Kinderen
alle pijlers
Net zwanger en opeens heel erg bang
donderdag 13 september 2007 om 17:02
Lieve allemaal,
Aangezien velen onder jullie al zwanger zijn geweest en al kinderen hebben, graag jullie ervaringen gevraagd.
Ik wil al jaren kinderen, heb een geweldige lieve man, een goede baan, een groot huis in een kindvriendelijke buurt. Kortom alle voorwaarden waren er en 4 maanden geleden zijn we echt begonnen om een kindje te maken.
Dit is snel gelukt, want ik ben momenteel 7 weken zwanger.
De eerste tijd vlak na de positieve test, kon ik het voornamelijk niet geloven, was enorm blij en had zin om het aan iedereen te vertellen, afgewisseld met angst dat het mis zou gaan.
Nu zijn sinds een paar dagen alle kwaaltjes in een keer begonnen, ik ben moe, moe moe, misselijk (voornamelijk 's nachts waardoor ik slecht slaap, word er wakker van), heel erg duizelig (alsof ik op watten loop) en voel me slap als een vaatdoek. Ik weet dat het er allemaal bijhoort, maar sinds de kwaaltjes ben ik opeens somber geworden: ben bang voor wat er allemaal in mn lichaam afspeelt, bang voor de grote veranderingen, bang voor de komende verantwoordelijkheid, dat ik als persoon nooit meer de oude word, dat mijn lichaam nooit meer de oude wordt. Ik zit er nu sinds een aantal dagen hele dagen over te piekeren. Gelukkig kan ik er goed over praten met mijn man, en die heeft gelukkig zoiets van: we zien wel en het komt wel goed. Hij blijft ook heel steunend en lief voor me.
Ik weet dat heel veel vrouwen dit hebben, maar hoe was het voor jullie? Hoe vaak hadden jullie deze gevoelens tijdens je zwangerschap? Heb je ook nog gewoon kunnen genieten van je zwangerschap? Viel het achteraf mee of juist tegen allemaal? Wat kan je eraan doen; hoe kom je van die negatieve gedachtes af? Hoe eng is het om voor het eerst moeder te worden?
Wat ik nu heb gedaan is een groot dik boek over "zwanger zijn" gekocht en hou mij voor dat ik nog maanden de tijd heb om mij voor te bereiden...Maar pfffff, zie het even niet zitten
Ben ook voor een deel verdrietig omdat ik dan zo graag zwanger wilde worden en nu ben ik het en het voelt alsof ik bovenaan in een achtbaan zit waar ik eigenlijk niet in wilde. Heel af en toe denk ik zelfs: "was ik maar niet zwanger". Terwijl ik aan de andere kant heel erg graag zo'n blakende mooie zwangere vrouw wil zijn, die dolblij is dat ze moeder wordt (maar..bestaat die vrouw wel?)
Liefs Bibi
(f)
Aangezien velen onder jullie al zwanger zijn geweest en al kinderen hebben, graag jullie ervaringen gevraagd.
Ik wil al jaren kinderen, heb een geweldige lieve man, een goede baan, een groot huis in een kindvriendelijke buurt. Kortom alle voorwaarden waren er en 4 maanden geleden zijn we echt begonnen om een kindje te maken.
Dit is snel gelukt, want ik ben momenteel 7 weken zwanger.
De eerste tijd vlak na de positieve test, kon ik het voornamelijk niet geloven, was enorm blij en had zin om het aan iedereen te vertellen, afgewisseld met angst dat het mis zou gaan.
Nu zijn sinds een paar dagen alle kwaaltjes in een keer begonnen, ik ben moe, moe moe, misselijk (voornamelijk 's nachts waardoor ik slecht slaap, word er wakker van), heel erg duizelig (alsof ik op watten loop) en voel me slap als een vaatdoek. Ik weet dat het er allemaal bijhoort, maar sinds de kwaaltjes ben ik opeens somber geworden: ben bang voor wat er allemaal in mn lichaam afspeelt, bang voor de grote veranderingen, bang voor de komende verantwoordelijkheid, dat ik als persoon nooit meer de oude word, dat mijn lichaam nooit meer de oude wordt. Ik zit er nu sinds een aantal dagen hele dagen over te piekeren. Gelukkig kan ik er goed over praten met mijn man, en die heeft gelukkig zoiets van: we zien wel en het komt wel goed. Hij blijft ook heel steunend en lief voor me.
Ik weet dat heel veel vrouwen dit hebben, maar hoe was het voor jullie? Hoe vaak hadden jullie deze gevoelens tijdens je zwangerschap? Heb je ook nog gewoon kunnen genieten van je zwangerschap? Viel het achteraf mee of juist tegen allemaal? Wat kan je eraan doen; hoe kom je van die negatieve gedachtes af? Hoe eng is het om voor het eerst moeder te worden?
