Kinderen
alle pijlers
Tics / dwang dochter 8 jaar
zaterdag 27 februari 2021 om 21:44
Hoi allemaal,
Ik heb een andere Nick aangemaakt voor dit topic wegens mogelijke herkenbaarheid.
Het gaat om mijn dochter van 8. De laatste tijd heb ik wat zorgen rondom haar gesteldheid.
Sinds een klein jaartje heeft ze tics ontwikkeld. Het begon met vreemd knipperen met haar ogen, dit kwam en ging. Het is een hele tijd weg geweest, maar nu is het erger dan ooit.
Ik denk serieus dat ze wel 20 verschillende tics / handelingen heeft die ze herhaaldelijk doet op een dag.
Ze trekt met haar nek, doet steeds handen in en uit haar zakken, knipperen met haar ogen, optrekken neus, overal aan ruiken, aan haar mond friemelen, herhaaldelijk met haar mond langs haar knuffelbeer gaan (soort van afvegen), de lijst is eindeloos. Het gaat achter elkaar door.
In het begin (toen met het knipperen) zeiden wij er weleens wat van “kijk nou uit, straks kun je niet meer stoppen” maar dat werkte natuurlijk niet dus daar zijn we maar mee gestopt.
Het baart me zorgen omdat het steeds erger wordt in rap tempo!
Ze is nu een weekje bij oma uit logeren geweest en daar zijn de tics ook onverminderd doorgegaan helaas. Ook gaf ze daar aan erg moe te zijn (vaak al rond 11:00 in de ochtend) terwijl ze wel vroeg naar bed gaat elke dag (rond 19:00).
De laatste tijd droomt ze veel en eng, en is ze voor veel dingen bang (doortrekken Wc, dat soort dingen).
Er is vaak strijd om kleding wat niet lekker zit, zoals sokken te groot of te klein, spijkerbroek is een No-go, kleding wat kriebelt, maillots die niet goed zitten. Nu heeft ze een nieuwe onesie (pyjama) waarvan de rits “raar” zit dus die wil ze ook niet meer aan.
Ze is lang en erg tenger, dus kleding is sowieso al een uitdaging.
Ze denkt ook dat iedereen tegen haar is (op school, dat wij altijd boos zijn op haar, ze denkt dat kinderen én juf samenspannen en haar negeren). Als ze afgesproken heeft met een vriendin uit de buurt en die komt niet opdagen is de diep gekwetst en erg boos. Dan kan ik uitleggen dat het soms anders loopt en het meisje misschien met haar ouders boodschappen moest doen, maar het komt niet aan. Ze is dan te verbitterd.
Als er thuis strubbelingen zijn met haar kan ze heel gefrustreerd raken en bijvoorbeeld aan haar gezicht / armen / benen krabben tot de striemen erop staan.
Ze is de oudste van 3 kinderen en de aandacht moet thuis worden verdeeld. Zij is natuurlijk al wat zelfstandiger dan de jongsten. Zou daar de crux zitten?
Ze is geen prater, dus ik kom er maar moeilijk achter wat zij voelt en denkt.
Ik probeer geduldig ze zijn en oplossingen te vinden voor bijvoorbeeld kleding. Maar er zijn ook momenten dat ze gewoon “even” moet aantrekken wat er in de kast ligt.
Ik vind wel dat ik hier iets mee moet, maar ik wil haar ook niet meenemen naar de huisarts en haar laten denken dat er iets “mis” met haar is.
Ik vind het zo sneu dat ze zich zo voelt, en eerlijk gezegd is het voor ons als gezin ook moeilijk om mee om te gaan.
Een lang verhaal geworden, en misschien wat warrig
sorry daarvoor. Ik zal ophelderen waar nodig.
Ik heb een andere Nick aangemaakt voor dit topic wegens mogelijke herkenbaarheid.
Het gaat om mijn dochter van 8. De laatste tijd heb ik wat zorgen rondom haar gesteldheid.
