Relaties
alle pijlers
Doe ik iets fout? Of word ik 'gek'?
dinsdag 26 november 2024 om 10:47
Ik twijfel of dit bij relaties hoort of bij psyche. Ik ben nieuw hier op dit forum en ik loop al een tijd rond met iets en gisteren gebeurde er weer iets thuis en ik heb hier zo'n last van merk ik.
Ik ben opnieuw getrouwd en we zijn een samengesteld gezin. Dit gaat eigenlijk heel erg goed samen. Ik heb twee kinderen en mijn man heeft 1 kind.
Mijn man en ik zijn vrij verschillend; hij is extrovert en nuchter en ik ben introvert maar ben ook een overdenker. Vroeger konden we altijd heel goed praten samen over alles maar ik merk dat het steeds moeizamer gaat. Mijn man heeft vrij vaak 'commentaar' op mij. Hij vindt dit zelf niet wanneer ik dit aangeef. Vaak als we een discussie hebben of gewoon praten merk ik dat hij vaak het bij mij neerlegt; ik zie het verkeerd, ik luister niet, ik hoor dingen die er niet zijn. Dat maakt dat ik heel bewust ben gaan opletten op wat hij zegt en wat ik zeg. Hij is iemand die snel zijn stem verheft / schreeuwt en wanneer ik vraag of hij niet wil schreeuwen krijg ik altijd terug dat het door mij komt. Ik merk dat ik langzaam een soort van aan het doordraaien ben. Gisteren was er een situatie die ik eigenlijk even wil delen want ik merk dat ik echt vastloop.
We hadden een gezellige avond met ons hele gezin samen, moesten we ook plannen want mijn kinderen hebben het druk met werk, vrienden en sport en school. Zijn kind is er 'maar' 3 dagen in de week dus familie avond gepland.
Op een gegeven moment is mijn oudste zonder reden opeens chagrijnig (puber) en ik krijg me toch de volle laag. In eerste instantie negeer ik het maar ze ging gewoon door. Op een gegeven moment heb ik er iets van gezegd. Weg sfeer voor even. Ze ging naar boven en ik liep ook mee om te vragen of er iets is. Ze was gewoon moe en even chaggie zei ze. Ook prima maar eenmaal beneden ging ze zuchten, ogen rollen enz. Gewoon puber dingen waar ik me normaal niet druk om maak. Maar op een gegeven moment heb ik tegen haar gezegd dat ze echt moet kappen want het wordt er niet gezelliger op.
Volgens mij is dat allemaal niet gek, ik weet ook dat zo pubers zijn. Maar nadat iedereen in bed lag kwam mijn man en hij vroeg wat er is was. Dus ik zei dat er niets was. Hij werd helemaal boos en zei dat niemand meer iets durfde te zeggen omdat ik zo boos werd op mijn oudste en dat niemand iets durfde te zeggen omdat ik anders zou ontploffen.
Ik was echt totaal perplex. Ik vroeg of hij even rustig wou praten want iedereen ligt in bed.
Ik vroeg hem wat ik dan precies verkeerd had gedaan, volgens hem had ik het moeten laten gaan want nu had ik de sfeer verpest. Ik dacht echt; leven wij in hetzelfde huis? Mijn man wil het vooral altijd leuk en gezellig houden maar ik heb geen zin in continue chagerijnige pubers en dan spreek ik ze aan. Ik schreeuw ook niet, ik ontplof niet dus waar dat vandaan komt??
Vervolgens ging hij boos naar bed want ik wou niet luisteren. Ik liep nog naar mijn oudste toe en ze vroeg inderdaad waarom we ruzie hadden want ze hoort mijn man schreeuwen. Ik vroeg of ze het gezellig had gevonden: ja en vanmorgen nog gecheckt bij mijn jongste; die vond het ook leuk!
Vanmorgen in bed wou ik nog terugkomen bij mijn man omdat ik echt maar 1 uur geslapen had door dit alles. Hij werd gewoon weer boos en als ik het allemaal niet snap en dat het allemaal mijn schuld is.
