Kinderen
alle pijlers
Obsessief
maandag 21 oktober 2024 om 16:05
Dag allen,
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
dinsdag 22 oktober 2024 om 05:37
Wat ik me afvraag als ik alles lees: hoe zit jij zelf in je vel? Voel je je fijn? Vertrouwd met jezelf? Ben je tevreden met jezelf, je relatie, hoe je leven eruit ziet? Weet je wat er speelt in je eigen binnenwereld? Kan dit een manier voor jou zijn om niet bezig te hoeven zijn met iets wat er in jou speelt? Is jouw oudste, misschien al vanaf heel klein, misschien voor jou een invulling van iets geweest?
En ook: zet je jezelf weleens op de eerste plek? Als je hier zo obsessief mee bezig bent, blijft er niet veel tijd en energie voor jou over. Herken je dat?
En ook: zet je jezelf weleens op de eerste plek? Als je hier zo obsessief mee bezig bent, blijft er niet veel tijd en energie voor jou over. Herken je dat?
dinsdag 22 oktober 2024 om 06:55
Ik herken je verhaal niet dus kan je daar niet mee helpen.
Wellicht lees ik er overheen maar zijn je jongste 2 kinderen ook jongens?
Of meiden?
Ik herken van anderen nml wel dat er moeders zijn die jongens, soms onbewust, toch wat minder (sociaal) bekwaam inschatten nml.
Kan het hier mee te maken hebben?
En regel jij ook het leven voor jouw man?
Wellicht lees ik er overheen maar zijn je jongste 2 kinderen ook jongens?
Of meiden?
Ik herken van anderen nml wel dat er moeders zijn die jongens, soms onbewust, toch wat minder (sociaal) bekwaam inschatten nml.
Kan het hier mee te maken hebben?
En regel jij ook het leven voor jouw man?
greenmoustache wijzigde dit bericht op 22-10-2024 07:09
3.55% gewijzigd
dinsdag 22 oktober 2024 om 09:47
Ik denk dat ik eigenlijk mijn hele leven lang vrij onzeker ben geweest.meisje85 schreef: ↑22-10-2024 05:37Wat ik me afvraag als ik alles lees: hoe zit jij zelf in je vel? Voel je je fijn? Vertrouwd met jezelf? Ben je tevreden met jezelf, je relatie, hoe je leven eruit ziet? Weet je wat er speelt in je eigen binnenwereld? Kan dit een manier voor jou zijn om niet bezig te hoeven zijn met iets wat er in jou speelt? Is jouw oudste, misschien al vanaf heel klein, misschien voor jou een invulling van iets geweest?
En ook: zet je jezelf weleens op de eerste plek? Als je hier zo obsessief mee bezig bent, blijft er niet veel tijd en energie voor jou over. Herken je dat?
Ook merk ik dat ik me in mijn eigen vriendinnengroep niet altijd comfortabel voel, terwijl ik dat absoluut wel voel wanneer we 1 op 1 afspreken.
Sinds ongeveer een jaar voel ik me wat rustiger, misschien ook door leeftijd?
Het klopt absoluut dat deze obsessies veel tijd en energie kost, het is best vermoeiend.
dinsdag 22 oktober 2024 om 09:50
Mijn jongste 2 zijn een jongen en een meisje. Bij beide heb ik deze controle drang niet (veel minder).greenmoustache schreef: ↑22-10-2024 06:55Ik herken je verhaal niet dus kan je daar niet mee helpen.
Wellicht lees ik er overheen maar zijn je jongste 2 kinderen ook jongens?
Of meiden?
Ik herken van anderen nml wel dat er moeders zijn die jongens, soms onbewust, toch wat minder (sociaal) bekwaam inschatten nml.
Kan het hier mee te maken hebben?
En regel jij ook het leven voor jouw man?
Ook regel ik verder niets voor mijn man, dat zou hij ook niet accepteren
.Eigenlijk regel ik/bemoei ik me verder niet met zoveel, ook niet wat betreft de oudste.
Het betreft echt puur zijn sociale leven.
dinsdag 22 oktober 2024 om 10:04
Dank voor je reactie.Ceester schreef: ↑22-10-2024 00:17Ik herken dit voor de volle honderd procent. Bijna niet terug gelezen, maar wel gezien dat je blij bent met de tips die je hier krijgt.