Wat ik nu heb gedaan is een groot dik boek over "zwanger zijn" gekocht en hou mij voor dat ik nog maanden de tijd heb om mij voor te bereiden...Maar pfffff, zie het even niet zitten
Ben ook voor een deel verdrietig omdat ik dan zo graag zwanger wilde worden en nu ben ik het en het voelt alsof ik bovenaan in een achtbaan zit waar ik eigenlijk niet in wilde. Heel af en toe denk ik zelfs: "was ik maar niet zwanger". Terwijl ik aan de andere kant heel erg graag zo'n blakende mooie zwangere vrouw wil zijn, die dolblij is dat ze moeder wordt (maar..bestaat die vrouw wel?)Liefs Bibi
(f)
donderdag 13 september 2007 om 17:10
Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Voor de rest Bibi! Heel herkenbaar! Ik dacht ook toen ik net zwanger was: is dit het nou? Kon alleen maar janken en voelde me misselijk en moe! Verder maak je je zorgen of alles wel goed gaat en vraag je jezelf af of je wel een goeie moeder zult zijn. Heb ook een tijd gehad dat ik alleen maar kon denken: Waar zijn we aan begonnen, nu ben ik mijn vrijheid kwijt, kan ik straks niet meer doen wat ik wil. Word ik ook zo'n moeder die het alleen maar over zwanger zijn en haar kinderen kan hebben? Oh help, ik krijg het er nu alweer benauwd van.
Maaarrrrrr.....
Toen ik 10 weken zwanger was (is nog maar anderhalve week terug hoor!) veranderde alles! Ik voelde me weer fit, niet meer misselijk. Vrolijk en kon zelfs weer lekker lachen! Ik voel me echt super nu en heb veel vertrouwen in de toekomst! Maak me eigenlijk nergens zorgen meer over!
Geloof me... het is even zo'n fase en hormonen zijn rare dingen! Het komt vast allemaal goed!
Dikke knuffel voor jou!
Voor de rest Bibi! Heel herkenbaar! Ik dacht ook toen ik net zwanger was: is dit het nou? Kon alleen maar janken en voelde me misselijk en moe! Verder maak je je zorgen of alles wel goed gaat en vraag je jezelf af of je wel een goeie moeder zult zijn. Heb ook een tijd gehad dat ik alleen maar kon denken: Waar zijn we aan begonnen, nu ben ik mijn vrijheid kwijt, kan ik straks niet meer doen wat ik wil. Word ik ook zo'n moeder die het alleen maar over zwanger zijn en haar kinderen kan hebben? Oh help, ik krijg het er nu alweer benauwd van.
Maaarrrrrr.....
Toen ik 10 weken zwanger was (is nog maar anderhalve week terug hoor!) veranderde alles! Ik voelde me weer fit, niet meer misselijk. Vrolijk en kon zelfs weer lekker lachen! Ik voel me echt super nu en heb veel vertrouwen in de toekomst! Maak me eigenlijk nergens zorgen meer over!
Geloof me... het is even zo'n fase en hormonen zijn rare dingen! Het komt vast allemaal goed!
Dikke knuffel voor jou!
donderdag 13 september 2007 om 17:11
Hoi Bibi,
allereerst: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap !!!
Ik herken je angsten héél erg. Wij zijn 3 jaar bezig geweest om zwanger te worden. En toen was ik het eindelijk en toen sloeg de angst me om het hart. Jeetje, ineens stond m'n leven op z'n kop. Nooit meer terug, alles werd anders, ontzettende verantwoordelijkheid, kon ik dat wel etc.....
Enfin, bij mij heeft dat niet lang geduurd. Een paar weken. Ik geloof dat ik bij 13 weken (een goede echo) alles van me af heb kunnen gooien en kon genieten. Die angsten waren weg en zijn niet meer terug gekomen. Mijn dochter is nu 3 maanden en het is geweldig !
Dat je je zo voelt is heel normaal. Het hoort er helemaal bij.
allereerst: van harte gefeliciteerd met je zwangerschap !!!
Ik herken je angsten héél erg. Wij zijn 3 jaar bezig geweest om zwanger te worden. En toen was ik het eindelijk en toen sloeg de angst me om het hart. Jeetje, ineens stond m'n leven op z'n kop. Nooit meer terug, alles werd anders, ontzettende verantwoordelijkheid, kon ik dat wel etc.....
Enfin, bij mij heeft dat niet lang geduurd. Een paar weken. Ik geloof dat ik bij 13 weken (een goede echo) alles van me af heb kunnen gooien en kon genieten. Die angsten waren weg en zijn niet meer terug gekomen. Mijn dochter is nu 3 maanden en het is geweldig !
Dat je je zo voelt is heel normaal. Het hoort er helemaal bij.
What matters most is how you see yourself
donderdag 13 september 2007 om 17:13
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap.
Wat jij voelt is heel normaal.
Ik denk dat bijna alle vrouwen die voor het eerst zwanger zijn dit in meer of mindere mate doormaken.
Ondanks dat je dit graag wilde is er nu geen weg meer terug en dat kan best beangstigend zijn.
Gelukkig heb je nog ruim 7 maanden om aan het idee te wennen.
En als je denkt dat je eraan gewent bent en het einde is in zicht krijg je deze gevoelens waarschijnlijk weer ff terug.
Het beste kun je er gewoon veel over praten met je man verloskundige of iemand anders die het al weet.
Slurp zoveel info op over zwanger zijn en bevallen als je kan en zodra de kwaaltjes weg zijn proberen te genieten.
Dat fijne gevoel van zwanger zijn komt vanzelf.
Groetjes Catnip
Wat jij voelt is heel normaal.
Ik denk dat bijna alle vrouwen die voor het eerst zwanger zijn dit in meer of mindere mate doormaken.
Ondanks dat je dit graag wilde is er nu geen weg meer terug en dat kan best beangstigend zijn.
Gelukkig heb je nog ruim 7 maanden om aan het idee te wennen.
En als je denkt dat je eraan gewent bent en het einde is in zicht krijg je deze gevoelens waarschijnlijk weer ff terug.
