En als ik dan denk aan de dingen die ik met haar doe, en die ik zelf ook nog zo graag met mijn moeder had willen doen, kan ik daar soms wel om janken. Morgen ga ik naar het kerkhof, naar haar graf, en zet daar mooie bloemen voor haar neer. In gedachte weet ik dat ze dat fijn zal vinden, maar dat ze het leuker had gevonden om ze in het echt te krijgen.
Zelfs na 25 jaar vind ik het nog heel moeilijk dat ze er niet meer is, er zijn vaak van die kleine dingentjes die ik dan even graag zou willen vertellen, of zou willen weten, of gewoon opbellen om gewoon even te praten, al is het maar voor twee minuten, gewoon lekker kletsen over niets, maar dat ik toch haar stem weer even gehoord heb.
Mijn vader heeft me vroeger vertelt dat het verdriet ooit slijt, en ik weet nog dat ik toen heel boos op hem ben geweest, hij vertelde me dat ik weer zou kunnen praten over haar zonder erom te hoeven huilen, en ik kon me dat als 10 jarig meisje helemaal niet indenken.
Nu weet ik dat het wel kan, en dat ik ook aan de fijne dingen kan denken die ik heb meegemaakt met mijn moeder - hoe we na school aan de keukentafel zaten thee te drinken, of hoe we samen in de tuin aan het werk waren, of in de keuken, samen aan het kokkerelen - het zijn maar kleine dingen die ik me dan kan herinneren, maar meestal waren dat wel de momenten die een indruk op me maakte, de gewone huis - tuin - en keuken - dingen.
Ik weet dat dit eigenlijk niets met baby's te maken heeft, maar ik zag de titel ' mama's ' staan, en toen moest ik dit even vertellen, ook voor meer mensen die het hebben meegemaakt om hun moeder op jonge leeftijd te verliezen.
Ik ga morgen twee mooie planten bij het graf neerzetten, met een kaartje, zodat mijn moeder toch niet vergeten wordt.
En ik hoop dat andere mensen hier iets aan hebben, dat het gelezen wordt, en dat mensen ook weten dat verdriet slijt, maar dat het ook goed is om soms gewoon weer even aan die persoon te denken, en te janken.
Het blijft toch je moeder waar je heel veel van gehouden hebt, en die je nooit mag vergeten.
Zelfs na 25 jaar vind ik het nog heel moeilijk dat ze er niet meer is, er zijn vaak van die kleine dingentjes die ik dan even graag zou willen vertellen, of zou willen weten, of gewoon opbellen om gewoon even te praten, al is het maar voor twee minuten, gewoon lekker kletsen over niets, maar dat ik toch haar stem weer even gehoord heb.
Mijn vader heeft me vroeger vertelt dat het verdriet ooit slijt, en ik weet nog dat ik toen heel boos op hem ben geweest, hij vertelde me dat ik weer zou kunnen praten over haar zonder erom te hoeven huilen, en ik kon me dat als 10 jarig meisje helemaal niet indenken.
Nu weet ik dat het wel kan, en dat ik ook aan de fijne dingen kan denken die ik heb meegemaakt met mijn moeder - hoe we na school aan de keukentafel zaten thee te drinken, of hoe we samen in de tuin aan het werk waren, of in de keuken, samen aan het kokkerelen - het zijn maar kleine dingen die ik me dan kan herinneren, maar meestal waren dat wel de momenten die een indruk op me maakte, de gewone huis - tuin - en keuken - dingen.
Ik weet dat dit eigenlijk niets met baby's te maken heeft, maar ik zag de titel ' mama's ' staan, en toen moest ik dit even vertellen, ook voor meer mensen die het hebben meegemaakt om hun moeder op jonge leeftijd te verliezen.
Ik ga morgen twee mooie planten bij het graf neerzetten, met een kaartje, zodat mijn moeder toch niet vergeten wordt.
En ik hoop dat andere mensen hier iets aan hebben, dat het gelezen wordt, en dat mensen ook weten dat verdriet slijt, maar dat het ook goed is om soms gewoon weer even aan die persoon te denken, en te janken.
