Kinderen
alle pijlers
Sjemig mensen, waarom nou geen interesse in je kleinkind?!
maandag 14 januari 2008 om 10:34
Wij hebben sinds jan '07 een prachtige zoon gekregen na een relatie van 7 jaar....
De band met mijn schoonouders is nooit super geweest, ze hebben er alles aan gedaan om ons uit elkaar te drijven om wat voor reden dan ook. (vooral mijn schoonvader is echt hels geweest)
Ok, dat heeft het er bij mij nooit gestimuleerd om eens gezellig op de thee te gaan en dat soort dingen dus helaas hebben we al niet zo'n band.
Wat ik oprecht jammer vind hoor maar wat niet klikt dat klikt niet.
Tijdens de zwangerschap kwam er al heel weinig interesse,
tot ze boos werden na een opmerking van mij aan een zus van mijn schoonmoeder die constant aan mijn bolle buik wilde zitten.
Eenmaal bevallen zijn ze in de kraamweek welgeteld 2 keer langsgeweest.
Met sinterklaas & Kerst hebben ze totaal geek blijk gegeven van dat ze een kleinkind hebben.
Ok, ook al is ons zoontje pas bijna 1 jaar, een klein kadootje had er toch wel afgekund?
Nu is kleine man woensdag jarig en werd er aan vriend gezegd dat ze ons wel geld zouden geven voor zijn verjaardag.
Waarop vriend verontwaardigd reageert (en believe me....die doet echt nooit ergens zijn mond over open!) je kunt het kind toch wel iets geven wat ie zelf kan uitpakken??!!
Met andere woorden, ga zelf maar iets zoeken want wij hebben er geen zin in.
Pffff is het nou zo moeilijk om interesse te tonen in je kleinkind?
Mij interesseert het amper wat (alhoewel meer dan ik denk misschien) maar voor mijn vriend vind ik dit echt heel sneu.
Hij vertelt trots dingen over zijn kind en zij beginnen over de drukte in de supermarkt
Ik vind het nogal pijnlijk, zeker gezien de interesse van mijn ouders en zussen naar ons kindje toe.
(wat weer het andere uiterste is hoor....)
Wat moet ik hier nou mee?
De band met mijn schoonouders is nooit super geweest, ze hebben er alles aan gedaan om ons uit elkaar te drijven om wat voor reden dan ook. (vooral mijn schoonvader is echt hels geweest)
Ok, dat heeft het er bij mij nooit gestimuleerd om eens gezellig op de thee te gaan en dat soort dingen dus helaas hebben we al niet zo'n band.
Wat ik oprecht jammer vind hoor maar wat niet klikt dat klikt niet.
Tijdens de zwangerschap kwam er al heel weinig interesse,
tot ze boos werden na een opmerking van mij aan een zus van mijn schoonmoeder die constant aan mijn bolle buik wilde zitten.
Eenmaal bevallen zijn ze in de kraamweek welgeteld 2 keer langsgeweest.
Met sinterklaas & Kerst hebben ze totaal geek blijk gegeven van dat ze een kleinkind hebben.
Ok, ook al is ons zoontje pas bijna 1 jaar, een klein kadootje had er toch wel afgekund?
Nu is kleine man woensdag jarig en werd er aan vriend gezegd dat ze ons wel geld zouden geven voor zijn verjaardag.
Waarop vriend verontwaardigd reageert (en believe me....die doet echt nooit ergens zijn mond over open!) je kunt het kind toch wel iets geven wat ie zelf kan uitpakken??!!
Met andere woorden, ga zelf maar iets zoeken want wij hebben er geen zin in.
Pffff is het nou zo moeilijk om interesse te tonen in je kleinkind?
Mij interesseert het amper wat (alhoewel meer dan ik denk misschien) maar voor mijn vriend vind ik dit echt heel sneu.
Hij vertelt trots dingen over zijn kind en zij beginnen over de drukte in de supermarkt
Ik vind het nogal pijnlijk, zeker gezien de interesse van mijn ouders en zussen naar ons kindje toe.
