Tics / dwang dochter 8 jaar

Hoi allemaal,
Ik heb een andere Nick aangemaakt voor dit topic wegens mogelijke herkenbaarheid.

Het gaat om mijn dochter van 8. De laatste tijd heb ik wat zorgen rondom haar gesteldheid.

Sinds een klein jaartje heeft ze tics ontwikkeld. Het begon met vreemd knipperen met haar ogen, dit kwam en ging. Het is een hele tijd weg geweest, maar nu is het erger dan ooit.
Ik denk serieus dat ze wel 20 verschillende tics / handelingen heeft die ze herhaaldelijk doet op een dag.

Ze trekt met haar nek, doet steeds handen in en uit haar zakken, knipperen met haar ogen, optrekken neus, overal aan ruiken, aan haar mond friemelen, herhaaldelijk met haar mond langs haar knuffelbeer gaan (soort van afvegen), de lijst is eindeloos. Het gaat achter elkaar door.

In het begin (toen met het knipperen) zeiden wij er weleens wat van “kijk nou uit, straks kun je niet meer stoppen” maar dat werkte natuurlijk niet dus daar zijn we maar mee gestopt.

Het baart me zorgen omdat het steeds erger wordt in rap tempo!
Ze is nu een weekje bij oma uit logeren geweest en daar zijn de tics ook onverminderd doorgegaan helaas. Ook gaf ze daar aan erg moe te zijn (vaak al rond 11:00 in de ochtend) terwijl ze wel vroeg naar bed gaat elke dag (rond 19:00).

De laatste tijd droomt ze veel en eng, en is ze voor veel dingen bang (doortrekken Wc, dat soort dingen).

Er is vaak strijd om kleding wat niet lekker zit, zoals sokken te groot of te klein, spijkerbroek is een No-go, kleding wat kriebelt, maillots die niet goed zitten. Nu heeft ze een nieuwe onesie (pyjama) waarvan de rits “raar” zit dus die wil ze ook niet meer aan.
Ze is lang en erg tenger, dus kleding is sowieso al een uitdaging.

Ze denkt ook dat iedereen tegen haar is (op school, dat wij altijd boos zijn op haar, ze denkt dat kinderen én juf samenspannen en haar negeren). Als ze afgesproken heeft met een vriendin uit de buurt en die komt niet opdagen is de diep gekwetst en erg boos. Dan kan ik uitleggen dat het soms anders loopt en het meisje misschien met haar ouders boodschappen moest doen, maar het komt niet aan. Ze is dan te verbitterd.

Als er thuis strubbelingen zijn met haar kan ze heel gefrustreerd raken en bijvoorbeeld aan haar gezicht / armen / benen krabben tot de striemen erop staan.

Ze is de oudste van 3 kinderen en de aandacht moet thuis worden verdeeld. Zij is natuurlijk al wat zelfstandiger dan de jongsten. Zou daar de crux zitten?
Ze is geen prater, dus ik kom er maar moeilijk achter wat zij voelt en denkt.

Ik probeer geduldig ze zijn en oplossingen te vinden voor bijvoorbeeld kleding. Maar er zijn ook momenten dat ze gewoon “even” moet aantrekken wat er in de kast ligt.

Ik vind wel dat ik hier iets mee moet, maar ik wil haar ook niet meenemen naar de huisarts en haar laten denken dat er iets “mis” met haar is.
Ik vind het zo sneu dat ze zich zo voelt, en eerlijk gezegd is het voor ons als gezin ook moeilijk om mee om te gaan.

Een lang verhaal geworden, en misschien wat warrig sorry daarvoor. Ik zal ophelderen waar nodig.

deenje schreef: ↑

01-03-2021 12:57

zijn er momenten dat je dit soort zaken wel met haar kunt bespreken? Mijn kinderen praten graag over zaken tijdens een fietstocht of tijdens een autorit. Ik fiets zeker 4-5 keer per week na het avondeten met 1 van de 2 kinderen. We fietsen dan 10-11 km en kletsen veel. Gezond en gezellig. Al is de route nu wat beperkter doordat het nog zo vroeg donker is.

