Puber met tics/dwangstoornis

30-10-2023 22:46 76 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Mijn puber is bijna 15 en vertoont opvallend gedrag. Zo kan hij enorm slecht tegen geluiden als kauwen, smakken, te hard ademhalen, snuiven. Hij gaat dan demonstratief met zijn handen over zijn oren zitten tijdens het eten en hij kan er ook echt boos om worden. Andere dingen die hij doet zijn meerdere keren uit het raam kijken, zomaar opeens op zijn hurken gaan zitten met zijn handen over zijn oren en scherpe geluiden met zijn tong maken. Ook gaat hij laat naar bed. In het verleden heeft hij ook zo'n periode gehad. Tijdens een ingrijpende verhuizing heeft hij ruim 9 maanden last gehad van spugen en handen wassen. Dat verdween vanzelf.
Sinds de tweede klas middelbare school komen tics weer terug. Zelf zegt hij er niet zo mee te zitten. Hij maakt ook moeilijk contact en is liever op zichzelf. Kan enorm opgaan in bijvoorbeeld dingen als landen met hoofdsteden herhalen, alle afleveringen van Arjen Lubach opnoemen etc.

Ik merk wel dat tics heel langzaam weer verdwijnen. Op school is er tijdens het eten veel lawaai en dan heeft hij ook geen last van dit gedrag. Ik heb de mentor gevraagd hem 2 dagen te analyseren tijdens de pauze maar die zag tijdens het eten geen probleem.

Tics, OCD of autistiforme trekken, ik kan er niet goed wijs uit worden. Heeft iemand ervaring met dit gedrag en zou ik naar een dokter moeten?
Blablabla97 schreef:
31-10-2023 09:40
En toch zeggen vrijwel alle mensen met diagnose dat ze blij zijn dat ze die hebben omdat het hen helpt zichzelf te begrijpen en hun gedrag te duiden. Waarom mensen extra moeite laten doen en hun leven moeilijker maken dan nodig, puur omdat ze anders "een labeltje" hebben. Liever een gelukkig leven met label, dan ongelukkig maar kunnen doen alsof je neurotypisch bent.

En deze zin "Ik zou liever een wat aparte jongen zijn die het verder wel redt dan een autist die hulp nodig heeft." is ontzettend validistisch en zegt meer over jou dan over wie dan ook met welke vorm van neurodiversiteit of een andere aandoening/stoornis dan ook. :roll:
Ik leer hier veel.
Blablabla97 schreef:
31-10-2023 09:40
En toch zeggen vrijwel alle mensen met diagnose dat ze blij zijn dat ze die hebben omdat het hen helpt zichzelf te begrijpen en hun gedrag te duiden. Waarom mensen extra moeite laten doen en hun leven moeilijker maken dan nodig, puur omdat ze anders "een labeltje" hebben. Liever een gelukkig leven met label, dan ongelukkig maar kunnen doen alsof je neurotypisch bent.

En deze zin "Ik zou liever een wat aparte jongen zijn die het verder wel redt dan een autist die hulp nodig heeft." is ontzettend validistisch en zegt meer over jou dan over wie dan ook met welke vorm van neurodiversiteit of een andere aandoening/stoornis dan ook. :roll:
Ik leer hier veel.
Thing1 schreef:
31-10-2023 11:13
Ah partner is wel zijn vader. Ongelukkig verwoord.
Zoon wil niks. Gisteravond zei hij dus: Ik heb geaccepteerd dat jullie vies eten en ik wens dat jullie mij accepteren. Jullie irriteren mij altijd.
Hij wil voornamelijk met rust gelaten worden en zijn eigen ding doen.

Ik ga deze week proberen eens rustig met hem te zitten en mss voor het slapengaan ontspanningsoefeningen te doen. Dan zou ik alsnog voor volgende week een afspraak kunnen maken.
Je kunt in een gezinssituatie niet altijd op je eigen gewenste moment met rust gelaten worden. Het voorstel om elkaar te accepteren is goed, maar daar horen dan dus afspraken bij waar zowel zoon als jij en partner je in kunnen vinden. En dat is dus niet demonstratief met je handen over je oren zitten tijdens het eten en roepen dat je geaccepteerd wil worden.
Accepteren = aangeven waar je last van hebt en zoeken naar een oplossing of aanpassing waar beide partijen zich in kunnen vinden. bijvoorbeeld: Minder vaak samen eten, maar als we samen eten - dan richten we ons op het voeren van leuke gesprekken en doen we niet chagrijnig aan tafel.
Alle reacties Link kopieren Quote
Zoggellia schreef:
31-10-2023 12:51
Je kunt in een gezinssituatie niet altijd op je eigen gewenste moment met rust gelaten worden. Het voorstel om elkaar te accepteren is goed, maar daar horen dan dus afspraken bij waar zowel zoon als jij en partner je in kunnen vinden. En dat is dus niet demonstratief met je handen over je oren zitten tijdens het eten en roepen dat je geaccepteerd wil worden.
Accepteren = aangeven waar je last van hebt en zoeken naar een oplossing of aanpassing waar beide partijen zich in kunnen vinden. bijvoorbeeld: Minder vaak samen eten, maar als we samen eten - dan richten we ons op het voeren van leuke gesprekken en doen we niet chagrijnig aan tafel.
Dit. En de manier waarop zoon communiceert zou hier in huis met een aantal neurodivergenten ook écht niet geaccepteerd worden. Classificatie of niet, je hebt je aan een aantal basale fatsoensregels te houden. Zoon lijkt me intelligent genoeg om die fatsoensregels te kunnen onthouden en toepassen en elders lijkt hij zich wel aan die fatsoensregels te kunnen houden

Overigens, TO, hóeft iemand met ASS natuurlijk niet aan alle kenmerken die beschreven worden in de dsm te voldoen. *Je schrijft dat je iemand kent met ASS die mensen wél aankijkt. Uiteraard zijn er mensen met ASS die dat wel doen. Er zijn ook mensen met ASS die sociaal zijn, of empathisch. Allemaal kenmerken waar het mensen met ASS aan zou ontbreken.
En er bestaat ook nog zoiets als leerbaarheid.

