Kinderen
alle pijlers
mijn moeder
zaterdag 23 juni 2007 om 23:44
Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn moeder overleed, ik was net twee maanden 10 jaar. Nu heb ik zelf ook twee kinderen, waarvan de jongste ook 10 jaar is. En als ik dan denk aan de dingen die ik met haar doe, en die ik zelf ook nog zo graag met mijn moeder had willen doen, kan ik daar soms wel om janken. Morgen ga ik naar het kerkhof, naar haar graf, en zet daar mooie bloemen voor haar neer. In gedachte weet ik dat ze dat fijn zal vinden, maar dat ze het leuker had gevonden om ze in het echt te krijgen.
Zelfs na 25 jaar vind ik het nog heel moeilijk dat ze er niet meer is, er zijn vaak van die kleine dingentjes die ik dan even graag zou willen vertellen, of zou willen weten, of gewoon opbellen om gewoon even te praten, al is het maar voor twee minuten, gewoon lekker kletsen over niets, maar dat ik toch haar stem weer even gehoord heb.
Mijn vader heeft me vroeger vertelt dat het verdriet ooit slijt, en ik weet nog dat ik toen heel boos op hem ben geweest, hij vertelde me dat ik weer zou kunnen praten over haar zonder erom te hoeven huilen, en ik kon me dat als 10 jarig meisje helemaal niet indenken.
Nu weet ik dat het wel kan, en dat ik ook aan de fijne dingen kan denken die ik heb meegemaakt met mijn moeder - hoe we na school aan de keukentafel zaten thee te drinken, of hoe we samen in de tuin aan het werk waren, of in de keuken, samen aan het kokkerelen - het zijn maar kleine dingen die ik me dan kan herinneren, maar meestal waren dat wel de momenten die een indruk op me maakte, de gewone huis - tuin - en keuken - dingen.
Ik weet dat dit eigenlijk niets met baby's te maken heeft, maar ik zag de titel ' mama's ' staan, en toen moest ik dit even vertellen, ook voor meer mensen die het hebben meegemaakt om hun moeder op jonge leeftijd te verliezen.
Ik ga morgen twee mooie planten bij het graf neerzetten, met een kaartje, zodat mijn moeder toch niet vergeten wordt.
En ik hoop dat andere mensen hier iets aan hebben, dat het gelezen wordt, en dat mensen ook weten dat verdriet slijt, maar dat het ook goed is om soms gewoon weer even aan die persoon te denken, en te janken.
Het blijft toch je moeder waar je heel veel van gehouden hebt, en die je nooit mag vergeten.
Zelfs na 25 jaar vind ik het nog heel moeilijk dat ze er niet meer is, er zijn vaak van die kleine dingentjes die ik dan even graag zou willen vertellen, of zou willen weten, of gewoon opbellen om gewoon even te praten, al is het maar voor twee minuten, gewoon lekker kletsen over niets, maar dat ik toch haar stem weer even gehoord heb.
Mijn vader heeft me vroeger vertelt dat het verdriet ooit slijt, en ik weet nog dat ik toen heel boos op hem ben geweest, hij vertelde me dat ik weer zou kunnen praten over haar zonder erom te hoeven huilen, en ik kon me dat als 10 jarig meisje helemaal niet indenken.
Nu weet ik dat het wel kan, en dat ik ook aan de fijne dingen kan denken die ik heb meegemaakt met mijn moeder - hoe we na school aan de keukentafel zaten thee te drinken, of hoe we samen in de tuin aan het werk waren, of in de keuken, samen aan het kokkerelen - het zijn maar kleine dingen die ik me dan kan herinneren, maar meestal waren dat wel de momenten die een indruk op me maakte, de gewone huis - tuin - en keuken - dingen.
Ik weet dat dit eigenlijk niets met baby's te maken heeft, maar ik zag de titel ' mama's ' staan, en toen moest ik dit even vertellen, ook voor meer mensen die het hebben meegemaakt om hun moeder op jonge leeftijd te verliezen.
Ik ga morgen twee mooie planten bij het graf neerzetten, met een kaartje, zodat mijn moeder toch niet vergeten wordt.
En ik hoop dat andere mensen hier iets aan hebben, dat het gelezen wordt, en dat mensen ook weten dat verdriet slijt, maar dat het ook goed is om soms gewoon weer even aan die persoon te denken, en te janken.
Het blijft toch je moeder waar je heel veel van gehouden hebt, en die je nooit mag vergeten.
woensdag 27 juni 2007 om 17:55
woensdag 27 juni 2007 om 19:32
ik snap dat je angst hebt, zoiets komt ploseling om de hoek kijken en dat doet je veel dingen beseffen. Maar schrale troost, ze wordt nu wel goed in de gaten gehouden door de arts...Geniet elke dag dat je leeft en samen leeft.
Mij kwets je echt niet hoor, doet mij goed te lezen dat je wel met ons meeleeft en dat je beseft hoe bijzonder het is...