Het beste kun je er gewoon veel over praten met je man verloskundige of iemand anders die het al weet.
Slurp zoveel info op over zwanger zijn en bevallen als je kan en zodra de kwaaltjes weg zijn proberen te genieten.
Dat fijne gevoel van zwanger zijn komt vanzelf.
Groetjes Catnip
donderdag 13 september 2007 om 17:15
lieve Bibi,
Wat jammer dat je nu even niet kunt genieten. Laat het maar gewoon toe, het is zo'n groots iets in je lijf....dat is niet niks, dus begrijpelijk dat het soms beangstigend is. Dat herken ik van mijzelf ook wel, maar bovenal vond ik zwanger zijn (ondanks kwaaltjes...) echt GEWELDIG en ben ik nog weleens jaloers op andermans dikke buiken. Het leukst is het natuurlijk als je straks met ongeveer 16 weken het kindje gaat voelen en je echt een (trots) buikje krijgt. Ik heb het 3 keer mogen meemaken en wens jou toe dat je het straks ook zo gaat ervaren. Je klinkt niet als een impulsief persoon, maar dit was een bewuste keuze en alle omstandigheden zijn er naar dat jouw kindje straks een fantastische mama en papa krijgt!!
Wat jammer dat je nu even niet kunt genieten. Laat het maar gewoon toe, het is zo'n groots iets in je lijf....dat is niet niks, dus begrijpelijk dat het soms beangstigend is. Dat herken ik van mijzelf ook wel, maar bovenal vond ik zwanger zijn (ondanks kwaaltjes...) echt GEWELDIG en ben ik nog weleens jaloers op andermans dikke buiken. Het leukst is het natuurlijk als je straks met ongeveer 16 weken het kindje gaat voelen en je echt een (trots) buikje krijgt. Ik heb het 3 keer mogen meemaken en wens jou toe dat je het straks ook zo gaat ervaren. Je klinkt niet als een impulsief persoon, maar dit was een bewuste keuze en alle omstandigheden zijn er naar dat jouw kindje straks een fantastische mama en papa krijgt!!
donderdag 13 september 2007 om 17:15
Het is helemaal niet gek dat je je zo voelt, want in feite begin je dus aan een geheel nieuwe fase in je leven en ja: dat kan heel beangstigend zijn. Zeker als je je 1e kind verwacht. Je weet niet hoe je zwangerschap verloopt, hoe je bevalling verloopt en hoe het verder gaat als je kind er eenmaal is en ook al ben je er voor je gevoel nog zo aan toe om moeder te worden: helemaal inschatten hoe het daadwerkelijk kan zijn kan je toch niet. En onderschat zeker niet de hormonen die werkelijk als een jojo op en neer gaan. Ben zelf 2 keer zwanger geweest en heb me tijdens de beide zwangerschappen ( bij de 1e meer dan bij de 2e) dusdanig gevoeld dat ik dacht dat ik een depressie had. Zo somber was ik over alles en ik zag het bij toeren ook helemaal niet zitten. Wat mij wel hielp is proberen (ook toen het kindje er was) er toch een beetje goed uit te zien (beetje make-up, haar netjes, leuke kleren). Dat maakte toch dat ik me net even wat zekerder voelde over mezelf alhoewel ik moet zeggen dat ik me bij de 2e zwangerschap meer "een blakende zwangere vrouw" voelde dan bij de 1e. En voor de rest.....tja.....go with the flow zou ik zeggen.
donderdag 13 september 2007 om 17:17
Lieve Bibi,
Gelukkig zijn we wel 9 maanden zwanger voordat de baby geboren wordt...die 9 maanden heb je namelijk wel nodig om aan het idee te wennen, en al je angsten onder ogen te komen. Wat je voelt is heel normaal, en heel begrijpelijk.
Ik ben nu 39 weken zwanger van nr.2. Bij mijn eerste zwangerschap was ik ook overdonderd, (in 1x raak) en werd ik ook angstig mijn eigen ikje te verliezen. Ik was met name bang mijn leven en vrijheid daarin geheel kwijt te raken.
Gelukkig is dat niet zo. Maar dat kan ik je nu wel vertellen, jij moet dat nog gaan ervaren en gaan voelen.
De komende maanden zul je geleidelijk meegroeien met het idee van moeder/ouderschap, met je kindje en je veranderende lichaam. Al die twijfels en angsten die je nu voelt maken je labiel, dat gaat ook onder invloed van de hormonen,daarbij voel, je je ook niet fit, en het idee van dit nog 9 maanden duurt en vervolgens het allesomvattende ouderschap maakt ook niet dat je het even wegblaast...
Gun jezelf rustig de tijd en ruimte om te wennen, die angsten mogen er ook zijn, onderzoek ze maar, het is ook niet niks. Het heeft tijd nodig.
Misschien ben je nu hiermee niet gelijk geholpen, en ben ik de zoveelste blije mama die maar roept dat het allemaal wel goedkomt, maar zeker als dit kindje gewenst is, dat kómt het ook goed. Je hebt zo te lezen een lieve en begripvolle vriend, dat scheelt ook al stukken, blijf er vooral over praten!
En bij een tweede heb je ook weer angsten hoor....het hoort er gewoon een beetje bij ben ik bang....
Ik wens je een heel voorspoedige zwangerschap toe, en hoop dat je je snel wat beter voelt.
