Kinderen
alle pijlers
Nog een kind en geen man....
vrijdag 14 september 2007 om 11:07
Hallo....
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en reakties op het volgende:
Ik ben een alleenstaande moeder met een zoontje van iets meer dan een jaar. Zo'n 2 maanden geleden heeft de vader van mijn zoontje ons verlaten. Tot zover alles goed (of beter gezegd niet goed, maar helaas iets waar ik mee zal moeten leven). Waar ik gekgenoeg het meeste moeite mee heb is dat m'n zoontje (voorlopig) geen broetjes of zusjes zal hebben. De hele dag ben ik er met m'n gedachten mee bezig hoe erg ik dit voor hem vind en hoe ik dit kan oplossen. Het speelt zeker mee dat ik zelf als enig kind alleen bij mijn moeder ben opgegroeid. Ik heb altijd geroepen of minstens 2 kinderen of geen. Ook mijn partner wist hiervan, en het was voor mij een voorwaarde aan kinderen te beginnen (buiten het feit dat je natuurlijk niet weet of het lichamelijk allemaal lukt, maar dat laat ik even buiten beschouwing). Ook speelt mijn leeftijd (36) zeker een rol en het feit dat mijn ouders kortgeleden overleden zijn. M'n zoontje heeft dus ook geen opa of oma van mijn kant. Ondanks alles wat er gebeurd is ben ik ongelofelijk blij met m'n kleintje en zou hem nooit meer willen missen. M'n grootste wens is er nog een kindje bij, vooral voor mijn zoontje en zeker ook voor mij.
Heeft er iemand soortgelijke gevoelens gehad en er een oplossing voor gevonden? Ik heb zelfs al over een spermadonor nagedacht, hoewel ik dat dan weer zielig vind voor kindje nummer twee, die dan geen vader heeft om naar toe te gaan en m'n zoontje wel. Is er iemand die na kindje een nog een kindje alleen heeft gekregen?
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en reakties op het volgende:
Ik ben een alleenstaande moeder met een zoontje van iets meer dan een jaar. Zo'n 2 maanden geleden heeft de vader van mijn zoontje ons verlaten. Tot zover alles goed (of beter gezegd niet goed, maar helaas iets waar ik mee zal moeten leven). Waar ik gekgenoeg het meeste moeite mee heb is dat m'n zoontje (voorlopig) geen broetjes of zusjes zal hebben. De hele dag ben ik er met m'n gedachten mee bezig hoe erg ik dit voor hem vind en hoe ik dit kan oplossen. Het speelt zeker mee dat ik zelf als enig kind alleen bij mijn moeder ben opgegroeid. Ik heb altijd geroepen of minstens 2 kinderen of geen. Ook mijn partner wist hiervan, en het was voor mij een voorwaarde aan kinderen te beginnen (buiten het feit dat je natuurlijk niet weet of het lichamelijk allemaal lukt, maar dat laat ik even buiten beschouwing). Ook speelt mijn leeftijd (36) zeker een rol en het feit dat mijn ouders kortgeleden overleden zijn. M'n zoontje heeft dus ook geen opa of oma van mijn kant. Ondanks alles wat er gebeurd is ben ik ongelofelijk blij met m'n kleintje en zou hem nooit meer willen missen. M'n grootste wens is er nog een kindje bij, vooral voor mijn zoontje en zeker ook voor mij.
Heeft er iemand soortgelijke gevoelens gehad en er een oplossing voor gevonden? Ik heb zelfs al over een spermadonor nagedacht, hoewel ik dat dan weer zielig vind voor kindje nummer twee, die dan geen vader heeft om naar toe te gaan en m'n zoontje wel. Is er iemand die na kindje een nog een kindje alleen heeft gekregen?
vrijdag 14 september 2007 om 11:25
Er is natuurlijk best een kans dat je kind nog een broertje of zusje krijgt. Je bent 36, zeker tot je 40ste kun je nog makkelijk aan een tweede zwangerschap beginnen en veel mjensen vinden binnen 2 jaar toch wel weer een nieuwe relatie. En ander is er natuurlijk de optie dat je ex een ander ontmoet en daar nog kinderen mee krijgt.