*edit: je zoon kijkt mensen wel aan. Het houdt dus niet in, omdat hij mensen aan kijkt, dat hij dús niet ergens op het spectrum zou kunnen zitten.
lafleurnoire wijzigde dit bericht op 31-10-2023 16:35
7.18% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Zaramorad schreef:
31-10-2023 00:17


Ik vind trouwens dat je een beetje moet uitkijken met diagnoses, iedereen lijkt tegenwoordig wel een label te hebben maar ik vraag me af of dat wel zo goed is voor je zelfbeeld. Ik zou liever een wat aparte jongen zijn die het verder wel redt dan een autist die hulp nodig heeft. Als hij verder lekker in z'n vel zit, maakt het dan écht wat uit dat hij niet tegen smakken kan?
Mijn dochter is blij dat ze een diagnose heeft. Eindelijk snapt ze waarom ze doet wat ze doet en waarom ze anders is dan anderen.

Het is voor haar juist positief geweest t.a.v. haar zelfbeeld.

Het is makkelijk zeggen dat jij liever een aparte jongen zou willen zijn i.p.v. een autist die hulp nodig heeft. Zolang jij die jongen niet zelf bent, is het heel moeilijk indenken hoe het scenario zou zijn als het over jou zou gaan.

En ook aparte jongens zonder labels hebben wel eens hulp nodig. Net als dat niet iedere autist hulp nodig heeft.
Alle reacties Link kopieren Quote
LaFleurNoire schreef:
31-10-2023 13:04
Dit. En de manier waarop zoon communiceert zou hier in huis met een aantal neurodivergenten ook écht niet geaccepteerd worden. Classificatie of niet, je hebt je aan een aantal basale fatsoensregels te houden. Zoon lijkt me intelligent genoeg om die fatsoensregels te kunnen onthouden en toepassen.

Overigens, TO, hóeft iemand met ASS natuurlijk niet aan alle kenmerken die beschreven worden in de dsm te voldoen. Je schrijft dat je iemand kent met ASS die mensen wél aankijkt. Uiteraard zijn er mensen met ASS die dat wel doen. Er zijn ook mensen met ASS die sociaal zijn, of empathisch. Allemaal kenmerken waar het mensen met ASS aan zou ontbreken.
En er bestaat ook nog zoiets als leerbaarheid.
Dit, ik heb me te schikken aan sociale normen net als iedereen.

Desnoods gaat hij op zn kamer eten?
Alle reacties Link kopieren Quote
Thing1 schreef:
31-10-2023 11:41


Hij heeft trouwens een vriend met echt klassiek autisme maar de symptomen komen niet overeen. Zo kan mijn zoon prima functioneren en kijkt je ook aan.
Mijn dochter kan je ook aankijken in een gesprek en zich inleven of empathie hebben voor een ander. En ze heeft vriendinnen.

En ze heeft ASS.

Het is een breed spectrum.

Dat zijn "symptomen " niet overeen komen met zijn vriend zegt niets.
Alle reacties Link kopieren Quote
Flipflop schreef:
31-10-2023 13:44
Mijn dochter is blij dat ze een diagnose heeft. Eindelijk snapt ze waarom ze doet wat ze doet en waarom ze anders is dan anderen.

Het is voor haar juist positief geweest t.a.v. haar zelfbeeld.

Het is makkelijk zeggen dat jij liever een aparte jongen zou willen zijn i.p.v. een autist die hulp nodig heeft. Zolang jij die jongen niet zelf bent, is het heel moeilijk indenken hoe het scenario zou zijn als het over jou zou gaan.

En ook aparte jongens zonder labels hebben wel eens hulp nodig. Net als dat niet iedere autist hulp nodig heeft.
Helemaal dit. Behalve dan het labels stukje want dat woord hangt me de strot uit zo ondertussen :P
Alle reacties Link kopieren Quote
Flipflop schreef:
31-10-2023 13:56
Mijn dochter kan je ook aankijken in een gesprek en zich inleven of empathie hebben voor een ander. En ze heeft vriendinnen.

En ze heeft ASS.

Het is een breed spectrum.

Dat zijn "symptomen " niet overeen komen met zijn vriend zegt niets.
Ik heb ASS en een sociaal beroep en veel vriendinnen. Ik loop meer vast op eigenwaarde, faalangst en ben naief in relaties.
Alle reacties Link kopieren Quote
Star⁴ schreef:
31-10-2023 14:00
Helemaal dit. Behalve dan het labels stukje want dat woord hangt me de strot uit zo ondertussen :P
Mij ook eigenlijk ;-D

Net als het woord "stoornis" in de afkorting ASS.
Alle reacties Link kopieren Quote
Flipflop schreef:
31-10-2023 13:44
Mijn dochter is blij dat ze een diagnose heeft. Eindelijk snapt ze waarom ze doet wat ze doet en waarom ze anders is dan anderen.
Dat is raar want diagnoses zijn een classificatie, geen verklaring.

Het is dus een kwalijke zaak als we tegen kinderen gaan zeggen: jij hebt driftbuien doordat je brein anders werkt dan dat van normale mensen.
Ieder mens is anders dan anderen, dat hoort bij het mens-zijn. Maar ook iedere situatie is anders, iedere context is anders, en roept totaal verschillend gedrag op bij verschillende mensen.