Gelukkig zijn we wel 9 maanden zwanger voordat de baby geboren wordt...die 9 maanden heb je namelijk wel nodig om aan het idee te wennen, en al je angsten onder ogen te komen. Wat je voelt is heel normaal, en heel begrijpelijk.
Ik ben nu 39 weken zwanger van nr.2. Bij mijn eerste zwangerschap was ik ook overdonderd, (in 1x raak) en werd ik ook angstig mijn eigen ikje te verliezen. Ik was met name bang mijn leven en vrijheid daarin geheel kwijt te raken.
Gelukkig is dat niet zo. Maar dat kan ik je nu wel vertellen, jij moet dat nog gaan ervaren en gaan voelen.
De komende maanden zul je geleidelijk meegroeien met het idee van moeder/ouderschap, met je kindje en je veranderende lichaam. Al die twijfels en angsten die je nu voelt maken je labiel, dat gaat ook onder invloed van de hormonen,daarbij voel, je je ook niet fit, en het idee van dit nog 9 maanden duurt en vervolgens het allesomvattende ouderschap maakt ook niet dat je het even wegblaast...
Gun jezelf rustig de tijd en ruimte om te wennen, die angsten mogen er ook zijn, onderzoek ze maar, het is ook niet niks. Het heeft tijd nodig.
Misschien ben je nu hiermee niet gelijk geholpen, en ben ik de zoveelste blije mama die maar roept dat het allemaal wel goedkomt, maar zeker als dit kindje gewenst is, dat kómt het ook goed. Je hebt zo te lezen een lieve en begripvolle vriend, dat scheelt ook al stukken, blijf er vooral over praten!
En bij een tweede heb je ook weer angsten hoor....het hoort er gewoon een beetje bij ben ik bang....
Ik wens je een heel voorspoedige zwangerschap toe, en hoop dat je je snel wat beter voelt.
donderdag 13 september 2007 om 17:27
Dank jullie wel, aangezien ik emotioneel volledig labiel ben op dit moment zit ik huilend jullie reacties te lezen.
En echt: ze helpen wel! Vooral het vooruitzicht dat het verderop in de zwangerschap weer wat beter wordt...want inderdaad: opeens dat idee "en dit duurt nog 9 maanden" benauwde mij vanmiddag enorm. Ik dacht ook even: als ik maar niet depressief word. Het is een soort hormonenrollercoster. Daarbij heb ik het nog niet rondverteld, waardoor ik me ook opeens heel erg alleen voelde. Fijn dat ik het met jullie kan bespreken.
Dit is inderdaad een supergewenst kindje en mijn man komt straks wat eerder van werk om even wat leuks te gaan doen, zodat ik mijn zinnen kan verzetten.
En echt: ze helpen wel! Vooral het vooruitzicht dat het verderop in de zwangerschap weer wat beter wordt...want inderdaad: opeens dat idee "en dit duurt nog 9 maanden" benauwde mij vanmiddag enorm. Ik dacht ook even: als ik maar niet depressief word. Het is een soort hormonenrollercoster. Daarbij heb ik het nog niet rondverteld, waardoor ik me ook opeens heel erg alleen voelde. Fijn dat ik het met jullie kan bespreken.
Dit is inderdaad een supergewenst kindje en mijn man komt straks wat eerder van werk om even wat leuks te gaan doen, zodat ik mijn zinnen kan verzetten.
donderdag 13 september 2007 om 17:39
Lieve Bibi,
Dit herken ik! Ik voelde me ook niet echt happy die eerste weken! En iedereen maar zeggen: "Geniet ervan" of "Zwanger zijn is het mooiste wat er is" Jaja dat zal wel, maar ik vind het absoluut niet leuk!!!
Ik heb ook aan al mijn vriendinnen verteld dat die eerste 3 mnd echt niet leuk zijn! Ik ben zelf erg gevoelig voor hormonen (altijd gedoe met de pil, pms en ga zo maar door) en was ook erg bang dat ik de hele zwangerschap depri zou zijn.
Gelukkig werd het bij mij na 12 wk een stuk beter. Ik ben nu 22 wk zwanger en voel me echt super. Tuurlijk ben ik nog steeds wel eens moe en ik kan ik lang niet alles hebben en lopen de tranen opeens over mijn wangen. Maar ff slapen of een relativerende, grappige opmerking van mijn man en het is weer klaar.
Sterkte en dat genieten komt straks écht wel!! En zwanger zijn is op een roze wolk zitten, maar regelmatig met een HELE donker grijze rand!
Liefs,
Mango
Dit herken ik! Ik voelde me ook niet echt happy die eerste weken! En iedereen maar zeggen: "Geniet ervan" of "Zwanger zijn is het mooiste wat er is" Jaja dat zal wel, maar ik vind het absoluut niet leuk!!!
Ik heb ook aan al mijn vriendinnen verteld dat die eerste 3 mnd echt niet leuk zijn! Ik ben zelf erg gevoelig voor hormonen (altijd gedoe met de pil, pms en ga zo maar door) en was ook erg bang dat ik de hele zwangerschap depri zou zijn.
Gelukkig werd het bij mij na 12 wk een stuk beter. Ik ben nu 22 wk zwanger en voel me echt super. Tuurlijk ben ik nog steeds wel eens moe en ik kan ik lang niet alles hebben en lopen de tranen opeens over mijn wangen. Maar ff slapen of een relativerende, grappige opmerking van mijn man en het is weer klaar.
