Kinderen
alle pijlers
Peuter wil alleen maar papa
donderdag 9 januari 2025 om 14:10
Hallo iedereen.
Sinds afgelopen juni zijn de vader van mijn zoontje en ik uit elkaar. Vader is in onze oude huurwoning gebleven, ik ben een appartement gaan huren een paar kilometer verderop.
Onze zoon wordt bijna 3 jaar oud. We hebben allebei gezag en de zorg is 50/50 verdeeld. Op dit moment houden we 2/2/3 als regeling aan en hebben we de wisselmomenten bijna altijd op de kinderopvang (de ene haalt en de ander brengt). Behalve op woensdag, dan vindt het wisselmoment bij mij thuis plaats.
Peuter is altijd een papa kindje geweest. Ik heb een postnatale depressie gehad (ruim anderhalf jaar lang flink last van gehad, inmiddels gaat het een heel stuk beter) waardoor ik als baby slecht met hem heb kunnen hechten. Als baby huilde hij alleen maar harder als ik hem wilde troosten. Dit was voor iedereen lastig. Sinds hij anderhalf / 2 jaar is gaat het beter. Ik voel meer gevoelens van liefde en ik voel me meer zoals een moeder zich zou moeten voelen.
Het co-ouderschap gaat in eerste instantie goed. Het contact tussen mij en mijn ex is redelijk tot goed en qua ouderschap zitten we meestal op 1 lijn. Echter wil onze zoon alleen maar naar papa de laatste tijd. Hij is echt heel verdrietig als hij naar mij komt, moet vaak huilen dat hij niet naar papa kan. Als hij in de ochtend wakker wordt is het eerste wat hij zegt 'gaan we weer naar papa?'. Ik merk dat het mijn postnatale depressie triggert dat hij ccontinue naar zjin vader wil en niet naar mij. Ik probeer hem zo goed en rustig mogelijk te ondersteunen. Benoemen dat het normaal is om papa te missen. Bij zijn vader vraagt hij overigens nooit of hij naar mama mag. Enkel toen hij een keer kerstcadeaus op de achtergrond zag staan.
Iedere keer als hij zegt 'ik wil niet hier wonen ik wil bij papa wonen' doet het me pijn. Ik weet dat hij nog klein is en dat ik dit niet persoonlijk moet nemen. Ik heb één keer echt moeten huilen toen hij alleen maar om papa riep. Toen heb ik hem maar rustig uitgelegd dat het mama verdrietig maakt als hij niet bij haar wil zijn. Al wil ik mijn emoties niet bij hem droppen of hem daar mee belasten. Er zijn momenten dat ik hem een avond eerder naar zijn vader breng omdat ik helemaal gefrustreerd raak van het continue gezeur om naar papa te gaan. De vader vindt dit niet erg. Ik zelf eigenlijk wel, want ik mis hem als ik hem niet zie en ik wil ook dat hij het hier leuk heeft.
Overigens doe ik veel leuke dingen met hem en laat ik hem ook genoeg uitrusten (hij gaat namelijk 4 dagen per week naar de kinderopvang en dat is best intensief).
Ik word er moedeloos van. Heeft iemand tips om met deze gevoelens en situatie om te gaan?
Sinds afgelopen juni zijn de vader van mijn zoontje en ik uit elkaar. Vader is in onze oude huurwoning gebleven, ik ben een appartement gaan huren een paar kilometer verderop.
Onze zoon wordt bijna 3 jaar oud. We hebben allebei gezag en de zorg is 50/50 verdeeld. Op dit moment houden we 2/2/3 als regeling aan en hebben we de wisselmomenten bijna altijd op de kinderopvang (de ene haalt en de ander brengt). Behalve op woensdag, dan vindt het wisselmoment bij mij thuis plaats.
