Kinderen
alle pijlers
Twijfel...wel of geen kinderen
dinsdag 17 april 2007 om 13:11
Hoewel ik altijd veel heb nagedacht over het wel of niet krijgen van kinderen, leek mijn besluit vast te staan dat ik ze niet wilde. Ik was daar altijd erg duidelijk in, misschien wel eens iets té.
Een paar jaar geleden begonnen mijn gedachten een loopje met me te nemen, ik begon er serieus aan te denken of ik niet toch kinderen wilde. Inmiddels ben ik de kluts echt helemaal kwijt. Soms lijkt het alsof er een duiveltje en een engeltje op mijn schouders meedenken. De één zegt doe het vooral niet, waarom zou je? En de ander zegt waarom niet, wat heb je te verliezen?
Ik kan me echt niet voorstellen dat ik de enige ben met deze twijfels. In mijn vriendenkring en op mijn werk echter spreek ik alleen mensen die altijd geweten hebben dat ze kinderen wilden en ze nu ook hebben. Nooit spreek ik iemand die net zoals ik veel twijfelt en veel nadenkt over het wel of niet hebben van een kind. Want hoewel ik altijd riep dat ik geen kinderen wilde, ik dacht er wel altijd over na.
Wie wil er meepraten over mijn twijfels, ervaart ze zelf ook of wil gewoon z´n verhaal kwijt?
Bird
dinsdag 17 april 2007 om 13:34
Hoi Bird,
Ik herken je verhaal. Wat een twijfels, twijfels, twijfels. Eerst ook altijd heel hard geroepen: voor mij geen kinderen! Ik meende het ook echt en wist ook eigenlijk zeker dat ik ze nooit zou willen als ik me niet anders zou gaan voelen. Maar goed, dat gebeurde een aantal jaar geleden dus wel. Steeds meer begon ik te visualiseren dat ik kinderen had. Zo eens per half jaar kwam dit gevoel opzetten. Ik wilde ze dan ook echt heel erg graag, maar twijfelde wel. Dit heeft zo een jaar of twee, drie geduurd en toen heb ik mijn vriend eens aangesproken wat hij wilden. Hij wilde wel, maar nu nog niet.
Voor mij was nu de twijfel weg of ik wel of geen kinderen wilde, maar nu kwam de twijfel: wanneer???? Op een dag hebben we het er over gehad en besloten dat we er voor zouden gaan. Het was eigenlijk best wel snel raak en nu ben ik dus zwanger van de eerste. Nog steeds heb ik wel eens die twijfel gevoelens, maar ik ben zo gelukkig dat ik zwanger ben!
Maar goed, zo kàn het dus gaan, hoeft niet.
Mag ik vragen hoe lang je dit gevoel al hebt en hoe oud je bent?
Gr. Jules
Ik herken je verhaal. Wat een twijfels, twijfels, twijfels. Eerst ook altijd heel hard geroepen: voor mij geen kinderen! Ik meende het ook echt en wist ook eigenlijk zeker dat ik ze nooit zou willen als ik me niet anders zou gaan voelen. Maar goed, dat gebeurde een aantal jaar geleden dus wel. Steeds meer begon ik te visualiseren dat ik kinderen had. Zo eens per half jaar kwam dit gevoel opzetten. Ik wilde ze dan ook echt heel erg graag, maar twijfelde wel. Dit heeft zo een jaar of twee, drie geduurd en toen heb ik mijn vriend eens aangesproken wat hij wilden. Hij wilde wel, maar nu nog niet.
Voor mij was nu de twijfel weg of ik wel of geen kinderen wilde, maar nu kwam de twijfel: wanneer???? Op een dag hebben we het er over gehad en besloten dat we er voor zouden gaan. Het was eigenlijk best wel snel raak en nu ben ik dus zwanger van de eerste. Nog steeds heb ik wel eens die twijfel gevoelens, maar ik ben zo gelukkig dat ik zwanger ben!
Maar goed, zo kàn het dus gaan, hoeft niet.
Mag ik vragen hoe lang je dit gevoel al hebt en hoe oud je bent?
Gr. Jules
dinsdag 17 april 2007 om 14:17
Hoi Jules,
Leuk dat je al zo snel reageert!
Ik word dit jaar 30 en heb deze twijfelgevoelens nu een jaar of twee. De laatste paar maanden heb ik het erg sterk en voel ik de neiging om erover te praten. Hiervoor wilde ik het er helemaal niet over hebben, maar volgens mij dacht ik er meer dan wie dan ook over na, hoewel ik dus wel riep dat ik ze niet/nooit wilde. Een vriendin die goed weet hoe stellig ik altijd was, reageerde gelukkig niet verbaasd toen ik zei dat ik twijfels had. Ik had namelijk gedacht dat ze me voor gek zou verklaren, omdat ik altijd erg duidelijk nee zei. Met een andere vriendin die altijd net zo stellig was als ik durf ik het onderwerp niet eens te bespreken! Zelfs met mijn vriend vind ik dat moeilijk, gewoon omdat ik zelf bang ben dat ik ervoor gezorgd heb dat ik niet meer serieus te nemen ben!
Een paar maanden geleden heb ik alles op internet bij elkaar gezocht over het wel of niet krijgen van kinderen, maar ook dat is lastig. Je vindt vooral verhalen van mensen die ze graag willen en ze ook krijgen of juist ze niet kunnen krijgen. Maar vrijwel niks over mijn dilemma...