Mijn zoon zit nu sinds twee maanden op de middelbare. Gek genoeg heb ik het nu minder dan op de basisschool. Hij ligt zijn hele leven al goed in groepen, had een heel fijne tijd op de basisschool: vaste groep van zeven jongens. 1 daarvan was en is zijn bestie ( nu zelfde school naar verschillende klassen) en met drie anderen was hij altijd een beetje de harde kern. Laatst zijn ze nog gaan surfen met zijn vieren.
Toch altijd op de basisschool, als er bijvoorbeeld even twee alleen wilden spelen en zoon mocht niet meedoen: ik helemaal in de stress! Zoon vond het niet erg, jong als hij was, en zei dan dat hij ook weleens geen derde erbij wilde...
Nu in begin eerste klas ook weer onderdeel van een groepje van vier... Zijn al met zijn vieren ' de stad in geweest' ( eten bij kfc)... Ook hoor ik al wat andere namen van buiten het groepje...
Op zich zou ik veel onzekerder moeten zijn ( basisschool gegarandeerd leuke klas en vrienden, nu veel minder zicht op maar de verhalen zijn leuk)
Ik heb het gevoel van steeds zijn zaakjes willen regelen weten te benoemen en tegen mezelf te zeggen wat ik tegen een vriendin met dit verhaal zou zeggen:
Wat is het ergste dat kan gebeuren? Gelukkig was hij zelf ook meestal relaxed en had altijd wel vertrouwen in zichzelf en zijn vrienden.
Voor nu dus weinig last van deze obsessie... Misschien komt het weer terug, ik weet het niet... En dat is ook goed.
Ik hoop dat jij snel eenzelfde soort rust vindt hierin en je zoon ( weer) op een prettige manier kan begeleiden
Toch stiekem wel prettig om te lezen dat er herkenning is.
Wat je zegt: wat zou je tegen een vriendin zeggen?
Dat is nl. best apart van mezelf, ik zeg tegen mijn vriendin (ik vind dat zij haar dochter pusht, teveel bepaald met wie ze om zou moeten gaan etc) juist dat ze haar dochter wat meer zelf keuzes moet laten maken. En als ik het mezelf hoor zeggen tegen haar dan hoor ik ook hoe belachelijk dit klinkt uit mijn mond.
Kan het bij jou zijn dat doordat het nu wat meer op afstand is je er minder mee bezig bent?
dinsdag 22 oktober 2024 om 10:06
Ja je hebt helemaal gelijk…..goed om het eens door te trekken naar de toekomst.Jezebel schreef: ↑22-10-2024 01:24Je kan dat niet eeuwig blijven doen. Hij verdient het om zijn eigen leven te leiden en in te richten zodat hij in staat is om ooit zonder jouw bemoeienis door het leven te gaan. Je wil toch dat hij opgroeit en volwassen wordt? Of een gezinnetje sticht. Zijn vrouw wil echt niet dat jij je dan nog steeds alles voor hem regelt.
dinsdag 22 oktober 2024 om 10:09
Ik denk dat je helemaal juist zit…..Verbinder schreef: ↑22-10-2024 03:35Je bent je zo te lezen aan het identificeren met je zoon. Met je zoons rol binnen zijn vriendegroep.
En dat heeft alles te maken met jouw eigen sociale status.
Je bent iets onverwerkts vanjezelf aan het uitplaatsen in je zoons situatie.
Eigenlijk wil je voor hem de perfekte/ optimale positie binnen zijn groep vrienden. Maar eigenlijk wil je jezelf in een prettige positie temidden van je vrienden.
Het zal vast relateren aan een vroegere tijd in je leven. Misschien heb je een stuk vriendengroep gemist. Of mis je dat nu. Of heb je altijd angsten gehad temidden van vrienden en jouw positieverin,
Zodra je je hier meer van bewust wordt, waar het eigenlijk voor staat en dat het te maken heeft met jezelf, dan zal de obsessie een stuk minder worden.
Ik projecteer mijn eigen onzekerheid op hem. Waarschijnlijk herken ik iets van mijn eigen rol in mijn vriendengroep in zijn rol.