Mij kwets je echt niet hoor, doet mij goed te lezen dat je wel met ons meeleeft en dat je beseft hoe bijzonder het is...
woensdag 27 juni 2007 om 19:50
*; voor iedereen... Zelf heb ik mijn vader verloren..
ik denk zodra je ouder wordt van een klein hummeltje ga je je relatie met je ouder mee waarderen...en daar door mis je ze ook zo meer en dingen die je nooit heb kunnen doen met je ouder omdat hij/zij vroegtijdig kwam te overlijden...doen daar door veel pijn...want jij had dat ook zo graag willen doen met hun..... maar probeer er plezier in te krijgen want dit is wel een herrindering voro jou kindjes..je moeder/vader..kijkt van boven mee... en heeft het zelfde verdriet..z.e hadden dat graag met jou gedaan...maar met trots kijken ze op je neer.....
zelf mis ik mijn ouders door dat ik in amerika woon...mijn vader is vorig jaar overleden...ik ben blij dat hij mijn kindjes nog gekent heeft.... maar dat maakt het gemis niet minder...nu heeft de oudste net leren zwemen zulke mijl palen wil je delen.... en het is een confrontatie zulke momenten en dat doet zo'n zeer...
ik denk zodra je ouder wordt van een klein hummeltje ga je je relatie met je ouder mee waarderen...en daar door mis je ze ook zo meer en dingen die je nooit heb kunnen doen met je ouder omdat hij/zij vroegtijdig kwam te overlijden...doen daar door veel pijn...want jij had dat ook zo graag willen doen met hun..... maar probeer er plezier in te krijgen want dit is wel een herrindering voro jou kindjes..je moeder/vader..kijkt van boven mee... en heeft het zelfde verdriet..z.e hadden dat graag met jou gedaan...maar met trots kijken ze op je neer.....
zelf mis ik mijn ouders door dat ik in amerika woon...mijn vader is vorig jaar overleden...ik ben blij dat hij mijn kindjes nog gekent heeft.... maar dat maakt het gemis niet minder...nu heeft de oudste net leren zwemen zulke mijl palen wil je delen.... en het is een confrontatie zulke momenten en dat doet zo'n zeer...
woensdag 27 juni 2007 om 19:52
Wat oneerlijk allemaal zeg! Mensen horen pas dood te gaan als ze oud en verleten zijn, dat je naast verdriet kan zeggen, het is goed zo, die heeft een mooi leven gehad. Helaas is dit veel te vaak niet het geval.
Mijn man heeft zijn moeder verloren toen hij nog 3 moest worden, zijn vader is een paar jaar later getrouwd met zijn stiefmoeder. Helaas is zijn vader 34 jaar geleden overleden. Het is zo jammer dat we deze mensen missen. Ik hoop voor mijn zoon van 5 maanden dat wij, zijn papa en mama maar heel oud mogen worden en dat mijn ouders en Lief z'n stiefmoeder maar heel lang mogen genieten van ons wondertje.
Voor iedereen die iemand mist...*;
Voor Lief...:R
Mijn man heeft zijn moeder verloren toen hij nog 3 moest worden, zijn vader is een paar jaar later getrouwd met zijn stiefmoeder. Helaas is zijn vader 34 jaar geleden overleden. Het is zo jammer dat we deze mensen missen. Ik hoop voor mijn zoon van 5 maanden dat wij, zijn papa en mama maar heel oud mogen worden en dat mijn ouders en Lief z'n stiefmoeder maar heel lang mogen genieten van ons wondertje.
Voor iedereen die iemand mist...*;
Voor Lief...:R
woensdag 27 juni 2007 om 20:42
Mijn moeder is negen jaar geleden overleden. Mijn zoon is (bijna) vier. Ik herken heel erg dat de pijn alleen maar erger wordt. De eerste periode leefde ik niet maar functioneerde en had niet veel verdriet van haar dood. Daarna werd de pijn steeds meer en vaker. Zo maar uit het niets in huilen uitbarsten omdat je ergens aan herrinerd wordt. Sinds mijn zoon geboren is, doet het zeer heel veel zeer dat ze er niet meer is. Veel momenten kan ik het wegstoppen om, zoals nu, er weer keihard mee geconfronteerd te worden dat ze echt NOOIT meer terugkomt. Soms besef ik het woord NOOIT niet zo goed en lijkt het een tijdelijk gevoel, maar wordt altijd weer keihard op de feiten gedrukt.Erg aandoenlijk vind ik hoe mijn zoon hiermee omgaat. Hij begrijpt sinds de dood van mijn vaders hond een beetje beter wat overlijden is. Hij weet dus dat mijn moeder, zijn oma, er niet meer is. Hij vraagt dan met zo'n lief bezorgd stemmetje:" Hoe heet jouw mama?" Ze heette Elly. "Oma Elly is overleden he?" Ja ze is overleden. Dan geeft hij mij een knuffel en legt zijn arm over mij heen terwijl hij op mijn rug klopt. Dat laatste doe ik altijd bij hem wanneer ik hem troost...
donderdag 28 juni 2007 om 19:58
Inderdaad ja, op zo'n moment van een mijlpaal wil je het ze meteen vertellen, en dan schiet het altijd een fractie van een seconde door me heen dat ik ff wil bellen, en dan dringt het iedere keer weer door dat dat niet meer kan.
Soesa, wat een ontroerende reactie van je zoontje zeg!!! Mooi hoor, dan moet je echt wel wat wegslikken he!!
Ik heb dat als mijn dochtertje in gesprek is met de foto's van mijn ouders in de vensterbank. Ze noemt ze ook gewoon bij naam, en dat is toch wel heel mooi vind ik. Ik vind dat ik ervoor moet zorgen dat ze toch herinneringen aan hen krijgt, ook al zijn het dan alleen maar verhalen.
Zo deed mijn moeder dat zelf ook, ze vertelde me vaak over haar vader, hoe lief die was en hoe gek met haar, en ook al was hij al 13 jaar dood toen ik geboren werd, toch heb ik het idee dat ik hem heb meegemaakt, en dat het mijn liefste opa was (ik geef toe, de andere opa heb ik ook niet gekend :P)
Dat wil ik nu ook voor mijn dochtertje.
