Kinderen
alle pijlers
Non-binair of transgender
dinsdag 28 september 2021 om 21:00
Zoeken op het forum gaat erg lastig… dus geen idee of hier al een topic over is…
Mijn jongste zoon is 6. Al vanaf jonge leeftijd is hij meer geïnteresseerd in prinsessen, my little pony, jurkjes, glitters en make-up dan in de dingen waar zijn grote broer in geïnteresseerd is. Hij trekt enorm op met mijn dochter van 1,5 jaar ouder en ze noemen zichzelf graag zusjes.
Hij geeft het ene moment aan dat hij een jongen wil zijn, maar een dag later kan hij zeggen liever een meisje te willen zijn. Als hij jurkjes en rokjes aan heeft, vindt hij het niet erg om ‘zij’ en ‘haar’ genoemd te worden. Maar in spijkerbroek (nog zelden) wil hij wel een jongetje zijn. Inmiddels zwemt hij ook in badpak/bikini. Maar heel soms doet hij ineens een zwembroek aan. Dat ligt ook gewoon in zijn kast.
In de tweede lockdown ging hij steeds meer jurkjes en rokjes dragen thuis en toen de scholen weer openden, ging hij als vanzelfsprekend ook in die kleding naar school. Tijdens de eerste lockdown groeide zijn haar al flink (we mochten tenslotte niet naar de kapper…) en inmiddels heeft hij lang haar en wil hij graag een staart/vlecht/mooi lang haar.
We hebben er nooit een probleem van gemaakt, maar zagen het als ‘wellicht een fase’. Inmiddels lijkt het echt geen fase te zijn. Wellicht non-binair of toch transgender?
Ik vind het labeltje lastig, omdat ik hem niet in een hokje wil stoppen. Hij is nog zo jong en ik wil dat hij weet dat hij alle kanten op kan en mag.
Tegelijkertijd denken we er wel aan contact te zoeken met een genderkliniek. Niet om direct stappen te ondernemen, maar omdat ik hoorde dat er lange wachtlijsten zijn en ik voorbereid wil zijn… Die verwijzing moet via de huisarts, dat stuit mij een beetje tegen de borst. Als je ziek bent, ga je naar de dokter. Mijn kind is niet ziek en ik wil zeker niet dat hij dat denkt… maar misschien is dat mijn gedachtekronkel.
Vooralsnog flierefluit mijn lieve, zachtaardige kind door het leven. En denk ik dat hij de wereld, met alle (voor)oordelen aan kan. En toch maak ik me wel eens druk om later…
Ik weet dat er allerlei stichtingen en groepen zijn. Maar daar heb ik momenteel geen behoefte aan. Omdat ik denk dat we een hele goede modus hebben gevonden en alles gewoon loopt zoals het loopt. Hij is gelukkig, blij en tevreden. Wij ook.
Maar soms… dan dwalen mijn gedachten af naar later en maak ik me zorgen om mijn kind in de grote boze wereld…
Als je je hierin herkent, wanneer kreeg jouw kind moeite met de (voor)oordelen van buitenaf?
Mijn jongste zoon is 6. Al vanaf jonge leeftijd is hij meer geïnteresseerd in prinsessen, my little pony, jurkjes, glitters en make-up dan in de dingen waar zijn grote broer in geïnteresseerd is. Hij trekt enorm op met mijn dochter van 1,5 jaar ouder en ze noemen zichzelf graag zusjes.
Hij geeft het ene moment aan dat hij een jongen wil zijn, maar een dag later kan hij zeggen liever een meisje te willen zijn. Als hij jurkjes en rokjes aan heeft, vindt hij het niet erg om ‘zij’ en ‘haar’ genoemd te worden. Maar in spijkerbroek (nog zelden) wil hij wel een jongetje zijn. Inmiddels zwemt hij ook in badpak/bikini. Maar heel soms doet hij ineens een zwembroek aan. Dat ligt ook gewoon in zijn kast.
In de tweede lockdown ging hij steeds meer jurkjes en rokjes dragen thuis en toen de scholen weer openden, ging hij als vanzelfsprekend ook in die kleding naar school. Tijdens de eerste lockdown groeide zijn haar al flink (we mochten tenslotte niet naar de kapper…) en inmiddels heeft hij lang haar en wil hij graag een staart/vlecht/mooi lang haar.