Sinds een klein jaartje heeft ze tics ontwikkeld. Het begon met vreemd knipperen met haar ogen, dit kwam en ging. Het is een hele tijd weg geweest, maar nu is het erger dan ooit.
Ik denk serieus dat ze wel 20 verschillende tics / handelingen heeft die ze herhaaldelijk doet op een dag.
Ze trekt met haar nek, doet steeds handen in en uit haar zakken, knipperen met haar ogen, optrekken neus, overal aan ruiken, aan haar mond friemelen, herhaaldelijk met haar mond langs haar knuffelbeer gaan (soort van afvegen), de lijst is eindeloos. Het gaat achter elkaar door.
In het begin (toen met het knipperen) zeiden wij er weleens wat van “kijk nou uit, straks kun je niet meer stoppen” maar dat werkte natuurlijk niet dus daar zijn we maar mee gestopt.
Het baart me zorgen omdat het steeds erger wordt in rap tempo!
Ze is nu een weekje bij oma uit logeren geweest en daar zijn de tics ook onverminderd doorgegaan helaas. Ook gaf ze daar aan erg moe te zijn (vaak al rond 11:00 in de ochtend) terwijl ze wel vroeg naar bed gaat elke dag (rond 19:00).
De laatste tijd droomt ze veel en eng, en is ze voor veel dingen bang (doortrekken Wc, dat soort dingen).
Er is vaak strijd om kleding wat niet lekker zit, zoals sokken te groot of te klein, spijkerbroek is een No-go, kleding wat kriebelt, maillots die niet goed zitten. Nu heeft ze een nieuwe onesie (pyjama) waarvan de rits “raar” zit dus die wil ze ook niet meer aan.
Ze is lang en erg tenger, dus kleding is sowieso al een uitdaging.
Ze denkt ook dat iedereen tegen haar is (op school, dat wij altijd boos zijn op haar, ze denkt dat kinderen én juf samenspannen en haar negeren). Als ze afgesproken heeft met een vriendin uit de buurt en die komt niet opdagen is de diep gekwetst en erg boos. Dan kan ik uitleggen dat het soms anders loopt en het meisje misschien met haar ouders boodschappen moest doen, maar het komt niet aan. Ze is dan te verbitterd.
Als er thuis strubbelingen zijn met haar kan ze heel gefrustreerd raken en bijvoorbeeld aan haar gezicht / armen / benen krabben tot de striemen erop staan.
Ze is de oudste van 3 kinderen en de aandacht moet thuis worden verdeeld. Zij is natuurlijk al wat zelfstandiger dan de jongsten. Zou daar de crux zitten?
Ze is geen prater, dus ik kom er maar moeilijk achter wat zij voelt en denkt.
Ik probeer geduldig ze zijn en oplossingen te vinden voor bijvoorbeeld kleding. Maar er zijn ook momenten dat ze gewoon “even” moet aantrekken wat er in de kast ligt.
Ik vind wel dat ik hier iets mee moet, maar ik wil haar ook niet meenemen naar de huisarts en haar laten denken dat er iets “mis” met haar is.
Ik vind het zo sneu dat ze zich zo voelt, en eerlijk gezegd is het voor ons als gezin ook moeilijk om mee om te gaan.
Een lang verhaal geworden, en misschien wat warrig
sorry daarvoor. Ik zal ophelderen waar nodig.
zondag 28 februari 2021 om 09:41
Je kunt al een keer zelf naar haar huisarts gaan. Met hem kun je ook gelijk bespreken hoe je haar het beste kunt zeggen dat ze even mee naar de praktijk moet. Goed dat je er over nadenkt dat je niet wil dat ze denkt dat er iets mis met haar is, maar als dit haar nu al zoveel energie kost en ze zo onzeker is, lijkt doorhobbelen mij ook geen goed idee.
zondag 28 februari 2021 om 10:48
Mijn ene zoon heeft al z'n hele leven last van tics, maar op die leeftijd ongeveer (groep 5) was het op een hoogtepunt. Hij heeft toen een half jaar cognitieve gedragstherapie gehad van een hele fijne orthopedagoog. Niet omdat er wat mis met hem was, maar omdat zij hem "beter kon helpen er mee om te gaan". Dat heeft toen goed geholpen en het is een tijdje rustig geweest. Ondertussen is hij een grote puber van 13 en heeft hij nog steeds 1 tic. Daar valt prima mee te leven, heeft hij geen last van en wij ook niet dus dat laten we zo totdat hij er zelf iets aan wil doen (of niet).
