Samengestelde gezinnen/relaties met kinderen

Jahallo222 zaterdag 20 januari 2024 om 13:58

Ik weet niet of dit de juiste pijler is, anders hoor ik het graag.

Naar aanleiding van een topic over een samengesteld gezin, ben ik benieuwd hoe daarover gedacht wordt. In dat topic, maar ook andere eerdere topics waarin er ook sprake was van samengestelde gezinnen (al dan niet beide een kind, of één van de twee) wordt in mijn beleving negatief gereageerd op met name het samenwonen in zo'n situatie.

Maar ik ben wel benieuwd naar waarom hier vaak negatief naar gekeken wordt? Uiteraard kun je je afvragen of het voor de kinderen goed is. Of mensen dit niet doen omdat ze een soort ideaal situatie willen. Hun kerngezin missen.

Ik heb ook gelezen dat een groot deel van deze relaties, met name als men gaat samenwonen, vrij snel weer strandt. Maar ik ken ook wel situaties waarin het goed uitgepakt lijkt te hebben (weet je natuurlijk nooit zeker). Waar er soms zelf nog een kind bij komt.

Nou ja, ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover en waarom er hier regelmatig wel fel op gereageerd lijkt te worden.

Even voor de duidelijkheid: ik ben hier zelf absoluut niet mee bezig. Ik heb nog genoeg te doen voordat ik aan een daadwerkelijke relatie moet denken, als ik dat überhaupt ooit nog aandurf.

dweedledee dinsdag 23 januari 2024 om 19:19

Een bekende van mij is een goed voorbeeld van waarom het gewoon echt niet slim is om te oud nog een kind te krijgen. Hij is een tweede leg baby. Heeft absoluut geen goede band met de halfbroers en zussen, want die zaten helemaal niet op een nieuwe liefdesbeeb van pa met zijn veel jongere vrouw te wachten. Is zelf nu bijna 30 en vaderlief wordt dit jaar 80 en de beste man mankeert van alles. Hij heeft hoogstwaarschijnlijk niet lang meer te leven, kwestie van maanden. Ook moeder, die nu 60 is, is de afgelopen jaren fysiek flink afgetakeld.

Het enige wat hij doet, is continu naar het ziekenhuis rijden met beide ouders en mantelzorgen. De stiefbroers en zussen hebben de handen van vader afgetrokken toen ze oud genoeg waren, omdat de tweede-leg-baby alle aandacht kreeg. Ze helpen dus amper en zijn veel meer op hun eigen moeder gefocust.

Dan ben je 29 jaar en word je zo ontzettend belast met alle zorg voor en om je ouders. Zijn eigen leven staat eigenlijk volledig on hold. Werken, mantelzorgen, eten en slapen. Op repeat. Al een paar jaar lang. Terwijl dit juist het moment in zijn leven zou moeten zijn dat hij zelf iets op zou moeten kunnen bouwen.

En elke dag is er ook die angst dat pa komt te overlijden. En ook moeder zal niet oud worden met haar progressieve ziektebeeld, dat weten ze nu al zeker. Hij voelt zich ontzettend verantwoordelijk en vooral ontzettend alleen. Ik vind het ongelooflijk verdrietig voor hem.

evelien2010 dinsdag 23 januari 2024 om 19:29

Stientje schreef: ↑
23-01-2024 16:37
Dit. Een van mijn kinderen vindt de wisselmomenten al zo belastend dat ik al het andere niet eens aan ga beginnen. En wij zijn al bijna 7 jaar gescheiden en wonen op 5 minuten fietsen van elkaar beide in een prettig huis met genoeg slaapkamers.. maar ze moet elke keer weer wennen en baalt ervan dat de helft van haar spullen altijd elders ligt.

Leuk onderwerp voor een nieuw topic trouwens: tot welke leeftijd gaan pubers doorgaans mee in een omgangsregeling of co-ouderschap?

Maar je hoeft haar toch niet volledig te betrekken bij een nieuwe partner? Die persoon kan (voornamelijk) langskomen als ze bij haar vader is. Hij kan prima een eigen huis behouden. Je hoeft geen nieuw gezin met nieuwe kinderen te beginnen. En jouw kind hoeft daar ook geen volwaardig deel van uit te maken. Genoeg mensen blijven gewoon latten hoor.