Het blijft toch je moeder waar je heel veel van gehouden hebt, en die je nooit mag vergeten.
zondag 24 juni 2007 om 00:24
Mooie woorden martine kreeg even tranen in mn ogen toen ik het las.
Ik weet ook hoe het is om al heel lang mensen te moeten missen in mijn geval is het alleen niet 1 van mn ouders maar mn opa en oma die allebei overleden zijn toen ik amper 11 jaar was.
Vooral mn oma was mn alles en mis haar nog steeds.
Ik wens je veel sterkte morgen *;
Ik weet ook hoe het is om al heel lang mensen te moeten missen in mijn geval is het alleen niet 1 van mn ouders maar mn opa en oma die allebei overleden zijn toen ik amper 11 jaar was.
Vooral mn oma was mn alles en mis haar nog steeds.
Ik wens je veel sterkte morgen *;
zondag 24 juni 2007 om 09:46
zondag 24 juni 2007 om 10:52
hoi Martine..ik was 23 toen mijn moeder overleed aan kanker..
Nu ben ik mama van een mooie meid en de tweede op komst...Elke keer weer mis ik haar en nu steeds meer. Ik weet dat zij een goede oma geweest zou zijn en dat ze dat ook heel graag had willen meemaken.
Toen ik laatst met mijn dochter op het kerkhof was om mijn dochter aan mijn mama "te laten zien" scheen ineens de zon. Het was een zeer bewolkte dag.
Dat gaf mij een heel speciaal gevoel, alsof ze wou zeggen dat ze er nog steeds is voor ons..
Ik heb echt even moeten brullen daar..zo speciaal gevoel.
Nu ben ik mama van een mooie meid en de tweede op komst...Elke keer weer mis ik haar en nu steeds meer. Ik weet dat zij een goede oma geweest zou zijn en dat ze dat ook heel graag had willen meemaken.
Toen ik laatst met mijn dochter op het kerkhof was om mijn dochter aan mijn mama "te laten zien" scheen ineens de zon. Het was een zeer bewolkte dag.
Dat gaf mij een heel speciaal gevoel, alsof ze wou zeggen dat ze er nog steeds is voor ons..
Ik heb echt even moeten brullen daar..zo speciaal gevoel.
zondag 24 juni 2007 om 10:55
Mooi verwoord zeg.
Mijn moeder leeft ook niet meer, al 22 jaar niet meer. Het verdriet slijt, natuurlijk, maar toch blijft er altijd een soort waas over mijn leven hangen, een soort gemis wat ik niet echt onder woorden kan brengen. Ik heb een dochter van 1 jaar inmiddels en vanaf de dag dat zij geboren is voel ik mij eenzaam. Natuurlijk is mijn leven enorm verrijkt door het krijgen van zon mooi mensje, maar het gemis naar mijn moeder werd wel erger. Ik kon nooit eens iemand om raad vragen, natuurlijk wel bij vriendinnen, maar ik miste gewoon iemand die er 24/7 voor mij was. Dat ik ook eens kon huilen, mij nog eens kind kon voelen. Mijn jeugd is dramatisch geweest, ik heb nooit kind kunnen zijn en ben al vroeg begonnen met piekeren en zorgen maken. Ik denk dat dat anders was geweest als ze nog geleefd had. Ik denk dat ik dan in veel dingen makkelijker was geweest, misschien zelfs gelukkiger dan ik nu ben. Ik ben nooit echt onbezorgd geweest vanaf mijn 9e, toen overleed ze. Nu ik zelf moeder ben merk ik dat ik mijn jeugd heel erg aan het inhalen ben, via mijn dochter. Ik kijk graag naar de teletubbies :-) en het idee dat we volgende maand naar Eurodisney gaan maakt me letterlijk als een kind zo blij. Ook voelt het helend om een goede moeder voor mijn kind te zijn, alsof je op die manier je eigen moeder bij je hebt, heel raar.
