Pubers en "alleenstaand"

Je hebt al jaren veel problemen maar je wil er niets structureels aan veranderen. Dan rest alleen een: sterkte de komende jaren.

Niet zo gek dat je er doorheen zit als de vader van je kinderen maar 4 van de 30 dagen voor zijn kinderen zorgt, dat is nog niet eens 10%. En dat alleen maar omdat zijn vriendin het anders niet trekt, ze wist toch vanaf dag 1 dat hij kinderen had?

Heftig om te lezen dat hij de belangen van zijn kinderen zo duidelijk onder die van zijn vriendin plaatst.

Het lijkt erop dat iedereen doet waar hij zich goed bij voelt en dat jij de rest mag oppakken, ongeacht hoe dit voor jou is. Ik zou meer voor jezelf opkomen, zowel in het contact met je ex, als in het contact met je kinderen.

Sensitive81 schreef: ↑

13-11-2023 14:23

Ik doe mijn ding met mijn kinderen (bv huiswerk of brengen naar sport) en hij met zijn kind. Dat is misschien wel normaal bij samengestelde gezinnen.

Samen met de kinderen vind ik lastig. Het aanspreken komt volgens mij toch meestal bij de 'echte' ouder terecht.

Ik weet niet hoe dat bij anderen is maar ik vind dat niet zo normaal eigenlijk. Ik blijf wel eindverantwoordelijk voor mijn kinderen maar mijn vriend brengt ze vaker naar dingen dan ik en we plannen gewoon dingen samen.

Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn maar het lijkt me handiger om dingen te mengen of eventueel samen te doen.

Edit: ik heb na de reacties te lezen best wel een triest beeld van samengestelde gezinnen.
Mijn vriend heeft ook kinderen die recent uit huis zijn maar die nog regelmatig aanwaaien. Hier js iedereen eigenlijk gewoon dol op elkaar. Mijn kinderen zeggen alles af als hun stiefzussen langs komen want dat vinden ze leuk. Laatst moest mijn stiefdochter naar het ziekenhuis en toen ben ik mee gegaan omdat ik vrij was. Als mijn kinderen een schoolfeest hebben ofzo en ze moeten gehaald worden dan vragen ze eerst mijn vriend want hij zegt altijd ja op brengen en halen. Als mijn dochter ergens mee zit dan neemt ze als eerste mijn vriend in vertrouwen (nou is hij ook wel echt heel goed in luisteren).

Ik vraag me echt af waarom alles zo apart moet. Kijk... Ik voed mijn kinderen op. Niet mijn vriend maar de praktische dingen doen wij toch echt samen.

Ook heb ik zeeen van tijd met mijn vriend samen. Ik heb sowieso wel co ouderschap maar mijn dochter is de laatste tijd wel meer hier maar wij zorgen echt voor vrije tijd samen minimaal 1 dag in de week. Of een avond of overdag.

Sensitive81 schreef: ↑

13-11-2023 14:31

Ik ga niet weg bij mijn man want hij kan heel goed opschieten met mijn kinderen. Dat is het probleem niet. Ik voel me gewoon op dit moment op en moe. Dan wil ik niet meteen weg bij iemand.

het is geen kinderopvang he? het gaat om, hoe hij JOU doet voelen
En het antwoord daarop is: belabberd

KamilleT schreef: ↑

13-11-2023 14:39

Dit is wel een beetje hoe het gaat in een samengesteld gezin. Je hebt nog geluk dat de kinderen en je man elkaar over en weer accepteren en respecteren. Best haalbare, als ik zo eens in mijn omgeving kijk. Met een enkele uitzondering ook wel, bedenk ik nu, maar daar heeft de man geen kinderen en is gewoon erg kindvriendelijk.

dan zijn mensen in jouw omgeving niet goed snik, dat ze zichzelf EN hun kinderen dit aandoen

Sensitive81 schreef: ↑

13-11-2023 15:25

Nee het heeft niets met geld te maken. Ik ben geen wegloper. Ik wil ook dat het slaagt en werkt. Dat wil mijn man ook. Maar ik ben nu gewoon moe van alles.

en dit gaat niet veranderen, want hij wil jouw problemen niet zien

Dus iemand die een relatie verbreekt is een wegloper? Dat is toch al een gek uitgangspunt, dat dat iets is wat kennelijk in je karakter zit en dan een negatieve karaktereigenschap is? Iedereen kan te maken krijgen met een relatie die niet goed loopt of niet werkt, dat maakt anderen die daar geen genoegen mee nemen geen weglopers.