Anoniem_65fffc027e485 dinsdag 23 januari 2024 om 21:40

evelien2010 schreef: ↑
23-01-2024 19:29
Maar je hoeft haar toch niet volledig te betrekken bij een nieuwe partner? Die persoon kan (voornamelijk) langskomen als ze bij haar vader is. Hij kan prima een eigen huis behouden. Je hoeft geen nieuw gezin met nieuwe kinderen te beginnen. En jouw kind hoeft daar ook geen volwaardig deel van uit te maken. Genoeg mensen blijven gewoon latten hoor.

Ik heb ook een nieuwe partner, al jaren! We latten inderdaad. Ik doelde op samenwonen/nieuw gezin. Daar begin ik niet aan.

Blauwedruif85 dinsdag 23 januari 2024 om 22:41

bridge schreef: ↑
23-01-2024 16:22
Een ouder is wel meer dan een opvoeder, iemand met wie je een dna deelt, een verleden, een familie historie, uiterlijke kenmerken etc.

En nee, niet perse traumatisch maar je vraagt wel behoorlijk wat aanpassingsvermogen van je kind/kinderen:
- wennen aan wisselmomenten
- wennen aan nieuw huis/huizen
-wennen aan gemis andere ouder
- wennen aan stiefouder
- wennen aan nieuwe afspraken rondom opvoeding
- wennen aan nieuwe stiefbroers en zussen
- dit mogelijk aan twee kanten
- tijd met eigen ouder niet meer vanzelfsprekend.

Als ouders/stiefouders moet je behoorlijk wat inspanningen leveren om te investeren in het samengestelde gezin. Waar een ieder zijn/haar eigen behoefte heeft.
Het is dan begrijpelijk dat je als ouders hoopt op rendement en succes van je inspanningen.

Daar ben ik het niet mee eens. Dat is je biologische ouder maar niet perse een vader/ moeder(figuur). Stel je stiefouder is er al sinds je bv 2 bent en je eigen ouder is er niet dan deel je veel meer met je stiefouder.

Een aantal van je punten zoals wennen aan wisselmomenten en de andere ouder missen heeft betrekking op de scheiding. Het 1 hoeft het ander niet direct op te volgen. Wennen aan stiefouder doe je neem ik aan voor je gaat samenwonen. Niet zomaar tijd alleen met je ouder is er ook niet altijd zonder nieuwe partner. Ik werk bv bijna fulltime heb 2 kinderen waar ik de aandacht onder niet verdelen dus ja vaak zijn ze op zichzelf aangewezen en misschien nog wel meer dan wanneer ik zou samenwonen. Dan heb ik het veel minder druk dus meer ruimte om 1 op 1 wat te doen.

Vandaag is wat gisteren nog toekomst was

Blauwedruif85 dinsdag 23 januari 2024 om 22:44

dweedledee schreef: ↑
23-01-2024 19:19
Een bekende van mij is een goed voorbeeld van waarom het gewoon echt niet slim is om te oud nog een kind te krijgen. Hij is een tweede leg baby. Heeft absoluut geen goede band met de halfbroers en zussen, want die zaten helemaal niet op een nieuwe liefdesbeeb van pa met zijn veel jongere vrouw te wachten. Is zelf nu bijna 30 en vaderlief wordt dit jaar 80 en de beste man mankeert van alles. Hij heeft hoogstwaarschijnlijk niet lang meer te leven, kwestie van maanden. Ook moeder, die nu 60 is, is de afgelopen jaren fysiek flink afgetakeld.

Het enige wat hij doet, is continu naar het ziekenhuis rijden met beide ouders en mantelzorgen. De stiefbroers en zussen hebben de handen van vader afgetrokken toen ze oud genoeg waren, omdat de tweede-leg-baby alle aandacht kreeg. Ze helpen dus amper en zijn veel meer op hun eigen moeder gefocust.

Dan ben je 29 jaar en word je zo ontzettend belast met alle zorg voor en om je ouders. Zijn eigen leven staat eigenlijk volledig on hold. Werken, mantelzorgen, eten en slapen. Op repeat. Al een paar jaar lang. Terwijl dit juist het moment in zijn leven zou moeten zijn dat hij zelf iets op zou moeten kunnen bouwen.

