Kinderen
alle pijlers
Sjemig mensen, waarom nou geen interesse in je kleinkind?!
maandag 14 januari 2008 om 10:34
Wij hebben sinds jan '07 een prachtige zoon gekregen na een relatie van 7 jaar....
De band met mijn schoonouders is nooit super geweest, ze hebben er alles aan gedaan om ons uit elkaar te drijven om wat voor reden dan ook. (vooral mijn schoonvader is echt hels geweest)
Ok, dat heeft het er bij mij nooit gestimuleerd om eens gezellig op de thee te gaan en dat soort dingen dus helaas hebben we al niet zo'n band.
Wat ik oprecht jammer vind hoor maar wat niet klikt dat klikt niet.
Tijdens de zwangerschap kwam er al heel weinig interesse,
tot ze boos werden na een opmerking van mij aan een zus van mijn schoonmoeder die constant aan mijn bolle buik wilde zitten.
Eenmaal bevallen zijn ze in de kraamweek welgeteld 2 keer langsgeweest.
Met sinterklaas & Kerst hebben ze totaal geek blijk gegeven van dat ze een kleinkind hebben.
Ok, ook al is ons zoontje pas bijna 1 jaar, een klein kadootje had er toch wel afgekund?
Nu is kleine man woensdag jarig en werd er aan vriend gezegd dat ze ons wel geld zouden geven voor zijn verjaardag.
Waarop vriend verontwaardigd reageert (en believe me....die doet echt nooit ergens zijn mond over open!) je kunt het kind toch wel iets geven wat ie zelf kan uitpakken??!!
Met andere woorden, ga zelf maar iets zoeken want wij hebben er geen zin in.
Pffff is het nou zo moeilijk om interesse te tonen in je kleinkind?
Mij interesseert het amper wat (alhoewel meer dan ik denk misschien) maar voor mijn vriend vind ik dit echt heel sneu.
Hij vertelt trots dingen over zijn kind en zij beginnen over de drukte in de supermarkt
Ik vind het nogal pijnlijk, zeker gezien de interesse van mijn ouders en zussen naar ons kindje toe.
(wat weer het andere uiterste is hoor....)
Wat moet ik hier nou mee?
De band met mijn schoonouders is nooit super geweest, ze hebben er alles aan gedaan om ons uit elkaar te drijven om wat voor reden dan ook. (vooral mijn schoonvader is echt hels geweest)
Ok, dat heeft het er bij mij nooit gestimuleerd om eens gezellig op de thee te gaan en dat soort dingen dus helaas hebben we al niet zo'n band.
Wat ik oprecht jammer vind hoor maar wat niet klikt dat klikt niet.
Tijdens de zwangerschap kwam er al heel weinig interesse,
tot ze boos werden na een opmerking van mij aan een zus van mijn schoonmoeder die constant aan mijn bolle buik wilde zitten.
Eenmaal bevallen zijn ze in de kraamweek welgeteld 2 keer langsgeweest.
Met sinterklaas & Kerst hebben ze totaal geek blijk gegeven van dat ze een kleinkind hebben.
Ok, ook al is ons zoontje pas bijna 1 jaar, een klein kadootje had er toch wel afgekund?
Nu is kleine man woensdag jarig en werd er aan vriend gezegd dat ze ons wel geld zouden geven voor zijn verjaardag.
Waarop vriend verontwaardigd reageert (en believe me....die doet echt nooit ergens zijn mond over open!) je kunt het kind toch wel iets geven wat ie zelf kan uitpakken??!!
Met andere woorden, ga zelf maar iets zoeken want wij hebben er geen zin in.
Pffff is het nou zo moeilijk om interesse te tonen in je kleinkind?
Mij interesseert het amper wat (alhoewel meer dan ik denk misschien) maar voor mijn vriend vind ik dit echt heel sneu.
Hij vertelt trots dingen over zijn kind en zij beginnen over de drukte in de supermarkt
Ik vind het nogal pijnlijk, zeker gezien de interesse van mijn ouders en zussen naar ons kindje toe.
(wat weer het andere uiterste is hoor....)
Wat moet ik hier nou mee?
maandag 14 januari 2008 om 10:40
He lieve Parel, ik kan me voorstellen dat het pijn doet. Je wilt ook graag voor je zoontje dat hij een opa en oma heeft die het leuk vinden om hem te zien. Hoe gaat je vriend ermee om? Ik zou denken dat hij de uitgelezen persoon is om eens rustig uit te leggen hoe jullie het ervaren. Ik vrees dat als jij dat gesprek met hen aangaat (gezien de voorgeschiedenis) het toch niet echt overkomt.
