Samengestelde gezinnen/relaties met kinderen

coderood schreef: ↑

22-01-2024 17:34

Je kan het ook veel zwaarder maken dan het is natuurlijk.

Je kunt het natuurlijk ook onderschatten..

coderood schreef: ↑

22-01-2024 17:34

Je kan het ook veel zwaarder maken dan het is natuurlijk.

Maar het is toch ook heel zwaar, als er een ouder uit huis gaat ? Het is toch ook heel zwaar als er een nieuwe meneer of mevrouw full time bij je komt wonen ?

.

72Jelle schreef: ↑

22-01-2024 09:58

Misschien tegen Palmboom? Die nog maar twee jaar met haar vriend is, 5 kinderen samen heeft en nog een huis moet zoeken, maar op haar 50e nog een liefdesbeeb wil.
Haar ex is ook 65 plus ( kind is 4) en heeft kennelijk ook meteen een nieuwe liefde.
Tja, dan maak je er bewust een zooitje van.
Of je hebt gewoon hele andere normen en waarden. Dat kan ook.

Niet ' nog maar' maar ' al twee jaar'. Ruim ook en we kennen elkaar al minstens 10 jaar. Dingen gaan nu eenmaal sneller in sommige situaties maar ik ben geen halfgare verliefde puber die maar doet. Ik ben uiterst nuchter en voorzichtig maar jullie krijgen maar een deel mee hier via zo' n forum. We wonen nog niet samen maar willen dit wel. Of dit morgen zal gebeuren of volgend jaar: geen idee. We hebben inderdaad beiden nog een kinderwens. Of dit morgen zal gebeuren of volgend jaar. Wederom geen idee. Die kinderwens gaat wel voor want ik word 49 (hij is jonger).

We kennen de cijfers maar jullie kennen ons niet. Ons gezin niet. Onze kinderen niet. Onze exen niet. Wat we gedaan hebben om elkanders levens in elkaar te verweven, de gesprekken. We gaan juist totaal niet over 1 nacht ijs en hoe is ruim 2 jaar samen en nog niet samenwonen en geen kinderen hebben samen anders dan iemand die 5 jaar samen is en getrouwd is en al wel een kind heeft samen dan anders? Dat scheelt amper. Zo ver zijn wij nml nog helemaal niet. En wie weet lukt het wel niet eens. En trouwen hebben we helemaal geen zin in. We zijn ooit getrouwd geweest en dat was eens en nooit weer.

Ik wil nog wel even ageren tegen die liefdesbeeb die nu een eigen leven lijkt te leiden. Ik heb dat woord echt nog nooit gebruikt dus ik vind het vervelend dat dit nu zo' n wending heeft genomen.