Ik vind het klinken alsof je op meerdere vlakken in je leven niet gelukkig bent: werk, vriendschappen en relatie/gezin. Dit topic gaat nu vooral over je relatie, maar ik denk dat het ook zinvol kan zijn om te kijken hoe je op die andere twee vlakken gelukkiger kan worden.

Heb je niet één of meer leuke collega’s waar je buiten het werk om eens iets mee kunt gaan doen? Of is het een optie om te solliciteren bij een andere organisatie waar je wel kans hebt op leuke collega’s?

En/Of ga op vaste momenten in de week iets doen waar jij energie van krijgt. Het voordeel van pubers lijkt mij juist dat je niet altijd meer thuis hoeft te zijn voor ze, en dat je ook weer iets voor jezelf kunt opbouwen.

Ik heb geen ervaring met een samengesteld gezin zelf hebben maar mijn vader bijvoorbeeld heeft zijn stiefkinderen altijd net zo behandeld als zijn eigen kinderen (ik ben een stuk ouder dan mijn zusje en mijn stiefbroer en -zus dus heb nooit met de stiefjes gewoond) dus halen en brengen, koken, evt mee naar voorlichting van school etc etc. Ik vind dat normaal. Maar ik denk dat je probleem eigenlijk meer een identiteitskwestie is “wie ben ik en wat wil ik?” Mijn advies zou zijn om bijv eens te gaan praten met de poh bij je huisarts om alles op een rijtje te krijgen. En plan tijd en ruimte in voor jezelf als is het maar een wandelingetje of een uurtje lezen in een cafeetje (ik noem maar iets) alle kleine beetjes helpen.

Wat je beschrijft met de pubers klopt ook niet. Dat kost je heel veel energie en geluk.

Je bent een sloofje en je wordt ook nog afgekat omdat je niet op tijd bent of omdat de was niet klaar is.

Je hoopt dat ze ineens spontaan gaan zien hoeveel je voor ze doet. En omdat je gescheiden bent wil je dat je kinderen 'het beste' hebben dus je doet alles voor ze.
Hier is het probleem: Het is vanzelfsprekend en daarom zien ze het niet.

Hier ook wel eens bij de hand gehad natuurlijk. Maar dat pik ik gewoon niet. Ik wil mijn vrije zaterdag voor je opgeven. Ik hoef er niks voor terug, niet eens een bedankje. Maar als ik dan brutaal of neerbuigend behandeld wordt... dan mag je het een aantal zaterdagen zelf uitzoeken.
Gewoon even de vanzelfsprekendheid eraf. Ze komen echt niet meteen in de goot als ze een paar keer zelf (ja zelf!) moeten regelen dat ze bij sport komen. Of als ze zelf de was doen.

Niet flauw doen en zonder aankondiging niets doen!
Maar ruim van tevoren aankondigen. Ik heb komende woendag tot vrijdag geen tijd om de was voor je te doen, het is geen rocket-science, veel succes.
Of: Ik heb de komende week tijd voor één mand was, meer niet - kies verstandig.
Of: Ik ga morgen (zaterdag) even naar de Ikea, ik heb geen tijd om je naar sport te brengen. Je hebt een fiets, een bus, een mobiel en vrienden - het lukt wel.

Nogmaals ik heb het NIET over zomaar ineens pats-boem er niet zijn. Maar met een goede aankondiging - een mededeling, geen onderhandeling.

Dat is ook een stukje zelfbescherming. Ik geef vrijwillig van alles op en doe van alles. Maar ik ben geen emotionele vuilnisbak waar iemand even zijn negatieve gevoelens in kan dumpen. Het maakt geen klap uit of je puber bent, dat recht heeft niemand.

Als je dat niet durft, is iets mis in de relatie met je pubers. Dan ben je iets aan het compenseren en zij zien/waarderen dat niet omdat het er altijd is.