Ook als ik dit verhaal typ dan raak ik gewoon in de war. Alsof hij alles erg vind wanneer ik mijn pubers aanspreek want dan is de gezellige sfeer weg....Terwijl dat helemaal niet zo is.
Ik hoop dat jullie dit onduidelijke verhaal kunnen volgen. Ik ben vanmorgen om half 7 naar mijn werk gereden omdat ik echt gek werd. Alle verwijten, continue dat ik het verkeerd doe en als ik dan vraag wat ik verkeerd doe geeft hij aan dat hij dit niet zegt, maar dat zegt hij wel! Hij zegt het echt! Ik heb het gevoel dat ik gek word.
Ik ben opnieuw getrouwd en we zijn een samengesteld gezin. Dit gaat eigenlijk heel erg goed samen. Ik heb twee kinderen en mijn man heeft 1 kind.
Mijn man en ik zijn vrij verschillend; hij is extrovert en nuchter en ik ben introvert maar ben ook een overdenker. Vroeger konden we altijd heel goed praten samen over alles maar ik merk dat het steeds moeizamer gaat. Mijn man heeft vrij vaak 'commentaar' op mij. Hij vindt dit zelf niet wanneer ik dit aangeef. Vaak als we een discussie hebben of gewoon praten merk ik dat hij vaak het bij mij neerlegt; ik zie het verkeerd, ik luister niet, ik hoor dingen die er niet zijn. Dat maakt dat ik heel bewust ben gaan opletten op wat hij zegt en wat ik zeg. Hij is iemand die snel zijn stem verheft / schreeuwt en wanneer ik vraag of hij niet wil schreeuwen krijg ik altijd terug dat het door mij komt. Ik merk dat ik langzaam een soort van aan het doordraaien ben. Gisteren was er een situatie die ik eigenlijk even wil delen want ik merk dat ik echt vastloop.
We hadden een gezellige avond met ons hele gezin samen, moesten we ook plannen want mijn kinderen hebben het druk met werk, vrienden en sport en school. Zijn kind is er 'maar' 3 dagen in de week dus familie avond gepland.
Op een gegeven moment is mijn oudste zonder reden opeens chagrijnig (puber) en ik krijg me toch de volle laag. In eerste instantie negeer ik het maar ze ging gewoon door. Op een gegeven moment heb ik er iets van gezegd. Weg sfeer voor even. Ze ging naar boven en ik liep ook mee om te vragen of er iets is. Ze was gewoon moe en even chaggie zei ze. Ook prima maar eenmaal beneden ging ze zuchten, ogen rollen enz. Gewoon puber dingen waar ik me normaal niet druk om maak. Maar op een gegeven moment heb ik tegen haar gezegd dat ze echt moet kappen want het wordt er niet gezelliger op.
Volgens mij is dat allemaal niet gek, ik weet ook dat zo pubers zijn. Maar nadat iedereen in bed lag kwam mijn man en hij vroeg wat er is was. Dus ik zei dat er niets was. Hij werd helemaal boos en zei dat niemand meer iets durfde te zeggen omdat ik zo boos werd op mijn oudste en dat niemand iets durfde te zeggen omdat ik anders zou ontploffen.
Ik was echt totaal perplex. Ik vroeg of hij even rustig wou praten want iedereen ligt in bed.
Ik vroeg hem wat ik dan precies verkeerd had gedaan, volgens hem had ik het moeten laten gaan want nu had ik de sfeer verpest. Ik dacht echt; leven wij in hetzelfde huis? Mijn man wil het vooral altijd leuk en gezellig houden maar ik heb geen zin in continue chagerijnige pubers en dan spreek ik ze aan. Ik schreeuw ook niet, ik ontplof niet dus waar dat vandaan komt??
Vervolgens ging hij boos naar bed want ik wou niet luisteren. Ik liep nog naar mijn oudste toe en ze vroeg inderdaad waarom we ruzie hadden want ze hoort mijn man schreeuwen. Ik vroeg of ze het gezellig had gevonden: ja en vanmorgen nog gecheckt bij mijn jongste; die vond het ook leuk!