Zeggen dat we er bewust een zootje van maken vind ik bizar. Hoe kan je dat nu zeggen? Als er iemand het goed voor elkaar heeft zijn wij het wel. We zijn geen 18 meer he. Nogmaals, ik snap de cijfers. Maar dat betekent niet dat elk samengesteld gezin gedoemd is te mislukken. Ik denk wel dat de cijfers ons alert moeten maken op wat er allemaal mis kan gaan en dat we met dat in ons achterhoofd serieus met onze nieuwe relatie met kinderen aan de slag moeten gaan. Nogmaals een scheiding zit niemand op te wachten. En nee je hebt geen honderd procent zekerheid, die heb je nooit. Maar ik zie nu wel waarom mijn eerste relatie niet heeft gewerkt (vanaf het begin eigenlijk al niet) en heb nu echt iemand gevonden die als een deksel op mijn potje is. En mijn ex eveneens. Ik snap gewoon dat zij samen zijn, ze halen beiden het beste in elkaar naar boven. Nieuwe vriendin van ex heeft trouwens ook kinderen. Wel al ouder maar toch. Mensen op een bepaalde leeftijd die een huwelijk of relatie achter de rug hebben hebben nu eenmaal vaak ook kinderen. Die krijg je er gratis en voor niets bij. Momenteel latten we 2 jaar en dat gaat prima maar het waren in eerste instantie de kinderen die zich afvroegen waarom we niet samen gingen wonen.
Niet alles is zwart of wit en ik ben geen mafkees die zich halsoverkop in dingen stort, integendeel zelfs. Ik ben een typische laatbloeier die juist heel erg de kat uit de boom kijkt en haar eigen schaapjes op het droge wil hebben alvorens daar een man bij komt. Maar bloed kruipt waar het niet gaan mag. Maar een roze bril? Dat is zo niet hoe ik ben. Ik ben juist heel erg nuchter en down to earth. Maar ik zie ook dat als iets goed is het goed is. Jullie kennen mij niet en dat is ook logisch. Maar deze negativiteit over die paar vrouwen die hier zich uitspreken over hun samengestelde gezin die wel werkt is echt niet nodig. Ja een deel werkt niet, en een ander deel ook weer wel.
Net als bij coderood gaat het bij ons ook gewoon gemoedelijk en vanzelf, we lopen echt nergens tegenaan. Zijn ruim 2 jaar samen, zoeken nu naar een huis samen, tegen de tijd dat het lukt zijn we wellicht al 3 jaar samen. Dus vergelijkbaar met coderood. Ja we hebben een kinderwens maar als het niet lukt is er geen man over boord. We zijn gelukkig zoals we zijn. Sorry dat ik het zeggen moet maar we hebben elkaar echt helemaal gevonden. Zonder roze bril zelfs.

Oh en wij zijn geen nieuwe gezin voor de kinderen wij zijn Pietje en Marietje die verliefd op elkaar werden en samen gingen wonen. Papa en mama hebben beiden een nieuwe verkering. Voor hun is dit echt geen big deal. Hun kerngezin is niet meer maar dat is heel vanzelf uitgeevalueerd. Ze zijn nog jong en behoorlijk meegaand. Geen garanties voor de toekomst maar dat heeft niemand. Samenblijven in een liefdeloos huwelijk is pas echt naar. Ik heb het jaren en jaren gedaan omdat ik dacht dat ik het goede deed maar helemaal niemand werd daar blij van (we sliepen apart en meer van die dingen)
Ik heb eindelijk weer het gevoel dat ik leef en daar varen ook de kinderen wel bij.
En mijn vriend is niet de vader van mijn kinderen en zal dat nooit worden, Hij is gewoon Pietje. Mijn kinderen hebben 1 vader en 1 moeder en de rest wordt bij de voornaam genoemd. En niemand vindt dit raar of ingewikkeld. Het is zo raar of ingewikkeld als je het zelf maakt.

Ik zie mijn vader ook niet meer en ik vind het argument dat hij altijd je vader blijft een hele koude douche. Elke boerenlul kan zijn zak legen maar een vader zijn dat is een eretitel die je moet verdienen.

Sorry hoor. Heb alleen nog maar de eerste alinea’s gelezen, maar hoezo denk jij dat het een goed idee is, om een liefdesbaby op de wereld te zetten als je nog niet eens hebt samengewoond??? De andere vijf kinderen hebben dus niet eens onder een dak gewoond met elkaar. En jullie als stel dus ook niet. Echt ongelooflijk vind ik het. Helemaal gezien jullie leeftijden. Je zou meer wijsheid verwachten.

Oh. Lees nu pas het stukje over de liefdesbaby trouwens. Ik denk dat dat is ontstaan, nadat je zelf gezegd hebt, dat jij er vanuit gaat, dat een baby van jullie twee jullie beiden gezinnen, in een klap familie van elkaar maakt.

dweedledee schreef: ↑

22-01-2024 18:37

Oh. Lees nu pas het stukje over de liefdesbaby trouwens. Ik denk dat dat is ontstaan, nadat je zelf gezegd hebt, dat jij er vanuit gaat, dat een baby van jullie twee jullie beiden gezinnen, in een klap familie van elkaar maakt.