En elke dag is er ook die angst dat pa komt te overlijden. En ook moeder zal niet oud worden met haar progressieve ziektebeeld, dat weten ze nu al zeker. Hij voelt zich ontzettend verantwoordelijk en vooral ontzettend alleen. Ik vind het ongelooflijk verdrietig voor hem.

In zijn geval is het ook een beetje pech denk ik. Ja zijn vader is oud maar zijn moeder was 30/31 toen ze hem kreeg en heeft de pech om nu met 60 al een slechte gezondheid te hebben. Mijn moeder is ouder en die redt zichzelf prima.
Los daarvan vind ik ook dat je op je 49ste niet aan een kind moet beginnen en al helemaal niet in een samengesteld gezin waarbij bij allebei de kinderwens al vervuld is.

Vandaag is wat gisteren nog toekomst was

Rozemarijn38 woensdag 24 januari 2024 om 09:16

Het valt me op dat het heel zwart wit is hier in het topic. Samengesteld gezin is not done of is prima.

Ik woon samen met mijn vriend en mijn zoon. Zoon is de helft van de week bij ons en de helft bij zijn vader en stiefmoeder.
Wij hebben ons eerst heel goed ingelezen wat deze situatie van samenwonen zou doen met ons allemaal. Dus voor zoon maar ja zeker ook voor ons. Met als leidraad wat het beste is voor zoon.
Hij was 1 jaar toen zijn vader en ik uit elkaar gingen dus dat maakt het makkelijker want hij is niet anders gewend. Hij is nu 9 jaar.
Zoon is dol op zijn stiefvader en stiefmoeder. Zijn vader gaf hem nooit vele aandacht (zoon was dan vaker bij opa en oma) en hij krijgt wel veel aandacht van stiefmoeder. Ideaal is het niet want dat zou zijn als zijn vader die rol innam. Maar dat gaat vader niet doen, zal niet veranderen.

Ik begrijp dat een samengesteld gezin met kinderen van beide kanten een stuk ingewikkelder is. En ook wanneer exen ruzie hebben. Of wanneer de kinderen ouder zijn en uit hun veilige omgeving gerukt worden.
Maar als je je goed voorbereid en het heel rustig stap voor stap aanpakt (dus niet binnen een jaar al gaat samenwonen) dan kan het zeker wel slagen. En dan mag het ook voor de kinderen best even lastig zijn. Dat hoort ook bij het leven.
Zorg ervoor dat je kinderen weten dat zij het allerbelangrijkste voor je zijn, niet alleen met woorden maar vooral ook met daden (aandacht).

Lila-Linda woensdag 24 januari 2024 om 09:27

Rozemarijn38 schreef: ↑
24-01-2024 09:16

En dan mag het ook voor de kinderen best even lastig zijn. Dat hoort ook bij het leven.

en dat ben ik niet met je eens

JA, het leven zit vol lastige momenten. En daar moet een kind mee om leren gaan.
maar dit is een lastig moment, dat je je kind willens en wetens aandoet, en ook niet aan kunt doen
Ik vind, dat je een van je allerbelangrijkste rollen als ouder is: zorgen voor een veilige haven voor je kinderen.
Niet een misschien-veilige-haven. Of een we-denken-dat-het-goed-gaat haven niet een lastige-haven

Rozemarijn38 woensdag 24 januari 2024 om 14:40

Lila-Linda schreef: ↑
24-01-2024 09:27
en dat ben ik niet met je eens

JA, het leven zit vol lastige momenten. En daar moet een kind mee om leren gaan.
maar dit is een lastig moment, dat je je kind willens en wetens aandoet, en ook niet aan kunt doen
Ik vind, dat je een van je allerbelangrijkste rollen als ouder is: zorgen voor een veilige haven voor je kinderen.
Niet een misschien-veilige-haven. Of een we-denken-dat-het-goed-gaat haven niet een lastige-haven