Ik wens je veel sterkte. Ik heb ooit een topic geopend "Moeders zonder Moeders" maar dat is een beetje verwaterd, het is ook niet iets waar je dagelijks iets mee "moet" maar wel iets wat af en toe boven komt drijven en dan is er zeker de behoefte om erover te praten. Misschien dat een MSNgroep een optie zou zijn om af en toe je hart te luchten... ?
Mijn moeder leeft ook niet meer, al 22 jaar niet meer. Het verdriet slijt, natuurlijk, maar toch blijft er altijd een soort waas over mijn leven hangen, een soort gemis wat ik niet echt onder woorden kan brengen. Ik heb een dochter van 1 jaar inmiddels en vanaf de dag dat zij geboren is voel ik mij eenzaam. Natuurlijk is mijn leven enorm verrijkt door het krijgen van zon mooi mensje, maar het gemis naar mijn moeder werd wel erger. Ik kon nooit eens iemand om raad vragen, natuurlijk wel bij vriendinnen, maar ik miste gewoon iemand die er 24/7 voor mij was. Dat ik ook eens kon huilen, mij nog eens kind kon voelen. Mijn jeugd is dramatisch geweest, ik heb nooit kind kunnen zijn en ben al vroeg begonnen met piekeren en zorgen maken. Ik denk dat dat anders was geweest als ze nog geleefd had. Ik denk dat ik dan in veel dingen makkelijker was geweest, misschien zelfs gelukkiger dan ik nu ben. Ik ben nooit echt onbezorgd geweest vanaf mijn 9e, toen overleed ze. Nu ik zelf moeder ben merk ik dat ik mijn jeugd heel erg aan het inhalen ben, via mijn dochter. Ik kijk graag naar de teletubbies :-) en het idee dat we volgende maand naar Eurodisney gaan maakt me letterlijk als een kind zo blij. Ook voelt het helend om een goede moeder voor mijn kind te zijn, alsof je op die manier je eigen moeder bij je hebt, heel raar.
Ik wens je veel sterkte. Ik heb ooit een topic geopend "Moeders zonder Moeders" maar dat is een beetje verwaterd, het is ook niet iets waar je dagelijks iets mee "moet" maar wel iets wat af en toe boven komt drijven en dan is er zeker de behoefte om erover te praten. Misschien dat een MSNgroep een optie zou zijn om af en toe je hart te luchten... ?
zondag 24 juni 2007 om 20:51
ik mis mijn moeder gruwelijk, ik heb haar wel wat langer mee mogen maken maar dat maakt het verdriet er niet minder om.
ze is vorigjaar november op 54 jarige leeftijg overleden (ruim een halfjaar geleden dus)....het verdriet zit soms zo diep dat het helemaal niet naar boven komt. alle meiden die hun moeder moeten missen...vreselijk het zou niet moeten mogen..never
ze is vorigjaar november op 54 jarige leeftijg overleden (ruim een halfjaar geleden dus)....het verdriet zit soms zo diep dat het helemaal niet naar boven komt. alle meiden die hun moeder moeten missen...vreselijk het zou niet moeten mogen..never
zondag 24 juni 2007 om 20:58
Ik mis mijn moeder ook ontzettend. Ze overleed 13 jaar geleden aan kanker, ik was 20
Ik heb nu een dochtertje van anderhalf, en mijn moeder zou zo trots op haar geweest zijn. Ze was gek op kinderen en had altijd oppaskindjes toen we ouder waren en fantaseerde zo vaak over kleinkinderen...
Ik kon tijdens de zwangerschap niet vragen hoe de zwangerschap en bevalling van mij zijn geweest, geen raad vragen aan iemand die ervaringsdeskundige was en me zo nabij stond.
Als vriendinnen vertellen dat als ze ziek zijn hun moeder komt en dat die dan voor haar en kind zorgt en ze lekker ziek kunnen zijn barst ik in tranen uit. Wat lijkt me dat heerlijk, iemand die voor je zorgt.
Ik vertel mijn dochtertje ook wel eens over mijn moeder, maar om er iets van te begrijpen is ze veel te klein nog. Ik heb wel eens gezegd dat mijn mama dood is en dat het heel heel erg is als je mama dood is.