(wat weer het andere uiterste is hoor....)
Wat moet ik hier nou mee?
maandag 14 januari 2008 om 12:37
ik weet wel hoe je je voelt. mijn man en ik zijn 15 jaar samen inmiddels. maar ook hier helse schoonouders. ook zij hebben ons uit elkaar proberen te drijven. hebben flink ingepraat op mn man (toen vriendje hihi), op feestjes en verjaardagen rondbazuinen dat ik niks voor hun zoon was enz enz.
uit eindelijk ist erop neergekomen dat hij 2 weken bij mij en mn ouders thuis is geweest. zn pa maar bellen en bellen..maar gaf geen gehoor. door dat getouwtrek zijn wij 2 alleen sterker geworden.
ikzelf vergeet het nooit wat ze hebben willen doen.
maar doe wel normaal tegen ze.... ze zijn dol op de kids..waren eerst ook huiverig hoor. maar tis nu goed. ik persoonlijk zal nooit 'goede vrienden' worden met hen....maar ach dat hoeft ook niet
uit eindelijk ist erop neergekomen dat hij 2 weken bij mij en mn ouders thuis is geweest. zn pa maar bellen en bellen..maar gaf geen gehoor. door dat getouwtrek zijn wij 2 alleen sterker geworden.
ikzelf vergeet het nooit wat ze hebben willen doen.
maar doe wel normaal tegen ze.... ze zijn dol op de kids..waren eerst ook huiverig hoor. maar tis nu goed. ik persoonlijk zal nooit 'goede vrienden' worden met hen....maar ach dat hoeft ook niet
maandag 14 januari 2008 om 12:39
maandag 14 januari 2008 om 13:18
malficient, een hele dikke knuffel voor jou en idd wat een herkenbaarheid.
Altijd wel fijn om te lezen en ik heb wel eens topics van jou gevolgd dus weet wel een beetje hoe/wat.
Weet je, de ene keer raakt het je meer dan de andere.
en nu is mijn zoontje nog klein maar wat als ie groter is?
Bij mijn ouders is het wel het andere uiterste hoor, daar wordt ie reuze
verwend en doodgeknuffeld maar dat lijkt me zo moeilijk voor mijn vriend.
Ik wou gewoon dat het soms allemaal eens wat minder moeilijk kon....
Altijd wel fijn om te lezen en ik heb wel eens topics van jou gevolgd dus weet wel een beetje hoe/wat.
Weet je, de ene keer raakt het je meer dan de andere.
en nu is mijn zoontje nog klein maar wat als ie groter is?
Bij mijn ouders is het wel het andere uiterste hoor, daar wordt ie reuze
verwend en doodgeknuffeld maar dat lijkt me zo moeilijk voor mijn vriend.
Ik wou gewoon dat het soms allemaal eens wat minder moeilijk kon....
maandag 14 januari 2008 om 13:47
bedankt voor de knuffel terug!
In ons geval is het wel zo dat mijn man het moeilijk heeft met het verschil in benadering van beide oma's. Ik zal even een voorbeeld geven, dat maakt het wel duidelijk. Voor een onderzoek moest ons manneke een infuusje in en er moest een ruggeprik gedaan worden. Dit beiden zonder verdoving omdat het waardes zou vertroebelen. Het infuus ging pas bij de derde poging goed en de ruggeprik bij de 7e poging. Je kan wel nagaan hoe bang en verdrietig hij was. Maar we kwamen zijn kamertje weer in en daar was OMA! Die was in die anderhalf uur binnen gekomen en zat te wachten. Hij begon te stralen en ondanks de pijn was hij het gebeuren meteen 'vergeten'. Ik weet via mijn zus dat mijn moeder erg heeft moeten huilen daarna, maar ze was er echt voor ons 3.