Ik heb zelfs wel eens gedacht om te stoppen met de pil (na overleg met vriend natuurlijk) en de natuur zijn gang te laten gaan. Is het zo dan is het zo, is het niet zo, dan is het niet zo.
Het is eigenlijk heel stom, ik riep altijd geen kinderen te willen en nu kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat ik altijd alleen blijf met m´n partner. Ik kan me er ook niks bij voorstellen hoe een gezin zou zijn, dus eigenlijk snap ik er niks van haha!
Maar gefeliciteerd met je zwangerschap!
Hoe was het om bij jezelf te bemerken dat je ineens anders ging denken-voelen over dit vraagstuk?
dinsdag 17 april 2007 om 20:38
Hoi Bird,
Het was heel raar om te bemerken dat ik ineens wel kinderen wilde. Het voelde zo anders dan wat ik daarvoor voelde! En wat ik zo van jou lees zit jij in exact hetzelfde pakket nu als ik toen. Nu alleen nog de vraag wat je ermee wilt gaan doen.
Ik heb mezelf op een gegeven moment afgevraagd waarom ik het wel wilde en waarom ik het niet wilde. Daarna heb ik bij de vragen waarom ik het wel wilde mezelf afgevraagd of dit een fase is of dat het echt iets voor langere tijd zou zijn: bv. het gevoel een kindje te willen zien opgroeien dat van jou en je partner is, de gezelligheid die een gezin (meestal) met zich meebrengt. En bij de vragen waarom ik het niet wilde heb ik me afgevraagd waarom niet. Ik hield en houd heel erg van op stap gaan en ik weet dat ik dit altijd leuk zal blijven vinden. Is dit een reden om dan nooit aan kinderen te beginnen?
Zo heb ik het een beetje aangepakt. Beetje een vaag verhaal...
Ooit heb ik zelf ook zo'n topic op dit forum geopend. Je kunt ze denk ik nog wel terug vinden.
In ieder geval heel veel succes bij het maken van je keuze en wat veel mensen ook als tip geven (vond ik wel een goede): stel jezelf eens over tien jaar voor. Hoe ziet je leven er dan uit?
Succes!
Het was heel raar om te bemerken dat ik ineens wel kinderen wilde. Het voelde zo anders dan wat ik daarvoor voelde! En wat ik zo van jou lees zit jij in exact hetzelfde pakket nu als ik toen. Nu alleen nog de vraag wat je ermee wilt gaan doen.
Ik heb mezelf op een gegeven moment afgevraagd waarom ik het wel wilde en waarom ik het niet wilde. Daarna heb ik bij de vragen waarom ik het wel wilde mezelf afgevraagd of dit een fase is of dat het echt iets voor langere tijd zou zijn: bv. het gevoel een kindje te willen zien opgroeien dat van jou en je partner is, de gezelligheid die een gezin (meestal) met zich meebrengt. En bij de vragen waarom ik het niet wilde heb ik me afgevraagd waarom niet. Ik hield en houd heel erg van op stap gaan en ik weet dat ik dit altijd leuk zal blijven vinden. Is dit een reden om dan nooit aan kinderen te beginnen?
Zo heb ik het een beetje aangepakt. Beetje een vaag verhaal...
Ooit heb ik zelf ook zo'n topic op dit forum geopend. Je kunt ze denk ik nog wel terug vinden.
In ieder geval heel veel succes bij het maken van je keuze en wat veel mensen ook als tip geven (vond ik wel een goede): stel jezelf eens over tien jaar voor. Hoe ziet je leven er dan uit?
Succes!
woensdag 18 april 2007 om 09:09
Hey Bird, je bent echt niet de enige! ;) Ook ik heb jarenlang geroepen dat ik ze niet wilde. Moet zeggen dat het vooral ook kwam omdat steeds meer vriendinnen, zus enzo een kind kregen en dan kreeg je die eeuwige vraag: "En jullie...?" Maar ik had nooit een 'moedergevoel' en hoe meer ik zag hoeveel werk een baby eigenlijk is, hoe minder ik me er toe voelde aangetrokken. Ook ik heb jarenlang er wel over nagedacht. Ga ik straks spijt krijgen? wil ik het echt niet? Of toch wel? Ik dacht eigenlijk nooit zo heel erg ver vooruit qua toekomst. Wel dacht ik: zolang ik niet een sterk gevoel heb dat ik ze dolgraag wíl, dan moet ik het ook niet doen. Anders voelt het als een opoffering, dacht ik. Hoe ouder ik werd, en ik nog steeds dat gevoel niet had, hoe meer ik ging denken: Wij krijgen geen kinderen. Manlief werd daar ook steeds stelliger in. Totdat... we anderhalf jaar geleden gingen trouwen. Op de trouwdag maakten we kennis met de vrouw die ons zou trouwen (we zijn 'stiekem' in het buitenland getrouwd) en vroeg ze nog of er ook kinderen kwamen. Nee hoor, zeiden wij. Tot een week later ik ineens keek naar een man met zijn dochtertje en dacht: misschien is het ook wél leuk... Ik schrok echt van mezelf! Ik? Die altijd overtuigd was wat een gedoe een kind is, etc.etc. noem alle nadelen maar op. Ik heb die gedachte ook snel weggestopt, maar die piepte af en toe toch weer op. Op een gegeven moment heb ik dat tegen manlief gezegd. De schrik in zijn ogen! De paniek! Ik was er voor mezelf ook nog helemaal niet over uit of het een bevlieging was of niet. Wilde ik dit echt? Waarom dan? Kon ik mezelf voorstellen zonder kind? Ik besloot mezelf een periode te geven om voor mezelf duidelijk te krijgen of ik ze echt wel wilde. Manlief hoopte maar dat het een bevlieging was, en was daar eigenlijk ook van overtuigd. Nu een jaar later weet ik dat ik ze wel graag wil. Voor mezelf is dit ook een heel denk (en fantaseer-) proces geweest. Als ik al die jaren al die nadelen zag, hoe zat het dan nu? Ook nu zie ik heus nog wel nadelen. Maar ik kan ze veel beter relativeren, ik kijk naar oplossingen ipv problemen. En bedenk me hoe ik dingen zou aanpakken, wat ik moeilijk zou vinden (bv aandacht geven als je doodmoe uit je werk komt), hoe we kunnen voorkomen dat we een uitgeblust stel raken die nooit meer op stap gaat (de ergste gedachte van mijn man volgens mij).