Als je vriend er ook last van heeft, zou ik geloof ik hem alleen eens naar zijn ouders laten gaan om erover te praten op een rustige manier. Misschien weten ze helemaal niet hoeveel pijn het doet.
Als het dan nog niets oplevert,zit er niet veel anders op dan accepteren vrees ik.
Als je vriend er ook last van heeft, zou ik geloof ik hem alleen eens naar zijn ouders laten gaan om erover te praten op een rustige manier. Misschien weten ze helemaal niet hoeveel pijn het doet.
Als het dan nog niets oplevert,zit er niet veel anders op dan accepteren vrees ik.
maandag 14 januari 2008 om 10:43
Samen een kind hebben is natuurlijk een kroon op je relatie. En dat is iets waar zij moeite mee hebben. Ze hebben vast geen lelijke gedachten over jullie kindje maar misschien wel over het feit dat hun genen nu met die van die van jou zijn vermengd (sorry dat ik het zo cru zeg).
Misschien kun je er zelf ook iets aan doen om ervoor te zorgen dat ze jullie kindje als mooi lief persoontje zien ipv als genenmix. Is het een idee om bijvoorbeeld je vriend eens samen met jullie kindje (dus zonder jou dus) bij ze langs te laten gaan?
Zij vinden het vast moeilijk om te bepalen hoe intiem het contact kan zijn. Je kunt ze daarbij wel helpen door veel te vertellen over jullie zoontje en door foto's te sturen. Wellicht handig om jezelf een beetje op de achtergrond te houden.
Misschien kun je er zelf ook iets aan doen om ervoor te zorgen dat ze jullie kindje als mooi lief persoontje zien ipv als genenmix. Is het een idee om bijvoorbeeld je vriend eens samen met jullie kindje (dus zonder jou dus) bij ze langs te laten gaan?
Zij vinden het vast moeilijk om te bepalen hoe intiem het contact kan zijn. Je kunt ze daarbij wel helpen door veel te vertellen over jullie zoontje en door foto's te sturen. Wellicht handig om jezelf een beetje op de achtergrond te houden.
maandag 14 januari 2008 om 10:47
Vlinder, mijn vriend gaat ook meestal alleen met mijn zoontje ernaartoe hoor.
Omdat ik me vaak kapot zit te ergeren en daar heb ik dan geen zin in.
We hebben ze foto's gegeven en vertellen vaak over hem maar meestal wordt alles meteen afgekapt, zo irritant.
Ik kan het snappen dat ze ervan balen dat hun zoon nu een kindje met me heeft maar alsjeblieft zeg stap erover heen!
Omdat ik me vaak kapot zit te ergeren en daar heb ik dan geen zin in.
We hebben ze foto's gegeven en vertellen vaak over hem maar meestal wordt alles meteen afgekapt, zo irritant.
Ik kan het snappen dat ze ervan balen dat hun zoon nu een kindje met me heeft maar alsjeblieft zeg stap erover heen!
Bovendien hopen we Sem zo te paaien dat hij ons binnenkort een keertje op audientie ontvangt 
maandag 14 januari 2008 om 10:52
maandag 14 januari 2008 om 11:01
maandag 14 januari 2008 om 11:03
Dat is ook heel verdrietig, Parel. En het is moeilijk je er niet druk om te maken. En zeker nu jullie samen een kind hebben, hadden jullie waarschijnlijk gehoopt dat er iets zou veranderen en dat ze tenminste wél heel enthousiast zouden reageren op hem. Ik heb verder geen advies, maar leef met je mee.
maandag 14 januari 2008 om 11:11
Parel27, ik snap wel wat BGB bedoelt. Misschien zijn je schoonouders niet bang voor de reactie van de kleine maar voor die van jou.
Jij hebt niet alleen moeite met het gedrag van je schoonouders. Je schoonouders hebben ook moeite met jouw gedrag. Je kunt hen niet veranderen, misschien is het handiger om je zelf iets anders op te stellen. Dat kan best voelen als "tegen je natuur in gaan" maar het is misschien wel het beste op de lange duur. Hier wordt je immers ook niet echt gelukkig van, en je vriend en jullie kindje ook niet. Al zal die laatste er nog niet zoveel van merken.