Wat ik ook erg mis zijn de dagelijkse 'onbenullige' telefoontjes. Het was altijd vaste prik, 's avonds na het eten even bellen "heeeej, hoe istie? wat hebben jullie gegeten?". Dat soort hoogstaande gesprekken hahaha. Maar toch zo fijn. Soms kletsten we maar 5 minuten, soms wel een uur en ging ik er dan ook nog even naartoe. We hadden maar weinig woorden nodig om te snappen hoe de ander die dag in zijn vel zat, en dat vond ik wel heel speciaal.
Maar vooral vind ik dat ik verder moet, moet genieten van het hier en nu. Want ook dat leer je van zoiets vreselijks.
Soesa, wat een ontroerende reactie van je zoontje zeg!!! Mooi hoor, dan moet je echt wel wat wegslikken he!!
Ik heb dat als mijn dochtertje in gesprek is met de foto's van mijn ouders in de vensterbank. Ze noemt ze ook gewoon bij naam, en dat is toch wel heel mooi vind ik. Ik vind dat ik ervoor moet zorgen dat ze toch herinneringen aan hen krijgt, ook al zijn het dan alleen maar verhalen.
Zo deed mijn moeder dat zelf ook, ze vertelde me vaak over haar vader, hoe lief die was en hoe gek met haar, en ook al was hij al 13 jaar dood toen ik geboren werd, toch heb ik het idee dat ik hem heb meegemaakt, en dat het mijn liefste opa was (ik geef toe, de andere opa heb ik ook niet gekend :P)
Dat wil ik nu ook voor mijn dochtertje.
Wat ik ook erg mis zijn de dagelijkse 'onbenullige' telefoontjes. Het was altijd vaste prik, 's avonds na het eten even bellen "heeeej, hoe istie? wat hebben jullie gegeten?". Dat soort hoogstaande gesprekken hahaha. Maar toch zo fijn. Soms kletsten we maar 5 minuten, soms wel een uur en ging ik er dan ook nog even naartoe. We hadden maar weinig woorden nodig om te snappen hoe de ander die dag in zijn vel zat, en dat vond ik wel heel speciaal.
Maar vooral vind ik dat ik verder moet, moet genieten van het hier en nu. Want ook dat leer je van zoiets vreselijks.
donderdag 28 juni 2007 om 20:15
Ik vind het inderdaad ook belangrijk dat mijn zoon mijn moeder leert 'kennen'. Mijn man heeft dat totaal niet. Zijn ouders zijn al zo'n 20 jaar overleden en voor hem is dat een gesloten boek. Hij heeft geen behoefte om over ze te praten en ook geen behoefte dat onze zoon weet wie ze zijn. Ik vind dat moeilijk te begrijpen, maar aan de andere kant begrijpt hij mij ook niet. We laten elkaar daarover in ons waarde en doen het ieder op de manier die voor ons goed voelt.
donderdag 28 juni 2007 om 20:28
Uiteindelijk is dat het belangrijkst toch? Rouwen enzo is toch iets heel persoonlijks, afhankelijk van de persoon maar dan ook nog eens van de band die je met je ouders had. En mannen zijn dan toch weer anders. Kijk alleen maar naar mijn eigen broer en dan zie ik al een wereld van verschil. Ook mijn zus trouwens hoor, terwijl wij denk ik een even goede band hadden met onze ouders. Maar waar ik het liefst zo veel mogelijk wou praten met vriendinnen etc., hield zij het echt heel erg bij zichzelf, alleen met mij praat ze er eigenlijk over.
Gek he.... nee, is niet gek. Ieder heeft zijn eigen weg te gaan denk ik, en dat doe je op de manier die het best bij je past...
Als je het maar wel met elkaar kan delen (en dat hoeft niet alleen in woorden!)
donderdag 28 juni 2007 om 20:31
Oja, als ik jullie verhalen lees, jullie missen je moeder echt al zo vreselijk lang.... pffff... afschuwelijk...
Voorheen sprak ik haar dus minstens 1x per dag, en de eerste tijd heb ik echt de dagen geteld... bij 100 ben ik overgegaan in weken. Maar goed...
Het klinkt zo vreselijk lang, 9 jaar, 25 jaar, hoe dan ook... mijn eigen 2,5 vind ik al onmenselijk lang, laat staan de tijd die jullie al achter de rug hebben.
*; voor jullie!
Voorheen sprak ik haar dus minstens 1x per dag, en de eerste tijd heb ik echt de dagen geteld... bij 100 ben ik overgegaan in weken. Maar goed...
Het klinkt zo vreselijk lang, 9 jaar, 25 jaar, hoe dan ook... mijn eigen 2,5 vind ik al onmenselijk lang, laat staan de tijd die jullie al achter de rug hebben.
*; voor jullie!
donderdag 28 juni 2007 om 20:56
Als het over moeders gaat die overleden zijn, kom je helaas altijd dezelfden op het topic tegen *; Veel herkenbaars hier. Ik vind het ergens "fijn" om te lezen, dat mensen ook na zoveel jaar nog verdriet erom hebben. Dan is het dus helemaal niet raar dat ik na een half jaar nog zoveel verdriet erom heb. Soms denk ik dat het minder zou moeten worden. Ik vind het ook zo erg om straks te moeten zeggen dat het "al" een jaar geleden is. Want dat is niet al, dat is pas voor mijn gevoel.
Ik ben nu zwanger van de tweede en getverdemme, al die hormonen samen met dat verdriet... Alles wat ze voor me deed in de eerste zwangerschap, mee naar de verloskundige, een cadeautje voor elke maand die ik weer zwanger was, me aan het eind elk uur bellen of er al wat begonnen was... ik mis het zo vreselijk ;( En ik heb dan het geluk dat ik haar wel als oma heb gezien, dat ik haar heel lang bij me heb mogen hebben en dat ik ontzettend veel mooie herinneringen heb. Maar ja, op sommige dagen is dat maar een heel schrale troost.
