Kinderen
alle pijlers
Opstandige peuter na geboorte baby
zondag 20 januari 2008 om 20:14
Hallo,
Inkopper deze titel: natúúrlijk worden oudere kinderen opstandig/vervelend als hun wereldje bedreigd wordt door zoiets irritants als een baby, maar momenteel weet ik toch echt even niet wat ik met ons zoontje aanmoet...
In het kort: sinds ruim zeven weken zijn wij trotse ouders van een babymeisje. Onze zoon is drie jaar en drie maanden. Hij was altijd al een lastig peuterpubertje, maar dat tijdperk hebben we redelijk succesvol afgesloten (uitzonderingen daargelaten natuurlijk). Na de geboorte van onze dochter ging het eigenlijk prima: druk en uitgelaten maar oké, enthousiast dachten wij. Later werden de liefkozingen grover en onvoorspelbaarder. Duwde heel ruw speeltjes in haar gezicht. Steeds nodigden we hem uit om mee te helpen, betrokken te zijn. Maar zoals ik al zei, dan was hij heel ruw en luidruchtig bij haar, zodat we hem soms wel 's weg moesten halen omdat het gewoon te druk/gevaarlijk was.
Hij kreeg volop kadootjes en aandacht van bezoek en ook zoveel mogelijk van ons (ook afzonderlijk, hoewel van mij in het begin natuurlijk wat minder).
De laatste twee weken is het peuterpubergedrag weer helemaal terug: hij is heel opstandig tegen ons, wil niet tandenpoetsen, slaat en is brutaal. De dingen waar hij wat over te zeggen heeft (eetgedrag, tandenpoetsen, zindelijk worden) speelt hij zo ontzettend tegen ons uit dat we helemaal niks meer met hem kunnen. Hij ligt nu bijvoorbeeld al voor de derde avond zonder douche en zonder (goed) tandengepoetst te hebben in bed. Hij moet altijd eerst tandenpoetsen voordat hij mee mag onder de douche omdat het onder de douche niet werkt, hij glibbert en duikt dan gewoon steeds weg en dan eindigt het in een vechtpartij. Dus niet tandenpoetsen is niet douchen (douchen/baden is leuk). Maar nu vind ik het toch wel heel vervelend worden. Wij zijn als ouders verantwoordelijk voor z'n hygiëne en ik vind het de spuigaten uitlopen dat hij bepaalt wat er gebeurt en overal een machtsstrijd van maakt.
Ik heb het eigenlijk wel gehad met de keuzes maar wil ook niet helemaal het spartaanse pad op. Dus: help, wat te doen?
Ik weet dat dit zijn manier is van aandacht trekken: niet postief, dan maar negatief. Maar ik heb geen idee hoe ik dit om moet draaien, zonder dat we in ellenlange omkooppraktijken terecht komen. Ik vind eigenlijk ook dat kinderen op deze leeftijd ook gewoon moeten kunnen luisteren als puntje bij paaltje komt. Dat weigert hij dus subiet.
Misschien hebben we het zelf wat laten verslappen (hij had altijd al erg baat bij een strakke aanpak en duidelijke regels), maar goed, nu zitten we dus met de gebakken peren.
Iemand ervaring met dit soort gedrag (met of zonder andere kinderen)? Ik vraag me eigenlijk ook af of het wel jaloezie is of dat het inderdaad gewoon de afwijking van het normale stramien is geweest waardoor hij nu zo aan het rellen is.
Ik hoor graag jullie mening/ideeën. Vast bedankt!
Inkopper deze titel: natúúrlijk worden oudere kinderen opstandig/vervelend als hun wereldje bedreigd wordt door zoiets irritants als een baby, maar momenteel weet ik toch echt even niet wat ik met ons zoontje aanmoet...