Vanmorgen in bed wou ik nog terugkomen bij mijn man omdat ik echt maar 1 uur geslapen had door dit alles. Hij werd gewoon weer boos en als ik het allemaal niet snap en dat het allemaal mijn schuld is.
Ook als ik dit verhaal typ dan raak ik gewoon in de war. Alsof hij alles erg vind wanneer ik mijn pubers aanspreek want dan is de gezellige sfeer weg....Terwijl dat helemaal niet zo is.
Ik hoop dat jullie dit onduidelijke verhaal kunnen volgen. Ik ben vanmorgen om half 7 naar mijn werk gereden omdat ik echt gek werd. Alle verwijten, continue dat ik het verkeerd doe en als ik dan vraag wat ik verkeerd doe geeft hij aan dat hij dit niet zegt, maar dat zegt hij wel! Hij zegt het echt! Ik heb het gevoel dat ik gek word.
dinsdag 26 november 2024 om 19:43
Lijkt me een ontzettend moeilijke situatie to. Ik weet ook niet of je hier je "gelijk" moet gaan halen. Dat jij niet gek bent. Wat bij mij opkomt, is dat verschillende mensen een heel ander beeld van ruzie hebben. Voor de één is dat er al bij 'ik ben het oneens met je' voor de ander pas als er klappen uitgedeeld worden. Dus kan het zijn dat je partner de sfeer ruzie achtig vond toen jij puber begrensde?
Meer een overall comment, klinkt alsof het goed is om aan de communicatie te werken.
Meer een overall comment, klinkt alsof het goed is om aan de communicatie te werken.
dinsdag 26 november 2024 om 20:01
Hmmm ik snap je man wel een beetje. Ik ben ook hertrouwd. Ik heb ook pubers die af en toe strontvervelend zijn maar ik laat het vaak gewoon gaan omdat ik geen zin heb om continu met strijd te zitten. Ik praat dan liever achteraf met ze. Mijn man is daar anders in. Is het eens super gezellig, rolt mijj dochter met haar ogen en daar gaat ie dan gelijk wat van zeggen (op initiatief van mijn kinderen heeft mijn man ook een opvoedrol omdat ze het anders te verwarrend vonden). Soms mond dat dan weer uit in een hoop gemopper en weglopen etc.
Mijn hart zit dan in mijn keel als er iemand dan weer pissig wordt en ik kan soms wel janken. Was het net zo gezellig, hebben we dat weer.
Hij zegt natuurlijk terecht dat mijn dochter dan niet zo respectloos moet doen maar ik denk vaak... laat het nou maar...
Maar goed.ik vind dan weer niet dar jouw man tegen je had moeten schreeuwen. Jullie zitten duidelijk niet.op 1 lijn qua opvoeding en daar is dus nog een hoop werk aan de winkel.
Mijn hart zit dan in mijn keel als er iemand dan weer pissig wordt en ik kan soms wel janken. Was het net zo gezellig, hebben we dat weer.
Hij zegt natuurlijk terecht dat mijn dochter dan niet zo respectloos moet doen maar ik denk vaak... laat het nou maar...
Maar goed.ik vind dan weer niet dar jouw man tegen je had moeten schreeuwen. Jullie zitten duidelijk niet.op 1 lijn qua opvoeding en daar is dus nog een hoop werk aan de winkel.
dinsdag 26 november 2024 om 20:04
Hoe je puber zich gedroeg was toch helemaal niet 'gezellig'? Waarom vraag je aan die kinderen of ze het gezellig vonden terwijl je weet dat je puber de aap heeft uitgehangen om het op z'n Vlaams te zeggen... wat moesten ze anders antwoorden?
Ik begrijp er helemaal niets van.
Je kreeg de volle laag, ze ging maar door, bent achter haar aan gegaan en zo en als je man dan vraagt wat er was zeg je 'niets'?
