Kinderen
alle pijlers
tips ivm scheiding
vrijdag 25 januari 2008 om 00:03
Hai,
Ik ben een echte meelezer ipv een meeschijver, maar ik wil toch graag een topic openen.
Het zit zo.
Ik heb drie kinderen in de leeftijd van 11, 8 en 5 jaar (jongens). Mijn man en ik hebben besloten om uit elkaar te gaan en dat gaat nu in redelijk goede harmonie.
Mijn man heeft per 2 februari een huisje gevonden ver vertrekt uit ons huis per 17 feb. We zijn gisteren met z'n allen wezen kijken om de jongens er aan te laten wennen. Het contact tussen mij en mijn (ex) man moet goed blijven, vandaar dat we met z'n allen gingen.
De oudste snapt natuurlijk alles van de scheiding, heeft ruzies meegemaakt en voelt de spanning.
De middelste snapt het allemaal niet zo goed en verwacht dat papa op een gegeven moment weer thuis komt wonen. Van de week heb ik hem uitgelegd dat dat niet kan en dat dit voor altijd is.
De jongste snapt er natuurlijk helemaal niets van. Hem kan ik dan ook niets uitleggen.
Gelukkig hebben we onderling een bezoekregeling afgesproken. De voorjaarsvakantie gaan de jongens daar een hele week naartoe. Ze zien papa dus regelmatig en we houden e-mail/msn/telefoon altijd open.
Maar straks, 17 februari. Papa gaat weg .. en dan?? Hoe kan ik de jongens opvangen? Zal het verdriet gelijk komen of duurt dat een paar dagen. De ouste van 11 zit in de pubertijd, dus van luisteren zal niet veel terecht komen denk ik.
En de middelste? hij lijkt ontzettend op zijn vader ..
Ik moet toegeven dat ik bang ben voor de reacties van mijn jongens. Niet bang voor de reacties, maar dat ik het niet aankan.
Heeft er iemand hetzelfde meegemaakt? Kan iemand mij een paar 'zilveren' tips geven (de gouden tip mag ook natuurlijk).
Ik wil dat mijn kids gelukkig worden, dat ze later terugkijken op een goede jeugd, ondanks de scheiding.
Waarschijnlijk heb ik te hoge verwachtingen, maar hopen kan toch geen kwaad??
Bedankt voor het lezen.
Ik ben een echte meelezer ipv een meeschijver, maar ik wil toch graag een topic openen.
Het zit zo.
Ik heb drie kinderen in de leeftijd van 11, 8 en 5 jaar (jongens). Mijn man en ik hebben besloten om uit elkaar te gaan en dat gaat nu in redelijk goede harmonie.
Mijn man heeft per 2 februari een huisje gevonden ver vertrekt uit ons huis per 17 feb. We zijn gisteren met z'n allen wezen kijken om de jongens er aan te laten wennen. Het contact tussen mij en mijn (ex) man moet goed blijven, vandaar dat we met z'n allen gingen.
De oudste snapt natuurlijk alles van de scheiding, heeft ruzies meegemaakt en voelt de spanning.
De middelste snapt het allemaal niet zo goed en verwacht dat papa op een gegeven moment weer thuis komt wonen. Van de week heb ik hem uitgelegd dat dat niet kan en dat dit voor altijd is.
De jongste snapt er natuurlijk helemaal niets van. Hem kan ik dan ook niets uitleggen.
Gelukkig hebben we onderling een bezoekregeling afgesproken. De voorjaarsvakantie gaan de jongens daar een hele week naartoe. Ze zien papa dus regelmatig en we houden e-mail/msn/telefoon altijd open.
Maar straks, 17 februari. Papa gaat weg .. en dan?? Hoe kan ik de jongens opvangen? Zal het verdriet gelijk komen of duurt dat een paar dagen. De ouste van 11 zit in de pubertijd, dus van luisteren zal niet veel terecht komen denk ik.
En de middelste? hij lijkt ontzettend op zijn vader ..
Ik moet toegeven dat ik bang ben voor de reacties van mijn jongens. Niet bang voor de reacties, maar dat ik het niet aankan.
Heeft er iemand hetzelfde meegemaakt? Kan iemand mij een paar 'zilveren' tips geven (de gouden tip mag ook natuurlijk).
Ik wil dat mijn kids gelukkig worden, dat ze later terugkijken op een goede jeugd, ondanks de scheiding.
Waarschijnlijk heb ik te hoge verwachtingen, maar hopen kan toch geen kwaad??