In het kort: sinds ruim zeven weken zijn wij trotse ouders van een babymeisje. Onze zoon is drie jaar en drie maanden. Hij was altijd al een lastig peuterpubertje, maar dat tijdperk hebben we redelijk succesvol afgesloten (uitzonderingen daargelaten natuurlijk). Na de geboorte van onze dochter ging het eigenlijk prima: druk en uitgelaten maar oké, enthousiast dachten wij. Later werden de liefkozingen grover en onvoorspelbaarder. Duwde heel ruw speeltjes in haar gezicht. Steeds nodigden we hem uit om mee te helpen, betrokken te zijn. Maar zoals ik al zei, dan was hij heel ruw en luidruchtig bij haar, zodat we hem soms wel 's weg moesten halen omdat het gewoon te druk/gevaarlijk was.
Hij kreeg volop kadootjes en aandacht van bezoek en ook zoveel mogelijk van ons (ook afzonderlijk, hoewel van mij in het begin natuurlijk wat minder).
De laatste twee weken is het peuterpubergedrag weer helemaal terug: hij is heel opstandig tegen ons, wil niet tandenpoetsen, slaat en is brutaal. De dingen waar hij wat over te zeggen heeft (eetgedrag, tandenpoetsen, zindelijk worden) speelt hij zo ontzettend tegen ons uit dat we helemaal niks meer met hem kunnen. Hij ligt nu bijvoorbeeld al voor de derde avond zonder douche en zonder (goed) tandengepoetst te hebben in bed. Hij moet altijd eerst tandenpoetsen voordat hij mee mag onder de douche omdat het onder de douche niet werkt, hij glibbert en duikt dan gewoon steeds weg en dan eindigt het in een vechtpartij. Dus niet tandenpoetsen is niet douchen (douchen/baden is leuk). Maar nu vind ik het toch wel heel vervelend worden. Wij zijn als ouders verantwoordelijk voor z'n hygiëne en ik vind het de spuigaten uitlopen dat hij bepaalt wat er gebeurt en overal een machtsstrijd van maakt.
Ik heb het eigenlijk wel gehad met de keuzes maar wil ook niet helemaal het spartaanse pad op. Dus: help, wat te doen?
Ik weet dat dit zijn manier is van aandacht trekken: niet postief, dan maar negatief. Maar ik heb geen idee hoe ik dit om moet draaien, zonder dat we in ellenlange omkooppraktijken terecht komen. Ik vind eigenlijk ook dat kinderen op deze leeftijd ook gewoon moeten kunnen luisteren als puntje bij paaltje komt. Dat weigert hij dus subiet.
Misschien hebben we het zelf wat laten verslappen (hij had altijd al erg baat bij een strakke aanpak en duidelijke regels), maar goed, nu zitten we dus met de gebakken peren.
Iemand ervaring met dit soort gedrag (met of zonder andere kinderen)? Ik vraag me eigenlijk ook af of het wel jaloezie is of dat het inderdaad gewoon de afwijking van het normale stramien is geweest waardoor hij nu zo aan het rellen is.
Ik hoor graag jullie mening/ideeën. Vast bedankt!
anoniem_39321 wijzigde dit bericht op 20-01-2008 20:17
Reden: woordje vergeten
Reden: woordje vergeten
% gewijzigd
maandag 21 januari 2008 om 12:39
Dochter is nu overigens een keurig meisje dat zich weet te gedragen (over het algemeen 
). En zoon en dochter zijn werkelijk stapelgek op elkaar.
Ik ben sowieso een makkelijkere moeder geworden sinds ik er 2 heb. Je moet je aandacht verdelen tussen 2. Op alles letten zoals ik bij mijn dochter deed kan simpelweg niet meer (nou ja, zou wel kunnen maar dan wil ik een fluitje en een stopbord erbij). Ik zie dat zoon veel oppikt van zijn grotere zus waar door het opvoeden makkelijker gaat. Niet dat ik het opvoeden overlaat aan zijn zus maar er gaat minder energie in zitten omdat hij een goed voorbeeld heeft. Ik raak ietwat offtopic gleuf ik...