Jij hebt niet alleen moeite met het gedrag van je schoonouders. Je schoonouders hebben ook moeite met jouw gedrag. Je kunt hen niet veranderen, misschien is het handiger om je zelf iets anders op te stellen. Dat kan best voelen als "tegen je natuur in gaan" maar het is misschien wel het beste op de lange duur. Hier wordt je immers ook niet echt gelukkig van, en je vriend en jullie kindje ook niet. Al zal die laatste er nog niet zoveel van merken.
maandag 14 januari 2008 om 11:17
Kan me erg goed voorstellen hoe je je voelt. Bij ons was het juist omgedraaid. Alle aandacht ging uit naar de kinderen en wij waren onzichtbaar. Kregen zelfs als we op visite waren pas na 2 uur iest te drinken. Dan pas was de aandacht eventjes ergens anders op gericht. Helaas zien we mijn schoonouders niet meer maar dat heeft een andere reden.
Voor wat betreft het cadeautje, ze hadden ook kunnen vragen wat jullie wilde hebben. Als ze het zonde vinden speelgoed te kopen omdat hij bijv. al veel krijgt hadden ze ook een klein dingetje kunnen kopen en dan een envelop erbij om te sparen ofzo.
Ik denk dat jullie het beste met je schoonouders kunnen gaan praten maar doe dat wel samen. Jullie leven samen en hebben samen dit probleem.
Voor wat betreft het cadeautje, ze hadden ook kunnen vragen wat jullie wilde hebben. Als ze het zonde vinden speelgoed te kopen omdat hij bijv. al veel krijgt hadden ze ook een klein dingetje kunnen kopen en dan een envelop erbij om te sparen ofzo.
Ik denk dat jullie het beste met je schoonouders kunnen gaan praten maar doe dat wel samen. Jullie leven samen en hebben samen dit probleem.
maandag 14 januari 2008 om 11:26
Als je je zit te ergeren dan straal je dat uit. Kennelijk kun jij je daar ook niet overheen zetten. Misschien durven ze niet eens meer toenadering bij je te zoeken, bang voor afwijzing van jouw kant. Niet geheel onterecht lijkt me.
Ik vind het echt heel rot voor je maar je hebt slechts twee opties, accepteer de situatie zoals die is of verander er iets aan door zelf te beginnen met veranderen (als je het aan anderen overlaat dan kun je wachten tot je een ons weegt). Behandel ze eerst een poosje zoals je zelf behandeld wilt worden, dan kun je er later misschien eens over praten met ze.
Jij geeft ze wellicht het gevoel dat zij er niet mogen zijn, misschien dat ze daarom veel over zichzelf vertellen, om hun eigen ruimte te creeeren bij jou. Dan lijkt het alleen maar alsof ze niet geinteresseerd zijn.
maandag 14 januari 2008 om 11:27
oke kan ik snappen, want ik reageer idd ook niet altijd even leuk.
Maar geloof me, het heeft ook een reden....
En ik ben altijd degene die zich aanpast omdat ik mijn vriend niet wil kwetsen.
Het zijn allemaal kleine dingen die zich zo opstapelen dat ik er groen en geel van ga zien.
Ze bellen op wat ze kunnen geven aan onze zoon....
Wij vragen om speelgoed waarmee hij van de zomer op het strand ofzo kan spelen....lijkt ons niet moeilijk toch?
Wordt er geantwoord, nou ja we geven maar geld dan....
Sorry?? zij vragen toch wat ze kunnen kopen?
Is het nu echt zo moeilijk om even de bart smit binnen te lopen?
En voor mijn part geven ze hem een roze emmertje met paarse stippen
zolang mijn kind er vrolijk van wordt vind ik het ook leuk!
Het maakt me gewoon kwaad!
Maar geloof me, het heeft ook een reden....
En ik ben altijd degene die zich aanpast omdat ik mijn vriend niet wil kwetsen.
Het zijn allemaal kleine dingen die zich zo opstapelen dat ik er groen en geel van ga zien.
Ze bellen op wat ze kunnen geven aan onze zoon....
Wij vragen om speelgoed waarmee hij van de zomer op het strand ofzo kan spelen....lijkt ons niet moeilijk toch?
Wordt er geantwoord, nou ja we geven maar geld dan....
Sorry?? zij vragen toch wat ze kunnen kopen?
Is het nu echt zo moeilijk om even de bart smit binnen te lopen?
En voor mijn part geven ze hem een roze emmertje met paarse stippen
zolang mijn kind er vrolijk van wordt vind ik het ook leuk!