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 25 januari 2008 om 00:47
Hoezo te hoge verwachtingen? Je kinderen kunnen best een gelukkige jeugd hebben, ook als je gaat scheiden. Natuurlijk is het niet ideaal, maar geen kind wordt groot zonder verdriet, frustratie en problemen. Ze horen bij het leven. Als ouders heb je de schone taak je kinderen daar zo goed mogelijk in te begeleiden. Voorkomen dat je kind gekwetst wordt, kun je nooit helemaal. Als ouders dat goed aanpakken, leren kinderen er mee omgaan en zijn ze later zelf ook in staat om verdriet en problemen aan te pakken.
Het allerbelangrijkste is dat jullie als ouders goed met elkaar door een deur gaan en elkaar blijven steunen in het ouderschap. Ondanks dat de scheiding nu goed verloopt, jullie zullen vast je issues krijgen als je allebei je eigen leven gaat leiden. Hou je kinderen daar buiten en blijf altijd positief over de andere ouder. Leg uit dat pa en ma wel eens ruzie kunnen hebben, maar dat jullie dat weer oplossen en dat dat niets met hun te maken heeft.
Laat je kinderen goed zien, dat jullie scheiding niets te maken heeft met hun. Kinderen leven in een wereld die om hen draait, daardoor kunnen ze dit soort gebeurtenissen ook makkelijk op zichzelf gaan betrekken. Pappa houdt niet genoeg van mij, om bij mij thuis te blijven. Laat als ouders je zoons voelen, dat jullie er allebei 100% voor hen zijn, ook al is pappa niet meer in huis. De lijn van bellen, msn en mailen openhouden is een hele goede manier. Laat pappa ook op de tijden dat ze kunnen bellen en msnen, zich een beetje beschikbaar houden, zeker de eerste tijd.
En verder; denk niet te ver vooruit. Pak de dingen aan als ze zich voordoen. je zal zien, de dingen waar je je nu druk om maakt, gebeuren niet en dingen die je nu niet kan voorzien, juist wel. Als jullie beiden een openmind houden naar de kinderen toe, komt het vast wel goed. Het verdriet voorkom je niet, en dat hoeft ook niet. Maar ga er goed mee om.
Heel veel sterkte. Naast je kinderen heb je ongetwijfeld ook je eigen verdriet over je mislukte huwelijk. Ik hoop voor je dat je iemand in je nabije omgeving hebt, waar jij je verhaal goed bij kwijt kan, die je steunt en advies kan geven! Het wordt geen makkelijke tijd, maar met veel goede wil en inzet komen jullie er wel!
Het allerbelangrijkste is dat jullie als ouders goed met elkaar door een deur gaan en elkaar blijven steunen in het ouderschap. Ondanks dat de scheiding nu goed verloopt, jullie zullen vast je issues krijgen als je allebei je eigen leven gaat leiden. Hou je kinderen daar buiten en blijf altijd positief over de andere ouder. Leg uit dat pa en ma wel eens ruzie kunnen hebben, maar dat jullie dat weer oplossen en dat dat niets met hun te maken heeft.
Laat je kinderen goed zien, dat jullie scheiding niets te maken heeft met hun. Kinderen leven in een wereld die om hen draait, daardoor kunnen ze dit soort gebeurtenissen ook makkelijk op zichzelf gaan betrekken. Pappa houdt niet genoeg van mij, om bij mij thuis te blijven. Laat als ouders je zoons voelen, dat jullie er allebei 100% voor hen zijn, ook al is pappa niet meer in huis. De lijn van bellen, msn en mailen openhouden is een hele goede manier. Laat pappa ook op de tijden dat ze kunnen bellen en msnen, zich een beetje beschikbaar houden, zeker de eerste tijd.
En verder; denk niet te ver vooruit. Pak de dingen aan als ze zich voordoen. je zal zien, de dingen waar je je nu druk om maakt, gebeuren niet en dingen die je nu niet kan voorzien, juist wel. Als jullie beiden een openmind houden naar de kinderen toe, komt het vast wel goed. Het verdriet voorkom je niet, en dat hoeft ook niet. Maar ga er goed mee om.