). En zoon en dochter zijn werkelijk stapelgek op elkaar. Ik ben sowieso een makkelijkere moeder geworden sinds ik er 2 heb. Je moet je aandacht verdelen tussen 2. Op alles letten zoals ik bij mijn dochter deed kan simpelweg niet meer (nou ja, zou wel kunnen maar dan wil ik een fluitje en een stopbord erbij). Ik zie dat zoon veel oppikt van zijn grotere zus waar door het opvoeden makkelijker gaat. Niet dat ik het opvoeden overlaat aan zijn zus maar er gaat minder energie in zitten omdat hij een goed voorbeeld heeft. Ik raak ietwat offtopic gleuf ik...
maandag 21 januari 2008 om 12:41
Natuurlijk kun je een gesprek hebben met een 3jarige.
Hele gafe ook.
Maar je moet willen.
En er tijd voor (kunnen) maken.
Je moet ten alle tijden rustig zijn en blijven en beloven dat je nergens boos om wordt, en dat ook écht niet worden, wat er ook gezegd wordt.
Het makkelijkst een gesprek beginnen is in rust.
Samen even kleien of kleuren geeft mogenlijkheden. Of anders bij projectie, door een ander boos kindje te zien, of zelf boos worden op een blik bonen die je niet openkrijgt.
En dan vragen, Ben jij ook wel eens zo boos?
Waarom, op wie, waardoor, etc. met de allerneutraalste, of zelfs nog beterm zoetste stem die je hebt. Het gaat om luisteren, dus wát hij ook zegt, al shockeerd hij tot in het oneindige, alleen maar Ohjajoh en echtwaarentoen? zeggen.
En ook genoegen nemen met ikweethetniet, want dat is ook een antwoord.
Hele gafe ook.
Maar je moet willen.
En er tijd voor (kunnen) maken.
Je moet ten alle tijden rustig zijn en blijven en beloven dat je nergens boos om wordt, en dat ook écht niet worden, wat er ook gezegd wordt.
Het makkelijkst een gesprek beginnen is in rust.
Samen even kleien of kleuren geeft mogenlijkheden. Of anders bij projectie, door een ander boos kindje te zien, of zelf boos worden op een blik bonen die je niet openkrijgt.
En dan vragen, Ben jij ook wel eens zo boos?
Waarom, op wie, waardoor, etc. met de allerneutraalste, of zelfs nog beterm zoetste stem die je hebt. Het gaat om luisteren, dus wát hij ook zegt, al shockeerd hij tot in het oneindige, alleen maar Ohjajoh en echtwaarentoen? zeggen.
En ook genoegen nemen met ikweethetniet, want dat is ook een antwoord.
maandag 21 januari 2008 om 12:49
Het klopt inderdaad dat er nu geen leuke sfeer in huis (meer) is. Ik heb nog nooit zo vaak achter elkaar 'nee, niet doen' of 'zachtjes!' geroepen. En ik hoor mezelf vreselijke dingen zeggen die ik dacht dat ik nooit zou zeggen omdat mijn moeder die altijd zei (begint dat nu al? ), zoals 'blijf je nu bezig?' en 'je luistert niet!'
Het klopt ook dat soms mijn (onze) emoties ons soms ook teveel worden door slaapgebrek, wennen aan de nieuwe situatie en noem het allemaal maar op wat er gebeurt na de geboorte van een kind, en dat we dus uit onze slof schieten.
Soms héb je ook gewoon de energie en tijd niet om het pedagogisch correct aan te pakken en wil je gewoon even dat een kind luistert. Uiteráárd dan gaat hij lopen vervelen, dat kan ik zelf ook nog wel op mijn vingers uittellen, maar strontvervelend is het wel.
Het is nu gewoon zaak om uit die negatieve spiraal te komen. Hij vindt z'n zusje nog niet eens stom of vervelend, juist echt leuk heb ik het idee, alleen vreet hij z'n negatieve energie soms bot op haar. Tel daarbij op dat we een paar keer boos zijn geworden na te ruwe acties van hem en hij ziet het inderdaad als een middel om onze aandacht te trekken.