Iedereen die iemand moet missen wens ik veel sterkte toe. Het is een gevoel dat volgens mij nooit helemaal weg zal gaan.
Ik ben nu zwanger van de tweede en getverdemme, al die hormonen samen met dat verdriet... Alles wat ze voor me deed in de eerste zwangerschap, mee naar de verloskundige, een cadeautje voor elke maand die ik weer zwanger was, me aan het eind elk uur bellen of er al wat begonnen was... ik mis het zo vreselijk ;( En ik heb dan het geluk dat ik haar wel als oma heb gezien, dat ik haar heel lang bij me heb mogen hebben en dat ik ontzettend veel mooie herinneringen heb. Maar ja, op sommige dagen is dat maar een heel schrale troost.
Iedereen die iemand moet missen wens ik veel sterkte toe. Het is een gevoel dat volgens mij nooit helemaal weg zal gaan.
dinsdag 10 juli 2007 om 22:56
Hoi Marije,
Ik kan me invoelen hoe jij je voelt, bij je eerste kind is je moeder wel geweest, en bij de tweede is ze er niet meer. Maar bedenk je wel dat ze heel blij was dat ze in ieder geval een klein kind heeft gekregen, en de adviezen die ze je gegeven heeft kan je ook bij je tweede kind gebruiken. Mijn moeder was er al niet meer toen ik zwanger werd, maar ik heb veel verhalen gehoord over haar. Mijn vader is dan wel voor de tweede keer getrouwd, en met mijn tweede moeder kan ik het goed vinden, maar toch zijn er soms dingen die ik liever van mijn echte moeder te horen had gekregen. Je moeder heeft toch de geboorte van je kind meegemaakt, die jij haar hebt geschonken. Daar moet je trots op zijn, bij je tweede kind kan dat helaas niet meer, denk dan maar terug aan de dingen die ze wel voor je eerste kind heeft betekend. En ook aan de adviezen die ze je heeft gegeven, die kan je weer gebruiken als de tweede is geboren.
Ik heb mijn dochter in haar twee naam de naam van mijn moeder gegeven, haar eerste naam is van mijn vader, en dan de tweede ( geen doopnaam ) is van mijn moeder - dus mijn dochter heet naar mijn ouders, en daar ben ik best wel trots op. Ook op deze manier kan je je moeder nog bij de geboorte houden. En je kind zal deze naam altijd dragen ( hoop ik ) dus kan je op die manier toch aan je moeder denken.
Geniet van je kind, en ik hoop voor jou dat je ook dingen van je kind herkent in je moeder.
Ik kan me invoelen hoe jij je voelt, bij je eerste kind is je moeder wel geweest, en bij de tweede is ze er niet meer. Maar bedenk je wel dat ze heel blij was dat ze in ieder geval een klein kind heeft gekregen, en de adviezen die ze je gegeven heeft kan je ook bij je tweede kind gebruiken. Mijn moeder was er al niet meer toen ik zwanger werd, maar ik heb veel verhalen gehoord over haar. Mijn vader is dan wel voor de tweede keer getrouwd, en met mijn tweede moeder kan ik het goed vinden, maar toch zijn er soms dingen die ik liever van mijn echte moeder te horen had gekregen. Je moeder heeft toch de geboorte van je kind meegemaakt, die jij haar hebt geschonken. Daar moet je trots op zijn, bij je tweede kind kan dat helaas niet meer, denk dan maar terug aan de dingen die ze wel voor je eerste kind heeft betekend. En ook aan de adviezen die ze je heeft gegeven, die kan je weer gebruiken als de tweede is geboren.
Ik heb mijn dochter in haar twee naam de naam van mijn moeder gegeven, haar eerste naam is van mijn vader, en dan de tweede ( geen doopnaam ) is van mijn moeder - dus mijn dochter heet naar mijn ouders, en daar ben ik best wel trots op. Ook op deze manier kan je je moeder nog bij de geboorte houden. En je kind zal deze naam altijd dragen ( hoop ik ) dus kan je op die manier toch aan je moeder denken.
Geniet van je kind, en ik hoop voor jou dat je ook dingen van je kind herkent in je moeder.
woensdag 11 juli 2007 om 08:43
Ik had nog niet gereageerd, wel af en toe gelezen op dit onderwerp....maar ik dook weer weg, want ik merk dat ik het wel pijnlijk vind om die wond weer open te trekken...maar dat gebeurd toch.
En ook steunt het me wel, te weten dat ik niet de enige ben die met zo'n gat in haar hart rondloopt.
Mijn moeder overleed nu bijna 7 jaar geleden, onverwacht, ik vond haar stervende, wegtrekkend in coma. Een paar uur later was ze dood. Heel erg onwerkelijk. Mijn vader, 17 jaar ouder, bleef verdwaasd achter, hij was er altijd vanuit gegaan dat hij eerder zou gaan dan mijn moeder.
Met het wegvallen van mijn moeder viel ineens ook de vrouwelijkheid van ons gezin weg. Klinkt misschien gek, maar zowel mijn vader als broer zijn niet erg empatisch aangelegd.
Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje miste ik dan ook die moederlijke aandacht, het enthousiasme, het samen winkelen voor leuke truttigheden voor de baby. dat soort dingen.
Vorig jaar een miskraam gehad, en toen kwam alles weer boven.
En nu, nu ben ik 30 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn vader is inmiddels in erg slechte conditie en gezondheid, en ik heb de mantelzorg. Er is geen aandacht voor deze baby, en ook niet voor mij, en dat doet pijn.