Ik heb alvast het boekje "lieve oma pluis" gekocht en als ik het lees moet ik elke keer weer huilen.
Ik heb nu een dochtertje van anderhalf, en mijn moeder zou zo trots op haar geweest zijn. Ze was gek op kinderen en had altijd oppaskindjes toen we ouder waren en fantaseerde zo vaak over kleinkinderen...
Ik kon tijdens de zwangerschap niet vragen hoe de zwangerschap en bevalling van mij zijn geweest, geen raad vragen aan iemand die ervaringsdeskundige was en me zo nabij stond.
Als vriendinnen vertellen dat als ze ziek zijn hun moeder komt en dat die dan voor haar en kind zorgt en ze lekker ziek kunnen zijn barst ik in tranen uit. Wat lijkt me dat heerlijk, iemand die voor je zorgt.
Ik vertel mijn dochtertje ook wel eens over mijn moeder, maar om er iets van te begrijpen is ze veel te klein nog. Ik heb wel eens gezegd dat mijn mama dood is en dat het heel heel erg is als je mama dood is.
Ik heb alvast het boekje "lieve oma pluis" gekocht en als ik het lees moet ik elke keer weer huilen.
zondag 24 juni 2007 om 22:58
Heel herkenbaar allemaal. Bij al jullie verhalen draait er iets om in mijn maag...
Mijn moeder is 4 maanden na de geboorte van mijn dochtertje overleden aan leukemie, en mijn vader 14 maanden later ook aan kanker.
Vreselijk, gadverdamme. Mijn vader heeft dan toch nog tussen alle verdriet en zorgen door oprecht kunnen genieten van mijn dochtertje, sterker nog, zij was echt zijn 'zonnetje' in die moeilijke tijd, en dat sterkt mij.
Maar alles rondom mijn moeder, met wie ik zo'n ontzettend sterke band had, dat blijft echt voelen als een steek met een enorme speer in mijn lijf, die er stevig wordt ingedraaid. En dat gaat ook nooit weg volgens mij, ook al ben ik inmiddels 2,5 jaar verder. Wat zou ze genieten van mijn meisje, wat zou ze lachen, en wat mis ik het toch om ff te bellen voor een snel advies. Ik vind het nu zo saai zonder ouders! Ik ben verdorie 35 jaar en mis ze allebei al! Ik had me er zo op verheugd, om op mijn vrije dagen lekker op de fiets bij hen op bezoek te gaan, gewoon lekker kletsen, koppie thee, dat soort dingen. Gewoon genieten van de gewone dingen die voor anderen normaal zijn.
Krijg ik de vraag "goh, was jij ook zo ziek van de waterpokken vroeger?". Tja, aan wie moet ik dat nou navragen?? Wat ik ook zo mis, is dat er niemand meer is (natuurlijk op mijn man na) die zich zorgen maakt om mij, die aan mij vraagt hoe het met me is en met me meeleeft.
En het hebben van een ouderlijk huis.... die geur, de geluiden, ik kan ze me helemaal voor de geest halen, alles.... en dat is fijn maar doet tegelijkertijd zo'n pijn...
En wanneer je dan een kind krijgt/hebt, ben je je er extra bewust van dat je zelf ook kind was, en dan zou het zo lekker zijn al die emoties en gedachten te kunnen delen. Maar dat kan toch het beste met je eigen moeder....
Mijn moeder is 4 maanden na de geboorte van mijn dochtertje overleden aan leukemie, en mijn vader 14 maanden later ook aan kanker.
Vreselijk, gadverdamme. Mijn vader heeft dan toch nog tussen alle verdriet en zorgen door oprecht kunnen genieten van mijn dochtertje, sterker nog, zij was echt zijn 'zonnetje' in die moeilijke tijd, en dat sterkt mij.
