Kinderen
alle pijlers
Slapen baby 9 weken
zondag 7 maart 2021 om 19:48
Goedenavond!
Aangezien ik om wat voor reden dan ook niet meer kan inloggen op mijn oude account, heb ik maar even een nieuwe aangemaakt.
Ik ben 9 weken geleden bevallen van ons tweede zoontje. Ons eerste zoontje huilde na de geboorte zo'n beetje non stop. Op aanraden van een vriendin heb ik destijds de boeken van Stephanie Lampe gelezen en heb ik haar werkwijze (rust en regelmaat etc) vanaf 6 weken strict toegepast. Al snel zag ik resultaat, zoontje werd een supergoede slaper en is dat nu 3 jaar later nog steeds.
Tijdens mijn tweede zwangerschap nam ik mij voor om de eerste paar weken niet te krampachtig om te gaan met een evt slaappatroon/ritme van de baby aangezien het dan voornamelijk gaat om het volgen van de baby en het bieden van warmte en geborgenheid. Heel fijn dat ik er zo in stond want zoontje bleek hier een enorme behoefte aan te hebben. De eerste 6 weken heb ik hele dagen met hem op mijn buik op de bank gezeten (zelfs papa was niet goed genoeg). Alleen op mij werd hij ontspannen en raakte hij in een diepe slaap. 's Nachts lag hij naast ons in zijn eigen bed, het ging niet van harte, maar het ging.
Na 6 weken vond ik het tijd worden om langzaamaan te beginnen met een 'slaaptraining'. Dat wil zeggen: niet ieder slaapje meer op mij maar in zijn eigen bed. Blij verrast was ik toen het de eerste 2 dagen heel erg goed ging. Hij sliep zo 2 uur in zijn eigen bed. Maar de derde dag ging het mis, hij weigerde en zette het op een huilen. Omdat ik niet teveel wilde pushen, heb ik hem weer op mij laten slapen en probeerde het later gewoon nog een keer. Maar helaas, het is sindsdien nooit meer gelukt. Daarnaast wil hij nu zelfs 's nachts niet meer in zijn bed! Halve nachten zijn we nu wakker en hij (en wij) raken oververmoeid. Inbakeren hebben we trouwens geprobeerd maar zoontje wordt er enorm gefrustreerd van.
Ik twijfel nu enorm wat te doen. De slaaptraining werkte zo goed bij mijn oudste, moet ik nu doorzetten? Over een maand gaat de baby naar de opvang, het zou toch wel fijn zijn (ook voor hem zelf) als hij dan al gewend is aan slapen in een bedje ipv op mama. Over een kleine 2 maanden ga ik weer aan het werk. Eerlijk gezegd vind ik het geen fijn vooruitzicht om na een werkdag weer de hele avond, tot de late avondfles, met een baby op mijn buik te zitten. Af en toe is uiteraard geen probleem, maar lijkt me niet dat dit het uitgangspunt moet zijn.
Wat te doen? Iemand tips?
Sorry voor de lap tekst, geen zin om te schrappen:)
Aangezien ik om wat voor reden dan ook niet meer kan inloggen op mijn oude account, heb ik maar even een nieuwe aangemaakt.
Ik ben 9 weken geleden bevallen van ons tweede zoontje. Ons eerste zoontje huilde na de geboorte zo'n beetje non stop. Op aanraden van een vriendin heb ik destijds de boeken van Stephanie Lampe gelezen en heb ik haar werkwijze (rust en regelmaat etc) vanaf 6 weken strict toegepast. Al snel zag ik resultaat, zoontje werd een supergoede slaper en is dat nu 3 jaar later nog steeds.
Tijdens mijn tweede zwangerschap nam ik mij voor om de eerste paar weken niet te krampachtig om te gaan met een evt slaappatroon/ritme van de baby aangezien het dan voornamelijk gaat om het volgen van de baby en het bieden van warmte en geborgenheid. Heel fijn dat ik er zo in stond want zoontje bleek hier een enorme behoefte aan te hebben. De eerste 6 weken heb ik hele dagen met hem op mijn buik op de bank gezeten (zelfs papa was niet goed genoeg). Alleen op mij werd hij ontspannen en raakte hij in een diepe slaap. 's Nachts lag hij naast ons in zijn eigen bed, het ging niet van harte, maar het ging.
Na 6 weken vond ik het tijd worden om langzaamaan te beginnen met een 'slaaptraining'. Dat wil zeggen: niet ieder slaapje meer op mij maar in zijn eigen bed. Blij verrast was ik toen het de eerste 2 dagen heel erg goed ging. Hij sliep zo 2 uur in zijn eigen bed. Maar de derde dag ging het mis, hij weigerde en zette het op een huilen. Omdat ik niet teveel wilde pushen, heb ik hem weer op mij laten slapen en probeerde het later gewoon nog een keer. Maar helaas, het is sindsdien nooit meer gelukt. Daarnaast wil hij nu zelfs 's nachts niet meer in zijn bed! Halve nachten zijn we nu wakker en hij (en wij) raken oververmoeid. Inbakeren hebben we trouwens geprobeerd maar zoontje wordt er enorm gefrustreerd van.
Ik twijfel nu enorm wat te doen. De slaaptraining werkte zo goed bij mijn oudste, moet ik nu doorzetten? Over een maand gaat de baby naar de opvang, het zou toch wel fijn zijn (ook voor hem zelf) als hij dan al gewend is aan slapen in een bedje ipv op mama. Over een kleine 2 maanden ga ik weer aan het werk. Eerlijk gezegd vind ik het geen fijn vooruitzicht om na een werkdag weer de hele avond, tot de late avondfles, met een baby op mijn buik te zitten. Af en toe is uiteraard geen probleem, maar lijkt me niet dat dit het uitgangspunt moet zijn.