Sterkte en dat genieten komt straks écht wel!! En zwanger zijn is op een roze wolk zitten, maar regelmatig met een HELE donker grijze rand!
Liefs,
Mango
donderdag 13 september 2007 om 19:26
Fijn om te lezen dat het ook echt een "kwaal" is van de eerste paar maanden, dat geeft me moed 
Het boek van Kluun klinkt als een goede tip (en ook als vrolijker materie dan zijn andere boek "komt een vrouw bij de dokter", wat ik heb gelezen)
Zit nog steeds een beetje sniffend aan tafel, maar voel me al een heel stuk beter dank zij jullie lieve reacties.
Het boek van Kluun klinkt als een goede tip (en ook als vrolijker materie dan zijn andere boek "komt een vrouw bij de dokter", wat ik heb gelezen)
Zit nog steeds een beetje sniffend aan tafel, maar voel me al een heel stuk beter dank zij jullie lieve reacties.
donderdag 13 september 2007 om 19:36
"Komt een vrouw bij de dokter" moet je ook echt niet lezen als je zwanger bent, ik was denk ik rond de 11 weken dat ik het las en heb tranen met tuiten gehuild 
"Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" is echt heel leuk. Vriendlief heeft er ook nog wat aan, komt met dingen aanzetten waarvan ik denk: hoe weet je dat nu weer?
"Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" is echt heel leuk. Vriendlief heeft er ook nog wat aan, komt met dingen aanzetten waarvan ik denk: hoe weet je dat nu weer?
donderdag 13 september 2007 om 21:16
Heel herkenbaar!!!!
Ik was ook doodsbang een aantal maal in de zwangerschap, terwijl we het zo graag wilden en in de medische molen zaten. Heb echt een doodsbenauwd jankweekend gehad. Gelukkig was ik over het algemeen heel gelukkig toen de zwangerschap vorderde. Ik heb toen 'rescuespray' gekocht van Bachbloesem. Dit hielp mij (psychisch) wel.
Nu ben ik 21 weken zwanger van de 2e en heb ik weer een paar slikmomenten gehad. Kan ik het wel aan 2 kids? e.d Maar het loopt deze keer ook wel weer los. Net na de geborte heb ik het ook een aantal maal gehad. Erg vervelend, maar het hoort er een beetje bij.
Succes!
Ik was ook doodsbang een aantal maal in de zwangerschap, terwijl we het zo graag wilden en in de medische molen zaten. Heb echt een doodsbenauwd jankweekend gehad. Gelukkig was ik over het algemeen heel gelukkig toen de zwangerschap vorderde. Ik heb toen 'rescuespray' gekocht van Bachbloesem. Dit hielp mij (psychisch) wel.
Nu ben ik 21 weken zwanger van de 2e en heb ik weer een paar slikmomenten gehad. Kan ik het wel aan 2 kids? e.d Maar het loopt deze keer ook wel weer los. Net na de geborte heb ik het ook een aantal maal gehad. Erg vervelend, maar het hoort er een beetje bij.
Succes!
zondag 16 september 2007 om 13:21
Bibi, ik begrijp zo goed hoe je je voelt! Hoewel het voor mij al meer dan een jaar geleden is dat ik me ook zo voelde zit ik hier weer met tranen in m'n ogen omdat ik dat gevoel zo goed herinner.
Ik wilde niets liever dan zwanger worden en toen het vrij snel raak was, raakte ik helemaal in paniek. Er was geen weg terug, alles zou gaan veranderen maar hoe dat weet je niet precies...wilde ik dat eigenlijk wel? En ook dat verdriet omdat je heel graag zwanger wilde worden en dat dan bent maar helemaal niet blij kan zijn! Ik heb ook stiekem wel eens gedacht die 1e weken ' ik wou dat ik niet zwanger was'. Maar toen kregen we de 1e echo's (magisch!!), gingen we de 1e spulletjes kopen en het aan anderen vertellen en raak je langzaamerhand aan het idee gewend. En toen, een paar weken later, was ik zo trots, zo gelukkig, ik kon de hele wereld aan! Tuurlijk had ik af en toe nog een paniekmoment, ook toen de bevalling in zicht kwam en het toch echt ging gebeuren. Maar over het algemeen zat ik op m'n roze wolk, echt een enorm contrast met hoe ik me die 1e weken voelde, voelde me toen zo alleen, verdrietig en in de war. En nu ben ik moeder en vind ik het zo ongelooflijk geweldig dat ik eigenlijk niet kan wachten om weer een kindje te krijgen.
Gun jezelf de tijd om aan het idee te wennen, het is ook niet niks, sterker nog; het is een van de heftigste periodes uit je leven. Straks komen je hormonen waarschijnlijk iets meer tot rust en als je het straks aan iedereen gaat vertellen, je op de echo kennis gaat maken met je kindje en dat dappere hartje ziet en spulletjes gaat kopen enzo zal je zien dat je steeds meer gaat wennen aan het idee en je ook heel erg gaat verheugen op alles wat komen gaat.
Echt, het komt goed!
