Kinderen
alle pijlers
Obsessief
maandag 21 oktober 2024 om 16:05
Dag allen,
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
maandag 21 oktober 2024 om 18:03
Ja in eerste instantie wel, dan wil ik weten wie er dan wel is uitgenodigd bijvoorbeeld en kan ik best een rotgevoel krijgen dat hij niet is uitgenodigd.
Vervolgens zeg ik hem: als je alsnog zin hebt om iets te doen dan kunnen jullie natuurlijk best met de overige 3 wat leuks doen.
Daar reageert hij dan niet echt op.
Totdat hij op een gegeven moment z’n schoenen aandoet en aangeeft dat hij met 1 van de jongens meegaat naar diens klasgenootje.
En daar word ik dan weer heel blij van, bizar…..
maandag 21 oktober 2024 om 18:08
Dat is oprecht een vraag waar ik heel graag een antwoord op zou willen. Waarom voel ik dit alleen zo bij hem? Ik weet het niet.
Ik denk dat hij er nog niet echt heel veel last van heeft.
Soms steekt hij mij zelfs een beetje de gek aan, hij vindt mij eerder heel nieuwsgierig.
Maar ik zou me ook heel goed kunnen voorstellen dat het vervelend is hoor!
Daarom moet ik hier ook iets mee, niet alleen voor mezelf…ook juist voor hem.
maandag 21 oktober 2024 om 18:16
Logisch denk ik, als het spanning bij je oproept dat je daarna opluchting ervaart als hij toch iets sociaals gaat doen.Rita1 schreef: ↑21-10-2024 18:03Ja in eerste instantie wel, dan wil ik weten wie er dan wel is uitgenodigd bijvoorbeeld en kan ik best een rotgevoel krijgen dat hij niet is uitgenodigd.
Vervolgens zeg ik hem: als je alsnog zin hebt om iets te doen dan kunnen jullie natuurlijk best met de overige 3 wat leuks doen.
Daar reageert hij dan niet echt op.
Totdat hij op een gegeven moment z’n schoenen aandoet en aangeeft dat hij met 1 van de jongens meegaat naar diens klasgenootje.
En daar word ik dan weer heel blij van, bizar…..
maandag 21 oktober 2024 om 18:24
maandag 21 oktober 2024 om 18:44
Wat misschien wel een toevoeging is:
Deze vriendengroep heeft al geruime tijd een app. Ook zitten ze geregeld met elkaar op de PlayStation. Via deze kanalen werden ook altijd de afspraken gemaakt.
Zo’n 3 jaar geleden viel het me op dat hij opeens veel thuis was, weinig afspraken en ook niet meer op de PlayStation.
Als ik er naar vroeg werd was het: oh ja niemand gaat meer op de PlayStation, iedereen is druk met school etc etc, niks aan de hand hoor!
Uiteindelijk bleek hij, bij wijze van een grap, uit de app te zijn gegooid. Ze vonden dat hij vaak niet reageerde dus werd er voor de gein gesuggereerd dat hij er ook wel uit kon dan, en 1 van de jongens voegde daar bij woord. Hij kreeg dus gewoon niets meer mee.
Toen de aap uit de mouw kwam heb ik hem gevraagd: wat wil jij graag?
Als jij graag weer in die app wil dan moet je dat zeggen.
Hij heeft toen 1 van de jongens een appje privé gestuurd: kun je me weer toevoegen?
Dat heeft die jongen toen gedaan en sindsdien is hij er gewoon weer altijd bij.
Er zat verder niet achter, geen ruzie of iets. Dus het gemak waarmee iemand zomaar uit de app werd gegooid heeft met mijn gevoel richting die groep wel wat gedaan.
Ondertussen is dit jaren geleden en zijn ze stuk ouder, volgens hem zou zoiets nu echt nooit meer voorkomen.
En dat geloof ik oprecht.
Maar misschien dat ik toch wat achterdochtiger ben nu?
Deze vriendengroep heeft al geruime tijd een app. Ook zitten ze geregeld met elkaar op de PlayStation. Via deze kanalen werden ook altijd de afspraken gemaakt.
Zo’n 3 jaar geleden viel het me op dat hij opeens veel thuis was, weinig afspraken en ook niet meer op de PlayStation.
Als ik er naar vroeg werd was het: oh ja niemand gaat meer op de PlayStation, iedereen is druk met school etc etc, niks aan de hand hoor!
Uiteindelijk bleek hij, bij wijze van een grap, uit de app te zijn gegooid. Ze vonden dat hij vaak niet reageerde dus werd er voor de gein gesuggereerd dat hij er ook wel uit kon dan, en 1 van de jongens voegde daar bij woord. Hij kreeg dus gewoon niets meer mee.
Toen de aap uit de mouw kwam heb ik hem gevraagd: wat wil jij graag?
Als jij graag weer in die app wil dan moet je dat zeggen.
Hij heeft toen 1 van de jongens een appje privé gestuurd: kun je me weer toevoegen?