Nogmaals: het is nu zaak om uit dat negatieve en vervelende gedoe te komen en elkaar weer aardig te vinden want het doet me ook serieus pijn aan mijn hartje om hem zo te zien worstelen.
), zoals 'blijf je nu bezig?' en 'je luistert niet!' Het klopt ook dat soms mijn (onze) emoties ons soms ook teveel worden door slaapgebrek, wennen aan de nieuwe situatie en noem het allemaal maar op wat er gebeurt na de geboorte van een kind, en dat we dus uit onze slof schieten.
Soms héb je ook gewoon de energie en tijd niet om het pedagogisch correct aan te pakken en wil je gewoon even dat een kind luistert. Uiteráárd dan gaat hij lopen vervelen, dat kan ik zelf ook nog wel op mijn vingers uittellen, maar strontvervelend is het wel.
Het is nu gewoon zaak om uit die negatieve spiraal te komen. Hij vindt z'n zusje nog niet eens stom of vervelend, juist echt leuk heb ik het idee, alleen vreet hij z'n negatieve energie soms bot op haar. Tel daarbij op dat we een paar keer boos zijn geworden na te ruwe acties van hem en hij ziet het inderdaad als een middel om onze aandacht te trekken.
Nogmaals: het is nu zaak om uit dat negatieve en vervelende gedoe te komen en elkaar weer aardig te vinden want het doet me ook serieus pijn aan mijn hartje om hem zo te zien worstelen.
maandag 21 januari 2008 om 13:20
Als je geen tijd/energie hebt om pedagogisch te zijn doe het dan niet. Dan zel het wel geen noodsituatie zijn waarin hij acuut moet luisteren en kun je het in de meeste gevallen ook even laten gaan. Zo geef je hem ook niet te kans om extra te gaan lopen klooien en hou je het voor jezelf leuk.
Als hij zijn zusje wél lief vindt dan is het dus inderdaad een middel om aandacht te krijgen, negatief of positief. Je zegt in je openingspost dat hij soms heel lief is voor haar maar dat hij dan geniepig (?) kijkt of jullie het wel zien. Hij wil gewoon zien hoe jullie daarop reageren! Net als dat hij ruw met haar is en zo aandacht krijgt. Op zo'n 'lief' moment zou ik hem helemaal de hemel in prijzen, dat hij het zo goed doet en zo'n lieve grote broer is en hem helemaal platknuffelen. Of hij het nou meent of niet, zo ziet hij wel dat dát een goede manier is om aandacht te krijgen. En wat mamzelle schreef, niet meteen op de gang gooien als hij haar pijn doet maar een alternatief bieden (sorry zeggen). Zo gaat hij zijn zusje ook niet continu met straf associeren.
Ik snap dat het moeilijk is hoor. Ik wist ook niet wat ik met mijn dochter moest destijds Bij haar hielp het om haar te laten helpen en 'grote zus' te laten zijn, apart aandacht aan haar te geven als broer sliep. Zij was toen tweeeneenkwart. Dat ze toen stopte met haar middagslaapje hielp ook niet.
Als hij zijn zusje wél lief vindt dan is het dus inderdaad een middel om aandacht te krijgen, negatief of positief. Je zegt in je openingspost dat hij soms heel lief is voor haar maar dat hij dan geniepig (?) kijkt of jullie het wel zien. Hij wil gewoon zien hoe jullie daarop reageren! Net als dat hij ruw met haar is en zo aandacht krijgt. Op zo'n 'lief' moment zou ik hem helemaal de hemel in prijzen, dat hij het zo goed doet en zo'n lieve grote broer is en hem helemaal platknuffelen. Of hij het nou meent of niet, zo ziet hij wel dat dát een goede manier is om aandacht te krijgen. En wat mamzelle schreef, niet meteen op de gang gooien als hij haar pijn doet maar een alternatief bieden (sorry zeggen). Zo gaat hij zijn zusje ook niet continu met straf associeren.