Ik ben nuchter genoeg om te weten dat het nou eenmaal zo is, en dat mijn vader heus van me houdt, en ook om deze baby geeft, maar het lééft niet bij hem. Zijn wereld is te klein. En mijn broer heeft nooit iets gehad met kinderen, die legt amper contact met zijn neefje.
En dat alles maakt dat ik mijn moeder nog meer mis. En waarschijnlijk maak ik haar rol nog mooier dan dat die in werkelijkheid zou zijn geweest, ik kan slechts gissen.
het lezen van jullie verhalen maakt mij minder eenzaam/alleen in dit proces, ik ben niet alleen!! en dat wist ik heus wel, maar toch is dit een fijne bevestiging.
Veel sterkte allemaal, en liefs,
Kinke
En ook steunt het me wel, te weten dat ik niet de enige ben die met zo'n gat in haar hart rondloopt.
Mijn moeder overleed nu bijna 7 jaar geleden, onverwacht, ik vond haar stervende, wegtrekkend in coma. Een paar uur later was ze dood. Heel erg onwerkelijk. Mijn vader, 17 jaar ouder, bleef verdwaasd achter, hij was er altijd vanuit gegaan dat hij eerder zou gaan dan mijn moeder.
Met het wegvallen van mijn moeder viel ineens ook de vrouwelijkheid van ons gezin weg. Klinkt misschien gek, maar zowel mijn vader als broer zijn niet erg empatisch aangelegd.
Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje miste ik dan ook die moederlijke aandacht, het enthousiasme, het samen winkelen voor leuke truttigheden voor de baby. dat soort dingen.
Vorig jaar een miskraam gehad, en toen kwam alles weer boven.
En nu, nu ben ik 30 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn vader is inmiddels in erg slechte conditie en gezondheid, en ik heb de mantelzorg. Er is geen aandacht voor deze baby, en ook niet voor mij, en dat doet pijn.
Ik ben nuchter genoeg om te weten dat het nou eenmaal zo is, en dat mijn vader heus van me houdt, en ook om deze baby geeft, maar het lééft niet bij hem. Zijn wereld is te klein. En mijn broer heeft nooit iets gehad met kinderen, die legt amper contact met zijn neefje.
En dat alles maakt dat ik mijn moeder nog meer mis. En waarschijnlijk maak ik haar rol nog mooier dan dat die in werkelijkheid zou zijn geweest, ik kan slechts gissen.
het lezen van jullie verhalen maakt mij minder eenzaam/alleen in dit proces, ik ben niet alleen!! en dat wist ik heus wel, maar toch is dit een fijne bevestiging.
Veel sterkte allemaal, en liefs,
Kinke
woensdag 11 juli 2007 om 23:08
Lieve Kinke,
Ik snap precies hoe jij je moet voelen, ik moest mijn moeder dus ook missen bij de geboorte van mijn kinderen. Je kan het dan wel vragen aan iemand anders, maar voor je gevoel is dat het toch niet. Alle details van hoe jij was toen je geboren werd, je lachje, je tandjes, je eerste ziekte. Anderen kunnen je dat wel vertellen, maar het is dan toch meestal je moeder die er als eerste bij is. De adviezen die je wilt vragen, hoe moest dit ook al weer, wanneer weet ik of het genoeg is, wanneer weet ik of het huilen echt is, of dat het aandacht is? Al die ( kleine ) dingen weten moeders toch het beste. Ik heb nu zelf twee kinderen, waarvan de ene 14 is, en de andere 10 jaar, en ik zou soms zo graag willen weten hoe zij bepaalde dingen regelde.
Vertel je kind, of kinderen, wel over jouw moeder als ze iets willen weten, of gewoon tussendoor, als je weer iets leuks te binnen schiet over wat jij met haar gedaan hebt, of dat je aan het spelen bent met je kinderen, en dat je weer weet hoe jullie dit vroeger deden. Dit kan een grote indruk op ze maken, en dan hoef je er niet zwaar over te doen.
Vertel ze hoe je leerde fietsen, dat je geholpen werd door je moeder, of hoe je zat te kleuren, er zullen best wel dingen zijn die je kunt bedenken over wat je met haar deed. Vertel ze hoe jullie samen iets dronken, of wat voor koekjes jullie aten. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn, gewoon de kleine dingen, of waar je mee speelde.
Gewoon praten over je moeder werkt heel goed, niet dramatiseren, maar op een luchtige maniet mee omgaan.
Het gaat vanzelf, geloof mij.
Sterkte met alles, liefs Martine
Ik snap precies hoe jij je moet voelen, ik moest mijn moeder dus ook missen bij de geboorte van mijn kinderen. Je kan het dan wel vragen aan iemand anders, maar voor je gevoel is dat het toch niet. Alle details van hoe jij was toen je geboren werd, je lachje, je tandjes, je eerste ziekte. Anderen kunnen je dat wel vertellen, maar het is dan toch meestal je moeder die er als eerste bij is. De adviezen die je wilt vragen, hoe moest dit ook al weer, wanneer weet ik of het genoeg is, wanneer weet ik of het huilen echt is, of dat het aandacht is? Al die ( kleine ) dingen weten moeders toch het beste. Ik heb nu zelf twee kinderen, waarvan de ene 14 is, en de andere 10 jaar, en ik zou soms zo graag willen weten hoe zij bepaalde dingen regelde.
Vertel je kind, of kinderen, wel over jouw moeder als ze iets willen weten, of gewoon tussendoor, als je weer iets leuks te binnen schiet over wat jij met haar gedaan hebt, of dat je aan het spelen bent met je kinderen, en dat je weer weet hoe jullie dit vroeger deden. Dit kan een grote indruk op ze maken, en dan hoef je er niet zwaar over te doen.