Maar alles rondom mijn moeder, met wie ik zo'n ontzettend sterke band had, dat blijft echt voelen als een steek met een enorme speer in mijn lijf, die er stevig wordt ingedraaid. En dat gaat ook nooit weg volgens mij, ook al ben ik inmiddels 2,5 jaar verder. Wat zou ze genieten van mijn meisje, wat zou ze lachen, en wat mis ik het toch om ff te bellen voor een snel advies. Ik vind het nu zo saai zonder ouders! Ik ben verdorie 35 jaar en mis ze allebei al! Ik had me er zo op verheugd, om op mijn vrije dagen lekker op de fiets bij hen op bezoek te gaan, gewoon lekker kletsen, koppie thee, dat soort dingen. Gewoon genieten van de gewone dingen die voor anderen normaal zijn.
Krijg ik de vraag "goh, was jij ook zo ziek van de waterpokken vroeger?". Tja, aan wie moet ik dat nou navragen?? Wat ik ook zo mis, is dat er niemand meer is (natuurlijk op mijn man na) die zich zorgen maakt om mij, die aan mij vraagt hoe het met me is en met me meeleeft.
En het hebben van een ouderlijk huis.... die geur, de geluiden, ik kan ze me helemaal voor de geest halen, alles.... en dat is fijn maar doet tegelijkertijd zo'n pijn...
En wanneer je dan een kind krijgt/hebt, ben je je er extra bewust van dat je zelf ook kind was, en dan zou het zo lekker zijn al die emoties en gedachten te kunnen delen. Maar dat kan toch het beste met je eigen moeder....
zondag 24 juni 2007 om 23:53
Dat boekje hebben wij helaas ook.
Ook ik mis mijn moeder nog heel erg, ik ben vandaag jarig en dat is sinds mijn moeder dood is een kutdag. Maar eigenlijk heb ik heel veel kutdagen nog steeds, ik vind het gemis alleen maar erger worden. Het verdriet slijt inderdaad wel, maar het gemis voor mij absoluut niet. Hoe langer het duurt, hoe erger het wordt. En het allerergste vind ik nog steeds dat het mijn hele leven langer zal duren en nooit eens een keer afgelopen is. Dat je nooit kunt zeggen "hee mam, nou weet ik het wel hoor met dat doodgaan, kom nou maar weer terug".
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 08:14
Fv: gefeli toch maar, en sterkte. Gek he, je kan je zo ingewikkeld en ellendig voelen om zulke dingen, en dan is het toch bijzonder om te ontdekken dat meer mensen dat hebben. Doet mij altijd goed, vind het ook fijn dit topic te lezen!
Ik weet het nog heel goed, mijn moeder was net begraven en ik dacht, kom, laat ik weer eens even het Viva Forum lezen, op zoek naar berichten als deze. En verrek, daar lees ik jouw topic, jouw moeder was ook net overleden. Heel bizar vond ik dat, omdat jij ook zoveel herkenbare dingen schreef.
IK had echt heel veel steun aan mijn nietswetende dochtertje, zij liet me lachen ook al was het net gebeurd, en dat blijft altijd zo. En tegelijkertijd doet het dan zo gruwelijk pijn dat je juist die dingen waarom je zo kan lachen niet meer kan delen.
Wat jij zegt voel ik ook FV, het wordt niet minder. Wel zijn de scherpste kantjes eraf, ik heb het wel een plek gegeven, maar ik vind het een kutplek die ik liever niet zou kennen...
Maar ik mis haar steeds meer. Wat ik me vorige week nog bedacht, na weer eens een fijne droom waarin ze voorkwam... als ik nou de keuze had (lekker debiel, alsof je die ooit zou krijgen.... maar goed, het was mijn droom die nacht) om haar nog 1malig te mogen zien, maar daarbij wetend dat dat echt de allerlaatste keer zou zijn... ik geloof niet dat ik het zou doen. Ik zou niet niet nog een keer aankunnen volgens mij.
Hmm, twijfel er nu alweer aan, nu ik het opschrijf...
Sterkte vandaag he, zijn ook rotdagen. Weet er alles van, vrijdag was het mijn verjaardag.... Het is gewoon raar te beseffen dat je verjaart, terwijl degenen aan wie ik mijn leven te danken er niet meer zijn...
*; voor jou!
Ook voor de rest, want het is gewoon niet niks!!!