Maar ik vraag me af of dit überhaupt klopt (zijn rol bedoel ik), of dat ik dat zo invul.
dinsdag 22 oktober 2024 om 10:50
Dan is het misschien tijd om met je eigen onzekerheid aan de slag te gaan. Ik wil je namelijk ook wel meegeven dat je niet moet onderschatten wat je zoon hiervan meekrijgt en/of welk gevoel je hem hiermee meegeeft. Je kan nog zo hard denken dat hij het niet doorheeft, maar hij zal heus wel op z'n minst aanvoelen dat dit van alles met jou doet. Gevolgen kunnen zijn dat je hem hiermee belemmert zijn eigen weg te kiezen, zijn eigen voorkeuren te ontwikkelen. Misschien zorgt het ervoor dat hij zich niet goed genoeg voelt als hij geen zin heeft in contacten met anderen (zijn moeder dringt er immers nogal op aan, dus wat vindt zijn moeder van hem als hij gewoon het hele weekend thuis zit?) of hij gaat iets ondernemen om jou tevreden te stellen (moeder is immers blij als hij ergens onder de pannen is en blij terug komt). En wat geef je hem hiermee mee over gewoon met jezelf zijn en daar tevreden mee zijn? Over je eigenwaarde niet ophangen aan je ondernomen sociale activiteiten of contacten met anderen?
dinsdag 22 oktober 2024 om 12:00
Goed om dit soort reacties te lezen, dit geeft mij juist het inzicht die ik nodig heb om het anders te gaan doen.meisje85 schreef: ↑22-10-2024 10:50Dan is het misschien tijd om met je eigen onzekerheid aan de slag te gaan. Ik wil je namelijk ook wel meegeven dat je niet moet onderschatten wat je zoon hiervan meekrijgt en/of welk gevoel je hem hiermee meegeeft. Je kan nog zo hard denken dat hij het niet doorheeft, maar hij zal heus wel op z'n minst aanvoelen dat dit van alles met jou doet. Gevolgen kunnen zijn dat je hem hiermee belemmert zijn eigen weg te kiezen, zijn eigen voorkeuren te ontwikkelen. Misschien zorgt het ervoor dat hij zich niet goed genoeg voelt als hij geen zin heeft in contacten met anderen (zijn moeder dringt er immers nogal op aan, dus wat vindt zijn moeder van hem als hij gewoon het hele weekend thuis zit?) of hij gaat iets ondernemen om jou tevreden te stellen (moeder is immers blij als hij ergens onder de pannen is en blij terug komt). En wat geef je hem hiermee mee over gewoon met jezelf zijn en daar tevreden mee zijn? Over je eigenwaarde niet ophangen aan je ondernomen sociale activiteiten of contacten met anderen?
Als ik terug denk aan bepaalde reacties die hij geeft dan denk ik inderdaad dat hij e.e.a. best aanvoelt. Echt heel rot, tijd om het anders te gaan doen.
woensdag 23 oktober 2024 om 08:30
Goed dat je het ergens herkent.
Het gaat je echt lukken om het te veranderen.
Wat betreft zijn rol en de jouwe, inderdaad zal je veel invullen en projekteren vanuit jezelf. Want dat is de rol die je echt bent.
De andere ( je zoons) is veelal projektie. Bepaalde stukjes zijn wellicht wat meer waarheid omdat je zoon wellicht vertelt over zijn vrienden. Maar dan nog wordt het verhaal door jouzelf gekleurd. Want dat is de referentie die je hebt. De enige referentie.
Je zoon heeft de zijne.
woensdag 23 oktober 2024 om 09:05
Klopt, gisteren even met mijn partner over gehad. Hij staat er een stuk nuchterder in dan ik, maar hij snapt wel mijn gevoel wat betreft kwetsbaarheid van zoon. Dat hij net soms even een zetje nodig heeft.Verbinder schreef: ↑23-10-2024 08:30Goed dat je het ergens herkent.
Het gaat je echt lukken om het te veranderen.
Wat betreft zijn rol en de jouwe, inderdaad zal je veel invullen en projekteren vanuit jezelf. Want dat is de rol die je echt bent.
De andere ( je zoons) is veelal projektie. Bepaalde stukjes zijn wellicht wat meer waarheid omdat je zoon wellicht vertelt over zijn vrienden. Maar dan nog wordt het verhaal door jouzelf gekleurd. Want dat is de referentie die je hebt. De enige referentie.
Je zoon heeft de zijne.