Het gaat volgens mij meer over haar andere topic

palmboom schreef: ↑

22-01-2024 18:13

Ik zie mijn vader ook niet meer en ik vind het argument dat hij altijd je vader blijft een hele koude douche. Elke boerenlul kan zijn zak legen maar een vader zijn dat is een eretitel die je moet verdienen.

Het ging om de impact, zoals je in de zin erna had kunnen lezen. Niet over of hij zich als (liefhebbende) vaderfiguur opgesteld heeft. Bij veel mensen heeft een kut-ouder nogal impact, juist ook als ze zelf kinderen krijgen.

Ik kan voor een groot deel meekomen in het verhaal van Palmboom. Het zou mijn keuze niet zijn, maar er bestaan ongetwijfeld situaties waarbij het samenwonen met een nieuwe partner en kinderen prima gaat en iedereen het wel gezellig vindt.
Waar ik echt op afhaak is de wens nog een kindje erbij te krijgen. Er zijn er al 5, Palmboom is 49 EN ze hebben nog geen geschikt huis gevonden en dus helemaal nog niet in de praktijk ervaren hoe het samenwonen gaat. Nog een kindje erbij lijkt me dus echt een onnodig groot risico bovenop het risico dat je al neemt door met zo'n bubs kinderen 1 huishouden te gaan vormen. Een zwangerschap op die leeftijd (als het al lukt) is gewoon risicovol en zwaar, en je zal toch al je handen vol hebben aan een verhuizing en het wennen aan een heel groot samengesteld gezin. Dus nee, die keuze snap ik echt niet en vind ik ook weinig volwassen overkomen. Dat is echt gevoel voor ratio zetten op alle vlakken.

Ik denk dat nog een kind erbij in dit geval inderdaad onverstandig is. Als het al lukt (die kans is minimaal want je bent lichamelijk gezien te oud en dat is niet zomaar). Jullie hebben die fase beiden gehad. De aandacht zou moeten gaan naar dat samengestelde gezin. Dat is complex genoeg zonder een 2e leg. Daarnaast hebben jullie beiden kinderen en weet je hoe dat voelt en is. De ervaring zal voor de 6e keer niet heel anders zijn.

Majojootje schreef: ↑

22-01-2024 17:37

Je kunt het natuurlijk ook onderschatten..

Ken jij mijn kinderen en mijn gezin? Ik vind het echt een enorme beschuldiging en er aanmatigend wat je doet hier. Voel je je nu beter over jezelf als je over andere gelukkige gezinnen nag oordelen? Heb je niks beters te doen dan je druk maken over andere gelukkige gezinnen?

blijfgewoonbianca schreef: ↑

22-01-2024 17:44

Maar het is toch ook heel zwaar, als er een ouder uit huis gaat ? Het is toch ook heel zwaar als er een nieuwe meneer of mevrouw full time bij je komt wonen ?

Dat kan vast zwaar als dat patsboem gebeurt ja. Hier is het over een periode van 4 jaar en op het tempo van de kinderen gegaan. Ze hebben er geen zwaar trauma aan overgehouden. Ze zijn er zelfs erg blij mee.

Keskus schreef: ↑

20-01-2024 14:25

Er zijn gewoon heel veel, soms tegenstrijdige, verschillende belangen in een samengesteld gezin.

-> Omdat het samenleven met de nieuwe partner van je ouder nooit zo natuurlijk voelt voor een kind als met je eigen ouder.

-> Omdat de belangen van de verschillende kinderen kunnen botsen - bij een leeftijdsverschil of andere karakters, jongens / meisjes, een kind met extra zorgbehoefte.

-> Omdat de band tussen nieuwe partner en stiefkind nooit zo natuurlijk wordt als die tussen ouder en kind. En de ander jouw kinderen nooit dezelfde prioriteit kan geven als jij.

-> Omdat je als je allebei kinderen meebrengt, niet alleen te maken hebt met de nieuwe partner, maar ook met diens ex. Bijvoorbeeld om de opvoeding van de kinderen niet teveel van elkaar te laten verschillen.