Ik vind het feit dat iemand zelf gelukkig is met een diagnose totaal geen graadmeter voor of het ook gezond en constructief is.

Een kind van 5 is ook blij als ze laat naar bed mogen en er geen regels zijn, maar is het ook goed voor ze ?

Wat jij beschrijft zijn gewoon de gebruikelijke bij-effecten van zelfstigma. Dat is op korte termijn prettig en comfortabel maar het zet bewezen een rem op de ontwikkeling van individuen.

Ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat het gaaf is om als mens als gestoord (autismespectrumstoornis) bestempeld te worden, terwijl je juist unieke talenten en kwaliteiten bezit. Ik denk je zelfbeeld dan al vrij laag is, als je je aan zoiets denkt te kunnen optrekken en het als fijn ervaart, dat je eindelijk gezien wordt. Dat is toch ergens heel droevig?

Op een bepaalde manier zijn we allemaal uniek en afwijkend en hebben we ook allemaal onze eigen beperkingen, dat is juist wat een mens mens maakt. Wij zijn ook in veel gevallen eenzaam in ons mens-zijn, het hoort soms bij het leven. Je zou daar geen validatie in de vorm van een diagnose voor nodig moeten hebben. Ik heb zelf een diagnose ADD maar dat is absoluut niet wat mij identificeert, of waar ik ooit iets uit gehaald hebt aan rust, vrede of geluk. Ik heb dan misschien ADD maar ik wil ook gewoon bijdragen aan de maatschappij en mijn talenten benutten zoals ieder mens. Ik heb toevallig andere belemmeringen dan mijn buurman of buurvrouw, maar die moet uiteindelijk ook gewoon leven met hun setje genen en eigenschappen.

Even gechargeerd, zouden zij ook pas opleven als ze in het hokje "buurman" mogen zitten, dat ze dan eindelijk weten waarom zij anders zijn dan anderen? Het is als je erover nadenkt echt een oppervlakkig en triest iets om na te streven, herkenning en identiteit vinden in de vorm van een levenslange ongeneeslijke afwijking...

Er mankeert inherent niets aan kinderen zoals het kind van TO, ze zijn niet gestoord of "autistisch", hooguit hebben ze een achterstand in hun emotionele ontwikkeling maar onderzoek laat steeds meer zien dat dit helemaal geen levenslang vonnis hoeft te zijn. Ik geloof echt dat het niet lang meer duurt voordat we van deze diagnoses af stappen en gewoon neurodiversiteit als normaal gaan beschouwen. In het verleden hebben we ook allerlei diagnoses gekend, die al lang zijn afgeschaft omdat we er mensen onbedoeld mee brandmerkten.
Alle reacties Link kopieren Quote
bijtie schreef:
31-10-2023 15:19
Dat is raar want diagnoses zijn een classificatie, geen verklaring.

Het is dus een kwalijke zaak als we tegen kinderen gaan zeggen: jij hebt driftbuien doordat je brein anders werkt dan dat van normale mensen.
Ieder mens is anders dan anderen, dat hoort bij het mens-zijn. Maar ook iedere situatie is anders, iedere context is anders, en roept totaal verschillend gedrag op bij verschillende mensen.

Ik vind het feit dat iemand zelf gelukkig is met een diagnose totaal geen graadmeter voor of het ook gezond en constructief is.

Een kind van 5 is ook blij als ze laat naar bed mogen en er geen regels zijn, maar is het ook goed voor ze ?

Wat jij beschrijft zijn gewoon de gebruikelijke bij-effecten van zelfstigma. Dat is op korte termijn prettig en comfortabel maar het zet bewezen een rem op de ontwikkeling van individuen.

Ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat het gaaf is om als mens als gestoord (autismespectrumstoornis) bestempeld te worden, terwijl je juist unieke talenten en kwaliteiten bezit. Ik denk je zelfbeeld dan al vrij laag is, als je je aan zoiets denkt te kunnen optrekken en het als fijn ervaart, dat je eindelijk gezien wordt. Dat is toch ergens heel droevig?

Op een bepaalde manier zijn we allemaal uniek en afwijkend en hebben we ook allemaal onze eigen beperkingen, dat is juist wat een mens mens maakt. Wij zijn ook in veel gevallen eenzaam in ons mens-zijn, het hoort soms bij het leven. Je zou daar geen validatie in de vorm van een diagnose voor nodig moeten hebben. Ik heb zelf een diagnose ADD maar dat is absoluut niet wat mij identificeert, of waar ik ooit iets uit gehaald hebt aan rust, vrede of geluk. Ik heb dan misschien ADD maar ik wil ook gewoon bijdragen aan de maatschappij en mijn talenten benutten zoals ieder mens. Ik heb toevallig andere belemmeringen dan mijn buurman of buurvrouw, maar die moet uiteindelijk ook gewoon leven met hun setje genen en eigenschappen.

Even gechargeerd, zouden zij ook pas opleven als ze in het hokje "buurman" mogen zitten, dat ze dan eindelijk weten waarom zij anders zijn dan anderen? Het is als je erover nadenkt echt een oppervlakkig en triest iets om na te streven, herkenning en identiteit vinden in de vorm van een levenslange ongeneeslijke afwijking...

Er mankeert inherent niets aan kinderen zoals het kind van TO, ze zijn niet gestoord of "autistisch", hooguit hebben ze een achterstand in hun emotionele ontwikkeling maar onderzoek laat steeds meer zien dat dit helemaal geen levenslang vonnis hoeft te zijn. Ik geloof echt dat het niet lang meer duurt voordat we van deze diagnoses af stappen en gewoon neurodiversiteit als normaal gaan beschouwen. In het verleden hebben we ook allerlei diagnoses gekend, die al lang zijn afgeschaft omdat we er mensen onbedoeld mee brandmerkten.
Denk je dat een kind veel met deze uitleg kan?
Alle reacties Link kopieren Quote
Zaramorad schreef:
31-10-2023 00:17
Een diagnose heeft alleen zin als hij mee wil werken aan verdere behandeling/begeleiding. Daar lijkt het niet op, toch?