Dan de andere oma (die er dus klaarblijkelijk niet was in het ziekenhuis) vroeg ons in het najaar wat foto's te mailen (vanwege dat ze in het buitenland wonen, niet ver weg overigens hoor) wij hebben daar ook foto's van de opname bij gedaan want het hoort bij ons en zijn leven. Dan zegt ze dus later tegen mijn man; leuke foto's maar die ziekenhuisfoto's die heb ik niet bekeken, dat kan ik allemaal niet aan. Mijn man ontplofte zowat. Hij zei; wij kunnen ook ons hoofd niet afwenden hoor! Dan begint ze snel over wat anders. Ik denk dat ik wel snap wat ze bedoelt, ik neem tenminste maar aan dat ze ook van hem houdt en zich zorgen maakt, maar jezus, zeg zoiets tegen je man of een vriendin maar niet tegen je zoon die zoveel zorgen heeft, dat is gewoon lomp.
Mijn man heeft erg veel moeite met dit verschil en zegt wel eens dat mijn moeder meer een moeder voor hem is dan zijn eigen. Dat is nogal wat he!
In ons geval is het wel zo dat mijn man het moeilijk heeft met het verschil in benadering van beide oma's. Ik zal even een voorbeeld geven, dat maakt het wel duidelijk. Voor een onderzoek moest ons manneke een infuusje in en er moest een ruggeprik gedaan worden. Dit beiden zonder verdoving omdat het waardes zou vertroebelen. Het infuus ging pas bij de derde poging goed en de ruggeprik bij de 7e poging. Je kan wel nagaan hoe bang en verdrietig hij was. Maar we kwamen zijn kamertje weer in en daar was OMA! Die was in die anderhalf uur binnen gekomen en zat te wachten. Hij begon te stralen en ondanks de pijn was hij het gebeuren meteen 'vergeten'. Ik weet via mijn zus dat mijn moeder erg heeft moeten huilen daarna, maar ze was er echt voor ons 3.
Dan de andere oma (die er dus klaarblijkelijk niet was in het ziekenhuis) vroeg ons in het najaar wat foto's te mailen (vanwege dat ze in het buitenland wonen, niet ver weg overigens hoor) wij hebben daar ook foto's van de opname bij gedaan want het hoort bij ons en zijn leven. Dan zegt ze dus later tegen mijn man; leuke foto's maar die ziekenhuisfoto's die heb ik niet bekeken, dat kan ik allemaal niet aan. Mijn man ontplofte zowat. Hij zei; wij kunnen ook ons hoofd niet afwenden hoor! Dan begint ze snel over wat anders. Ik denk dat ik wel snap wat ze bedoelt, ik neem tenminste maar aan dat ze ook van hem houdt en zich zorgen maakt, maar jezus, zeg zoiets tegen je man of een vriendin maar niet tegen je zoon die zoveel zorgen heeft, dat is gewoon lomp.
Mijn man heeft erg veel moeite met dit verschil en zegt wel eens dat mijn moeder meer een moeder voor hem is dan zijn eigen. Dat is nogal wat he!
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 14 januari 2008 om 14:04
zaterdag 26 januari 2008 om 20:33
Parel, ik zie nu dit topic pas. Laatst kreeg ik een keer een tip van iemand die me absoluut is bijgebleven.
'Volwassenen zien graag dingen zoals het had kunnen zijn, kinderen nemen gewoon de dingen zoals ze zijn'
Sem weet niet beter dan dat zijn ene opa en oma weinig interesse tonen, jij bent degene die dat graag anders wilt zien. Al snap ik het heel goed hoor, helemaal voor je vriend zie je het graag anders. Toch denken mannen hier vaak anders over dan vrouwen. Sterkte ermee.
'Volwassenen zien graag dingen zoals het had kunnen zijn, kinderen nemen gewoon de dingen zoals ze zijn'
Sem weet niet beter dan dat zijn ene opa en oma weinig interesse tonen, jij bent degene die dat graag anders wilt zien. Al snap ik het heel goed hoor, helemaal voor je vriend zie je het graag anders. Toch denken mannen hier vaak anders over dan vrouwen. Sterkte ermee.
