Kinderen
alle pijlers
Obsessief
maandag 21 oktober 2024 om 16:05
Dag allen,
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
Al geruime tijd zit ik met een situatie. Deze situatie neemt ongezonde vormen aan.
Ik dacht: ik ga het er hier ingooien, en misschien kunnen jullie mij bepaalde inzichten geven.
Even kort en zonder context: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn zoon.
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste een zoon van 17.
Zijn sociale leven beheerst een groot deel van mijn leven.
Als ik het hier type dan zie ik hoe belachelijk het is maar ik zet het hier gewoon echt neer zoals het is, zonder enige bagatellisering.
Mijn zoon is een lieve leuke sociale jongen hij heeft een vriendengroep van 9 personen waarvan er 3 eigenlijk liever en ook vaker bij een andere (grote groep en inclusief meiden) aanhaken.
En op 1 of andere manier ben ik constant druk met de invulling van zijn weekend, en dan vooral óf hij wel een invulling heeft.
Ik kan echt tientallen voorbeelden noemen van situaties waarin ik bezig ben met zijn rol in de groep.
Om de OP niet te lang te maken laat ik dat hier achterwege maar om het concreet te maken wil ik dit uiteraard best doen in een reactie.
Is dit voor iemand herkenbaar? Of is er iemand die hier iets over kan/wil zeggen? Misschien geeft het me bepaalde inzichten.
Ik wil het echt heel graag anders doen maar blijkbaar lukt het me niet. Waarom doe ik dit? Ik ben me er echt van bewust dat het echt niet gezond is.
Dank alvast!
zondag 17 november 2024 om 16:52
Mijn zoon heeft inmiddels een soort van nieuwe groep. In ieder geval 1 beste vriendin en daaromheen een groep waarmee ze af en toe iets doen. Ondanks zijn ass heeft hij veel behoefte aan sociaal contact maar hij is wel angstiger geworden in het vertrouwen van anderen.
Mijn angst komt doordat hij vaker vrienden is verloren en ik zie hem soms dingen doen of zeggen die echt niet handig zijn. Dat hij zijn vorige vriendengroep verloor is overigens niet zijn schuld maar hij is daar echt zo verdrietig om geweest.
De jongste is altijd heel populair geweest en nog steeds, bij haar heb ik die stress ook totaal niet. Zij kiest soms ook bewust om niet mee te gaan met vrienden, en daar maak ik me niet druk om. Terwijl ik bij de oudste zou pushen om toch mee te gaan (uit angst dat ze hem de volgende keer anders niet meer meevragen).
Jij klinkt als een hele lieve moeder en ik vind het heel knap dat je zo openstaat voor alle adviezen en zo met jezelf aan de slag bent. Ik denk dat je kinderen boffen met jou.
zondag 17 november 2024 om 17:16
Ah wat lief, dank je wel…..Lente19251003- schreef: ↑17-11-2024 16:52Mijn zoon heeft inmiddels een soort van nieuwe groep. In ieder geval 1 beste vriendin en daaromheen een groep waarmee ze af en toe iets doen. Ondanks zijn ass heeft hij veel behoefte aan sociaal contact maar hij is wel angstiger geworden in het vertrouwen van anderen.
Mijn angst komt doordat hij vaker vrienden is verloren en ik zie hem soms dingen doen of zeggen die echt niet handig zijn. Dat hij zijn vorige vriendengroep verloor is overigens niet zijn schuld maar hij is daar echt zo verdrietig om geweest.
De jongste is altijd heel populair geweest en nog steeds, bij haar heb ik die stress ook totaal niet. Zij kiest soms ook bewust om niet mee te gaan met vrienden, en daar maak ik me niet druk om. Terwijl ik bij de oudste zou pushen om toch mee te gaan (uit angst dat ze hem de volgende keer anders niet meer meevragen).
Jij klinkt als een hele lieve moeder en ik vind het heel knap dat je zo openstaat voor alle adviezen en zo met jezelf aan de slag bent. Ik denk dat je kinderen boffen met jou.
Dat wat je zegt over de jongste….dit ervaar ik precies zo.
Hij kan soms 2 of 3 weekenden thuis zitten en dan denk of voel ik daar niets bij. Omdat ik weet dat dit zijn eigen keuze is.
Laatst gingen een aantal van zijn vrienden wat leuks doen en hij ging niet mee als enige.