Ik heb er ook van alles over gelezen. Ik kwam een heel leuk boek tegen in de bieb "Dilemma! Wil ik eenkind of niet?" Is een aanrader voor jou. Verderheb ik gelezen "Het moederschap voorbij" over vrouwen die ook jarenlang hebben getwijfeld en besloten hebben om geen moeder te worden. Ook heel verhelderend. En daarin kom je ook tegen wat jij schrijft: alle vrouwen denken hierover na. De een wat langer dan de ander, maar het is wel iets waar je over nadenkt. Ook als je ze níet wilt. En het Handboek zwanger worden. Daarin stond juist weer de andere kant belicht, vond het zelf wel handig boek om je te oriënteren op 'stel als ik nou wél wil..'.
Volgens mij kun je het best bespreekbaar maken hoor, anders blijf je er zelf mee rond lopen. Ook die vriendin die ze niet wil zal er heus wel eens over nadenken, ga maar eens een eerlijk gesprek met haar aan. Ook ik heb aan twee vriendinnen laatst 'opgebiecht' dat ik toch wel kinderen wilde, terwijl ze mij kennen als 'anti'. Zij reageerden heel leuk. Andere vriendinnen weten het ook wel, sommige (nog) niet. Laatst ook eindelijk tegen mijn ouders gezegd dat ik ben omgezwaaid , en dat het nu een issue is tussen manlief en mijzelf. Zij reageerden ook heel goed. Mensen begrijpen ook wel dat dit niet meer gaat zoals vroeger, dat je bijna automatisch een kind krijgt zonder er over na te denken...
Inmiddels schrijf ik al ruim een half jaar mee op het forum onder het kopje 'Wie wil er kletsen over: ik wil een baby en vriend (nog) niet?".... manlief is dus nog niet om... weer een nieuwe kwestie die 'getackeld' moet worden haha :R
Succes!
Rixt
Ik heb er ook van alles over gelezen. Ik kwam een heel leuk boek tegen in de bieb "Dilemma! Wil ik eenkind of niet?" Is een aanrader voor jou. Verderheb ik gelezen "Het moederschap voorbij" over vrouwen die ook jarenlang hebben getwijfeld en besloten hebben om geen moeder te worden. Ook heel verhelderend. En daarin kom je ook tegen wat jij schrijft: alle vrouwen denken hierover na. De een wat langer dan de ander, maar het is wel iets waar je over nadenkt. Ook als je ze níet wilt. En het Handboek zwanger worden. Daarin stond juist weer de andere kant belicht, vond het zelf wel handig boek om je te oriënteren op 'stel als ik nou wél wil..'.
Volgens mij kun je het best bespreekbaar maken hoor, anders blijf je er zelf mee rond lopen. Ook die vriendin die ze niet wil zal er heus wel eens over nadenken, ga maar eens een eerlijk gesprek met haar aan. Ook ik heb aan twee vriendinnen laatst 'opgebiecht' dat ik toch wel kinderen wilde, terwijl ze mij kennen als 'anti'. Zij reageerden heel leuk. Andere vriendinnen weten het ook wel, sommige (nog) niet. Laatst ook eindelijk tegen mijn ouders gezegd dat ik ben omgezwaaid , en dat het nu een issue is tussen manlief en mijzelf. Zij reageerden ook heel goed. Mensen begrijpen ook wel dat dit niet meer gaat zoals vroeger, dat je bijna automatisch een kind krijgt zonder er over na te denken...
Inmiddels schrijf ik al ruim een half jaar mee op het forum onder het kopje 'Wie wil er kletsen over: ik wil een baby en vriend (nog) niet?".... manlief is dus nog niet om... weer een nieuwe kwestie die 'getackeld' moet worden haha :R
Succes!
Rixt
woensdag 18 april 2007 om 11:52
Hoi Rixt en Jules,
De boeken die je noemt heb ik gezien op internet en dat ene van dilemma, wil ik een kind of niet heb ik geprobeerd te bestellen via de site, maar die is nu niet te bestellen. Misschien loop ik snel eens de bieb of een boekenwinkel binnen om iets te zoeken.
Jouw verhaal is erg herkenbaar. Vooral dat je er ook van schrikt dat je ineens dat ´andere´ gevoel hebt, dat je misschien toch wel...
Bij mij is het niet eens zo zeer heel duidelijk aanwezig dat ik echt kinderen wil, maar vooral het idee denk ik dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik altijd zonder kinderen blijf. Het idee dat ik nooit in m´n leven zal meemaken hoe het is om mijn eigen kind op de wereld te zetten vind ik naar...en onwerkelijk en ook (tja hoe stom het ook klinkt) jammer....Ik ben niet zo bang om later spijt te krijgen van het niet krijgen (of willen, want of je ze krijgt is de vraag) van kinderen, maar meer dat ik spijt krijg van het ellendige wikken en wegen en dat dat mijn leven in de weg zit!