Dat heeft die jongen toen gedaan en sindsdien is hij er gewoon weer altijd bij.
Er zat verder niet achter, geen ruzie of iets. Dus het gemak waarmee iemand zomaar uit de app werd gegooid heeft met mijn gevoel richting die groep wel wat gedaan.
Ondertussen is dit jaren geleden en zijn ze stuk ouder, volgens hem zou zoiets nu echt nooit meer voorkomen.
En dat geloof ik oprecht.
Maar misschien dat ik toch wat achterdochtiger ben nu?
maandag 21 oktober 2024 om 18:47
maandag 21 oktober 2024 om 18:48
Ik reageer dan in eerste instantie helemaal fout…..daar schaam ik me echt voor.
Het komt ook bijna nooit voor, dus het is dan ook echt wel uitzonderlijk als ze niet wat afspreken.
Ik denk dan gelijk dat er iets aan de hand is, want zomaar niet afspreken gebeurt eigenlijk niet.
Terwijl mijn andere puber geregeld niet wat afspreekt in het weekend. Dat is in zijn groep heel normaal.
maandag 21 oktober 2024 om 18:50
Ik ben inderdaad de oudste thuis. Ik werd absoluut niet het huis uitgekeken, mijn ouders stimuleerden het uitgaan niet echt.
Ik denk dat voor mij verjaardagen en uitnodigingen betekent dat er aan je gedacht is. Een soort bevestiging dat ze hem er graag bij willen hebben.
maandag 21 oktober 2024 om 18:52
ik denk dat je hier echt iets aan moet gaan doen, je legt hem zo allerlei verwachtingen op die hijzelf misschien helemaal niet heeft. Laat het hem zelf uitzoeken wat hij hierin wil ipv jouw onrust op te lossen. Sorry, ik weet dat dit niet aardig klinkt, maar je zoon is bijna volwassen, geen klein kind meer.Rita1 schreef: ↑21-10-2024 18:48Ik reageer dan in eerste instantie helemaal fout…..daar schaam ik me echt voor.
Het komt ook bijna nooit voor, dus het is dan ook echt wel uitzonderlijk als ze niet wat afspreken.
Ik denk dan gelijk dat er iets aan de hand is, want zomaar niet afspreken gebeurt eigenlijk niet.
Terwijl mijn andere puber geregeld niet wat afspreekt in het weekend. Dat is in zijn groep heel normaal.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 21 oktober 2024 om 18:52
maandag 21 oktober 2024 om 18:53
Klopt….mijn partner zegt ook dat ik dingen veel te groot maak.
Dat ik hem op deze manier alleen maar onzeker maak. En hij heeft gelijk.
maandag 21 oktober 2024 om 18:55
Geen sorry zeggen! Fijn dat je dit zegt juist, dat opent mijn ogen.rosanna08 schreef: ↑21-10-2024 18:52ik denk dat je hier echt iets aan moet gaan doen, je legt hem zo allerlei verwachtingen op die hijzelf misschien helemaal niet heeft. Laat het hem zelf uitzoeken wat hij hierin wil ipv jouw onrust op te lossen. Sorry, ik weet dat dit niet aardig klinkt, maar je zoon is bijna volwassen, geen klein kind meer.
Het voelt goed dat jullie mij dit zeggen, hij is niet verantwoordelijk voor mijn onrust.
maandag 21 oktober 2024 om 18:57
Daarom had ik deze aanleiding in eerste instantie ook niet benoemd. Ik wil het niet als excuus gebruiken.
En klopt, hij moet juist leren omgaan met bepaalde situaties in vriendschappen. Ik kan hem niet overal tegen behoeden.
maandag 21 oktober 2024 om 19:14
Ik denk dat het een gewoonte voor je is geworden om hier zo over te voelen en handelen.
Dat is niet erg, gewoontes kun je aanpassen.
Wat volgens mij kan helpen is af en toe een moment nemen voor jezelf en je dan voorstellen dat het ‘mis’ gaat. Dus hij wordt niet uitgenodigd of raakt zijn vrienden kwijt. Waarschijnlijk krijg je dan echt een rotgevoel. Stop dat gevoel niet weg, maar verdraag gewoon even dat het er is.
Als je dat af en toe doet raak je eraan gewend het vervelende gevoel te verdragen. En dan kun je het ook al er in het echte leven iets (kleins) gebeurd rond je zoon.
Dat is niet erg, gewoontes kun je aanpassen.
Wat volgens mij kan helpen is af en toe een moment nemen voor jezelf en je dan voorstellen dat het ‘mis’ gaat. Dus hij wordt niet uitgenodigd of raakt zijn vrienden kwijt. Waarschijnlijk krijg je dan echt een rotgevoel. Stop dat gevoel niet weg, maar verdraag gewoon even dat het er is.
Als je dat af en toe doet raak je eraan gewend het vervelende gevoel te verdragen. En dan kun je het ook al er in het echte leven iets (kleins) gebeurd rond je zoon.
