Peuter wil alleen maar papa

Hallo iedereen.

Sinds afgelopen juni zijn de vader van mijn zoontje en ik uit elkaar. Vader is in onze oude huurwoning gebleven, ik ben een appartement gaan huren een paar kilometer verderop.
Onze zoon wordt bijna 3 jaar oud. We hebben allebei gezag en de zorg is 50/50 verdeeld. Op dit moment houden we 2/2/3 als regeling aan en hebben we de wisselmomenten bijna altijd op de kinderopvang (de ene haalt en de ander brengt). Behalve op woensdag, dan vindt het wisselmoment bij mij thuis plaats.

Peuter is altijd een papa kindje geweest. Ik heb een postnatale depressie gehad (ruim anderhalf jaar lang flink last van gehad, inmiddels gaat het een heel stuk beter) waardoor ik als baby slecht met hem heb kunnen hechten. Als baby huilde hij alleen maar harder als ik hem wilde troosten. Dit was voor iedereen lastig. Sinds hij anderhalf / 2 jaar is gaat het beter. Ik voel meer gevoelens van liefde en ik voel me meer zoals een moeder zich zou moeten voelen.

Het co-ouderschap gaat in eerste instantie goed. Het contact tussen mij en mijn ex is redelijk tot goed en qua ouderschap zitten we meestal op 1 lijn. Echter wil onze zoon alleen maar naar papa de laatste tijd. Hij is echt heel verdrietig als hij naar mij komt, moet vaak huilen dat hij niet naar papa kan. Als hij in de ochtend wakker wordt is het eerste wat hij zegt 'gaan we weer naar papa?'. Ik merk dat het mijn postnatale depressie triggert dat hij ccontinue naar zjin vader wil en niet naar mij. Ik probeer hem zo goed en rustig mogelijk te ondersteunen. Benoemen dat het normaal is om papa te missen. Bij zijn vader vraagt hij overigens nooit of hij naar mama mag. Enkel toen hij een keer kerstcadeaus op de achtergrond zag staan.

Iedere keer als hij zegt 'ik wil niet hier wonen ik wil bij papa wonen' doet het me pijn. Ik weet dat hij nog klein is en dat ik dit niet persoonlijk moet nemen. Ik heb één keer echt moeten huilen toen hij alleen maar om papa riep. Toen heb ik hem maar rustig uitgelegd dat het mama verdrietig maakt als hij niet bij haar wil zijn. Al wil ik mijn emoties niet bij hem droppen of hem daar mee belasten. Er zijn momenten dat ik hem een avond eerder naar zijn vader breng omdat ik helemaal gefrustreerd raak van het continue gezeur om naar papa te gaan. De vader vindt dit niet erg. Ik zelf eigenlijk wel, want ik mis hem als ik hem niet zie en ik wil ook dat hij het hier leuk heeft.

Overigens doe ik veel leuke dingen met hem en laat ik hem ook genoeg uitrusten (hij gaat namelijk 4 dagen per week naar de kinderopvang en dat is best intensief).

Ik word er moedeloos van. Heeft iemand tips om met deze gevoelens en situatie om te gaan?

Itsnojoke schreef: ↑

09-01-2025 17:57

Oh lieverd, ik snap echt dag het je raakt, maar zeg alstublieft niet tegen je kind dat mama moet huilen en hier heel verdrietig van wordt. Echt niet doen.

Nee iknow. Gelukkig heb ik dat maar 1x tegen hem gezegd. Soms is het echt lastig. Ik ben zelf totaal niet opgegroeid met het omgaan met emoties (die bestonden in ons huis niet). En toen hij vroeg 'mama waarom huil je?' .. dan vind ik het ergens wel belangrijk om te laten zien dat het oké is om te huilen als je verdrietig bent. Maar ik wil hem absoluut niet belasten met verdriet dat in mijn eigen stuk getriggerd wordt.

Het is fijn om herkenning te lezen en ik denk inderdaad ook dat het anders zou zijn als ikzelf in het oude huis was blijven wonen. Ik heb wel eens met kind over het uit elkaar gaan proberen te praten, toen heb ik hem gevraagd of hij wilde dat mama en papa weer in 1 huis zouden wonen. Dat wilde hij het liefst. Toen heb ik hem proberen uit te leggen dat dat niet meer zo was, maar dat we wel allebei veel van hem houden enzovoort. Gisteren had ik bijvoorbeeld wel een heel fijn avondritueel met hem waarin we echt nog leuk hebben gespeeld en geknuffeld, terwijl hij de rest van de dag veel om papa gehuild had. De momenten zijn er zeker wel en daar probeer ik dan maar extra van te genieten.

Ik denk dat het inderdaad wel goed zou zijn om alsnog iets te ondernemen met de gevoelens die nu loskomen. Ik merk dat ik het moeilijk vind om moeder te zijn van een kind dat zich afwijzend naar mij uit. Ik neem hem niks kwalijk, absoluut niet. Het is puur mijn eigen interpretatie en daar ben ik me heel bewust van.