Dat kan. Daarin verschillen we inderdaad van mening.
Ik vind het heel belangrijk dat mijn kind ziet dat ik ook voor mijn eigen geluk kies. En daarmee bedoel ik niet kost wat kost. Maar door er heel doordacht en voorzichtig mee om te gaan.
De wereld draait niet alleen om mijn kind. Wat soms anders lijkt want hij kan zich soms wel als een prinsje gedragen

Harderwijk2021 donderdag 25 januari 2024 om 07:59

Rozemarijn38 schreef: ↑
24-01-2024 14:40
Dat kan. Daarin verschillen we inderdaad van mening.
Ik vind het heel belangrijk dat mijn kind ziet dat ik ook voor mijn eigen geluk kies. En daarmee bedoel ik niet kost wat kost. Maar door er heel doordacht en voorzichtig mee om te gaan.
De wereld draait niet alleen om mijn kind. Wat soms anders lijkt want hij kan zich soms wel als een prinsje gedragen

Helemaal mee eens.

Macarinata donderdag 25 januari 2024 om 08:19

'aan kan doen' Nee maar, met een samengesteld gezin doe je 'een kind wat aan'. Alsof je het kind mishandelt of misbruikt. Ga je mond toch spoelen, zeg.

Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.

Anoniem_65e068bdece4c donderdag 25 januari 2024 om 08:23

Lila-Linda schreef: ↑
24-01-2024 09:27
en dat ben ik niet met je eens

JA, het leven zit vol lastige momenten. En daar moet een kind mee om leren gaan.
maar dit is een lastig moment, dat je je kind willens en wetens aandoet, en ook niet aan kunt doen
Ik vind, dat je een van je allerbelangrijkste rollen als ouder is: zorgen voor een veilige haven voor je kinderen.
Niet een misschien-veilige-haven. Of een we-denken-dat-het-goed-gaat haven niet een lastige-haven

Agree. Mijn kind weet niet beter dan dat zijn vader en ik bij elkaar zijn en zijn vader een vrouw heeft. Toch gaf hij als kleuter al aan dat hij het moeilijk vond dat het daar niet helemaal thuis is, omdat niet iedereen eigen is. En dat kan ik me heel goed voorstellen. Daarom heb ik de keuze gemaakt nooit een partner in ons systeem te brengen. Maar ja, mijn geluk zit hem ook niet in een man in huis.

-April- zondag 28 januari 2024 om 08:25

Rozemarijn38 schreef: ↑
24-01-2024 14:40
Dat kan. Daarin verschillen we inderdaad van mening.
Ik vind het heel belangrijk dat mijn kind ziet dat ik ook voor mijn eigen geluk kies. En daarmee bedoel ik niet kost wat kost. Maar door er heel doordacht en voorzichtig mee om te gaan.
De wereld draait niet alleen om mijn kind. Wat soms anders lijkt want hij kan zich soms wel als een prinsje gedragen

Dat wel ja maar tot op zekere hoogte. En liever niet met dingen die hem dan weer ongelukkig maken en die niet perse nodig zijn

-April- zondag 28 januari 2024 om 08:25

Rozemarijn38 schreef: ↑
24-01-2024 14:40
Dat kan. Daarin verschillen we inderdaad van mening.
Ik vind het heel belangrijk dat mijn kind ziet dat ik ook voor mijn eigen geluk kies. En daarmee bedoel ik niet kost wat kost. Maar door er heel doordacht en voorzichtig mee om te gaan.
De wereld draait niet alleen om mijn kind. Wat soms anders lijkt want hij kan zich soms wel als een prinsje gedragen

Dat wel ja maar tot op zekere hoogte. En liever niet met dingen die hem dan weer ongelukkig maken en die niet perse nodig zijn. Dan verdraag ik liever zelf wat ongemak

Maar8 vrijdag 2 februari 2024 om 19:22

Ik ken zowel positieve als negatieve ervaringen. Er zijn denk ik wel verschillende factoren die van invloed zijn.
Zo heb ik een vriendin die een nieuwe relatie kreeg toen haar enige kind 4 was. De nieuwe relatie heeft geen kinderen en ze hebben 5 jaar gedaan over de stap tot samenwonen. Met 9 jaar zat hij nog ruim onder de puberteit.
Dat gaat heel goed.