-> Omdat je nieuwe partner anders naar jouw kind kijkt. En er misschien wat van vindt (maar niets mag).

Kortom het wordt nooit optimaal of zo natuurlijk als een kerngezin.

Ook ik was daarvan overtuigd. Maar het is niet per se waar, kan ik je uit ervaring vertellen.

Mijn nieuwe partner is meer en vader voor mijn eigen kinderen dan hun eigen pa. Hoewel het uiteraard wel anders is, is het niet per se minder natuurlijk. Bij ons thuis is het vele malen harmonieuzer en vooral gezelliger (volgens mijn inmiddels volwassen kinderen) dan toen ik nog getrouwd was.

Ik ken een paar jonge meiden die zelf zeggen dat hun stiefmoeder meer en moeder voor ze is dan hun eigen moeder (ik ken alleen de kinderen, niet de ouders).

Het stiefkind van iemand uit mijn vriendenkring heeft het contact met de eigen ouder verbroken nadat deze ook van de stiefouder gescheiden was. Die stiefouder zit nu op verjaardagen bij de andere eigen ouder (en stiefouder).

coderood schreef: ↑

22-01-2024 14:39

Ik ben toch geen statistiek? Ik ga toch niet iets doen of laten omdat de statistieken zeggen dat iets een risico is?
Ik vind het geen risico eerlijk gezegd. Mijn partner is op een heel rustige en ongedwongen manier geïntroduceerd. Mijn kinderen zijn dol op hem. Hij is de stabiele factor in ons gezin waar ze altijd bij terecht kunnen als hun fiets stuk is of als ze in vertrouwen hun verhaal kwijt konden.
Na 4 jaar zijn we gaan samenwonen en ook dat ging gewoon goed. Als ik eens iets alleen met mijn kids wil doen dan vinden ze dat jammer "want hij hoort er toch bij". Wij gaan binnenkort trouwen en mijn kids (jonge pubers) hebben allebei uit hunzelf een speech geschreven voor hem wat er op neer komt dat alles in hun leven beter is geworden sinds hij er is en dat ze vroeger bij "stiefouder" iets slechts dachten maar dat ze nu weten hoe geweldig het is. Ik weet zeker dat ik straks met ren huilende man zit

Maar goed. Jij bent natuurlijk vrij om vrijgezel te blijven als dat in jouw geval aan de orde is. Maar als ik maar mijn tegen situatie kijk en naar hie gelukkig wij allemaal zijn dan denk ik dat een soort misplaatste zelfopoffering js die ook nog eens niet nodig is.

En oja... zijn dochter was 14 of 15 toen wij voor het eerst op date gingen en t was op haar initiatief. Wij waren al lang (sinds onze jeugd) vrienden en zij vind dat wij maar eens op date moesten en hebben het enorm aangemoedigd. En het zijn ook fantastische meiden zijn dochters. Mijn kinderen zijn ook stapelgek op ze.

Wat leuk! Veel geluk samen.

Een ouder is iemand die je opvoed die er voor je is. Dat hoeft niet perse je biologische ouder te zijn dat kan net zo goed een stiefouder zijn.
Volgens mij is het trouwens zo dat 60% van de samengestelde gezinnen de 5 jaar niet haalt en niet de eerder genoemde 70%.
https://www.cjg043.nl/een-nieuw-samenge ... valkuilen/

Het kan gewoon goed gaan en het hoeft echt niet traumatisch te zijn voor kinderen. Natuurlijk gaan je kinderen altijd voor maar moet je dan alles voor jezelf opgeven omdat je kinderen hebt? In hun latere leven gaat toch ook niet altijd alles zoals ze willen? Dat je het niet te snel moet doen. Er heel goed over na moet denken en zeker wachten tot de eerste verliefdheid weg is ben ik het mee eens. Maar dat het per definitie slecht is voor de kinderen ben ik het niet mee eens. Ideale situatie? Dat vast niet maar dat is met een alleenstaande ouder ook niet zo.