Peuter is altijd een papa kindje geweest. Ik heb een postnatale depressie gehad (ruim anderhalf jaar lang flink last van gehad, inmiddels gaat het een heel stuk beter) waardoor ik als baby slecht met hem heb kunnen hechten. Als baby huilde hij alleen maar harder als ik hem wilde troosten. Dit was voor iedereen lastig. Sinds hij anderhalf / 2 jaar is gaat het beter. Ik voel meer gevoelens van liefde en ik voel me meer zoals een moeder zich zou moeten voelen.
Het co-ouderschap gaat in eerste instantie goed. Het contact tussen mij en mijn ex is redelijk tot goed en qua ouderschap zitten we meestal op 1 lijn. Echter wil onze zoon alleen maar naar papa de laatste tijd. Hij is echt heel verdrietig als hij naar mij komt, moet vaak huilen dat hij niet naar papa kan. Als hij in de ochtend wakker wordt is het eerste wat hij zegt 'gaan we weer naar papa?'. Ik merk dat het mijn postnatale depressie triggert dat hij ccontinue naar zjin vader wil en niet naar mij. Ik probeer hem zo goed en rustig mogelijk te ondersteunen. Benoemen dat het normaal is om papa te missen. Bij zijn vader vraagt hij overigens nooit of hij naar mama mag. Enkel toen hij een keer kerstcadeaus op de achtergrond zag staan.
Iedere keer als hij zegt 'ik wil niet hier wonen ik wil bij papa wonen' doet het me pijn. Ik weet dat hij nog klein is en dat ik dit niet persoonlijk moet nemen. Ik heb één keer echt moeten huilen toen hij alleen maar om papa riep. Toen heb ik hem maar rustig uitgelegd dat het mama verdrietig maakt als hij niet bij haar wil zijn. Al wil ik mijn emoties niet bij hem droppen of hem daar mee belasten. Er zijn momenten dat ik hem een avond eerder naar zijn vader breng omdat ik helemaal gefrustreerd raak van het continue gezeur om naar papa te gaan. De vader vindt dit niet erg. Ik zelf eigenlijk wel, want ik mis hem als ik hem niet zie en ik wil ook dat hij het hier leuk heeft.
Overigens doe ik veel leuke dingen met hem en laat ik hem ook genoeg uitrusten (hij gaat namelijk 4 dagen per week naar de kinderopvang en dat is best intensief).
Ik word er moedeloos van. Heeft iemand tips om met deze gevoelens en situatie om te gaan?
bonny wijzigde dit bericht op 09-01-2025 16:19
1.25% gewijzigd
donderdag 9 januari 2025 om 14:23
Wonen jullie ook sinds juni apart? Ik snap jouw verdriet erbij, dit is niet leuk om te horen, vooral omdat het iets in jou triggert. Ik heb hier helemaal geen ervaring mee maar iets in mij zegt dat het een kwestie van wennen is, de tijd nemen te wennen aan de nieuwe situatie. Ik kan me zo voorstellen dat je door je pnd een soort schuldgevoel hebt gehouden die nu nog meer opsteekt als hij vraagt om papa en niet om jou. Kun je hier met iemand over praten? Ik heb niet echt tips dus behalve 
en dat ik denk dat de tijd het beter zal maken.
en dat ik denk dat de tijd het beter zal maken.
donderdag 9 januari 2025 om 14:30
Ik zou hulp vragen bij het consultatiebureau. Iets van ouderkind begeleiding.
Want dit is geen normale situatie waarbij een kind een gezonde band heeft met beide ouders, maar voorkeur voor 1.
Je zoon zegt iets heel heftigs, keer op keer. Het is belangrijk dat je luistert.
Jij bent heel lang depressief geweest.
Je hebt de helft van zijn leven geen veilig persoon voor hem kunnen zijn. Je hebt niet kunnen hechten. Ik denk dat jouw zoon dit op zijn manier dondersgoed doorheeft.
Nu ook nog een scheiding. Jullie band is echt niet verloren, maar het is belangrijk dat je hier met een professional aan gaat werken.