Ik vind trouwens dat je een beetje moet uitkijken met diagnoses, iedereen lijkt tegenwoordig wel een label te hebben maar ik vraag me af of dat wel zo goed is voor je zelfbeeld. Ik zou liever een wat aparte jongen zijn die het verder wel redt dan een autist die hulp nodig heeft. Als hij verder lekker in z'n vel zit, maakt het dan écht wat uit dat hij niet tegen smakken kan?

Dat ligt er maar net aan. Het kan juist ook goed zijn voor je zelfbeeld. Ik heb ADD en waar ik vroeger dacht; waarom lukt me dit nou niet gewoon, wat is er mis met mij, kan ik nu milder naar mezelf kijken. Zelfde geldt voor dochter met ADD. De psycho-educatie heeft haar goed gedaan
Alle reacties Link kopieren Quote
bijtie schreef:
31-10-2023 15:19
Dat is raar want diagnoses zijn een classificatie, geen verklaring.

Het is dus een kwalijke zaak als we tegen kinderen gaan zeggen: jij hebt driftbuien doordat je brein anders werkt dan dat van normale mensen.
Ieder mens is anders dan anderen, dat hoort bij het mens-zijn. Maar ook iedere situatie is anders, iedere context is anders, en roept totaal verschillend gedrag op bij verschillende mensen.

Ik vind het feit dat iemand zelf gelukkig is met een diagnose totaal geen graadmeter voor of het ook gezond en constructief is.

Een kind van 5 is ook blij als ze laat naar bed mogen en er geen regels zijn, maar is het ook goed voor ze ?

Wat jij beschrijft zijn gewoon de gebruikelijke bij-effecten van zelfstigma. Dat is op korte termijn prettig en comfortabel maar het zet bewezen een rem op de ontwikkeling van individuen.

Ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat het gaaf is om als mens als gestoord (autismespectrumstoornis) bestempeld te worden, terwijl je juist unieke talenten en kwaliteiten bezit. Ik denk je zelfbeeld dan al vrij laag is, als je je aan zoiets denkt te kunnen optrekken en het als fijn ervaart, dat je eindelijk gezien wordt. Dat is toch ergens heel droevig?

Op een bepaalde manier zijn we allemaal uniek en afwijkend en hebben we ook allemaal onze eigen beperkingen, dat is juist wat een mens mens maakt. Wij zijn ook in veel gevallen eenzaam in ons mens-zijn, het hoort soms bij het leven. Je zou daar geen validatie in de vorm van een diagnose voor nodig moeten hebben. Ik heb zelf een diagnose ADD maar dat is absoluut niet wat mij identificeert, of waar ik ooit iets uit gehaald hebt aan rust, vrede of geluk. Ik heb dan misschien ADD maar ik wil ook gewoon bijdragen aan de maatschappij en mijn talenten benutten zoals ieder mens. Ik heb toevallig andere belemmeringen dan mijn buurman of buurvrouw, maar die moet uiteindelijk ook gewoon leven met hun setje genen en eigenschappen.

Even gechargeerd, zouden zij ook pas opleven als ze in het hokje "buurman" mogen zitten, dat ze dan eindelijk weten waarom zij anders zijn dan anderen? Het is als je erover nadenkt echt een oppervlakkig en triest iets om na te streven, herkenning en identiteit vinden in de vorm van een levenslange ongeneeslijke afwijking...

Er mankeert inherent niets aan kinderen zoals het kind van TO, ze zijn niet gestoord of "autistisch", hooguit hebben ze een achterstand in hun emotionele ontwikkeling maar onderzoek laat steeds meer zien dat dit helemaal geen levenslang vonnis hoeft te zijn. Ik geloof echt dat het niet lang meer duurt voordat we van deze diagnoses af stappen en gewoon neurodiversiteit als normaal gaan beschouwen. In het verleden hebben we ook allerlei diagnoses gekend, die al lang zijn afgeschaft omdat we er mensen onbedoeld mee brandmerkten.


Ik ben ook meer dan ADD en wil " net als ieder mens" (ja duh, ik ben ook net als ieder mens) ook bijdragen en mijn talenten benutten. Het gaat ook niet om herkenning en identiteit vinden bij wat jij een ongeneeslijke afwijking noemt. Het gaat erom dat ik milder naar mezelf kan kijken.
Alle reacties Link kopieren Quote
Denk ook aan adhd. Mijn psychiater zei laatst dat tics 9 van de 10 keer aan adhd te wijten zijn.

Ikzelf had vroeger ook tics. Best wel heftig ook. Heb zelfs de diagnose gilles.de la tourerre gehad. Uiteindelijk bleek ik dus adhd te hebben.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb zelf (zelf gediagnostiseerde) misofonie en mijn jongste kind heeft het ook. Ik heb eigenlijk alleen last van mijn man en mijn kind alleen van mij. Hoe leuk we elkaar ook vinden, het kan gewoon om 1 persoon gaan qua irritatie. Eigenlijk speelt het hier alleen als hij of ik moe ben.
Als ik moe ben en ik hoor mijn man kauwen dan kan ik hem echt wel wat aandoen. Er komt meteen een idioot onredelijke woede opzetten. Ik denk dat je zoon het ook wel eens zo kan voelen. Als mijn kind veel last heeft mag ihij een gehoorbeschermer opzet, dan kan hij toch bij ons aan tafel zitten.
Alle reacties Link kopieren Quote
bijtie schreef:
31-10-2023 15:19
Dat is raar want diagnoses zijn een classificatie, geen verklaring.