Maar verder is het mijn eigen onzekerheid, ik zie in hem mezelf. Dus die letterlijke buikpijn die ik voel als hij geen afspraken heeft of ergens niet is uitgenodigd is mijn eigen pijn.
woensdag 23 oktober 2024 om 09:06
Ik heb een gesprek aangevraagd met een therapeut. Puur om eens proberen te achterhalen wat er achter zit.
woensdag 23 oktober 2024 om 09:50
Mijn partner gaf mij ook nog een ander inzicht.
Hij zei: de jongens zijn al heel lang samen, toen ze nog heel jong waren gingen ze voetballen, gamen, jachtseizoen etc.
Ze komen nu in een fase dat er verschillende interesses komen. Een groot deel begint met drinken, uitgaan, meiden etc.
Hij wil dat allemaal (nog, of misschien wel nooit) niet, dus voor díe jongens wordt hij wat minder interessant nu. En andersom ook.
Het is juist goed dat bepaalde wegen dan scheiden, dat maakt weer een weg vrij voor iemand die zijn interesses deelt.
En wanneer ik hem krampachtig richting deze vrienden blijf sturen sta ik misschien wel juist wat mooiers in de weg.
Hij zei: de jongens zijn al heel lang samen, toen ze nog heel jong waren gingen ze voetballen, gamen, jachtseizoen etc.
Ze komen nu in een fase dat er verschillende interesses komen. Een groot deel begint met drinken, uitgaan, meiden etc.
Hij wil dat allemaal (nog, of misschien wel nooit) niet, dus voor díe jongens wordt hij wat minder interessant nu. En andersom ook.
Het is juist goed dat bepaalde wegen dan scheiden, dat maakt weer een weg vrij voor iemand die zijn interesses deelt.
En wanneer ik hem krampachtig richting deze vrienden blijf sturen sta ik misschien wel juist wat mooiers in de weg.
woensdag 23 oktober 2024 om 09:53
Goed zo! Hou mijn tip maar achter de hand dan. Het is soms even zoeken naar iemand met wie je goed klikt of die er al veel ervaring mee heeft.
Ga erna ook maar iets leuks doen om jezelf te belonen
Lorem Ipsum
woensdag 23 oktober 2024 om 15:44
woensdag 23 oktober 2024 om 22:38
Ja inderdaad. Ook een goeie insteek om het zo te bekijkenRita1 schreef: ↑23-10-2024 09:50Mijn partner gaf mij ook nog een ander inzicht.
Hij zei: de jongens zijn al heel lang samen, toen ze nog heel jong waren gingen ze voetballen, gamen, jachtseizoen etc.
Ze komen nu in een fase dat er verschillende interesses komen. Een groot deel begint met drinken, uitgaan, meiden etc.
Hij wil dat allemaal (nog, of misschien wel nooit) niet, dus voor díe jongens wordt hij wat minder interessant nu. En andersom ook.
Het is juist goed dat bepaalde wegen dan scheiden, dat maakt weer een weg vrij voor iemand die zijn interesses deelt.
En wanneer ik hem krampachtig richting deze vrienden blijf sturen sta ik misschien wel juist wat mooiers in de weg.
Succes
zondag 17 november 2024 om 07:56
Hee allen….
ben ik weer.
Ondertussen paar weken verder. Ik ben bij een therapeut geweest. Deze eerste afspraak stond met name nog in het teken van kennismaken.
Maar het leek ook echt wat beter te gaan.
Tot gisteren…..heb er niet van geslapen.
Vorige week 2 weekenden waren prima, ik had mezelf voorgenomen alles bij mezelf te laten en het gewoon maar te laten gebeuren.
Ze zijn naar de discotheek geweest, hebben paar x voetbal gekeken samen (bij ons thuis). Ik heb me er niet mee bemoeid.
Vorige week zaterdag hadden wij thuis volle bak. Zijn eigen groep vrienden incl de 3 jongens die er niet altijd bij zijn waren er plus nog wat meiden.
Zondag had hij een uitnodiging van 1 van z’n vrienden en hebben ze samen wat gedaan.
Afgelopen vrijdag was er niets afgesproken (behalve de 3 die al vaker met een andere groep afspreken)…prima, dat kan.
Maar gisteren wilde hij wel wat doen.
Ging een tijd overheen dus ik vraag: nou, nog wat afgesproken voor vanavond?
Nee, het kon nergens.
Maar…..opeens bleken ze met een hele grote groep bij 1 van de jongens te zitten (1 van de 3 die ook een andere groep hebben) en ook 2 van de nog overgebleven jongens van vaste groep van zoon waren daar.