Ik wilde niets liever dan zwanger worden en toen het vrij snel raak was, raakte ik helemaal in paniek. Er was geen weg terug, alles zou gaan veranderen maar hoe dat weet je niet precies...wilde ik dat eigenlijk wel? En ook dat verdriet omdat je heel graag zwanger wilde worden en dat dan bent maar helemaal niet blij kan zijn! Ik heb ook stiekem wel eens gedacht die 1e weken ' ik wou dat ik niet zwanger was'. Maar toen kregen we de 1e echo's (magisch!!), gingen we de 1e spulletjes kopen en het aan anderen vertellen en raak je langzaamerhand aan het idee gewend. En toen, een paar weken later, was ik zo trots, zo gelukkig, ik kon de hele wereld aan! Tuurlijk had ik af en toe nog een paniekmoment, ook toen de bevalling in zicht kwam en het toch echt ging gebeuren. Maar over het algemeen zat ik op m'n roze wolk, echt een enorm contrast met hoe ik me die 1e weken voelde, voelde me toen zo alleen, verdrietig en in de war. En nu ben ik moeder en vind ik het zo ongelooflijk geweldig dat ik eigenlijk niet kan wachten om weer een kindje te krijgen.
Gun jezelf de tijd om aan het idee te wennen, het is ook niet niks, sterker nog; het is een van de heftigste periodes uit je leven. Straks komen je hormonen waarschijnlijk iets meer tot rust en als je het straks aan iedereen gaat vertellen, je op de echo kennis gaat maken met je kindje en dat dappere hartje ziet en spulletjes gaat kopen enzo zal je zien dat je steeds meer gaat wennen aan het idee en je ook heel erg gaat verheugen op alles wat komen gaat.
Echt, het komt goed!
maandag 24 september 2007 om 14:03
hoi,
Dit is zoo herkenbaar!! Ik ben nu 7 weken zwanger, na de eerste keer raak en ik weet niet wat ik moet vinden. Ik vind het vooral doodeng en ongeloofelijk omdat ik dacht dat het wel een jaar kon duren voordat het raak was. Ik vind mezelf echt een muts, wees nu gewoon blij. Er zijn mensen zat waar het niet bij lukt of die heel lang moeten proberen. Maar dit komt voor mij gewoon erg snel. Ik probeer het te relativeren door tegen mezelf te zeggen dat ik er nog 8 maanden aan kan wennen, maar ik lig inderdaad ook s'nachts te piekeren.
Hopelijk zijn dit de hormonen, ik vind het in elk geval fijn om te weten dat ik niet alleen met zulke twijfels rondloop en dat er nog hoop voor me is. Vond mezelf al een slecht mens maar hopelijk komt mijn roze wolk snel langs.
Dit is zoo herkenbaar!! Ik ben nu 7 weken zwanger, na de eerste keer raak en ik weet niet wat ik moet vinden. Ik vind het vooral doodeng en ongeloofelijk omdat ik dacht dat het wel een jaar kon duren voordat het raak was. Ik vind mezelf echt een muts, wees nu gewoon blij. Er zijn mensen zat waar het niet bij lukt of die heel lang moeten proberen. Maar dit komt voor mij gewoon erg snel. Ik probeer het te relativeren door tegen mezelf te zeggen dat ik er nog 8 maanden aan kan wennen, maar ik lig inderdaad ook s'nachts te piekeren.
Hopelijk zijn dit de hormonen, ik vind het in elk geval fijn om te weten dat ik niet alleen met zulke twijfels rondloop en dat er nog hoop voor me is. Vond mezelf al een slecht mens maar hopelijk komt mijn roze wolk snel langs.
maandag 24 september 2007 om 14:47
Vreselijk die eerste twee maanden of zo. Inderdaad, het "waar zijn we aan begonnen" speelde ontzettend vaak door mijn gedachten. We wisten eigenlijk niets van kinderen, ik voelde me kotsmisselijk, doodmoe en bovenal was ik constant bang dat er iets mis zou gaan.
Maar, bij de meeste mensen is het echt zo, zo rond de 12 weken krijg je je energie ineens weer terug, begin je een beetje aan het idee te wennen en zakt de angst een beetje weg (een beetje!). En als je dan je echo hebt gehad en straks de eerste schopjes gaat voelen (ergens tussen de 16 en de 24 weken), dan zul je zien dat je een stuk zelfverzekerder gaat worden.
Nu ben ik zwanger van de tweede en ondanks dat ik het nu allemaal wel denk te weten, waren de de eerste paar maanden weer net zo eng en voelde ik me voornamelijk k*t.
En zoals al eerder gezegd, gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden, dit geeft je alle tijd om je rustig in te lezen, te wennen aan je nieuwe lijf en je voor te bereiden op de nieuwe situatie.
Maar het labiele blijft ben ik bang! Ik kan nu nog steeds zitten te janken als iemand op de radio een spelletje wint of zo
Maar, bij de meeste mensen is het echt zo, zo rond de 12 weken krijg je je energie ineens weer terug, begin je een beetje aan het idee te wennen en zakt de angst een beetje weg (een beetje!). En als je dan je echo hebt gehad en straks de eerste schopjes gaat voelen (ergens tussen de 16 en de 24 weken), dan zul je zien dat je een stuk zelfverzekerder gaat worden.
Nu ben ik zwanger van de tweede en ondanks dat ik het nu allemaal wel denk te weten, waren de de eerste paar maanden weer net zo eng en voelde ik me voornamelijk k*t.
En zoals al eerder gezegd, gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden, dit geeft je alle tijd om je rustig in te lezen, te wennen aan je nieuwe lijf en je voor te bereiden op de nieuwe situatie.