En hoe vreemd dit ook moge klinken..ik heb wel eens van die beelden in m´n hoofd waarin ik duidelijk te zien ben met een kind. En dan niet een fantasie waarin ik me voorstel hoe het zou zijn als..Maar echt een soort van vooruitziende blik alsof ik het leven een beetje voor me zie. Kan het het nog vatten? Haha, snap het best als ik nu te wazig klink, maar ik kan het niet anders omschrijven.
Vraag me af of dit topic wel goed staat op deze pijler? Ben heel blij met jullie reacties Jules en Rixt, maar ben ook benieuwd naar meer verhalen!
woensdag 18 april 2007 om 12:14
Hoi bird,
Je bent niet de enige, hoor! Ik heb jaren gedacht dat het niks voor mij was, terwijl mijn man ze juist wel graag wilde hebben. In zijn familie waren al 8 (klein)kinderen die hij (als oom) zag opgroeien en waar hij dol op was. Bij mij in de familie waren nog geen kinderen en voor mij hoefde het ook niet zo. En inderdaad als je de dertig nadert, wordt er steeds meer aan je hoofd gezeurd hoe het er mee staat. Ik heb getwijfeld tot mijn 32ste en toen van de ene op de andere dag besloten: we gaan ervoor, we zien wel wat er gebeurt. En ja hoor, direct zwanger! Inmiddels ben ik moeder van twee meiden en ben ik heel gelukkig met mijn keuze. Natuurlijk heb ik ook wel eens momenten dat ik ze achter het behang wil plakken en wat tijd voor mezelf wil hebben, maar ik zou ze nooit meer willen missen. Het blijft een moeilijke keuze en je weet nooit wat de toekomst (met of zonder kinderen) je brengt. Ik heb zelf van tevoren nooit moedergevoelens gehad en deze zijn ook echt moeten groeien nadat de eerste geboren is.
Juist in de huidige maatschappij is het best moeilijk om zo'n keuze te maken. Ik wens je succes met je beslissing!
Je bent niet de enige, hoor! Ik heb jaren gedacht dat het niks voor mij was, terwijl mijn man ze juist wel graag wilde hebben. In zijn familie waren al 8 (klein)kinderen die hij (als oom) zag opgroeien en waar hij dol op was. Bij mij in de familie waren nog geen kinderen en voor mij hoefde het ook niet zo. En inderdaad als je de dertig nadert, wordt er steeds meer aan je hoofd gezeurd hoe het er mee staat. Ik heb getwijfeld tot mijn 32ste en toen van de ene op de andere dag besloten: we gaan ervoor, we zien wel wat er gebeurt. En ja hoor, direct zwanger! Inmiddels ben ik moeder van twee meiden en ben ik heel gelukkig met mijn keuze. Natuurlijk heb ik ook wel eens momenten dat ik ze achter het behang wil plakken en wat tijd voor mezelf wil hebben, maar ik zou ze nooit meer willen missen. Het blijft een moeilijke keuze en je weet nooit wat de toekomst (met of zonder kinderen) je brengt. Ik heb zelf van tevoren nooit moedergevoelens gehad en deze zijn ook echt moeten groeien nadat de eerste geboren is.
Juist in de huidige maatschappij is het best moeilijk om zo'n keuze te maken. Ik wens je succes met je beslissing!
woensdag 18 april 2007 om 12:29
Hallo Bird, hier nog zo'n twijfelaar die inmiddels 5 maand zwanger is.
Ik ben nu 35, tot twee jaar geleden wist ik heel zeker dat ik geen kids wilde/hoefde. Toen begon de twijfel toch wel enorm toe te slaan en heb ik het daar erg moeilijk mee gehad. Vooral omdat in onze vriendenkring/familie diverse babies geboren werden. Als stel hadden wij overigens precies dezelfde twijfels en gevoelens wat dit betreft, wat het er niet makkelijker op maakte of aan de andere kant dan weer wel omdat we elkaar begrepen.
Afgelopen zomer had ik ineens heel sterk het gevoel van gemis en kon ik voor mijzelf eindelijk beslissen. Mijn vriend heeft altijd aangegeven dat het onderwerp bespreekbaar was en is met mijn besluit/gevoel mee gegaan. Wij hadden geluk: binnen 3 maand zwanger. En net op het moment dat ik weer begon te twijfelen, bleek het dus zover te zijn. Na eerst flink moeten wennen, zijn we nu heel erg blij en leven we er echt naartoe. Ja, het is iets waar we heel lang over nagedacht hebben en uitgebreid besproken. Misschien te, maar wij kunnen niet anders. We denken nu eenmaal goed na over het leven en alles wat we doen en wie we zijn.
Tip: neem de tijd en ga op je eigen gevoel af.
Ik ben nu 35, tot twee jaar geleden wist ik heel zeker dat ik geen kids wilde/hoefde. Toen begon de twijfel toch wel enorm toe te slaan en heb ik het daar erg moeilijk mee gehad. Vooral omdat in onze vriendenkring/familie diverse babies geboren werden. Als stel hadden wij overigens precies dezelfde twijfels en gevoelens wat dit betreft, wat het er niet makkelijker op maakte of aan de andere kant dan weer wel omdat we elkaar begrepen.