Ik zou dus naar de huisarts gaan aanraden en je laten doorverwijzen omdat het klinkt alsof de tics niet haar enige uitdaging zijn. Het kan echt helpen haar leven wat prettiger te maken is mijn ervaring. Succes!
Ik zou dus naar de huisarts gaan aanraden en je laten doorverwijzen omdat het klinkt alsof de tics niet haar enige uitdaging zijn. Het kan echt helpen haar leven wat prettiger te maken is mijn ervaring. Succes!
zondag 28 februari 2021 om 19:51
Mijn jongste van 8 snuift sinds een week of drie continu met zijn neus.
Naar de ha geweest en die zegt een tijdelijke tic.
Als het over 4 wk niet weg is, terug komen.
Het komt door spanningen (op school?), maar het is heel vervelend. Voor hem maar ook voor ons (irritant geluid), maar we moeten het negeren aldus de arts
Naar de ha geweest en die zegt een tijdelijke tic.
Als het over 4 wk niet weg is, terug komen.
Het komt door spanningen (op school?), maar het is heel vervelend. Voor hem maar ook voor ons (irritant geluid), maar we moeten het negeren aldus de arts
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 1 maart 2021 om 00:42
Oef dit klinkt wel heel heftig zeg. Ik heb ook een kind dat ticgevoelig is, en zelf ben ik het ook. Ik heb er misschien nog wel een stuk of vijf, maar ik ben goed geworden in het te verbergen, en heb er ook geen last meer van. Met mijn zoon gaat het ook beter naarmate hij ouder wordt, maar eerlijk gezegd werd ik soms wel heel nerveus van al die geluidjes en ik heb daar helaas af en toe wel iets van gezegd.
Als het er zo veel zijn als bij jouw dochter zou ik misschien toch wel naar de huisarts gaan.
Als het er zo veel zijn als bij jouw dochter zou ik misschien toch wel naar de huisarts gaan.
maandag 1 maart 2021 om 09:03
Voor de tics zou ik hulp zoeken via de huisarts.
Verder geef je aan dat je dochter veel kleding niet prettig vindt en dat ze gewoon aan moet trekken wat in de kast ligt. Hier zou ik mijn dochter wel helpen om de juiste kleding voor haar te vinden. Je geestelijke gesteldheid wordt er niet beter van als je je niet prettig voelt in je kleding.
Mijn dochter (5 jaar) is ook kieskeurig met kleding en ik merk dat ze veel beter in haar vel zit met kleding aan die zij prettig vindt. Veel kleding vindt ze niet fijn, omdat het volgens haar te strak/los zit, kriebelt, schuurt of wat dan ook. Zo draagt ze geen broeken, pyjama's, maillots, jeansstof, wol of met ander garen gebreide items, etc.
Ze draagt altijd een jurk of rok met shirt (bij voorkeur alles van tricot) met op koude dagen een legging. Die legging moet dan wel weer lekker zacht zijn. Zoals gezegd geen pyjama, maar een ruim zittend nachthemd. Ondergoed 1 maat te groot, anders zit het volgens haar te strak. En naadloze sokken. Alle labeltjes moet ik uit haar kleding halen.
Prima toch als zij zich daar veel beter in voelt? Ik draag ook wat ik prettig vind en voel me daar goed bij.
Verder geef je aan dat je dochter veel kleding niet prettig vindt en dat ze gewoon aan moet trekken wat in de kast ligt. Hier zou ik mijn dochter wel helpen om de juiste kleding voor haar te vinden. Je geestelijke gesteldheid wordt er niet beter van als je je niet prettig voelt in je kleding.