Het maakt me gewoon kwaad!
maandag 14 januari 2008 om 11:32
Misschien hebben ze gewoon niet zoveel met kinderen dat kan toch ook? Je weet vaak toch niet echt wat er achter het gedrag zit van mensen. Je vriend is enigst kind, misschien zegt dat al genoeg?Hebben ze wel foto´s van hun kleinkind in huis neergezet of opgehangen? Dat is meestal wat grootouders toch doen, zo niet zegt dat misschien ook al wat, dat ze gewoon niet zoveel met kinderen hebben, ook al is het hun kleinkind. Er is gewoon geen standaard opa en oma, sommigen geven er misschien gewoon niet zoveel om en zitten ze ook in hun maag dat ze gewoon niet zo goed weten wat ze moeten kopen voor zijn verjaardag, ook al vind een kind van 1 natuurlijk bijna alles mooi als ie ie maar uit kan pakken want het papier vinden ze vaak al het leukst.
Succes in ieder geval en probeer het ook eens van een andere kant te zien, volgens mij heeft dit echt niet zoveel met jou te maken want een kind is een kind denk ik dan, dit ligt volgens mij echt aan andere dingen.
En 2x langskomen in de kraamweek vind ik niet eens zo weinig eerlijk gezegd ....
Risotje
Succes in ieder geval en probeer het ook eens van een andere kant te zien, volgens mij heeft dit echt niet zoveel met jou te maken want een kind is een kind denk ik dan, dit ligt volgens mij echt aan andere dingen.
En 2x langskomen in de kraamweek vind ik niet eens zo weinig eerlijk gezegd ....
Risotje
thanx
maandag 14 januari 2008 om 11:47
Vlinder je hebt het idd heel mooi gezegd alleen zijn het dingen die ik allemaal al heb geprobeerd helaas.
Natuurlijk straal je ergernis uit, maar dat komt ergens vandaan!
En je gevoel schakel je niet snel uit.....
Als ik mijn zoontje aan mijn schoonmoeder geef, en hij begint te huilen dan zegt ze meteen al ooohhh haal hem maar weg hoor, hij wil niet....
Je kunt een kindje toch proberen te troosten?
En echt hoor....zij mogen er best zijn van mij :-)
Jammer genoeg hoor ik vaak dat ik een nogal arrogante blik kan hebben,
mensen die me beter kennen weten dat ik gewoon een 'dromer' ben en
tja, als ze me niet beter willen leren kennen na al die tijd wat moet ik er dan nog aan doen?
Wat MIJ betreft ben ik er allang uit..... maar nu nog laten zien dat ze een geweldig kleinkind hebben maar hoe moet dat als ze constant hun ogen ervoor dichthouden?
Natuurlijk straal je ergernis uit, maar dat komt ergens vandaan!
En je gevoel schakel je niet snel uit.....
Als ik mijn zoontje aan mijn schoonmoeder geef, en hij begint te huilen dan zegt ze meteen al ooohhh haal hem maar weg hoor, hij wil niet....
Je kunt een kindje toch proberen te troosten?
En echt hoor....zij mogen er best zijn van mij :-)
Jammer genoeg hoor ik vaak dat ik een nogal arrogante blik kan hebben,
mensen die me beter kennen weten dat ik gewoon een 'dromer' ben en
tja, als ze me niet beter willen leren kennen na al die tijd wat moet ik er dan nog aan doen?
Wat MIJ betreft ben ik er allang uit..... maar nu nog laten zien dat ze een geweldig kleinkind hebben maar hoe moet dat als ze constant hun ogen ervoor dichthouden?
maandag 14 januari 2008 om 12:01
Probeer ze het gevoel te geven dat ze het wel goed doen met jullie zoontje. Vertel haar wat ze moet doen om hem te troosten. Kan zijn dat ze heel onzeker is.
Tuurlijk komt die ergernis ergens vandaan. Maar het heeft vast geen zin om de oorzaak van jouw ergernis aan te pakken, daar heb je waarschijnlijk geen invloed op, wel op jouw ergernis zelf. Je schakelt je gevoel inderdaad niet snel uit, je kan proberen het te neutraliseren voor jezelf, zodat het jou niet meer zo raakt. Laat hun ergerlijke gedrag bij hen, en denk er aan dat je snel weer van ze af bent (omdat je naar huis gaat bijvoorbeeld). Het is echt makkelijker dan je denkt, probeer het maar eens. Stel je op zo'n moment eens voor dat je een glijbaan op je rug hebt, alle ergerlijke dingen glijden langs je oren heen, van je rug af, en je bent ze kwijt. Het lijkt een beetje raar maar het werkt wel.
Natuurlijk is het ook mogelijk dat het niet zulke "kinder-mensen" zijn. Soms is dat ook alleen maar onzekerheid, dan weten ze niet wat ze moeten zeggen tegen zo'n kleintje, hoe ze hem moeten vastpakken, wat hij wil als hij huilt, etc. Vertel het ze, jij weet het als zijn moeder wel. Als ze zien hoe goed je met hem omgaat verandert hun gevoel tov jou misschien ook.