Afgelopen zomer had ik ineens heel sterk het gevoel van gemis en kon ik voor mijzelf eindelijk beslissen. Mijn vriend heeft altijd aangegeven dat het onderwerp bespreekbaar was en is met mijn besluit/gevoel mee gegaan. Wij hadden geluk: binnen 3 maand zwanger. En net op het moment dat ik weer begon te twijfelen, bleek het dus zover te zijn. Na eerst flink moeten wennen, zijn we nu heel erg blij en leven we er echt naartoe. Ja, het is iets waar we heel lang over nagedacht hebben en uitgebreid besproken. Misschien te, maar wij kunnen niet anders. We denken nu eenmaal goed na over het leven en alles wat we doen en wie we zijn.
Tip: neem de tijd en ga op je eigen gevoel af.
donderdag 19 april 2007 om 11:37
Misschien maak ik me er ook te druk om, zoals ik me om zoveel zaken druk kan maken. Ik ben eersteklas piekeraar, mijn besluit staat in feite nooit vast, hoe hard ik iets ook roep, ik twijfel vrijwel altijd!
Hoe dan ook toch maar eens de boekenwinkel opgezocht op zoek naar .... een leuk boek met mijn dilemma als thema. Niet te krijgen! Ik heb er zelfs naar gevraagd. De bibliotheek was nog gesloten, maar misschien dat ik daar iets kan vinden. Dilemma van Mirjam Immerzeel is niet meer te verkrijgen, maar misschien wel te leen in de bieb, ik zal eens kijken.
zondag 22 april 2007 om 13:44
Ik kwam een heel leuk boek tegen in de bieb "Dilemma! Wil ik eenkind of niet?" Is een aanrader voor jou. Verderheb ik gelezen "Het moederschap voorbij" over vrouwen die ook jarenlang hebben getwijfeld en besloten hebben om geen moeder te worden. Ook heel verhelderend. En daarin kom je ook tegen wat jij schrijft: alle vrouwen denken hierover na. De een wat langer dan de ander, maar het is wel iets waar je over nadenkt. Ook als je ze níet wilt. En het Handboek zwanger worden. Daarin stond juist weer de andere kant belicht, vond het zelf wel handig boek om je te oriënteren op 'stel als ik nou wél wil..'.
Beste Rixt,
Ik heb "Dilemma, wil ik een kind of niet?" en het boek "Zwanger worden" van Mariel Croon in de bieb gevonden en het leest lekker weg. "Dilemma" heb ik bijna uit. Het handboek voor zwanger worden vond ik eng om mee te nemen, maar wel interessant om te lezen. Vooral de biologielesjes man en vrouw zijn weer eens zo verhelderend! Zo lang niet meer daarmee bezig geweest en dan is het leuk om weer eens daarmee bezig te zijn. Gelukkig 'loopt' mijn lijf aardig op schema als ik het boek geloven mag.
Vind het leuk en interessant om erover te lezen en het geeft me ook een goed gevoel dat ik ermee bezig 'mag' zijn. Dat klinkt wel vreemd natuurlijk, maar als je altijd hebt geroepen dat je geen kinderen wil is het best een stap om daarover te gaan twijfelen en vooral om je erin te verdiepen.
Ik denk dat ik nog wel een tijd bezig ben met dit dilemma.....
:?
Beste Rixt,
Ik heb "Dilemma, wil ik een kind of niet?" en het boek "Zwanger worden" van Mariel Croon in de bieb gevonden en het leest lekker weg. "Dilemma" heb ik bijna uit. Het handboek voor zwanger worden vond ik eng om mee te nemen, maar wel interessant om te lezen. Vooral de biologielesjes man en vrouw zijn weer eens zo verhelderend! Zo lang niet meer daarmee bezig geweest en dan is het leuk om weer eens daarmee bezig te zijn. Gelukkig 'loopt' mijn lijf aardig op schema als ik het boek geloven mag.
Vind het leuk en interessant om erover te lezen en het geeft me ook een goed gevoel dat ik ermee bezig 'mag' zijn. Dat klinkt wel vreemd natuurlijk, maar als je altijd hebt geroepen dat je geen kinderen wil is het best een stap om daarover te gaan twijfelen en vooral om je erin te verdiepen.
Ik denk dat ik nog wel een tijd bezig ben met dit dilemma.....
:?
dinsdag 24 april 2007 om 20:03
Hallo!
Even om je een hart onder de riem te steken, ik denk dat heel veel mensen twijfels hebben, en niet alleen om het krijgen van kinderen...
Soms benijd ik de vrouwen van mijn moeders generatie wel eens, die kregen gewoon kinderen. Of vrouwen die zomaar zwanger worden en het allemaal laten gebeuren. Maar we leven nu eenmaal in een maatschappij waarin we zoveel kunnen kiezen (alleen/ single/ waar wonen/ wat voor baan/ op reis/ lifestyle) en we moeten de perfecte keuze maken, want als het niet de goede keuze is, dan zijn we daar zelf verantwoordelijk voor, we kozen er toch immers zelf voor?
Hier is een verhaal waar ik zelf wel eens aan denk als ik moeite heb met keuzes. (Het is een Chinees verhaal... ik woon zelf ook in China).
Er was een boer, die had een heel mooi paard. Zijn buurman kwam langst om hem te vertellen dat het zo fijn was dat hij zo'n mooi paard had. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is?
Op een dag brak het paard los en liep het weg. De buurman was erg meelevend en kwam zijn meedeleven betuigen: wat vervelend nu dat je paard weg is. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is?