Maar het labiele blijft ben ik bang! Ik kan nu nog steeds zitten te janken als iemand op de radio een spelletje wint of zo
dinsdag 25 september 2007 om 13:29
Lieve Bibi,
Wat herkenbaar zeg... Ik heb eigenlijk hetzelfde. Ik ben ruim 9 weken zwanger! Ik was nog gewoon aan de pil, maar door een ziekte op vakantie, werkte hij niet zo goed meer. En tadaa... nu krijgen we een kindje! Ik kan je zeggen dat mijn wereld totaal op z'n kop stond! Ik was bezig met het zoeken van een nieuwe baan, we zijn bezig met een nieuw huis, etc. Dus eigenlijk met vanalles behalve met een kindje krijgen... Maar we zijn nu wel over de grootste schrik heen.
Maar die zorgen en dat neerslachtige gevoel herken ik wel: Het ene moment denk je! JOEHOE!! WE KRIJGEN EEN KINDJE!! En het andere moment denk je: Waar beginnen we aan?!
Mijn moeder zei altijd tegen me: "Ing, zo gauw als je zwanger bent, beginnen de zorgen al!" Vroeger begreep ik dat niet zo goed, maar nu wel hoor! Je denkt continu aan of het wel goed blijft gaan, of het kindje wel gezond is, of je wel een goede moeder bent, of je het financieel wel gaat reden, etc... Tenminste zo denk ik met vlagen... Maar ondanks dat ik zo ziek ben als een hond, zo lui als een varken, kan ik gelukkig ook nog wel denken aan de leuke kant! En ik weet zeker dat dit jouw ook gaat lukken!!
Kom op meid, het is echt leuk!!!! Geniet ervan, samen met je mannetje!! Het wordt vast fantastisch!!
x Ing
Wat herkenbaar zeg... Ik heb eigenlijk hetzelfde. Ik ben ruim 9 weken zwanger! Ik was nog gewoon aan de pil, maar door een ziekte op vakantie, werkte hij niet zo goed meer. En tadaa... nu krijgen we een kindje! Ik kan je zeggen dat mijn wereld totaal op z'n kop stond! Ik was bezig met het zoeken van een nieuwe baan, we zijn bezig met een nieuw huis, etc. Dus eigenlijk met vanalles behalve met een kindje krijgen... Maar we zijn nu wel over de grootste schrik heen.
Maar die zorgen en dat neerslachtige gevoel herken ik wel: Het ene moment denk je! JOEHOE!! WE KRIJGEN EEN KINDJE!! En het andere moment denk je: Waar beginnen we aan?!
Mijn moeder zei altijd tegen me: "Ing, zo gauw als je zwanger bent, beginnen de zorgen al!" Vroeger begreep ik dat niet zo goed, maar nu wel hoor! Je denkt continu aan of het wel goed blijft gaan, of het kindje wel gezond is, of je wel een goede moeder bent, of je het financieel wel gaat reden, etc... Tenminste zo denk ik met vlagen... Maar ondanks dat ik zo ziek ben als een hond, zo lui als een varken, kan ik gelukkig ook nog wel denken aan de leuke kant! En ik weet zeker dat dit jouw ook gaat lukken!!
Kom op meid, het is echt leuk!!!! Geniet ervan, samen met je mannetje!! Het wordt vast fantastisch!!
x Ing
dinsdag 25 september 2007 om 21:47
Dank jullie wel! Jullie reacties stellen me echt heel erg gerust 
heel erg fijn.
Voel me nu inmiddels wat beter, ben vandaag 8 weken zwanger. Het valt me nog steeds bij vlagen aan, maar daarbij ben ik ook delen van de dag echt blij. Zie er nog wel tegenop om het te gaan vertellen op werk en aan collega's en zo. Ook vrienden en familie gaan we pas inlichten als ik mn eerste echo heb gehad (over 2,5 week), dus dat voelt ook als nog even respijt, totdat ook mn omgeving erover gaat joelen
Hoop dat het na de echo voor mezelf allemaal wat rustiger en duidelijker in mn hoofd wordt.
Maar jeetje...het zet inderdaad je wereld op z'n kop, en vind het nog steeds een engig en spannend idee.
Zal hier dus nog wel af en toe komen panieken of juist niet en dan zal ik het ook laten weten. Vind het in ieder geval fijn dat veel meer vrouwen dit soort gevoelens hebben, ook als je het gewoon graag wilde.
heel erg fijn.Voel me nu inmiddels wat beter, ben vandaag 8 weken zwanger. Het valt me nog steeds bij vlagen aan, maar daarbij ben ik ook delen van de dag echt blij. Zie er nog wel tegenop om het te gaan vertellen op werk en aan collega's en zo. Ook vrienden en familie gaan we pas inlichten als ik mn eerste echo heb gehad (over 2,5 week), dus dat voelt ook als nog even respijt, totdat ook mn omgeving erover gaat joelen
Hoop dat het na de echo voor mezelf allemaal wat rustiger en duidelijker in mn hoofd wordt.
Maar jeetje...het zet inderdaad je wereld op z'n kop, en vind het nog steeds een engig en spannend idee.