Je kunt het altijd proberen. Kijk, als niets werkt, dan kun je het iig jezelf niet meer verwijten.
Tuurlijk komt die ergernis ergens vandaan. Maar het heeft vast geen zin om de oorzaak van jouw ergernis aan te pakken, daar heb je waarschijnlijk geen invloed op, wel op jouw ergernis zelf. Je schakelt je gevoel inderdaad niet snel uit, je kan proberen het te neutraliseren voor jezelf, zodat het jou niet meer zo raakt. Laat hun ergerlijke gedrag bij hen, en denk er aan dat je snel weer van ze af bent (omdat je naar huis gaat bijvoorbeeld). Het is echt makkelijker dan je denkt, probeer het maar eens. Stel je op zo'n moment eens voor dat je een glijbaan op je rug hebt, alle ergerlijke dingen glijden langs je oren heen, van je rug af, en je bent ze kwijt. Het lijkt een beetje raar maar het werkt wel.
Natuurlijk is het ook mogelijk dat het niet zulke "kinder-mensen" zijn. Soms is dat ook alleen maar onzekerheid, dan weten ze niet wat ze moeten zeggen tegen zo'n kleintje, hoe ze hem moeten vastpakken, wat hij wil als hij huilt, etc. Vertel het ze, jij weet het als zijn moeder wel. Als ze zien hoe goed je met hem omgaat verandert hun gevoel tov jou misschien ook.
Je kunt het altijd proberen. Kijk, als niets werkt, dan kun je het iig jezelf niet meer verwijten.
maandag 14 januari 2008 om 12:31
Parel een hele dikke knuffel van mij. Ik heb niet alle reakties gelezen maar ik kan me zo weer voorstellen dat er een heleboel bij zitten van accepteer de situatie en ook jij hebt debet aan wat er speelt.
Ik kan je er dus niet bij helpen maar het is misschien een schrale troost dat er meer mensen zijn met hetzelfde verdriet.
Echt, echt, echt, mensen er zijn ook echt, echt, echt schoonmoeders (en schoonvaders, maar in ons geval is het alleen de schoonmoeder), daar kun je je best mee blijven doen, maar als ze echt, echt, echt alleen maar bezig zijn met hun eigen leven en alleen oma willen zijn als het hun uitkomt, dan doe je daar niks aan ook al blijf je het proberen. En dat is heel erg verdrietig. Ik kan er wel een heeeeel verhaal over typen want ik heb het ook enorm moeilijk met de situatie zoals het is, maar door maatschappelijk werk is aangeraden dat mijn man de grens maar moet stellen omdat het zijn moeder is en mijn reaktie meer kwaad bloed zal zetten aan haar kant. En ivm herkenbaarheid zal ik daarom hier ook niet al mijn verdriet uit de doeken doen. Maar ik kan je wel zeggen; als je een ziek kindje hebt (zoals wij dus) is het extra erg dat oma niet aan zijn bedje zit in het ziekenhuis, niet klaar staat voor hem en voor ons, niet onze angsten en zorgen begrijpt en wil delen, maar alles op haar eigen (egocentrische) manier blijft doen, dat doet heel, heel, heel erg pijn.
Ik kan je er dus niet bij helpen maar het is misschien een schrale troost dat er meer mensen zijn met hetzelfde verdriet.
Echt, echt, echt, mensen er zijn ook echt, echt, echt schoonmoeders (en schoonvaders, maar in ons geval is het alleen de schoonmoeder), daar kun je je best mee blijven doen, maar als ze echt, echt, echt alleen maar bezig zijn met hun eigen leven en alleen oma willen zijn als het hun uitkomt, dan doe je daar niks aan ook al blijf je het proberen. En dat is heel erg verdrietig. Ik kan er wel een heeeeel verhaal over typen want ik heb het ook enorm moeilijk met de situatie zoals het is, maar door maatschappelijk werk is aangeraden dat mijn man de grens maar moet stellen omdat het zijn moeder is en mijn reaktie meer kwaad bloed zal zetten aan haar kant. En ivm herkenbaarheid zal ik daarom hier ook niet al mijn verdriet uit de doeken doen. Maar ik kan je wel zeggen; als je een ziek kindje hebt (zoals wij dus) is het extra erg dat oma niet aan zijn bedje zit in het ziekenhuis, niet klaar staat voor hem en voor ons, niet onze angsten en zorgen begrijpt en wil delen, maar alles op haar eigen (egocentrische) manier blijft doen, dat doet heel, heel, heel erg pijn.
Stressed is just desserts spelled backwards