Als ik jou was zou ik me hierover nu niet te druk maken. Jullie zijn net 2 maanden uit elkaar en dan kunnen dit soort emoties heel groot voelen. Over een poosje krijg je misschien weer meer vertrouwen in de toekomst.
En mocht je kind geen broertjes of zusjes krijgen; voor sommigen is dat een voordeel. Ik ken kinderen die elkaar de tent uitvechten en ook broers en zussen die op volwassen leeftijd niks met elkaar te maken willen hebben. Het is niet altijd ideaal....
Als ik jou was zou ik me hierover nu niet te druk maken. Jullie zijn net 2 maanden uit elkaar en dan kunnen dit soort emoties heel groot voelen. Over een poosje krijg je misschien weer meer vertrouwen in de toekomst.
En mocht je kind geen broertjes of zusjes krijgen; voor sommigen is dat een voordeel. Ik ken kinderen die elkaar de tent uitvechten en ook broers en zussen die op volwassen leeftijd niks met elkaar te maken willen hebben. Het is niet altijd ideaal....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 14 september 2007 om 11:29
Hoi,
Mijn situatie zoals die voorheen was lijkt wel wat op de jouwe.
Ik was 24 toen ik er na het overlijden van mijn eerste echtgenoot alleen voor kwam te staan met mijn zoontje van 2 maanden. Net als jij was het nooit mijn keuze geweest om 1 kind te willen, niet dat ik dat per definitie slecht vind of zo, maar ik ben zelf opgegroeid met 2 broers en 1 zus die allemaal zo veel ouder waren dan ik, dat ik kan begrijpen hoe het moet zijn om enig kind te zijn, en mijn voorkeur zou het niet hebben.
Ik ben eerst een aantal jaren alleen geweest, had veel te verwerken, en een nieuwe relatie was niet het eerste waar ik mee bezig was, integendeel zelfs. Ik heb toen de keuze gemaakt een tweede kind via een donor te proberen te krijgen, en dat lukte. Ik kreeg nog een zoon en de jongens groeien op als broertjes.
De situatie nu: uiteindelijk heb ik toch weer een partner gekregen, en heb ook met hem er nog een kindje bij gekregen. Nu heb ik dus een zoon van 11 uit mijn 1e huwelijk, een zoon van 6 van een donor en een dochter van 1 uit mijn huidige huwelijk. Mijn man heeft om de chaos compleet te maken ook nog een zoon uit zijn eerste huwelijk. Als ik het zo opschrijf, lijkt het inderdaad erg chaotisch, toch voelt het heel normaal, de kinderen zien elkaar gewoon als broers en zus en hoe het biologisch allemaal in elkaar steekt doet er in de praktijk niet zo veel toe.
Kortom, ik kan goed begrijpen hoe je tot zo'n keuze komt, ik heb zelf die keuze dus ook gemaakt en ik heb er zeker nooit spijt van gehad. In mijn geval speelde er niet de kwestie van dat de oudste wel een vader had om naar toe te gaan en de tweede niet, dus dat was niet een overweging die meespeelde. En hoe het in de toekomst gaat kan ik ook nu alleen nog maar raden natuurlijk, mijn kinderen weten hoe het zit, maar ik weet niet hoe zij zelf tegenover mijn keuzes zullen staan als ze later groot zijn.
Ook anderen zullen niet bang zijn je te veroordelen, zo heb ik wel eens gemerkt, dus als je deze keuze maakt moet je wel stevig in je schoenen staan... Overdenk je keuzes nog maar eens goed zou ik zeggen, het zijn geen makkelijke beslissingen, en je bent nog maar 2 maanden alleen dus vast nog volop aan het verwerken dat je relatie op z'n eind is gelopen... waarbij ik je sterkte wens!
Mijn situatie zoals die voorheen was lijkt wel wat op de jouwe.