We hebben er nooit een probleem van gemaakt, maar zagen het als ‘wellicht een fase’. Inmiddels lijkt het echt geen fase te zijn. Wellicht non-binair of toch transgender?
Ik vind het labeltje lastig, omdat ik hem niet in een hokje wil stoppen. Hij is nog zo jong en ik wil dat hij weet dat hij alle kanten op kan en mag.
Tegelijkertijd denken we er wel aan contact te zoeken met een genderkliniek. Niet om direct stappen te ondernemen, maar omdat ik hoorde dat er lange wachtlijsten zijn en ik voorbereid wil zijn… Die verwijzing moet via de huisarts, dat stuit mij een beetje tegen de borst. Als je ziek bent, ga je naar de dokter. Mijn kind is niet ziek en ik wil zeker niet dat hij dat denkt… maar misschien is dat mijn gedachtekronkel.
Vooralsnog flierefluit mijn lieve, zachtaardige kind door het leven. En denk ik dat hij de wereld, met alle (voor)oordelen aan kan. En toch maak ik me wel eens druk om later…
Ik weet dat er allerlei stichtingen en groepen zijn. Maar daar heb ik momenteel geen behoefte aan. Omdat ik denk dat we een hele goede modus hebben gevonden en alles gewoon loopt zoals het loopt. Hij is gelukkig, blij en tevreden. Wij ook.
Maar soms… dan dwalen mijn gedachten af naar later en maak ik me zorgen om mijn kind in de grote boze wereld…
Als je je hierin herkent, wanneer kreeg jouw kind moeite met de (voor)oordelen van buitenaf?
zaterdag 2 oktober 2021 om 11:35
Herkenbaar. Ik weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden, dat het tegenwoordig zo'n issue is bij kinderen en jongeren. Dat brengt ook wel een bepaalde druk met zich mee. Ik zat met meerdere kinderen in de klas bij wie op het eerste gezicht niet duidelijk was of ze jongen of meisje waren (ik had ook gewoon kort haar en droeg jongenskleding). Dat speelde ook niet zo erg: je was gewoon kind.Lady*Voldemort schreef: ↑29-09-2021 18:07Oh en TO: ik was/ben zelf zo'n binair kind, in de jaren zeventig noemden ze dat een tomboy en dat moest dan een fase zijn. Bij mij ging het wel iets verder dan dat, want ik wilde echt een jongetje zijn. Ik droeg uitsluitend jongenskleren, deed jongensdingen, lang haar was uit den boze, dat soort dingen.
Uiteindelijk kwam natuurlijk toch het onvermijdelijke moment dat ik borsten kreeg en ongesteld werd en zo, en tot mijn eigen verbazing vond ik dat helemaal niet erg, want ik ontdekte dat die borsten en dat maandverband verder helemaal geen invloed hoefden te hebben op mijn gedrag en performance.
Dus achteraf gezien ben ik wel blij dat er toen nog geen genderklinieken bestonden, want mijn moeder was wel zo'n tiep dat me daar onmiddellijk heen zou hebben gesleept en uiteindelijk bleek dat hele lichaam helemaal mijn probleem niet, maar de rol die me door dat lichaam werd opgedrongen. En dat probleem kon ik prima oplossen door gewoon te blijven wie ik was: een mevrouw met een zeer mannelijke energie (dat zijn mijn woorden niet hoor, dat is wat mijn dochter over mij zegt)
In mijn zoon herken ik daar ook wel iets van: als jong kind vond hij prinsessenjurken helemaal de bom en zijn zus kon hem niet blijer maken dan door hem haar rokjes en bloesjes uit te lenen en zijn nagels te lakken. Hij is nu zeventien en voelt zich voor zover als ik nu kan zien prima op zijn plek in zijn uiterst mannelijke lichaam, maar hij gaat wel af en toe naar school met hele schattige vlechtjes in zijn lange haar. Volgens hemzelf is dat om een statement te maken.
Ik was in jeugd dus redelijk jongensachtig. Maar ik ben nu prima tevreden met wie ik ben.