Dat is hetzelfde als zeggen 'bemoei je er niet mee' terwijl hij hier toch allemaal getuige van was en de sfeer ook voor hem om zeep was. Ik zou er ook niet tevreden mee zijn. Jullie zijn toch getrouwd? Een gezin?
Toen ik in het begin las 'het gaat allemaal heel goed samen' wist ik al dat er een grote 'maar' zou komen. Zo gaat het hier altijd.
Hoezo gaat het allemaal heel goed?
Hoe lang zijn jullie samen?
Ik begrijp er helemaal niets van.
Je kreeg de volle laag, ze ging maar door, bent achter haar aan gegaan en zo en als je man dan vraagt wat er was zeg je 'niets'?
Dat is hetzelfde als zeggen 'bemoei je er niet mee' terwijl hij hier toch allemaal getuige van was en de sfeer ook voor hem om zeep was. Ik zou er ook niet tevreden mee zijn. Jullie zijn toch getrouwd? Een gezin?
Toen ik in het begin las 'het gaat allemaal heel goed samen' wist ik al dat er een grote 'maar' zou komen. Zo gaat het hier altijd.
Hoezo gaat het allemaal heel goed?
Hoe lang zijn jullie samen?
dinsdag 26 november 2024 om 20:04
Ik vind dit behoorlijk alarmerend klinken. Hij wordt boos omdat jij de sfeer verpest voor de kinderen, maar schreeuwt zo hard dat jouw dochter jullie hoort. Ik vind dat eigenlijk geen acceptabele manier van een ergernis bespreekbaar maken. Ik denk ook dat als hij je het gevoel geeft dat jij gek bent, omdat hij tegen je schreeuwt en verwijten maakt en dat later ontkent, dat dit een grote rode vlag is. Is het in je leven vaker zo dat mensen je zo aan jezelf laten twijfelen of is dat voor het eerst met hem? Hij zal moeten inzien dat deze dynamiek, en vooral dat schreeuwen onacceptabel is.
Misschien zijn dit alleen vervelende incidenten en heb je inderdaad verder een leuke relatie, maar ik zou voor de zekerheid kijken of je veel herkent op de website 'het verdwenen zelf'. Als ik jouw verhaal lees, komt het woord 'gaslighting' nogal in mij op. Nou moet ik zeggen dat de meeste mensen in ruzies wel eens wat overdrijven of ontkennen, dus ik wil je niets aanpraten, maar je kunt allicht eens lezen of je iets herkent in informatie over gaslighting en dergelijke.
Misschien zijn dit alleen vervelende incidenten en heb je inderdaad verder een leuke relatie, maar ik zou voor de zekerheid kijken of je veel herkent op de website 'het verdwenen zelf'. Als ik jouw verhaal lees, komt het woord 'gaslighting' nogal in mij op. Nou moet ik zeggen dat de meeste mensen in ruzies wel eens wat overdrijven of ontkennen, dus ik wil je niets aanpraten, maar je kunt allicht eens lezen of je iets herkent in informatie over gaslighting en dergelijke.
dinsdag 26 november 2024 om 20:17
martje55 schreef: ↑26-11-2024 19:43Lijkt me een ontzettend moeilijke situatie to. Ik weet ook niet of je hier je "gelijk" moet gaan halen. Dat jij niet gek bent. Wat bij mij opkomt, is dat verschillende mensen een heel ander beeld van ruzie hebben. Voor de één is dat er al bij 'ik ben het oneens met je' voor de ander pas als er klappen uitgedeeld worden. Dus kan het zijn dat je partner de sfeer ruzie achtig vond toen jij puber begrensde?
Meer een overall comment, klinkt alsof het goed is om aan de communicatie te werken.
Ja, maar in dit geval is het dan wel raar dat partner van TO zelf wel snel van het schreeuwen en boos doen is, als hij tegelijkertijd teergevoelig is als het op ruzie aankomt.