Het is zoals het is
maandag 21 oktober 2024 om 20:20
Misschien dat ik me met hem goed kan identificeren.
De andere 2 lijken qua karakter meer op mijn partner, wat eigenzinniger en ook wel zelfverzekerd.
Mijn oudste lijkt in veel opzichten op mij waardoor ik hem misschien onbewust ook mijn onzekerheid toebedeel.
maandag 21 oktober 2024 om 20:26
Dit is ook een goede tip, dank!Youk79 schreef: ↑21-10-2024 19:14Ik denk dat het een gewoonte voor je is geworden om hier zo over te voelen en handelen.
Dat is niet erg, gewoontes kun je aanpassen.
Wat volgens mij kan helpen is af en toe een moment nemen voor jezelf en je dan voorstellen dat het ‘mis’ gaat. Dus hij wordt niet uitgenodigd of raakt zijn vrienden kwijt. Waarschijnlijk krijg je dan echt een rotgevoel. Stop dat gevoel niet weg, maar verdraag gewoon even dat het er is.
Als je dat af en toe doet raak je eraan gewend het vervelende gevoel te verdragen. En dan kun je het ook al er in het echte leven iets (kleins) gebeurd rond je zoon.
Dat het een gewoonte is geworden klinkt best aannemelijk, een soort dwangneurose. Het is er in geslopen en ik doe net nu al zo lang dat het moeilijk is om los te laten.
Soms voelt het als een soort onheilspellend gevoel wat er heerst wat ik elk weekend opnieuw beleef. En dan word ik een soort van gerustgesteld voor een tijdje totdat het opnieuw begint.
maandag 21 oktober 2024 om 20:29
Ik was op die leeftijd totaal niet uithuizig. In de zomervakantie sprak ik een keer met mijn vrienden van school af en verder vond ik het wel prima. Mijn moeder maakte zich hier zorgen over (en gaf mij vaak onbewust het gevoel dat ik niet goed bezig was).
Nu ben ik al jaren volwassen en spreek ik elk weekend wel met een vriendin af. Toch heb ik soms nog wel eens last van mijn moeders onzekerheid.
Ik was daar op die leeftijd gewoon nog niet echt mee bezig. De behoefte kwam later pas.
maandag 21 oktober 2024 om 20:41
maandag 21 oktober 2024 om 20:44
Ja daar ben ik ook echt bang voor, dat ik hem opzadel met mijn onzekerheid.Livvi678 schreef: ↑21-10-2024 20:29Ik was op die leeftijd totaal niet uithuizig. In de zomervakantie sprak ik een keer met mijn vrienden van school af en verder vond ik het wel prima. Mijn moeder maakte zich hier zorgen over (en gaf mij vaak onbewust het gevoel dat ik niet goed bezig was).
Nu ben ik al jaren volwassen en spreek ik elk weekend wel met een vriendin af. Toch heb ik soms nog wel eens last van mijn moeders onzekerheid.
Ik was daar op die leeftijd gewoon nog niet echt mee bezig. De behoefte kwam later pas.
Maar het is soms zo dubbel, hij is nl wel echt uithuizig. Hij spreekt graag af, maar neemt nooit echt initiatief.
Af en toe gaan ze naar een discotheek met z’n allen. Hij kan dan bijvoorbeeld donderdags aangeven: ze willen naar de club zaterdag….ik weet niet of ik wil, is niks voor mij etc etc.
Dan denk ik gelijk: oh jee iedereen gaat, hij gaat straks al enige niet mee, hij wordt vervolgens niet meer gevraagd.
Dus dan vraag ik vaak heel voorzichtig: weet je het zeker? Vorige keer vond je toch best leuk? Straks krijg je spijt?
Uiteindelijk gaat hij toch en geeft hij zondags aan dat hij blij is te zijn gegaan want het was heel leuk.
Mede hierdoor heb ik het gevoel telkens te moeten polsen wat er gebeurd, want stel je voor dat hij niet gaat…..
Ja, ik weet het, wat is het ergste wat er kan gebeuren?
maandag 21 oktober 2024 om 20:50
De voorbeelden die je noemt (met de andere jongens iets anders doen want niet naar verjaardag + app/playstation) zijn net de voorbeelden waarin jij hebt 'ingegrepen'. Het klinkt alsof je bang bent dat als je het loslaat en laat gebeuren, dat je zoon het dan ook laat gebeuren en het 'mis' gaat. Alsof je elk moment moet ingrijpen (wat je zelf ook wel schrijft).
Probeer bij die neiging op je handen te zitten en te kijken wat er gebeurt. Met hem maar ook met jou, dan kan je ook gaan ervaren welke gedachten/zorgen/angsten getriggerd worden.
Probeer bij die neiging op je handen te zitten en te kijken wat er gebeurt. Met hem maar ook met jou, dan kan je ook gaan ervaren welke gedachten/zorgen/angsten getriggerd worden.
Ik herken mezelf niet eens
maandag 21 oktober 2024 om 20:52
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