Niet te vergelijken met mijn situatie, ik houd het dan ook bij latten. Maar ik en mijn vriend zijn weduwe en weduwnaar, wij hebben allebei altijd de kinderen en die hebben een andere leeftijd.

Overigens is dan latten ook al ingewikkeld genoeg. Je komt toch sneller met elkaars gezin in aanraking want de kinderen zijn nooit bij de andere ouder. Bovendien is het voor onze kinderen ook vaak een confrontatie van het gemis van de andere ouder. Voor onszelf is dat overigens ook zo, maar wij kunnen dat beter plaatsen en mee omgaan.

Voor niemand zou samenwonen in deze een goede stap zijn, maar ik vind het dan zelf ook wel prettig om niet altijd bij elkaar te zijn en maak graag eigen plannen en keuzes.

De pubers zijn vooral met eigen belangen bezig, maar ik ben jaren alleen geweest en ik vind uiteindelijk niet dat zij bepalend zijn in of ik weer een relatie heb. Wel stel ik geen verwachtingen aan ze; ze hoeven hem niet leuk te vinden en niks met elkaar te doen, we zijn aparte gezinnen. Het enige is dat ze wel fatsoenlijk reageren als ze hem tegenkomen.
Nou, dan blijkt iets meer ook wel te kunnen en de kinderen onderling gaan best leuk met elkaar.

canis-felis zaterdag 3 februari 2024 om 09:59

Klinkt ingewikkeld maar zeker ook mooi, Maar8.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

evelien2010 zaterdag 3 februari 2024 om 10:35

Maar8 dat klinkt prima. Je hebt wel een partner en maakt daarin eigen keuzes. Maar de kinderen gaan voor. Terwijl je daarnaast niet je eigen geluk hoeft op te offeren (door jarenlang alleen te moeten blijven). Jullie hebben de vrijheid om je eigen gezinsleven te leiden zonder de nadelen van een samengesteld gezin. En indien het toch niet werkt is het voor alle kinderen geen drama dat er iemand verdwijnt. Het is jouw partner maar geen ouder figuur voor de kinderen.

Belangrijkste is dat de kinderen hun eigen huis en leefomgeving hebben en houden (geen verhuizing, andere scholen of ander persoon en kinderen die in hun huis leven).

evelien2010 zaterdag 3 februari 2024 om 10:41

Mijn grootste bezwaar bij samengestelde gezinnen is eigenlijk het samenwonen en zeker de 2e leg kinderen. Die gaan immers voor de bestaande kinderen (logisch nieuw geluk en baby's vragen veel tijd en aandacht). Als kinderen van de 1e leg ben jij uiteindelijk het resultaat van een mislukt huwelijk. En het kan pijnlijk zijn je ouder nu wel goed zijn best te zien doen bij de nieuwe kans.

Samenwonen zou ik ook niet doen met thuiswonende kinderen. Die vragen daar niet om. Je bent niet 1 maar 2 gezinnen onder 1 dak. Laat iedereen zijn financiële onafhankelijkheid en eigen huis behouden. Samenwonen kan altijd als iedereen het huis uit is.

Jahallo222 dinsdag 6 februari 2024 om 13:33

evelien2010 schreef: ↑
03-02-2024 10:41
Mijn grootste bezwaar bij samengestelde gezinnen is eigenlijk het samenwonen en zeker de 2e leg kinderen. Die gaan immers voor de bestaande kinderen (logisch nieuw geluk en baby's vragen veel tijd en aandacht). Als kinderen van de 1e leg ben jij uiteindelijk het resultaat van een mislukt huwelijk. En het kan pijnlijk zijn je ouder nu wel goed zijn best te zien doen bij de nieuwe kans.

Samenwonen zou ik ook niet doen met thuiswonende kinderen. Die vragen daar niet om. Je bent niet 1 maar 2 gezinnen onder 1 dak. Laat iedereen zijn financiële onafhankelijkheid en eigen huis behouden. Samenwonen kan altijd als iedereen het huis uit is.

Dat snap ik hoor, en ook alle andere dingen die gezegd zijn. Maar bijvoorbeeld kijkend naar mijn eigen situatie, vind ik het een lastig iets. Ik zat in een zeer ongezonde relatie (nu zo'n 7 maanden uit elkaar) en hebben één kind samen. Als die relatie niet ongezond was geweest, had ik uiteindelijk denk ik een twee kind gewild (tot zover je dat te willen hebt natuurlijk). Sterker nog, dat was ook onderwerp van gesprek.