Ik weet het nog heel goed, mijn moeder was net begraven en ik dacht, kom, laat ik weer eens even het Viva Forum lezen, op zoek naar berichten als deze. En verrek, daar lees ik jouw topic, jouw moeder was ook net overleden. Heel bizar vond ik dat, omdat jij ook zoveel herkenbare dingen schreef.
IK had echt heel veel steun aan mijn nietswetende dochtertje, zij liet me lachen ook al was het net gebeurd, en dat blijft altijd zo. En tegelijkertijd doet het dan zo gruwelijk pijn dat je juist die dingen waarom je zo kan lachen niet meer kan delen.
Wat jij zegt voel ik ook FV, het wordt niet minder. Wel zijn de scherpste kantjes eraf, ik heb het wel een plek gegeven, maar ik vind het een kutplek die ik liever niet zou kennen...
Maar ik mis haar steeds meer. Wat ik me vorige week nog bedacht, na weer eens een fijne droom waarin ze voorkwam... als ik nou de keuze had (lekker debiel, alsof je die ooit zou krijgen.... maar goed, het was mijn droom die nacht) om haar nog 1malig te mogen zien, maar daarbij wetend dat dat echt de allerlaatste keer zou zijn... ik geloof niet dat ik het zou doen. Ik zou niet niet nog een keer aankunnen volgens mij.
Hmm, twijfel er nu alweer aan, nu ik het opschrijf...
Sterkte vandaag he, zijn ook rotdagen. Weet er alles van, vrijdag was het mijn verjaardag.... Het is gewoon raar te beseffen dat je verjaart, terwijl degenen aan wie ik mijn leven te danken er niet meer zijn...
*; voor jou!
Ook voor de rest, want het is gewoon niet niks!!!
woensdag 27 juni 2007 om 13:43
hoi,
Ik wil jullie even bedanken voor alle lieve reacties die ik hierop kreeg, en helemaal dat er ook zo open en eerlijk over gesproken werd. Maar zoals mijn broertje ook al mailde ( hij woont in het buitenland ) mijn moeder zou er ook heel blij om kunnen zijn als ze zou weten hoe ik het nu allemaal doe met de kinderen.
Helaas heb ik met haar een auto-ongeluk gekregen, ik zat ook in de auto, en ik ben nu blijvend gehandicapt, door een geheugenstoornis, en door een zwak linkerbeen, waarvan de kuit zo dun is als mijn onderarm. Maar dat vind ik relatief, hoewel mijn geheugen wel grote problemen geeft, ook nu nog na 27 jaar, en dat is blijvend doordat mijn hersencellen dood zijn.
Dus vele dingen kan ik me niet meer herinneren, maar zoals ik in het eerste bericht schreef, het zijn de kleine dingen die voor mij belangrijk zijn, dus na schooltijd thee drinken met haar, en gewoon de huis - tuin - en keuken dingen. Die hebben wel een blijvende indruk op me gemaakt, en ik hoop ook dat ik ze zal blijven onthouden - en koesteren -.
Helaas kan geen enkele arts me vertellen of het ooit nog goed komt met mijn geheugen, of dat het zal verslechteren. Ik moet gewoon genieten van de dag, en hopen dat het morgen weer goed zal gaan, maar het kan morgen ook heel slecht gaan, dat ik weer eem heleboel vergeet.
Dus voor allemaal die dit gelezen heeft, blijf de kleine dingen koesteren die je met je moeder gedaan hebt. En probeer ook voor je kinderen ( als je die hebt ) de kleine dingen te blijven doen, thee drinken als ze uit school komen, luisteren naar de verhalen die ze mee naar huis nemen.