Mijn dochter (5 jaar) is ook kieskeurig met kleding en ik merk dat ze veel beter in haar vel zit met kleding aan die zij prettig vindt. Veel kleding vindt ze niet fijn, omdat het volgens haar te strak/los zit, kriebelt, schuurt of wat dan ook. Zo draagt ze geen broeken, pyjama's, maillots, jeansstof, wol of met ander garen gebreide items, etc.
Ze draagt altijd een jurk of rok met shirt (bij voorkeur alles van tricot) met op koude dagen een legging. Die legging moet dan wel weer lekker zacht zijn. Zoals gezegd geen pyjama, maar een ruim zittend nachthemd. Ondergoed 1 maat te groot, anders zit het volgens haar te strak. En naadloze sokken. Alle labeltjes moet ik uit haar kleding halen.
Prima toch als zij zich daar veel beter in voelt? Ik draag ook wat ik prettig vind en voel me daar goed bij.
maandag 1 maart 2021 om 09:30
Ik heb het als kind heel erg gehad, kon het naar mijn idee vaak verborgen houden, maar een aantal tics ook niet. Tot op latere leeftijd heb ik dit gehad.
Bij mij kwam het door veel stress en op mn tenen lopen thuis. Op volwassen leeftijd heb ik hulp gezocht en kon ik pas echt naar boven halen en benoemen waar ik vroeger zo bang voor was, waardoor ik al die stress had. Dat wist ik als kind wel, maar ik kon er nog geen woorden aan geven ofzo plus dat ik thuis niet terecht kon met mn gevoelens. Dat laatste heeft mij heel erg in de weg gezeten.
Sorrym geen positieve post, maar ik hoop dat je erachter kan komen wat er speelt.
Bij mij kwam het door veel stress en op mn tenen lopen thuis. Op volwassen leeftijd heb ik hulp gezocht en kon ik pas echt naar boven halen en benoemen waar ik vroeger zo bang voor was, waardoor ik al die stress had. Dat wist ik als kind wel, maar ik kon er nog geen woorden aan geven ofzo plus dat ik thuis niet terecht kon met mn gevoelens. Dat laatste heeft mij heel erg in de weg gezeten.
Sorrym geen positieve post, maar ik hoop dat je erachter kan komen wat er speelt.
maandag 1 maart 2021 om 11:28
Bedankt voor alle reacties.
Ik ga het binnenkort met de huisarts bespreken. Vooral hoe ze in haar vel zit maak ik me zorgen over.
Om nog even te reageren op Eenhoorn; ik houd juist heel veel rekening met haar kleding. (Ik begrijp niet zo goed waar je denkt te lezen dat ik dat niet doe?) Maar sóms komt het wel eens voor dat ze toch iets aan moet wat ze minder leuk vind. En daarbij kan het dus ook ineens omslaan. Zo vond ze eerst maillots juist fijn, nu vreselijk. Ik ben daar dus niet altijd op berekend.
Ik ga het binnenkort met de huisarts bespreken. Vooral hoe ze in haar vel zit maak ik me zorgen over.
Om nog even te reageren op Eenhoorn; ik houd juist heel veel rekening met haar kleding. (Ik begrijp niet zo goed waar je denkt te lezen dat ik dat niet doe?) Maar sóms komt het wel eens voor dat ze toch iets aan moet wat ze minder leuk vind. En daarbij kan het dus ook ineens omslaan. Zo vond ze eerst maillots juist fijn, nu vreselijk. Ik ben daar dus niet altijd op berekend.
maandag 1 maart 2021 om 11:29
Dat is inderdaad een goed idee. Wellicht telefonisch, vanwege Corona etc.Rainbow91 schreef: ↑28-02-2021 09:41Je kunt al een keer zelf naar haar huisarts gaan. Met hem kun je ook gelijk bespreken hoe je haar het beste kunt zeggen dat ze even mee naar de praktijk moet. Goed dat je er over nadenkt dat je niet wil dat ze denkt dat er iets mis met haar is, maar als dit haar nu al zoveel energie kost en ze zo onzeker is, lijkt doorhobbelen mij ook geen goed idee.