Ik was 24 toen ik er na het overlijden van mijn eerste echtgenoot alleen voor kwam te staan met mijn zoontje van 2 maanden. Net als jij was het nooit mijn keuze geweest om 1 kind te willen, niet dat ik dat per definitie slecht vind of zo, maar ik ben zelf opgegroeid met 2 broers en 1 zus die allemaal zo veel ouder waren dan ik, dat ik kan begrijpen hoe het moet zijn om enig kind te zijn, en mijn voorkeur zou het niet hebben.
Ik ben eerst een aantal jaren alleen geweest, had veel te verwerken, en een nieuwe relatie was niet het eerste waar ik mee bezig was, integendeel zelfs. Ik heb toen de keuze gemaakt een tweede kind via een donor te proberen te krijgen, en dat lukte. Ik kreeg nog een zoon en de jongens groeien op als broertjes.
De situatie nu: uiteindelijk heb ik toch weer een partner gekregen, en heb ook met hem er nog een kindje bij gekregen. Nu heb ik dus een zoon van 11 uit mijn 1e huwelijk, een zoon van 6 van een donor en een dochter van 1 uit mijn huidige huwelijk. Mijn man heeft om de chaos compleet te maken ook nog een zoon uit zijn eerste huwelijk. Als ik het zo opschrijf, lijkt het inderdaad erg chaotisch, toch voelt het heel normaal, de kinderen zien elkaar gewoon als broers en zus en hoe het biologisch allemaal in elkaar steekt doet er in de praktijk niet zo veel toe.
Kortom, ik kan goed begrijpen hoe je tot zo'n keuze komt, ik heb zelf die keuze dus ook gemaakt en ik heb er zeker nooit spijt van gehad. In mijn geval speelde er niet de kwestie van dat de oudste wel een vader had om naar toe te gaan en de tweede niet, dus dat was niet een overweging die meespeelde. En hoe het in de toekomst gaat kan ik ook nu alleen nog maar raden natuurlijk, mijn kinderen weten hoe het zit, maar ik weet niet hoe zij zelf tegenover mijn keuzes zullen staan als ze later groot zijn.
Ook anderen zullen niet bang zijn je te veroordelen, zo heb ik wel eens gemerkt, dus als je deze keuze maakt moet je wel stevig in je schoenen staan... Overdenk je keuzes nog maar eens goed zou ik zeggen, het zijn geen makkelijke beslissingen, en je bent nog maar 2 maanden alleen dus vast nog volop aan het verwerken dat je relatie op z'n eind is gelopen... waarbij ik je sterkte wens!
vrijdag 14 september 2007 om 12:00
Dank jullie wel voor de snelle reacties. Het is mij natuurlijk bewust dat een deel van mijn reaktie nog voortkomt uit het feit dat het allemaal nog heel vers is. En dat een deel van de paniek nog wel zal verdwijnen. Toch denk ik dat de wens naar een tweede kindje niet kleiner zal worden, temeer daar ik nooit van mijn leven gedacht had dat het hebben van een kindje zo een verrijking is en zoveel vreugde met zich mee brengt, ondanks alles. Financieel gezien is er ruimte voor nog een kindje, en wat ik niet wil is als een speer op zoek gaan naar een nieuwe partner met het doel hier een kind te krijgen. Lijkt me voor niemand gezond. Daarom dacht ik msschien aan een donor. Niet dat ik nu meteen morgen deze mogelijkheid zal uitproberen, ik zal eerst eens de tijd nemen de schock en de elende die gebeurd is te verwerken. Lijkt me wel zo verstandig. Lemmy, wil je me desalniettemin nog iets meer over je donorzwangerschap vertellen? Was het iemand die je kende of anoniem? Hoe heb je deze zwangerschap beleefd? Als je het niet wil vertellen hoeft het niet hoor....
vrijdag 14 september 2007 om 12:16
vrijdag 14 september 2007 om 12:57
Hoi Sienna en Xara,
Ten eerste, vraag me gewoon alles hoor, ik heb er geen moeite mee.
Mijn zwangerschap was van een anonieme donor, toen kon dat nog, ik heb begrepen dat inmiddels die mogelijkheid er niet meer is. Toen ik begon te denken aan de mogelijkheid via een donor een kindje erbij te krijgen, heb ik een gesprek gehad met mijn huisarts die me doorverwees naar een arts met een privékliniek. Ik heb dus zelf alles moeten betalen, aangezien ik geen medisch probleem had. Met deze arts heb ik een zeer uitgebreid gesprek gehad, zo worden je beweegredenen voor deze keuze behoorlijk goed doorgesproken, om te voorkomen dat je iets doet waar je later spijt van krijgt.