Wat te doen? Iemand tips?
Sorry voor de lap tekst, geen zin om te schrappen:)
woensdag 10 maart 2021 om 16:51
woensdag 10 maart 2021 om 16:57
Ik denk dat je er goed aan doet om gewoon je gevoel te volgen en eventueel aan de behoefte te voldoen van je kleintje.
Ze maken zoveel mee in zo korte tijd dat alles constant in verandering is. Wat vandaag goed is is misschien morgen niet meer zo goed.
Bekijk het gewoon per dag
Ik heb me ook erg druk gemaakt bij mij kleine meid hoor , die sliep de eerste maanden bijna non stop in de draagzak. Eenmaal op het kinderdagverblijf sliep ze prima hoor . Hetzelfde met eten nu , dochtertje lust bv. geen rozijntjes en melk thuis terwijl ze dat wel gewoon eet en drinkt op het dagverblijf haha. Komt echt goed
Ze maken zoveel mee in zo korte tijd dat alles constant in verandering is. Wat vandaag goed is is misschien morgen niet meer zo goed.
Bekijk het gewoon per dag
Ik heb me ook erg druk gemaakt bij mij kleine meid hoor , die sliep de eerste maanden bijna non stop in de draagzak. Eenmaal op het kinderdagverblijf sliep ze prima hoor . Hetzelfde met eten nu , dochtertje lust bv. geen rozijntjes en melk thuis terwijl ze dat wel gewoon eet en drinkt op het dagverblijf haha. Komt echt goed
donderdag 11 maart 2021 om 18:55
Klinkt wel als een normale baby vind ik. Ik denk dat je geluk had bij je oudste dat je gelijk een methode vond die werkte, maar dat je jongste daar helemaal geen zin in heeft 
Hoe dat gaat op het kdv heb ik geen ervaring mee, snap wel dat je dat vervelend vind maar baby's veranderen zoveel per week..
Hoe dat gaat op het kdv heb ik geen ervaring mee, snap wel dat je dat vervelend vind maar baby's veranderen zoveel per week..
donderdag 11 maart 2021 om 20:06
Herkenbaar. M'n jongste ging vanaf 2,5 maand slaapjes in haar bedje doen. Begon met het eerste ochtend slaapje (dat was bij beide kinderen het meest makkelijke slaapje om bedje te beginnen). In eerste instantie sliep ze dan maar kort (3 kwartier) maar ze sliep! Dan middagslaapje sliep ze op mij. Dreumes lag dan op bed. Had dan echt geen puf om baby op bed te krijgen en plus op mij sliep ze gewoon net zo lang als dat ik ging opstaan. Aangezien dreumes toen nog 3u sliep was dat dus heerlijk 3u Netflixen voor mij. Vaak ging ze dan rond 5en nog even slapen en dan lukte het soms boven. Vaker niet. Draagzak of box lukte dan vaak wel. Of even wandelen en de wagen in de gang laten staan. Op een gegeven moment vond ik het wel welletjes, die baby op me. Was toen ook gestopt met bv. Geen idee meer, maar was er ineens zat van. Wilde war anders dan vast liggen op de bank. En dus in bed gelegd. En kind sliep 2,5u. En sindsdien gingen de dutjes steeds beter in bed. Dus ja ik zou zeggen: komt vanzelf.
Bij de eerste heel spastisch gedaan. Bij de tweede totaal m'n eigen gevoel en wensen gedaan. Allebei slapen ze (overwegend) prima, nu 2 en bijna 4.
Bij de eerste heel spastisch gedaan. Bij de tweede totaal m'n eigen gevoel en wensen gedaan. Allebei slapen ze (overwegend) prima, nu 2 en bijna 4.
vrijdag 26 maart 2021 om 14:08
Bedankt dames voor jullie reacties! Had ik niet meer verwacht, dus had geen aandacht meer geschonken aan het topic!
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is! Ook al is het m'n tweede, ik vind het stiekem soms best lastig om relaxed te blijven. Soms slaat het zelfs wat door in 'krampachtig relaxed' zijn en dat schiet natuurlijk ook niet op
Toch even een korte update: inmiddels gaat het ietsje beter, zoontje lijkt in de avond zijn bedje steeds meer te waarderen. Is natuurlijk een stuk rustiger voor hem dan beneden op de bank met het gepraat van ons en de tv. De rest van de dag gaat nog niet zo heel soepel. Hij is natuurlijk nog superklein en kan niet teveel van hem verwachten dus ga in ieder geval proberen er minder over te stressen en zoveel mogelijk van hem te genieten
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is! Ook al is het m'n tweede, ik vind het stiekem soms best lastig om relaxed te blijven. Soms slaat het zelfs wat door in 'krampachtig relaxed' zijn en dat schiet natuurlijk ook niet op
Toch even een korte update: inmiddels gaat het ietsje beter, zoontje lijkt in de avond zijn bedje steeds meer te waarderen. Is natuurlijk een stuk rustiger voor hem dan beneden op de bank met het gepraat van ons en de tv. De rest van de dag gaat nog niet zo heel soepel. Hij is natuurlijk nog superklein en kan niet teveel van hem verwachten dus ga in ieder geval proberen er minder over te stressen en zoveel mogelijk van hem te genieten