Vertel ze hoe je leerde fietsen, dat je geholpen werd door je moeder, of hoe je zat te kleuren, er zullen best wel dingen zijn die je kunt bedenken over wat je met haar deed. Vertel ze hoe jullie samen iets dronken, of wat voor koekjes jullie aten. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn, gewoon de kleine dingen, of waar je mee speelde.
Gewoon praten over je moeder werkt heel goed, niet dramatiseren, maar op een luchtige maniet mee omgaan.
Het gaat vanzelf, geloof mij.
Sterkte met alles, liefs Martine
donderdag 12 juli 2007 om 09:09
Hoi Martine,
Ga ik ook doen hoor, veel vertellen. Heb trouwens ook boekje gekocht: Hetr Mamma-boekje, mama's antwoord op 50 vragen (ISBN 987-90-443-1791-6, verkrijgbaar in ook papa/oma/opa versies) waarin ik mijn verhaal vertel, hoe ik mijn vriend ben tegengekomen, herinneringen aan lagere school etc etc. Mocht ik dan een keer te vroeg dood neervallen hebben de kinderen in elk geval dat verhaal nog, en antwoorden op mogelijke vragen.
Jij ook veel sterkte met alles, en dank je wel voor je lieve woorden.
Kinke
Ga ik ook doen hoor, veel vertellen. Heb trouwens ook boekje gekocht: Hetr Mamma-boekje, mama's antwoord op 50 vragen (ISBN 987-90-443-1791-6, verkrijgbaar in ook papa/oma/opa versies) waarin ik mijn verhaal vertel, hoe ik mijn vriend ben tegengekomen, herinneringen aan lagere school etc etc. Mocht ik dan een keer te vroeg dood neervallen hebben de kinderen in elk geval dat verhaal nog, en antwoorden op mogelijke vragen.
Jij ook veel sterkte met alles, en dank je wel voor je lieve woorden.
Kinke
donderdag 12 juli 2007 om 22:38
Geen dank, maar ik ben in ieder geval al blij dat ik met dit onderwerp zoveel mensen over de streep heb getrokken door over dingen te praten, die je normaal gesproken niet zo doen.
Ik merk zelf dat ik er heel veel aan heb, om te gaan lezen of er al mensen gereageerd hebben. En dat zou ik heel graag met mijn moeder willen delen, dat ik door haar een heel goed onderwerp heb.
Maar helaas kan dat niet.
Zoals je merkt trek ik het nu even niet meer, ik ben bang dat het toch even te veel voor me is geworden.
( misschien ken je dat gevoel wel, dat je moet vechten tegen de tranen die je voelt komen )
Morgen ga ik nog wel even kijken, maar nu is het even te veel voor me.
Dikke kus voor iedereen, Martine
Ik merk zelf dat ik er heel veel aan heb, om te gaan lezen of er al mensen gereageerd hebben. En dat zou ik heel graag met mijn moeder willen delen, dat ik door haar een heel goed onderwerp heb.
Maar helaas kan dat niet.
Zoals je merkt trek ik het nu even niet meer, ik ben bang dat het toch even te veel voor me is geworden.
( misschien ken je dat gevoel wel, dat je moet vechten tegen de tranen die je voelt komen )
Morgen ga ik nog wel even kijken, maar nu is het even te veel voor me.
Dikke kus voor iedereen, Martine
zaterdag 14 juli 2007 om 15:18
Lieve martine en andere meiden: een hele dikke knuffel.
Denk dat alle overleden moeders trots op jullie zijn en ook een beetje blij dat jullie nog zoveel aan ze denken.
Mijn moeder leeft gelukkig nog en dat is inderdaad heel fijn als je zelf mama wordt. Kun je met al je vragen terecht. Helaas is mijn vader er niet meer. Hij overleed ongeveer een jaar voor de geboorte van mijn enige kind. Zelf kan ik er nog steeds heel verdrietig om worden (tranen..) dat mijn vader mijn zoon nooit gezien heeft. Hij zou vast stapel op hem zijn. Deze vacantie waren we in een mooie buitenlandse kerkje. Ben helemaal niet gelovig maar in zo'n mooie kerk gaat het altijd mis. Ik moest even een kaarsje opsteken voor mijn vader en zat weer te brullen. Mijn zoontje (net 4) wilde weten waarom ik zo moest huilen en kuste mijn tranen weg. De schat.
sterkte allemaal
marion
Denk dat alle overleden moeders trots op jullie zijn en ook een beetje blij dat jullie nog zoveel aan ze denken.
Mijn moeder leeft gelukkig nog en dat is inderdaad heel fijn als je zelf mama wordt. Kun je met al je vragen terecht. Helaas is mijn vader er niet meer. Hij overleed ongeveer een jaar voor de geboorte van mijn enige kind. Zelf kan ik er nog steeds heel verdrietig om worden (tranen..) dat mijn vader mijn zoon nooit gezien heeft. Hij zou vast stapel op hem zijn. Deze vacantie waren we in een mooie buitenlandse kerkje. Ben helemaal niet gelovig maar in zo'n mooie kerk gaat het altijd mis. Ik moest even een kaarsje opsteken voor mijn vader en zat weer te brullen. Mijn zoontje (net 4) wilde weten waarom ik zo moest huilen en kuste mijn tranen weg. De schat.
sterkte allemaal
marion
zaterdag 14 juli 2007 om 21:39
Wat zijn er toch een boel meiden die hun moeder moeten missen. Ik helaas ook, mijn moeder is bijna 2 jaar geleden overleden aan kanker. Ik mis haar zo verschrikkelijk. Ik heb een dochter van bijna 3 jaar en gelukkig heeft mijn moeder haar nog een jaartje mogen meemaken, daar ben ik ongeloofelijk dankbaar voor, ze is ook bij de bevalling geweest, dat was sowieso de bedoeling, toen wisten we nog niet wat ons boven het hoofd hing, ze had een jaar daarvoor ook kanker gehad maar dat was succesvol verwijderd, 1,5 maand na de geboorte van onze dochter kregen we te horen dat mama ongeneeselik ziek was. Ruim een jaar later stierf ze. Ze heeft het langer volgehouden dan de artsen dachten, die gaven haar nog hooguit 4 maanden. Nu ben ik zwanger van de tweede en mis ik haar nog meer dan ooit, ik had dit zo graag met haar willen delen, samen naar de gyn, spulletjes kopen voor de baby, gewoon lekker kletsen over deze bijzondere tijd, maar dat kan dus niet meer en daar heb ik het zo moeilijk mee.