palmboom schreef: ↑

22-01-2024 18:13

Niet ' nog maar' maar ' al twee jaar'. Ruim ook en we kennen elkaar al minstens 10 jaar. Dingen gaan nu eenmaal sneller in sommige situaties maar ik ben geen halfgare verliefde puber die maar doet. Ik ben uiterst nuchter en voorzichtig maar jullie krijgen maar een deel mee hier via zo' n forum. We wonen nog niet samen maar willen dit wel. Of dit morgen zal gebeuren of volgend jaar: geen idee. We hebben inderdaad beiden nog een kinderwens. Of dit morgen zal gebeuren of volgend jaar. Wederom geen idee. Die kinderwens gaat wel voor want ik word 49 (hij is jonger).

We kennen de cijfers maar jullie kennen ons niet. Ons gezin niet. Onze kinderen niet. Onze exen niet. Wat we gedaan hebben om elkanders levens in elkaar te verweven, de gesprekken. We gaan juist totaal niet over 1 nacht ijs en hoe is ruim 2 jaar samen en nog niet samenwonen en geen kinderen hebben samen anders dan iemand die 5 jaar samen is en getrouwd is en al wel een kind heeft samen dan anders? Dat scheelt amper. Zo ver zijn wij nml nog helemaal niet. En wie weet lukt het wel niet eens. En trouwen hebben we helemaal geen zin in. We zijn ooit getrouwd geweest en dat was eens en nooit weer.

Ik wil nog wel even ageren tegen die liefdesbeeb die nu een eigen leven lijkt te leiden. Ik heb dat woord echt nog nooit gebruikt dus ik vind het vervelend dat dit nu zo' n wending heeft genomen.

Zeggen dat we er bewust een zootje van maken vind ik bizar. Hoe kan je dat nu zeggen? Als er iemand het goed voor elkaar heeft zijn wij het wel. We zijn geen 18 meer he. Nogmaals, ik snap de cijfers. Maar dat betekent niet dat elk samengesteld gezin gedoemd is te mislukken. Ik denk wel dat de cijfers ons alert moeten maken op wat er allemaal mis kan gaan en dat we met dat in ons achterhoofd serieus met onze nieuwe relatie met kinderen aan de slag moeten gaan. Nogmaals een scheiding zit niemand op te wachten. En nee je hebt geen honderd procent zekerheid, die heb je nooit. Maar ik zie nu wel waarom mijn eerste relatie niet heeft gewerkt (vanaf het begin eigenlijk al niet) en heb nu echt iemand gevonden die als een deksel op mijn potje is. En mijn ex eveneens. Ik snap gewoon dat zij samen zijn, ze halen beiden het beste in elkaar naar boven. Nieuwe vriendin van ex heeft trouwens ook kinderen. Wel al ouder maar toch. Mensen op een bepaalde leeftijd die een huwelijk of relatie achter de rug hebben hebben nu eenmaal vaak ook kinderen. Die krijg je er gratis en voor niets bij. Momenteel latten we 2 jaar en dat gaat prima maar het waren in eerste instantie de kinderen die zich afvroegen waarom we niet samen gingen wonen.
Niet alles is zwart of wit en ik ben geen mafkees die zich halsoverkop in dingen stort, integendeel zelfs. Ik ben een typische laatbloeier die juist heel erg de kat uit de boom kijkt en haar eigen schaapjes op het droge wil hebben alvorens daar een man bij komt. Maar bloed kruipt waar het niet gaan mag. Maar een roze bril? Dat is zo niet hoe ik ben. Ik ben juist heel erg nuchter en down to earth. Maar ik zie ook dat als iets goed is het goed is. Jullie kennen mij niet en dat is ook logisch. Maar deze negativiteit over die paar vrouwen die hier zich uitspreken over hun samengestelde gezin die wel werkt is echt niet nodig. Ja een deel werkt niet, en een ander deel ook weer wel.
Net als bij coderood gaat het bij ons ook gewoon gemoedelijk en vanzelf, we lopen echt nergens tegenaan. Zijn ruim 2 jaar samen, zoeken nu naar een huis samen, tegen de tijd dat het lukt zijn we wellicht al 3 jaar samen. Dus vergelijkbaar met coderood. Ja we hebben een kinderwens maar als het niet lukt is er geen man over boord. We zijn gelukkig zoals we zijn. Sorry dat ik het zeggen moet maar we hebben elkaar echt helemaal gevonden. Zonder roze bril zelfs.