Bij mijn oudste zou ik het daar spaans benauwd van krijgen, inderdaad uit angst dat hij uit zicht verdwijnt.
zondag 17 november 2024 om 17:21
zondag 17 november 2024 om 17:24
Klopt idd….dat zie ik in deze groep ook hoor.Rita1 schreef: ↑17-11-2024 11:04Ik zie ook bij mijn zoon in de vriendengroep dat de samenstelling steeds een beetje veranderd en er ook weer nieuwe of subgroepen ontstaan. Wel of geen interesse in meiden, drank, uitgaan, gamen etc spelen hierbij een rol. Verschillen tussen de jongens worden opeens groot. Een deel wil nog gamen en heeft nog helemaal geen interesse in meiden, drank en uitgaan, een ander deel wel. De groep werd ook te groot, dus zie je dat er een nieuwe verdeling ontstaat waarbij weer nieuwe mensen aansluiten en ook weer mensen opstappen. Dit hoort er allemaal bij. Je hebt hier geen invloed op als ouders. Je kan er zijn voo4 je zoon als dat nodig is en meer kan je niet doen.
Behalve dan dat zijn “vaste groepje” behoorlijk uitdunt, er komt niet echt wat bij.
[/quote]
Vrij normaal aan het einde van de middelbare school. Komt wel weer goed op vervolgopleiding/werk.
zondag 17 november 2024 om 18:09
Vrij normaal aan het einde van de middelbare school. Komt wel weer goed op vervolgopleiding/werk.
[/quote]
Ja dat verwacht ik ergens ook wel.
Hij gaat studeren volgend jaar, in een andere stad.
Dan zal sowieso veel veranderen.
zondag 17 november 2024 om 18:16
De therapeut vroeg mij: wat wil je eigenlijk precies voor hem.
“Dat hij gelukkig is”
Maar niemand is altijd gelukkig, vallen en opstaan hoort bij het proces om tot een evenwichtig mens te groeien. Om leren gaan met minder gelukkige momenten draagt bij aan een goede balans in het leven.
Ik kan het heel moeilijk uitleggen, hij is in mijn ogen zo’n geweldige lieve grappige sociale jongen. Ik vind het zo moeilijk om hem niet gelukkig te zien.
“Dat hij gelukkig is”
Maar niemand is altijd gelukkig, vallen en opstaan hoort bij het proces om tot een evenwichtig mens te groeien. Om leren gaan met minder gelukkige momenten draagt bij aan een goede balans in het leven.
Ik kan het heel moeilijk uitleggen, hij is in mijn ogen zo’n geweldige lieve grappige sociale jongen. Ik vind het zo moeilijk om hem niet gelukkig te zien.
zondag 17 november 2024 om 18:26
zondag 17 november 2024 om 18:33
en je maakt hem nu verantwoordelijk voor jouw gevoel. Hij moet aangeven dat hij een minder sociaal leven zou willen om jou gerust te stellen.Rita1 schreef: ↑17-11-2024 16:35Ja klopt, terwijl ik dat dus eigenlijk helemaal niet vind…dat status afhangt van sociale leven.
Als hij mij zou kunnen zeggen: ik ben helemaal gelukkig met een minder sociaal leven en ik wil helemaal niet zoveel afspreken, dan denk ik dat ik er al veel minder obsessief mee bezig zou zijn.
Maar volgens mij voelde hij zich best heel erg gepasseerd gisteren.
En ik vind dat dan zo sneu….ze komen zo vaak bij ons thuis.
Ze zijn bijna elk weekend op zoek naar een plek om te hangen, en zo vaak dat hij dan appt: kom maar hier dan.
Maar ik ben nu net een langspeelplaat, ik val in herhaling….
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 17 november 2024 om 18:44
zondag 17 november 2024 om 20:35
Ik herken het Rita, hoewel het bij mij alle kanten uitgaat. Vandaag had kind de hele dag bezoek, en ik merkte dat ik ging piekeren of hij eigenlijk wel alleen kan zijn 
Ik kan er nu om lachen, maar het is treurig hoe mijn gevoel af kan hangen van hoe ik denk dat hij zich voelt. Hoop ook dat ik door therapie ( vooral verwerken van eigen ellende) dat wat meer los kan laten.
Ik kan er nu om lachen, maar het is treurig hoe mijn gevoel af kan hangen van hoe ik denk dat hij zich voelt. Hoop ook dat ik door therapie ( vooral verwerken van eigen ellende) dat wat meer los kan laten.