maandag 1 maart 2021 om 11:31
Dat is een mooie manier om het te verwoorden naar haar, dat een ander haar beter kan helpen ermee om te gaan.Chrissiefur schreef: ↑28-02-2021 10:48Mijn ene zoon heeft al z'n hele leven last van tics, maar op die leeftijd ongeveer (groep 5) was het op een hoogtepunt. Hij heeft toen een half jaar cognitieve gedragstherapie gehad van een hele fijne orthopedagoog. Niet omdat er wat mis met hem was, maar omdat zij hem "beter kon helpen er mee om te gaan". Dat heeft toen goed geholpen en het is een tijdje rustig geweest. Ondertussen is hij een grote puber van 13 en heeft hij nog steeds 1 tic. Daar valt prima mee te leven, heeft hij geen last van en wij ook niet dus dat laten we zo totdat hij er zelf iets aan wil doen (of niet).
Ik zou dus naar de huisarts gaan aanraden en je laten doorverwijzen omdat het klinkt alsof de tics niet haar enige uitdaging zijn. Het kan echt helpen haar leven wat prettiger te maken is mijn ervaring. Succes!
De tics zijn inderdaad niet haar enige uitdaging.
Dankjewel!
maandag 1 maart 2021 om 11:33
Wat erg voor jenewspaper schreef: ↑01-03-2021 09:30Ik heb het als kind heel erg gehad, kon het naar mijn idee vaak verborgen houden, maar een aantal tics ook niet. Tot op latere leeftijd heb ik dit gehad.
Bij mij kwam het door veel stress en op mn tenen lopen thuis. Op volwassen leeftijd heb ik hulp gezocht en kon ik pas echt naar boven halen en benoemen waar ik vroeger zo bang voor was, waardoor ik al die stress had. Dat wist ik als kind wel, maar ik kon er nog geen woorden aan geven ofzo plus dat ik thuis niet terecht kon met mn gevoelens. Dat laatste heeft mij heel erg in de weg gezeten.
Sorrym geen positieve post, maar ik hoop dat je erachter kan komen wat er speelt.
Ik hoop niet dat mijn dochter dit zo voelt. Maar dat ze veel negatieve gevoelens heeft valt me wel op. Vooral over hoe anderen over haar denken / met haar omgaan. Terwijl ze juist een heel populair meisje is, iedereen wil altijd met haar spelen en afspreken.
maandag 1 maart 2021 om 11:39
Waarom kan ze niet aantrekken wat ze wil? Bedoel dat je dat ze bepaalde kledingstukken niet heeft, omdat ze van gedachten verandert?Jaikhebeenbakfiets schreef: ↑01-03-2021 11:28
Om nog even te reageren op Eenhoorn; ik houd juist heel veel rekening met haar kleding. (Ik begrijp niet zo goed waar je denkt te lezen dat ik dat niet doe?) Maar sóms komt het wel eens voor dat ze toch iets aan moet wat ze minder leuk vind. En daarbij kan het dus ook ineens omslaan. Zo vond ze eerst maillots juist fijn, nu vreselijk. Ik ben daar dus niet altijd op berekend.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 1 maart 2021 om 11:45
Ze kan meestal aantrekken wat ze wel wil, maar er zit soms wel eens iets in de was. En soms heeft ze ineens besloten dat die sokken opeens niet meer goed zitten, of juist die ene broek die eerder favoriet was niet meer deugt.
Het is niet zo dat ik er geen rekening mee wil houden.
Voorbeeld: Vorig jaar wilde ze leggings: hele kast vol gekocht, maand later zit het allemaal niet meer goed (volgens haar) en is het een drama. Zelfde met bepaald ondergoed / joggingbroeken etc. Het slaat steeds om.
maandag 1 maart 2021 om 11:47
Stress zou wel kunnen. Ze is best nerveus de laatste tijd, maar ze is een binnenvetter. Ze wordt ook boos als ik vraag hoe het met haar gaat of hoe het op school was.
