Doe ik iets fout? Of word ik 'gek'?

Ik twijfel of dit bij relaties hoort of bij psyche. Ik ben nieuw hier op dit forum en ik loop al een tijd rond met iets en gisteren gebeurde er weer iets thuis en ik heb hier zo'n last van merk ik.
Ik ben opnieuw getrouwd en we zijn een samengesteld gezin. Dit gaat eigenlijk heel erg goed samen. Ik heb twee kinderen en mijn man heeft 1 kind.

Mijn man en ik zijn vrij verschillend; hij is extrovert en nuchter en ik ben introvert maar ben ook een overdenker. Vroeger konden we altijd heel goed praten samen over alles maar ik merk dat het steeds moeizamer gaat. Mijn man heeft vrij vaak 'commentaar' op mij. Hij vindt dit zelf niet wanneer ik dit aangeef. Vaak als we een discussie hebben of gewoon praten merk ik dat hij vaak het bij mij neerlegt; ik zie het verkeerd, ik luister niet, ik hoor dingen die er niet zijn. Dat maakt dat ik heel bewust ben gaan opletten op wat hij zegt en wat ik zeg. Hij is iemand die snel zijn stem verheft / schreeuwt en wanneer ik vraag of hij niet wil schreeuwen krijg ik altijd terug dat het door mij komt. Ik merk dat ik langzaam een soort van aan het doordraaien ben. Gisteren was er een situatie die ik eigenlijk even wil delen want ik merk dat ik echt vastloop.

We hadden een gezellige avond met ons hele gezin samen, moesten we ook plannen want mijn kinderen hebben het druk met werk, vrienden en sport en school. Zijn kind is er 'maar' 3 dagen in de week dus familie avond gepland.

Op een gegeven moment is mijn oudste zonder reden opeens chagrijnig (puber) en ik krijg me toch de volle laag. In eerste instantie negeer ik het maar ze ging gewoon door. Op een gegeven moment heb ik er iets van gezegd. Weg sfeer voor even. Ze ging naar boven en ik liep ook mee om te vragen of er iets is. Ze was gewoon moe en even chaggie zei ze. Ook prima maar eenmaal beneden ging ze zuchten, ogen rollen enz. Gewoon puber dingen waar ik me normaal niet druk om maak. Maar op een gegeven moment heb ik tegen haar gezegd dat ze echt moet kappen want het wordt er niet gezelliger op.

Volgens mij is dat allemaal niet gek, ik weet ook dat zo pubers zijn. Maar nadat iedereen in bed lag kwam mijn man en hij vroeg wat er is was. Dus ik zei dat er niets was. Hij werd helemaal boos en zei dat niemand meer iets durfde te zeggen omdat ik zo boos werd op mijn oudste en dat niemand iets durfde te zeggen omdat ik anders zou ontploffen.

Ik was echt totaal perplex. Ik vroeg of hij even rustig wou praten want iedereen ligt in bed.
Ik vroeg hem wat ik dan precies verkeerd had gedaan, volgens hem had ik het moeten laten gaan want nu had ik de sfeer verpest. Ik dacht echt; leven wij in hetzelfde huis? Mijn man wil het vooral altijd leuk en gezellig houden maar ik heb geen zin in continue chagerijnige pubers en dan spreek ik ze aan. Ik schreeuw ook niet, ik ontplof niet dus waar dat vandaan komt??

Vervolgens ging hij boos naar bed want ik wou niet luisteren. Ik liep nog naar mijn oudste toe en ze vroeg inderdaad waarom we ruzie hadden want ze hoort mijn man schreeuwen. Ik vroeg of ze het gezellig had gevonden: ja en vanmorgen nog gecheckt bij mijn jongste; die vond het ook leuk!

Vanmorgen in bed wou ik nog terugkomen bij mijn man omdat ik echt maar 1 uur geslapen had door dit alles. Hij werd gewoon weer boos en als ik het allemaal niet snap en dat het allemaal mijn schuld is.

Ook als ik dit verhaal typ dan raak ik gewoon in de war. Alsof hij alles erg vind wanneer ik mijn pubers aanspreek want dan is de gezellige sfeer weg....Terwijl dat helemaal niet zo is.

Ik hoop dat jullie dit onduidelijke verhaal kunnen volgen. Ik ben vanmorgen om half 7 naar mijn werk gereden omdat ik echt gek werd. Alle verwijten, continue dat ik het verkeerd doe en als ik dan vraag wat ik verkeerd doe geeft hij aan dat hij dit niet zegt, maar dat zegt hij wel! Hij zegt het echt! Ik heb het gevoel dat ik gek word.