En hulp voor jezelf. Het is niet persoonlijk. Hij wil zijn mama echt, maar nu voelt papa veiliger.
Want dit is geen normale situatie waarbij een kind een gezonde band heeft met beide ouders, maar voorkeur voor 1.
Je zoon zegt iets heel heftigs, keer op keer. Het is belangrijk dat je luistert.
Jij bent heel lang depressief geweest.
Je hebt de helft van zijn leven geen veilig persoon voor hem kunnen zijn. Je hebt niet kunnen hechten. Ik denk dat jouw zoon dit op zijn manier dondersgoed doorheeft.
Nu ook nog een scheiding. Jullie band is echt niet verloren, maar het is belangrijk dat je hier met een professional aan gaat werken.
En hulp voor jezelf. Het is niet persoonlijk. Hij wil zijn mama echt, maar nu voelt papa veiliger.
donderdag 9 januari 2025 om 14:35
Eens met Dropdrop maar wat wellicht ook niet helpt is jullie regeling van 2/2/3.
Als ik het goed begrijp dan is zoontje 2 dagen bij jou, 2 dagen bij vader, 3 dagen bij jou en de andere week andersom? Lijkt mij super intensief en stressvol voor zo een klein kind. Is hij net ergens gewend en dan weer naar de andere ouder.
Als hij ergens wat langer is gaat het misschien beter maar ik moet er zelf al niet aan denken dat ik elke 2 dagen moet verkassen, laat staan zo een kleintje.
Als ik het goed begrijp dan is zoontje 2 dagen bij jou, 2 dagen bij vader, 3 dagen bij jou en de andere week andersom? Lijkt mij super intensief en stressvol voor zo een klein kind. Is hij net ergens gewend en dan weer naar de andere ouder.
Als hij ergens wat langer is gaat het misschien beter maar ik moet er zelf al niet aan denken dat ik elke 2 dagen moet verkassen, laat staan zo een kleintje.
donderdag 9 januari 2025 om 14:39
Week om week wordt juist afgeraden bij jonge kinderen, omdat het slecht is voor de hechting om de andere ouder te lang niet te zien:wolkie schreef: ↑09-01-2025 14:35Eens met Dropdrop maar wat wellicht ook niet helpt is jullie regeling van 2/2/3.
Als ik het goed begrijp dan is zoontje 2 dagen bij jou, 2 dagen bij vader, 3 dagen bij jou en de andere week andersom? Lijkt mij super intensief en stressvol voor zo een klein kind. Is hij net ergens gewend en dan weer naar de andere ouder.
Als hij ergens wat langer is gaat het misschien beter maar ik moet er zelf al niet aan denken dat ik elke 2 dagen moet verkassen, laat staan zo een kleintje.
https://richtlijnenjeugdhulp.nl/scheidi ... jeugdigen/
Minimaal 2 dagen per week de andere ouder.
donderdag 9 januari 2025 om 14:39
Wat een nare situatie, voor jou en je zoontje. Het is nog maar heel kort dat jullie apart wonen, dus ik denk ook dat het met de tijd beter zal gaan. Zo’n klein kind snapt er natuurlijk niks van en is zo aan zn papa gewend (ook door jouw pnd), dat hij moeite heeft met deze situatie. Er zijn mogelijkheden om hulp te vragen, evt. via de huisarts, dit zou ik voor jullie beiden overwegen. Het geeft jou en je zoon misschien net de ondersteuning die je nodig hebt.
donderdag 9 januari 2025 om 14:44
De 2/2/3 is volgens mij aanbevolen bij kleine kinderen omdat hun tijdsbesef anders is. Denk niet dat dat een punt is.
Denk wel dat de grote veranderingen een rol kunnen spelen. Jullie zijn pas kort uit elkaar en jij woont niet in het huis dat voor je peuter vertrouwd is. De vader wel. Icm dat het begin van de hechting lastig is geweest, is het misschien niet heel gek.
Wel verdrietig voor jou, maar ik vind niet dat je dat kan uitspreken tegen een kind van 3. Dat legt druk op zo'n kind.