Ik snap dat het moeilijk is hoor. Ik wist ook niet wat ik met mijn dochter moest destijds Bij haar hielp het om haar te laten helpen en 'grote zus' te laten zijn, apart aandacht aan haar te geven als broer sliep. Zij was toen tweeeneenkwart. Dat ze toen stopte met haar middagslaapje hielp ook niet.
maandag 21 januari 2008 om 14:37
Pammie, ik weet niet hoe erg jouw dochter pubert, maar als ik ook maar één keer 'zomaar' oversla met tandenpoetsen en helemaal na een dramabui van hem, dan hebben we weer wéken nodig om ook maar enigszins in de buurt te mogen komen bij zijn mond....Ik zei al dat zoonlief altijd al erg gebaat was bij regels (en ze dus ook consequent naleven). Eén keer verzuimen van die regels is goed voor een drie weken rebellie...helaas. Hij pakt iedere centimeter ruimte die hij krijgt...altijd al gedaan.
Het grote broer zijn is af en toe leuk maar soms maakt hij er ook expres een potje van door met de luiertjes te gaan gooien of veertig natte doekjes achter elkaar aan te geven. Er zit een aardig pittig karaktertje in dat zoontje van ons hoor
We komen er wel uit maar regels verslappen is geen optie, omdat we dan helemaal de poppen aan het dansen hebben. Overal op letten kan simpelweg ook niet, dus er zullen wel 's dingen gebeuren die je niet in de gaten hebt. Die ruimte voelt hij nu en neemt hij dus ook.
Maar ik hoef inderdaad ook niet op alle slakken zout te leggen natuurlijk...en doordat het negatieve gedrag nu uitvergroot wordt heb je die neiging wel ('dat is al de zoveelste keer dat ik 'niet doen' moet zeggen.')
Het grote broer zijn is af en toe leuk maar soms maakt hij er ook expres een potje van door met de luiertjes te gaan gooien of veertig natte doekjes achter elkaar aan te geven. Er zit een aardig pittig karaktertje in dat zoontje van ons hoor
We komen er wel uit maar regels verslappen is geen optie, omdat we dan helemaal de poppen aan het dansen hebben. Overal op letten kan simpelweg ook niet, dus er zullen wel 's dingen gebeuren die je niet in de gaten hebt. Die ruimte voelt hij nu en neemt hij dus ook.
Maar ik hoef inderdaad ook niet op alle slakken zout te leggen natuurlijk...en doordat het negatieve gedrag nu uitvergroot wordt heb je die neiging wel ('dat is al de zoveelste keer dat ik 'niet doen' moet zeggen.')
maandag 21 januari 2008 om 15:54
Ik weet het niet hoor. Dochter hier wilde een tijdje terug opeens niet meer in bad, het was steeds drama als ze moest en toen ben ik er gewoon maar mee opgehouden voor een tijdje. Dan mar een maand niet in bad. Heel langzaamaan hebben we haar het bad weer ingelokt, maar ze is echt een paar maanden lang heel weinig in bad geweest, iets van 1x in de maand. Nou begrijp ik ook wel dat je tandenpoetsen niet een maand overslaat, en dat het bad bij haar een kwestie van paniek was en neit van dwarsigheid, maar hoe meer wij ons best deden haar erin te krijgen, hoe minder ze het deed. Wat ik wil zeggen is, als het erop neer komt dat je hem in een dwangbuis moet stoppen om hem te kunnen tandenpoetsen zou ik het niet doen. Dan maar niet, ook al denkt hij dan dat hij de regeltjes naar zijn hand kan zetten.
maandag 21 januari 2008 om 15:57
Als je zoon gebaat is bij duidelijke regels zou ik samen met je man een aantal Hele Belangrijke Regels opstellen, waarvan je echt wilt dat hij zich er aan houdt. Liever niet meer dan 3 of 4. En de rest even laten vieren.