Weet ondertussen bijna niet meer hoe ik haar moet benaderen.
maandag 1 maart 2021 om 12:12
Heeft ze altijd al afwijkend gedrag gehad? Als in; dat je dacht ze is toch een beetje anders?
Mijn zoon is ook 8 en toen hij 4 was bleek toch echt wel dat er iets aan de hand was. Ook hij had tics, hele erge, toen al. Kon er zowat in blijven en zag er ook heel eng uit.
Ook waren er vele andere dingen. Hij kon totaal niet met prikkels omgaan en was heel fysiek naar alles en iedereen die hem in de weg stond. Wij zijn toen direct met hem aan de slag gegaan. Medisch kleuterdagverblijf, psycho motorische therapie, en we zijn naar het OCRN gegaan waar hij vrij snel gediagnostiseerd werd met ADHD. Zij boden geweldige groeps therapie aan en boden ook verder de hulp die wij nodig hadden.
Ik zou echt hulp hiervoor zoeken. Het is zo sneu dat je dochter overduidelijk niet goed in haar vel zit. Zelfvertrouwen lijkt echt nul als ik je verhaal lees. Mijn zoon heeft ook die neiging, een laag zelfbeeld. Maar doordat wij al jaren weten hoe we met hem om moeten gaan is dit zoveel verbeterd. Hij doet het nu zo goed op school, heeft een koptelefoon en juf is op de hoogte van alles.
Maar bij elke grote verandering of omslag merken wij ook een terugval. Wellicht dat de Lockdown, het thuis leren en het nu ineens weer naar school moeten enorm veel impact op haar heeft en het daardoor wat verergert?
Zoon hier heeft overigens de neiging om de hele dag geluid te maken. Vroeger was dat schreeuwen, met dingen ergens op slaan, rare geluiden maken, gek werd je ervan. Dit deed hij achteraf om zich af te sluiten voor de omgevingsgeluiden die bij hem 10x zo intens binnenkomen als bij een ander.
Inmiddels heeft hij al zijn tics ingeruild voor, jawel, zachtjes beatboxen
Dit kan hij ook nog eens heel goed en is een stuk beter aan te horen. Ook stopt hij ermee als ik zeg nu is het even klaar. Of gaat hij in zijn kamer verder.
Heel veel succes, hulp zoeken hoor, het is er echt en het helpt je dochter!
Mijn zoon is ook 8 en toen hij 4 was bleek toch echt wel dat er iets aan de hand was. Ook hij had tics, hele erge, toen al. Kon er zowat in blijven en zag er ook heel eng uit.
Ook waren er vele andere dingen. Hij kon totaal niet met prikkels omgaan en was heel fysiek naar alles en iedereen die hem in de weg stond. Wij zijn toen direct met hem aan de slag gegaan. Medisch kleuterdagverblijf, psycho motorische therapie, en we zijn naar het OCRN gegaan waar hij vrij snel gediagnostiseerd werd met ADHD. Zij boden geweldige groeps therapie aan en boden ook verder de hulp die wij nodig hadden.
Ik zou echt hulp hiervoor zoeken. Het is zo sneu dat je dochter overduidelijk niet goed in haar vel zit. Zelfvertrouwen lijkt echt nul als ik je verhaal lees. Mijn zoon heeft ook die neiging, een laag zelfbeeld. Maar doordat wij al jaren weten hoe we met hem om moeten gaan is dit zoveel verbeterd. Hij doet het nu zo goed op school, heeft een koptelefoon en juf is op de hoogte van alles.
Maar bij elke grote verandering of omslag merken wij ook een terugval. Wellicht dat de Lockdown, het thuis leren en het nu ineens weer naar school moeten enorm veel impact op haar heeft en het daardoor wat verergert?
Zoon hier heeft overigens de neiging om de hele dag geluid te maken. Vroeger was dat schreeuwen, met dingen ergens op slaan, rare geluiden maken, gek werd je ervan. Dit deed hij achteraf om zich af te sluiten voor de omgevingsgeluiden die bij hem 10x zo intens binnenkomen als bij een ander.