Mijn peuter heeft al sinds rond zn 1e verjaardag een voorkeur voor vader. Als papa er niet is, dan ben ik wel goed genoeg. Maar zeker als er emotie bij komt kijken, dan zegt hij: niet jij, papa. Weg jij. Dus ik ken wel het gevoel dat je er van krijgt als moeder. Tegelijk zegt hij ook wel vaak tegen mij dat ik lief ben, dat hij van mij houdt enzo. Zelf heb ik bij mijn kind het gevoel dat hij aanvoelt dat papa rustiger is en dat dat hem meer aanspreekt dan zn gehaaste mama. En ik snap dat. Kan zoiets ook meespelen bij jou?
Verder natuurlijk altijd een goed idee om hier advies over in te winnen bij een kinderpsycholoog gezien de achtergrond en jullie scheiding.
Denk wel dat de grote veranderingen een rol kunnen spelen. Jullie zijn pas kort uit elkaar en jij woont niet in het huis dat voor je peuter vertrouwd is. De vader wel. Icm dat het begin van de hechting lastig is geweest, is het misschien niet heel gek.
Wel verdrietig voor jou, maar ik vind niet dat je dat kan uitspreken tegen een kind van 3. Dat legt druk op zo'n kind.
Mijn peuter heeft al sinds rond zn 1e verjaardag een voorkeur voor vader. Als papa er niet is, dan ben ik wel goed genoeg. Maar zeker als er emotie bij komt kijken, dan zegt hij: niet jij, papa. Weg jij. Dus ik ken wel het gevoel dat je er van krijgt als moeder. Tegelijk zegt hij ook wel vaak tegen mij dat ik lief ben, dat hij van mij houdt enzo. Zelf heb ik bij mijn kind het gevoel dat hij aanvoelt dat papa rustiger is en dat dat hem meer aanspreekt dan zn gehaaste mama. En ik snap dat. Kan zoiets ook meespelen bij jou?
Verder natuurlijk altijd een goed idee om hier advies over in te winnen bij een kinderpsycholoog gezien de achtergrond en jullie scheiding.
donderdag 9 januari 2025 om 15:06
Het komt op zich vaker voor dat een peuter sterke voorkeur heeft voor één ouder en dat gaat ook weer over. Maar zoals anderen ook al schreven is de situatie hier wel wat ingewikkelder dan dat. Ik zou hier zeker hulp voor zoeken, ook voor jezelf want ik maak uit hoe je het gedrag interpreteert in je post wel op dat het bij jou ook allemaal vrij diep zit. Wat logisch is maar misschien op de lange termijn niet helpend. Mijn neefje van vijf heeft overigens pas recent veel moeite met het feit dat ouders niet bij elkaar wonen terwijl dit al ruim vier jaar zo is. Hij roept ook weleens tegen mijn zus dat hij bij zijn vader wil wonen en huilt om papa. Andersom hoort ze dat veel minder. Veel sterkte TO, het is niet makkelijk als dit steeds zo gaat.
donderdag 9 januari 2025 om 15:20
donderdag 9 januari 2025 om 15:38
Hoe weet je eigenlijk dat als je zoontje bij papa is, niet om mama vraagt? Zou het niet ook kunnen meespelen dat je zoontje graag papa én mama wilt zien?
Sterkte ermee in ieder geval. Twijfel niet aan jezelf en of je een goede moeder bent. Blijf op het positieve focussen, leuke dingen doen en inderdaad genoeg rust.
Sterkte ermee in ieder geval. Twijfel niet aan jezelf en of je een goede moeder bent. Blijf op het positieve focussen, leuke dingen doen en inderdaad genoeg rust.
donderdag 9 januari 2025 om 15:40
Ik vind dit wel vrij heftig geschetst. Het is niet alsof ik geen veilig persoon geweest ben voor mijn zoon.Dropdrop schreef: ↑09-01-2025 14:30Ik zou hulp vragen bij het consultatiebureau. Iets van ouderkind begeleiding.