Mijn moeder en jullie moeder komt er niet mee terug, maar probeer te doen zoals zij vroeger was. En voor jullie en mij, was dat een heel lief persoon, die er altijd voor je was, en die er altijd voor je zal zijn, ook al is het in je gedachten. Ik heb een foto van haar in mijn slaapkamer hangen, en meestal als ik me dan uitkleed kijk ik even naar haar, en ik gedachte zeg ik haar dan gedag, niet al te zwaar opnemen, het is meestal even "hoi mam", of als ik naar bed ga gewoon "trusten mam",
Meiden bedankt, voor de reacties -het deed me meer dan ik had verwacht -
Liefs, Martine
Ik wil jullie even bedanken voor alle lieve reacties die ik hierop kreeg, en helemaal dat er ook zo open en eerlijk over gesproken werd. Maar zoals mijn broertje ook al mailde ( hij woont in het buitenland ) mijn moeder zou er ook heel blij om kunnen zijn als ze zou weten hoe ik het nu allemaal doe met de kinderen.
Helaas heb ik met haar een auto-ongeluk gekregen, ik zat ook in de auto, en ik ben nu blijvend gehandicapt, door een geheugenstoornis, en door een zwak linkerbeen, waarvan de kuit zo dun is als mijn onderarm. Maar dat vind ik relatief, hoewel mijn geheugen wel grote problemen geeft, ook nu nog na 27 jaar, en dat is blijvend doordat mijn hersencellen dood zijn.
Dus vele dingen kan ik me niet meer herinneren, maar zoals ik in het eerste bericht schreef, het zijn de kleine dingen die voor mij belangrijk zijn, dus na schooltijd thee drinken met haar, en gewoon de huis - tuin - en keuken dingen. Die hebben wel een blijvende indruk op me gemaakt, en ik hoop ook dat ik ze zal blijven onthouden - en koesteren -.
Helaas kan geen enkele arts me vertellen of het ooit nog goed komt met mijn geheugen, of dat het zal verslechteren. Ik moet gewoon genieten van de dag, en hopen dat het morgen weer goed zal gaan, maar het kan morgen ook heel slecht gaan, dat ik weer eem heleboel vergeet.
Dus voor allemaal die dit gelezen heeft, blijf de kleine dingen koesteren die je met je moeder gedaan hebt. En probeer ook voor je kinderen ( als je die hebt ) de kleine dingen te blijven doen, thee drinken als ze uit school komen, luisteren naar de verhalen die ze mee naar huis nemen.
Mijn moeder en jullie moeder komt er niet mee terug, maar probeer te doen zoals zij vroeger was. En voor jullie en mij, was dat een heel lief persoon, die er altijd voor je was, en die er altijd voor je zal zijn, ook al is het in je gedachten. Ik heb een foto van haar in mijn slaapkamer hangen, en meestal als ik me dan uitkleed kijk ik even naar haar, en ik gedachte zeg ik haar dan gedag, niet al te zwaar opnemen, het is meestal even "hoi mam", of als ik naar bed ga gewoon "trusten mam",
Meiden bedankt, voor de reacties -het deed me meer dan ik had verwacht -
Liefs, Martine
woensdag 27 juni 2007 om 14:53
;(
;(
;(
Wat een verdriet wordt hier 'even' beschreven zeg, ongelooflijk! Mijn complimenten voor jullie allemaal, dat jullie zo doorvechten.... De tranen lopen over mijn wangen...!
Mijn moeder heeft toen ze 49 was, inmiddels 2,5 jaar geleden, een hartaanval gehad, ze heeft het overleefd en ik ben ontzettend blij dat ze er nog is. Wel maak ik me heel vaak zorgen, ze is sindsdien nooit meer helemaal dezelfde geworden... Ben zo bang dat ik haar straks ook zal moeten missen...
Voor jullie een hele dikke Knuffel...
;(
;(
Wat een verdriet wordt hier 'even' beschreven zeg, ongelooflijk! Mijn complimenten voor jullie allemaal, dat jullie zo doorvechten.... De tranen lopen over mijn wangen...!
Mijn moeder heeft toen ze 49 was, inmiddels 2,5 jaar geleden, een hartaanval gehad, ze heeft het overleefd en ik ben ontzettend blij dat ze er nog is. Wel maak ik me heel vaak zorgen, ze is sindsdien nooit meer helemaal dezelfde geworden... Ben zo bang dat ik haar straks ook zal moeten missen...
Voor jullie een hele dikke Knuffel...