Ik herken mezelf niet eens
zondag 17 november 2024 om 21:31
Of: hij moet overdreven vrolijk en blij doen, omdat hij het gevoel heeft zijn moeder niet te moeten belasten met het feit dat hij niks te doen heeft en dat hij dat niet leuk vindt.
maandag 18 november 2024 om 11:24
Ja ik snap wat je zegt. Ik merk soms gewoon een complete verandering in mijn gevoel wanneer ik weet wat zijn plannen zijn.Voornu schreef: ↑17-11-2024 20:35Ik herken het Rita, hoewel het bij mij alle kanten uitgaat. Vandaag had kind de hele dag bezoek, en ik merkte dat ik ging piekeren of hij eigenlijk wel alleen kan zijn
De onwetendheid vind ik ook lastig. Soms weet ik bijvoorbeeld al ruim van tevoren dat hij een verjaardag heeft, dat geeft mij dan rust.
Jij bent ook in therapie hiervoor?
woensdag 20 november 2024 om 15:33
Sorry voor mijn late reactie. Wat als er wel een reden is? Misschien gaan die jongens iets stiekems doen? Of praten over iets 'stiekems'. Dan is het toch prima dat jouw zoon daarbuiten blijft. En als ze iets 'normaals' gaan doen en ze willen met een kleinere groep zijn voor wat voor reden dan ook dat is ook niet zo heel gek eigenlijk.Rita1 schreef: ↑17-11-2024 09:17Klopt helemaal wat je zegt.
Mijn partner zei ook: waarschijnlijk is dit gewoon allemaal toeval.
Maar goed, in hun appgroep wordt er door een aantal gevraagd (waaronder mijn zoon) om wat te gaan doen.
Diegene waar er een aantal geweest zijn heeft daar niet op gereageerd. En ook de jongens die daar heen gingen hebben niets gezegd.
Terwijl al deze jongens vorige week nog bij mijn zoon zijn geweest.
En dan gaan er weer allerlei gedachten door mijn hoofd.
Lorem Ipsum
donderdag 21 november 2024 om 08:54
Dank voor je reactie!turquasi schreef: ↑20-11-2024 15:33Sorry voor mijn late reactie. Wat als er wel een reden is? Misschien gaan die jongens iets stiekems doen? Of praten over iets 'stiekems'. Dan is het toch prima dat jouw zoon daarbuiten blijft. En als ze iets 'normaals' gaan doen en ze willen met een kleinere groep zijn voor wat voor reden dan ook dat is ook niet zo heel gek eigenlijk.
Ze gingen zitten bij 1 van de jongens thuis (van de grote groep). Daarbij waren dus 2 van zijn vaste groep ook uitgenodigd.
De overgebleven 4 waren ook wel enigszins verbaasd dat ze daar waren en niet gereageerd hadden in hun eigen groepsapp.
Maar ik snap je punt hoor, wat de reden ook is…het mag natuurlijk gewoon.
donderdag 21 november 2024 om 09:28
Draai het eens om.
Wat zou je ervan vinden als hij zich zó met jou bezig zou houden?
Of jij het wel naar je zin hebt, thuis, op je werk, of je wel genoeg vriendinnen hebt, of je huwelijk wel gelukkig genoeg is, of je de inrichting van je huis wel echt mooi vind, of je wel voldoende slaapt, of je straks met Kerst wel voldoende kan genieten van de feestdagen, .....
Dat hij 's nachts wakker ligt en om jou ligt te piekeren of jij wel het beste leven hebt wat je zou moeten hebben.
Zou je dan niet zelf heel gekunsteld gaan doen om hem gerust te stellen denk je? En je dan jezelf constant heel erg bewust zijn van wie je bent en wat je doet en of het wel klopt langs de meetlat van je zoon?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 21 november 2024 om 09:39
Ik zou trouwens, als je gesprekken nog niet zijn gestarts, sowieso beginnen met dit soort details proberen los te laten. Je focust je er erg op, ook in dit topic. Maar het doet er niet toe. En nogmaals: hoe kan het dat je dit soort details allemaal weet? Dat zegt denk ik al iets over hoe gewoon jij het hebt laten worden dat hij dit soort details allemaal aan je vertelt. Laat het om te beginnen niet meer normaal zijn dat jij dit soort dingen te weten komt (op welke manier dan ook), het is nergens voor nodig. Ik word eerlijk gezegd al moe als ik het lees, laat staan als dit als 17-jarige zo vaak onderwerp van gesprek zou zijn met mijn moeder. Ik schreef het al eerder, maar als onze 17-jarige stiefdochter zaterdagavond naar Marie gaat, dan hebben we echt geen idee wie daar verder wel of niet zijn uitgenodigd, tot welke groep die behoren, wat er in de groepsapp is gebeurd etc. Laat het het leven van je zoon zijn en niet dat van jou.
donderdag 21 november 2024 om 10:45
Ik ben meestal meer een meelezer, maar ben even ingelogd om een perspectief van de andere kant te delen.