Vervelend voor je TO, dat je hier van wakker ligt. Ik zou in ieder geval proberen om het je wat minder aan te trekken, hoe moeilijk ook en tegelijkertijd mag jij ook boos zijn om hoe hij doet. Het is natuurlijk niet zo dat als hij boos is, jij alles moet ondergaan of je in bochten moet wringen. Je kunt hem ook aanspreken over hoe hij zich naar je opstelt
Was er toevallig al spanning over het feit dat er een familieavond gepland moest worden?
dinsdag 26 november 2024 om 20:20
Ja, dat viel mij ook op. Alsof je van je puber een wenselijk antwoord wil krijgen, tegen beter weten in. Hoe gezellig vinden zij überhaupt de familieavonden in het samengestelde gezin? Moet het allemaal geforceerd "leuk en gezellig" zijn? Lag er om die reden al veel druk op de avond?Attraverso schreef: ↑26-11-2024 20:04Hoe je puber zich gedroeg was toch helemaal niet 'gezellig'? Waarom vraag je aan die kinderen of ze het gezellig vonden terwijl je weet dat je puber de aap heeft uitgehangen om het op z'n Vlaams te zeggen... wat moesten ze anders antwoorden?
Niet dat dat het gedrag van je man goedpraat overigens
dinsdag 26 november 2024 om 20:21
dinsdag 26 november 2024 om 20:24
Buiten de familie-avonden om ...
Wat is er nog leuk aan een kerel die altijd maar weer schreeuwt en alles in jouw bak dropt, altijd commentaar heeft op jou en je van alles de schuld geeft?
Kan best dat het ooit een leuke relatie was, maar dat is het duidelijk nu niet meer.
Wat is er nog leuk aan een kerel die altijd maar weer schreeuwt en alles in jouw bak dropt, altijd commentaar heeft op jou en je van alles de schuld geeft?
Kan best dat het ooit een leuke relatie was, maar dat is het duidelijk nu niet meer.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
dinsdag 26 november 2024 om 20:38
Jammer dat die meestal pas de 'kop' opsteekt als hij een ring aan heeft.
dinsdag 26 november 2024 om 20:42
Ik weet op dit moment even niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik weet ook wel dat ik niet perfect ben. Ik heb (voor ik mijn man kende uberhaupt) een moeilijke tijd gehad met mijn jongste op school. Hij heeft daar ook van geleden dus ik heb wel zorgen daarom.
Ik heb in die tijd nooit met iemand kunnen praten en/of overleggen omdat ik toen alleen was. En ik vind het nu (of vond) het fijn om te kunnen overleggen. Maar omdat mijn man zo anders is dan ik ben heb ik nu het gevoel alsof ik alles fout doe. Anders in de opvoeding zijn vind ik geen probleem. Ik wil in alles aanpassen of iets anders doen als dat beter zou zijn. Maar ik wil ook dat mijn kinderen op een normale manier omgaan met en tegen mij en ik wil niet alles laten gaan voor de lieve vrede.
Ik heb even op die site gekeken, ik denk niet dat dit hier aan de hand is. Wat mijn man wel heel erg heeft is het switchen in 'humeur'. Het is ook niet dat ik hier wil spuien maar ik twijfel wel aan mezelf en ik wil dit bespreken. Ik heb niet echt mensen in mijn leven waarmee ik dit kan of wil bespreken nl.
Van de week zei ik iets en hij vond dat duidelijk niet leuk, dat kan en misschien zei ik iets fout maar hij begon zijn stem te verheffen en op dat moment kwam mijn zoon beneden en hij gebaarde boos naar mij (mijn man) dat dit allemaal mijn schuld is nu.
Ik denk daar dan de hele dag over na.
Ik wil wel altijd iets uitpraten en hij kan makkelijk zeggen dat het niet zo is wat ik zeg of denk en dan is het klaar en ik zit er dan nog mee.
Ik vind vooral het switchen in humeur moeilijk. Want er iets is kan ik niet opeens super lief of aardig doen. Hij wel. Ook niet tegen mijn kinderen. Niet dat ik boos doe tegen hun maar ik kan wel aangeven dat ik even geïrriteerd ben. Als mijn kinderen dat aan mij aangeven laat ik hun ook even met rust nl.