Het is dus een kwalijke zaak als we tegen kinderen gaan zeggen: jij hebt driftbuien doordat je brein anders werkt dan dat van normale mensen.
Ieder mens is anders dan anderen, dat hoort bij het mens-zijn. Maar ook iedere situatie is anders, iedere context is anders, en roept totaal verschillend gedrag op bij verschillende mensen.

Ik vind het feit dat iemand zelf gelukkig is met een diagnose totaal geen graadmeter voor of het ook gezond en constructief is.

Een kind van 5 is ook blij als ze laat naar bed mogen en er geen regels zijn, maar is het ook goed voor ze ?

Wat jij beschrijft zijn gewoon de gebruikelijke bij-effecten van zelfstigma. Dat is op korte termijn prettig en comfortabel maar het zet bewezen een rem op de ontwikkeling van individuen.

Ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat het gaaf is om als mens als gestoord (autismespectrumstoornis) bestempeld te worden, terwijl je juist unieke talenten en kwaliteiten bezit. Ik denk je zelfbeeld dan al vrij laag is, als je je aan zoiets denkt te kunnen optrekken en het als fijn ervaart, dat je eindelijk gezien wordt. Dat is toch ergens heel droevig?

Op een bepaalde manier zijn we allemaal uniek en afwijkend en hebben we ook allemaal onze eigen beperkingen, dat is juist wat een mens mens maakt. Wij zijn ook in veel gevallen eenzaam in ons mens-zijn, het hoort soms bij het leven. Je zou daar geen validatie in de vorm van een diagnose voor nodig moeten hebben. Ik heb zelf een diagnose ADD maar dat is absoluut niet wat mij identificeert, of waar ik ooit iets uit gehaald hebt aan rust, vrede of geluk. Ik heb dan misschien ADD maar ik wil ook gewoon bijdragen aan de maatschappij en mijn talenten benutten zoals ieder mens. Ik heb toevallig andere belemmeringen dan mijn buurman of buurvrouw, maar die moet uiteindelijk ook gewoon leven met hun setje genen en eigenschappen.

Even gechargeerd, zouden zij ook pas opleven als ze in het hokje "buurman" mogen zitten, dat ze dan eindelijk weten waarom zij anders zijn dan anderen? Het is als je erover nadenkt echt een oppervlakkig en triest iets om na te streven, herkenning en identiteit vinden in de vorm van een levenslange ongeneeslijke afwijking...

Er mankeert inherent niets aan kinderen zoals het kind van TO, ze zijn niet gestoord of "autistisch", hooguit hebben ze een achterstand in hun emotionele ontwikkeling maar onderzoek laat steeds meer zien dat dit helemaal geen levenslang vonnis hoeft te zijn. Ik geloof echt dat het niet lang meer duurt voordat we van deze diagnoses af stappen en gewoon neurodiversiteit als normaal gaan beschouwen. In het verleden hebben we ook allerlei diagnoses gekend, die al lang zijn afgeschaft omdat we er mensen onbedoeld mee brandmerkten.
Kijk anders gewoon even hoe het werkt in onze maatschappij.
Unieke talenten, ammehoela.

Inhoudelijk ben ik het echt met je eens, maar onze maatschappij krijgt alleen maar minder ruimte voor diversiteit, dus die diagnoses zullen voorlopig nog nodig zijn en vermoedelijk steeds meer.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Alle reacties Link kopieren Quote
bijtie schreef:
31-10-2023 15:19
Dat is raar want diagnoses zijn een classificatie, geen verklaring.

Het is dus een kwalijke zaak als we tegen kinderen gaan zeggen: jij hebt driftbuien doordat je brein anders werkt dan dat van normale mensen.
Ieder mens is anders dan anderen, dat hoort bij het mens-zijn. Maar ook iedere situatie is anders, iedere context is anders, en roept totaal verschillend gedrag op bij verschillende mensen.

Ik vind het feit dat iemand zelf gelukkig is met een diagnose totaal geen graadmeter voor of het ook gezond en constructief is.

Een kind van 5 is ook blij als ze laat naar bed mogen en er geen regels zijn, maar is het ook goed voor ze ?

Wat jij beschrijft zijn gewoon de gebruikelijke bij-effecten van zelfstigma. Dat is op korte termijn prettig en comfortabel maar het zet bewezen een rem op de ontwikkeling van individuen.

Ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat het gaaf is om als mens als gestoord (autismespectrumstoornis) bestempeld te worden, terwijl je juist unieke talenten en kwaliteiten bezit. Ik denk je zelfbeeld dan al vrij laag is, als je je aan zoiets denkt te kunnen optrekken en het als fijn ervaart, dat je eindelijk gezien wordt. Dat is toch ergens heel droevig?

Op een bepaalde manier zijn we allemaal uniek en afwijkend en hebben we ook allemaal onze eigen beperkingen, dat is juist wat een mens mens maakt. Wij zijn ook in veel gevallen eenzaam in ons mens-zijn, het hoort soms bij het leven. Je zou daar geen validatie in de vorm van een diagnose voor nodig moeten hebben. Ik heb zelf een diagnose ADD maar dat is absoluut niet wat mij identificeert, of waar ik ooit iets uit gehaald hebt aan rust, vrede of geluk. Ik heb dan misschien ADD maar ik wil ook gewoon bijdragen aan de maatschappij en mijn talenten benutten zoals ieder mens. Ik heb toevallig andere belemmeringen dan mijn buurman of buurvrouw, maar die moet uiteindelijk ook gewoon leven met hun setje genen en eigenschappen.