Mijn zoon wist van niets.
Dit was mijn angst….ik voelde het gelijk overal.
Precies dit is waar mijn angst zit.
Ik voel me zo rot…..vind het zo sneu voor hem.
Hoe ga ik hier nu mee om?
Jullie hebben mij van zulke goede adviezen voorzien de vorige keer, ik hoop dat jullie mij weer even de gedachten rust kunnen geven.
ben ik weer.
Ondertussen paar weken verder. Ik ben bij een therapeut geweest. Deze eerste afspraak stond met name nog in het teken van kennismaken.
Maar het leek ook echt wat beter te gaan.
Tot gisteren…..heb er niet van geslapen.
Vorige week 2 weekenden waren prima, ik had mezelf voorgenomen alles bij mezelf te laten en het gewoon maar te laten gebeuren.
Ze zijn naar de discotheek geweest, hebben paar x voetbal gekeken samen (bij ons thuis). Ik heb me er niet mee bemoeid.
Vorige week zaterdag hadden wij thuis volle bak. Zijn eigen groep vrienden incl de 3 jongens die er niet altijd bij zijn waren er plus nog wat meiden.
Zondag had hij een uitnodiging van 1 van z’n vrienden en hebben ze samen wat gedaan.
Afgelopen vrijdag was er niets afgesproken (behalve de 3 die al vaker met een andere groep afspreken)…prima, dat kan.
Maar gisteren wilde hij wel wat doen.
Ging een tijd overheen dus ik vraag: nou, nog wat afgesproken voor vanavond?
Nee, het kon nergens.
Maar…..opeens bleken ze met een hele grote groep bij 1 van de jongens te zitten (1 van de 3 die ook een andere groep hebben) en ook 2 van de nog overgebleven jongens van vaste groep van zoon waren daar.
Mijn zoon wist van niets.
Dit was mijn angst….ik voelde het gelijk overal.
Precies dit is waar mijn angst zit.
Ik voel me zo rot…..vind het zo sneu voor hem.
Hoe ga ik hier nu mee om?
Jullie hebben mij van zulke goede adviezen voorzien de vorige keer, ik hoop dat jullie mij weer even de gedachten rust kunnen geven.
zondag 17 november 2024 om 08:11
Hier schrijf je het goed. Het gaat om jouw angst, jouw onzekerheid, jouw gevoel van oncomfortabel zijn in jou. Je projecteert je eigen gevoelens op hem. Het zegt niks over hem, maar alles over jou. Je gevoel gaat niet over hem, het gaat over jezelf. In je hele laatste bericht is zelfs niet eens terug te lezen hoe hij het vond of hoe hij zich voelde. Dat is toch eigenlijk gek, nu het om zijn leven en vriendschappen gaat?
Je reageert heftig op het gevoel van buitensluiting of afwijzing, zo heftig dat je het zelf ervaart, alsof het jou overkomt. Ik raad je echt aan daar intensiever mee aan de slag te gaan. Je schrijft dat je het meer loslaat, maar ik lees het eerlijk gezegd niet echt terug, ik denk bijvoorbeeld dat het voor niemand goed is dat jij zo tot in detail weet met wie hij heeft afgesproken, wie er normaalgesproken wel of niet bij zijn en welke personen ook weleens los van de rest afspreken. Ik durf te wedden dat het overgrote deel van de puberouders daar geen idee van heeft bij z'n eigen kind. Ik denk dat je eigenlijk geen idee hebt hoe erg je er bovenop zit. Echt hoor, ga daarmee aan de slag, het klinkt niet als iets dat je in je eentje op kan lossen. En het zou echt zonde zijn als dit tussen jullie in komt te staan.
zondag 17 november 2024 om 08:25
Bedankt, dit heb ik echt even nodig:
Een stop op mijn gedachten voor nu…
Voor de langere termijn, ik hoop ook echt dat de therapie daarbij gaat helpen.
Mijn zoon vond het niet leuk trouwens. Hij kwam er zelf mee bij ons.
Maar juist omdat ik bang ben mijn angsten op hem te projecteren benoem ik inderdaad alleen mijn gevoel.
Ik maak het veel te groot in mijn hoofd, het obsessieve speelt weer op. En ik kan hem dan niet op de juiste manier helpen.
Een stop op mijn gedachten voor nu…
Voor de langere termijn, ik hoop ook echt dat de therapie daarbij gaat helpen.