Want dit is geen normale situatie waarbij een kind een gezonde band heeft met beide ouders, maar voorkeur voor 1.
Je zoon zegt iets heel heftigs, keer op keer. Het is belangrijk dat je luistert.
Jij bent heel lang depressief geweest.
Je hebt de helft van zijn leven geen veilig persoon voor hem kunnen zijn. Je hebt niet kunnen hechten. Ik denk dat jouw zoon dit op zijn manier dondersgoed doorheeft.
Nu ook nog een scheiding. Jullie band is echt niet verloren, maar het is belangrijk dat je hier met een professional aan gaat werken.
En hulp voor jezelf. Het is niet persoonlijk. Hij wil zijn mama echt, maar nu voelt papa veiliger.
Hij is ook wel echt blij om mij te zien als ik hem ophaal bij de kinderopvang. Laat zich inmiddels ook door mij troosten (dan moet hij meestal mama hebben), en zegt ook echt wel dat hij me lief vindt en van me houdt.. Dat maakt niet dat hij met mij niet veilig gehecht is. Ook als ik alleen met hem ben dan laat hij over het algemeen alle kenmerken zien van een veilige hechting.
De voorkeur voor papa is er altijd al geweest.
Het is de laatste weken alleen veel erger geworden en meer op de voorgrond gekomen. Ik heb zelf ook het idee dat het vertrouwde huis bij papa ook een rol speelt.
De 2/2/3 hebben we bewust voor gekozen. Hij is op hetzelfde kinderdagverblijf gebleven en hij is standaard de woensdag de hele dag thuis bij mij. We vinden 4 dagen pf meer de ene ouder niet zien veel te lang. Dat vind ik meer iets voor als hij een heel stuk ouder is.
donderdag 9 januari 2025 om 16:16
Dit spreekt je OP een beetje tegen. Daar heb je het over niet kunnen hechten in het eerste jaar en dat hij zich niet laat aanraken en troosten als hij verdrietig is. Ook heeft hij altijd de voorkeur voor papa gehad schrijf je.
Ik snap dat het confronterend is hoe het geschreven werd, maar agz jij zelf hier een probleem ervaart en het aan de pnd linkt, is dat toch volgens jou ook wat er aan de hand is?
Het kan vast geen kwaad om hierin wat begeleiding te vragen, ook voor jezelf in de nieuwe situatie en om wat zelfvertrouwen op te bouwen. Het is ook nogal wat allemaal, zoon geboren, pnd, uit elkaar, nieuwe woonplek.
donderdag 9 januari 2025 om 16:18
Dat was vooral als baby zo, ik zal dat even aanpassen.
donderdag 9 januari 2025 om 16:27
donderdag 9 januari 2025 om 16:58
Ik las ooit de regel dat je na een scheiding een kind structureel niet meer dagen aan één stuk van een ouder mag scheiden dan het aantal jaren dat hij/zij oud is.wolkie schreef: ↑09-01-2025 14:35Eens met Dropdrop maar wat wellicht ook niet helpt is jullie regeling van 2/2/3.
Als ik het goed begrijp dan is zoontje 2 dagen bij jou, 2 dagen bij vader, 3 dagen bij jou en de andere week andersom? Lijkt mij super intensief en stressvol voor zo een klein kind. Is hij net ergens gewend en dan weer naar de andere ouder.
Als hij ergens wat langer is gaat het misschien beter maar ik moet er zelf al niet aan denken dat ik elke 2 dagen moet verkassen, laat staan zo een kleintje.
Dus bvb. 3 jaar oud = niet langer dan 3 dagen aan één stuk weg van mama, idem voor papa.
Het mag natuurlijk af en toe wel een keer anders zijn bvb. doordat één van de ouders op reis is voor het werk ofzo, maar dit was de regel voor het standaard weekschema.