Er zijn inderdaad momenten dat ze juist veel praat en me van alles verteld, maar dus ook momenten dat ze dichtklapt. Ik probeer dan ook niets te forceren.
Hier helpt het ook als ze veel buiten (spelen) is of goed slaapt. Het is alleen zo moeilijk om de trigger te vinden die plotseling alles overhoop gooit.

Suy schreef: ↑

01-03-2021 12:12

Heeft ze altijd al afwijkend gedrag gehad? Als in; dat je dacht ze is toch een beetje anders?
Mijn zoon is ook 8 en toen hij 4 was bleek toch echt wel dat er iets aan de hand was. Ook hij had tics, hele erge, toen al. Kon er zowat in blijven en zag er ook heel eng uit.
Ook waren er vele andere dingen. Hij kon totaal niet met prikkels omgaan en was heel fysiek naar alles en iedereen die hem in de weg stond. Wij zijn toen direct met hem aan de slag gegaan. Medisch kleuterdagverblijf, psycho motorische therapie, en we zijn naar het OCRN gegaan waar hij vrij snel gediagnostiseerd werd met ADHD. Zij boden geweldige groeps therapie aan en boden ook verder de hulp die wij nodig hadden.

Ik zou echt hulp hiervoor zoeken. Het is zo sneu dat je dochter overduidelijk niet goed in haar vel zit. Zelfvertrouwen lijkt echt nul als ik je verhaal lees. Mijn zoon heeft ook die neiging, een laag zelfbeeld. Maar doordat wij al jaren weten hoe we met hem om moeten gaan is dit zoveel verbeterd. Hij doet het nu zo goed op school, heeft een koptelefoon en juf is op de hoogte van alles.

Maar bij elke grote verandering of omslag merken wij ook een terugval. Wellicht dat de Lockdown, het thuis leren en het nu ineens weer naar school moeten enorm veel impact op haar heeft en het daardoor wat verergert?

Zoon hier heeft overigens de neiging om de hele dag geluid te maken. Vroeger was dat schreeuwen, met dingen ergens op slaan, rare geluiden maken, gek werd je ervan. Dit deed hij achteraf om zich af te sluiten voor de omgevingsgeluiden die bij hem 10x zo intens binnenkomen als bij een ander.
Inmiddels heeft hij al zijn tics ingeruild voor, jawel, zachtjes beatboxen
Dit kan hij ook nog eens heel goed en is een stuk beter aan te horen. Ook stopt hij ermee als ik zeg nu is het even klaar. Of gaat hij in zijn kamer verder.

Heel veel succes, hulp zoeken hoor, het is er echt en het helpt je dochter!

Wat heftig voor jullie! Maar goed dat je er al zo vroeg bij was.
Mijn dochter heeft altijd wel een gebruiksaanwijzing gehad.
Dat “gedoe” met kleding heeft ze van jongs af aan al wel. Maar dat op zich vond ik niet zorgelijk, meer iets om gewoon aan te passen voor haar (al blijft het nog steeds een uitdaging).
Ze is verder altijd wel iets timide en introvert geweest dus dat vond ik ook gewoon bij haar passen. De tics zijn echt afgelopen jaar begonnen en het onzekere gedrag en gevoel ook. Het is nu gewoon alles bij elkaar waarvan ik denk “dit gaat niet zo goed”.

Het thuisonderwijs heeft er natuurlijk ook ingehakt. Sociale contacten waren verminderd en ze zat voor school veel op de computer. Normaal gesproken ondernemen we best veel, maar is nu natuurlijk veel minder omdat er veel gesloten is ook voor kinderen.

Het lijkt me fijn voor haar wat nieuwe inzichten te krijgen. Met iemand te praten die er wat verder vanaf staat.