Maar mijn man kan super boos tegen mij doen en 1 tel later gewoon super normaal en aardig tegen mijn kinderen of anderen en mij dan compleet negeren of juist heel normaal doen tegen mij.
Ik raak daar echt ontzettend van in de war. Ik heb vandaag de hele dag en nu ook nog zo'n rot gevoel van over gehouden.
Ik heb in die tijd nooit met iemand kunnen praten en/of overleggen omdat ik toen alleen was. En ik vind het nu (of vond) het fijn om te kunnen overleggen. Maar omdat mijn man zo anders is dan ik ben heb ik nu het gevoel alsof ik alles fout doe. Anders in de opvoeding zijn vind ik geen probleem. Ik wil in alles aanpassen of iets anders doen als dat beter zou zijn. Maar ik wil ook dat mijn kinderen op een normale manier omgaan met en tegen mij en ik wil niet alles laten gaan voor de lieve vrede.
Ik heb even op die site gekeken, ik denk niet dat dit hier aan de hand is. Wat mijn man wel heel erg heeft is het switchen in 'humeur'. Het is ook niet dat ik hier wil spuien maar ik twijfel wel aan mezelf en ik wil dit bespreken. Ik heb niet echt mensen in mijn leven waarmee ik dit kan of wil bespreken nl.
Van de week zei ik iets en hij vond dat duidelijk niet leuk, dat kan en misschien zei ik iets fout maar hij begon zijn stem te verheffen en op dat moment kwam mijn zoon beneden en hij gebaarde boos naar mij (mijn man) dat dit allemaal mijn schuld is nu.
Ik denk daar dan de hele dag over na.
Ik wil wel altijd iets uitpraten en hij kan makkelijk zeggen dat het niet zo is wat ik zeg of denk en dan is het klaar en ik zit er dan nog mee.
Ik vind vooral het switchen in humeur moeilijk. Want er iets is kan ik niet opeens super lief of aardig doen. Hij wel. Ook niet tegen mijn kinderen. Niet dat ik boos doe tegen hun maar ik kan wel aangeven dat ik even geïrriteerd ben. Als mijn kinderen dat aan mij aangeven laat ik hun ook even met rust nl.
Maar mijn man kan super boos tegen mij doen en 1 tel later gewoon super normaal en aardig tegen mijn kinderen of anderen en mij dan compleet negeren of juist heel normaal doen tegen mij.
Ik raak daar echt ontzettend van in de war. Ik heb vandaag de hele dag en nu ook nog zo'n rot gevoel van over gehouden.
dinsdag 26 november 2024 om 20:47
Mijn kinderen zijn altijd eerlijk tegen mij, klinkt heel naïef natuurlijkMarianneke schreef: ↑26-11-2024 20:40Hoe eerlijk is je puber tegen jou als ze zegt dat ze het een gezellige avond vond? Hoe eerlijk mag ze zijn, durft ze te zijn?
Maar ik ben een lange tijd alleen geweest en we hebben altijd een super hechte band gehad en nog.
dinsdag 26 november 2024 om 20:48
Ik zou knettergek worden van dit type man en geen zin hebben om met deze man verder te doen tot ik 85 ben.
Dit is tevens de man die rustig de toren van Pisa rechtlult, dus ik zou incalculeren dat als jij wil praten over de relatie hij kan lullen als Brugman à la dat jij je inbeeldt dat jullie relatie niet goed is of dat het allemaal bij jou ligt. En dat je tijd nodig hebt om je echt los te maken uit deze relatie.
Maar als 1981 je geboortejaar is zou ik geen zin hebben in nog 40 jaar dit gedoe en deze overheersing.
Dit is tevens de man die rustig de toren van Pisa rechtlult, dus ik zou incalculeren dat als jij wil praten over de relatie hij kan lullen als Brugman à la dat jij je inbeeldt dat jullie relatie niet goed is of dat het allemaal bij jou ligt. En dat je tijd nodig hebt om je echt los te maken uit deze relatie.