Op een goede dag kwam het paard terug naar de boer, samen met een hele kudde paarden, mooier zelfs dan het eerste paard. De boer had nu zijn originele paard en een hele kudde erbij. De buurman kwam langst... gefeliciteerd met je oude en met je nieuwe paarden, zij hij. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is? De zoon van de boer wilde de nieuwe paarden temmen. Ze waren echter te wild, en eentje gooide de zoon van zijn rug. De zoon brak zijn been. De buurman kwam snel aangerend en zei tegen de boer: wat vervelend hoor, dat je zoon zijn been heeft gebroken. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is? Een paar dagen later kwam een leger langst. Het hele land was in oorlog en ze waren op zoek naar jonge mannen voor het leger. Ze namen echter de zoon van de boer niet mee, want die was door zijn gebroken been onbruikbaar geworden. (Je kunt het nu wel invullen he?)
Wat ik hier mee wil vertellen, is dat je nooit precies kunt voorspellen hoe de dingen gaan uitpakken. Je kunt iets besluiten en het lijkt een goed besluit, maar ondertussen kan het slecht voor je uitpakken. Andersom kan natuurlijk ook.
Of jij nu kinderen gaat krijgen of niet, wat je ook besluit, je weet nooit wat er precies gebeurd zou zijn als je het andere besloten had. Je weet dus nooit precies of je het goede besluit hebt genomen. Misschien kan dit voor jou de pressure van jouw dilemma een beetje wegnemen.
Veel liefs en succes uit China
Even om je een hart onder de riem te steken, ik denk dat heel veel mensen twijfels hebben, en niet alleen om het krijgen van kinderen...
Soms benijd ik de vrouwen van mijn moeders generatie wel eens, die kregen gewoon kinderen. Of vrouwen die zomaar zwanger worden en het allemaal laten gebeuren. Maar we leven nu eenmaal in een maatschappij waarin we zoveel kunnen kiezen (alleen/ single/ waar wonen/ wat voor baan/ op reis/ lifestyle) en we moeten de perfecte keuze maken, want als het niet de goede keuze is, dan zijn we daar zelf verantwoordelijk voor, we kozen er toch immers zelf voor?
Hier is een verhaal waar ik zelf wel eens aan denk als ik moeite heb met keuzes. (Het is een Chinees verhaal... ik woon zelf ook in China).
Er was een boer, die had een heel mooi paard. Zijn buurman kwam langst om hem te vertellen dat het zo fijn was dat hij zo'n mooi paard had. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is?
Op een dag brak het paard los en liep het weg. De buurman was erg meelevend en kwam zijn meedeleven betuigen: wat vervelend nu dat je paard weg is. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is?
Op een goede dag kwam het paard terug naar de boer, samen met een hele kudde paarden, mooier zelfs dan het eerste paard. De boer had nu zijn originele paard en een hele kudde erbij. De buurman kwam langst... gefeliciteerd met je oude en met je nieuwe paarden, zij hij. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is? De zoon van de boer wilde de nieuwe paarden temmen. Ze waren echter te wild, en eentje gooide de zoon van zijn rug. De zoon brak zijn been. De buurman kwam snel aangerend en zei tegen de boer: wat vervelend hoor, dat je zoon zijn been heeft gebroken. Ach... zei de boer, wie weet wat goed en slecht is? Een paar dagen later kwam een leger langst. Het hele land was in oorlog en ze waren op zoek naar jonge mannen voor het leger. Ze namen echter de zoon van de boer niet mee, want die was door zijn gebroken been onbruikbaar geworden. (Je kunt het nu wel invullen he?)
Wat ik hier mee wil vertellen, is dat je nooit precies kunt voorspellen hoe de dingen gaan uitpakken. Je kunt iets besluiten en het lijkt een goed besluit, maar ondertussen kan het slecht voor je uitpakken. Andersom kan natuurlijk ook.
Of jij nu kinderen gaat krijgen of niet, wat je ook besluit, je weet nooit wat er precies gebeurd zou zijn als je het andere besloten had. Je weet dus nooit precies of je het goede besluit hebt genomen. Misschien kan dit voor jou de pressure van jouw dilemma een beetje wegnemen.
Veel liefs en succes uit China
dinsdag 24 april 2007 om 20:31
Jouw twijfels zijn heel normaal hoor! Ook ik herken mezelf er in. Met mijn expartner wilde ik heel graag kinderen, achteraf gezien ben ik blij dat hij er toen niet aan wilde beginnen. Met mijn huidige partner twijfelde ik enorm. Want wie zegt mij dat hij bij mij blijft? Juist...niemand. Ik twijfelde aan het financiele aspect, ik twijfelde aan mijn kunnen als eventuele moeder, twijfelde of ik wel in staat ben om te bevallen en of ik mijn 'vrijheid' wel wilde opgeven. Daarnaast ken ik het 'oergevoel' ook niet.
Ondertussen weet ik dat vrijheid een relatief begrip is, dat het hebben van een kind voor ons financieel haalbaar is, dat ik een leuke moeder ben en dat ik een bevalling kan overleven.
Onze dochter is nu 14 maand. Soms, zoals vandaag, plak ik haar het liefste achter het behang, maar het meerendeel van de tijd, voel ik het soort liefde dat je onvoorwaardelijk kunt noemen. Ik word warm van binnen als ik haar in de tuin zie spelen met de wasknijpers(in het mandje, uit het mandje, in het mandje, uit het mandje) en hoe geconcentreerd ze daar mee bezig kan zijn. Ik word warm als ze naar me toe komt dribbelen en even haar hoofdje op mijn been legt om te knuffelen. Ik vind het prachtig om te horen hoeveel plezier ze met papa heeft, als hij met haar aan het stoeien is. Ik moet stiekem lachen om haar gezichtsuitrukking als ik zeg dat ze bijvoorbeeld ergens niet aan mag komen.