Ik sta nu niet op het punt om een relatie aan te gaan en ben daar ook niet mee bezig en niet aan toe. Geen idee of dat ooit weer gaat komen en wanneer dat dan zal zijn. Maar ik vind het wel lastig te verkroppen dat dus dit dan mijn enige kans was geweest op een relatie volgens de norm, en ook eventueel een tweede kind (en ik nog relatief jong ben). Terwijl ik het tegelijkertijd eens ben met veel dingen die in dit topic gezegd worden. Maar goed, dit is dus gevoelsmatig een ding voor mij. Dat iemand mij zo behandeld heeft, en ik daarom dus waarschijnlijk geen tweede kind meer ga krijgen. Daarnaast ook omdat ik het mezelf aanreken dat ik dit zo gigantisch verpest heb. Maar dat is een ander verhaal.

coderood dinsdag 6 februari 2024 om 14:00

Jahallo222 schreef: ↑
06-02-2024 13:33
Dat snap ik hoor, en ook alle andere dingen die gezegd zijn. Maar bijvoorbeeld kijkend naar mijn eigen situatie, vind ik het een lastig iets. Ik zat in een zeer ongezonde relatie (nu zo'n 7 maanden uit elkaar) en hebben één kind samen. Als die relatie niet ongezond was geweest, had ik uiteindelijk denk ik een twee kind gewild (tot zover je dat te willen hebt natuurlijk). Sterker nog, dat was ook onderwerp van gesprek.

Ik sta nu niet op het punt om een relatie aan te gaan en ben daar ook niet mee bezig en niet aan toe. Geen idee of dat ooit weer gaat komen en wanneer dat dan zal zijn. Maar ik vind het wel lastig te verkroppen dat dus dit dan mijn enige kans was geweest op een relatie volgens de norm, en ook eventueel een tweede kind (en ik nog relatief jong ben). Terwijl ik het tegelijkertijd eens ben met veel dingen die in dit topic gezegd worden. Maar goed, dit is dus gevoelsmatig een ding voor mij. Dat iemand mij zo behandeld heeft, en ik daarom dus waarschijnlijk geen tweede kind meer ga krijgen. Daarnaast ook omdat ik het mezelf aanreken dat ik dit zo gigantisch verpest heb. Maar dat is een ander verhaal.

Je kan altijd ook nog in je eentje een kind krijgen toch? Of mag dat ook niet want kind heeft er niet om gevraagd (vragen ze ooit wel om een broertje of zusje dan?)

meisje85 dinsdag 6 februari 2024 om 14:42

Ik denk dat het misschien voornamelijk pijn, rouw en boosheid om die relatie is die de kop opsteekt. "Als hij nou gewoon normaal had gedaan, had ik misschien een tweede kind gehad". Want je kan in principe natuurlijk gewoon doen wat jij wil. En daarnaast het is ook gewoon een beetje hoe het leven soms loopt. Voor andere vrouwen geldt weer dat ze "niet op tijd" de ware tegenkomen. Ook pijnlijk. Voor nog weer andere vrouwen geldt dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Ook pijnlijk. En de vraag is natuurlijk wat "de norm is" en of je naar die norm wil leven of niet.

Mangogo dinsdag 6 februari 2024 om 14:51

coderood schreef: ↑
06-02-2024 14:00
Je kan altijd ook nog in je eentje een kind krijgen toch? Of mag dat ook niet want kind heeft er niet om gevraagd (vragen ze ooit wel om een broertje of zusje dan?)

Dan krijg je natuurlijk wel zelfde idee dat dit kind altijd bij ouder is.

Maar mijn gevoel toen en gevoel nu daarover is ook veranderd. Man heeft met mij een 'tweede' leg. Stom woord. Maar ging toen oudste pas 1 was al uit elkaar en ze was toen middels zeer minimale regeling bij hem. Terwijl ik zelf als we ooit uit elkaar gaan helemaal geen tweede leg zou willen. Aan andere kant als man geen kinderen meer had gewild waren wij niet samen gebleven.