Maar als 1981 je geboortejaar is zou ik geen zin hebben in nog 40 jaar dit gedoe en deze overheersing.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
dinsdag 26 november 2024 om 20:49
dinsdag 26 november 2024 om 20:49
Het gaat toch helemaal niet goed samen? Je verhaal komt me overigens bekend voor, heb je eerder topics geopend onder een andere nick?
Jouw relaas is imo DE reden waarom je geen gezinnen moet samenstellen, wat een prutidee. Maar goed, het leed is geleden en de weg terug lastig.
Dan blijft imo over, relatie therapie. Leren communiceren.
Ik denk niet dat je gek bent, je man is dat waarschijnlijk ook niet. Maar ja, wat moet je met die wetenschap?
Feit blijft dat jullie elkaar het leven zuur lijken te maken.
Jouw relaas is imo DE reden waarom je geen gezinnen moet samenstellen, wat een prutidee. Maar goed, het leed is geleden en de weg terug lastig.
Dan blijft imo over, relatie therapie. Leren communiceren.
Ik denk niet dat je gek bent, je man is dat waarschijnlijk ook niet. Maar ja, wat moet je met die wetenschap?
Feit blijft dat jullie elkaar het leven zuur lijken te maken.
...
dinsdag 26 november 2024 om 20:51
Hoe was je vraag precies?
"Vond je het gezellig gisteravond? "
of
"Wat vond je van gisteravond?"
...
dinsdag 26 november 2024 om 20:53
Hij smijt wel heel makkelijk met het woord 'schuld' jouw kant op, of niet? Dat is niet erg constructief. Ook het schreeuwen en stem verheffen mag wel wat minder, althans, ikzelf pik geen geschreeuw. Als je begint met schreeuwen is het gesprek afgelopen.
Even los van al het andere: vind jij het schreeuwen wel oké?
Even los van al het andere: vind jij het schreeuwen wel oké?
dinsdag 26 november 2024 om 21:14
Ik vind de situatie een klein beetje lastig te begrijpen, maar ik maak eruit op dat je anders reageerde op je puber dan je normaal gesproken zou hebben gedaan. Zie je woorden 'waar ik me normaal gesproken niet druk om zou maken '. Wat maakte deze situatie anders? Wat maakte dat je afweek van je gebruikelijke strategie? Bang voor de reactie van je man?
dinsdag 26 november 2024 om 21:15
Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag. Als hij schreeuwt is dat zijn eigen (tamelijk onvolwassen) keuze. Ik neem aan dat hij dat bijv op zijn werk ook niet doet.
Je kunt het wel hebben over wat je al dan niet prettig vindt in andermans gedrag natuurlijk.
Maar je reacties zijn wel primair je eigen verantwoordelijkheid.
Je kunt het wel hebben over wat je al dan niet prettig vindt in andermans gedrag natuurlijk.
Maar je reacties zijn wel primair je eigen verantwoordelijkheid.
dinsdag 26 november 2024 om 21:24
Laat dat kind dan gewoon even in plaats van achter haar aan te lopen.Op een gegeven moment is mijn oudste zonder reden opeens chagrijnig (puber) en ik krijg me toch de volle laag. In eerste instantie negeer ik het maar ze ging gewoon door. Op een gegeven moment heb ik er iets van gezegd. Weg sfeer voor even. Ze ging naar boven en ik liep ook mee om te vragen of er iets is. Ze was gewoon moe en even chaggie zei ze. Ook prima maar eenmaal beneden ging ze zuchten, ogen rollen enz. Gewoon puber dingen waar ik me normaal niet druk om maak. Maar op een gegeven moment heb ik tegen haar gezegd dat ze echt moet kappen want het wordt er niet gezelliger op.
Volgens mij is dat allemaal niet gek, ik weet ook dat zo pubers zijn
Hij reageert wat heftig, maar ben het wel met hem eens wat betreft het laten gaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