Ik wil niet meer zonder haar.
Natuurlijk heeft het moederschap minder mooie en minder fijne kanten. Maar zoals ik er nu over denk, wegen deze niet op tegen al deze mooie dingen.
Nog 1 kleine tip. Laat je niet leiden door wat je van andere kinderen vindt. Je eigen kind 'voelt' anders. Ik ergerde me soms aan andere kleine kinderen en ook dat versterkte mijn twijfel!
Ondertussen weet ik dat vrijheid een relatief begrip is, dat het hebben van een kind voor ons financieel haalbaar is, dat ik een leuke moeder ben en dat ik een bevalling kan overleven.
Onze dochter is nu 14 maand. Soms, zoals vandaag, plak ik haar het liefste achter het behang, maar het meerendeel van de tijd, voel ik het soort liefde dat je onvoorwaardelijk kunt noemen. Ik word warm van binnen als ik haar in de tuin zie spelen met de wasknijpers(in het mandje, uit het mandje, in het mandje, uit het mandje) en hoe geconcentreerd ze daar mee bezig kan zijn. Ik word warm als ze naar me toe komt dribbelen en even haar hoofdje op mijn been legt om te knuffelen. Ik vind het prachtig om te horen hoeveel plezier ze met papa heeft, als hij met haar aan het stoeien is. Ik moet stiekem lachen om haar gezichtsuitrukking als ik zeg dat ze bijvoorbeeld ergens niet aan mag komen.
Ik wil niet meer zonder haar.
Natuurlijk heeft het moederschap minder mooie en minder fijne kanten. Maar zoals ik er nu over denk, wegen deze niet op tegen al deze mooie dingen.
Nog 1 kleine tip. Laat je niet leiden door wat je van andere kinderen vindt. Je eigen kind 'voelt' anders. Ik ergerde me soms aan andere kleine kinderen en ook dat versterkte mijn twijfel!
woensdag 25 april 2007 om 19:37
[bird]
Het handboek voor zwanger worden vond ik eng om mee te nemen, maar wel interessant om te lezen.
Haha, dat is herkenbaar! Ook ik vond het maar doodeng om dat boek alleen al in de kast van de bieb aan te raken, haha. Maar inderdaad wel interessant. Ik las deze week in de Opzij een artikel over 'Gelukkig zonder kinderen' , er is deze week net een boek verschenen, ik geloof dat de schrijfster Emily Nobis heet, over dat thema. Zij is een vrouw van vijftig (of ouder?) en heeft verschillende vrouwen hierover geïnterviewd. Zelf heeft ze ook geen kinderen en is daar heel gelukkig mee.
Dat andere boek zou ik ook eens lezen als ik jou was: het moederschap voorbij.
Bird, heb jij eigenlijk een relatie? En hoe oud ben je?
vrijdag 27 april 2007 om 13:14
Bedankt weer voor jullie leuke verhalen!
Zhongguo: Leuk verhaal en inderdaad ik snap het punt wel. Zo gaat het inderdaad met alles in het leven. Je denkt dat je van tevoren vanalles kan voorspellen en dat kan gewoon niet!
Josje: goeie tip om niet naar andermans kinderen te kijken! Ik zie om me heen een hoop gezinnen en kinderen die mijn gezinsbeeld ontzettend omlaag halen. Door de manier waarop mensen met elkaar omgaan en hoe ze zichzelf als belangrijkste figuur op deze wereld zien...dat is wel wat ik zie en dat maakt het beeld er voor mij niet prettiger op (ben nogal negatief, maar misschien wel gewoon reeel ingesteld).
Rixt: Ik ben 29 en word deze zomer 30. Ik heb nu 2 jaar een relatie en heb hiervoor een langere relatie gehad waarin ik zeker geen kinderen wilde.
Inmiddels heb ik weer een hele week gewerkt en moet ik eerlijk zeggen dat ik me helemaal niet zoveel heb bezig gehouden met het wel of niet kinderen krijgen. Dat is wel even een opluchting om niet heel de tijd erover in te zitten. Ik heb nu een weekje vakantie en ben benieuwd wat mijn gevoel/gedachten gaan doen!
Overigens las ik ook nog iets over vrijheid en het bang zijn voor het verliezen daarvan. Dat gevoel heb ik lang gehad, maar dat heb ik allang niet meer. Ik kan me voorstellen dat je met een kind behoorlijk tijd inlevert en ook flink wat meer moet plannen, wat bij mij momenteel niet het geval is. Maar ik heb een aardig gesetteld leven en ben niet bang om vrijheid kwijt te raken. Ik denk dat het krijgen van een kind ook een bepaalde vrijheid kan opleveren zelfs! Ik vrees dat ik geen constant kind-gevoel heb! En dat strookt niet altijd met mijn gedachten..
vrijdag 27 april 2007 om 13:35
vrijdag 27 april 2007 om 13:36
Hallo!