Mijn zoon vond het niet leuk trouwens. Hij kwam er zelf mee bij ons.
Maar juist omdat ik bang ben mijn angsten op hem te projecteren benoem ik inderdaad alleen mijn gevoel.
Ik maak het veel te groot in mijn hoofd, het obsessieve speelt weer op. En ik kan hem dan niet op de juiste manier helpen.
zondag 17 november 2024 om 08:46
Oh wat is dit vreselijk herkenbaar. Met het grote verschil dat mijn oudste jonger is dan de jouwe (15) en vanwege zijn ass sociaal gewoon anders is én al een keer eerder zijn vriendengroep verloren is. Maar ik voel je angst gewoon en ik zou dat precies hetzelfde hebben. Ook al weet je verstandelijk dat het niet goed is, dat ze zelf moeten leren en ervaren en dat je ze misschien dingen oplegt waar ze zelf niet eens veel last van hebben. Heb dus ook geen tips voor je maar ik lees wel mee en herken je gevoel dus wel enorm.
zondag 17 november 2024 om 08:56
Ahh wat rot…..Lente19251003- schreef: ↑17-11-2024 08:46Oh wat is dit vreselijk herkenbaar. Met het grote verschil dat mijn oudste jonger is dan de jouwe (15) en vanwege zijn ass sociaal gewoon anders is én al een keer eerder zijn vriendengroep verloren is. Maar ik voel je angst gewoon en ik zou dat precies hetzelfde hebben. Ook al weet je verstandelijk dat het niet goed is, dat ze zelf moeten leren en ervaren en dat je ze misschien dingen oplegt waar ze zelf niet eens veel last van hebben. Heb dus ook geen tips voor je maar ik lees wel mee en herken je gevoel dus wel enorm.
Heeft hij een nieuwe vriendengroep nu?
En hoe ervaart hij het zelf?
Weet jij voor jezelf waar jouw angst vandaan komt?
zondag 17 november 2024 om 08:57
Hey Rita,
Hoe reageerde je zoon? Het hoort ook gewoon bij het leven hè. Dat niet altijd alles perfect loopt. En dat is heel normaal. Als je zo krampachtig alles voor wil zijn om je zoon voor enige teleurstelling te behoeden dan krijgt hij nog een zware dobber in de toekomst als dingen anders lopen dan hij had gehoopt.
Misschien vindt je zoon het wel even lekker, een weekend niks, of appt hij die groep zelf om ook aan te sluiten.
Ik heb een kind dat niet erg standaard is en vaak buiten de boot valt, dus ik herken je gevoel van buikpijn. Maar mijn kind heeft geen vriendengroep en wordt niet vaak voor dingen gevraagd. Jouw zoon lijkt mij prima in staat zijn eigen sociale leven te leiden en heeft een fijne groep om zich heen.
Ik heb veel vriendinnen en ik word ook wel eens niet gevraagd voor iets. Dat is heel normaal, soms ontstaan afspraken zo. Kijk je uit dat je je eigen onzekerheid niet teveel op hem projecteert? Dadelijk voelt hij het als niet goed genoeg zijn terwijl hij dat, duidelijk, wel is.
Hoe reageerde je zoon? Het hoort ook gewoon bij het leven hè. Dat niet altijd alles perfect loopt. En dat is heel normaal. Als je zo krampachtig alles voor wil zijn om je zoon voor enige teleurstelling te behoeden dan krijgt hij nog een zware dobber in de toekomst als dingen anders lopen dan hij had gehoopt.
Misschien vindt je zoon het wel even lekker, een weekend niks, of appt hij die groep zelf om ook aan te sluiten.
Ik heb een kind dat niet erg standaard is en vaak buiten de boot valt, dus ik herken je gevoel van buikpijn. Maar mijn kind heeft geen vriendengroep en wordt niet vaak voor dingen gevraagd. Jouw zoon lijkt mij prima in staat zijn eigen sociale leven te leiden en heeft een fijne groep om zich heen.
Ik heb veel vriendinnen en ik word ook wel eens niet gevraagd voor iets. Dat is heel normaal, soms ontstaan afspraken zo. Kijk je uit dat je je eigen onzekerheid niet teveel op hem projecteert? Dadelijk voelt hij het als niet goed genoeg zijn terwijl hij dat, duidelijk, wel is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