Inmiddels heeft hij al zijn tics ingeruild voor, jawel, zachtjes beatboxen
Dit kan hij ook nog eens heel goed en is een stuk beter aan te horen. Ook stopt hij ermee als ik zeg nu is het even klaar. Of gaat hij in zijn kamer verder.
Heel veel succes, hulp zoeken hoor, het is er echt en het helpt je dochter!
maandag 1 maart 2021 om 12:57
zijn er momenten dat je dit soort zaken wel met haar kunt bespreken? Mijn kinderen praten graag over zaken tijdens een fietstocht of tijdens een autorit. Ik fiets zeker 4-5 keer per week na het avondeten met 1 van de 2 kinderen. We fietsen dan 10-11 km en kletsen veel. Gezond en gezellig. Al is de route nu wat beperkter doordat het nog zo vroeg donker is.
maandag 1 maart 2021 om 13:17
Veel kinderen hebben tics, die komen en gaan. Vaak als de ene gaat, komt er weer een andere voor terug. Sommige kinderen ontwikkelen hele tic-treintjes: een reeks achter elkaar. Vaak gaat het vanzelf over.
Maar er lijkt bij jouw kind momenteel wel meer aan de hand, en dat ze emotioneel er ook niet lekker bijzit. Kan natuurlijk door vermoeidheid komen, maar ik zou er zeker over in overleg gaan met de huisarts.
Als je in het gesprek met haar insteekt op de klachten die ze zelf ervaart, is de kans dat ze het als helpend gaat zien veel groter.
Dus dat je merkt dat ze zo snel moe is. En dat dat kan komen van al die geluidjes (of bewegingen) die ze steeds moet maken van haar lijf. En dat ze daardoor ook sneller boos kan worden. En dat er veel kinderen zijn die dat hebben, en dat ze daar ook hulp voor hebben. Hoe fijn zou dat zijn? Als ze zich weer vrolijker voelt en minder moe is?
Succes, tics zijn niet alleen voor het kind erg vermoeiend...
Maar er lijkt bij jouw kind momenteel wel meer aan de hand, en dat ze emotioneel er ook niet lekker bijzit. Kan natuurlijk door vermoeidheid komen, maar ik zou er zeker over in overleg gaan met de huisarts.
Als je in het gesprek met haar insteekt op de klachten die ze zelf ervaart, is de kans dat ze het als helpend gaat zien veel groter.
Dus dat je merkt dat ze zo snel moe is. En dat dat kan komen van al die geluidjes (of bewegingen) die ze steeds moet maken van haar lijf. En dat ze daardoor ook sneller boos kan worden. En dat er veel kinderen zijn die dat hebben, en dat ze daar ook hulp voor hebben. Hoe fijn zou dat zijn? Als ze zich weer vrolijker voelt en minder moe is?
Succes, tics zijn niet alleen voor het kind erg vermoeiend...
maandag 1 maart 2021 om 13:22
Jeetje, hebben wij dezelfde dochter?
Ik heb er ook een van 8, en ik herken vrijwel alles. Mijn dochter heeft wat minder tics, en is minder achterdochtig als ik het zo lees.
Bij ons begon het in april/mei en we hebben periodes dat het goed gaat, en dat het ff bal is. Ik kan niet de vinger erop leggen wat nu de trigger is. Zij zelf ook niet. Als ik een gesprek aanga is het al snel "ik weet het niet zo goed".
Voor de zomervakantie (dus al vrij snel) zijn we naar een orthopedagoog gegaan. Naast de tics had ze angsten die haar echt belemmerden. Die heeft haar een paar keer gezien maar in de zomervakantie was ze lekker ontspannen dus daar zijn we gestopt ook op advies van de pedagoog. Ik voelde me vooral een overbezorgde ouder daar.
Inmiddels gaat 't dus af en aan, maar de laatste week nemen de tics weer rap toe.