Zal hier dus nog wel af en toe komen panieken
of juist niet en dan zal ik het ook laten weten. Vind het in ieder geval fijn dat veel meer vrouwen dit soort gevoelens hebben, ook als je het gewoon graag wilde.
zondag 9 december 2007 om 10:01
Hallo allemaal,
Dit topic kwam ik tegen bij het zoeken op google naar 'zwangerschap' en 'spannend'. Ik weet nu een week dat ik zwanger ben en ga over een week naar de vk voor de termijnbepaling. De eerste dagen was ik vooral blij en moe, de laatste twee dagen sla ik aan het piekeren. Het kindje is gewenst, ik heb een stabiele relatie, maar voel mezelf ineens zo labiel als wat. Ik probeeer me in gedachten voor te stellen hoe het zal zijn, een pasgeboren baby en krijg daar geen roze-wolk-gevoel bij. Ik kan me er eigenlijk niet heel veel bij voorstellen, want het is de eerste. Ik vraag me vooral af of de moedergevoelens instinctief naar boven komen, want op het moment voel ik me vrij neutraal, terwijl als ik op fora lees, ik vooral heel veel blijdschap zie. Ook in mijn omgeving heb ik aan moeders gevraagd hoe de zwangerschap voor hen was, of ze niet onzeker waren en zich afvroegen of ze het wel aan konden. Nee, dat gevoel hadden ze nooit gehad, maar ik wel een beetje.
Dit topic kwam ik tegen bij het zoeken op google naar 'zwangerschap' en 'spannend'. Ik weet nu een week dat ik zwanger ben en ga over een week naar de vk voor de termijnbepaling. De eerste dagen was ik vooral blij en moe, de laatste twee dagen sla ik aan het piekeren. Het kindje is gewenst, ik heb een stabiele relatie, maar voel mezelf ineens zo labiel als wat. Ik probeeer me in gedachten voor te stellen hoe het zal zijn, een pasgeboren baby en krijg daar geen roze-wolk-gevoel bij. Ik kan me er eigenlijk niet heel veel bij voorstellen, want het is de eerste. Ik vraag me vooral af of de moedergevoelens instinctief naar boven komen, want op het moment voel ik me vrij neutraal, terwijl als ik op fora lees, ik vooral heel veel blijdschap zie. Ook in mijn omgeving heb ik aan moeders gevraagd hoe de zwangerschap voor hen was, of ze niet onzeker waren en zich afvroegen of ze het wel aan konden. Nee, dat gevoel hadden ze nooit gehad, maar ik wel een beetje.
zondag 9 december 2007 om 10:31
Nou, Besje, ik denk dat er echt wel moeder zijn die dat wel hebben gehad hoor! Ik wel in ieder geval. Heel onzeker, kan ik dit allemaal wel? Wil ik dit eigenlijk wel? Zal ik een goede moeder zijn? Allemaal van dat soort vragen. Volgens mij komt dat vaker voor dan men wil toegeven. (als ik jou zo hoor). Maar wees gerust. Je kunt het ook hoor, echt wel.
zondag 9 december 2007 om 11:02
besje, heel herkenbaar hoor. Ik was beide keren erg blij met de positieve test, maar die enorme blijdschap, die roze wolk heb ik niet gevoeld hoor, en die onzekerheid voel ik ook wel degelijk. En komt helemaal goed, want toen kind er was, voelde ik wel degelijk blijdschap en roze wolk (meestal dan).
zondag 9 december 2007 om 13:25
Bedankt voor jullie reacties. Ik las ergens in de bovenstaande berichten dat iemand dacht: 'we wisten helemaal niets van kinderen.' Dat herken ik, want ik heb het in mijn omgeving niet van dichtbij gezien. Ik kijk mijn vriend regelmatig aan met een blik van; weten we wel waar we aan beginnen? Nee dus.. en inderdaad; zal ik een goede moeder zijn? Heb ik dat wel in me?
Ik ben er niet eens mee bezig of het kindje gezond is of niet, daar ga ik voor het gemak van uit. Ik ben vooral met mezelf bezig, nu al.. wat zegt dat..
Ik ben er niet eens mee bezig of het kindje gezond is of niet, daar ga ik voor het gemak van uit. Ik ben vooral met mezelf bezig, nu al.. wat zegt dat..
zondag 9 december 2007 om 13:32
Wij hadden ook totaal geen ervaring met kindjes of baby's. Ik moet zeggen dat ik me daar ook wel eens naar om heb gemaakt. Anderen die zwanger waren, die hadden altijd wel neefjes of nichtjes of weet ik veel wat om hun heen gehad, en hadden al weet ik veel hoevaak opgepast. Maar weet je? Zodra je je kindje in je armen hebt, ben je moeder, en gaat het (bijna) vanzelf. Echt waar. Bereidt je gewoon zo goed mogelijk voor, doe niet teveel op het laatste moment, dat geeft rust in je hoofd, zodat je je ook geestelijk (voor zover dat kan) kan voorbereiden. Ik had ook verschillende boeken aangeschaft enzo, over zwanger zijn, en over baby's. Die over zwanger zijn heb ik redelijk veel in gelezen, omdat ik alle tijd had tijdens mijn verlof, maar die over baby's........ ik heb er maar een paar keer ingekeken, als ik iets wilde weten, of twijfelde... maar de meeste dingen spreken voor zich.
Probeer je niet te druk te maken, het komt echt goed.
Probeer je niet te druk te maken, het komt echt goed.
zondag 9 december 2007 om 16:12
Ik merk dat het geruststellend is om de reacties te lezen, bedankt. Het lijkt me zo prachtig om dat eerste moment te beleven dat je je kind in je armen houdt. Ik hoop dat het inderdaad een beetje vanzelf komt. Die eerste periode lijkt me zo spannend, als ze nog zo klein zijn en je zelf net een bevalling achter de rug hebt. Maar inderdaad, ik ben niet de eerste die het doet en toch voelt het soms zo.