En als je zoon 40 doekjes aangeeft, gewoon prijzen! 'Wat lief van jou dat je zo goed helpt! Maar heeft 'klein meisje' zulke grote billen dat er zooooo veel doekjes nodig zijn? Nee toch? Zullen we samen eens kijken naar die kleine billetjes? Misschien kan je wel helpen afvegen?'
Probeer dus elke keer een actie van zijn kant tot iets positiefs te maken. Als je die manier van denken eenmaal te pakken hebt, is het echt makkelijk. Ook met slaapgebrek!
En wat Kjong zegt is echt heel leuk om te doen. Laat je kind eens helemaal uitpraten, daar komen echt leuke dingen uit. Mijn zoontje pakt af en toe nog wel eens een kaartje en gaat die dan voorlezen (dat deed ik altijd voor hem met de felicitatiekaartjes): 'Gefeliciteerd met de geboorte van .... Wat waren er toen veel mensen he? Ja, toen was het heel druk. En toen kwam kleine..... uit mama's hele grote buik.' Zo leuk om te horen wat er nog in zijn hoofd zit van de geboorte (was in augustus).
En als je zoon 40 doekjes aangeeft, gewoon prijzen! 'Wat lief van jou dat je zo goed helpt! Maar heeft 'klein meisje' zulke grote billen dat er zooooo veel doekjes nodig zijn? Nee toch? Zullen we samen eens kijken naar die kleine billetjes? Misschien kan je wel helpen afvegen?'
Probeer dus elke keer een actie van zijn kant tot iets positiefs te maken. Als je die manier van denken eenmaal te pakken hebt, is het echt makkelijk. Ook met slaapgebrek!
En wat Kjong zegt is echt heel leuk om te doen. Laat je kind eens helemaal uitpraten, daar komen echt leuke dingen uit. Mijn zoontje pakt af en toe nog wel eens een kaartje en gaat die dan voorlezen (dat deed ik altijd voor hem met de felicitatiekaartjes): 'Gefeliciteerd met de geboorte van .... Wat waren er toen veel mensen he? Ja, toen was het heel druk. En toen kwam kleine..... uit mama's hele grote buik.' Zo leuk om te horen wat er nog in zijn hoofd zit van de geboorte (was in augustus).
maandag 21 januari 2008 om 17:07
Mijn dochter is inmiddels 4,5 dus die pubert niet echt meer. Ze heeft wel een hele rottige periode achter de rug door Pfeiffer in combi met net naar school gaan en toen was ze bij vlagen niet te handhaven.
Tandenpoetsen zou je hem ook zelf kunnen laten doen en dan afspreken dat mama/papa het na doet. Soms krijg je meer terug als je wat ruimte geeft in plaats van strak aan de regels te hangen. Ik denk dat hij die ruimte pakt omdat daar een reactie op komt. Ben benieuwd wat er gebeurt als er niet gereageerd wordt op wat hij doet, of als er heel positief gereageerd wordt.
Maar goed. Jij kent je kind het best dus als jij denkt dat strakke regels het best werken voor hem dan moet je dat doen. Feit is wel dat iedereen aan het wennen is aan een nieuwe situatie, hij ook. En misschien hoort bij een nieuwe situatie ook een nieuwe aanpak.
Tandenpoetsen zou je hem ook zelf kunnen laten doen en dan afspreken dat mama/papa het na doet. Soms krijg je meer terug als je wat ruimte geeft in plaats van strak aan de regels te hangen. Ik denk dat hij die ruimte pakt omdat daar een reactie op komt. Ben benieuwd wat er gebeurt als er niet gereageerd wordt op wat hij doet, of als er heel positief gereageerd wordt.
Maar goed. Jij kent je kind het best dus als jij denkt dat strakke regels het best werken voor hem dan moet je dat doen. Feit is wel dat iedereen aan het wennen is aan een nieuwe situatie, hij ook. En misschien hoort bij een nieuwe situatie ook een nieuwe aanpak.