Ik lees hier over thuissituaties... ik denk echt dat ze een fijn en liefdevol thuis heeft. Er zijn geen zorgen met school. Vriendjes en vriendinnetjes in overvloed. Tja, corona... en eerlijk, ik heb ook tics gehad. En heb veel angsten moeten overwinnen. Dus de strategie nu is "dat hoort een beetje bij ons, mama had dat ook, ik doe dan zus of zo". Maar je blijft twijfelen of je wel genoeg doet.
Sorry, lang verhaal. Maar ik herken zo veel!
Ik heb er ook een van 8, en ik herken vrijwel alles. Mijn dochter heeft wat minder tics, en is minder achterdochtig als ik het zo lees.
Bij ons begon het in april/mei en we hebben periodes dat het goed gaat, en dat het ff bal is. Ik kan niet de vinger erop leggen wat nu de trigger is. Zij zelf ook niet. Als ik een gesprek aanga is het al snel "ik weet het niet zo goed".
Voor de zomervakantie (dus al vrij snel) zijn we naar een orthopedagoog gegaan. Naast de tics had ze angsten die haar echt belemmerden. Die heeft haar een paar keer gezien maar in de zomervakantie was ze lekker ontspannen dus daar zijn we gestopt ook op advies van de pedagoog. Ik voelde me vooral een overbezorgde ouder daar.
Inmiddels gaat 't dus af en aan, maar de laatste week nemen de tics weer rap toe.
Ik lees hier over thuissituaties... ik denk echt dat ze een fijn en liefdevol thuis heeft. Er zijn geen zorgen met school. Vriendjes en vriendinnetjes in overvloed. Tja, corona... en eerlijk, ik heb ook tics gehad. En heb veel angsten moeten overwinnen. Dus de strategie nu is "dat hoort een beetje bij ons, mama had dat ook, ik doe dan zus of zo". Maar je blijft twijfelen of je wel genoeg doet.
Sorry, lang verhaal. Maar ik herken zo veel!
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
maandag 1 maart 2021 om 22:14
Wat jij omschrijft, zo is het hier ook wel inderdaad. Geen zorgen met school en / of vriendjes en vriendinnen. Ze is introvert maar dat ben ik ook. En ook ik heb tics gehad, wel in mindere mate dan zij.NoPepsiPlease schreef: ↑01-03-2021 13:22Jeetje, hebben wij dezelfde dochter?
Ik heb er ook een van 8, en ik herken vrijwel alles. Mijn dochter heeft wat minder tics, en is minder achterdochtig als ik het zo lees.
Bij ons begon het in april/mei en we hebben periodes dat het goed gaat, en dat het ff bal is. Ik kan niet de vinger erop leggen wat nu de trigger is. Zij zelf ook niet. Als ik een gesprek aanga is het al snel "ik weet het niet zo goed".
Voor de zomervakantie (dus al vrij snel) zijn we naar een orthopedagoog gegaan. Naast de tics had ze angsten die haar echt belemmerden. Die heeft haar een paar keer gezien maar in de zomervakantie was ze lekker ontspannen dus daar zijn we gestopt ook op advies van de pedagoog. Ik voelde me vooral een overbezorgde ouder daar.
Inmiddels gaat 't dus af en aan, maar de laatste week nemen de tics weer rap toe.
Ik lees hier over thuissituaties... ik denk echt dat ze een fijn en liefdevol thuis heeft. Er zijn geen zorgen met school. Vriendjes en vriendinnetjes in overvloed. Tja, corona... en eerlijk, ik heb ook tics gehad. En heb veel angsten moeten overwinnen. Dus de strategie nu is "dat hoort een beetje bij ons, mama had dat ook, ik doe dan zus of zo". Maar je blijft twijfelen of je wel genoeg doet.
Sorry, lang verhaal. Maar ik herken zo veel!
Misschien dat het daarom lastiger is om te bepalen wanneer iets zorgelijk is.
Vooral omdat ik heel veel van mezelf herken (van vroeger).
Vandaag was ze weer redelijk ontspannen en geeft ze ook soms aan “nu moet ik dit doen van mijn lichaam maar ik probeer er niet aan te denken”. Ze vind het zelf ook vervelend.