Mijn geval was misschien enigszins uniek, aangezien mijn eerste man is overleden na een zeer moeizaam huwelijk waarin geweld een rol speelde (op relaties is een topic daarover, en daar schrijf ik met andere vrouwen mee over de impact van zo'n ervaring op je leven - maar dat even terzijde). Mijn verleden speelde mee in mijn toenmalige beslissing om niet op zoek te gaan naar een nieuwe relatie, ik kon dat op dat moment niet in mijn leven inpassen. Een kindje erbij echter ervaarde ik wel als een verrijking van mijn leven en dat van mijn zoon. De arts vond mijn verhaal zo bijzonder, dat hij mij de wachtlijst liet passeren... dat was in oktober. En in december was ik, na de eerste poging, in verwachting!
Ik heb voordat ik deze stap nam ook wel andere opties overwogen. Zoals een vriend vragen om een ''bijdrage'' als ik het zo mag noemen... en had zelfs al iemand bereid gevonden daaraan mee te werken. Voor mij voelde dat desondanks niet goed, ik had met die persoon niet zo'n sterke band dat ik hem 100% vertrouwde voor altijd, dus was bang dat na de geboorte van het kind daar toch moeilijke gevoelens bij zouden komen kijken. Uiteindelijk kan een bekende donor vadergevoelens gaan krijgen, een rol willen spelen in het leven van het kind, en zo meer. Voor mij was dat geen goede optie, maar misschien voor iemand anders wel.
Wat ik wel heb gehoord van de situatie nu, is dat de wachtlijst momenteel behoorlijk lang is. Omdat de anonieme donoren niet meer toegelaten worden in het systeem in Nederland, zijn er logischerwijze veel minder donoren. Dat is misschien iets om op voorhand wat informatie over in te winnen, dan weet je beter waar je aan begint als je t.z.t. mocht besluiten dat te doen.
Mijn zwangerschap heb ik als zeer positief ervaren. Het was een zeer bewuste keuze en ik heb er echt van kunnen genieten. Met mijn zus heb ik een zeer goede band en zij is ook bij de bevalling geweest. Dat is wel iets dat ik mee wil geven, als je als alleenstaande aan een zwangerschap begint, zorg dan dat je iemand hebt om op terug te vallen - zeker als je al een kindje hebt. Je kunt het wel alleen willen, maar er zijn altijd momenten waarop je het écht helemaal in je eentje toch niet redt...
Ten eerste, vraag me gewoon alles hoor, ik heb er geen moeite mee.
Mijn zwangerschap was van een anonieme donor, toen kon dat nog, ik heb begrepen dat inmiddels die mogelijkheid er niet meer is. Toen ik begon te denken aan de mogelijkheid via een donor een kindje erbij te krijgen, heb ik een gesprek gehad met mijn huisarts die me doorverwees naar een arts met een privékliniek. Ik heb dus zelf alles moeten betalen, aangezien ik geen medisch probleem had. Met deze arts heb ik een zeer uitgebreid gesprek gehad, zo worden je beweegredenen voor deze keuze behoorlijk goed doorgesproken, om te voorkomen dat je iets doet waar je later spijt van krijgt.
Mijn geval was misschien enigszins uniek, aangezien mijn eerste man is overleden na een zeer moeizaam huwelijk waarin geweld een rol speelde (op relaties is een topic daarover, en daar schrijf ik met andere vrouwen mee over de impact van zo'n ervaring op je leven - maar dat even terzijde). Mijn verleden speelde mee in mijn toenmalige beslissing om niet op zoek te gaan naar een nieuwe relatie, ik kon dat op dat moment niet in mijn leven inpassen. Een kindje erbij echter ervaarde ik wel als een verrijking van mijn leven en dat van mijn zoon. De arts vond mijn verhaal zo bijzonder, dat hij mij de wachtlijst liet passeren... dat was in oktober. En in december was ik, na de eerste poging, in verwachting!