Vandaar die 2/2/3 regeling waarschijnlijk.
donderdag 9 januari 2025 om 17:09
Ach wat sneu voor je. Mijn kind was al bijna acht toen we gingen scheiden, maar had ook een voorkeur voor papa. De eerste paar weken was het soms janken als kind met mij mee "moest" (ook 2/2/3-regeling). Ik was ook degene die het huis uitgegaan was (helaas) dus voor het kind was papa nog steeds "thuis" en ik was in "mijn huis". Ik herken ook de moedeloze gevoelens: je doet alles om het je kind naar de zin te maken maar het lukt niet. Als ik iets nieuws kocht voor kind (om de nieuwe kamer leuk in te richten), wilde kind dat meenemen naar huis (naar papa en de eigen kamer dus). Frustrerend was dat.
Bij ons was onveilige hechting of PPD niet aan de orde, ik denk dat de oorzaak was dat ik de scheiding in gang had gezet en de vader heel hard meewerkte aan het idee dat "mama ons verlaat" of "het gezin kapotmaakt". Dat is bij jullie niet het geval hoop ik.
Ik zou professionele hulp zoeken, voor jou en voor je kind.
Bij ons was onveilige hechting of PPD niet aan de orde, ik denk dat de oorzaak was dat ik de scheiding in gang had gezet en de vader heel hard meewerkte aan het idee dat "mama ons verlaat" of "het gezin kapotmaakt". Dat is bij jullie niet het geval hoop ik.
Ik zou professionele hulp zoeken, voor jou en voor je kind.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 9 januari 2025 om 17:21
Dat kan ik dan weer wel begrijpen vanuit het standpunt van het kind. Ik zou er als volwassene ook moeilijk mee kunnen omgaan als ik mijn eigen spullen die ik leuk vind maar de helft van de tijd zou mogen bij me hebben, en wel op de momenten die anderen voor mij bepalen. Ik zou als kind van gescheiden ouders mijn spullen gewoon heen en weer willen meenemen zoals ik zelf wil denk ik.
donderdag 9 januari 2025 om 17:21
donderdag 9 januari 2025 om 17:31
Dit denk ik ook. En ik ben het helemaal niet eens met dropdrop. Ik denk juist dat kind de situatie niet fijn vind en zich uit bij de ouder waar hij zich het meest veilig bij voelt. Hij wil niet perse naar pappa, hij wil niet naar dat vreemde huis, hij wil dat alles weer 'normaal' is.MargjeM schreef: ↑09-01-2025 15:20Op die leeftijd kunnen ze onvrede nog niet goed onder woorden brengen, dus het zou mij niet verbazen als peuter eigenlijk andere aspecten van deze situatie lastig vindt en dit zo uit.
Co-ouderschap met zo'n jong kind lijkt me ook niet niets, dus ook ik raad aan om hulp en ondersteuning te zoeken.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
donderdag 9 januari 2025 om 17:42
Dat denk ik ook.Valtifest schreef: ↑09-01-2025 17:31Dit denk ik ook. En ik ben het helemaal niet eens met dropdrop. Ik denk juist dat kind de situatie niet fijn vind en zich uit bij de ouder waar hij zich het meest veilig bij voelt. Hij wil niet perse naar pappa, hij wil niet naar dat vreemde huis, hij wil dat alles weer 'normaal' is.
Hij is overstuur door de verandering en het omschakelen waarschijnlijk en dan is papa = thuis.
Alsnog denk ik dat TO wel iemand kan gebruiken die even met haar meedenkt en naast haar staat in deze situatie, om de angel eruit te halen wbt oud zeer wat er zit.
Ik kom als kind uit een vergelijkbare situatie (moeder pnd) en mijn moeder betrekt 40 jaar later nog steeds al mijn gevoelens op zichzelf, dat wens ik niemand toe. Was een moeilijke jeugd daardoor. Ze kon mij ook niet troosten.
bijtie wijzigde dit bericht op 09-01-2025 17:43
1.76% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