Heel veel sterkte. Naast je kinderen heb je ongetwijfeld ook je eigen verdriet over je mislukte huwelijk. Ik hoop voor je dat je iemand in je nabije omgeving hebt, waar jij je verhaal goed bij kwijt kan, die je steunt en advies kan geven! Het wordt geen makkelijke tijd, maar met veel goede wil en inzet komen jullie er wel!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 25 januari 2008 om 00:51
Ik kan alleen uit eigen (kind) ervaring spreken. Het zijn dus waarschijnlijk geen 'opvoedkundige' tips, maar meer dingen die ik zelf heb gemist/prettig heb gevonden. Mijn ouders gingen scheiden toen ik een jaar of 7 was. Vanaf het moment dat de scheiding duidelijk werd, is ons allemaal verteld wat het inhield. (dus ook de jongere kinderen. Ik lees 'de jongste van 8 snapt het maar half, en die van 5 helemaal niet. Ik ken je kinderen natuurlijk niet, dus misschien (waarschijnlijk) ervaren zij het weer heel anders. Maar wij hebben het -ook op die leeftijd- het wél begrepen) Wat ik achteraf jammer vond: het werd verteld, we wisten wat 'het nieuwe huis werd', maar toen werd er minder (niet) over gesproken. Ik weet nog dat ik na een week of twee dacht 'papa is nog niet weg, hij gaat vast ook niet meer!!'. Nou, mooi niet dus, want hij ging een maand later. Voor mij was die maand een eeuwigheid, en dacht dus dat het weer overgewaaid was. Had het zelf denk ik prettig gevonden als het wat vaker benoemd was. Niet in de zin van 'elke dag weer zwaar gevoelig praten over..',maar meer 'gordijnen uitzoeken voor het nieuwe huis'. Zoiets, dat het wel bleef leven, en dat 'het nieuwe huis' ook hún huis wordt. Ik bedoel, een nieuwe woning zou kunnen overkomen als 'logeren bij papa' (heb ik erg sterk gehad). Na een maand kregen we 'bij papa' opeens een 'eigen' beker, en een dekbedovertrek! Zelf uitzoeken in de winkel, nou, helemaal leuk. Het voelde meteen meer al 'thuis'. Verder mochten we ook altijd bellen of wat dan ook, en dat werd ook regelmatig genoemd. Dat heb ik al heel prettig ervaren. Ook kregen we op verjaardagen van beide ouders 1 cadeau. Dat werd ook 'met zijn tweeën' gegeven. (net als 'vroeger') Dat vond ik echt zooo fijn! Waarom weet ik niet. Beide ouders hadden een nieuwe partner, maar -nog steeds- vind ik het het fijnst als ze dát met zijn tweeën iets doen. (Misschien omdat ik dan niet hoef te kiezen wie van de twee ik leuker vind ofzo, want dat vind ik -nog steeds- lastig. Als ik de een bel, bel ik de ander ook meteen, zodat geen van beide zich achtergesteld kan voelen. (kan me trouwens heel goed voorstellen dat dit voor heel veel mensen anders is)) Overigens deden (doen) ze veel dingen met zijn tweeën; naar optredens of school-dingen etc. En verder, waar ik pas achter ben gekomen, maar wat ik echt briljant vind: bij mijn ouders de afspraak: ruzie maken bij de notaris. Met als gevolg: als kind zijnde geen enkele ruzie meegemaakt tussen hun twee, en ook geen rare opmerkingen als 'je vader doet zo raar' of 'mama heeft weer wat stoms gedaan'.
Geen idee of je er wat aan hebt hoor, elk kind en elk gezin is natuurlijk super anders, en zal heel veel dingen ook anders doen! Ik wens je wel veel sterkte de komende tijd, want ook voor jou zal er vast heeel veel veranderen.
Geen idee of je er wat aan hebt hoor, elk kind en elk gezin is natuurlijk super anders, en zal heel veel dingen ook anders doen! Ik wens je wel veel sterkte de komende tijd, want ook voor jou zal er vast heeel veel veranderen.
vrijdag 25 januari 2008 om 01:07
@ Virtual_me, maar waarom denk je dat je aan de jongste helemaal niets kan uitleggen? Je hoeft het verhaal natuurlijk niet helemaal in detail te verklaren, maar uiteindelijk zijn de drie broertjes toch wel bij elkaar, en ze zullen wel wat "oppikken" (is dit nederlands?) van elkaar. Kunnen jij en je ex het niet een beetje samen uitleggen? Tegenover iedereen? Maar goed, misschien is dat geen optie.
Verder, over hoe het erna zal lopen, daaar kan niemand garanties over geven natuurlijk, maar ik denk dat de tips van Poezewoes wel een soort van "guideline" zijn.