Ik heb voordat ik deze stap nam ook wel andere opties overwogen. Zoals een vriend vragen om een ''bijdrage'' als ik het zo mag noemen... en had zelfs al iemand bereid gevonden daaraan mee te werken. Voor mij voelde dat desondanks niet goed, ik had met die persoon niet zo'n sterke band dat ik hem 100% vertrouwde voor altijd, dus was bang dat na de geboorte van het kind daar toch moeilijke gevoelens bij zouden komen kijken. Uiteindelijk kan een bekende donor vadergevoelens gaan krijgen, een rol willen spelen in het leven van het kind, en zo meer. Voor mij was dat geen goede optie, maar misschien voor iemand anders wel.
Wat ik wel heb gehoord van de situatie nu, is dat de wachtlijst momenteel behoorlijk lang is. Omdat de anonieme donoren niet meer toegelaten worden in het systeem in Nederland, zijn er logischerwijze veel minder donoren. Dat is misschien iets om op voorhand wat informatie over in te winnen, dan weet je beter waar je aan begint als je t.z.t. mocht besluiten dat te doen.
Mijn zwangerschap heb ik als zeer positief ervaren. Het was een zeer bewuste keuze en ik heb er echt van kunnen genieten. Met mijn zus heb ik een zeer goede band en zij is ook bij de bevalling geweest. Dat is wel iets dat ik mee wil geven, als je als alleenstaande aan een zwangerschap begint, zorg dan dat je iemand hebt om op terug te vallen - zeker als je al een kindje hebt. Je kunt het wel alleen willen, maar er zijn altijd momenten waarop je het écht helemaal in je eentje toch niet redt...
vrijdag 14 september 2007 om 13:11
Tja waarom geen relatie, ik heb wel 2 relaties gehad van 10 jr en eentje van 1 jr in die eerste relatie was er ook wel een kinderwens maar toen we ervoor wilde gaan duurde het bij mij heel lang voordat me cycles een beetje normaal ging lopen, na het stoppen met de pil dan, daarna werd ik ziek en moest ik geopereerd worden dat was aan me buik dus toen mocht ik even niet zwanger worden en toen ging de relatie eigenlijk al niet meer zo goed waardoor de zin om nog te proberen kindjes te maken zogezegt ook niet meer echt aanwezig was.
En nu ik heb er eigenlijk geen moeite mee om alleen te zijn, natuurlijk lijkt het me wel is leuk om iemand tegen te komen maar dat gebeurt ook niet zo makkelijk ik ben geen stapper, en via een datingsite dat lijkt me ook niks het lijkt me zo geforceerd dan. Maar ja die kinderwens is wel gewoon altijd gebleven natuurlijk en ik heb nu toch wel zoiets van in me uppie kan het ook. Ik heb trouwens ook nog een tip kijk is op BAMMAM.nl daar staat ook veel info en daar bieden zich dus ook donors aan.
vrijdag 14 september 2007 om 14:00
ik heb laatst het (waargebeurde) verhaal gelezen van een man en een vrouw die 1 kindje hadden. Ze zijn uit elkaar gegaan na de geboorte van het kind. Moeder had wilde op een gegeven moment ook heel erg graag een 2e kindje, en eigenlijk het liefste een kindje dat dezelfde vader zou hebben als het andere kind (niet vanwege die man, maar vanwege het 'gevoel'). Die man en die vrouw hadden ook nog een heel goed contact samen, maar waren zeg maar niet echt geschikt voor elkaar als echtgenoot.
Uiteindelijk hebben ze samen dus nog een kindje gekregen. Kids wonen geloof ik bij moeder, maar hebben wel een goed contact met vader.
Maar ja, voor je zoiets doet moet je natuurlijk wel een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel goed contact hebben met je ex.....
Uiteindelijk hebben ze samen dus nog een kindje gekregen. Kids wonen geloof ik bij moeder, maar hebben wel een goed contact met vader.
Maar ja, voor je zoiets doet moet je natuurlijk wel een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel goed contact hebben met je ex.....