Even gechargeerd, zouden zij ook pas opleven als ze in het hokje "buurman" mogen zitten, dat ze dan eindelijk weten waarom zij anders zijn dan anderen? Het is als je erover nadenkt echt een oppervlakkig en triest iets om na te streven, herkenning en identiteit vinden in de vorm van een levenslange ongeneeslijke afwijking...

Er mankeert inherent niets aan kinderen zoals het kind van TO, ze zijn niet gestoord of "autistisch", hooguit hebben ze een achterstand in hun emotionele ontwikkeling maar onderzoek laat steeds meer zien dat dit helemaal geen levenslang vonnis hoeft te zijn. Ik geloof echt dat het niet lang meer duurt voordat we van deze diagnoses af stappen en gewoon neurodiversiteit als normaal gaan beschouwen. In het verleden hebben we ook allerlei diagnoses gekend, die al lang zijn afgeschaft omdat we er mensen onbedoeld mee brandmerkten.
Ik kan hier echt helemaal niets mee.

En is ook totaal niet herkenbaar, gelukkig.
Alle reacties Link kopieren Quote
De hele discussie over (het nut van) wel/niet diagnostiseren hoeven we in dit topic volgens mij niet over te doen. Hoe is TO en haar zoon daar bij gebaat?

Mbt de opmerkingen over fatsoensnormen. Neurodiversiteit is inderdaad geen vrijbrief voor asociaal gedrag. Maar ipv corrigeren en afspraken maken over wat je wel en niet tolereert, zou ik beginnen met te kijken waar het gedrag vandaag komt. Als deze jongen al tijden op zijn tenen loopt, overprikkelt en niet begrepen is, vind ik het niet raar dat hij zich onfatsoenlijk gedraagt. Het emmertje is dan vol en je kan er niets meer bij hebben.

Uit eigen ervaring weet ik dat het in dit soort gevallen pas zin heeft om afspraken te maken als de druk eraf is. Sterker nog; hier was het helemaal niet nodig om afspraken te maken over zoon’s gedrag toen er (meer) rekening gehouden werd met zijn behoeften. De angsten en het dwangmatige gedrag reduceerden ook een “leefbaar/acceptabel” niveau.
Alle reacties Link kopieren Quote
_horizon_ schreef:
31-10-2023 18:34
De hele discussie over (het nut van) wel/niet diagnostiseren hoeven we in dit topic volgens mij niet over te doen. Hoe is TO en haar zoon daar bij gebaat?

Mbt de opmerkingen over fatsoensnormen. Neurodiversiteit is inderdaad geen vrijbrief voor asociaal gedrag. Maar ipv corrigeren en afspraken maken over wat je wel en niet tolereert, zou ik beginnen met te kijken waar het gedrag vandaag komt. Als deze jongen al tijden op zijn tenen loopt, overprikkelt en niet begrepen is, vind ik het niet raar dat hij zich onfatsoenlijk gedraagt. Het emmertje is dan vol en je kan er niets meer bij hebben.

Uit eigen ervaring weet ik dat het in dit soort gevallen pas zin heeft om afspraken te maken als de druk eraf is. Sterker nog; hier was het helemaal niet nodig om afspraken te maken over zoon’s gedrag toen er (meer) rekening gehouden werd met zijn behoeften. De angsten en het dwangmatige gedrag reduceerden ook een “leefbaar/acceptabel” niveau.
Horizon, wat waren de behoeftesvan je zoon zoal? Hoe hield je daar rekening mee, wat waren jullie handvaten?
Alle reacties Link kopieren Quote
Rust, duidelijkheid, weinig verandering en als er een verandering is hem hier op voorbereiden. Veel autonomie en laten meebeslissen. We hebben een tijdje gewoon even heeeeeeeel weinig van hem verwacht en veel met rust gelaten (wel interesse getoond, altijd nabij geweest en onze grenzen aangegeven).

Maar de grote winst is op school gehaald, daar is enorm veel maatwerk aan te pas gekomen. En inmiddels geen gedoe meer met boos gedrag, brutale uitspraken, en overal echt OVERAL weerstand voor hebben.

Maar hier was zoon ook bijna thuiszitter geworden, dus het is een hele andere situatie (en hij is jonger). Hoewel ik wel best wat in je verhaal herken.

Mij heeft veel lezen en programma’s kijken over neurodiversiteit geholpen. En daarmee uiteindelijk zoon ook. Inmiddels ook best een netwerkje opgebouwd met ervaringsdeskundigen die altijd willen meedenken. Wie weet speelt bij jullie iets heel anders, maar je inlezen kan nooit kwaad.
Alle reacties Link kopieren Quote
_horizon_ schreef:
31-10-2023 18:34
De hele discussie over (het nut van) wel/niet diagnostiseren hoeven we in dit topic volgens mij niet over te doen. Hoe is TO en haar zoon daar bij gebaat?

Mbt de opmerkingen over fatsoensnormen. Neurodiversiteit is inderdaad geen vrijbrief voor asociaal gedrag. Maar ipv corrigeren en afspraken maken over wat je wel en niet tolereert, zou ik beginnen met te kijken waar het gedrag vandaag komt. Als deze jongen al tijden op zijn tenen loopt, overprikkelt en niet begrepen is, vind ik het niet raar dat hij zich onfatsoenlijk gedraagt. Het emmertje is dan vol en je kan er niets meer bij hebben.