Hier ook een mega twijfelaar!! Ik ben altijd zo jaloers op die vrouwen die van jongs af aan het gevoel al hebben kinderen te willen! Ongeloofijk. Toen ik een jaar of 24, 25 was, was ik er steeds meer mee bezig: Wil ik wel kinderen?? Pfff, tis zo'n werk, je moet 24 uur per dag voor iemand zorgen en je bent er verantwoordelijk voor. Niks kan meer spontaan, maar moet gepland worden, terwijl wij spontaan leuker vinden dan gepland! En dan nog de bijkomende problemen: kinderopvang, financien, huishouden, heb je nog wel tijd voor jezelf?? Nog steeds denk ik hier erg veel over na.. Nu ben ik net 29 en spontaan zwanger geworden, dus niet gepland. Doodeng vind ik het!! Ik ben nu bijna 7 weken, maar het is nog allemaal zo onwerkelijk.. We zijn helemaal van de kaart, druk bezig met vanalles in ons huis op te knappen, plannen maken om te sparen, want we hebben geen rooie cent.... pffffffff.. Het moedergevoel en enthousiasme dat we een kindje gaan krijgen is nog erg ver te zoeken. Ik hoop dat als ik mijn eerste echo heb gehad, dit gevoel wel gaat komen, dan is het allemaal wat tastbaarder..Ik wil toch wel een goede moeder worden en niet iemand die nog steeds twijfelt als ze het kind al heeft! Dat kan ik een kind niet aandoen. Terwijl ik ad andere kant me niet voor kan stellen dat ik niet van mijn kind zou houden. Ik vind kinderen sowieso erg leuk (zolang ze van een ander zijn haha).. Dus erg spannend allemaal.. Ik wil het ook pas vertellen aan anderen als ik er blij mee ben, dus dan maar hopen dat dit snel gaat gebeuren!
Groetjes
Marie-Louise
Hier ook een mega twijfelaar!! Ik ben altijd zo jaloers op die vrouwen die van jongs af aan het gevoel al hebben kinderen te willen! Ongeloofijk. Toen ik een jaar of 24, 25 was, was ik er steeds meer mee bezig: Wil ik wel kinderen?? Pfff, tis zo'n werk, je moet 24 uur per dag voor iemand zorgen en je bent er verantwoordelijk voor. Niks kan meer spontaan, maar moet gepland worden, terwijl wij spontaan leuker vinden dan gepland! En dan nog de bijkomende problemen: kinderopvang, financien, huishouden, heb je nog wel tijd voor jezelf?? Nog steeds denk ik hier erg veel over na.. Nu ben ik net 29 en spontaan zwanger geworden, dus niet gepland. Doodeng vind ik het!! Ik ben nu bijna 7 weken, maar het is nog allemaal zo onwerkelijk.. We zijn helemaal van de kaart, druk bezig met vanalles in ons huis op te knappen, plannen maken om te sparen, want we hebben geen rooie cent.... pffffffff.. Het moedergevoel en enthousiasme dat we een kindje gaan krijgen is nog erg ver te zoeken. Ik hoop dat als ik mijn eerste echo heb gehad, dit gevoel wel gaat komen, dan is het allemaal wat tastbaarder..Ik wil toch wel een goede moeder worden en niet iemand die nog steeds twijfelt als ze het kind al heeft! Dat kan ik een kind niet aandoen. Terwijl ik ad andere kant me niet voor kan stellen dat ik niet van mijn kind zou houden. Ik vind kinderen sowieso erg leuk (zolang ze van een ander zijn haha).. Dus erg spannend allemaal.. Ik wil het ook pas vertellen aan anderen als ik er blij mee ben, dus dan maar hopen dat dit snel gaat gebeuren!
Groetjes
Marie-Louise
vrijdag 27 april 2007 om 23:57
Of je nu wel of niet aan kinderen moet beginnen de keuze ligt bij jouw en je partner.Je hebt nu de leeftijd van 30 bereikt op zich een mooie leeftijd want hoe langer je het uitstelt dan is de kans groter dat je straks allerlei complicaties krijgt tijdens je zwangerschap.Een kindje krijgen is niet altijd
een roze wolk soms denk je dan ook weleens waar ben ik aan begonnen.
Natuurlijk krijg je er ook weer heel veel voor terug zo n klein wurmpje die helemaal afhankelijk van jou is. Maar ze worden ook ziek en je nachten worden onderbroken, tandjes die er door komen wat pijn doet gaat je partner je dan goed bijstaan of niet dat zijn allemaal dingen die je samen
goed moet overleggen. Wat vind je nog belangerijk, ik vond op vakantie gaan altijd erg mooi de eerste paar jaren zijn we niet altijd ver weg geweest
want je kunt een kind niet opzadelen met een vlucht van 3 uur waar van die dan ook nog eens verschrikkelijke oorpijn krijgt. Dat zijn dan de keuzes die
je voor je zelf moet gaan maken.Ik ben nu erg blij dat ik toen de keuze wel gemaakt heb en hoop dat jij je keuze ook kunt maken.
een roze wolk soms denk je dan ook weleens waar ben ik aan begonnen.
Natuurlijk krijg je er ook weer heel veel voor terug zo n klein wurmpje die helemaal afhankelijk van jou is. Maar ze worden ook ziek en je nachten worden onderbroken, tandjes die er door komen wat pijn doet gaat je partner je dan goed bijstaan of niet dat zijn allemaal dingen die je samen
goed moet overleggen. Wat vind je nog belangerijk, ik vond op vakantie gaan altijd erg mooi de eerste paar jaren zijn we niet altijd ver weg geweest
want je kunt een kind niet opzadelen met een vlucht van 3 uur waar van die dan ook nog eens verschrikkelijke oorpijn krijgt. Dat zijn dan de keuzes die
je voor je zelf moet gaan maken.Ik ben nu erg blij dat ik toen de keuze wel gemaakt heb en hoop dat jij je keuze ook kunt maken.