Sterkte in ieder geval.
Verder, over hoe het erna zal lopen, daaar kan niemand garanties over geven natuurlijk, maar ik denk dat de tips van Poezewoes wel een soort van "guideline" zijn.
Sterkte in ieder geval.
vrijdag 25 januari 2008 om 01:46
Lufthansa, wat een onwijs goede posting! Dank je wel, want ik heb een paar tips meegepakt voor mijn eigen situatie.
Mijn eerste posting was vooral ook vanuit mijn professionele kijk. Ik doe oa bemiddelingen tussen gescheiden ouders, bij vastgelopen regelingen. Maar zelf zit ik ook in een gescheiden situatie.
Ik voer met de vader van ons kind (bijna 5) nu zo'n 4 jaar een co-ouderschap, wat heel goed verloopt. Wij hebben ook bepaalde afspraken, zoals geen ruzies in bijzijn van onze dochter. Het is in het begin een keer gebeurd, en daar hadden we alledrie zo veel verdriet van. Als het nu lastig wordt en we voelen al aan dat het ruzie kan worden, gaan we naar een (vaste) mediator en praten daar verder over het hekele onderwerp. Een derde, onafhankelijke partij betrekken bij dingen waarvan je weet dat er onenigheid over kan ontstaan of dat het gevoelig ligt, werkt bij ons heel goed. Wij zijn daar gelukkig al heel vroeg mee begonnen, voor de dingen echt uit de hand konden lopen.
Dingen als feesten en gebeurtenissen op school, uitvoeringen etc, doen we samen. Vriendin van pappa is welkom, maar ze komt meestal niet mee. En ergens vind ik dat ook wel prima. Het heeft wel wat, als we samen kunnen genieten van de bijzondere dingen van onze dochter. Ten slotte is er niemand ter wereld die net zo trots op haar is en net zoveel van haar houdt als ik, dan haar vader.
Dat van dat verjaardagskado, dat ga ik zeer zeker overdenken. Ik vind het een prima idee, maar weet niet of haar vader het daar mee eens is. Maar het zou wellicht een idee zijn, om 1 kadootje samen te geven, en daarnaast allebei nog iets van onszelf te doen.
Mijn dochter krijgt traditioneel van mij, ieder jaar een sieraad. Het is wel een goed idee om dat samen met haar vader te gaan doen. Daarnaast kan ze dan van ons apart nog iets van speelgoed of voor haar kamer krijgen. Bedankt voor de tip!
Mijn eerste posting was vooral ook vanuit mijn professionele kijk. Ik doe oa bemiddelingen tussen gescheiden ouders, bij vastgelopen regelingen. Maar zelf zit ik ook in een gescheiden situatie.
Ik voer met de vader van ons kind (bijna 5) nu zo'n 4 jaar een co-ouderschap, wat heel goed verloopt. Wij hebben ook bepaalde afspraken, zoals geen ruzies in bijzijn van onze dochter. Het is in het begin een keer gebeurd, en daar hadden we alledrie zo veel verdriet van. Als het nu lastig wordt en we voelen al aan dat het ruzie kan worden, gaan we naar een (vaste) mediator en praten daar verder over het hekele onderwerp. Een derde, onafhankelijke partij betrekken bij dingen waarvan je weet dat er onenigheid over kan ontstaan of dat het gevoelig ligt, werkt bij ons heel goed. Wij zijn daar gelukkig al heel vroeg mee begonnen, voor de dingen echt uit de hand konden lopen.
Dingen als feesten en gebeurtenissen op school, uitvoeringen etc, doen we samen. Vriendin van pappa is welkom, maar ze komt meestal niet mee. En ergens vind ik dat ook wel prima. Het heeft wel wat, als we samen kunnen genieten van de bijzondere dingen van onze dochter. Ten slotte is er niemand ter wereld die net zo trots op haar is en net zoveel van haar houdt als ik, dan haar vader.
Dat van dat verjaardagskado, dat ga ik zeer zeker overdenken. Ik vind het een prima idee, maar weet niet of haar vader het daar mee eens is. Maar het zou wellicht een idee zijn, om 1 kadootje samen te geven, en daarnaast allebei nog iets van onszelf te doen.
Mijn dochter krijgt traditioneel van mij, ieder jaar een sieraad. Het is wel een goed idee om dat samen met haar vader te gaan doen. Daarnaast kan ze dan van ons apart nog iets van speelgoed of voor haar kamer krijgen. Bedankt voor de tip!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