Tegen mij zeggen ze ook dat het verdriet minder wordt maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Stom hé? Zolang ik de pijn van het verlies voel voelt het alsof ze nog heel dichtbij me is.
Tegen mij zeggen ze ook dat het verdriet minder wordt maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Stom hé? Zolang ik de pijn van het verlies voel voelt het alsof ze nog heel dichtbij me is.
woensdag 1 augustus 2007 om 23:09
Hoi Luna 782.
Het gevoel om je moeder levend te houden door veel aan haar te denken ken ik heel erg. Zelf was ik eerst boos op omdat ik een dag niet aan haar gedacht had, ik was bang dat ik haar dan helemaal zou vergeten, en dat ze boos zou worden als ze wist als ik een dag niet aan haar dacht.
Maar nu weet ik dat ik niet iedere dag aan haar denk, maar dat ik op de momenten dat ik wel aan haar denk, heel bewust ben van wat ze allemaal heeft gedaan. Je kunt niet iedere dag stilstaan bij de dingen die je graag zou willen, maar je kunt wel de momenten koesteren die je met je moeder hebt gehad.
Van de andere kant kun je ook het ook bekijken, je denkt ook niet iedere dag aan andere mensen die nog wel om je heenzijn, die dus nog wel leven. Denken aan je moeder moet geen verplichting worden, of een drama.
Zoals ik al eerder typte in een eerder stukje van mij, ik kijk vaak naar haar foto als ik me aankleed, of als ik in mijn slaapkamer bezig ben, en dan zeg ik de ene keer in gedachte alleen maar "hoi mam" en de andere keer heb ik in gedachte een heel ander gesprek met haar, en soms merk ik dat ik helemaal niet naar haar gekeken heb.
Ik weet bijvoorbeeld ook nog dat ze veel dondere kleren had, donker groen, donker blauw, of bruin - het waren de jaren 70 tot 80 die ik met haar meemaakte - en dan zie ik soms iemand lopen met kleren in die kleur, en dan denk ik weer heel even aan haar, maar dat hoeft dan ook niet dramatisch te worden - gewoon van - o, dat droeg mijn moeder ook. En dan loop ik weer door, zonder dat ik me er echt bewust van ben. Gewoon kleine dingen die ze deed en droeg.
Probeer je te richten op de positieve dingen die ze met je deed, en je zult merken dat jij deze dingen ook doet, eigenlijk onbewust.
Als je een dag niet aan haar gedacht hebt, is dat niet erg, zoals ik hierboven typte, je denkt ook niet iedere dag aan de mensen die nog wel om je heen zijn.
Het gevoel om je moeder levend te houden door veel aan haar te denken ken ik heel erg. Zelf was ik eerst boos op omdat ik een dag niet aan haar gedacht had, ik was bang dat ik haar dan helemaal zou vergeten, en dat ze boos zou worden als ze wist als ik een dag niet aan haar dacht.
Maar nu weet ik dat ik niet iedere dag aan haar denk, maar dat ik op de momenten dat ik wel aan haar denk, heel bewust ben van wat ze allemaal heeft gedaan. Je kunt niet iedere dag stilstaan bij de dingen die je graag zou willen, maar je kunt wel de momenten koesteren die je met je moeder hebt gehad.
Van de andere kant kun je ook het ook bekijken, je denkt ook niet iedere dag aan andere mensen die nog wel om je heenzijn, die dus nog wel leven. Denken aan je moeder moet geen verplichting worden, of een drama.
Zoals ik al eerder typte in een eerder stukje van mij, ik kijk vaak naar haar foto als ik me aankleed, of als ik in mijn slaapkamer bezig ben, en dan zeg ik de ene keer in gedachte alleen maar "hoi mam" en de andere keer heb ik in gedachte een heel ander gesprek met haar, en soms merk ik dat ik helemaal niet naar haar gekeken heb.
Ik weet bijvoorbeeld ook nog dat ze veel dondere kleren had, donker groen, donker blauw, of bruin - het waren de jaren 70 tot 80 die ik met haar meemaakte - en dan zie ik soms iemand lopen met kleren in die kleur, en dan denk ik weer heel even aan haar, maar dat hoeft dan ook niet dramatisch te worden - gewoon van - o, dat droeg mijn moeder ook. En dan loop ik weer door, zonder dat ik me er echt bewust van ben. Gewoon kleine dingen die ze deed en droeg.
Probeer je te richten op de positieve dingen die ze met je deed, en je zult merken dat jij deze dingen ook doet, eigenlijk onbewust.
Als je een dag niet aan haar gedacht hebt, is dat niet erg, zoals ik hierboven typte, je denkt ook niet iedere dag aan de mensen die nog wel om je heen zijn.
zondag 19 augustus 2007 om 10:21
Ik was 13 (en mijn broertje was 10) toen mijn moeder overleed op 40 jarige leeftijd aan de ziekte. Ben over 2 jaar zelf zo oud.... best eng.