De hele middelbare schooltijd is het me niet gelukt om vast in een vriendengroep te komen en blijven. Ik werd buitengesloten, had pech in de samenstelling, allerlei redenen. Mijn moeder vond dit heel, heel erg. Zelfs als ze probeerde het niet te laten blijken (maar daar was ze niet bepaald goed in). Ze was ook erg bezig met details van mijn sociale leven. Ik ben de hele middelbare schooltijd heel krampachtig bezig geweest met erbij horen en een vriendengroep hebben. Dat is nooit gelukt, ook omdat ik zo krampachtig was. Het had me zo geholpen als ik niet constant het gevoel had gehad dat ik mijn moeder pijn deed. Dat ik haar iets aandeed door sociaal niet goed genoeg te zijn. En ik deed zo mijn best, maar eigenlijk alleen voor haar. Zelf denk ik dat ik liever wat meer op mezelf was geweest tijdens de middelbare, dan dat ik constant zo hard had gewerkt aan erbij horen.
Na heel veel jaren therapie heb ik geleerd dat ik 1. Niet zo'n groepsmens ben en 2. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar emoties. Inmiddels heb ik heel veel warme en hechte vriendschappen. Het heeft me echter lang gekost om te helen. En nog steeds zegt mijn moeder wel eens: het is gelukkig goedgekomen maar ik was zo wanhopig, zo verdrietig, met zo'n ongelukkig kind. Ik zit dan echt op mijn tong te bijten; ik was zo veel minder ongelukkig geweest als zij gewoon had gezegd: ach, vrienden komen en gaan, wat rot voor je. Ipv dat het rot was voor haar. Het is echt een rotgevoel als je emoties een belasting zijn voor je ouders, dat is niet wat je nodig hebt als kind.
Ik vind het erg goed dat je hieraan werkt. En hoop dat je zoon het niet zo meekrijgt als ik destijds deed.
Hopelijk helpt dit perspectief je.
De hele middelbare schooltijd is het me niet gelukt om vast in een vriendengroep te komen en blijven. Ik werd buitengesloten, had pech in de samenstelling, allerlei redenen. Mijn moeder vond dit heel, heel erg. Zelfs als ze probeerde het niet te laten blijken (maar daar was ze niet bepaald goed in). Ze was ook erg bezig met details van mijn sociale leven. Ik ben de hele middelbare schooltijd heel krampachtig bezig geweest met erbij horen en een vriendengroep hebben. Dat is nooit gelukt, ook omdat ik zo krampachtig was. Het had me zo geholpen als ik niet constant het gevoel had gehad dat ik mijn moeder pijn deed. Dat ik haar iets aandeed door sociaal niet goed genoeg te zijn. En ik deed zo mijn best, maar eigenlijk alleen voor haar. Zelf denk ik dat ik liever wat meer op mezelf was geweest tijdens de middelbare, dan dat ik constant zo hard had gewerkt aan erbij horen.
Na heel veel jaren therapie heb ik geleerd dat ik 1. Niet zo'n groepsmens ben en 2. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar emoties. Inmiddels heb ik heel veel warme en hechte vriendschappen. Het heeft me echter lang gekost om te helen. En nog steeds zegt mijn moeder wel eens: het is gelukkig goedgekomen maar ik was zo wanhopig, zo verdrietig, met zo'n ongelukkig kind. Ik zit dan echt op mijn tong te bijten; ik was zo veel minder ongelukkig geweest als zij gewoon had gezegd: ach, vrienden komen en gaan, wat rot voor je. Ipv dat het rot was voor haar. Het is echt een rotgevoel als je emoties een belasting zijn voor je ouders, dat is niet wat je nodig hebt als kind.
Ik vind het erg goed dat je hieraan werkt. En hoop dat je zoon het niet zo meekrijgt als ik destijds deed.
Hopelijk helpt dit perspectief je.
donderdag 21 november 2024 om 12:32
Dank voor het delen…dromer schreef: ↑21-11-2024 10:45Ik ben meestal meer een meelezer, maar ben even ingelogd om een perspectief van de andere kant te delen.