Oh en wij zijn geen nieuwe gezin voor de kinderen wij zijn Pietje en Marietje die verliefd op elkaar werden en samen gingen wonen. Papa en mama hebben beiden een nieuwe verkering. Voor hun is dit echt geen big deal. Hun kerngezin is niet meer maar dat is heel vanzelf uitgeevalueerd. Ze zijn nog jong en behoorlijk meegaand. Geen garanties voor de toekomst maar dat heeft niemand. Samenblijven in een liefdeloos huwelijk is pas echt naar. Ik heb het jaren en jaren gedaan omdat ik dacht dat ik het goede deed maar helemaal niemand werd daar blij van (we sliepen apart en meer van die dingen)
Ik heb eindelijk weer het gevoel dat ik leef en daar varen ook de kinderen wel bij.
En mijn vriend is niet de vader van mijn kinderen en zal dat nooit worden, Hij is gewoon Pietje. Mijn kinderen hebben 1 vader en 1 moeder en de rest wordt bij de voornaam genoemd. En niemand vindt dit raar of ingewikkeld. Het is zo raar of ingewikkeld als je het zelf maakt.

Ik zie mijn vader ook niet meer en ik vind het argument dat hij altijd je vader blijft een hele koude douche. Elke boerenlul kan zijn zak legen maar een vader zijn dat is een eretitel die je moet verdienen.

Op niets wat je hier zegt heb ik negatief commentaar. Maar wat je gewoon niet kan uitwissen is dat je bijna 70 bent als jouw kind 18 wordt. Dat is toch niet fijn voor dat kind?

blijfgewoonbianca schreef: ↑

22-01-2024 17:44

Maar het is toch ook heel zwaar, als er een ouder uit huis gaat ? Het is toch ook heel zwaar als er een nieuwe meneer of mevrouw full time bij je komt wonen ?

Als je daar na een paar jaar rustig naartoe werkt, is het natuurlijk geen "nieuwe meneer of mevrouw". Dan is het X, die je al heel goed kent en waarmee je als het goed is een heel vertrouwde band mee hebt opgebouwd.
Ik heb dat als kind helemaal niet als zwaar ervaren.

Blauwedruif85 schreef: ↑

22-01-2024 23:06

Een ouder is iemand die je opvoed die er voor je is.

Het kan gewoon goed gaan en het hoeft echt niet traumatisch te zijn voor kinderen.



Maar dat het per definitie slecht is voor de kinderen ben ik het niet mee eens. Ideale situatie? Dat vast niet maar dat is met een alleenstaande ouder ook niet zo.

Een ouder is wel meer dan een opvoeder, iemand met wie je een dna deelt, een verleden, een familie historie, uiterlijke kenmerken etc.



En nee, niet perse traumatisch maar je vraagt wel behoorlijk wat aanpassingsvermogen van je kind/kinderen:
- wennen aan wisselmomenten
- wennen aan nieuw huis/huizen
-wennen aan gemis andere ouder
- wennen aan stiefouder
- wennen aan nieuwe afspraken rondom opvoeding
- wennen aan nieuwe stiefbroers en zussen
- dit mogelijk aan twee kanten
- tijd met eigen ouder niet meer vanzelfsprekend.

Als ouders/stiefouders moet je behoorlijk wat inspanningen leveren om te investeren in het samengestelde gezin. Waar een ieder zijn/haar eigen behoefte heeft.
Het is dan begrijpelijk dat je als ouders hoopt op rendement en succes van je inspanningen.

bridge schreef: ↑

23-01-2024 16:22

Een ouder is wel meer dan een opvoeder, iemand met wie je een dna deelt, een verleden, een familie historie, uiterlijke kenmerken etc.