Is ook een reden dat ik geen kinderen wil, het is hartverscheurend dat je ze zou moeten achterlaten op jonge leeftijd. Het is de meest ingrijpende gebeurtenis uit mijn leven geweest en heeft nog lang.... of echood nog steeds door.
Mijn vader was na haar dood het spoor volledig bijster. Ik haatte hem toen. Maar nu zie ik dat hij ziek was van verdriet. Aan de drank en zenuwpillen. Hij heeft 9 jaar geleden zelfmoord gepleegd. En op een rare manier was dat ook een opluchting.
Ik moet zeggen dat ik soms ook wel voordelen zie in het wees zijn. Je hebt geen zorgen en angst om je ouders (te verliezen) want dat heb je al gehad. Geen gedoe met verzorgingstehuizen oid. En je kunt doen wat je wilt, ze bemoeien zich toch niet met je.
Koud en kil om er voordelen in te zien? Ja wat moet je dan? Mensen weten toch niet wat ze met je aanmoeten, als je als wrak in de hoek ligt.
Ik ben er redelijk egoistisch door geworden. Ga voor mijn eigen geluk. Sta wel sarcastisch en cynisch in het leven, maar hele diepe dalen heb ik niet meer.
Mind you: dit is wel geschreven onder invloed van PMS....
Is ook een reden dat ik geen kinderen wil, het is hartverscheurend dat je ze zou moeten achterlaten op jonge leeftijd. Het is de meest ingrijpende gebeurtenis uit mijn leven geweest en heeft nog lang.... of echood nog steeds door.
Mijn vader was na haar dood het spoor volledig bijster. Ik haatte hem toen. Maar nu zie ik dat hij ziek was van verdriet. Aan de drank en zenuwpillen. Hij heeft 9 jaar geleden zelfmoord gepleegd. En op een rare manier was dat ook een opluchting.
Ik moet zeggen dat ik soms ook wel voordelen zie in het wees zijn. Je hebt geen zorgen en angst om je ouders (te verliezen) want dat heb je al gehad. Geen gedoe met verzorgingstehuizen oid. En je kunt doen wat je wilt, ze bemoeien zich toch niet met je.
Koud en kil om er voordelen in te zien? Ja wat moet je dan? Mensen weten toch niet wat ze met je aanmoeten, als je als wrak in de hoek ligt.
Ik ben er redelijk egoistisch door geworden. Ga voor mijn eigen geluk. Sta wel sarcastisch en cynisch in het leven, maar hele diepe dalen heb ik niet meer.
Mind you: dit is wel geschreven onder invloed van PMS....
woensdag 22 augustus 2007 om 13:58
Ook ik lees dit topic niet al te vaak... maar heb er vandaag ook behoefte aan. Het is vandaag onze trouwdag, 4 jaar getrouwd. We wisten toen net dat mijn moeder leukemie had, en wilden zelfs de bruiloft cancellen, maar dat wou zij absoluut niet. En wat ben ik blij dat we dat niet hebben gedaan, het was een geweldige dag en het ging gelukkig toen nog een hele tijd goed met haar. Maar ik bedenk me juist vandaag ook, hoeveel er veranderd is in die 4 jaar. Zoveel heftige maar ook mooie dingen meegemaakt, eigenlijk genoeg voor een heel mensenleven...
Ik vind het fijn jullie verhalen te lezen.
Noorderling, wie weet komt het door je PMS, zou kunnen...
Dat je geen kinderen wil, dat kan. Maar is dat echt de enige reden?? Ergens niet aan beginnen omdat je bang bent het kwijt te raken, of achter te moeten laten? Dan kun je toch niks meer doen, want dat is met alles zo! Pluk de dag zou ik zeggen... geniet van al het moois wat het leven kan bieden (en dat hoeft echt geen kind te zijn) want het is maar zo kort.
En blij om wees te zijn... blij dat je in ieder geval niet meer de zorgen hebt als ze in een verzorgingshuis of weet ik veel wat terechtkomen... echt, juist die zorgen heb ik gehad om mijn vader, want die takelde hard af, werd erg claimend, het was meer dan zwaar en echt verschrikkelijk moeilijk, bijna dagelijks op bezoek, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, maar god, ik zou er ALLES voor overhebben, om nog een keer zo'n tijd voor hem te mogen zorgen.... Ik ben juist blij dat ik dat voor hem heb kunnen doen, al was het tegelijkertijd de zwaarste periode uit mijn leven.
Ik vind het fijn jullie verhalen te lezen.
Noorderling, wie weet komt het door je PMS, zou kunnen...
Dat je geen kinderen wil, dat kan. Maar is dat echt de enige reden?? Ergens niet aan beginnen omdat je bang bent het kwijt te raken, of achter te moeten laten? Dan kun je toch niks meer doen, want dat is met alles zo! Pluk de dag zou ik zeggen... geniet van al het moois wat het leven kan bieden (en dat hoeft echt geen kind te zijn) want het is maar zo kort.
En blij om wees te zijn... blij dat je in ieder geval niet meer de zorgen hebt als ze in een verzorgingshuis of weet ik veel wat terechtkomen... echt, juist die zorgen heb ik gehad om mijn vader, want die takelde hard af, werd erg claimend, het was meer dan zwaar en echt verschrikkelijk moeilijk, bijna dagelijks op bezoek, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, maar god, ik zou er ALLES voor overhebben, om nog een keer zo'n tijd voor hem te mogen zorgen.... Ik ben juist blij dat ik dat voor hem heb kunnen doen, al was het tegelijkertijd de zwaarste periode uit mijn leven.