De hele middelbare schooltijd is het me niet gelukt om vast in een vriendengroep te komen en blijven. Ik werd buitengesloten, had pech in de samenstelling, allerlei redenen. Mijn moeder vond dit heel, heel erg. Zelfs als ze probeerde het niet te laten blijken (maar daar was ze niet bepaald goed in). Ze was ook erg bezig met details van mijn sociale leven. Ik ben de hele middelbare schooltijd heel krampachtig bezig geweest met erbij horen en een vriendengroep hebben. Dat is nooit gelukt, ook omdat ik zo krampachtig was. Het had me zo geholpen als ik niet constant het gevoel had gehad dat ik mijn moeder pijn deed. Dat ik haar iets aandeed door sociaal niet goed genoeg te zijn. En ik deed zo mijn best, maar eigenlijk alleen voor haar. Zelf denk ik dat ik liever wat meer op mezelf was geweest tijdens de middelbare, dan dat ik constant zo hard had gewerkt aan erbij horen.
Na heel veel jaren therapie heb ik geleerd dat ik 1. Niet zo'n groepsmens ben en 2. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar emoties. Inmiddels heb ik heel veel warme en hechte vriendschappen. Het heeft me echter lang gekost om te helen. En nog steeds zegt mijn moeder wel eens: het is gelukkig goedgekomen maar ik was zo wanhopig, zo verdrietig, met zo'n ongelukkig kind. Ik zit dan echt op mijn tong te bijten; ik was zo veel minder ongelukkig geweest als zij gewoon had gezegd: ach, vrienden komen en gaan, wat rot voor je. Ipv dat het rot was voor haar. Het is echt een rotgevoel als je emoties een belasting zijn voor je ouders, dat is niet wat je nodig hebt als kind.
Ik vind het erg goed dat je hieraan werkt. En hoop dat je zoon het niet zo meekrijgt als ik destijds deed.
Hopelijk helpt dit perspectief je.
Wat erg voor jou ook, dat het effect nog zolang voelbaar is geweest.
Dat is absoluut niet wat ik wil voor mijn zoon, dus goed om dit te lezen.
donderdag 21 november 2024 om 12:38
Ik kom net weer weg bij de therapeut, zij heeft mij ook tips gegeven. 1 daarvan is om inderdaad de details bij hem te laten.meisje85 schreef: ↑21-11-2024 09:39Ik zou trouwens, als je gesprekken nog niet zijn gestarts, sowieso beginnen met dit soort details proberen los te laten. Je focust je er erg op, ook in dit topic. Maar het doet er niet toe. En nogmaals: hoe kan het dat je dit soort details allemaal weet? Dat zegt denk ik al iets over hoe gewoon jij het hebt laten worden dat hij dit soort details allemaal aan je vertelt. Laat het om te beginnen niet meer normaal zijn dat jij dit soort dingen te weten komt (op welke manier dan ook), het is nergens voor nodig. Ik word eerlijk gezegd al moe als ik het lees, laat staan als dit als 17-jarige zo vaak onderwerp van gesprek zou zijn met mijn moeder. Ik schreef het al eerder, maar als onze 17-jarige stiefdochter zaterdagavond naar Marie gaat, dan hebben we echt geen idee wie daar verder wel of niet zijn uitgenodigd, tot welke groep die behoren, wat er in de groepsapp is gebeurd etc. Laat het het leven van je zoon zijn en niet dat van jou.
donderdag 21 november 2024 om 12:43
Ja hier heb inderdaad ook wel eens bij stilgestaan.Doreia* schreef: ↑21-11-2024 09:28Draai het eens om.
Wat zou je ervan vinden als hij zich zó met jou bezig zou houden?
Of jij het wel naar je zin hebt, thuis, op je werk, of je wel genoeg vriendinnen hebt, of je huwelijk wel gelukkig genoeg is, of je de inrichting van je huis wel echt mooi vind, of je wel voldoende slaapt, of je straks met Kerst wel voldoende kan genieten van de feestdagen, .....
Dat hij 's nachts wakker ligt en om jou ligt te piekeren of jij wel het beste leven hebt wat je zou moeten hebben.
Zou je dan niet zelf heel gekunsteld gaan doen om hem gerust te stellen denk je? En je dan jezelf constant heel erg bewust zijn van wie je bent en wat je doet en of het wel klopt langs de meetlat van je zoon?
Hopelijk ben ik op tijd met het tij keren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