Uit eigen ervaring weet ik dat het in dit soort gevallen pas zin heeft om afspraken te maken als de druk eraf is. Sterker nog; hier was het helemaal niet nodig om afspraken te maken over zoon’s gedrag toen er (meer) rekening gehouden werd met zijn behoeften. De angsten en het dwangmatige gedrag reduceerden ook een “leefbaar/acceptabel” niveau.
En hoe kom je erachter waar het gedrag vandaan komt als de persoon in kwestie niets wil behalve “respect” voor zijn behoeften? Hij wil het nergens over hebben, wil geen hulp, niet praten met een buitenstaander en wil alleen maar dat zijn behoeften boven alles in het gezin gaan. Dit gezin doet niets anders dan rekening houden met zijn behoeften.

Wij hebben járenlang geworsteld met de neurodiversiteit van onze dochter. Haar gedrag had een enorme weerslag op ons gezin, met name op haar eveneens neurodiverse broer.
Als ouder kun je daar zonder hulp en handvatten niet veel mee, ze kon niet duidelijk maken wat haar triggerde, waar de overprikkeling vandaan kwam en wat wij konden doen om haar daarbij te helpen. En wij hadden al ruime ervaring met neurodiversiteit, ons gezin was ingesteld op de behoeften en wensen van haar oudere broer. Maar wat bij hem hielp, werkte bij haar niet, we hadden daar echt hulp bij nodig. En dat wil de zoon van TO niet. Leeftijd is in deze ook echt wel cruciaal. Op jongere leeftijd hebben ze nog niet zoveel in te brengen mbt hulp van buitenaf inschakelen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Solomio schreef:
31-10-2023 17:27
Kijk anders gewoon even hoe het werkt in onze maatschappij.
Unieke talenten, ammehoela.

Inhoudelijk ben ik het echt met je eens, maar onze maatschappij krijgt alleen maar minder ruimte voor diversiteit, dus die diagnoses zullen voorlopig nog nodig zijn en vermoedelijk steeds meer.
Juist steeds minder denk ik.

Er zijn al klassen in het reguliere onderwijs waar letterlijk ieder kind een diagnose heeft (een familielid staat voor zo'n klas).

Heeft het dan nog een functie... Wat is het doel van behandelen als bijna elk kind neurodivers is. Zij zijn in sommige klassen dus in de meerderheid. Ze zitten ook vaak met koptelefoons op en met allerlei andere aanpassingen. Had je in de jaren '90 niet mee aan moeten komen. Toen had je misschien een keer 1 autist in de klas en die kende de hele school dan ook.

In het verleden is het altijd zo gegaan, er ontstaat diversiteit, dit wordt aanvankelijk beschouwd als afwijkingen maar gaandeweg wordt dat juist de norm. Denk aan de vroegere diagnose "hysterie" waarmee vrouwen werden bestempeld die meer wilden in het leven dan achter het aanrecht.

Die mensen werden daarvoor behandeld en eindigden soms in de isoleercel of permanent gedrogeerd, zodat ze toch nog konden meedraaien in de maatschappij.

Dat is eigenlijk gek. Autisme en ADHD zijn net als hysterie, syndromen die ontstaan in wisselwerking met een bepaalde samenleving, of schoolsysteem, die iets van deze mensen vraagt wat zij niet kunnen of willen leveren. Ligt dat dan aan het kind of aan de samenleving/het systeem waar ze in moeten.

Dus waarom zou dat niet kunnen veranderen, het is allemaal juist voortdurend in beweging volgens mij.

TO je zit er maar wel mee, dat snap ik, zelf was ik een hele moeilijke puber met eetstoornis en doodswensen, existentiële angsten. Het lijkt me als ouder erg lastig en kan me voorstellen dat je met de handen in het haar zit met zo'n jongen.

Wat mij echter het meest heeft geholpen is dat mijn moeder onvoorwaardelijk in me geloofde. Ook al begreep ze me vaak niet, ze was van mening dat mijn gedrag en problemen voortkwamen uit mijn sensitiviteit en dat ik op een bepaalde manier "verder" was. Dat mijn opstandigheid, destructieve gedrag en onbereikbaarheid ergens juist een teken van mijn innerlijke kracht was.

Dat geloof van haar in mij als mens heb ik altijd gevoeld ook al had ik er geen bewuste weet van.

Dat iemand in jou gelooft, een rotsvast vertrouwen in je heeft, dat jij ondanks alles, de onmacht, de ruzies, en dat je zelfs uitgekotst wordt door school bijvoorbeeld zoals mij gebeurd is, toch een goed en waardevol mens bent. Soms is dat geloof in jezelf de enige houvast die je hebt in het leven. Als ouder kan je dat je kind dus geven, als jij dit zelf echt gelooft dan voelt hij dit in zijn hele wezen en hij zal het merken niet aan je woorden maar juist in dat wat je niet doet of zegt. Eerlijk gezegd denk ik dat je veel meer dan dat eigenlijk niet eens kan doen als ouder. En misschien is dat maar goed ook want je bent van een hele andere generatie, dus je begrijpt je puber gewoon niet en andersom begrijpt hij jullie ook niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
bijtie schreef:
31-10-2023 20:04
Juist steeds minder denk ik.

Er zijn al klassen in het reguliere onderwijs waar letterlijk ieder kind een diagnose heeft (een familielid staat voor zo'n klas).

Heeft het dan nog een functie... Wat is het doel van behandelen als bijna elk kind neurodivers is. Zij zijn in sommige klassen dus in de meerderheid. Ze zitten ook vaak met koptelefoons op en met allerlei andere aanpassingen. Had je in de jaren '90 niet mee aan moeten komen. Toen had je misschien een keer 1 autist in de klas en die kende de hele school dan ook.

In het verleden is het altijd zo gegaan, er ontstaat diversiteit, dit wordt aanvankelijk beschouwd als afwijkingen maar gaandeweg wordt dat juist de norm. Denk aan de vroegere diagnose "hysterie" waarmee vrouwen werden bestempeld die meer wilden in het leven dan achter het aanrecht.