En nee, niet perse traumatisch maar je vraagt wel behoorlijk wat aanpassingsvermogen van je kind/kinderen:
- wennen aan wisselmomenten
- wennen aan nieuw huis/huizen
-wennen aan gemis andere ouder
- wennen aan stiefouder
- wennen aan nieuwe afspraken rondom opvoeding
- wennen aan nieuwe stiefbroers en zussen
- dit mogelijk aan twee kanten
- tijd met eigen ouder niet meer vanzelfsprekend.

Als ouders/stiefouders moet je behoorlijk wat inspanningen leveren om te investeren in het samengestelde gezin. Waar een ieder zijn/haar eigen behoefte heeft.
Het is dan begrijpelijk dat je als ouders hoopt op rendement en succes van je inspanningen.

Dit. Een van mijn kinderen vindt de wisselmomenten al zo belastend dat ik al het andere niet eens aan ga beginnen. En wij zijn al bijna 7 jaar gescheiden en wonen op 5 minuten fietsen van elkaar beide in een prettig huis met genoeg slaapkamers.. maar ze moet elke keer weer wennen en baalt ervan dat de helft van haar spullen altijd elders ligt.

Leuk onderwerp voor een nieuw topic trouwens: tot welke leeftijd gaan pubers doorgaans mee in een omgangsregeling of co-ouderschap?

Misschien toch te herkenbaar

Echt heel sneu voor dat meisje. Mijn vriend heeft min of meer hetzelfde meegemaakt met ouders die gingen scheiden toen hij 16 was. Ik denk dat zijn ouders bewust gewacht hebben met scheiden tot de kinderen wat ouder waren maar dat heeft helemaal niet goed uitgepakt.

bridge schreef: ↑

23-01-2024 16:22

Een ouder is wel meer dan een opvoeder, iemand met wie je een dna deelt, een verleden, een familie historie, uiterlijke kenmerken etc.



En nee, niet perse traumatisch maar je vraagt wel behoorlijk wat aanpassingsvermogen van je kind/kinderen:
- wennen aan wisselmomenten
- wennen aan nieuw huis/huizen
-wennen aan gemis andere ouder
- wennen aan stiefouder
- wennen aan nieuwe afspraken rondom opvoeding
- wennen aan nieuwe stiefbroers en zussen
- dit mogelijk aan twee kanten
- tijd met eigen ouder niet meer vanzelfsprekend.

Als ouders/stiefouders moet je behoorlijk wat inspanningen leveren om te investeren in het samengestelde gezin. Waar een ieder zijn/haar eigen behoefte heeft.
Het is dan begrijpelijk dat je als ouders hoopt op rendement en succes van je inspanningen.

Zeg je dat eerste ook tegen adoptieouders?

Van de 8 punten zijn 5 punten inherent aan scheiden, niet zozeer aan samengestelde gezinnen. Dus ik snap nog steeds niet waarom het ene hier prima wordt gevonden en het andere niet.

Samengestelde gezinnen zijn vaak ingewikkeld, maar door steeds te roepen dat het altijd problematisch is, ga je ook voorbij aan situaties waar de stiefouder gewenst of geliefd is of misschien juist voor (nieuwe stabiliteit) te zorgen.

Ik heb gelezen wat je schreef lila-linda, maar eerlijk gezegd vind ik dat richting verwaarlozing gaan en weinig te maken hebben met de ingewikkeldheid van samengestelde gezinnen.

coderood schreef: ↑

22-01-2024 22:13

Ken jij mijn kinderen en mijn gezin? Ik vind het echt een enorme beschuldiging en er aanmatigend wat je doet hier. Voel je je nu beter over jezelf als je over andere gelukkige gezinnen nag oordelen? Heb je niks beters te doen dan je druk maken over andere gelukkige gezinnen?

Dit was een reactie op een reactie op mijn eerdere post.
Misschien handig om die ook even te lezen voor je reageert..