Blauwedruif85 dinsdag 6 februari 2024 om 16:13

Jahallo222 schreef: ↑
06-02-2024 13:33
Dat snap ik hoor, en ook alle andere dingen die gezegd zijn. Maar bijvoorbeeld kijkend naar mijn eigen situatie, vind ik het een lastig iets. Ik zat in een zeer ongezonde relatie (nu zo'n 7 maanden uit elkaar) en hebben één kind samen. Als die relatie niet ongezond was geweest, had ik uiteindelijk denk ik een twee kind gewild (tot zover je dat te willen hebt natuurlijk). Sterker nog, dat was ook onderwerp van gesprek.

Ik sta nu niet op het punt om een relatie aan te gaan en ben daar ook niet mee bezig en niet aan toe. Geen idee of dat ooit weer gaat komen en wanneer dat dan zal zijn. Maar ik vind het wel lastig te verkroppen dat dus dit dan mijn enige kans was geweest op een relatie volgens de norm, en ook eventueel een tweede kind (en ik nog relatief jong ben). Terwijl ik het tegelijkertijd eens ben met veel dingen die in dit topic gezegd worden. Maar goed, dit is dus gevoelsmatig een ding voor mij. Dat iemand mij zo behandeld heeft, en ik daarom dus waarschijnlijk geen tweede kind meer ga krijgen. Daarnaast ook omdat ik het mezelf aanreken dat ik dit zo gigantisch verpest heb. Maar dat is een ander verhaal.

Dat gevoel snap ik wel hoor. Maar je weet nog helemaal niet hoe het loopt en je hoeft je ook niet te houden aan wat het viva forum zegt of vind. Stel jij komt de liefde van je leven tegen hij heeft nog geen kinderen en dat gaat gewoon heel goed en jullie krijgen nog een kind samen. Dat kan toch ook gewoon goed gaan allemaal.

Maar ik begrijp je wel. Ik heb zelf ook een slechte relatie achter de rug. Bij elkaar blijven was geen optie. Nu heb ik een leuke relatie maar kan samenwonen voorlopig niet omdat we beide kinderen hebben.

Vandaag is wat gisteren nog toekomst was

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 6 februari 2024 om 16:27

Jahallo222 schreef: ↑
06-02-2024 13:33
Maar ik vind het wel lastig te verkroppen dat dus dit dan mijn enige kans was geweest op een relatie volgens de norm, en ook eventueel een tweede kind (en ik nog relatief jong ben). Terwijl ik het tegelijkertijd eens ben met veel dingen die in dit topic gezegd worden. Maar goed, dit is dus gevoelsmatig een ding voor mij. Dat iemand mij zo behandeld heeft, en ik daarom dus waarschijnlijk geen tweede kind meer ga krijgen. Daarnaast ook omdat ik het mezelf aanreken dat ik dit zo gigantisch verpest heb. Maar dat is een ander verhaal.

Die pijn voel ik ook wel, ik had graag meer kinderen gewild en ik heb er dus maar een. Maar goed, net zoals ik maar 1 kans had op een gezin met meerdere kinderen, heeft mijn kind maar 1 kans op een jeugd zonder stoorzenders en daarom ben ik vast van plan om geen partner in huis te halen tot kind volwassen is.

Ik ben wel een beetje gestopt met het mezelf aanrekenen; ik ben vol goede moed & hoop ergens aan begonnen en dat heeft gewoon totaal anders uitgepakt dan ik dacht.

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 6 februari 2024 om 16:32

Ik ben zelf overigens opgegroeid in een (gelukkig, relatief dramavrij) samengesteld gezin en ik heb toch het idee dat er te weinig oog was voor de behoeftes van de kinderen die er al waren voor de samenstelling. Dat maakt me ook erg terughoudend.

Djessy dinsdag 6 februari 2024 om 17:43

coderood schreef: ↑
06-02-2024 14:00
Je kan altijd ook nog in je eentje een kind krijgen toch? Of mag dat ook niet want kind heeft er niet om gevraagd (vragen ze ooit wel om een broertje of zusje dan?)

Jazeker. Ik heb mijn ouders gek gezeurd om een broertje of zusje.

...

Actieve topics