Die mensen werden daarvoor behandeld en eindigden soms in de isoleercel of permanent gedrogeerd, zodat ze toch nog konden meedraaien in de maatschappij.

Dat is eigenlijk gek. Autisme en ADHD zijn net als hysterie, syndromen die ontstaan in wisselwerking met een bepaalde samenleving, of schoolsysteem, die iets van deze mensen vraagt wat zij niet kunnen of willen leveren. Ligt dat dan aan het kind of aan de samenleving/het systeem waar ze in moeten.

Dus waarom zou dat niet kunnen veranderen, het is allemaal juist voortdurend in beweging volgens mij.

TO je zit er maar wel mee, dat snap ik, zelf was ik een hele moeilijke puber met eetstoornis en doodswensen, existentiële angsten. Het lijkt me als ouder erg lastig en kan me voorstellen dat je met de handen in het haar zit met zo'n jongen.

Wat mij echter het meest heeft geholpen is dat mijn moeder onvoorwaardelijk in me geloofde. Ook al begreep ze me vaak niet, ze was van mening dat mijn gedrag en problemen voortkwamen uit mijn sensitiviteit en dat ik op een bepaalde manier "verder" was. Dat mijn opstandigheid, destructieve gedrag en onbereikbaarheid ergens juist een teken van mijn innerlijke kracht was.

Dat geloof van haar in mij als mens heb ik altijd gevoeld ook al had ik er geen bewuste weet van.

Dat iemand in jou gelooft, een rotsvast vertrouwen in je heeft, dat jij ondanks alles, de onmacht, de ruzies, en dat je zelfs uitgekotst wordt door school bijvoorbeeld zoals mij gebeurd is, toch een goed en waardevol mens bent. Soms is dat geloof in jezelf de enige houvast die je hebt in het leven. Als ouder kan je dat je kind dus geven, als jij dit zelf echt gelooft dan voelt hij dit in zijn hele wezen en hij zal het merken niet aan je woorden maar juist in dat wat je niet doet of zegt. Eerlijk gezegd denk ik dat je veel meer dan dat eigenlijk niet eens kan doen als ouder. En misschien is dat maar goed ook want je bent van een hele andere generatie, dus je begrijpt je puber gewoon niet en andersom begrijpt hij jullie ook niet.
Kunnen we om te beginnen stoppen met het 'neurodivers' te noemen?
Onder neurodivers valt dus juist iedereen, met en zonder diagnose. Divers geeft aan dat er diverse verschijningsvormen zijn.

Stop daarnaast met het idealiseren van problemen. Termen als 'unieke talenten', extra sensitiviteit, jeuktermen.

En verder, nogmaals: onze maatschappij accepteert geen diversiteit. Er is zeer strikt omschreven wat je allemaal moet (kunnen) en als dat niet lukt moet daar een diagnose op.
Kun je als ouder nog zo onvoorwaardelijk achter je kind gaan staan, de rest van de wereld doet dat niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Alle reacties Link kopieren Quote
LaFleurNoire schreef:
31-10-2023 19:22
Wij hebben járenlang geworsteld met de neurodiversiteit van onze dochter. Haar gedrag had een enorme weerslag op ons gezin, met name op haar eveneens neurodiverse broer.
Als ouder kun je daar zonder hulp en handvatten niet veel mee, ze kon niet duidelijk maken wat haar triggerde, waar de overprikkeling vandaan kwam en wat wij konden doen om haar daarbij te helpen. En wij hadden al ruime ervaring met neurodiversiteit, ons gezin was ingesteld op de behoeften en wensen van haar oudere broer. Maar wat bij hem hielp, werkte bij haar niet, we hadden daar echt hulp bij nodig. En dat wil de zoon van TO niet. Leeftijd is in deze ook echt wel cruciaal. Op jongere leeftijd hebben ze nog niet zoveel in te brengen mbt hulp van buitenaf inschakelen.
Tsja, wat bij ons geholpen heeft is natuurlijk niet een magische one fits all oplossing. Maar voor ons heeft de ggz werkelijk niets toegevoegd (anders dan de deuren die in de toekomst kunnen opengaan ivm diagnose) en was het OKT alleen handig voor pgb. Het is allemaal begonnen bij ons als ouders, door te lezen, veel met ervaringsdeskundigen praten en te proberen.

Zoon liet in eerste instantie ook weinig los anders dan dat het duidelijk was dat het niet goed met hem ging en wilde ook geen hulp. Maar door hem te ontzien, daarna stap voor stap weer wat meer te verwachten, en door te observeren wat daar het effect van was kwam er meer inzicht in waar hij tegenaan liep. En gedurende het proces zijn er professionals (op school en later een externe bewegingscoach) bij betrokken geraakt. We zijn ook veeeel met school in gesprek gegaan en hebben zelf voorstellen gedaan (zo kregen we bijv voor elkaar dat hij een dag minder naar school mocht, eerst tijdelijk, dat hij elders mocht zitten met een noise cancelling koptelefoon als hij dat wilde, hoefde hij niet meer te handmatig te schrijven voor opdrachten waar schrijfvaardigheid niet het primaire doel was maar mocht hij de antwoorden intypen, etc.).

Ik snap dat niet alle ouders de tijd en achtergrond hebben om dit soort activiteiten op te pakken. Maar wat ik wil meegeven is dat je wel eea in gang kan proberen te zetten als je kind nog naar school gaat en niet open staat voor hulp. Maar goed, bij ons is ASS de achtergrond (hoewel dat op zichzelf geen verklaring is) en bij TO speelt wellicht heel iets anders.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven